Tutanchamon – Grobowiec i Skarby w Muzeum Nowa Praga
Wystawa ‘Tutanchamon – Grobowiec i Skarby’ będzie prezentowana na powierzchni 3000 metrów kwadratowych w warszawskim Muzeum Nowa Praga od 26 października 2022 r. Wierne odtworzenie skarbu odnalezionego grobowca w jego oryginalnym kontekście archeologicznym daje możliwość poznania historii przełomowego archeologicznego odkrycia grobowca faraona w egipskiej Dolinie Królów równo 100 lat temu. Wystawę obejrzało ponad sześć i pół miliona zwiedzających w całej Europie. Bilety dostępne już teraz na stronie www.tut-warszawa.pl
Jak wynika z oryginalnych zapisków, brytyjski archeolog Howard Carter 26 listopada 1922 roku wykrzyknął: “Widzę cudowne rzeczy!”, gdy światło świecy przeniknęło przez otwór w przedsionku grobowca zmarłego ponad 3000 lat temu faraona Tutanchamona. Po pięciu latach żmudnych i początkowo bezowocnych prac wykopaliskowych w Dolinie Królów, a na krótko przed porzuceniem wykopalisk, brytyjski archeolog dokonał odkrycia, które do dziś nie ma sobie równych: praktycznie nienaruszonego faraońskiego grobowca ze wszystkimi jego skarbami.
Zwiedzający wystawę doświadczą tego samego zachwytu nad odkryciem. Wystawa Tutanchamon – grobowiec i skarby jest urządzona dokładnie tak, jak grobowiec został odkryty 100 lat temu. Wszystkie święte przedmioty, statuetki, klejnoty i sarkofagi leżą w tych samych miejscach, w których zostały kiedyś znalezione. Zwiedzający będą mieli okazję zobaczyć ponad 1000 wspaniałych przedmiotów, w tym znaną na całym świecie złotą maskę pośmiertną Tutenchamona i jego oszałamiający pozłacany sarkofag.
“To jedna z najpiękniejszych wystaw na świecie. Naprawdę doświadcza się przepychu, ale i nienagannego kunsztu wszystkich przedmiotów faraona. Jeszcze bardziej fascynuje nas niesamowicie zawiła spuścizna kulturowa i religijna, jaką ten starożytny skarb przekazał światu. Wiele jego tajemnic pozostało nieodkrytych. Dzięki imponującej instalacji wystawy można dosłownie znaleźć się we wnętrzu starożytnego grobowca i na własnej skórze doświadczyć wszystkich tych starożytnych tajemnic” – komentuje spektakularną wystawę Anna Czerniejewska, rzecznik prasowy wystawy.
Wszystkie eksponaty zostały wykonane w tradycyjny sposób, z wykorzystaniem tradycji rzemieślniczej sprzed tysięcy lat, pod ścisłym nadzorem światowych egiptologów. Dzięki temu, że są to idealne repliki, wszystkie przedmioty z grobowca faraona można zgromadzić w jednym miejscu, tworząc fascynujący obraz starożytnej, zaawansowanej cywilizacji.
“Umieszczenie grobowca faraona w jego pełnej formie i rzeczywistym kontekście konfrontuje nas bezpośrednio z magicznym światem starożytnego Egiptu”.
Rheinische Post, Dusseldorf
Rozrywka i edukacja
Wystawa Tutanchamon – Jego grobowiec i skarby jest odpowiednia nie tylko dla dorosłych wielbicieli starożytnych kultur, ale także dla dzieci, które uwielbiają nowe i niezwykłe doświadczenia. Dzięki unikalnej metodzie wystawienniczej i bezpłatnemu audioprzewodnikowi, zwiedzający zostaną dosłownie wciągnięci w historię odkryć Howarda Cartera, który w szczegółowy i jednocześnie zabawny sposób opisze wszystkie eksponaty. Wystawa dosłownie przeniesie zwiedzających o tysiące lat w czasie.
Dla grup szkolnych po wcześniejszej rezerwacji dostępny jest specjalny, zniżkowy wstęp. Więcej informacji na stronie www.tut-warszawa.pl
Zdjęcia: Łukasz Kostrzewski
Byliście już na wystawię Tutenchamon grobowiec i skarby? Anrika i szafa gra,
Meteoryty zawsze wzbudzały szczególne zainteresowanie. Ślady fascynacji tajemniczymi “kamieniami z nieba” odnaleźć można w najstarszych przekazach i dokumentach. Prezentowany na wystawie stałej METEORYTY – KAMIENIE Z NIEBA zbiór meteorytów był gromadzony już przez Towarzystwo Muzeum Ziemi przed II wojną światową. Najnowsze nabytki pochodzą natomiast z ostatnich lat. Na wystawie na szczególną uwagę zasługują polskie meteoryty (w tym wręcz unikatowy zbiór meteorytów Pułtusk i Łowicz). Oprócz obiektów pochodzących z pasa asteroidów prezentujemy również bardzo rzadkie meteoryty z Księżyca i Marsa. Ekspozycja kolekcji meteorytów zgromadzonych w zbiorach Muzeum Ziemi PAN stwarza niecodzienną możliwość bezpośredniego poznania niezwykłych “gości z Kosmosu”.
Zakopane zimą- to, najpiękniejsze miejsce raju na mapie Polski. Tylko w zakopiańskiej baśni przypomnisz sobie zimę z dzieciństwa, bo będąc dzieckiem, biały puch otulał każde miejsce w naszym kraju. Jak teraz widzimy, zimy brakuje w całości kraju prócz rajskiego Zakopanego. Podczas naszego pobytu w śnieżnej magii jak z ,,Opowieści z Narnii ” każdego dnia mieliśmy idealną aurę. Codzienne pełne słońce podnosiło energię Czakr wszystkich istot podziwiających Boskość natury stworzenia. My byliśmy zachwyceni i całkowicie wypoczęci wracając do bezśnieżnej, ponurej, ale ukochanej Warszawy. Oto miejsca, które zobaczyliśmy, przekazujemy Wam:
Zakopane:
Zakopane – miasto w południowej Polsce, w województwie małopolskim, siedziba powiatu tatrzańskiego.
Największa miejscowość w bezpośrednim otoczeniu Tatr, duży ośrodek sportów zimowych, potocznie nazywany zimową stolicą Polski. W jego granicach administracyjnych znajduje się znaczna część Tatrzańskiego Parku Narodowego (od Doliny Suchej Wody do Doliny Małej Łąki).
Według danych GUS z 31 grudnia 2020 r. miasto liczyło 26 846 mieszkańców, będąc tym samym drugim pod względem ludności – po Nowym Targu – miastem Podhala.
Zakopane położone jest na Pogórzu Spisko-Gubałowskim, w Rowie Podtatrzańskim oraz w Tatrach, nad kilkoma potokami, których wody ostatecznie wpadają do rzeki Zakopianka (dopływu Białego Dunajca). Jest najwyżej położonym miastem Polski. W granicach administracyjnych miasta znajduje się część Tatr (z najwyższym punktem jakim jest wierzchołek Świnicy – 2301 m n.p.m.). Pomijając tereny TPN, miasto leży na wysokości 750–1126 m n.p.m. (Gubałówka), a część właściwa – zabudowana, do około 900 m n.p.m. Centralny punkt Zakopanego – skrzyżowanie ul. Krupówki i Kościuszki – znajduje się na wysokości 838 m n.p.m. Na północy rozciąga się pasmo Gubałówki, a na południu nad miastem góruje Giewont.
Według danych z roku 2017 miasto zajmuje obszar 84,26 km² (w tym: użytki rolne – 31%, użytki leśne – 57%), stanowiąc 17,89% powierzchni powiatu.
Sąsiaduje z gminami: Bukowina Tatrzańska, Kościelisko, Poronin, a także ze Słowacją.
W latach 1975–1998 Zakopane administracyjnie należało do województwa nowosądeckiego.
Gubałówka:
Gubałówka – podłużne wzniesienie na Pogórzu Gubałowskim (Paśmie Gubałowskim).
Ma wysokość od 1120 m na wschodnim końcu do 1129 m na zachodnim końcu. Wznosi się w północno-zachodniej części Zakopanego. Po wschodniej stronie Gubałówki znajduje się miejscowość Ząb, a po zachodniej Gubałówka sąsiaduje z Butorowym Wierchem. U podnóża północnych stoków Gubałówki w dolinie potoku Bystrego położone jest Nowe Bystre. Nazwa Gubałówka pochodzi od znajdującej się na niej polany Gubałówka, tej zaś od nazwiska Gubała. Testament Jędrzeja Gadowskiego spisanego dnia 1 maja 1692 roku podaje pierwszą nazwę tego wzniesienia jako Antgua.
Kasprowy Wierch:
Kasprowy Wierch (słow. Kasprov vrch; dawniej Kasprowa Czuba, Stawiańska Czuba, Goryczkowiańska Czuba) – szczyt w Tatrach Zachodnich o wysokości 1987 m.
Kasprowy Wierch położony jest w grani głównej Tatr i znajduje się zarazem na granicy polsko-słowackiej. Szczyt góruje nad trzema dolinami walnymi: Doliną Bystrej i Doliną Suchej Wody Gąsienicowej po stronie polskiej oraz Doliną Cichą po stronie słowackiej. Jest zwornikiem dla 4 grani:
grań południowo-wschodnia. Jest to odcinek grani głównej. Sąsiednim w niej szczytem jest Beskid (2012 m), oddzielony Suchą Przełęczą (1950 m),
grań zachodnia, odcinek grani głównej. Sąsiednim szczytem jest Pośredni Goryczkowy Wierch (1874 m), oddzielony Przełęczą nad Zakosy (1816 m).
grań północna biegnąca poprzez Suchą Czubę i Myślenickie Turnie. Oddziela ona dwie odnogi Doliny Bystrej: Dolinę Goryczkową i Dolinę Kasprową,
długa północno-wschodnia grań Kasprowego Wierchu biegnąca poprzez Uhrocie Kasprowe, Kopę Magury i Królowy Grzbiet. Grań ta oddziela Dolinę Suchej Wody od Doliny Bystrej i dolinek reglowych.
Dolina Kościeliska:
Dolina Kościeliska – dolina walna, tj. sięgająca od podnóża Tatr do głównego grzbietu – grani głównej Tatr. Jest orograficznie prawą odnogą doliny Czarnego Dunajca, do której uchodzi w Kirach. Jest drugą co do wielkości doliną polskich Tatr (po Dolinie Chochołowskiej) i najbardziej atrakcyjną pod względem ilości wapiennych form skalnych, wąwozów, jaskiń, a także historii. Jest też jednym z najczęściej przez turystów odwiedzanych miejsc w Tatrach.
Znajduje się w Tatrach Zachodnich. Ma ok. 9 km długości, obwód ok. 27 km, a powierzchnię ok. 35 km². Od zachodu jej obramowanie tworzy północna grań Siwego Zwornika po Przednią Kopkę, od południa grań główna na odcinku od Siwego Zwornika po Małołączniak, od wschodu północno-zachodnia grań Małołączniaka po Mały Regiel. Wylotem doliny biegnie wyraźna granica między Tatrami i Rowem Podtatrzańskim oraz Podhalem. Północną fizycznogeograficzną granicę Doliny Kościeliskiej tworzy Droga pod Reglami.
Ma liczne boczne odgałęzienia, największe z nich to Dolina Miętusia, Dolina Tomanowa i Dolina Pyszniańska (Pyszna). Pozostałe większe odgałęzienia to: Żeleźniak, Żleb pod Wysranki, Wąwóz Kraków, Wściekły Żleb, Zastolański Żleb, Dolinka Iwanowska, Dolina Smytnia. Dnem doliny płynie Kościeliski Potok.
Najwyższym punktem w otoczeniu Doliny Kościeliskiej jest Błyszcz (2159 m). Z doliny jest widoczna, choć nie leży bezpośrednio nad nią, Bystra (2248 m) – najwyższy szczyt Tatr Zachodnich. Wylot doliny znajduje się w Kirach na wysokości około 927 m, tak więc deniwelacja doliny wynosi 1232 m.
Dolna i środkowa część Doliny Kościeliskiej tworzy długi i głęboki wąwóz skalny, ściany którego w trzech miejscach zwanych „bramami” zbliżają się blisko do siebie. Są to: Niżnia (Brama Kantaka), Pośrednia (Brama Kraszewskiego) i Wyżnia Kościeliska Brama (Brama Raptawicka).
Staw Smreczyński:
Smreczyński Staw – polodowcowe jezioro morenowe w polskich Tatrach Zachodnich. Nazwa pochodzi od dawnej Hali Smreczyny.
Staw znajduje się w górnej części Doliny Kościeliskiej, u wylotu Doliny Pyszniańskiej i Hali Smreczyny, na wysokości 1226 m. Powstał w zagłębieniu między morenami dwóch lodowców. Średnia głębokość – 1,8 m, głębokość maksymalna – 5,3 m, powierzchnia – 0,75 ha, pojemność – 13 540 m³. Przeźroczystość wody wynosi zaledwie 1,5–2 m.
Otoczony jest lasem, ponad którym widoczne są szczyty: Smreczyński Wierch (2086 m n.p.m.), Kamienista (2126 m), Błyszcz (2158 m), zbocza Starorobociańskiego Wierchu (2178 m), przez które przebiega granica polsko-słowacka. Blisko stawu są dwie zarastające leśne polany: Wyżnia i Niżnia Smreczyńska.
Dolina Strążyska:
Dolina Strążyska (poprawnie Dolina Strążysk) – dolina w polskich Tatrach Zachodnich, położona pomiędzy Doliną ku Dziurze a Doliną za Bramką. Właściwa nazwa doliny pochodzi od słowa strąga, w gwarze podhalańskiej oznaczającego rodzaj zagrody przeznaczonej do dojenia owiec. Wylot doliny znajduje się na wysokości 900 m przy Drodze pod Reglami, na przedłużeniu zakopiańskiej ul. Strążyskiej, a sama dolina prowadzi aż do ścian masywu Giewontu ograniczającego ją od południowej strony. Zachodnie obramowanie doliny tworzą Grzybowiec i Łysanki z Samkową Czubą, wschodnie odchodzący od Juhaskiej Kopy w Długim Giewoncie skalny filar, dalej grzbiet od Wyżniej Suchej Przełęczy do Niżniej Suchej Przełęczy, Suchy Wierch, Sarnia Skała i jej grzbiet Grześkówki. Grzbiet Styrżnika dzieli górną część Doliny Strążyskiej na dwie mniejsze dolinki stanowiące jej górne piętro: wschodnią Dolinę Wielkiej Równi i zachodnią Małą Dolinkę. Główna część doliny posiada jeszcze kilka bocznych odgałęzień: Samkowy Żleb, Dolina Grzybowiecka, Koński Żleb i Sarni Żleb.
Wodospad Siklawica:
Siklawica – wodospad w Tatrach Zachodnich, w górnej części Doliny Strążyskiej (według kryteriów ściśle geograficznych już na obszarze Małej Dolinki), pod północną ścianą Giewontu. Wodospad opada z dwóch prawie pionowo nachylonych ścian (pod kątem 80°). Łączna wysokość wodospadu wynosi 23 metry (wysokość ściany dolnej wynosi 13 m, a ściany górnej 10 m). Pomiędzy górną i dolną jego częścią istnieje skalna półka, w której w skale wymyte zostało siłą uderzenia wody i niesionych przez nią odłamków skalnych wgłębienie wypełnione wodą, tzw. kocioł eworsyjny.
Nazwa wodospadu pochodzi od Siklawy w Dolinie Pięciu Stawów Polskich. Dawniej nazywany był także Siczącą, Siczawą, Siklawą. Był odwiedzany od samych początków turystyki w Tatrach. Ludwik Zejszner w 1849 r. pisał o nim: „…godzien ze wszech miar widzenia”. Wodospad znajduje się w jednym z dwóch górnych odgałęzień Doliny Strążyskiej zwanym Małą Dolinką, którym – i dalej bardzo stromym żlebem Warzecha – niegdyś prowadziła najkrótsza ścieżka turystyczna z Zakopanego na Giewont.
Wielka i mała krokiew:
Wielka Krokiew im. Stanisława Marusarza – duża skocznia narciarska o punkcie konstrukcyjnym K125 i rozmiarze HS140, zlokalizowana na północnym stoku góry Krokiew (1378 m n.p.m.) w Zakopanem, na wysokości 1050 m n.p.m.
Zbudowana według projektu autorstwa inż. Karola Stryjeńskiego i uroczyście otwarta 22 marca 1925 podczas konkursu skoków. Od 1989 r. nosi imię Stanisława Marusarza (w latach 1932–1989 jej patronem był Karol Stryjeński). Wchodzi w skład Ośrodka Przygotowań Olimpijskich w Zakopanem, a zarządza nią Centralny Ośrodek Sportu. W jej pobliżu usytuowany jest Kompleks Średniej Krokwi im. Bronisława Czecha.
Największa skocznia narciarska w Polsce i jeden z dwóch – obok skoczni im. Adama Małysza w Wiśle-Malince – dużych obiektów narciarskich w kraju.
Skocznia naturalna (brak sztucznie wyniesionej wieży startowej, na której rozpoczyna się rozbieg), osłonięta lasem. Wyposażona w: igelit, sztuczne oświetlenie i tory lodowe, umożliwiające oddawanie skoków w temperaturze do 20 °C.
Dotychczas odbyło się na niej wiele międzynarodowych imprez sportowych, m.in.: konkursy skoków narciarskich podczas mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym (1929, 1939, 1962) i Zimowych Uniwersjad (1993, 2001), zawody Pucharu Świata (od sezonu 1979/1980), Pucharu Kontynentalnego (od sezonu 1992/1993), Pucharu FIS (od sezonu 2012/2013), Letniej Grand Prix (od sezonu 2004) oraz Pucharu Świata w kombinacji norweskiej (od sezonu 1998/1999). Wielokrotnie przeprowadzano na niej Mistrzostwa Polski w skokach narciarskich (po raz pierwszy w 1927).
A Wy z które miejsc już odwiedziliście w Tatrach? Anrika i szafa gra,
Puszcza Białowieska zachwyca różnorodnością przyrody, gatunków roślin i zwierząt. Widzieliśmy słynne zwierzęta zamieszkujące te tereny. A także roślinność i drzewa dęby nazwane imionami Królów Polski z różnych dynastii. Codzienne obcowanie z Żubrami, które blisko podchodziły gospodarstw domowych za trawą, nie bojąc, się było takim naszym codziennym widokiem przez okno. Pogoda generalnie dopisywała nam codziennie i mogliśmy podziwiać różnorodność gatunków roślin i zwierząt. Zapraszamy Was w podróż po Białowieskim Parku Narodowym:
Białowieski Park Narodowy:
Białowieski Park Narodowy – polski park narodowy położony w północno-wschodniej części Polski, w województwie podlaskim, utworzony z Nadleśnictwa Rezerwat jako Park Narodowy w Białowieży obowiązującym od 11 sierpnia 1932 r. Rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych, restytuowany w obecnej formie z mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 listopada 1947 roku. Jest to drugi po Pienińskim Parku Narodowym park narodowy w Polsce i jeden z pierwszych w Europie. Znany z ochrony najlepiej zachowanego fragmentu Puszczy Białowieskiej, ostatniego w Europie fragmentu lasu pierwotnego oraz liczącej kilkaset sztuk, największej na świecie wolnościowej populacji żubra.
Siedzibą dyrekcji parku jest Białowieża. Obecnie w skład parku wchodzą dwie jednostki administracyjne: Obręb Ochronny Rezerwat i Obręb Ochronny Ośrodka Hodowli Żubrów. Obręb Ochronny Rezerwat (pow. 10242,71 ha), z czego: 6059,27 ha podlega ochronie ścisłej, 4104,63 ha ochronie czynnej oraz 77,45 ha ochronie krajobrazowej. Obręb Ochronny Rezerwat podzielony jest na Obwody Ochronne: Gruszki, Zamosze, Masiewo, Cupryki, Sierganowo, Dziedzinka.
Obręb Ochronny Ośrodek Hodowli Żubrów (pow. 274,56 ha). Całość obszaru hodowli zamkniętej podlega ochronie krajobrazowej. W jego skład wchodzą:
hodowla zamknięta (rezerwatowa), czyli dwa rezerwaty hodowlane i Rezerwat Pokazowy Żubrów wraz z zapleczem.
hodowla wolna. Pracownicy Obrębu Ochronnego Ośrodek Hodowli Żubrów zajmują się hodowlą restytucyjną żubrów bytujących na obszarze całej polskiej części Puszczy Białowieskiej (około 130 tys. ha).
Obszar Ochrony Ścisłej Białowieskiego Parku Narodowego w 1979 r. z racji dużego znaczenia dla kultury i dziedzictwa ludzkości, wpisano na prestiżową Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. W 1992 r. UNESCO rozszerzyło status obiektu dziedzictwa światowego na przylegający doń od wschodu fragment białoruskiego parku narodowego „Bieławieżskaja Puszcza”, podlegający ochronie ścisłej (4500 ha). Tym sposobem powstał w Puszczy Białowieskiej jeden z siedmiu na świecie i trzech w Europie transgraniczny obiekt dziedzictwa światowego.
Żebra Żubra:
Żebra Żubra – leżąca na terenie Puszczy Białowieskiej ścieżka przyrodnicza. Pierwsza leśna ścieżka przyrodnicza w Polsce, wytyczona w latach 70. XX wieku według projektu Jacka Wysmułka i jego żony Barbary Ewy.
Ścieżka liczy około 2,7 km długości. Jest to ciąg drewnianych kładek i grobli, wijących się przez podmokły teren puszczy oraz dawne łąki w dolinie rzeki Narewki. Nazwa pochodzi od początkowo ułożonych miejscami w dość szerokich odstępach desek lub pni (przypominających żebra). Obecnie na szlaku spotykamy drewniane pomosty oraz żwirowo kamienne ścieżki na których poruszamy się gęsiego. Na szlaku obowiązuje zakaz jazdy rowerem. Szlak rozpoczyna się niedaleko północnej części Białowieży przy drodze prowadzącej do miejscowości Budy (droga ta stanowi przedłużenie ul. Zastawa w Białowieży), a kończy się przy wejściu do Rezerwatu Pokazowego Żubrów, usytuowanego w pobliżu (około 150 m) od drogi Białowieża-Hajnówka.
Szlak prowadzi głównie przez podmokłe lasy olszowe i olszowo-jesionowe, ale prezentuje bioróżnorodność typów siedliskowych lasów Puszczy Białowieskiej. W okresie wiosennym (marzec-kwiecień), w okolicach wejścia na ścieżkę, można dostrzec bardzo dużą liczbę żab budzących się z letargu zimowego, które starają się przedostać do zbiornika wodnego Narewki.
Rezerwat Pokazowy Żubra w Białowieży:
Rezerwat Pokazowy Żubra w Białowieży. Położony przy szosie Hajnówka-Białowieża. W rezerwacie, w warunkach zbliżonych do naturalnych, można podziwiać:
żubry,
żubronie (krzyżówka żubra z bydłem domowym),
koniki polskie typu tarpan,
jelenie, łosie, sarny,
dziki,
wilki,
rysia.
Rezerwat pokazowy jest szczególnym miejscem na szlakach edukacyjnych Białowieskiego Parku Narodowego. Wycieczki szkolne obierające kierunek Białowieży obowiązkowo i z wielkim zainteresowaniem zwiedzają to miejsce.
Przed wejściem do Rezerwatu Pokazowego Żubra rozstawione są kramiki z pamiątkami, gdzie lokalni twórcy sprzedają swoje wyroby. Szczególnie polecany jest miód z pobliskich pasiek, używany jako naturalne lekarstwo na różne dolegliwości.
W Rezerwacie Pokazowym Żubra, zwierzęta mieszkają w dużych zagrodach, w których nie brakuje naturalnej roślinności. Zwiedzając rezerwat należy poruszać się po wyznaczonych ścieżkach. Po obu ich stronach rozmieszczone są wybiegi dla poszczególnych gatunków zwierząt. Przy każdej zagrodzie widnieje tabliczka informacyjna o danym gatunku i miejscu jego występowania.
Na zwiedzanie rezerwatu trzeba przeznaczyć około godzinę. W tym czasie możemy spotkać największych przedstawicieli ssaków Puszczy Białowieskiej: żubr, jeleń, sarna, dzik, łoś. Z dużych drapieżników zobaczymy wilka i rysia. Odwiedzimy także konika polskiego, potomka tarpanów, a także żubronia, mieszańca żubra z krową.
Zwiedzanie Rezerwatu Pokazowego Żubrów ułatwiają specjalne wzniesienia i wiaty, dzięki którym obserwacja zwierząt na dużych wybiegach jest przyjemniejsza i bardziej owocna.
Rezerwat Pokazowy Żubra jak każdy obiekt posiada swoją historię. Obecnie zajmuje on powierzchnię 27,90 ha. Został utworzony w 1936 roku, a w 1951 rozbudowany o zagrodę wielkości 43,12ha. Od 1955 roku rezerwat zaczął pełnić rolę obiektu turystycznego. Dziś jest kluczową atrakcją na białowieskich szlakach turystycznych.
Szlak Dębów Królewskich i Książąt Litewskich:
Szlak Dębów Królewskich i Książąt Litewskich to ścieżka edukacyjna o długości około 500 m. Szlak wiedzie wśród kilkudziesięciu pięknych, wiekowych dębów. Każdy dąb został nazwany imieniem królów polskich i książąt litewskich. Wszystkie dęby mają wiek od 150 do 500 lat. Ścieżka ma charakter edukacyjny, ponieważ wędrując nią poznaje się historię Puszczy Białowieskiej, Litwy i Polski od XII do XVIII wieku. Szlak Dębów Królewskich i Książąt Litewskich powstał w 1978 roku, by ratować unikalne zbiorowisko wiekowych drzew.
Przystosowanie ścieżki tak, by była ona w pełni bezpieczna dla zwiedzających rozpoczęto po upadku jednego z dębów (Augusta III Sasa). Modyfikacje szlaku zakończono w 2008 r i od tamtej pory ścieżka może poszczycić się kilkoma ważnymi zmianami. Szlak Dębów Królewskich i Książąt Litewskich został przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych – powstała kładka dla wózków oraz nowe tablice informacyjne zapisane alfabetem Braille’a. Na trasie stanęły tabliczki w języku polskim i angielskim. Wybudowano również miejsce postojowe dla samochodów oraz deszczochron. Na Szlaku Dębów Królewskich w Uroczysku Stara Białowieża stworzono także miejsca odpoczynku: wiata na polanie, ławki wzdłuż trasy, miejsce przeznaczone do organizacji ognisk i imprez plenerowych.
Monumentalne dęby na szlaku pamiętają zapewne czasy średniowiecznych władców Polski i Litwy, stąd też pomysł na taką nazwę tej ścieżki edukacyjnej. Poszczególne drzewa otrzymały imiona władców, którzy niegdyś spotykali się w Puszczy Białowieskiej na polowaniach. Poniżej prezentujemy listę nazw wiekowych drzew na Szlaku Dębów Królewskich i Książąt Litewskich:
Mindowe,
Trojden,
Giedymin,
Witold,
Leszek Biały,
Kazimierz Wielki,
Bona Sforza,
Władysław Jagiełło,
Kazimierz Jagiellończyk,
Zygmunt Stary,
Helena,
Aleksander Jagiellończyk,
Stefan Batory,
Władysław IV,
August II Sas,
Maria Józefa,
Zygmunt August,
Jan Kazimierz,
August III Sas,
Stanisław August,
Olgierd i Kiejstut,
Barbara Radziwiłłówna.
Warto skorzystać z proponowanej atrakcji, bo przyniesie to korzyści nie tylko w postaci spaceru na świeżym leśnym powietrzu, ale również wzbogaci nieco naszą wiedzę historyczną.
Punkt obserwacyjny Orlika Krzykliwego w Puszczy Białowieskiej:
Punkt obserwacyjny został stworzony, aby podglądać orlika krzykliwego, nielicznego u nas ptaka z rzędu szponiastych, który wraz z zanikiem tradycyjnego gospodarowania i intensyfikacją rolnictwa utracił wiele ze swoich miejsc gniazdowania.
Tutaj, na wieży, możecie swobodnie obserwować te piękne zwierzęta, pamiętając o szacunku do przyrody i zachowaniu ciszy. Być może będziecie świadkami romantycznego lotu pary zakładającej gniazdo. Równie ciekawe są też polowania orlika, gdy z ogromną prędkością nurkuje za ofiarą. Koniecznie weźcie ze sobą lornetki.
A Wy z które miejsc już odwiedziliście w Puszczy Białowieskiej? Anrika i szafa gra,
Ponadczasowa, niezwykle wciągająca wystawa największych dzieł i wynalazków Leonarda da Vinci. Multisensorycznawystawa powstała dzięki współpracy historyków sztuki, twórców multimedialnych oraz inżynierów dźwięku. Prezentuje bogaty wgląd w sztukę, naukę, technologię i fascynacje da Vinci naturą. To ekscytujące doświadczenie, które dzięki innowacyjnej technologii immersji (Digital Art 360) tworzy pełny portret twórczości Leonarda. Wystawa ta gościła we Florencji, Mediolanie, Pekinie, Szanghaju, Kanadzie oraz USA stając się najchętniej i najliczniej odwiedzaną multisensoryczną ekspozycją o da Vinci na świecie. Aktualnie dzięki obchodom 500 rocznicy śmierci mistrza stała się częścią światowego programu poświęconego jego pamięci.
Na dużych ekranach, kolumnach czy suficie przedstawiona jest przenikająca moc licznych arcydzieł zrodzonych z wielkiego talentu Leonarda da Vinci. Multimedialne obrazy wzbogacone są odpowiednio dobranymi efektami wizualnymi, przestrzennym dźwiękiem, narracją lektora oraz nastrojową muzyką. Zaprezentowane są dzieła od notatek, szkiców, rzeźb po obrazy, takie jak „Ostatnia wieczerza”, „Dama z gronostajem”, „Madonna Benois”, „Madonna w Grocie” czy słynny obraz „Mona Lisa” – jeden z najbardziej zagadkowych obrazów wszechczasów. Dzięki połączeniu współczesnej technologii Digital Art 360 wraz ze sztuką, wyjątkowe detale z dzieł ożywają na oczach widzów. Można szczegółowo zobaczyć i zrozumieć, że nawet 5 wieków po śmierci ten genialny twórca, naukowiec, artysta i wynalazca nadal potrafi nas zaskoczyć!
Jednak zanim przejdziemy do części multimedialnej wystawy widzowie mają okazję zapoznać się z „tradycyjnymi” eksponatami. W tej części ekspozycji zaprezentowana jest kolekcja ponad 60 eksponatów, wynalazków da Vinciego, maszyn oraz urządzeń, zbudowanych zgodnie z oryginalnymi projektami i materiałami, które później stały się przedmiotami powszechnego użytku i służą ludzkości po dzień dzisiejszy. Chociaż da Vinci żył tak dawno temu, jego geniusz, kreatywność i wyjątkowe podejście nadal inspiruje i kształtuje przyszłość, w której żyjemy. Interesował się praktycznie wszystkimi dziedzinami życia, począwszy od badań anatomii i ludzkich proporcji – wspaniale reprezentowanych przez człowieka witruwiańskiego, po te dotyczące latania, astronomii, grawitacji, architektury, mechaniki, botaniki, geologii, inżynierii wojskowej czy kostiumografii. Żaden z wielkich umysłów, ani przed, ani po, nie stworzył niczego porównywalnego skalą i geniuszem.
Wystawa DA VINCIMulti-Sensory Exhibition zabierze widzów w zapierającą dech w piersiach podróż, skok z przeszłości w przyszłość, zapoznając ich z renesansowym mistrzem. To wielozmysłowe doświadczenie dla całej rodziny, połączenie tradycyjnej wystawy z nowoczesną multimedialną ekspozycją i rozwijająca się narracja, która intensywnie pobudza emocje, wciągając odwiedzających w samo serce niesamowitego świata Leonarda da Vinci.
Po ogromnym sukcesie w miastach na całym świecie, takich jak: Los Angeles, Nowy Jork, Toronto, Las Vegas, Dubaj, Berlin, Moskwa czy paryskie muzeum „Atelier des Lumières”, przyszedł czas aby wielka sztuka w połączeniu z nową technologią zawitała do Warszawy! Światowa – multisensoryczna, niezwykle angażująca zmysły wystawa największych dzieł VINCENTA VAN GOGHA.
VAN GOGH Multi-Sensory Exhibition to najbardziej innowacyjna forma doświadczania sztuki! Prace słynnego malarza zaprezentowane są dzięki technologii Digital Art 360, która przenosi widzów w niesamowity świat wyobraźni wielkiego artysty. W specjalnie zaaranżowanej przestrzeni ekspozycyjnej na ekranach o powierzchni ponad 2000 m2 zobaczymy setki dzieł i dosłownie zanurzymy się w świecie obrazów. Wszystkie prace malarza wyświetlane są jako wielkoformatowe, tętniące kolorami płótna. Ściany i podłoga przemieniają się w pasjonującą opowieść o życiu i twórczości malarza. Podczas wystawy usłyszymy czytane przez lektora listy VAN GOGHA do swojego brata Theo. Listy te nie są wcale mniej ważne niż twórczość. Vincenta. W tych tekstach odzwierciedlał on swoje spojrzenie na świat i samego siebie, dzięki czemu poznamy bliżej jego życie z oryginalnego źródła. Listy te są niewątpliwie świadectwem talentu literackiego VINCENTA. Głosem lektora jest głos aktora Roberta Gulaczyka, który wcielił się w postać Van Gogha w znanym filmie „Twój Vincent” (ang. „Loving Vincent”) z 2017 r. Podczas tej wystawy wybierzecie się do Holandii, Paryża, Arles, Saint-Rémy de Provence oraz Auvers-sur-Oise gdzie powstawały jego największe arcydzieła.
VINCENT VAN GOGH to artysta doceniony dopiero po śmierci, który podczas swoich ostatnich lat życia namalował ponad 2000 obrazów oraz napisał ponad 600 listów – do dziś znajdujących się w zbiorach największych i najważniejszych muzeów, galerii i kolekcjonerów sztuki dookoła świata. Jego obrazy należą obecnie do najdroższych na świecie prac. Dzięki technologii Digital Art 360 mamy szansę zobaczyć je w jednym miejscu i w zupełnie nowej formie. Multimedialna wystawa niemalże ożywa dzięki intensywnym, wyrazistym kolorom i najbardziej znanym pracą artysty – od kultowych “Słoneczników”, poprzez “Gwieździstą Noc” czy “Autoportret”.
Oglądanie dzieł sztuki jeszcze nie było tak ekscytujące! VAN GOGH Multi-Sensory Exhibition to wciągające i pochłaniające doświadczenie kulturalne, które pozwoli Wam spotkać się ze sztuką w nietypowy sposób i zmienić ich wyobrażanie o tradycyjnym zwiedzaniu muzeów!
Trip do Wiednia- stolicy Austrii, miasta Mozarta, a państwa w którym nagrywano ,, Sisi- młoda cesarzowa ” i ,,Sisi- losy cesarzowej” przerósł nasze oczekiwania poznawcze. (Mozart pozostał w Wiedniu i pracował jako niezależny artysta, wykonując zlecenia na kompozycje oraz udzielając lekcji gry na fortepianie. W roku 1782 w gotyckiej katedrze św. Szczepana (Stephansdom) poślubił Konstancję Weber. Młoda para rzuciła się w wir wiedeńskiego świata muzycznego oraz publicznego.) Droga z lotniska była bardzo prosta, szybka i przyjemna. Jadąc po drodze, co prawda nie było pięknych widoków, choć wiedzieliśmy, że Wiedeń zachwyci i zachwycił nas, jechaliśmy dalej przed siebie. Wysiadamy, patrzymy i ku naszym oczom wyłoniły się wspaniałe architekturalne budowle i mosty. Najbardziej spodobał nam się butik H&M na zewnątrz i wewnątrz, antyczne wnętrze i piękne, kręte drewniane schody ujęły nas bardzo mocno. Piękna była pogoda, upał dawał się nam we znaki, dawało to motywacje jak najwięcej zwiedzić i delektować się urokiem każdego miejsca. Oto zapraszamy Was na obejrzenie fotorelacji z Vienny i przeczytanie o miejscach zwiedzonych przez nas.
Kościół Wotywny (niem. Votivkirche) – neogotycki kościół z XIX wieku znajdujący się w Wiedniu, przy głównym bulwarze miasta – Ringu.
Został zbudowany w latach 1855-1879, na wzór francuskich katedr gotyckich z XIII wieku, na polecenie arcyksięcia Maksymiliana, późniejszego cesarza Meksyku. Świątynia upamiętnia cudowne ocalenie cesarza Franciszka Józefa I z zamachu, którego usiłował dokonać anarchista Libeny.
Tak ważna dla wiedeńczyków inwestycja wymagała jak najlepszego projektu. Śladem za kościołem św. Mikołaja w Hamburgu zorganizowano konkurs. Udział w nim wzięło ponad 70 architektów, gł. z Austrii, Prus, a także Śląska. Dnia 7 VII 1855 ogłoszono werdykt. Pierwsza nagroda została przyznana młodemu Austriakowi Heinrichowi von Ferstelowi, twórcy m.in. innych wiedeńskich budowli; nowego gmachu uniwersytetu, pałacu arcyksięcia Ludwiga Viktora oraz kościoła Zbawiciela w Bielsku-Białej. Wyróżnienia przypadły takim osobowościom jak: Vincenz Statz, Friedrich Schmidt, Georg Gottlob Ungewitter oraz Alexis Langer ze Śląska. Koszt budowy pokryto dzięki subskrypcji rozpisanej w 1853 r., w której wzięło udział ponad 300 000 obywateli. Poświęcenie kościoła miało miejsce w roku 1879.
Nadzór nad pracami przy fundamentach kościoła sprawował absolwent wiedeńskiej politechniki, Polak – Ludwik Wierzbicki.
Od 1862 do 1918 Votivkirche był wojskowym kościołem garnizonowym Wiednia.
Kolumna morowa w Wiedniu (niem. Pestsäule) – barokowa kolumna Trójcy Świętej znajdująca się na Placu Graben w Wiedniu.
Epidemia dżumy z 1679 roku – szalejąca wcześniej w Londynie i Neapolu – zabiła w Wiedniu około 100 tys. osób.
Monumentalny pomnik wotywny ku czci Trójcy Świętej, ufundowany przez cesarza Leopolda I w podzięce Bogu za zakończenie zarazy, wzniesiono w latach 1687–1693. W tym miejscu pośpiesznie grzebano zwłoki ludzi, którzy pomarli od zarazy. Pierwszą kolumnę wykonano z drewna, później zastąpiono ją marmurową.
Architekt Johann Bernhard Fischer von Erlach był głównym wykonawcą dzieła, natomiast część rzeźb wykonali: Paul Strudel, Matthias Rauchmiller, Tomas Kracker, Josef Früwirth i inni. Całość udekorowana jest rzeźbami i reliefami.
Pomnik Mozarta w Burggarten – neobarokowy pomnik w Wiedniu, w ogrodzie Burggarten, poświęcony austriackiemu kompozytorowi Wolfgangowi A. Mozartowi.
Autorem dzieła jest Viktor Tilgner. Pomnik powstał w roku 1896 i przedstawia wiedeńskiego klasyka jako wysoko, nad tablicą, stojącą postać. Front odnosi się do opery Don Giovanni (KV 527), natomiast z tyłu znajduje się wizerunek nawiązujący do czasów cudownego dziecka koncertującego wraz z ojcem oraz swoją starszą siostrą – Nannerl.
Albertina – galeria założona w 1768 r. w Wiedniu przez księcia Alberta Sasko-Cieszyńskiego i jego żonę arcyksiężnę Austrii Marię Krystynę, jest jedną z największych na świecie kolekcji grafik.
Na zbiory składa się około 50 tys. rysunków, akwafort, akwarel i ponad 1,5 mln rycin. Katalog wymienia 43 rysunki Rafaela, 70 Rembrandta, 145 Dürera (więcej niż ma jakakolwiek inna galeria na świecie) oraz 150 prac Egona Schielego. Ponadto są tu reprezentowani Leonardo da Vinci, Michał Anioł, Rubens, Bosch, Bruegel, Cézanne, Picasso, Matisse, Klimt i Kokoschka.
Czy byliście już w tym mieście Wiedniu? Anrika i szafa gra,
Wiedeń nocą zachwyca na równi z zachwytem w dzień. Oświetlone Katedry, kamienice, pomnik oraz wszelkie inne budowle jeszcze bardziej zachwycają swą wielkością, sztukaterią i życiem przeniesionym z antyku do współczesnych czasów. Wiedeń to bardzo bezpieczne miasto można zwiedzać i niczego się bać ewentualnych kieszonkowców, których dużo jest np. w Wenecji mieście, do którego pierwotnie planowaliśmy lecieć. Z uwagi na to, że w sierpniu Wenecję odwiedza najwięcej turystów z całego świata, trudno byłoby zrobić fotorelacje. Wiedeń to mega trafione miasto, które zwiedziliśmy. Niebawem kolejne do zwiedzenia. Zapraszamy Was w foto podróż po stolicy urokliwej Austrii.
Kościół św. Piotra w Wiedniu (niem. Peterskirche) – jedna z najciekawszych barokowych świątyń stolicy Austrii.
Znajduje się w centrum miasta, przy pl. św. Piotra (Petersplatz), obok Graben, w pobliżu Pestsäule. Otoczony wysoką zabudową widoczny jest dopiero z bliska.Pierwszy kościół, z którego nie pozostały żadne relikty, należał do najstarszych świątyń wiedeńskich i mógł być wcześniejszy niż kościół św. Ruprechta. Być może powstał już w IV w. na terenie dawnego obozu rzymskiego, natomiast według legendy miał go założyć cesarz Karol Wielki około roku 800 (o czym przypomina relief na elewacji). Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1137. Pod koniec XII w. podlegał klasztorowi benedyktynów Schottenstift. Kościół był trójnawową strukturą z nietypowo usytuowaną apsydą – nie od wschodu, a od południa – co skłaniało badaczy do wysunięcia tezy o pierwotnie świeckim przeznaczeniu budowli. Jedna z przybudówek kościoła była siedzibą straży miejskiej, a wokół znajdowały się kramy handlowe. W okresie gotyku świątynia została przebudowana; otrzymała wysoką wieżę i prezbiterium. W 1661 spłonęła, po czym została prowizorycznie odbudowana. Z inicjatywy Bractwa Trójcy Św., którego członkiem był cesarz Leopold I, podjęto decyzję o budowie nowego kościoła (1676).
Budowę rozpoczął Gabriele Montani ok. 1701, ale już w 1703 prace przejął Johann Lucas von Hildebrandt; fasadę wzniósł Kilian Ignaz Dientzenhofer. W 1733 nastąpiła konsekracja pw. Trójcy Św. i św. Piotra.
Kościół jest pierwszą barokową kopułową budowlą Wiednia. W zwartej formie łączy zaskakująco przestrzenne, bogato zdobione wnętrze z prostokątnymi przybudówkami. Długość budowli wynosi 50 m, szerokość 20 m, wysokość kopuły 54 m.
Wnętrze kopuły dekorował głównie Matthias Steinl, który jest również autorem ambony (1726). Freski pierwotnie malował Andrea Pozzo, jednak po jego zgonie zostały usunięte i w 1713 zupełnie inne stworzył Johann Michael Rottmayr. Ołtarz główny wykonali Antonio Galli-Bibiena (retabulum) i Marcin Altomonte (obraz). Z biegiem czasu malowidła mocno ściemniały i dopiero renowacja w latach 1998-2004 przywróciła im barwność i świetlistość. Pod kościołem rozciąga się obszerna krypta.
Kościół św. Piotra był ulubioną świątynią cesarzowej Elżbiety zwanej Sissi, małżonki Franciszka Józefa I. Dawniej posiadał rangę kolegiaty i fary. Na mocy decyzji kardynała Franza Königa od 1970 prowadzą tu duszpasterstwo kapłani z Opus Dei (jednym z nich był ks. Klaus Küng). Odbywają się również codzienne koncerty organowe.
Pomnik Mozarta w Burggarten – neobarokowy pomnik w Wiedniu, w ogrodzie Burggarten, poświęcony austriackiemu kompozytorowi Wolfgangowi A. Mozartowi.
Autorem dzieła jest Viktor Tilgner. Pomnik powstał w roku 1896 i przedstawia wiedeńskiego klasyka jako wysoko, nad tablicą, stojącą postać. Front odnosi się do opery Don Giovanni (KV 527), natomiast z tyłu znajduje się wizerunek nawiązujący do czasów cudownego dziecka koncertującego wraz z ojcem oraz swoją starszą siostrą – Nannerl.
Hofburg – wiedeńska rezydencja władców Austrii od XIII wieku poczynając od Rudolfa I Habsburga aż do 1918 roku w czasach panowania Karola I. Przez cały ten czas pałac był rozbudowywany i przebudowywany przez kolejnych władców.
Początkowo było to czterostrzałowy gotycki zamek z wieżami w narożach przylegający do murów miejskich, jednak obecnie stylem dominującym jest barok i klasycyzm. Najstarszą częścią jest XIII-wieczny „Dziedziniec Szwajcarski” połączony renesansową „Bramą Szwajcarską” z największym placem wśród zabudowań Hofburga – In der Burg. Plac otoczony jest „starym pałacem” (niem. Alte Burg), „pałacem Amelii” z XVI w., barokowym „skrzydłem Leopolda” oraz pochodzącą z XVIII w. „Kancelarią Cesarską”. Na placu stoi pomnik Franciszka II. W „skrzydle Leopolda” obecnie znajduje się rezydencja prezydenta Austrii. W apartamentach Franciszka Józefa i cesarzowej Elżbiety w budynku „Kancelarii” obecnie mieści się muzeum.
Nowy Hofburg oraz muzeum dworskie zaprojektowane zostały przez architekta barona Karla von Hasenauera (1833–1894).
Wejście do pałacu umieszczone jest od strony Placu św. Michała, na którym odsłonięte są wykopaliska z czasów starożytnego Rzymu.
Co roku w sylwestra w Hofburgu jest organizowany wielki tradycyjny bal cesarski.
Stephansplatz (pl. Plac św. Szczepana) – centralny plac Wiednia, na którym stoi Katedra św. Szczepana.
Znajduje się pod nim również stacja metra Stephansplatz.
Katedra Świętego Szczepana (niem. Stephansdom, Domkirche St. Stephan) – duma i jeden z symboli miasta Wiednia, znana z licznych przedstawień w dziejach malarstwa i grafiki. Wznosi się pośrodku Stephansplatz w sercu najstarszej części miasta.
Katedra jest najważniejszą i jedną z najstarszych świątyń w stolicy Austrii. Początkowo kościół farny w 1365 świątynia stała się siedzibą kapituły, od 1469/1479 biskupstwa wiedeńskiego, które w 1723 zostało podniesione do rangi arcybiskupstwa. Zbudowana została w latach 1230/1240-1263 w stylu późnoromańskim, a następnie ją rozbudowywano od XIV do początku XVI w. Wówczas to katedra otrzymała obecną gotycką formę.
Katedra ta należy do największych świątyń europejskich, jej całkowita długość wynosi 107, zaś szerokość 34 metry. Ponad dachami katedry wznoszą się cztery wieże: najwyższa z nich potocznie nazywana Steffl ma 136,4 metry wysokości, podczas gdy północna (której budowy nigdy nie ukończono) zaledwie 68 metrów. Zachodnią fasadę katedry flankują dwie oktagonalne wysokie na 65 metrów wieże. Spośród dwudziestu dwóch dzwonów zawieszonych w wieżach najsławniejszy jest zawieszony w wieży północnej Pummerin, który znany jest od 1711 r., obecny pochodzi z połowy XX w. Do wnętrza świątyni prowadzi kilka wejść, z których najbardziej znane są późnoromańska Brama Olbrzymów i oraz bramy Biskupia i Śpiewaków z bogata gotycką dekoracją rzeźbiarską. Ostatnią z nich zdobią figury jednego z głównych fundatorów katedry Rudolfa IV i jego małżonki.
Świątynia kryje liczne dzieła sztuki gotyckiej oraz barokowej m.in. gotycki ołtarz z Wiener Neustadt, monumentalny grobowiec Fryderyka III – dzieło Mikołaja z Lejdy, późnogotycką kazalnicę wykonaną prawdopodobnie przez Antona Pilgrama oraz kilkanaście barokowych ołtarzy, w tym główny z obrazem przedstawiającym męczeńską śmierć Świętego Szczepana, pierwszego męczennika w dziejach chrześcijaństwa. W podziemiach znajdują się groby książąt z austriackiej linii Habsburgów i ważnych osobistości Austrii. Ważny ośrodek kultu maryjnego, w południowej nawie znajduje się cudowny obraz Matki Boskiej z Pócs.
Kolumna morowa w Wiedniu (niem. Pestsäule) – barokowa kolumna Trójcy Świętej znajdująca się na Placu Graben w Wiedniu.
Epidemia dżumy z 1679 roku – szalejąca wcześniej w Londynie i Neapolu – zabiła w Wiedniu około 100 tys. osób.
Monumentalny pomnik wotywny ku czci Trójcy Świętej, ufundowany przez cesarza Leopolda I w podzięce Bogu za zakończenie zarazy, wzniesiono w latach 1687–1693. W tym miejscu pośpiesznie grzebano zwłoki ludzi, którzy pomarli od zarazy. Pierwszą kolumnę wykonano z drewna, później zastąpiono ją marmurową.
Architekt Johann Bernhard Fischer von Erlach był głównym wykonawcą dzieła, natomiast część rzeźb wykonali: Paul Strudel, Matthias Rauchmiller, Tomas Kracker, Josef Früwirth i inni. Całość udekorowana jest rzeźbami i reliefami.
Kościół św. Karola Boromeusza (niem. Karlskirche) w Wiedniu – jedna z najsłynniejszych barokowych budowli Europy. Kościół wzniesiono na cześć św. Karola Boromeusza, arcybiskupa Mediolanu z czasów epidemii dżumy w 1576. Świątynia została ufundowana przez Karola VI w 1713 po ostatniej z wielu epidemii dżumy, które nawiedziły Wiedeń. W konkursie na projekt budowli udział wzięli: Johann Bernhard Fischer von Erlach, Johann Lucas von Hildebrandt i Galli Bibbiena. Wygrał von Erlach, według planów którego prowadzono budowę od 1716. Architekt nie doczekał jej końca w 1737, gdyż zmarł 14 lat wcześniej. Kościół wzniesiono na planie elipsy połączonej z krzyżem greckim. W centrum fasady, na osi z kopułą, umieszczono portyk, flankowany przez dwie kolumny (dzwonnice) pokryte spiralnie biegnącymi płaskorzeźbami. Fasada posiada również dwie skrajne wieże. W efekcie stanowi połączenie elementów klasycznych (portyk, kolumny nawiązujące do kolumny Trajana i kolumny Antonina Piusa) oraz barokowych.
Czy byliście już w tym mieście Wiedniu? Anrika i szafa gra,
To miasto Anrice kojarzy się z jej idolką Edytą Górniak.
To właśnie w tym mieście była na jej pierwszym koncercie, a także na spotkaniu z nią w hotelu Andels i na zlocie fanów w klubie.
Podczas See Blogers słuchaliśmy bardzo merytorycznych wykładów o świecie influencer marketingu i braliśmy udział w różnych warsztatach. To był piękny czas, a po niżej trochę informacji o tym mieście.
Łódź (jid. לאָדזש, niem. Lodz lub Lodsch; ros. Лодзь) – miasto na prawach powiatu w środkowej Polsce, w historycznej ziemi łęczyckiej. Siedziba władz województwa łódzkiego, powiatu łódzkiego wschodniego oraz gminy Nowosolna, przejściowa siedziba władz państwowych w 1945 roku.
Ośrodek akademicki (19 uczelni), kulturalny i przemysłowy. Przed przemianami polityczno-gospodarczymi w 1989 r. centrum przemysłu włókienniczego i filmowego.
Od 1910 siedziba diecezji śląsko-łódzkiej Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. Siedziba rzymskokatolickiej diecezji łódzkiej od 1920 roku, metropolii łódzkiej od 2004 roku. Od 1948 roku siedziba prawosławnej diecezji łódzko-poznańskiej. Ważny ośrodek życia religijnego, ekumenicznego i dialogu międzyreligijnego.
Łódź jest trzecim miastem w Polsce pod względem liczby ludności (664 071; po Warszawie i Krakowie) i czwartym pod względem powierzchni (293,25 km²; po Warszawie, Krakowie i Szczecinie).
Miasto należy do Unii Metropolii Polskich i Związku Miast Polskich, Związku Powiatów Polskich, a także do stowarzyszenia Eurocities oraz Stowarzyszenia Zdrowych Miast Polskich.
Gratulacje dla wszystkich wygranych! Amrika i szafa gra,
Wrocław odwiedziliśmy podczas Influencers Live Wrocław. Miasto to Anrice kojarzy się z serialem, który ogląda, czyli Pierwszą Miłością. Podczas Influencer Live Wrocław słuchaliśmy bardzo merytorycznych wykładów o świecie influencer marketingu, braliśmy udział w różnych warsztatach, a także byliśmy na gali. Nie zabrakło też czasu w te 3 dni, aby także zwiedzić trochę miasto i poszukać wrocławskich krasnali. To był piękny czas, a po niżej trochę informacji o tym mieście.
Wrocław (łac. Vratislavia lub Wratislavia lub Budorgis, niem. Breslau, dś. Brassel, cz. Vratislav, węg. Boroszló) – miasto na prawach powiatu w południowo-zachodniej Polsce, siedziba władz województwa dolnośląskiego i powiatu wrocławskiego. Położone w Europie Środkowej, na Nizinie Śląskiej, nad Odrą i czterema jej dopływami. Jest historyczną stolicą Dolnego Śląska, a także całego Śląska.
Jest głównym miastem aglomeracji wrocławskiej, a także największym miastem leżącym na Ziemiach Odzyskanych. Czwarte pod względem liczby ludności miasto w Polsce – oficjalnie 642 687 mieszkańców, piąte pod względem powierzchni – 292,82 km². Z wyliczeń MPWiK i policji wynika, że rzeczywista liczba ludności Wrocławia wynosi od 825 tysięcy do 1 miliona osób. Wrocław jest centrum rosnącej aglomeracji wrocławskiej, którą zamieszkuje szacunkowo 1,25 mln osób.
Miasto było stolicą księstwa wrocławskiego, siedzibą władz pruskiej prowincji Śląsk i rejencji wrocławskiej. Od 28 czerwca 1946 stolica województwa wrocławskiego. Od 1 stycznia 1999 stolica województwa dolnośląskiego, należy do Unii Metropolii Polskich i Eurocities.
W rankingu opublikowanym przez Globalization and World Cities Research Network, Wrocław został sklasyfikowany w IX kategorii (Gamma) miast o znaczeniu globalnym. Jest to drugi najlepszy wynik w Polsce (za Warszawą).
Wrocław został sklasyfikowany w pierwszej setce miast świata w rankingu firmy doradczej Mercer „Najlepsze miasta do życia” w 2015, 2016, 2017 i 2019, a także w pierwszej setce najbardziej inteligentnych miast na świecie (smart city) w raporcie IESE Cities in Motion Index w 2017i 2019. W roku 2016 był Europejską Stolicą Kultury, od roku 2019 jest Miastem Literatury UNESCO, w lutym 2021 został sklasyfikowany na 1 miejscu należącego do Financial Times – fDi Magazine raporcie „Globalne Miasta Przyszłości 2021/2022” w kategorii średnich i małych miast świata.
Trip do Budapesztu- przepięknej, urokliwej stolicy Węgier przerósł nasze oczekiwania krótkiego wypadu pozwiedzać jego zabytki. Pierwszym naszym planem był oczywiście Parlament robiący największe wrażenie architektoniczne przez pryzmat wielkości, sztukaterii i bogactwa wnętrza.
Wielkim plusem było przemieszczenie się z lotniska do centrum Miasta autobusem 100 E, który zatrzymuje się na 3 przystankach Kálvin tér, Astoria, Deák Ferenc tér, w około 40 minut znaleźliśmy się w centrum. Piękna, upalna z cudownym obrazem nieba pogoda sprzyjała nam w podziwianiu tego zabytkowego miasta. Poniżej są zabytki, które udało nam się zwiedzić. Polecamy wybrać, się do tego miasta. Zakochacie się w Budapeszcie tak jak my. Panorama z dorzecza Dunaju na Parlament i inne perły architektury oraz mosty zahipnotyzowała nas tak bardzo, aż Antek nadal żyje widokami bajkowych widoków z Baszty Rybackiej Fisherman bastion. Miasto pełne mostów, wieżyczek, baszt i zamków niczym z bajek Disney’a! Anrika kilka razy wpadła na Michaela Jacksona…?! Najpierw na matrioszki z jego wizerunkiem w sklepiku z pamiątkami nieopodal Baszty Rybackiej, kolejno na drzewo ku pamięci Michaela, a w sklepie Hard Rock Cafe na lotnisku na strój Michela z 1976 roku. Drzewo znajduje się przy Hotelu Kempinski, gdzie kiedyś zatrzymał się Jackson. Jego fani gromadzili się wtedy w parku koło hotelu, a po śmierci muzyka, miejsce to tak bardzo przypominało im o zmarłym, że postanowili uczcić jego pamięć, przyozdabiając jedno z rosnących tam drzew jego zdjęciami. Do dzisiaj w parku otaczającym hotel mają miejsce tzw. flash moby, czyli zorganizowane spotkania fanów, którym towarzyszą zaplanowane wcześniej akcje, a na drzewie co jakiś czas zawisa zdjęcie Króla Popu. Anrice to miasto już na zawsze będzie kojarzyć się z Idolem. Antek uważa to miasto za najpiękniejszą stolicę państw, w jakich już byliśmy.
Budynek parlamentu w Budapeszcie (Országház) – jeden z symboli stolicy Węgier i całego kraju. Położony nad Dunajem, w dzielnicy Peszt, jest jednym z największych gmachów parlamentów narodowych na świecie.
Gmach powstał po połączeniu trzech dawnych miast w jedno – Budapeszt. Władze miejskie uznały, że zjednoczona stolica potrzebuje nowej, reprezentacyjnej siedziby. Na jej miejsce wybrano podmokły, bagnisty teren w okolicy wówczas niezamieszkanej, a w dodatku cieszącej się reputacją bardzo niebezpiecznej. Zanim doszło do rozpoczęcia prac teren budowy musiał zostać osuszony i umocniony, konieczna była także wywózka składowanego tam drewna – w tym celu uruchomiono specjalną linię kolejową, którą później transportowano odpowiednie materiały. Projekt budynku wykonał architekt Imre Steindl.
Budowa trwała od 1885 do 1904, choć pierwsze posiedzenie odbyło się już w 1896, podczas hucznie obchodzonej rocznicy 1000-lecia państwa węgierskiego. Pracowało przy nim 1000 osób, zużyto 40 kilogramów złota, pół miliona kamieni szlachetnych i 40 milionów cegieł. Parlament reprezentuje styl neogotycki (widoczne jest pewne podobieństwo do siedziby brytyjskiego parlamentu) choć widoczne są też elementy barokowe (głównie we wnętrzach). Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 17745 metrów kwadratowych, długość – 265 metrów, szerokość – do 123 metrów, a wysokość kopuły – 96 metrów (drugi pod względem wielkości budynek na Węgrzech). W środku znajduje się 691 pomieszczeń (ponad 200 biur), 29 schodów, 13 wind, 27 wejść i 10 podwórzy. Wnętrza są bogato zdobione freskami i malowidłami, a także witrażami. Na zewnętrznych ścianach gmachu znajdują się herby dawnych Wielkich Węgier.
Główna fasada skierowana jest w stronę Dunaju, ale główne wejście umiejscowione jest od strony placu Kossuth Lajos tér (na początku XX wieku nazywanym Országház tér – placu parlamentarnym), na którym stoi pomnik Lajosa Kossutha. Przy placu znajduje się stacja metra linii M2.
Największymi salami parlamentu jest dawna Izba Niższa (dzisiejsze Zgromadzenie Narodowe) oraz dawna Izba Wyższa, zniesiona w węgierskim systemie politycznym w 1945, a obecnie pełniąca funkcję reprezentacyjnej sali konferencyjnej. Na ścianach w obydwu salach umieszczono sześć herbów dynastii panujących na Węgrzech: Arpadów, Andegawenów, Korwinów, Jagiellonów, Zápolyowiów i Domu Habsubrsko-Lotaryńskiego. Herbem Jagiellonów jest biały orzeł. Po prawej i lewej stronie herbów umieszczono obrazy związane z historią Węgier.
W budynku była przechowywana największa relikwia narodu węgierskiego – korona świętego Stefana. W 1944 została wywieziona z Budapesztu (według niektórych wersji ukradli ją żołnierze niemieccy), prawdopodobnie przez lidera węgierskich faszystów Ferenca Szálasi. Nie wiadomo dokładnie, jak znalazła się po wojnie w Stanach Zjednoczonych (być może wraz z amerykańskim wojskiem). Zwrócono ją Węgrom dopiero w 1978. Od 2000 koronę i insygnia królewskie można ponownie oglądać w gmachu parlamentu.
Gmach jest otwarty dla zwiedzających, choć w okresie sesji parlamentarnych mogą być ograniczenia jego dostępności. W podziemiach znajduje się muzeum poświęcone węgierskiemu parlamentaryzmowi.
Pomnik Lajosa Kossutha.
Baszta Rybacka (węg. Halászbástya) – jeden z najbardziej znanych zabytków budapeszteńskich. Znajduje się w dzielnicy Várkerület w okolicach zamku budańskiego.
Zbudowana w stylu neoromańskim w latach 1895–1902 według planów Frigyesa Schuleka w miejsce dawnych murów zamkowych. Swą nazwę zawdzięcza średniowiecznemu cechowi rybaków, który bronił tej części murów.
Z wież i tarasów Baszty Rybackiej rozciąga się widok na Dunaj, Wyspę Małgorzaty, stronę peszteńską oraz Górę Gellerta.
Pomnik hrabiego Gyuli Andrássyego.
Wierna kopia pomnika autorstwa Györgya Zala; oryginał stał tu w latach 1906–1945; usunięty (przeszkadzał w budowie tymczasowego mostu Kossutha) i po kilku latach zniszczony (przetopiony).
Kościół Macieja (węg. Mátyás templom), nazywany też Budzińską Świątynią Koronacyjną (Budavári Koronázó Főtemplom) – znajduje się w Budapeszcie i jest to jeden z najważniejszych i najbardziej znanych kościołów węgierskich. Kościół parafialny parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Budapeszcie.
Oficjalnie nosi wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, jednak zarówno przez miejscowych, jak i przez turystów, zwany jest popularnie kościołem Macieja (określenie pochodzi od króla Macieja Korwina).
Początki świątyni sięgają XIII w., kiedy służyła niemieckim mieszczanom jako kościół parafialny. Szybko rosło jego znacznie – koronował się w nim król Karol Robert, a Maciej Korwin brał ślub z księżniczką neapolitańską Beatrycze.
Do dzisiaj pozostało kilka elementów pierwotnej budowli gotyckiej: główny portal z 1370 r., oratorium w południowej kaplicy oraz wieża południowa.
Kościół uległ poważnym zniszczeniom podczas okupacji tureckiej, urządzono też w nim meczet. Podczas odbijania Budy przez wojska chrześcijańskie nastąpiły kolejne straty, a w XVIII w. dzieła zniszczenia dopełnił pożar, powstały od uderzenia pioruna. Średniowieczna świątynia była w tak złym stanie, że mury i sklepienie groziły zawaleniem.
Dzisiejsza konstrukcja powstała w XIX w. i jest w dużej części rekonstrukcją lub całkowicie nową. Prace rekonstrukcyjne rozpoczęto w 1874 r. z polecenia króla Franciszka Józefa i trwały one do 1896 r.; zdołano je zakończyć przed uroczystościami 1000-lecia Państwa Węgierskiego. Budowli nadano styl neogotycki, starając się przywrócić dawny wygląd, dodano też nowe, bardziej współczesne elementy. Od ponownej konsekracji upowszechniła się nazwa związana z królem Maciejem.
Wnętrze wypełniają piękne freski autorstwa XIX-wiecznych artystów węgierskich (przedstawiają m.in. herb i postać Macieja Korwina, a także ceremonię koronacyjną Franciszka Józefa i jego żony, Elżbiety). Wewnątrz znajduje się też grobowiec króla Béli III, przeniesiony z Székesfehérvár, natomiast w tzw. Oratorium Królewskim prezentowane są szaty i ozdoby liturgiczne.
W grudniu 1916 r. w kościele Macieja odbyła się ostatnia koronacja królewska na Węgrzech – Karola IV Habsburga i jego żony, Zyty. Pamiątki związane z tą ceremonią (m.in. fotele, na których zasiadała królewska para) podziwiać można nad zakrystią.
W okresie międzywojennym XX w. świątynia uchodziła za najbardziej prestiżową w mieście – odbywały się tutaj uroczyste obchody Bożego Ciała, msze za zmarłą królewską parę – Franciszka Józefa i Elżbietę, oraz ceremonie z udziałem rządu.
W czasie oblężenia Budapesztu w latach 1944-45 kościół mocno ucierpiał – spłonął dach, część ścian zawaliła się. Niemieckie wojska używały wnętrz jako kuchni polowej, a zdobyczna Armia Czerwona jako stajnię i latrynę. Powojenny stan obiektu był tak zły, że nowy, komunistyczny rząd rozważał jego rozbiórkę – ostatecznie jednak w 1946 r. ruiny zabezpieczono, a w 1951 r. rozpoczęto odbudowę. Mimo ciężkiej sytuacji kościoła katolickiego na Węgrzech prace sfinansowało państwo. W 1960 r. zakończono rekonstrukcję ścian zewnętrznych, a dziesięć lat później wnętrza.
Zamek Królewski w Budapeszcie (węg. Budavári Palota, Vár) – kompleks budynków pałacowych na Wzgórzu Zamkowym w Budapeszcie.
Nie wiadomo dokładnie, kiedy na dzisiejszym Wzgórzu Zamkowym w Budzie pojawiła się pierwsza siedziba królewska, ale najprawdopodobniej dopiero w XIV w. Najstarsze fundamenty, pochodzące z czasów Ludwika Wielkiego pochodzą z tego właśnie okresu.
Dopiero Zygmunt Luksemburczyk zintensyfikował prace nad zamkiem, ale z powodu jego śmierci nie zostały one nigdy dokończone według pierwotnych zamierzeń. Kolejni władcy skupiali się na dodawaniu niewielkich fragmentów lub przekształcaniu starych w duchu panującego aktualnie stylu architektonicznego.
Kres istnieniu starego zamku położyli Turcy. Po zdobyciu dawnej stolicy Królestwa Węgierskiego urządzili w nim arsenał, którego wybuch w 1578 kompletnie zniszczył budynek. W XX wieku pozostałości odkryli archeolodzy (m.in. dobrze zachowana kaplica gotycka, fragmenty murów, bastionów, rzeźby).
Po odbiciu Węgier przez Habsburgów zdecydowano o budowie nowego obiektu, który w niczym nie przypominał starego. Wzniesiony w stylu barokowym przez Johanna Hölblinga od 1791 stał się oficjalną rezydencją rodziny panującej.
Po Wiośnie Ludów zamek zaczął niszczeć, gdyż nie rezydował tam już dwór (przez jakiś okres urzędował w zamku książę Albrecht, gubernator Węgier). Kilka komnat reprezentacyjnych było co prawda w dobrym stanie, ale pomieszczenia mieszkalne, a zwłaszcza kuchnia, nie nadawała się do użytku (organizację pobytu cesarskiej pary podczas uroczystości koronacyjnych na monarchów Węgier w 1867 musiano w całości przygotować w Wiedniu). Nastąpiła więc pospieszna restauracja zamkowego wnętrza, a po powstaniu Austro-Węgier król Franciszek Józef podjął decyzję o dalszej rozbudowie pałacu. Plany przygotował znany architekt Miklós Ybl, ale budowa ruszyła dopiero w 1890. Zamek został poszerzony w kierunku zachodnim, wnętrza wzbogacono dziełami artystów węgierskich, a całość kompleksu miała podkreślać charakter narodowy oraz siłę Wielkich Węgier, które w 1896 uroczyście obchodziły 1000-lecie przybycia nad Dunaj. Od strony rzeki powstał rozległy plac wraz z reprezentacyjną bramą, przy której znajduje się rzeźba Turula, mitycznego ptaka, symbolu Węgier.
W okresie międzywojennym, po detronizacji Habsburgów, na zamku siedzibę swą miał regent, admirał Miklós Horthy. Podczas II wojny światowej, zamek, podobnie jak cały Budapeszt, został mocno zniszczony. Po wojnie rozpoczęto odbudowę, jednak dzisiejszy wygląd nie jest wierny oryginałowi, m.in. z powodów ideologicznych – wiele elementów uproszczono, części nie odbudowano, a niektóre ocalałe fragmenty dekoracji i wszystkie zachowane wnętrza nawet celowo zniszczono – taki los spotkał m.in. schody Habsburgów, kopułę na dachu, stajnie cesarskie, strażnicę i królewską szkołę jazdy. Rozebrano także zrujnowany kościół zamkowy (ocalał neogotycki ołtarz oraz część malowideł). Odbudowa zewnętrzna skończyła się w 1966 roku, a wewnątrz w roku 1980. Prace archeologów pozwoliły z kolei odsłonić średniowieczne fundamenty i obiekty, natomiast w całkowicie przebudowanych wnętrzach znajdują się liczne muzea, w tym historyczne Budapesti Történeti Múzeum.
Fontanna Matthiasa ( węg . Mátyás kútja , niem . König Matthias Brunnen ) to monumentalna grupa fontann na zachodnim dziedzińcu Zamku Królewskiego w Budapeszcie . Neobarokowe arcydzieło Alajosa Stróbla jest jednym z najczęściej fotografowanych zabytków stolicy Węgier. Czasami nazywana jest „Fontanną di Trevi w Budapeszcie”.
Przedstawia grupę myśliwską kierowaną przez króla Węgier Macieja Korwina . Figury z brązu stoją na stosach skał na tle północnej elewacji dawnego kościoła zamkowego. Woda spływa między szczelinami głazów. Całość aranżacji teatralnej przypomina słynną Fontannę di Trevi w Rzymie , choć ma znacznie mniejszą skalę.
Monumentalna fasada za fontanną jest otoczona dwiema parami gigantycznych kolumn korynckich . Pierwotne zwieńczenie balustrady i mansardowy dach były bardziej dopracowane, ale po zniszczeniach w czasie II wojny światowej zostały uproszczone . Centralna nisza tworzy łuk triumfalny ozdobiony osobistym herbem króla Macieja. Secesyjna nadrzewna dekoracja niszy tworzy ciekawy kontrast stylistyczny z bardziej tradycyjnym smakiem fontanny. Powierzchnia jest ozdobiona gładką złotą mozaiką.
Król Maciej stoi na najwyższej skale w stroju myśliwskim. W prawej ręce trzyma kuszę, au jego stóp leży ogromny martwy jeleń. Na niższych skałach pachołek dmie w róg, a przywódca grupy myśliwych siedzi na głazie plecami do widza. Grupę centralną uzupełniają trzy psy.
Po bokach basenu są jeszcze dwie figury z brązu. Są związani z grupą centralną gestami i spojrzeniami, ale mają swoje cokoły. Po prawej Szép Ilonka (Helen the Fair), bohaterka słynnej XIX-wiecznej ballady Mihály’ego Vörösmarty’ego . Według ballady Ilonka i Matthias zakochali się, gdy polował incognito. Kiedy Ilonka dowiedziała się o jego prawdziwej tożsamości i uznała, że to miłość niemożliwa, zmarła ze złamanego serca. Dziewczyna patrzy w stronę króla chroniącego swojego oswojonego jelonka przed myśliwymi. Po prawej włoski kronikarz Galeotto Marzio , który mieszkał na dworze króla Macieja. Charcik spoczywa u jego stóp, a sokół przysiada na jego lewej pięści.
Fontannę wznieśli rzeźbiarz Alajos Stróbl i Alajos Hauszmann , mistrz budowy odbudowy Pałacu Królewskiego. Po zatwierdzeniu schematu kompozycji przez króla Franciszka Józefa Stróbl rozpoczął pracę w 1899 roku. Postać pachołka zdobyła w 1901 roku złoty medal państwowy. Jeleń został wzorowany na majestatycznym zwierzęciu, które zostało zabite w 1896 roku przez kłusowników w lesie, Stróbl poszedł na polowanie. Modele dla psów zostały wysłane przez księcia Pálffy do rzeźbiarza. Fontanna została oddana do użytku w obecności króla w 1904 roku.
Fontanna przetrwała zniszczenia II wojny światowej z niewielkimi uszkodzeniami. Zniszczony został tylko pies środkowy, ale zrekonstruowała go Jenő Grantner (jego jakość artystyczna jest niższa niż oryginałów). Uproszczone zwieńczenie architektoniczne spowodowało również pewną dysharmonię w kompozycji.
Fontanna Matthiasa została odrestaurowana w 2010 roku.
HB lounge & bar
Strój Michaela Jacksona w sklepie Hard Rock Cafe na lotnisku w Budapeszcie.
Drzewo poświęcone Michaelowi Jacksonowi. Podczas swojego pobytu w stolicy Węgier, król popu zatrzymał się w Hotelu Kempinski. Jego fani gromadzili się w parku koło hotelu, a po śmierci muzyka, miejsce to tak bardzo przypominało im o zmarłym, że postanowili uczcić jego pamięć, przyozdabiając jedno z rosnących tam drzew jego zdjęciami. Do dzisiaj w parku otaczającym hotel mają miejsce tzw. flash moby, czyli zorganizowane spotkania fanów, którym towarzyszą zaplanowane wcześniej akcje, a na drzewie co jakiś czas zawisa zdjęcie Króla Popu.
Budapest Eye-diabelski młyn w Budapeszcie.
Diabelski młyn Budapest Eve sięga swoją historią 2013 roku gdy wykorzystano go podczas festiwalu Sziget Festival na Węgrzech, a później w Budapeszcie. Wysokość Budapest Eye 65 metrów, co czyni go jednym z największych mobilnych diabelskich kół w Europie. Przejażdżka na tym diabelskim kole trwa około 10 minut. Atrakcja posiada 42 wagoniki, z jednym wagonikiem VIP dla mniejszej liczby osób. Bilet na Budapest Eye uprawnia do przejechania minimum trzech pełnych obrotów.
Nocą widok na Parlament, wzgórza ponad nim i inne zabytki oraz mosty zachwycają wszechstronnością budowli i ich dostojeństwem. Baszta Rybacka nocą świeci się białym światłem- kolorem Chakry Korony. Parlament oświetlony jest zielenią-barwą Chakry Serca kolorytem Miłości, poświęcenia, empatii. Nocą stolica zamienia się w park rozrywki muzycznej, tanecznej i piknikowej.
Antek nadal żyje widokami bajkowych widoków z Baszty Rybackiej Fisherman bastion. Miasto pełne mostów, wieżyczek, baszt i zamków niczym z bajek Disney’a! Anrika kilka razy wpadła na Michaela Jacksona…?! Najpierw na matrioszki z jego wizerunkiem w sklepiku z pamiątkami nieopodal Baszty Rybackiej, kolejno na drzewo ku pamięci Michaela, a w sklepie Hard Rock Cafe na lotnisku na strój Michela z 1976 roku. Drzewo znajduje się przy Hotelu Kempinski, gdzie kiedyś zatrzymał się Jackson. Jego fani gromadzili się wtedy w parku koło hotelu, a po śmierci muzyka, miejsce to tak bardzo przypominało im o zmarłym, że postanowili uczcić jego pamięć, przyozdabiając jedno z rosnących tam drzew jego zdjęciami. Do dzisiaj w parku otaczającym hotel mają miejsce tzw. flash moby, czyli zorganizowane spotkania fanów, którym towarzyszą zaplanowane wcześniej akcje, a na drzewie co jakiś czas zawisa zdjęcie Króla Popu. Anrice to miasto już na zawsze będzie kojarzyć się z Idolem. Antek uważa to miasto za najpiękniejszą stolicę państw, w jakich już byliśmy.
Budynek parlamentu w Budapeszcie (Országház) – jeden z symboli stolicy Węgier i całego kraju. Położony nad Dunajem, w dzielnicy Peszt, jest jednym z największych gmachów parlamentów narodowych na świecie.
Gmach powstał po połączeniu trzech dawnych miast w jedno – Budapeszt. Władze miejskie uznały, że zjednoczona stolica potrzebuje nowej, reprezentacyjnej siedziby. Na jej miejsce wybrano podmokły, bagnisty teren w okolicy wówczas niezamieszkanej, a w dodatku cieszącej się reputacją bardzo niebezpiecznej. Zanim doszło do rozpoczęcia prac teren budowy musiał zostać osuszony i umocniony, konieczna była także wywózka składowanego tam drewna – w tym celu uruchomiono specjalną linię kolejową, którą później transportowano odpowiednie materiały. Projekt budynku wykonał architekt Imre Steindl.
Budowa trwała od 1885 do 1904, choć pierwsze posiedzenie odbyło się już w 1896, podczas hucznie obchodzonej rocznicy 1000-lecia państwa węgierskiego. Pracowało przy nim 1000 osób, zużyto 40 kilogramów złota, pół miliona kamieni szlachetnych i 40 milionów cegieł. Parlament reprezentuje styl neogotycki (widoczne jest pewne podobieństwo do siedziby brytyjskiego parlamentu) choć widoczne są też elementy barokowe (głównie we wnętrzach). Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 17745 metrów kwadratowych, długość – 265 metrów, szerokość – do 123 metrów, a wysokość kopuły – 96 metrów (drugi pod względem wielkości budynek na Węgrzech). W środku znajduje się 691 pomieszczeń (ponad 200 biur), 29 schodów, 13 wind, 27 wejść i 10 podwórzy. Wnętrza są bogato zdobione freskami i malowidłami, a także witrażami. Na zewnętrznych ścianach gmachu znajdują się herby dawnych Wielkich Węgier.
Główna fasada skierowana jest w stronę Dunaju, ale główne wejście umiejscowione jest od strony placu Kossuth Lajos tér (na początku XX wieku nazywanym Országház tér – placu parlamentarnym), na którym stoi pomnik Lajosa Kossutha. Przy placu znajduje się stacja metra linii M2.
Największymi salami parlamentu jest dawna Izba Niższa (dzisiejsze Zgromadzenie Narodowe) oraz dawna Izba Wyższa, zniesiona w węgierskim systemie politycznym w 1945, a obecnie pełniąca funkcję reprezentacyjnej sali konferencyjnej. Na ścianach w obydwu salach umieszczono sześć herbów dynastii panujących na Węgrzech: Arpadów, Andegawenów, Korwinów, Jagiellonów, Zápolyowiów i Domu Habsubrsko-Lotaryńskiego. Herbem Jagiellonów jest biały orzeł. Po prawej i lewej stronie herbów umieszczono obrazy związane z historią Węgier.
W budynku była przechowywana największa relikwia narodu węgierskiego – korona świętego Stefana. W 1944 została wywieziona z Budapesztu (według niektórych wersji ukradli ją żołnierze niemieccy), prawdopodobnie przez lidera węgierskich faszystów Ferenca Szálasi. Nie wiadomo dokładnie, jak znalazła się po wojnie w Stanach Zjednoczonych (być może wraz z amerykańskim wojskiem). Zwrócono ją Węgrom dopiero w 1978. Od 2000 koronę i insygnia królewskie można ponownie oglądać w gmachu parlamentu.
Gmach jest otwarty dla zwiedzających, choć w okresie sesji parlamentarnych mogą być ograniczenia jego dostępności. W podziemiach znajduje się muzeum poświęcone węgierskiemu parlamentaryzmowi.
Budapest Eye-diabelski młyn w Budapeszcie.
Diabelski młyn Budapest Eve sięga swoją historią 2013 roku gdy wykorzystano go podczas festiwalu Sziget Festival na Węgrzech, a później w Budapeszcie. Wysokość Budapest Eye 65 metrów, co czyni go jednym z największych mobilnych diabelskich kół w Europie. Przejażdżka na tym diabelskim kole trwa około 10 minut. Atrakcja posiada 42 wagoniki, z jednym wagonikiem VIP dla mniejszej liczby osób. Bilet na Budapest Eye uprawnia do przejechania minimum trzech pełnych obrotów.
Baszta Rybacka (węg. Halászbástya) – jeden z najbardziej znanych zabytków budapeszteńskich. Znajduje się w dzielnicy Várkerület w okolicach zamku budańskiego.
Zbudowana w stylu neoromańskim w latach 1895–1902 według planów Frigyesa Schuleka w miejsce dawnych murów zamkowych. Swą nazwę zawdzięcza średniowiecznemu cechowi rybaków, który bronił tej części murów.
Z wież i tarasów Baszty Rybackiej rozciąga się widok na Dunaj, Wyspę Małgorzaty, stronę peszteńską oraz Górę Gellerta.
Drzewo poświęcone Michaelowi Jacksonowi. Podczas swojego pobytu w stolicy Węgier, król popu zatrzymał się w Hotelu Kempinski. Jego fani gromadzili się w parku koło hotelu, a po śmierci muzyka, miejsce to tak bardzo przypominało im o zmarłym, że postanowili uczcić jego pamięć, przyozdabiając jedno z rosnących tam drzew jego zdjęciami. Do dzisiaj w parku otaczającym hotel mają miejsce tzw. flash moby, czyli zorganizowane spotkania fanów, którym towarzyszą zaplanowane wcześniej akcje, a na drzewie co jakiś czas zawisa zdjęcie Króla Popu.
Kościół Macieja (węg. Mátyás templom), nazywany też Budzińską Świątynią Koronacyjną (Budavári Koronázó Főtemplom) – znajduje się w Budapeszcie i jest to jeden z najważniejszych i najbardziej znanych kościołów węgierskich. Kościół parafialny parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Budapeszcie.
Oficjalnie nosi wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, jednak zarówno przez miejscowych, jak i przez turystów, zwany jest popularnie kościołem Macieja (określenie pochodzi od króla Macieja Korwina).
Początki świątyni sięgają XIII w., kiedy służyła niemieckim mieszczanom jako kościół parafialny. Szybko rosło jego znacznie – koronował się w nim król Karol Robert, a Maciej Korwin brał ślub z księżniczką neapolitańską Beatrycze.
Do dzisiaj pozostało kilka elementów pierwotnej budowli gotyckiej: główny portal z 1370 r., oratorium w południowej kaplicy oraz wieża południowa.
Kościół uległ poważnym zniszczeniom podczas okupacji tureckiej, urządzono też w nim meczet. Podczas odbijania Budy przez wojska chrześcijańskie nastąpiły kolejne straty, a w XVIII w. dzieła zniszczenia dopełnił pożar, powstały od uderzenia pioruna. Średniowieczna świątynia była w tak złym stanie, że mury i sklepienie groziły zawaleniem.
Dzisiejsza konstrukcja powstała w XIX w. i jest w dużej części rekonstrukcją lub całkowicie nową. Prace rekonstrukcyjne rozpoczęto w 1874 r. z polecenia króla Franciszka Józefa i trwały one do 1896 r.; zdołano je zakończyć przed uroczystościami 1000-lecia Państwa Węgierskiego. Budowli nadano styl neogotycki, starając się przywrócić dawny wygląd, dodano też nowe, bardziej współczesne elementy. Od ponownej konsekracji upowszechniła się nazwa związana z królem Maciejem.
Wnętrze wypełniają piękne freski autorstwa XIX-wiecznych artystów węgierskich (przedstawiają m.in. herb i postać Macieja Korwina, a także ceremonię koronacyjną Franciszka Józefa i jego żony, Elżbiety). Wewnątrz znajduje się też grobowiec króla Béli III, przeniesiony z Székesfehérvár, natomiast w tzw. Oratorium Królewskim prezentowane są szaty i ozdoby liturgiczne.
W grudniu 1916 r. w kościele Macieja odbyła się ostatnia koronacja królewska na Węgrzech – Karola IV Habsburga i jego żony, Zyty. Pamiątki związane z tą ceremonią (m.in. fotele, na których zasiadała królewska para) podziwiać można nad zakrystią.
W okresie międzywojennym XX w. świątynia uchodziła za najbardziej prestiżową w mieście – odbywały się tutaj uroczyste obchody Bożego Ciała, msze za zmarłą królewską parę – Franciszka Józefa i Elżbietę, oraz ceremonie z udziałem rządu.
W czasie oblężenia Budapesztu w latach 1944-45 kościół mocno ucierpiał – spłonął dach, część ścian zawaliła się. Niemieckie wojska używały wnętrz jako kuchni polowej, a zdobyczna Armia Czerwona jako stajnię i latrynę. Powojenny stan obiektu był tak zły, że nowy, komunistyczny rząd rozważał jego rozbiórkę – ostatecznie jednak w 1946 r. ruiny zabezpieczono, a w 1951 r. rozpoczęto odbudowę. Mimo ciężkiej sytuacji kościoła katolickiego na Węgrzech prace sfinansowało państwo. W 1960 r. zakończono rekonstrukcję ścian zewnętrznych, a dziesięć lat później wnętrza.
