Jadąc do Popradu mieliśmy w głowie wizje miasteczka urokliwego, małego, spokojnego i zaśnieżonego niczym góry. Wizja zaśnieżonego raju centralnej części Popradu się nie sprawdziła do końca. Białego puchu było niewiele, jednak nie to było priorytetem, a obejrzenie architektury. Zjedzenie ziemiakove placky przez Tośka. Udało się Anrika namierzyła klimatyczne bistro z wystrojem jak z wagonu pociągowego, przedziały i łukowate oddzielone ściankami stoliki. Klimat doskonały, taki Słowacki, magiczny. Kolejną super sytuacją było wejście do Caffe Florian w centrum Popradu. Uraczył nas bardzo miły Słowacki barista, który z nami rozmawiał po polsku. Wypiliśmy pyszną kawę Latte i owocową herbatę. Posiedzieliśmy około godzinę rozmawiając z właścicielem kawiarni. Kolejnym super smaczkiem okazał się Vintage shop z każdą rzeczą za 2.50 E. Kupiliśmy 4 cudne szaliki stylowe, porządnie zrobione z mega materiałów. Czaicie to? Pogodę mieliśmy mega super.
Poprad – miasto powiatowe na Słowacji, w kraju preszowskim, w historycznym regionie Spisz. Największe miasto tego regionu. Pod koniec 2019 roku, z liczbą mieszkańców przekraczającą 50 tys., Poprad zajmował dziesiąte miejsce wśród najludniejszych słowackich miast.
Poprad leży na wysokości 672 m n.p.m. nad rzeką Poprad, w Kotlinie Popradzkiej i u południowych podnóży Tatr.
W centrum Popradu zwraca uwagę pięknie odrestaurowany rynek o soczewkowatym planie, otoczony barokowymi i klasycystycznymi domami, stawianymi na średniowiecznych jeszcze parcelach. Nad rynkiem dominuje wczesnogotycki (według niektórych źródeł późnoromański) kościół pw. św. Idziego z końca XIII w. (zachowana część starych murów wieży i nawy), przebudowany w XV w. Z okresu tej przebudowy pochodzą cenne malowidła ścienne, w tym malowidło na łuku tęczowym, będące najstarszą znaną panoramą Tatr Wysokich. Wystrój wnętrza w większości rokokowy. Ze starego wyposażenia zachowała się brązowa, gotycka chrzcielnica z 1439 r. Nieopodal kościoła wznosi się renesansowa dzwonnica z 1658 r., oraz Immaculata (figura MB Niepokalanej), nieco dalej otoczony parkiem klasycystyczny kościół ewangelicki św. Trójcy. W mieście zachowała się również neoklasycystyczna synagoga.
Rezerwatem architektury (sł. pamiatková rezervácia) o średniowiecznym charakterze jest Spiska Sobota. W kościele pw. św. Jerzego zachowało się gotyckie wyposażenie, w tym ołtarze z ołtarzem głównym dłuta Mistrza Pawła z Lewoczy.
Bardzo cenny jest ołtarz z kościoła w Maciejowcach z połowy XV wieku. Zachowała się tu renesansowa dzwonnica, częściowo przebudowana w stylu klasycystycznym.
W dzielnicy Straże pod Tatrami godne uwagi są liczne, pierwotnie renesansowe i barokowe, domy mieszczańskie, wzniesione na średniowiecznych działkach. Większość z nich przebudowana w ciągu XIX w. w stylu klasycystycznym. Gotycki kościół z XIV w. przebudowany został w XVII stuleciu w stylu barokowym.
Byliście już w Poprad? Ps. Jeśli tak, to jaką porą roku? Anrika i szafa gra,
Poniżej to co udało się nam zwiedzić w Wysokich Tatrach Słowackich.
Poprad to świetna baza/przystań dla nie zmotoryzowanych takich jak my, którzy chcą ruszyć w Tatry Wysokie.
Kolejką z miasta można dojechać w wybrane miejsce i ruszyć szlakiem w kierunku obranego celu!
Góry to największa majestatyczność a zimą jeszcze bardziej magiczne i bajkowe.
Tatry Wysokie (słow. Vysoké Tatry) – najwyższa część Tatr o charakterze alpejskim, rozciągająca się pomiędzy Tatrami Zachodnimi od strony zachodniej oraz Tatrami Bielskimi od strony północno-wschodniej. W linii prostej odległość między granicznymi przełęczami wynosi ok. 16,5 km, zaś ściśle wzdłuż grani głównej ok. 26 km. Tatry Wysokie zajmują obszar około 340 km² (czyli nieco mniej niż Tatry Zachodnie), z czego większość (260 km²) znajduje się na Słowacji.
Kontynent
Europa
Państwo
Polska Słowacja
Najwyższy szczyt
Gerlach (2655 m n.p.m.)
Jednostka dominująca
Tatry, Karpaty
Tatry Wysokie odgraniczone są dość wyraźnie od pozostałych części Tatr. Od Tatr Zachodnich oddziela je po stronie polskiej Dolina Suchej Wody Gąsienicowej, po stronie słowackiej Dolina Cicha Liptowska (choć niekiedy masyw Liptowskich Kop wydziela się do Tatr Zachodnich – wtedy słowacka część granicy między pasmami przebiega dnem Doliny Koprowej). Granicę na grani głównej Tatr stanowi szeroka przełęcz Liliowe. Od Tatr Bielskich Tatry Wysokie są oddzielone dnem dolin (od północnego zachodu do południowego wschodu): Jaworowej, Zadnich Koperszadów, Przednich Koperszadów i Kieżmarskiej. Najwyższym punktem tej granicy jest Przełęcz pod Kopą w grani głównej.
Tatry Wysokie znajdują się na styku trzech krain: Podhala (od północnego zachodu), Liptowa (od południowego zachodu) i Spiszu (od wschodu). Za punkt oddzielający je od siebie uznaje się Cubrynę, leżącą w grani głównej, na granicy polsko-słowackiej.
Tatry Wysokie są najwyższymi górami w Polsce i na Słowacji, zarazem stanowią jedno z najwyższych pasm górskich pomiędzy Alpami a Kaukazem. Wyższe są jedynie góry Półwyspu Bałkańskiego – Riła, Pirin, Olimp, Szar Płanina, Góry Północnoalbańskie i Korab. Najwyższymi szczytami w Tatrach Wysokich są Gerlach (2655 m), Łomnica (2634 m) i Lodowy Szczyt (2627 m) po stronie słowackiej. Po stronie polskiej najwyższym szczytem są Rysy (wierzchołek słowacki 2503 m, wierzchołek graniczny 2499 m), inne znane góry to m.in. Mięguszowiecki Szczyt, Świnica, Kozi Wierch.
Krajobraz Tatr Wysokich znacznie różni się od Tatr Zachodnich. W krajobrazie dominuje rzeźba typu alpejskiego, czyli m.in. strzeliste turnie i skaliste szczyty, będące świadectwem silnego działania lodowców. W Tatrach Wysokich znajdują się także niemal wszystkie jeziora tatrzańskie, natomiast rzadko występują tu zjawiska krasowe, częstsze w Tatrach Zachodnich oraz Bielskich.
Rzeźba Tatr Wysokich ma cechy typowej rzeźby alpejskiej. Uformowana została ona przez lodowce górskie podczas zlodowaceń plejstoceńskich. Obszar pól firnowych lodowców znajdował się powyżej 1400–1600 m n.p.m., a jęzory lodowców schodziły do ok. 1000 m n.p.m. (Dolina Białki – 920 m n.p.m.). Jednym ze świadectw epoki lodowej są cyrki i żłoby lodowcowe oraz tatrzańskie jeziora, które w ogromnej większości znajdują się właśnie na terenie Tatr Wysokich (np. Morskie Oko, Czarny Staw Gąsienicowy, jeziora w Dolinie Pięciu Stawów Polskich).
Wysokie Tatry (słow. Vysoké Tatry) – miasto położone w słowackich Tatrach, obejmujące znaczną część tych gór. Jest drugim miastem na Słowacji pod względem powierzchni. Założone zostało w 1947 roku i ma ok. 4200 stałych mieszkańców. Składa się z 15 części – pierwotnie samodzielnych osiedli, które stopniowo integrowały się w całość. Wysokie Tatry dwukrotnie organizowały mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym: w 1935 i 1970 roku.
Państwo
Słowacja
Kraj
preszowski
Powiat
Poprad
Region
Spisz, Liptów
Burmistrz
Ján Mokoš
Powierzchnia
359,78 km²
Wysokość
966 m n.p.m.
Populacja (2021) • liczba ludności • gęstość
3851 10,77 os./km²
Nr kierunkowy
+421 52
Kod pocztowy
062 01
Tablice rejestracyjne
PP
Osią transportową całego obszaru jest Droga Wolności (słow. cesta Slobody), którą turysta w ciągu godziny dostanie się z wysuniętej najdalej na zachód miejskiej części Podbańska przez wszystkie osady tatrzańskie (z wyjątkiem Dolnego Smokowca) aż do wschodniej granicy miasta do osady Tatrzańska Kotlina.
Centrum administracyjnym miasta jest Stary Smokowiec, który wraz z Tatrzańską Łomnicą i Szczyrbskim Jeziorem zaliczany jest do najważniejszych ośrodków ruchu turystycznego.
Miasto Wysokie Tatry składa się z 3 katastralnych części, a te z kolei z 15 osad:
Szczyrbskie Jezioro (Štrbské Pleso)
Szczyrbskie Jezioro (Štrbské Pleso) – od 1 stycznia 2008 decyzją Sądu Najwyższego Republiki Słowackiej (Najvyšší súd Slovenskej republiky) należy do sąsiedniej gminy Szczyrba (Štrba)
Wyżnie Hagi (Vyšné Hágy)
Podbańska (Podbanské)
Stary Smokowiec (Starý Smokovec)
Górny Smokowiec (Horný Smokovec)
Dolny Smokowiec (Dolný Smokovec)
Nowy Smokowiec (Nový Smokovec)
Stary Smokowiec (Starý Smokovec)
Tatrzańska Polanka (Tatranská Polianka)
Tatrzańskie Zręby (Tatranské Zruby)
Nowa Polanka (Nová Polianka)
Tatrzańska Łomnica (Tatranská Lomnica)
Tatrzańska Łomnica (Tatranská Lomnica)
Tatrzańska Kotlina (Tatranská Kotlina)
Tatrzańska Leśna (Tatranská Lesná)
Kieżmarskie Żłoby (Kežmarské Žľaby)
Matlary (Tatranské Matliare)
Popradzki Staw (słow. Popradské pleso, dawniej Rybi Staw, Mały Rybi Staw) – staw tatrzański, znajdujący się w dolnej części Doliny Złomisk, odnogi Doliny Mięguszowieckiej w słowackich Tatrach Wysokich.
Państwo
Słowacja
Region
Dolina Złomisk
Wysokość lustra
1494,3 m n.p.m.
Morfometria
Powierzchnia
6,26–6,88 ha
Głębokość • maksymalna
16,6–17,6 m
Hydrologia
Rzeki zasilające
Zmarzły Potok
Rzeki wypływające
Krupa
Staw leży w kotlinie powstałej na bazie misy glacjalno-erozyjnej na wysokości 1494,3 m n.p.m., ma 6,26 ha powierzchni i 16,6 m głębokości (według pomiaru z 1927) lub odpowiednio 6,88 ha i 17,6 m (według pomiarów z lat 1961–1966). Woda ma żółto-zielony kolor i jest jak na tatrzańskie stawy mało przezroczysta (5,7 m według pomiarów Ludomira Sawickiego z 1909), bowiem dzięki południowej wystawie staw ma bogatszy plankton niż leżące o 100 m niżej Morskie Oko. Jest jednym z nielicznych, w których naturalnie występują ryby (pstrąg potokowy).
Temperatura wód powierzchniowych nie przekracza 16 °C. Staw pokrywa się lodem przeciętnie 11 listopada, lód topnieje 21 maja.
Od wschodu do jeziora wpada spływający Doliną Złomisk Zmarzły Potok, a wypływa w kierunku południowym potok Krupa. Nad stawem górują szczyty Osterwy (od wschodu), Popradzka Grań (od północy) oraz Grań Baszt (od zachodu). Okolice Popradzkiego Stawu są ściśle chronione – rezerwat „Dolina Mięguszowiecka” (Rezervácia Mengusovská dolina).
Na pólku narciarskim przy Popradzkim Stawie 20 stycznia 1974 o godz. 10:40 zdarzyła się największa do owego czasu katastrofa lawinowa w Tatrach. Żlebem spod Przełęczy nad Skokiem zeszła potężna lawina, która, przewaliwszy się przez Mięguszowiecki Potok, wdarła 140 m na przeciwległy stok, wspinając się z rozpędu 44 m w górę. Na stoku trenowali z instruktorem uczestnicy kursu narciarskiego ze słowackiego Technikum Budowlanego. Lawina przysypała 24 z nich. Dzięki błyskawicznej akcji ratunkowej (było to 400 m od schroniska nad Popradzkim Stawem) udało się odgrzebać spod śniegu 11 płycej przywalonych. W ciągu następnych kilku dni liczne zespoły ratunkowe (z pomocą przyszło również wojsko) odgrzebały ciała 10 uczestników kursu; wśród nich nauczyciela z 12-letnim synem. Pies wskazał miejsce, w którym po 5 godzinach od zejścia lawiny wydobyto żywego 18-latka przywalonego metrową warstwą śniegu. Ciała dwóch uczniów udało się znaleźć dopiero po roztopach.
Nad brzegiem jeziora stoją schronisko nad Popradzkim Stawem oraz Schronisko Majlátha. Wczesną jesienią odbywają się co roku nad stawem obchody święta THS, z tej okazji na zboczach Osterwy odbywają się pokazy umiejętności ratowników.
Wokół jeziora prowadzi ścieżka turystyczna o długości 1,3 km. Prowadzi ona również do Tatrzańskiego Cmentarza Symbolicznego pod Osterwą.
Do Popradzkiego Stawu dozwolony jest dojazd rowerem drogą dojazdową do schroniska od Drogi Wolności.
Przy schronisku znajduje się węzeł szlaków turystycznych:
Magistrala Tatrzańska – ze Szczyrbskiego Jeziora nad Popradzki Staw, dalej przez Przełęcz pod Osterwą do Batyżowieckiego Stawu.
Czas przejścia ze Szczyrbskiego Jeziora nad staw: 1:15 h, ↓ 1:05 h
Czas przejścia znad stawu na Przełęcz pod Osterwą: 1 h, ↓ 45 min
– zielony ze Szczyrbskiego Jeziora, odchodzący od czerwonego po 30 min. Czas przejścia całej trasy: 1:15 h, ↓ 1:05 h
– od stacji kolei elektrycznej Popradské pleso nad Popradzki Staw i dalej w górę Doliny Mięguszowieckiej do rozwidlenia ze szlakiem czerwonym na Rysy.
Czas przejścia od stacji do stawu: 1 h, ↓ 35 min
Czas przejścia znad stawu do szlaku czerwonego: 30 min w obie strony
– do Tatrzańskiego Cmentarza Symbolicznego, stamtąd w dół do szlaku niebieskiego w Dolinie Mięguszowieckiej. Czas przejścia: 45 min w obie strony.
Szlaki czerwony i żółty są otwarte tylko w sezonie letnim (16 czerwca – 31 października).
Szczyrbskie Jezioro (słow. Štrbské pleso) – jezioro wytopiskowe w Tatrach Wysokich, drugie co do wielkości po stronie słowackiej. U południowego brzegu sytuuje się miejscowość o tej samej nazwie – Szczyrbskie Jezioro (Štrbské Pleso) – kurort i ośrodek sportów zimowych.
Państwo
Słowacja
Miejscowości nadbrzeżne
Szczyrbskie Jezioro
Wysokość lustra
1346 m n.p.m.
Morfometria
Powierzchnia
19,76 ha
Wymiary • max długość • max szerokość
640 m 600 m
Głębokość • maksymalna
20 m
Objętość
1284 tys. m³
Szczyrbskie Jezioro (słow. Štrbské pleso)– jezioro wytopiskowe w Tatrach Wysokich, drugie co do wielkości po stronie słowackiej. U południowego brzegu sytuuje się miejscowość o tej samej nazwie – Szczyrbskie Jezioro (Štrbské Pleso) – kurort i ośrodek sportów zimowych.
Jezioro znajduje się na wysokości 1346 m n.p.m. na tzw. Szczyrbskim Tarasie, nad wsią Szczyrba. Nad jezioro z północy opada grań Soliska, kulminująca w Wielkim Solisku (2412 m) i oddzielająca od siebie Dolinę Furkotną i Dolinę Młynicką. Od strony południowej jezioro jest zamknięte wałem morenowym o wysokości sięgającej 20 m.
Nad brzegiem jeziora znajdują się liczne zabudowania hotelowe i sanatoryjne. Nad południową zatoką otwarto w 2008 r. przystań łódek (wcześniej istniała ona do 1976 r., po czym pływanie łodziami zostało zabronione).
Na Szczyrbskim Tarasie oprócz Szczyrbskiego Jeziora znajdują się inne mniejsze zbiorniki wodne: zatorfiony Ślepy Stawek (Slepé pleso) oraz utworzone przez człowieka Nowe Szczyrbskie Jezioro (Nové Štrbské pleso) i Szczyrbskie Rybniki (Štrbské rybníky). Niewielkie stawki znajdują się również na Smrekowicy (Smrekovica) – tarasie położonym na zachód od Szczyrbskiego Jeziora. Są to Smrekowickie Stawki (Smrekovické plieska) i Rakitowe Stawki (Rakytovské plieska).
Szlaki turystyczne:
Magistrala Tatrzańska – z Rozdroża w Dolinie Furkotnej nad Szczyrbskie Jezioro, dalej wzdłuż jego brzegu i na północ w kierunku Popradzkiego Stawu.
Czas przejścia od rozdroża do Szczyrbskiego Jeziora: 40 min w obie strony
Czas przejścia ze Szczyrbskiego Jeziora nad Popradzki Staw: 1:15 h, ↓ 1:05 h
– nad Popradzki Staw prowadzi też szlak zielony, odchodzący od czerwonego i używany w zimie. Czas przejścia ze Szczyrbskiego Jeziora nad staw: 1:15 h, ↓ 1:05 h – od południowego brzegu Szczyrbskiego Jeziora na północ do Doliny Młynickiej, skąd dalej na Bystrą Ławkę. Czas przejścia do wodospadu Skok w Dolinie Młynickiej: 1:40 h, ↓ 1:10 h – od stacji kolei elektrycznej wiedzie zachodnim brzegiem jeziora do Schroniska na Solisku (Chata pod Soliskom). Czas przejścia do schroniska: 1:55 h, ↓ 1:25 h Niżni Podkrywański Chodnik – od południowego brzegu jeziora prowadzi na zachód, powyżej Tatrzańskiej Drogi Młodości. Czas przejścia do Białego Wagu: 1 h w obie strony.
Łomnicki Staw (błędnie Kamienny Staw, słow. Skalnaté pleso, dawniej Lomnické pleso,) – jezioro polodowcowe (słow. pleso) w słowackich Tatrach Wysokich, położone w Dolinie Łomnickiej, pod południowymi stokami Łomnicy.
Państwo
Słowacja
Region
Dolina Łomnicka
Wysokość lustra
1751 m n.p.m.
Morfometria
Powierzchnia
1,23 ha
Wymiary • max długość • max szerokość
212 m 85 m
Głębokość • maksymalna
2 m
Hydrologia
Rzeki zasilające
Łomnicki Potok
Rzeki wypływające
Łomnicki Potok
Łomnicki Staw położony jest na wysokości 1751 m n.p.m. (według innych źródeł 1754), zajmuje powierzchnię 1,23 ha (212 metrów długości i 85 metrów szerokości), a maksymalna głębokość wynosi 2 metry (według innych źródeł nawet 4,2 metra. Wskutek czynników klimatycznych, a także działalności człowieka (prowadzonej w pobliżu budowy), zaczął wysychać. W latach 30. i 50. XX wieku przeprowadzono próby przeciwdziałania temu (uszczelnianie), nie przyniosły jednak one na razie rezultatu. Woda pojawia się w stawie okresowo – szczególnie wiosną i po obfitych opadach. Wody dostarcza także potok Łomnica (Skalnatý potok), ale on również często wysycha. Wahania poziomu wody i wielkości stawu są zatem częste, a podane dane na temat wielkości stawu mogą być jedynie orientacyjne. Dla przykładu, w 2021, staw wysechł zupełnie 2 listopada.
Dawniej w okolicach Łomnickiego Stawu licznie występowały kozice i świstaki; Georg Buchholtz młodszy nazywał go zatem „Kozim Stawem”, a Bronisław Rajchman pisał w 1879, że w żadnej innej dolinie w Tatrach nie ma tylu świstaków, jak tutaj.
Obok jeziora powstały stacje kolejki: górna stacja kolejki linowej na Łomnicę z Tatrzańskiej Łomnicy na szczyt Łomnicy (wybudowana w latach 1936–1940) oraz wyciągu krzesełkowego na Łomnicką Przełęcz (2190 m n.p.m.). Ruch turystyczny obsługuje bufet, restauracja i hotel „Encián”. W pobliżu, na wysokości 1751 m n.p.m., funkcjonuje całoroczne Schronisko Łomnickie (Skalnatá chata). Pierwszy murowany obiekt powstał w miejscu schronu turystycznego w 1914 r. Obecny wygląd schroniska znacznie różni się od pierwotnego wyglądu. W schronisku dla turystów są tylko 4 miejsca noclegowe.
Powyżej jeziora, na zboczu Huncowskiego Szczytu (1783 m), działa obserwatorium nad Łomnickim Stawem, założone w 1943. W okolicach stawu istnieją dwie naturalne koleby, które dawały schronienie pierwszym turystom.
Nazwa Łomnickiego Stawu pochodzi od przepływającego przez niego Łomnickiego Potoku, zwanego dawniej po prostu Łomnicą (od niego też wzięły się nazwy szczytu Łomnicy, Doliny Łomnickiej i miejscowości Wielka Łomnica i innych). Sam potok wziął swą nazwę od dawnego słowa „łomy”, oznaczającego bloki kamienne zrzucane z łoskotem przez rwącą wodę. Nazwy Kamienny Potok, Kamienny Staw oraz słowackie Skalnaté pleso, Skalnatý potok są dosłownymi tłumaczeniami spiskoniemieckiej nazwy Steinbach – a ta z kolei według Witolda Henryka Paryskiego jest kalką wczesnych nazw słowiańskich. Słowacki znawca Tatr Ivan Bohuš uważał zaś, że Steinbach to zniekształcone słowo Steinbock, oznaczające kozicę. Dawni przewodnicy, m.in. Maciej Sieczka nazywali jeziorko Czerwonym Stawem (od barwy kamieni na jego dnie).
– zielony od nieczynnej stacji kolejki przy hotelu „Praha” w Tatrzańskiej Łomnicy do Łomnickiego Stawu. Czas przejścia: 2:30 h, ↓ 1:45 h – niebieski od pośredniej stacji kolejki Start w dolnej części doliny do Doliny Huncowskiej, prowadzący przez Huncowską Ubocz, Rakuską Polanę i Niżnią Rakuską Przełęcz, a dalej z powrotem do Doliny Łomnickiej nad Łomnicki Staw.
Szlaki turystyczne:
Czas przejścia od stacji Start na Rakuską Polanę: 1:30 h, ↓ 1 h
Czas przejścia z polany nad Łomnicki Staw: 1:30 h, ↓ 1 h
– znakowana czerwono Magistrala Tatrzańska, prowadząca od Schroniska Zamkovskiego w Dolinie Małej Zimnej Wody nad Łomnicki Staw, a stąd dalej przez Rakuski Przechód do Doliny Zielonej Kieżmarskiej.
Czas przejścia od schroniska Zamkovskiego nad Łomnicki Staw: 1 h, ↓ 45 min
Czas przejścia znad stawu do schroniska nad Zielonym Stawem: 2:05 h, z powrotem 2:55 h.
Byliście już Słowackich Tatrach Wysokich? Ps. Jeśli tak, to jaką porą roku? Anrika i szafa gra,
grafika: Jim Cooper/Pixabay https://pixabay.com/pl/users/jcoope12-17392968/?tab=latest
Powstała nowa aplikacja do E-Certyfikacji Informacji Turystycznej
Polska Organizacja Turystyczna uruchomiła internetową aplikację TurApka E-Certyfikacja Informacji Turystycznej. Dzięki temu punkty lub centra informacji turystycznej mogą sprawniej przejść proces czterogwiazdkowej standaryzacji poziomu obsługi turystów.
Opublikowano prognozę dla rozwoju rynku lotniczego w Polsce
Planowo odbudowa ruchu lotniczego w Polsce po pandemii nastąpi w 2024 roku, zaś dopiero w 2060 roku możemy spodziewać się 142,6 mln pasażerów. IATA sporządziła prognozę rozwoju rynku lotniczego w naszym kraju na zlecenie PPL, w kontekście planów budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego.
Na wakacje do Turcji bez paszportu
W tureckim Resmî Gazete ogłoszono decyzję o możliwości wjazdu do kraju przez Polaków za pomocą dowodu osobistego. Wcześniej do przekroczenia granicy konieczny był paszport.
Rada Ministrów wprowadziła ograniczenie ruchu lotniczego z Warszawy
Ogłoszono 26 kwietnia rozporządzenie Rady Ministrów o wprowadzaniu ograniczenia możliwości ruchu na Lotnisku Chopina w Warszawie i na Lotnisku Warszawa Modlin.
Odbyło się Bułgarsko-Polskie Forum Biznesu Turystycznego
Bułgarsko-Polskie Forum Biznesu Turystycznego podsumowało działania między tymi dwoma krajami oraz omówiło dalsze pomysły promocji i potencjału turystycznego. Delegacje te wielokrotnie podkreślały chęć kontynuowania współpracy na rzecz rozwoju sektora turystycznego w obu krajach.
Mazowsze z nową strategią rozwoju marki
Na X kongresie promocji Mazowsza przedstawiono nową strategie marki województwa na lata 2022-2025. Nowy wizerunek i hasło „Zawsze krok przed” odnosi się do dynamicznego rozwoju i osiągania zamierzonego celu szybciej od innych.
Lotnisko w Rzeszowie pobiło swój własny rekord
Ponad 200 tysięcy pasażerów liczył port lotniczy Rzeszów-Jasionka od początku 2022 roku. W maju liczba pasażerów przekroczyła aż 60 tysięcy, o ponad 90 proc. więcej niż w maju 2019 roku, który był najlepszym w historii tego lotniska.
Radom nie jest alternatywą dla Ryanaira
Nie przedłużono długoterminowego kontraktu, który gwarantował Ryanairowi niskie opłaty w Modlinie. Przewoźnik oznajmia, że zlikwiduje cztery trasy, przez co ruch lotniczy w Modlinie zmaleje zimą o 10 proc. Twierdzi też, że lotnisko w Radomiu nie jest alternatywą i chce zastopować rozwój w Warszawie.
Fatalne skutki katastrofy ekologicznej na Odrze
Katastrofa ekologiczna na Odrze prawie z dnia na dzień odcięła przedsiębiorców od możliwości zarabiania pieniędzy. Mowa szczególnie o firmach, które działały sezonowo i wiosną i latem powinny zarobić na utrzymanie w sezonach, gdy działanie jest niemożliwe. Dla wypożyczalni kajaków i sprzętu wodnego czy ośrodków turystycznych zlokalizowanych nad Odrą ta katastrofa to ogromne straty i prawie całkowita blokada funkcjonowania.
Polacy tłumnie odwiedzali Chorwację
Przedstawiciele Chorwackiej Wspólnoty Turystycznej w Polsce poinformowali, że 20 września 2022 roku przekroczono 1 mln gości z Polski. Najpopularniejsze były: Makaraska, Omiš, Zadar, Baška Voda i Orebić. Z biurami podróży do Chorwacji poleciało 246 715 Polaków.
Podlasie straciło turystów i wizerunek
Mimo, że stan wyjątkowy na granicy polsko-białoruskiej miał trwać do końca listopada, to sejm po uchwaleniu nowelizacji ustawy wprowadził zakaz przebywania na tym terenie aż do 1 marca 2022 roku. Zakaz ten obejmował 183 miejscowości, z tego aż 115 znajdowało się w województwie podlaskim, a pozostałe w województwie lubelskim. Sytuacja była coraz trudniejsza dla osób, które prowadziły tam firmy turystyczne.
Malta otworzyła swoje biuro w Warszawie
Malta dostrzega duży potencjał wzrostu liczby turystów z Polski i pomimo kryzysu ekonomicznego wierzy w siłę polskiego klienta. Dotarcie do nowych klientów to cele, które stawia John Mary Attard, dyrektor nowego biura Visit Malta w Warszawie.
Kraków otrzymał zgodę na utworzenie LOT
Na posiedzeniu Rady Miasta Krakowana, które miało miejsce 7 grudnia, przeprowadzono głosowanie nad zgodą na utworzenie i przystąpienie przez Gminę Miejską Kraków do lokalnej organizacji turystycznej pod nazwą “Organizacja Turystyczna Królewskiego Miasta Krakowa”. Za było 21 radnych, przeciw – 19. Jedna osoba się wstrzymała od głosu.
CPK i Lotnisko Chopina zostanie przekształcone w jedną grupę kapitałową
Przedsiębiorstwo Państwowe “Porty Lotnicze” zostanie przekształcone w spółkę prawa handlowego. Powstanie jedna grupa kapitałowa CPK. 5 października symbolicznie został rozpoczęty proces połączeniowy.
grafika: Jim Cooper/Pixabay https://pixabay.com/pl/users/jcoope12-17392968/?tab=latest
Air Astana obchodziła swoje 20-lecie
Linie lotnicze Air Astana świętują 20. rocznicę pierwszego komercyjnego lotu z Ałmaty do Nur-Sultan. W ciągu ostatnich 20 lat Air Astana liczyła prawie 60 milionów pasażerów, wykonując 600 tys. lotów i osiągając średni współczynnik wykorzystania miejsc na poziomie prawie 70 proc.
60 lat temu powstała Stena Line
Stena Line 28 września 2022 roku obchodziła 60. rocznicę powstania operatora promowego, który umocnił swoją pozycję jako zaufany przewoźnik łączący ludzi, miejsca i społeczeństwa.
Wybrano pierwszą kobietę kapitan do objęcia sterów w Stena Line
Maj to też Miesiąc Różnorodności w Stena Line i z tej okazji armator ogłosił mianowanie pierwszej kobiety na stanowisko kapitana, pani kpt. ż.w. Lynette Bryson. Pochodząca ze Szkocji 34-letnia Lynette Bryson pełni funkcję kapitana nocnej wachty jednego z największych promów Stena Line, Stena Adventurer, na ruchliwej trasie Holyhead – Dublin (pomiędzy Walią a Irlandią).
Miasta europejskie wystąpiły z apelem o uregulowanie najmu krótkoterminowego
Europejskie miasta zwróciły się do komisarzy o pilne podjęcie działań w sprawie uregulowań turystycznego najmu krótkoterminowego (TNK). List został poparty przez europejskich parlamentarzystów.
Warszawa, miasto stołeczne Warszawa (m.st. Warszawa) – stolica Polski i województwa mazowieckiego, największe miasto w kraju, położone w jego centralnej części, na Nizinie Środkowomazowieckiej, na Mazowszu, nad Wisłą.
Prawa miejskie uzyskała przed 1300. W 1569 mocą unii lubelskiej Warszawa została ustanowiona miejscem obrad sejmów Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Od 1573 odbywały się tam wolne elekcje. Po 1596 do Warszawy przeniesiono dwór królewski i urzędy centralne, a w 1611 w rozbudowanym Zamku Królewskim na stałe zamieszkał król Zygmunt III Waza. Miejsce obrad sejmików generalnych województwa mazowieckiego i sejmików ziemskich ziemi warszawskiej od XVI wieku do pierwszej połowy XVIII wieku.
Warszawa jest największym miastem w Polsce pod względem liczby ludności i powierzchni. Jest również jedynym polskim miastem, którego ustrój jest określony odrębną ustawą. Od 2002 jest gminą miejską mającą status miasta na prawach powiatu. W jej skład wchodzi 18 jednostek pomocniczych – dzielnic m.st. Warszawy.
Warszawa jest ważnym ośrodkiem naukowym, kulturalnym, politycznym oraz gospodarczym. Tutaj znajdują się siedziby m.in. Prezydenta RP, Sejmu i Senatu, Rady Ministrów oraz Narodowego Banku Polskiego. Warszawa jest także siedzibą agencji Frontex, odpowiedzialnej za bezpieczeństwo granic zewnętrznych Unii Europejskiej, oraz Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka (ODIHR), agendy OBWE.
W 2020 think tank Globalization and World Cities (GaWC), badający wzajemne stosunki pomiędzy miastami świata w kontekście globalizacji zaliczył Warszawę do kategorii Alpha-.
Królewski Ogród Światła w Wilanowie powraca!
Ulubiona jesienno-zimowa wystawa warszawiaków rozbłysł 8 października 2022 r. po raz jedenasty. W tym sezonie w nowej odsłonie. Zapraszamy!
Królewski Ogród Światła przy pałacu w Wilanowie to wystawa plenerowa, w ramach której tysiące kolorowych diod ułożono w finezyjne kształty. To doskonała propozycja na zimne i szare wieczory zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych – od 10 lat to jedna z największych atrakcji Warszawy. Ten sezon przyniesie wiele zmian – czeka nas wiele interaktywnych i edukacyjnych atrakcji stwarzających możliwość świetnej zabawy.
W tym sezonie na odwiedzających Królewski Ogród Światła czeka wiele nowych instalacji i interaktywnych elementów. Po zmroku na wystawę zaprowadzi ich znany już z poprzednich lat, 75-metrowy świetlisty tunel, w którym rozbrzmiewa muzyka klasyczna. Zobaczyć będzie można także znane z ubiegłorocznych edycji: bramę do ogrodu na dziedzińcu i muzyczno-świetlne atrakcje na tarasie dolnym barokowego ogrodu.
Planując wyjazd jarmarkowo- bożonarodzeniowy we troje z naszą znajomą braliśmy pod uwagę kilka kierunków na mapie Europy. Pierwszym kierunkiem były Włochy-Rzym Kolejny kierunek Rovaniemi-Finlandia miasto Świętego Mikołaja. Z obrazów z bajek piękna kraina baśni o śnieżnym, puchowym raju i wyłaniających się sani z Reniferami i Dziadkiem mrozem-Mikołajem. Trzecim kierunkiem był Berlin-stolica Niemiec, najbliższy sąsiad Polski. Uzgodniliśmy, że wybieramy Berlin, biorąc pod uwagę wiele czynników
Bliska odległość, miasto, w którym jarmarki pokazywane na TikTok’u przyciągnęły nas wszystkich niczym magnes. Samo miasto w sobie bardzo spodobało się Antkowi, który uwielbia przebywać w różnych zakątkach świata i się zachwyca architekturą. Nam dziewczynom początkowo nie przypadł do gustu, patrząc na początek wjazdu do Berlina. Metro, dość mocno lekko mówiąc, niezachęcające. Potem dalej zaczęły się piękne budowle zabytkowe, posągi. Pomnik Goethe. Pomnik Zabitych Żydów. Idąc uliczkami stolicy Niemiec, szukaliśmy jakiejś kawiarni, by pójść na breakfast. Znalazła nasza znajoma super miejsce z pysznymi śniadaniami AmaCaffe. Kediri. Wykwintne menu wypełniło nasze brzuszki i podróż zaczęliśmy kontynuować. Na naszej drodze wyłoniła się Brama Brandenburska, która wrażenie zrobiła na wszystkich. Kolej przyszła na Gmach Parlamentu, w którym część środkowa jest oszklona i można zobaczyć z jej wysokości rozpościerający widok na całe miasto. Miasto, które jeszcze bardziej jest zachwycające i różnorodne architekturalnie. Dobrze przejdźmy teraz do jarmarków, które w każdym z miejsc różniły się bogactwem ozdób, cen, oraz wielkości powierzchni. Na Jarmarku AlexanderPlatz kupiliśmy Bombkę dla Brata Antka-Grzegorza, bo u niego mieliśmy nocleg i zaopiekowanie się wraz z jego ukochaną.
Bombkę kupiliśmy u Polki mieszkającej w Berlinie ponad 30 lat, te bombki, które sama namalowała, zachwycały starannością, wykonania, pięknem oraz różnorodnością techniki malunku. Prócz wszystkich blasków, koła młyńskiego podświetlanego na różne kolory coś nas zaintrygowało. O tym zaraz. Widok kolejnych karuzel, słodkości i świecideł doprowadzał do oczopląsu bogactwa jarmarkowych cudów.
Zanim zobaczyliśmy to intrygujące zjawisko poszliśmy na obiad do knajpy Kartoffelhaus serwującej ziemniaczane dania i powiemy Wam, też były smaczne, wystrój knajpy nas urzekł bardzo, bo był tani niemiecko- swojski- wiejski. Zjedliśmy Trzej Muszkieterowie i pora na dalszą drogę. Idziemy ponownie na Alexander Platz patrzymy i nasza intrygująca cześć najważniejsza wyjazdu jadą na linie – Sanie Mikołaja i na koniec jakby zimne ognie. Ta chwila była dla nas najbardziej filmowa. Antek zaliczył nawet siłownie z Bratem o 1.15 w nocy co za energia i siła
Kolejny dzień zaczęliśmy śniadaniem w tej samej kawiarni. Po śniadaniu wyjście pieszo, bo było blisko do gmachu Parlamentu a tam widok na całą panoramę Berlina. Znów widok na Brandenburg Gate i wejście do Banku, w którym korytarz namieszał kosmicznym sufitem, ścianami i podłogą w powietrzu. Pora była już na pamiątki. Zakupiliśmy je w Gift Shop blisko Kawiarni, w których zjedliśmy ciasto, kawę, herbatę i wino.
Nasz wyjazd dobiegł końca.
A gdzie Wy byliście w tym roku na jarmarkach świątecznych? Anrika i szafa gra,
Tutanchamon – Grobowiec i Skarby w Muzeum Nowa Praga
Wystawa ‘Tutanchamon – Grobowiec i Skarby’ będzie prezentowana na powierzchni 3000 metrów kwadratowych w warszawskim Muzeum Nowa Praga od 26 października 2022 r. Wierne odtworzenie skarbu odnalezionego grobowca w jego oryginalnym kontekście archeologicznym daje możliwość poznania historii przełomowego archeologicznego odkrycia grobowca faraona w egipskiej Dolinie Królów równo 100 lat temu. Wystawę obejrzało ponad sześć i pół miliona zwiedzających w całej Europie. Bilety dostępne już teraz na stronie www.tut-warszawa.pl
Jak wynika z oryginalnych zapisków, brytyjski archeolog Howard Carter 26 listopada 1922 roku wykrzyknął: “Widzę cudowne rzeczy!”, gdy światło świecy przeniknęło przez otwór w przedsionku grobowca zmarłego ponad 3000 lat temu faraona Tutanchamona. Po pięciu latach żmudnych i początkowo bezowocnych prac wykopaliskowych w Dolinie Królów, a na krótko przed porzuceniem wykopalisk, brytyjski archeolog dokonał odkrycia, które do dziś nie ma sobie równych: praktycznie nienaruszonego faraońskiego grobowca ze wszystkimi jego skarbami.
Zwiedzający wystawę doświadczą tego samego zachwytu nad odkryciem. Wystawa Tutanchamon – grobowiec i skarby jest urządzona dokładnie tak, jak grobowiec został odkryty 100 lat temu. Wszystkie święte przedmioty, statuetki, klejnoty i sarkofagi leżą w tych samych miejscach, w których zostały kiedyś znalezione. Zwiedzający będą mieli okazję zobaczyć ponad 1000 wspaniałych przedmiotów, w tym znaną na całym świecie złotą maskę pośmiertną Tutenchamona i jego oszałamiający pozłacany sarkofag.
“To jedna z najpiękniejszych wystaw na świecie. Naprawdę doświadcza się przepychu, ale i nienagannego kunsztu wszystkich przedmiotów faraona. Jeszcze bardziej fascynuje nas niesamowicie zawiła spuścizna kulturowa i religijna, jaką ten starożytny skarb przekazał światu. Wiele jego tajemnic pozostało nieodkrytych. Dzięki imponującej instalacji wystawy można dosłownie znaleźć się we wnętrzu starożytnego grobowca i na własnej skórze doświadczyć wszystkich tych starożytnych tajemnic” – komentuje spektakularną wystawę Anna Czerniejewska, rzecznik prasowy wystawy.
Wszystkie eksponaty zostały wykonane w tradycyjny sposób, z wykorzystaniem tradycji rzemieślniczej sprzed tysięcy lat, pod ścisłym nadzorem światowych egiptologów. Dzięki temu, że są to idealne repliki, wszystkie przedmioty z grobowca faraona można zgromadzić w jednym miejscu, tworząc fascynujący obraz starożytnej, zaawansowanej cywilizacji.
“Umieszczenie grobowca faraona w jego pełnej formie i rzeczywistym kontekście konfrontuje nas bezpośrednio z magicznym światem starożytnego Egiptu”.
Rheinische Post, Dusseldorf
Rozrywka i edukacja
Wystawa Tutanchamon – Jego grobowiec i skarby jest odpowiednia nie tylko dla dorosłych wielbicieli starożytnych kultur, ale także dla dzieci, które uwielbiają nowe i niezwykłe doświadczenia. Dzięki unikalnej metodzie wystawienniczej i bezpłatnemu audioprzewodnikowi, zwiedzający zostaną dosłownie wciągnięci w historię odkryć Howarda Cartera, który w szczegółowy i jednocześnie zabawny sposób opisze wszystkie eksponaty. Wystawa dosłownie przeniesie zwiedzających o tysiące lat w czasie.
Dla grup szkolnych po wcześniejszej rezerwacji dostępny jest specjalny, zniżkowy wstęp. Więcej informacji na stronie www.tut-warszawa.pl
Zdjęcia: Łukasz Kostrzewski
Byliście już na wystawię Tutenchamon grobowiec i skarby? Anrika i szafa gra,
Meteoryty zawsze wzbudzały szczególne zainteresowanie. Ślady fascynacji tajemniczymi “kamieniami z nieba” odnaleźć można w najstarszych przekazach i dokumentach. Prezentowany na wystawie stałej METEORYTY – KAMIENIE Z NIEBA zbiór meteorytów był gromadzony już przez Towarzystwo Muzeum Ziemi przed II wojną światową. Najnowsze nabytki pochodzą natomiast z ostatnich lat. Na wystawie na szczególną uwagę zasługują polskie meteoryty (w tym wręcz unikatowy zbiór meteorytów Pułtusk i Łowicz). Oprócz obiektów pochodzących z pasa asteroidów prezentujemy również bardzo rzadkie meteoryty z Księżyca i Marsa. Ekspozycja kolekcji meteorytów zgromadzonych w zbiorach Muzeum Ziemi PAN stwarza niecodzienną możliwość bezpośredniego poznania niezwykłych “gości z Kosmosu”.
Byliście już na wystawię Meteoryty-kamienie z nieba? Anrika i szafa gra,
Zakopane zimą- to, najpiękniejsze miejsce raju na mapie Polski. Tylko w zakopiańskiej baśni przypomnisz sobie zimę z dzieciństwa, bo będąc dzieckiem, biały puch otulał każde miejsce w naszym kraju. Jak teraz widzimy, zimy brakuje w całości kraju prócz rajskiego Zakopanego. Podczas naszego pobytu w śnieżnej magii jak z ,,Opowieści z Narnii ” każdego dnia mieliśmy idealną aurę. Codzienne pełne słońce podnosiło energię Czakr wszystkich istot podziwiających Boskość natury stworzenia. My byliśmy zachwyceni i całkowicie wypoczęci wracając do bezśnieżnej, ponurej, ale ukochanej Warszawy.
Oto miejsca, które zobaczyliśmy, przekazujemy Wam:
Zakopane:
Zakopane – miasto w południowej Polsce, w województwie małopolskim, siedziba powiatu tatrzańskiego.
Największa miejscowość w bezpośrednim otoczeniu Tatr, duży ośrodek sportów zimowych, potocznie nazywany zimową stolicą Polski. W jego granicach administracyjnych znajduje się znaczna część Tatrzańskiego Parku Narodowego (od Doliny Suchej Wody do Doliny Małej Łąki).
Według danych GUS z 31 grudnia 2020 r. miasto liczyło 26 846 mieszkańców, będąc tym samym drugim pod względem ludności – po Nowym Targu – miastem Podhala.
Zakopane położone jest na Pogórzu Spisko-Gubałowskim, w Rowie Podtatrzańskim oraz w Tatrach, nad kilkoma potokami, których wody ostatecznie wpadają do rzeki Zakopianka (dopływu Białego Dunajca). Jest najwyżej położonym miastem Polski. W granicach administracyjnych miasta znajduje się część Tatr (z najwyższym punktem jakim jest wierzchołek Świnicy – 2301 m n.p.m.). Pomijając tereny TPN, miasto leży na wysokości 750–1126 m n.p.m. (Gubałówka), a część właściwa – zabudowana, do około 900 m n.p.m. Centralny punkt Zakopanego – skrzyżowanie ul. Krupówki i Kościuszki – znajduje się na wysokości 838 m n.p.m. Na północy rozciąga się pasmo Gubałówki, a na południu nad miastem góruje Giewont.
Według danych z roku 2017 miasto zajmuje obszar 84,26 km² (w tym: użytki rolne – 31%, użytki leśne – 57%), stanowiąc 17,89% powierzchni powiatu.
Sąsiaduje z gminami: Bukowina Tatrzańska, Kościelisko, Poronin, a także ze Słowacją.
W latach 1975–1998 Zakopane administracyjnie należało do województwa nowosądeckiego.
Gubałówka:
Gubałówka – podłużne wzniesienie na Pogórzu Gubałowskim (Paśmie Gubałowskim).
Ma wysokość od 1120 m na wschodnim końcu do 1129 m na zachodnim końcu. Wznosi się w północno-zachodniej części Zakopanego. Po wschodniej stronie Gubałówki znajduje się miejscowość Ząb, a po zachodniej Gubałówka sąsiaduje z Butorowym Wierchem. U podnóża północnych stoków Gubałówki w dolinie potoku Bystrego położone jest Nowe Bystre. Nazwa Gubałówka pochodzi od znajdującej się na niej polany Gubałówka, tej zaś od nazwiska Gubała. Testament Jędrzeja Gadowskiego spisanego dnia 1 maja 1692 roku podaje pierwszą nazwę tego wzniesienia jako Antgua.
Kasprowy Wierch:
Kasprowy Wierch (słow. Kasprov vrch; dawniej Kasprowa Czuba, Stawiańska Czuba, Goryczkowiańska Czuba) – szczyt w Tatrach Zachodnich o wysokości 1987 m.
Kasprowy Wierch położony jest w grani głównej Tatr i znajduje się zarazem na granicy polsko-słowackiej. Szczyt góruje nad trzema dolinami walnymi: Doliną Bystrej i Doliną Suchej Wody Gąsienicowej po stronie polskiej oraz Doliną Cichą po stronie słowackiej. Jest zwornikiem dla 4 grani:
grań południowo-wschodnia. Jest to odcinek grani głównej. Sąsiednim w niej szczytem jest Beskid (2012 m), oddzielony Suchą Przełęczą (1950 m),
grań zachodnia, odcinek grani głównej. Sąsiednim szczytem jest Pośredni Goryczkowy Wierch (1874 m), oddzielony Przełęczą nad Zakosy (1816 m).
grań północna biegnąca poprzez Suchą Czubę i Myślenickie Turnie. Oddziela ona dwie odnogi Doliny Bystrej: Dolinę Goryczkową i Dolinę Kasprową,
długa północno-wschodnia grań Kasprowego Wierchu biegnąca poprzez Uhrocie Kasprowe, Kopę Magury i Królowy Grzbiet. Grań ta oddziela Dolinę Suchej Wody od Doliny Bystrej i dolinek reglowych.
Dolina Kościeliska:
Dolina Kościeliska – dolina walna, tj. sięgająca od podnóża Tatr do głównego grzbietu – grani głównej Tatr. Jest orograficznie prawą odnogą doliny Czarnego Dunajca, do której uchodzi w Kirach. Jest drugą co do wielkości doliną polskich Tatr (po Dolinie Chochołowskiej) i najbardziej atrakcyjną pod względem ilości wapiennych form skalnych, wąwozów, jaskiń, a także historii. Jest też jednym z najczęściej przez turystów odwiedzanych miejsc w Tatrach.
Znajduje się w Tatrach Zachodnich. Ma ok. 9 km długości, obwód ok. 27 km, a powierzchnię ok. 35 km². Od zachodu jej obramowanie tworzy północna grań Siwego Zwornika po Przednią Kopkę, od południa grań główna na odcinku od Siwego Zwornika po Małołączniak, od wschodu północno-zachodnia grań Małołączniaka po Mały Regiel. Wylotem doliny biegnie wyraźna granica między Tatrami i Rowem Podtatrzańskim oraz Podhalem. Północną fizycznogeograficzną granicę Doliny Kościeliskiej tworzy Droga pod Reglami.
Ma liczne boczne odgałęzienia, największe z nich to Dolina Miętusia, Dolina Tomanowa i Dolina Pyszniańska (Pyszna). Pozostałe większe odgałęzienia to: Żeleźniak, Żleb pod Wysranki, Wąwóz Kraków, Wściekły Żleb, Zastolański Żleb, Dolinka Iwanowska, Dolina Smytnia. Dnem doliny płynie Kościeliski Potok.
Najwyższym punktem w otoczeniu Doliny Kościeliskiej jest Błyszcz (2159 m). Z doliny jest widoczna, choć nie leży bezpośrednio nad nią, Bystra (2248 m) – najwyższy szczyt Tatr Zachodnich. Wylot doliny znajduje się w Kirach na wysokości około 927 m, tak więc deniwelacja doliny wynosi 1232 m.
Dolna i środkowa część Doliny Kościeliskiej tworzy długi i głęboki wąwóz skalny, ściany którego w trzech miejscach zwanych „bramami” zbliżają się blisko do siebie. Są to: Niżnia (Brama Kantaka), Pośrednia (Brama Kraszewskiego) i Wyżnia Kościeliska Brama (Brama Raptawicka).
Staw Smreczyński:
Smreczyński Staw – polodowcowe jezioro morenowe w polskich Tatrach Zachodnich. Nazwa pochodzi od dawnej Hali Smreczyny.
Staw znajduje się w górnej części Doliny Kościeliskiej, u wylotu Doliny Pyszniańskiej i Hali Smreczyny, na wysokości 1226 m. Powstał w zagłębieniu między morenami dwóch lodowców. Średnia głębokość – 1,8 m, głębokość maksymalna – 5,3 m, powierzchnia – 0,75 ha, pojemność – 13 540 m³. Przeźroczystość wody wynosi zaledwie 1,5–2 m.
Otoczony jest lasem, ponad którym widoczne są szczyty: Smreczyński Wierch (2086 m n.p.m.), Kamienista (2126 m), Błyszcz (2158 m), zbocza Starorobociańskiego Wierchu (2178 m), przez które przebiega granica polsko-słowacka. Blisko stawu są dwie zarastające leśne polany: Wyżnia i Niżnia Smreczyńska.
Dolina Strążyska:
Dolina Strążyska (poprawnie Dolina Strążysk) – dolina w polskich Tatrach Zachodnich, położona pomiędzy Doliną ku Dziurze a Doliną za Bramką. Właściwa nazwa doliny pochodzi od słowa strąga, w gwarze podhalańskiej oznaczającego rodzaj zagrody przeznaczonej do dojenia owiec. Wylot doliny znajduje się na wysokości 900 m przy Drodze pod Reglami, na przedłużeniu zakopiańskiej ul. Strążyskiej, a sama dolina prowadzi aż do ścian masywu Giewontu ograniczającego ją od południowej strony. Zachodnie obramowanie doliny tworzą Grzybowiec i Łysanki z Samkową Czubą, wschodnie odchodzący od Juhaskiej Kopy w Długim Giewoncie skalny filar, dalej grzbiet od Wyżniej Suchej Przełęczy do Niżniej Suchej Przełęczy, Suchy Wierch, Sarnia Skała i jej grzbiet Grześkówki. Grzbiet Styrżnika dzieli górną część Doliny Strążyskiej na dwie mniejsze dolinki stanowiące jej górne piętro: wschodnią Dolinę Wielkiej Równi i zachodnią Małą Dolinkę. Główna część doliny posiada jeszcze kilka bocznych odgałęzień: Samkowy Żleb, Dolina Grzybowiecka, Koński Żleb i Sarni Żleb.
Wodospad Siklawica:
Siklawica – wodospad w Tatrach Zachodnich, w górnej części Doliny Strążyskiej (według kryteriów ściśle geograficznych już na obszarze Małej Dolinki), pod północną ścianą Giewontu. Wodospad opada z dwóch prawie pionowo nachylonych ścian (pod kątem 80°). Łączna wysokość wodospadu wynosi 23 metry (wysokość ściany dolnej wynosi 13 m, a ściany górnej 10 m). Pomiędzy górną i dolną jego częścią istnieje skalna półka, w której w skale wymyte zostało siłą uderzenia wody i niesionych przez nią odłamków skalnych wgłębienie wypełnione wodą, tzw. kocioł eworsyjny.
Nazwa wodospadu pochodzi od Siklawy w Dolinie Pięciu Stawów Polskich. Dawniej nazywany był także Siczącą, Siczawą, Siklawą. Był odwiedzany od samych początków turystyki w Tatrach. Ludwik Zejszner w 1849 r. pisał o nim: „…godzien ze wszech miar widzenia”. Wodospad znajduje się w jednym z dwóch górnych odgałęzień Doliny Strążyskiej zwanym Małą Dolinką, którym – i dalej bardzo stromym żlebem Warzecha – niegdyś prowadziła najkrótsza ścieżka turystyczna z Zakopanego na Giewont.
Wielka i mała krokiew:
Wielka Krokiew im. Stanisława Marusarza – duża skocznia narciarska o punkcie konstrukcyjnym K125 i rozmiarze HS140, zlokalizowana na północnym stoku góry Krokiew (1378 m n.p.m.) w Zakopanem, na wysokości 1050 m n.p.m.
Zbudowana według projektu autorstwa inż. Karola Stryjeńskiego i uroczyście otwarta 22 marca 1925 podczas konkursu skoków. Od 1989 r. nosi imię Stanisława Marusarza (w latach 1932–1989 jej patronem był Karol Stryjeński). Wchodzi w skład Ośrodka Przygotowań Olimpijskich w Zakopanem, a zarządza nią Centralny Ośrodek Sportu. W jej pobliżu usytuowany jest Kompleks Średniej Krokwi im. Bronisława Czecha.
Największa skocznia narciarska w Polsce i jeden z dwóch – obok skoczni im. Adama Małysza w Wiśle-Malince – dużych obiektów narciarskich w kraju.
Skocznia naturalna (brak sztucznie wyniesionej wieży startowej, na której rozpoczyna się rozbieg), osłonięta lasem. Wyposażona w: igelit, sztuczne oświetlenie i tory lodowe, umożliwiające oddawanie skoków w temperaturze do 20 °C.
Dotychczas odbyło się na niej wiele międzynarodowych imprez sportowych, m.in.: konkursy skoków narciarskich podczas mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym (1929, 1939, 1962) i Zimowych Uniwersjad (1993, 2001), zawody Pucharu Świata (od sezonu 1979/1980), Pucharu Kontynentalnego (od sezonu 1992/1993), Pucharu FIS (od sezonu 2012/2013), Letniej Grand Prix (od sezonu 2004) oraz Pucharu Świata w kombinacji norweskiej (od sezonu 1998/1999). Wielokrotnie przeprowadzano na niej Mistrzostwa Polski w skokach narciarskich (po raz pierwszy w 1927).
A Wy z które miejsc już odwiedziliście w Tatrach? Anrika i szafa gra,
Puszcza Białowieska zachwyca różnorodnością przyrody, gatunków roślin i zwierząt. Widzieliśmy słynne zwierzęta zamieszkujące te tereny. A także roślinność i drzewa dęby nazwane imionami Królów Polski z różnych dynastii. Codzienne obcowanie z Żubrami, które blisko podchodziły gospodarstw domowych za trawą, nie bojąc, się było takim naszym codziennym widokiem przez okno. Pogoda generalnie dopisywała nam codziennie i mogliśmy podziwiać różnorodność gatunków roślin i zwierząt.
Zapraszamy Was w podróż po Białowieskim Parku Narodowym:
Białowieski Park Narodowy:
Białowieski Park Narodowy – polski park narodowy położony w północno-wschodniej części Polski, w województwie podlaskim, utworzony z Nadleśnictwa Rezerwat jako Park Narodowy w Białowieży obowiązującym od 11 sierpnia 1932 r. Rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych, restytuowany w obecnej formie z mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 listopada 1947 roku. Jest to drugi po Pienińskim Parku Narodowym park narodowy w Polsce i jeden z pierwszych w Europie. Znany z ochrony najlepiej zachowanego fragmentu Puszczy Białowieskiej, ostatniego w Europie fragmentu lasu pierwotnego oraz liczącej kilkaset sztuk, największej na świecie wolnościowej populacji żubra.
Siedzibą dyrekcji parku jest Białowieża. Obecnie w skład parku wchodzą dwie jednostki administracyjne: Obręb Ochronny Rezerwat i Obręb Ochronny Ośrodka Hodowli Żubrów. Obręb Ochronny Rezerwat (pow. 10242,71 ha), z czego: 6059,27 ha podlega ochronie ścisłej, 4104,63 ha ochronie czynnej oraz 77,45 ha ochronie krajobrazowej. Obręb Ochronny Rezerwat podzielony jest na Obwody Ochronne: Gruszki, Zamosze, Masiewo, Cupryki, Sierganowo, Dziedzinka.
Obręb Ochronny Ośrodek Hodowli Żubrów (pow. 274,56 ha). Całość obszaru hodowli zamkniętej podlega ochronie krajobrazowej. W jego skład wchodzą:
hodowla zamknięta (rezerwatowa), czyli dwa rezerwaty hodowlane i Rezerwat Pokazowy Żubrów wraz z zapleczem.
hodowla wolna. Pracownicy Obrębu Ochronnego Ośrodek Hodowli Żubrów zajmują się hodowlą restytucyjną żubrów bytujących na obszarze całej polskiej części Puszczy Białowieskiej (około 130 tys. ha).
Obszar Ochrony Ścisłej Białowieskiego Parku Narodowego w 1979 r. z racji dużego znaczenia dla kultury i dziedzictwa ludzkości, wpisano na prestiżową Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. W 1992 r. UNESCO rozszerzyło status obiektu dziedzictwa światowego na przylegający doń od wschodu fragment białoruskiego parku narodowego „Bieławieżskaja Puszcza”, podlegający ochronie ścisłej (4500 ha). Tym sposobem powstał w Puszczy Białowieskiej jeden z siedmiu na świecie i trzech w Europie transgraniczny obiekt dziedzictwa światowego.
Żebra Żubra:
Żebra Żubra – leżąca na terenie Puszczy Białowieskiej ścieżka przyrodnicza. Pierwsza leśna ścieżka przyrodnicza w Polsce, wytyczona w latach 70. XX wieku według projektu Jacka Wysmułka i jego żony Barbary Ewy.
Ścieżka liczy około 2,7 km długości. Jest to ciąg drewnianych kładek i grobli, wijących się przez podmokły teren puszczy oraz dawne łąki w dolinie rzeki Narewki. Nazwa pochodzi od początkowo ułożonych miejscami w dość szerokich odstępach desek lub pni (przypominających żebra). Obecnie na szlaku spotykamy drewniane pomosty oraz żwirowo kamienne ścieżki na których poruszamy się gęsiego. Na szlaku obowiązuje zakaz jazdy rowerem. Szlak rozpoczyna się niedaleko północnej części Białowieży przy drodze prowadzącej do miejscowości Budy (droga ta stanowi przedłużenie ul. Zastawa w Białowieży), a kończy się przy wejściu do Rezerwatu Pokazowego Żubrów, usytuowanego w pobliżu (około 150 m) od drogi Białowieża-Hajnówka.
Szlak prowadzi głównie przez podmokłe lasy olszowe i olszowo-jesionowe, ale prezentuje bioróżnorodność typów siedliskowych lasów Puszczy Białowieskiej. W okresie wiosennym (marzec-kwiecień), w okolicach wejścia na ścieżkę, można dostrzec bardzo dużą liczbę żab budzących się z letargu zimowego, które starają się przedostać do zbiornika wodnego Narewki.
Rezerwat Pokazowy Żubra w Białowieży:
Rezerwat Pokazowy Żubra w Białowieży. Położony przy szosie Hajnówka-Białowieża. W rezerwacie, w warunkach zbliżonych do naturalnych, można podziwiać:
żubry,
żubronie (krzyżówka żubra z bydłem domowym),
koniki polskie typu tarpan,
jelenie, łosie, sarny,
dziki,
wilki,
rysia.
Rezerwat pokazowy jest szczególnym miejscem na szlakach edukacyjnych Białowieskiego Parku Narodowego. Wycieczki szkolne obierające kierunek Białowieży obowiązkowo i z wielkim zainteresowaniem zwiedzają to miejsce.
Przed wejściem do Rezerwatu Pokazowego Żubra rozstawione są kramiki z pamiątkami, gdzie lokalni twórcy sprzedają swoje wyroby. Szczególnie polecany jest miód z pobliskich pasiek, używany jako naturalne lekarstwo na różne dolegliwości.
W Rezerwacie Pokazowym Żubra, zwierzęta mieszkają w dużych zagrodach, w których nie brakuje naturalnej roślinności. Zwiedzając rezerwat należy poruszać się po wyznaczonych ścieżkach. Po obu ich stronach rozmieszczone są wybiegi dla poszczególnych gatunków zwierząt. Przy każdej zagrodzie widnieje tabliczka informacyjna o danym gatunku i miejscu jego występowania.
Na zwiedzanie rezerwatu trzeba przeznaczyć około godzinę. W tym czasie możemy spotkać największych przedstawicieli ssaków Puszczy Białowieskiej: żubr, jeleń, sarna, dzik, łoś. Z dużych drapieżników zobaczymy wilka i rysia. Odwiedzimy także konika polskiego, potomka tarpanów, a także żubronia, mieszańca żubra z krową.
Zwiedzanie Rezerwatu Pokazowego Żubrów ułatwiają specjalne wzniesienia i wiaty, dzięki którym obserwacja zwierząt na dużych wybiegach jest przyjemniejsza i bardziej owocna.
Rezerwat Pokazowy Żubra jak każdy obiekt posiada swoją historię. Obecnie zajmuje on powierzchnię 27,90 ha. Został utworzony w 1936 roku, a w 1951 rozbudowany o zagrodę wielkości 43,12ha. Od 1955 roku rezerwat zaczął pełnić rolę obiektu turystycznego. Dziś jest kluczową atrakcją na białowieskich szlakach turystycznych.
Szlak Dębów Królewskich i Książąt Litewskich:
Szlak Dębów Królewskich i Książąt Litewskich to ścieżka edukacyjna o długości około 500 m. Szlak wiedzie wśród kilkudziesięciu pięknych, wiekowych dębów. Każdy dąb został nazwany imieniem królów polskich i książąt litewskich. Wszystkie dęby mają wiek od 150 do 500 lat. Ścieżka ma charakter edukacyjny, ponieważ wędrując nią poznaje się historię Puszczy Białowieskiej, Litwy i Polski od XII do XVIII wieku. Szlak Dębów Królewskich i Książąt Litewskich powstał w 1978 roku, by ratować unikalne zbiorowisko wiekowych drzew.
Przystosowanie ścieżki tak, by była ona w pełni bezpieczna dla zwiedzających rozpoczęto po upadku jednego z dębów (Augusta III Sasa). Modyfikacje szlaku zakończono w 2008 r i od tamtej pory ścieżka może poszczycić się kilkoma ważnymi zmianami. Szlak Dębów Królewskich i Książąt Litewskich został przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych – powstała kładka dla wózków oraz nowe tablice informacyjne zapisane alfabetem Braille’a. Na trasie stanęły tabliczki w języku polskim i angielskim. Wybudowano również miejsce postojowe dla samochodów oraz deszczochron. Na Szlaku Dębów Królewskich w Uroczysku Stara Białowieża stworzono także miejsca odpoczynku: wiata na polanie, ławki wzdłuż trasy, miejsce przeznaczone do organizacji ognisk i imprez plenerowych.
Monumentalne dęby na szlaku pamiętają zapewne czasy średniowiecznych władców Polski i Litwy, stąd też pomysł na taką nazwę tej ścieżki edukacyjnej. Poszczególne drzewa otrzymały imiona władców, którzy niegdyś spotykali się w Puszczy Białowieskiej na polowaniach. Poniżej prezentujemy listę nazw wiekowych drzew na Szlaku Dębów Królewskich i Książąt Litewskich:
Mindowe,
Trojden,
Giedymin,
Witold,
Leszek Biały,
Kazimierz Wielki,
Bona Sforza,
Władysław Jagiełło,
Kazimierz Jagiellończyk,
Zygmunt Stary,
Helena,
Aleksander Jagiellończyk,
Stefan Batory,
Władysław IV,
August II Sas,
Maria Józefa,
Zygmunt August,
Jan Kazimierz,
August III Sas,
Stanisław August,
Olgierd i Kiejstut,
Barbara Radziwiłłówna.
Warto skorzystać z proponowanej atrakcji, bo przyniesie to korzyści nie tylko w postaci spaceru na świeżym leśnym powietrzu, ale również wzbogaci nieco naszą wiedzę historyczną.
Punkt obserwacyjny Orlika Krzykliwego w Puszczy Białowieskiej:
Punkt obserwacyjny został stworzony, aby podglądać orlika krzykliwego, nielicznego u nas ptaka z rzędu szponiastych, który wraz z zanikiem tradycyjnego gospodarowania i intensyfikacją rolnictwa utracił wiele ze swoich miejsc gniazdowania.
Tutaj, na wieży, możecie swobodnie obserwować te piękne zwierzęta, pamiętając o szacunku do przyrody i zachowaniu ciszy. Być może będziecie świadkami romantycznego lotu pary zakładającej gniazdo. Równie ciekawe są też polowania orlika, gdy z ogromną prędkością nurkuje za ofiarą. Koniecznie weźcie ze sobą lornetki.
A Wy z które miejsc już odwiedziliście w Puszczy Białowieskiej? Anrika i szafa gra,
