Yves Saint Laurent, właśc. Yves Henri Donat Mathieu Saint-Laurent (ur. 1 sierpnia 1936 w Oranie w Algierii, zm. 1 czerwca 2008 w Paryżu we Francji) – francuski projektant mody, współtwórca domu mody Yves Saint Laurent SAS.
W wieku 17 lat Yves Saint Laurent przybył do Paryża z teczką pełną swoich rysunków. Jego pierwszy sukces w świecie mody to zwycięstwo w konkursie na projekt sukienki koktajlowej organizowanym przez Woolmark. Dzięki temu spotkał się z Christianem Diorem, który zatrudnił go na stanowisku głównego projektanta. Po śmierci Diora w 1957 roku YSL objął kierownictwo nad domem mody Dior, ratując firmę przed bankructwem.
Pomimo zawodowych sukcesów, Saint Laurent zmagał się z trudnościami osobistymi. Został powołany do wojska podczas wojny francusko-algierskiej, gdzie przeżył ciężkie załamanie nerwowe po odrzuceniu przez innych żołnierzy z powodu swojej orientacji homoseksualnej. Trafił do szpitala psychiatrycznego, gdzie poddano go nieudanej terapii elektrowstrząsowej, mającej na celu zmianę jego orientacji.
Po wyjściu ze szpitala Saint Laurent opuścił Diora i założył własną markę z pomocą swojego partnera życiowego i biznesowego, Pierre’a Bergé. Saint Laurent projektował, a Bergé zajmował się organizacją i finansami. Lata 60. i 70. to czas jego największych osiągnięć, w tym przełomowych kolekcji. YSL wprowadził do mody elementy stylu bitników, jak skórzane kurtki i wysokie buty, a także tweedowe marynarki. W 1966 roku zaprezentował kobietom smoking, wcześniej zarezerwowany wyłącznie dla mężczyzn. Jego prace odzwierciedlały zmiany w społeczeństwie, w którym kobiety zaczęły obejmować “męskie” zawody, a młodsze pokolenie opierało się wobec tradycji.
W 1972 roku Andy Warhol stworzył serię portretów Saint Laurenta. Yves Saint Laurent zakończył swoją karierę zawodową w 2002 roku, obchodząc czterdziestolecie pracy twórczej.
W 1993 roku dom mody YSL został sprzedany koncernowi farmaceutycznemu Sanofi, a w 1999 roku markę przejęła grupa Gucci. Tom Ford był projektantem marki do 2004 roku, a następnie Stefano Pilati.
Yves Saint Laurent zmarł 1 czerwca 2008 roku w swoim paryskim domu, w wieku 71 lat. Jego pogrzeb odbył się 5 czerwca w kościele Św. Rocha, w obecności m.in. prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy’ego oraz innych projektantów mody. Po kremacji jego prochy miały zostać rozsypane w ogrodzie jego willi w Marrakeszu.
Francouise Hardy urodziła się w 1944 roku w okupowanym przez nazistów Paryżu.
Jej dzieciństwo nie było łatwe, gdyż wychowywały ją mama z babcią, które często wmawiały młodej artystce, że jest nieatrakcyjna i nic w życiu nie osiągnie. Przy dorastaniu towarzyszyła jej muzyka Elvisa Presleya, Cliffa Richarda i innych legendarnych muzyków. Piosenkarka bardzo szybko podpisała swój pierwszy kontakt płytowy, bo, już w wieku 17 lat.
Wielki sukces przyniósł jej hit z 1962 roku “Tous les garçons et les filles”, który zajął pierwsze miejsca na listach przebojów we Francji i innych krajach.
Swoimi melancholijnymi balladami wzruszała cały świat,a lata 60. były dla niej szczególnie owocne, gdyż to wtedy wydała dużo singli, które szybko zdobyły miejsca się w pierwszej dziesiątce przebojów we Francji.
Jej najpopularniejsze piosenki to z pewnością “Comment te dire adieu”, “The Rose” i oczywiście “Tous les garçons et les filles”.
Kariera jej trwała ponad 50 lat, w tym czasie wydała prawie 30 albumów muzycznych, a magazyn “Rolling Stone” umieścił ją w 2003 roku na 162. miejscu listy 200 największych piosenkarek wszech czasów.
Francouise Hardy jak na prawdziwą paryżankę przystało, była prawdziwą ikoną stylu. Jej styl był równie ikoniczny co i jej muzyka. Gdy moda przechodziła wielką rewolucję, to Francoise stała się symbolem stylu “yé-yé”, czyli francuskiej wersji rock and rolla z mieszanką popu.
Charakterystyczne długie włosy i bardzo naturalny makijaż w zestawieniu z mocno eleganckimi stylizacjami uczyniły z niej jedną z największych ikon lat 60. i 70.
Styl jej inspirował największych kreatorów mody takich jak Yves Saint Laurent i Paco Rabanne, którzy zaprojektowali specjalnie dla niej kultową już minisukienkę ze złotych płytek, która jest popularna i noszona do dziś.
Nie tylko projektanci za nią szaleli, bo i też muzycy – np. Mick Jagger nazywał ją “kobietą idealną”, a Bob Dylan napisał o niej wiersz, który umieścił na opakowaniu swojej płyty “Another Side of Bob Dylan” z 1964 roku.
Zmarła 11 czerwca 2024 roku w Paryżu, walczyła z nowotworem i prosiła nawet o eutanazję.
Giovanni Maria Versace urodził się 2 grudnia1946 w Reggio Calabria we Włoszech, a zmarł 15 lipca1997 w Miami Beach na Florydzie.
Był włoskim prekursorem i kreatorem mody oraz założycielem domu mody Versace. Okazjonalnie czasami był też kostiumografem filmowym.
Urodził się w Reggio Calabria, na południu Włoch, jako trzecie z czworga dzieci. Jego matka, Francesca, była krawcową i właścicielką sklepu z odzieżą, a jego ojciec, Antonio, był sprzedawcą węgla. Miał starszego brata Santo Domenico (ur. 1944) oraz dwie siostry – Tinę, która zmarła w wieku 12 lat z powodu nieprawidłowo leczonego zakażenia tężcem, i Donatellę Francescę (urodzoną w 1955), która była jego największą muzą i krytykiem.
Gianni był mocno wpływem historii starożytnej Grecji, która dominowała w historycznym krajobrazie jego miejsca urodzenia. Uczęszczał do Liceo Classico Tommaso Campanella, gdzie uczył się łaciny i starożytnej greki. Również mocno fascynował się twórczością Andy’ego Warhola.
Fachu uczył się już od najmłodszych lat w szwalni swojej matki. Szycia nauczył się robiąc szmaciane lalki ze skrawków materiału znalezionych na podłodze pracowni. W 1955, mając jedynie dziewięć lat, zaprojektował swoją pierwszą sukienkę. Studiował architekturę, zanim przeniósł się do Mediolanu w wieku 26 lat, aby pracować jako projektant mody, tworząc pierwsze kolekcje dla Genny (Ancona) i Callaghan (Novara).
Po otwarciu pierwszego swojego butiku w Mediolanie w 1972, Versace szybko stał się sensacją na w świecie mody. Jego projekty były bogate w żywe kolory, odważne nadruki i seksowne kroje, co było dużym kontrastem dla dominującego minimalizmu w stonowanych kolorach. Jego estetyczny „połączony luksusowy klasycyzm z jawną seksualnością” prócz podziwu dostawał i dużo krytyki. Jego powiedzenie: „Nie wierzę w dobry gust”, było odzwierciedleniem w jego „bezczelnym sprzeciwie zasadom mody” i odnosiło się do rywalizacji Versace z Giorgio Armanim – „Armani ubiera żonę, Versace ubiera kochankę”.
W 1973 został projektantem „Byblos”, młodzieńczej linii Genny. Po współpracy z Florentine Flowers Gianni zaczął pracować jako freelancer m.in. dla De Parisini oraz kilku innych sławnych w północnych Włoszech przedsiębiorstw. W 1974 zaprojektował kolekcję dla Alma (przedsiębiorstwo z siedzibą blisko Mediolanu). Rok 1974 był przełomowy w jego karierze – w tym właśnie roku stworzył pierwszą całkowicie samodzielną linia Complice. W 1975 Versace zaprezentował swoją pierwszą kolekcję odzieży skórzanej, stworzoną dla firmy Complice. 28 marca 1978 w mediolańskiej Galerii Sztuki Palazzo della Permanente zaprezentował swoją pierwszą sygnowaną kolekcję dla kobiet jesień/zima pod własną marką Versace, a we wrześniu tego samego roku pokazał pierwszą kolekcję męską w showroomie przy Via Spiga.
W 1978 został otwarty pierwszy sklep z prezentacjami w Mediolanie – Via della Spiga. Po sukcesie pierwszych kolekcji, marka Versace stała się jedną z najważniejszych marek w świecie mody. Wprowadził metalowe elementy, które później były znakiem rozpoznawalnym jego marki. Charakterystycznymi elementem jego domu mody stała się głowa Meduzy i grecki ornament o nazwie meandr.
Kolekcje Versace nosiły największe ikony mody takie jak: Linda Evangelista, Naomi Campbell, Claudia Schiffer, Yasmeen Ghauri, Christy Turlington, Stephanie Seymour, Cindy Crawford, Lisa Marie Presley, Helena Christensen i Kate Moss. Versace zawsze współpracował z najbardziej znanymi fotografami, takimi jak Richard Avedon, Bruce Weber i Steven Meisel. W 1979 Versace podjął owocną współpracę z amerykańskim fotografem Richardem Avedonem. W 1982 zdobył Złote Oko, jako najlepszy stylista w jesienno-zimowej kolekcji dla kobiet.
Jednocześnie podjął współpracę z La Scala w Mediolanie, produkując kostiumy do baletu Legenda o Józefie Richarda Straussa. Stworzył kostiumy do Don Pasquale (1980) Gaetana Donizettiego, Dionysos Suite (1980) Maurice’a Béjarta i Lieb und Leid (1983) Gustava Mahlera. Projektował kostiumy dla Eltona Johna, Madonny i Tiny Turner.
W 1997 wystąpił w filmie Spice World.
Prywatnie był osobą homoseksualną. Od roku 1982 aż do śmierci jego życiowym partnerem był model Antonio D’Amico.
15 lipca 1997 Gianni Versace został zastrzelony na schodach własnego domu w Miami Beach, gdy wrócił ze zwykłego porannego spaceru po klifie w Ocean Drive na Florydzie. Zabójcą był Andrew Cunanan, seryjny zabójca, który po 8 dniach popełnił samobójstwo, a jego ciało znaleziono na łodzi. Policja ustaliła, że Cunanan zastrzelił się przy użyciu tej samej broni, którą zabił Gianniego Versace.
Prochy Versace zostały złożone na cmentarzu w Moltrasio nad jeziorem Como we Włoszech.
Elton John zadedykował projektantowi wydany w 1997 roku album The Big Picture.
Na mocy testamentu siostrzenica Gianniego Versace – Allegra Versace stała się spadkobierczynią 50% imperium mody. Allegra przejęła w ten sposób przypuszczalnie ok. pół miliarda dolarów.
W 1998 Menahem Golan nakręcił dramat kryminalny Śmierć Gianniego Versace (The Versace Murder) z udziałem Franca Nero w roli tytułowej, Mattem Servitto (jako David Madson) i Stevenem Bauerem (jako agent FBI John Jacoby).
W 2018 wydano serial FX The Assassination of Gianni Versace: American Crime Story, w którym wystąpili: Édgar Ramírez (Gianni Versace), Ricky Martin (Antonio D’Amico), Darren Criss (Andrew Cunanan), Penélope Cruz (Donatella Versace) i Finn Wittrock (Jeff Trail).
W 2019 wydano film dokumentalny Seeing Beauty: Gianni Versace’s Miami Beach Palazzo.
Roberto Cavalli (wym. roˈbɛrto kaˈvalli; ur. 15 listopada 1940 we Florencji, zm. 12 kwietnia 2024 tamże) – włoski projektant mody.
Jest znany z wykorzystywania w swojej twórczości szczegółowych nadruków egzotycznych oraz z zastosowania piaskowanych motywów na materiale dżinsowym, co jest obecnie powszechną praktyką wśród producentów tego rodzaju odzieży. Włoski dom mody Roberto Cavalli zajmuje się sprzedażą wysokiej jakości ubrań, perfum i eleganckich akcesoriów.
Oprócz głównej linii mody dla kobiet, która sprzedawana jest w ponad 50 państwach na świecie, Cavalli projektuje też odzież męską RC Menswear, a także linię młodzieżową Just Cavalli (pierwotnie Cavalli Jeans), którą zapoczątkowano w 2000 roku. Projektant w swoim portfolio ma także produkty odzieżowe dla dzieci, inne wyroby dziewiarskie, akcesoria, okulary, zegarki, perfumy, bieliznę oraz stroje plażowe.
W maju 2017 roku Paul Surridge, były doradca kreatywny szwedzkiego domu mody Acne Studios, zastąpił Petera Dundasa na stanowisku dyrektora kreatywnego włoskiego przedsiębiorstwa.
Dziadek Cavallego, Giuseppe Rossi, był artystą i członkiem grupy toskańskich malarzy Macchiaioli, którego prace były wystawiane we florenckiej Galerii Uffizi. Cavalli zapisał się na Istituto statale d’arte di Firenze, skupiając się na nadrukach na materiałach włókienniczych. Będąc nadal studentem, Cavalli stworzył serię nadruków na dzianinach przedstawiających schematy kwiatów, która przykuła uwagę głównych włoskich producentów wyrobów pończoszniczych.
Na początku lat 70. projektant wynalazł i opatentował technikę drukowania na skórze i rozpoczął tworzenie patchworków z różnych materiałów. Zadebiutował z tą techniką w Paryżu, po czym otrzymał zamówienia od takich domów mody jak Hermès i Pierre Cardin. W lutym 1970 roku zaprezentował swoją pierwszą kolekcję pod własnym nazwiskiem podczas paryskiego pokazu Salon du Prêt à Porter. To samo wzornictwo przeniósł także na wybiegi w Sala Bianca w Palazzo Pitti we Florencji (1972), a później podczas salonu Milano Collezioni w Mediolanie, gdzie przedstawił garderobę dżinsową z nadrukami, odzież skórzaną wykonaną techniką intarsji, a także produkty brokatowe i nadruki improwizowane.
W 1974 roku we francuskim kurorcie Saint-Tropez otworzył swój pierwszy butik. W 1976 roku, podczas pokazu Italian Fashion Week w Hotel Plaza w Nowym Jorku, Cavalli zadebiutował tam ze swoją kolekcją. W 1977 roku, podczas konkursu piękności Miss Universe odbywającego się w Santo Domingo (Dominikana), Cavalli – będąc tam członkiem jury – spotkał Evę Düringer, która reprezentowała Austrię. Para wzięła ślub trzy lata później. W 1985 roku Cavalli zaprezentował kolekcję w nowojorskim Studio 54, do którego przybyli m.in. aktorka Ursula Andress i reżyser Miloš Forman.
W 1994 roku Cavalli miał swój pierwszy pokaz podczas Settimana della moda di Milano (Mediolan), gdzie m.in. Naomi Campbell prezentowała jego wzornictwo odzieżowe (na sezon jesień–zima 1994/95). Wtedy projektant przedstawił publiczności swój pierwszy piaskowany dżins. Przed końcem tego samego roku otwarte zostały kolejne jego sklepy: w terytorium zależnym Francji Saint-Barthélemy (Małe Antyle) i w Wenecji. W 1999 roku premierę miała pierwsza kolekcja odzieży męskiej Cavallego (sezon jesień–zima 1999/2000).
W 2000 roku w Mediolanie wprowadzono linie: bielizny Roberto Cavalli Underwear, zegarków Roberto Cavalli Timewear, okularów Roberto Cavalli Eyewear oraz odzieży dziecięcej Roberto Cavalli Angels&Devils. W 2001 roku we Florencji Cavalli otworzył na nowo kawiarnię Caffè Giacosa (przed reaktywacją zapomniane i zaniedbane miejsce spotkań elity miejskiej), łącząc lokal ze swoim butikiem. W 2001 roku w Mediolanie wprowadzono na rynek linię Just Cavalli. W 2002 roku we Florencji otworzony został butik Cavallego przy Via Tornabuoni. Wtedy też otwarto w Mediolanie lokal Just Cavalli Cafè, przy zlokalizowanej w Parco Sempione wieży Torre Branca (zaprojektowanej w 1933 r. przez Gio Pontiego), który stał się popularnym miejscem życia nocnego miasta. Powierzchnia restauracji wynosi 250 m² (2700 ft²), a wnętrze wykonano z żelaza i szkła, motywem przewodnim miejsca zostało zwierzęce futro, charakterystyczne dla drukowanych tkanin Cavallego; jednoczęściowy żelazny kontuar zaprojektował izraelski architekt Ron Arad. W 2003 roku Cavalli stworzył kostiumy dla Shakiry na potrzeby Mongoose Tour, jej pierwszego światowego tournée. W 2003 roku udostępnione dla klientów zostały butiki w: Porto Cervo (Costa Smeralda, Sardynia), Dubaju, Kuwejcie i Londynie, a także jeden w Stanach Zjednoczonych: Coral Gables (pozostałe lokalizacje: Madison Avenue w Nowym Jorku; Bal Harbour, Floryda; Las Vegas). W 2004 roku w Mediolanie Cavalli zaprojektował kostiumy na potrzeby pokazu Saltimbanco (produkcji kanadyjskiego przedsiębiorstwa rozrywkowego Cirque du Soleil), a także, wspólnie z Ettore Scolą, zaprojektował oprawę sceniczną. W tym samym roku w Moskwie (przy ulicy Tretriakowsij projezd) pojawił się pierwszy w Rosji sklep sygnowany nazwiskiem Cavallego.
W 2005 roku Cavalli zaprezentował w Las Vegas spersonalizowane stroje dla króliczków „Playboya”. W tym samym roku na rynek wszedł napój alkoholowy Roberto Cavalli Vodka. Wtedy też w Beverly Hills (przy Rodeo Drive) otworzono kolejny butik projektanta w Stanach Zjednoczonych. Podczas przyjęcia z okazji uruchomienia nowej lokalizacji pojawili się m.in.: Jack Nicholson, Christina Aguilera, Salma Hayek i Cindy Crawford. W 2007 roku Cavalli zaprojektował kolekcję w ramach jednorazowej umowy ze szwedzką siecią H&M, która trafiła do 200 wybranych sklepów na całym świecie (stroje dla mężczyzn i kobiet, akcesoria i bielizna). Wszystkie artykuły, które tam trafiły wyprzedane zostały w ciągu jednego dnia. W 2007 roku Cavalli zrealizował stroje dla brytyjskiego girlsbandu Spice Girls na potrzeby światowej trasy koncertowej The Return of the Spice Girls, będącej powrotem zespołu na scenę. W 2007 roku przy nowojorskiej Piątej Alei powstał butik Just Cavalli (wśród gości byli: Diane Kruger, Tyra Banks, Jessica Simpson). W 2007 roku w Mediolanie miało swoją premierę wino Cavalli Tenuta degli Dei sygnowane nazwiskiem projektanta. W 2009 roku w hotelu Fairmont, zlokalizowanym w Dubaju przy drodze Szajch Zajid, otwarto lokal Cavalli Club.
Cavalli w latach 1964–1974 był mężem Silvanelli Giannoni. W roku 1980 poślubił Austriaczkę Evę Düringer. Cavalli był ojcem pięciorga dzieci: syna Tommasa i córki Christiany (z pierwszego małżeństwa) oraz synów Daniele i Robina oraz córki Rachele (z drugiego). Ostatnią jego partnerką była młodsza o 45 lat szwedzka modelka Sandra Nilsson.
W listopadzie 2006 roku Roberto Cavalli otrzymał w Stuttgarcie niemiecką nagrodę medialną Bambi za wybitny wkład w modę międzynarodową.
W czerwcu 2013 roku uczelnia artystyczna Domus Academy w Mediolanie wyróżniła Cavallego magisterium honoris causa, doceniając go jako ambasadora mody włoskiej na świecie.
Roberto Cavalli zmarł 12 kwietnia 2024 we Florencji.
Zasady stylu Roberta Cavalli:
1.Dłuższe włosy zaczesane do tyłu. 2. Okulary przeciwsłoneczne. 3.Czarne stylizacje. 4.Dodatki w zwierzęcy print. 5.Elegancja z casualem.
Iris Apfel z domu Barrel (ur. 29 sierpnia 1921 w Nowym Jorku, zm. 1 marca 2024 w Palm Beach) – amerykańska projektantka wnętrz żydowskiego pochodzenia, businesswoman, filantropka, ikona mody i historyczka sztuki.
Pochodzi z rodziny rosyjskich Żydów, którzy wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych. Ukończyła historię sztuki na uniwersytecie w Nowym Jorku oraz projektowanie na uniwersytecie w Wisconsin. W 1948 roku została żoną starszego o 7 lat Carla Apfela, wraz z którym dwa lata później założyła firmę Old World Weavers, zajmującą się tekstyliami, którą wspólnie prowadzili aż do przejścia na emeryturę w 1992 roku. Z Carlem była w małżeństwie aż do jego śmierci w 2015 r. Firma Apfelów specjalizowała się w reprodukcjach tkanin XVII, XVIII i XIX wieku. W celu znalezienia niedostępnych w USA tkanin podróżowała do Europy dwa razy do roku, skąd przywoziła licznie zgromadzone przedmioty z targów czy antykwariatów.
Była projektantką wnętrz Białego Domu dla dziewięciu kolejnych amerykańskich prezydentów: Harry’ego Trumana, Dwighta Eisenhowera, Richarda Nixona, Johna F. Kennedy’ego, Lyndona Bainesa Johnsona, Jamesa Cartera, Ronalda Reagana i Billa Clintona.
Przez lata była znana i ceniona głównie w bohemie artystycznej w środowisku elit. Znana dla szerszego grona stała się w 2005 roku wraz z wystawą Rara Avis (Rare Bird): The Irreverent Iris Apfel zorganizowaną w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, poświęconą jej i jej stylowi. Prezentowano m.in. należące do niej biżuterie i ubrania. Wystawa odbiła się szerokim echem wśród mediów i publiczności, prezentowano ją również w innych znanych muzeach, a sama Apfel została okrzyknięta międzynarodową ikoną mody.
W 2014 r. nakręcono o niej film dokumentalny w reżyserii Alberta Mayslesa, który swoją premierę miał na Festiwalu Filmowym w Nowym Jorku.
W 2018 firma Mattel stworzyła lalkę Barbie na podobieństwo Iris Apfel, w ten sposób Apfel stała się najstarszą osobą, której wizerunek został wykorzystany na lalkach tej firmy.
W 2019 r. podpisała kontrakt z międzynarodową agencją modelingu IMG.
W 2022 zaprojektowała kolekcję ubrań dla sieci odzieżowej H&M.
Zmarła 1 marca 2024 roku w Palm Beach w wieku 102 lat.
W dzieciństwie, Iris Apfel czerpała inspirację z charakterystycznego ubioru mieszkanek nowojorskiego Harlemu. Już w latach 40., jako pierwsza w swoim otoczeniu, odważyła się nosić dżinsy. Po osiemdziesiątce stała się ikoną stylu i modelką, nieustraszenie łącząc kolorowe, wzorzyste i zróżnicowane tkaniny. Iris Apfel zawsze podkreślała, że nie stosowała ścisłych zasad w modzie, ponieważ uważała, że ich przestrzeganie to strata czasu.
Jej nieprzeciętny styl został dostrzeżony przez właścicielkę domu handlowego Loehmann’s, która, choć zauważyła, że Apfel nie jest uważana za klasyczną piękność, doceniła jej wyjątkowy styl. To spotkanie skierowało Iris na ścieżkę modowej kariery. Choć nie uznawała się za piękną, to właśnie jej niekonwencjonalność i styl przyciągały uwagę.
Iris Apfel urodziła się w Nowym Jorku w 1921 roku w rodzinie związanej z branżą mody i biznesem. Choć początkowo nie wskazywało nic na to, by moda stała się jej życiową pasją, jej praca w dziedzinie projektowania wnętrz oraz założenie firmy Old World Weavers z mężem były jedynie wstępem do późniejszej kariery modowej.
Po sprzedaży firmy w 1992 roku, Iris Apfel zaczęła eksplorować świat mody na nowo. Jej ekspozycja w Metropolitan Museum of Art w 2005 roku, zatytułowana “Rara Avis: Zuchwała Iris Apfel”, przyniosła jej ogromną popularność i okrzyknięto ją ikoną stylu. Mimo, że drzwi do świata mody otworzyły się dla niej dopiero w wieku 84 lat, Apfel nadal czuła się młoda i pełna energii. Otrzymywała liczne propozycje kontraktów reklamowych, była na okładkach magazynów, a nawet dla niej stworzono lalkę Barbie na jej podobieństwo.
Iris Apfel zmarła 1 marca 2024 roku w wieku 102 lat w swoim domu w Palm Beach, otoczona przez najbliższych. Jej niekonwencjonalny styl, miłość do mody i nieustraszoność w kreowaniu własnej ścieżki życiowej uczyniły ją ikoną, która zyskała uznanie w świecie mody. Jej historia dowodzi, że nigdy nie jest za późno, by realizować marzenia.
Zasady stylu IRIS APFEL:
1.Siwe krótkie włosy. 2.Duże okrągłe okulary. 3.Ogrom biżuterii. 4.Dużo wzorów i kolorów. 5.Eklektyzm i maksymalizm.
Historia Loewe sięga 1846 roku, kiedy Madryt szykował się do dwóch królewskich małżeństw: Izabeli II Burbon z księciem Kadyksu oraz Marii Luizy Fernandy z księciem Montpensier. W tym czasie grupa hiszpańskich rzemieślników założyła warsztat skórzany w najbardziej komercyjnej dzielnicy Madrytu, przy ulicy Lobo (później Echegaray) w samym centrum miasta. W 1872 roku dołączył do nich Enrique Roessberg Loewe, niemiecki rzemieślnik specjalizujący się w obróbce skóry, decydując się na współpracę z lokalnymi właścicielami warsztatów i tworząc markę. Dwadzieścia lat później, w 1892 roku, E. Loewe zaprezentował się Madrytowi poprzez duży plakat, co ostatecznie przyczyniło się do zwiększenia rozpoznawalności marki wśród społeczeństwa. Enrique Loewe wnosił do Hiszpanii swoją precyzję, technikę, zmysłowość, kreatywność i niezrównaną wiedzę o skórze.
W 1905 roku Loewe zostało uznane za “Oficjalnego Dostawcę Hiszpańskiej Korony Królewskiej”. Pod przywództwem Enrique Loewe Hiltona, kiedy to rodzina Loewe była na czele przedsiębiorstwa, król Alfonso XII przyznał firmie tytuł Dostawcy Domu Królewskiego.
Loewe, stylizowane na LOEWE, to renomowany hiszpański dom mody o luksusowym charakterze, specjalizujący się w produkcji wyrobów skórzanych, odzieży, perfum i innych akcesoriów modowych. Założony w 1846 roku w Madrycie przez grupę miejscowych rzemieślników skórzanych, marka Loewe stała się częścią LVMH od 1996 roku i jest najstarszym luksusowym domem mody w ramach tego holdingu.
Historia firmy sięga 1846 roku, a marka formalnie powstała w 1876 roku, gdy dołączył do niej Enrique Loewe. W początkach XX wieku Loewe zyskało uznanie wśród wpływowych postaci, z królową Wiktorią Eugenią jako stałą klientką. W 1905 roku Alfonso XIII nadał im Królewski Nakaz Nominacji, co uczyniło Loewe oficjalnym dostawcą Królewskiego Domu Hiszpanii.
Firma szybko zdobyła popularność, zyskując uznanie wielu znanych osobistości, takich jak Ernest Hemingway, Ava Gardner, Rita Hayworth, Marlene Dietrich i Sophia Loren.
W 1905 roku Alfonso XIII przyznał Enrique Loewe y Hiltonowi, potomkowi pierwotnego założyciela marki, tytuł Dostawcy Dworu Królewskiego, a jego żona, królowa Wiktoria Eugenia, była stałą klientką sklepu Loewe przy ulicy Príncipe de Madrid.
W latach 70. firma Loewe rozszerzyła swoją działalność na perfumy i modę, wprowadzając logo z anagramem Loewe, stworzone przez hiszpańskiego malarza Vicente Velę. Giorgio Armani i Laura Biagiotti zaprojektowali kolekcje odzieży damskiej dla Loewe. W 1986 roku LVMH nabył prawa do międzynarodowej dystrybucji Loewe, a następnie całkowicie przejął firmę w 1996 roku.
W latach 90. Narciso Rodriguez dołączył do Loewe jako dyrektor kreatywny, a marka zaczęła prezentować swoje kolekcje na wybiegach mody w Paryżu. Pod kolejnymi dyrektorami, takimi jak José Enrique Oña Selfa i Stuart Vevers, Loewe skupiło się na torebkach, odzieży skórzanej i upominkach opartych na skórze.
W 2013 roku Jonathan Anderson został dyrektorem kreatywnym Loewe, wprowadzając nowe kolekcje i kampanie reklamowe. Siedziba Loewe przeniosła się do Paryża w 2014 roku, choć produkcja, zwłaszcza wyrobów skórzanych, nadal odbywa się w Barcelonie i Getafe pod Madrytem.
Członkowie hiszpańskiej rodziny królewskiej, m.in. królowa Zofia i królowa Letycja, wielokrotnie pojawiali się publicznie z torebkami Loewe. W drugim kwartale 2023 roku, po głośnej współpracy z Beyoncé i mianowaniu Taeyonga na ambasadora marki, Loewe znalazło się na szczycie indeksu najgorętszych marek Lyst, zastępując wcześniejszego lidera, Pradę.
Loewe ma sklepy rozsiane na całym świecie. W 2014 roku firma posiadała 143 sklepy, z głównym skoncentrowaniem w Hiszpanii i Japonii, gdzie znajdowało się odpowiednio 37 i 27 lokalizacji. Pierwszy sklep w Londynie został otwarty w 1963 roku przy Mayfair’s Mount Street.
W 1983 roku Loewe wprowadziło się na rynek amerykański, otwierając trzypiętrowy sklep w Trump Tower w Nowym Jorku. Niestety, został zamknięty w 1993 roku. Obecnie firma posiada cztery sklepy w USA, zlokalizowane w Design District w Miami (od 2016 roku), w hotelu Wynn w Las Vegas (od 2018 roku), w Nowym Jorku (od 2019 roku) i na Rodeo Drive w Los Angeles (od 2022 roku).
W 2016 roku Loewe otworzyło Casa Loewe Madrid, największy sklep na świecie o powierzchni 10 750 stóp kwadratowych (999 metrów kwadratowych), znajdujący się na parterze siedziby firmy w charakterystycznej XIX-wiecznej kamienicy. W 2019 roku firma przerosła swój londyński sklep przy Mount Street, otwierając nowy sklep Casa Loewe przy 41-42 New Bond Street.
W 1988 roku Enrique Loewe y Lynch, prawnuk założyciela firmy, utworzył Loewe Foundation – prywatną fundację kulturalną, która wspiera wydarzenia kulturalne i wystawy. Obecnie prezesem fundacji, która promuje design i rzemiosło, jest córka Enrique, Sheila Loewe. Fundacja została uhonorowana złotym medalem za Zasługi w Sztukach Pięknych przez rząd Hiszpanii w 2002 roku. Z inicjatywy projektanta Jonathana Andersona, w 2017 roku wprowadzono Loewe Foundation Craft Prize, mający na celu honorowanie i wspieranie rzemiosła artystycznego.
Loewe miało szereg globalnych ambasadorów marki, w tym Penélope Cruz (2013–2015), Josh O’Connor (od 2017), Tang Wei (od 2022), południowokoreańska grupa dziewcząt Nmixx (od 2022), Taylor Russell (od 2022), Taeyong (od 2023), Yang Mi (od 2023), Jamie Dornan (od 2024) oraz Lim Ji-Yeon (od 2024). Inne znane osobistości, które pojawiły się w kampaniach reklamowych marki, to Gisele Bündchen (2017), Tracee Ellis Ross (2021), Gillian Anderson (2021), Greta Lee (2023) i Maggie Smith (2023).
Jonathan Anderson, przy tworzeniu swoich pierwszych kampanii reklamowych dla Loewe, współpracował ze znanym fotografem Stevenem Meiselem. Od tego czasu kontynuował współpracę z innymi uznanymi fotografami, takimi jak Tyler Mitchell (od 2020) i Juergen Teller (od 2021).
Zasady stylu Enrique Roessberg Loewe:
1. Klasyka i precyzja 2. . Charakterystyczne wywinięte wąsy. 3. Białe koszule. 4. Minimalistyczne stylizacje. 5. Mono kolorystyczne kreacje.
Jane Mallory Birkin znana wszystkim jako Jane Birkin.
Jane Mallory Birkin (ur. 14 grudnia 1946 w Londynie, zm. 16 lipca 2023 w Paryżu) – brytyjska aktorka i piosenkarka. Od końca lat 60. mieszkała we Francji i tworzyła głównie w języku francuskim.
Urodziła się w Marylebone w środkowym Londynie jako córka angielskiej aktorki Judy Campbell (1916–2004) i Davida Birkina (1914-1991), komandora podporucznika Królewskiej Marynarki Wojennej i szpiega podczas II wojny światowej. Jej starszy brat Andrew Birkin (ur. 1945) został scenarzystą i reżyserem. Uczęszczała do Upper Chine School na wyspie Wight. Uczyła się aktorstwa w londyńskiej Kensington Academy.
17 września 1964 roku, jako 18-latka zadebiutowała na scenie Haymarket Theatre w spektaklu Grahama Greene’a Carving a Statue z Ralphem Richardsonem. Rok później została zaproszona do Passion Flower Hotel w Prince of Wales Theatre, gdzie poznała angielskiego kompozytora Johna Barry’ego, jej późniejszego męża.
Karierę filmową rozpoczęła w latach 60. Pierwszą kinową rolą była dziewczyna na motorowerze w komedii Richarda Lestera Sposób na kobiety (Po The Knack…and How to Get It, 1965) z Michaelem Crawfordem. Przełomem okazał się występ w roli jednej z modelek fotografowanych przez głównego bohatera (David Hemmings) w kontrowersyjnym dramacie Michelangela Antonioniego Powiększenie (Blow-Up, 1966) u boku Sarah Miles i Vanessy Redgrave. W psychodelicznym filmie Wonderwall (1968) z Jackiem MacGowranem wystąpiła jako modelka Penny Lane.
W 1968 wyjechała do Francji, starając się o główną rolę w Sloganie, którą otrzymała, mimo że nie znała języka francuskiego. Na planie satyrycznego melodramatu Slogan (L’amour et l’amour, 1968) poznała starszego od siebie o 18 lat francuskiego piosenkarza Serge’a Gainsbourga/ W 1969 zaśpiewali razem skandalizującą miłosną piosenkę „Je t’aime… moi non plus”. Utwór ten ze względu na swoje seksualne podteksty, został zakazany w wielu krajach, co przydało sławy obojgu artystom.
W 1973 pojawiła się ponownie na ekranach kin jako kochanka Brigitte Bardot w dramacie Rogera Vadima Gdyby Don Juan był kobietą. W 1975 zagrała główną rolę kelnerki Johnny w dramacie Kocha, nie kocha (Je t’aime… moi non plus) wyreżyserowanym przez Gainsbourga.
Zagrała w ponad 80 filmach, jednak jej role nie spotkały się z wielkim aplauzem krytyków. Była trzykrotnie nominowana do nagrody Cezara; w 1985 za główną rolę w La Pirate, w 1987 – za główną rolę w filmie Kobieta mego życia i w 1992 – za drugoplanową rolę w Pięknej złośnicy. Z większą przychylnością spotkała się jej twórczość muzyczna. Wydała 15 albumów, śpiewając charakterystycznym, nieco dziecięcym głosem, przypominającym szept, z ciągle wyraźnym angielskim akcentem.
Odznaczona została m.in. Orderem Imperium Brytyjskiego IV klasy (OBE) oraz francuskim Narodowym Orderem Zasługi (Ordre National du Mérite).
Jej nazwisko stało się popularne również z powodu przypadkowego spotkania z Jeanem-Louisem Dumasem jako prezesem francuskiego domu mody „Hermès” podczas wspólnego lotu samolotem. Z szafki bagażowej wypadła wtedy zawartość słomkowego koszyka aktorki, co zainicjowało między Birkin a Dumasem dyskusję na temat idealnej skórzanej torby na weekend. Owocem dyskusji był projekt damskiej torebki „Birkin”.
Przewodniczyła jury sekcji „Un Certain Regard” na 53. MFF w Cannes (2000).
16 października 1965 poślubiła brytyjskiego kompozytora Johna Barry’ego. Mieli córkę Kate Barry (ur. 8 kwietnia 1967 – zm. 11 grudnia 2013; wypadła z okna swojego apartamentu w Paryżu), która została fotografką i projektantką mody. Para rozwiodła się w 1968.
Przez 12 lat była związana z francuskim kompozytorem Sergem Gainsbourgiem, z którym miała córkę Charlotte Gainsbourg (ur. 21 lipca 1971). Para rozstała się w 1980 z powodu alkoholizmu i przemocy Gainsbourga. Gainsbourg zmarł w 1991 wskutek zawału serca.
W latach 1980–1992 była związana z francuskim reżyserem Jakiem Doillonem. 4 września 1982 z tego związku urodziła trzecią córkę Lou Doillon.
Spotykała się także z francuskim pisarzem Olivierem Rolinem.
W 2002 roku zdiagnozowano u niej białaczkę. 6 września 2021 poinformowano, że Birkin przeszła udar mózgu.
Zmarła 16 lipca 2023 w swoim domu w Paryżu w wieku 76 lat.
Zasady stylu Jane Birkin:
1. Klasyka i prostota. 2. Proste włosy z prostą grzywką. 3. Delikatny makijaż. 4. Minimalistyczne stylizacje. 5. Mono kolorystyczne kreacje.
Thierry Hermès ( wymawiane [tjɛʁi ɛʁmɛs] ; 10 stycznia 1801 – 10 stycznia 1878) był francuskim biznesmenem, który założył Hermès International i uzyskał tytuł projektanta domu mody. Urodził się w 1801 roku w Krefeld w Niemczech. Hermès pierwotnie założył swoją działalność jako firma produkująca siodła w 1837 r. W jego pierwszym warsztacie prezentowano biżuterię, artykuły wyposażenia wnętrz i jedwabne szale. Jego ojciec Thierry Hermès pochodził z Francji, a matka Agnese Kuhnen z Niemiec. Stracił rodzinę z powodu choroby i w 1821 r. przeniósł się do Paryża. Po jego śmierci w 1878 r. rodzinny biznes nadal prowadzili jego syn i wnukowie Charles-Emile Hermès, Adolphe Hermès i Emile-Maurice.
Thierry Hermès urodził się w 1801 roku w mieście Krefeld, będącym wówczas częścią imperium Napoleona, dzięki czemu Hermès otrzymał obywatelstwo francuskie. Był szóstym dzieckiem swoich rodziców, którzy byli karczmarzami. Po tym jak stracił całą rodzinę na skutek chorób i wojny, w 1821 roku jako sierota przeniósł się do Francji. Wykorzystując swój talent do kaletnictwa, w 1837 roku otworzył swój sklep z siodłami i uprzężami, mieszczący się w paryskiej dzielnicy znanej jako Grands Boulevards.
W 1837 roku Thierry Hermès założył firmę Hermès jako producenta uprzęży dla koni przy Rue Basse du Rempart w Paryżu. Hermès specjalizował się w uprzężach dla koni potrzebnych w pułapkach społecznych, kalechach i powozach. Swoją firmę zbudował na sile ściegu, który można było wykonać jedynie ręcznie. Ścieg siodłowy został ukończony, gdy dwie igły przerobiły dwie woskowane nici lniane w przeciwstawnym rozciągnięciu. Po otwarciu jego sklepu jego klientami byli bogaci, do których zaliczali się: paryski beau monde i europejska rodzina królewska, cesarz Napoleon III i jego cesarzowa Eugenia. Wkrótce branża przeniosła się z uprzęży i siodeł na kufry, torebki i zamki błyskawiczne.
Hermès miał jednego syna z żoną Christine Pétronille Pierrart (1805-1896), którego nazwali Charles-Emile. Charles-Emile miał dwóch własnych synów, Adolphe’a i Emile-Maurice, którzy byli zaangażowani w rodzinny biznes budujący elitarną klientelę w Europie, Afryce Północnej, Rosji, Ameryce i Azji. [Po tym jak Hermès założył firmę produkującą uprzęże, jego syn Charles-Emile Hermès przejął rodzinny biznes przenosząc sklep na 24 rue du Faubourg Saint-Honoré. Oznaczało to, że sklep znajdował się w pobliżu zamożnych klientów. Adolf pozostawił Emila w firmie, bo uważał, że w dobie powozów firma nie ma przed sobą długiej przyszłości. Emile-Maurice zauważył zapotrzebowanie na wyroby rymarskie, co skłoniło go do skierowania firmy Hermès do produkcji „szytych na siodełku” wyrobów skórzanych i kufrów dla klientów podróżujących samochodem, pociągiem lub statkiem. Uświadomiwszy sobie, że firma wkracza w erę samochodów, Emile-Maurice uzyskał dwuletni patent na zamek błyskawiczny znany jako „zapięcie Hermès”. Wraz z wprowadzeniem zamka błyskawicznego epoka odzieży uległa przemianie. Inne firmy, takie jak Coco Chanel, chciały się od nich uczyć ze względu na ich szybki rozwój i popularność. Zięciowie Emile’a Hermèsa, Robert Dumas-Hermès (1898-1978) i Jean-René Guerrand-Hermès (1901-1993) przejęli firmę w 1950 roku. Wkład jego dzieci i wnuków wywarł wpływ na firmę.” W 1993 roku firma weszła na giełdę, ale 80 procent udziałów było kontrolowanych przez członków rodziny Hermès.
Hermès ma wiele innowacji, które są znane do dziś. Zamek błyskawiczny Hermès założony w 1923 roku jest dziś używany w wielu torebkach. Jedwabny Hermès używany do bluzek dżokejów stworzył pierwszą jedwabną chustę „Jeu des Omnibus et Dames blanches” w 1923 r. [34] lat trzydziestych XX wieku Hermès International wypuścił na rynek kilka przedmiotów, które stały się klasykami, w tym znaną dużą torebkę z krokodylem później jako Kelly, nazwany na cześć Grace Kelly. Później firma opracowała męskie krawaty, zegarki i nowe projekty szalików. Obecnie Hermès oferuje takie produkty, jak amulety (od 40 dolarów) i duża torebka fasolowa z misiem pandą, wykonana ze skóry byka Clémnce (najdroższa od 100 000 dolarów). Jeden ze znanych klasyków, Birkin, został nazwany na cześć aktorki Jane Birkin i stworzony przez Jean-Louisa Dumasa w 1984 roku . Obecnie Hermès ma 283 sklepy na całym świecie. Od 1923 roku Hermès co roku wybiera w swoich kolekcjach motyw kolorystyczny, tworząc przedmioty z limitowanych edycji, takie jak jedwabny szal „Rok rzeki” (2005).
Irene Papas (gr. Ειρήνη Παππάς), właśc. (gr. Ειρήνη Λελέκου, ur. 3 września 1926 lub 1929 w Chiliomodi w Koryntii, zm. 14 września 2022 tamże) – grecka aktorka.
Karierę artystyczną zaczęła w wieku 10 lat występując na scenie jako śpiewaczka. W filmie zadebiutowała w 1950. W latach 1950–2003 zagrała w ponad 80 filmach, odtwarzając m.in. tytułowe role w adaptacjach klasycznych greckich tragedii (Antygona i Elektra). Udzielała się również muzycznie:
w 1970 wystąpiła gościnnie na płycie 666 grupy Aphrodite’s Child,
w 1979 nagrała wraz z Vangelisem płytę Ody (Odes),
w 1986 z tym samym artystą nagrała płytę Rapsodies.
Jej surowa uroda i niezaprzeczalny talent były kluczem do podboju Hollywoodu. Znaczące role zagrała także w kinie francuskim i włoskim.
“Wspaniała, majestatyczna, dynamiczna, Irene Papas była uosobieniem greckiego piękna w kinie i na scenie teatralnej, była cieszącą się uznaniem międzynarodową damą, która promieniowała greckością” — powiedziała ministra kultury Lina Mendoni.
Premier Kyriakos Mitsotakis opisał ją jako źródło “podziwu i inspiracji” dla wielu pokoleń Greków.
Papas sławę zyskała na całym świecie po występach w filmach: “Działa Navarony” z 1961 r. i “Greku Zorbie” z 1964 r. Grała u boku hollywoodzkich gwiazd Gregory’ego Pecka i Anthony’ego Quinna. Zagrała w ponad 50 filmach — m.in. wystąpiła z Kirkiem Douglasem w dramacie kryminalnym “Braterstwo” z 1968 r. oraz z Jamesem Cagneyem w westernie “Opowieść o złym człowieku” z 1956 r.
Urodzona jako Irene Lelekou w górskiej miejscowości Chiliomodi, była córką nauczycieli. Mając zaledwie 18 lat opuściła dom, by — pomimo zakazu rodziny — wyjść za mąż za greckiego reżysera filmowego Alkisa Papasa. Z którym po 4 latach małżeństwa się rozwiodła.
Po śmierci amerykańskiego aktora Marlona Brando w 2004 r. zdradziła w wywiadzie dla włoskiej gazety, że mieli romans.
Była zwolenniczką greckiej partii komunistycznej oraz przeciwniczką dyktatury wojskowej, która rządziła krajem w latach 1967-1974. Część życia spędziła poza Grecją — w tym w Rzymie i Nowym Jorku.
Greckie instytucje artystyczne dziękowały Papas za jej wsparcie dla młodszych aktorów. Greckie Centrum Filmowe z siedzibą w Atenach określiło ją jako “największą grecką międzynarodową gwiazdę filmową“, dodając: “Jej wizerunek jest ponadczasowym symbolem greckiego kobiecego piękna“.
Papas publicznie żartowała, że w mediach często ją postarzano o trzy lata. W 2004 r. w wywiadzie z grecką telewizją tłumaczyła: “Urodziłam się 3 września 1929 r. Wszystkie dokumenty są w Chiliomodi“.
Zasady stylu Irene Papas:
1. Króczoczarne lśniące włosy. 2. Mocno czarne brwi. 3. Minimalizm w biżuterii. 4. Stroje w greckim stylu. 5. Elegancja i klasa.
Luigina Lollobrigida znana wszystkim jako Gina Lollobrigida.
Gina Lollobrigida urodzona 4 lipca 1927 w Subiaco – włoska aktorka filmowa i fotoreporterka. Była jedną z najbardziej znanych europejskich aktorek lat pięćdziesiątych i wczesnych sześćdziesiątych – międzynarodowym symbolem seksu.
Gdy jej kariera filmowa zwolniła, rozpoczęła działalność jako fotoreporterka.
W 2008 otrzymała nagrodę National Italian American Foundation (NIAF) za całokształt twórczości na gali jubileuszowej fundacji. W 2013 sprzedała swoją kolekcję biżuterii i przekazała prawie 5 milionów dolarów ze sprzedaży na badania nad terapią komórkową.
Urodziła się w Subiaco jako druga z czterech córek Giuseppiny (z domu Mercuri) i Giovanniego Lollobrigidy, fabrykanta mebli. Miała trzy siostry: Giulianę (ur. 1924), Marię (ur. 1929) i Fernandę (1930–2011). W latach 1944–1947 studiowała rzeźbę i malarstwo w Academy of Fine Arts w Rzymie.
W 1945, mając osiemnaście lat wystąpiła na scenie Teatro della Concordia w Monte Castello di Vibio w komedii Santarellina. Wkrótce rozpoczęła pracę jako modelka. Brała udział w kilku konkursach piękności i w 1947 zajęła trzecie miejsce w konkursie Miss Włoch. Następnie występowała w niewielkich rolach we włoskich filmach takich jak musical Łucja z Lammermooru (Lucia di Lammermoor, 1946) wg powieści Waltera Scotta, dramat przygodowy Riccarda Fredy Czarny orzeł (Aquila nera, 1946) z Rossanem Brazzim, musical Pagliacci (1948) z muzyką Ruggera Leoncavalla z Titem Gobbim czy dramacie Luiga Zampy Dzwonki alarmowe (Campane a martello, 1949).
Po serii włoskich filmów została zauważona przez Hollywood. W 1950 Howard Hughes podpisał wstępny siedmioletni kontrakt z Lollobrigidą na udział w trzech filmach rocznie. Jednak Lollobrigid odmówiła ostatecznych warunków umowy, woląc pozostać w Europie. 15 września 1954 spotkała Marilyn Monroe w trakcie realizacji filmu Słomiany wdowiec w Nowym Jorku. Za rolę wieśniaczki Marii De Ritis w komedii romantycznej Luigiego Comenciniego Chleb, miłość i fantazja (Pane, amore e fantasia, 1953) została uhonorowana Nastro d’argento dla najlepszej aktorki i była nominowana do nagrody BAFTA dla najlepszej aktorki zagranicznej. Jako włoska śpiewaczka Lina Cavalieri w dramacie Roberta Z. Leonarda Najpiękniejsza kobieta świata (La donna più bella del mondo, 1955) z Vittorio Gassmanem otrzymała nagrodę David di Donatello dla najlepszej aktorki i Bambi. W dramacie Jeana Delannoya Dzwonnik z Notre-Dame (1956) na podstawie powieści Wiktora Hugo, z udziałem Anthony’ego Quinna została obsadzona w roli Esmeraldy, za którą zdobyła Bambi. W melodramacie Carola Reeda Trapez (Trapeze, 1956) u boku Burta Lancastera i Tony’ego Curtisa zagrała postać manipulującej uczuciami akrobatki cyrkowej Loli, która przyniosła jej nagrodę Bambi.
W 1958 Orson Welles nakręcił telewizyjny film dokumentalny ABC Portret Giny. W biblijnym filmie Kinga Vidora Salomon i Królowa Saby (Solomon and Sheba, 1959) z Yulem Brynnerem wcieliła się w królową Saby. Za rolę Marietty w dramacie kryminalnym Jules’a Dassina Prawo (La Legge, 1959) odebrała nagrodę Bambi. Za kreację Lisy Heleny Fellini w komedii romantycznej Roberta Mulligana Kiedy nadejdzie wrzesień (Come September, 1961) z Rockiem Hudsonem zdobyła Złoty Glob Nagrodę Henrietty jako światowa ulubienica filmowa. Rola Paulette Bonaparte w dramacie historycznym Jeana Delannoya Cesarska Wenus (Venere imperiale, 1963) ze Stephenem Boydem odebrała David di Donatello i Nastro d’argento. Za rolę matki Carli Campbell w komedii Buona Sera, Mrs. Campbell (1968) zdobyła David di Donatello i była nominowana do Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu. Była niebieską wróżką z turkusowymi włosami w miniserialu Rai 1 Przygody Pinokia (Le avventure di Pinocchio, 1972) na motywach powieści Carla Collodiego u boku Nina Manfrediego.
Była na okładkach magazynów takich jak „Paris Match” (w styczniu 1963), „People” (w czerwcu 1954), „Time” (w sierpniu 1954), „Life” (w listopadzie 1954), „Esquire” (w maju 1955), „Bravo” (w kwietniu 1959), „Cosmopolitan” (w sierpniu 1959), „Film” (w maju 1968) i „TV Guide” (w styczniu 1985). W drugiej połowie lat 70. wycofała się z filmu i zajęła fotografią dla świata mody i firm kosmetycznych.
Powróciła na mały ekran w roli Franceski Gioberti w operze mydlanej Falcon Crest (1984), za którą zdobyła nominację do Złotego Globu dla najlepszej aktorki drugoplanowej w serialu, miniserialu lub filmie telewizyjnym. Wystąpiła także jako księżniczka Alessandra w melodramacie telewizyjnym NBC Oszustwa (Deceptions, 1985) ze Stefanie Powers i jako Carla Lucci w sitcomie ABC Statek miłości (1986). Przewodniczyła obradom jury konkursu głównego na 36. MFF w Berlinie (1986), gdzie otrzymała również nagrodę Berlinale Camera. W 1987 została uhonorowana niemiecką nagrodą filmową Bambi.
W 1991 brała udział w 44. MFF w Cannes.
15 stycznia 1949 poślubiła słoweńskiego lekarza Milko Skofica, z którym miała syna – Milko Skofica juniora. 25 czerwca 1971 rozwiodła się. W latach 1969–1970 była zaręczona z George’em Kaufmanem. W październiku 2006 oznajmiła, że jest związana z młodszym o 34 lata hiszpańskim biznesmenem Javierem Rigau y Rafols, którego poznała ponad 20 lat wcześniej (1984) na przyjęciu w Monte Carlo. W listopadzie 2010 wzięli ślub.
Zmarła w wieku 95 lat 16 stycznia 2023 roku w Rzymie.
Zasady stylu Giny Lollobrigidy: 1.Szyk i wielka klasa. 2. Nienagannie ułożone włosy. 3.Kreska na oku. 4. Pomalowane usta. 5.Ogrom biżuterii.
Malcolm Robert Andrew Edwards znany wszystkim jako Malcolm McLaren.
Malcolm McLaren, właśc. Malcolm Robert Andrew Edwards (ur. 22 stycznia 1946 w Londynie, zm. 8 kwietnia 2010 w Bellinzonie w Szwajcarii) – brytyjski impresario, publicysta, projektant mody i muzyk szkocko-żydowskiego pochodzenia, promotor punk rocka i menedżer zespołu Sex Pistols.
Urodził się w Londynie jako syn Petera McLarena, inżyniera ze Szkocji, i Emily Isaacs. Gdy miał dwa lata, jego ojciec wyjechał. Razem z bratem Stuartem był wychowywany głównie przez Rose Corre Isaacs, babcię ze strony matki, bogatą córkę hiszpańsko-portugalskich Żydów sprzedawców diamentów w Stoke Newington. Uczęszczał do szkół artystycznych. Uczył się między innymi w Chiswick Polytechnic, Croydon College of Art, St. Martin’s College of Art i Harrow Art College. Porzucił edukację w 1971 roku.
Pod koniec lat 60. włączył się w działania międzynarodowego ruchu sytuacjonistów, skupiającego głównie artystów, architektów i radykalnych działaczy studenckich z Francji, Holandii, Belgii, Danii i Włoch. Ich działania od strony ideologicznej opierały się na połączeniu neomarksizmu z anarchizmem, natomiast artystycznie nawiązywali do dadaizmu i surrealizmu. W 1968 roku próbował, bez powodzenia, dostać się do Paryża i wziąć udział w wydarzeniach majowych. Później zaadaptował idee sytuacjonistów do promocji muzyki.
W 1965 związał się z projektantką mody Vivienne Westwood. Mieli syna Josepha Ferdinanda Corré (ur. 30 listopada 1966). W październiku 1971 roku w Londynie na 430 King’s Road otworzyli sklep „Let It Rock”, później znany różnie jako „Sex”, „Too Fast To Live Too Young To Die” i „Seditionaries”. Razem zrewolucjonizowali modę. Początkowo sklep oferował przede wszystkim ubrania w stylu subkultury „Teddy boys”, równolegle Westwood i McLaren projektowali kostiumy teatralne oraz filmowe. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl. Westwood otworzyła cztery sklepy w Londynie, które ostatecznie rozwijały się w Wielkiej Brytanii i na świecie, sprzedając coraz bardziej różnorodny asortyment towarów. W roku 1974 McLaren poleciał do Nowego Jorku, gdzie po raz pierwszy zobaczył protopunkowy zespół New York Dolls. Wtedy doszedł do wniosku, że zostanie menedżerem grupy. Formacja nie odniosła jednak sukcesu i wkrótce zakończyła działalność. McLaren wrócił do Londynu w 1975 r. i postanowił zmienić profil sklepu – w ofercie pojawiły się stroje dla fetyszystów, sadomasochistów i koszulki z pornograficznymi nadrukami. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl, który artysta zobaczył w Nowym Jorku. Zmieniła się także nazwa sklepu, z Let It Rock na Sex.
W 1975 podjął się opieki menedżerskiej nad zespołem The Strand, z którego później powstała grupa Sex Pistols. Ten zespół zrewolucjonizował muzykę rockową i był jedną z najważniejszych formacji w historii. Stanowił całkowite zaprzeczenie tradycyjnego społeczeństwa brytyjskiego. Grupa była wyrzucana z kolejnych wytwórni płytowych i wywoływała ogólne zgorszenie. Po kilku latach doszło do konfliktu między członkami Sex Pistols a McLarenem, który ostatecznie zakończył się w sądzie i McLaren musiał zrzec się praw do nazwy ‘Sex Pistols’.
Po rozwiązaniu Sex Pistols McLaren został menedżerem formacji Adam and the Ants z Adamem Antem. Później na bazie tej grupy założył formację Bow Wow Wow. W 1983 wydał album „Duck Rock”, na którym połączył wpływy muzyki afrykańskiej, amerykańskiej i hip-hopu. Dwa single z tej płyty, „Buffalo Gals” i „Double Dutch”, stały się przebojami po obu stronach Atlantyku. McLaren wydał jeszcze kilka albumów, w tym Fans (1985), ale żaden nie powtórzył już sukcesu.
W kolejnych latach McLaren nadal prowadził bogatą działalność artystyczną – między innymi angażował się w produkcje filmowe i telewizyjne, a w roku 1993 nagrał płytę „Paris”, na której znalazł się utwór „Paris, Paris” – duet z francuską gwiazdą kina Catherine Deneuve. Cztery lata później założył zespół Jungk, w którym występowały trzy azjatyckie wokalistki, jednak grupa nie odniosła sukcesu.
McLaren spotkał się z Koreanką Young Kim na imprezie w Paryżu. Była jego dziewczyną przez ostatnie 12 lat jego życia. W 2002 roku zamieszkała z nim, mieszkali razem w Paryżu i Nowym Jorku.
Zmarł 8 kwietnia 2010 w Szwajcarii, po kilkuletniej walce z nowotworem złośliwym zwanym międzybłoniakiem opłucnej.
Zasady stylu Malcolma McLarena: 1. Rude włosy. 2. Ekstrewagancja. 3. Noszalancja. 4. Punkowe kreacje. 5. Rockowe stroje.
Vivienne Isabel Swire znana wszystkim jako Vivienne Westwood.
Vivienne Westwood, właśc. Vivienne Isabel Swire (ur. 8 kwietnia 1941 w Tintwistle, zm. 29 grudnia 2022 w Londynie) – brytyjska projektantka mody i biznesmenka, która wywarła znaczny wpływ na współczesną modę punk i nowej fali. W 2015 roku na świecie były 63 sklepy firmowe Vivienne Westwood (w Europie, na Dalekim Wschodzie i w Stanach Zjednoczonych).
W latach 70. związana była prywatnie i zawodowo z Malcolmem McLarenem; para tworzyła wspólnie ubrania dla ich butiku „SEX” przy King’s Road w Londynie. W 2006 roku królowa brytyjska Elżbieta II „za zasługi dla mody” przyznała jej tytuł szlachecki i podczas oficjalnej ceremonii w pałacu Buckingham uhonorowała ją Orderem Imperium Brytyjskiego, przyznawanym obywatelom brytyjskim, którzy przyczynili się do rozsławienia Wielkiej Brytanii na całym świecie.
Urodziła się na północy Anglii w niewielkiej wiosce Tintwistle w hrabstwie Derbyshire, w dystrykcie High Peak, jako najstarsza z trójki rodzeństwa. Jej rodzice poznali się na tańcach i pobrali dwa tygodnie po wybuchu II wojny światowej. Jej ojciec Gordon Swire na początku wojny dostał pracę w fabryce zbrojeniowej i dzięki temu nie został powołany do wojska, a wcześniej pracował jako sprzedawca owoców, a matka Dora (z domu Ball) pracowała jako tkaczka w miejscowej przędzalni bawełny. Jej dziadek, Ernest Swire, miał pochodzenie bułgarskie.
Uczęszczała do Glossop Grammar School. Kiedy miała 17 lat, jej rodzice przenieśli się do Londynu i kupili pocztę na przedmieściach, W 1958 roku, kiedy miała 19 lat, jej rodzina przeprowadziła się do Harrow, gdzie studiowała złotnictwo w Harrow School of Art. Po podjęciu pracy w fabryce uczęszczała do college’u nauczycielskiego przy University of Westminster, a następnie uczyła w szkole podstawowej w północnym Londynie.
W 1962 roku spotkała swojego pierwszego męża Dereka Westwooda, praktykanta fabryki The Hoover Company, którego poślubiła 21 lipca 1962; Vivienne przygotowała własną suknię ślubną na ceremonię. Mieli syna Benjamina „Bena” Arthura (ur. 1963). Ich małżeństwo trwało trzy lata (do 1965 r.), zanim spotkała Malcolma McLarena, znanego później jako menedżera punkowego zespołu Sex Pistols. Mieli syna Josepha Ferdinanda Corré (ur. 30 listopada 1966).
W 1971 roku w Londynie przy 430 King’s Road Westwood i McLaren otworzyli sklep „Let It Rock”, później znany jako „SEX”, „Too Fast to Live Too Young to Die” i „Seditionaries”. Razem zrewolucjonizowali ówczesną modę. Początkowo sklep oferował przede wszystkim ubrania w stylu subkultury Teddy boys, równolegle Westwood i McLaren projektowali kostiumy teatralne oraz filmowe. W 1975 roku McLaren i Westwood zmienili profil sklepu – w ofercie pojawiły się stroje dla fetyszystów, sadomasochistów i koszulki z pornograficznymi nadrukami. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl. Westwood otworzyła cztery sklepy w Londynie, a ostatecznie sieć rozrosła się, a jej sklepy otworzono w innych miastach w Wielkiej Brytanii i na świecie, sprzedając coraz bardziej różnorodny asortyment towarów.
W 1988 roku podjęła współpracę z austriackim projektantem mody Andreasem Kronthalerem, za którego w 1992 roku wyszła za mąż.
Była autorką projektu kostiumu Madonny w teledysku „Rain” (1993), a także Elisabeth Shue w dramacie Mike’a Figgisa Zostawić Las Vegas (1995), Cuby Goodinga Jr., Helen Mirren i Vanessy Ferlito w filmie kryminalnym Zawód zabójca (2005) oraz aktorów muzycznego dramatu biograficznego BBC Kłopotliwy chłopak (Worried About the Boy, 2010) z Francisem Magee.
Zmarła w wieku 81 lat, 29 grudnia 2022 w dzielnicy Clapham w Londynie.
![Jane Birkin: "Nie chcieli mnie wpuścić do restauracji, bo miałam koszyk zamiast torebki" [wywiad z 2021 r.] - ELLE.pl](https://www.elle.pl/media/cache/default_view/uploads/media/default/0010/68/jane-birkin_2.jpg)
