Germaine Émilie Krebs znana wszystkim jako Madame Grès i Alix Barton
fot.mat.prasowe
Madame urodzona w 1903 roku w Paryżu była wiodącym francuskim producentem mody i projektantem strojów, choć z wykształcenia była rzeźbiarką. Techniki rzeźbiarskie często wykorzystywała w swoich projektach strojów. ,,Praca z tkaniną lub z kamieniem jest dla mnie tym samym ”– mawiała po latach.
Zaczynała od produkcji czapek damskich, aż wreszcie zaczęła skupiać się na haute couture.
Najpierw jednak podjęła szkolenie z tego krawiectwa w domu mody Maison Premet, który słynął z ogromnej precyzji i doskonałości.Gdyukończyła ten kurs to udała się do wydawcy Vogue’a – Michela de Brunhoffa – ze swoimi pierwszymi projektami. De Brunhoff wyśmiał kreacje młodej projektantki odsyłając ją.
Madame jeszcze bardziej skupiła się na szyciu sukni dla fashionistek, doskonaląc rzemiosło. Po pewnym czasie sam wydawca Vogue’a zachwycił się jej kunsztem i projektami. Opublikował w Vogue kilka strojów, mało znanej jeszcze wtedy projektantki.
Wtedy to założyła dawny dom mody ” Grès haute couture “, a także powiązany dom perfum “Parfums Grès”, który istnieje do dziś w Szwajcarii. Pamiętana jako “Sfinks Mody” gdyż dbała o każdy detal i była ogromną pracoholiczką. Starała się jak najbardziej ograniczyć szwy by, nie przecinać tkanin. Tworzyła dlatego suknie z jednego kawałka materiału, jeśli były rękawy to wtedy z dwóch. Na najbardziej szykowne projekty wykorzystywała nawet 20 metrów jedwabnego dżerseju. Nie przepadała zbytnio za zdobieniami, haftami czy różnego typu nadrukami, więc też rzadko je stosowała w swoich projektach.Uwielbiała natomiast materiały jednego koloru, które sama plisowała. Swoje projekty prezentowała zawsze bez dodatków i biżuterii, by nie odwracały uwagi od jej stroju. ,,Wulgarność może zabić elegancję ”– mawiała.
Okrzyknięta przez wszystkich “panią owiniętej i drapowanej sukienki” oraz “królową draperii”. Najbardziej znana jest z długich sukni w stylu greckich bogiń i płaszczy ciętych z koła. Jej zainteresowanie i szacunek dla kobiecego ciała wywarły trwały wpływ na haute couture i przemysł modowy i jest ona uważana za inspirującą wielu ostatnich projektantów.
fot.mat.prasowe
W roku 1932 otworzyła pierwszy dom mody pod nazwą La Maison Alix, a w 1933 roku połączyła siły z Juliette Barton i powstał Alix Barton. Madame jednak rok później odeszłaby projektować tylko pod własnym nazwiskiem. Znana była też z tego, że używała żywych modeli do projektowania i szycia ubrań, tworzyła swoje projekty bezpośrednio na modelach. Zamiłowanie szczególne miała do jedwabnych koszul i papierowych taft.
Była także kostiumografem stworzyła kostiumy do spektakli ,,Trojana” czy ,, Wojna się nie odbędzie”, a także do filmu ,,Pokusa” i ,,Shanghai-Express”.
Jej projekty często nosiły znane osobowości takie jak Edith Piaf, Barbare Streisand, Grace Kelly, Grete Garbo, Marlene Dietrich, nawet sama księżna Windsor i Pierwsza Dama Stanów Zjednoczonych – Jacqueline Kennedy.
fot.mat.prasowe
Gdy poślubiła rosyjskiego malarza zaczęła projektować pod nazwą ,,Madame Gres” to było złączenie imienia jej i męża. Podczas drugiej wojny światowej gdy, Niemcy przęjeły panowanie nad Paryżem, nakazali Madame projektować bure utylitarne stroje. Jednak Madame zbuntowała się i projektowała ubrania w barwach flagi francuskiej, wtedy to władze niemieckie rozkazały zamknąć jej dom mody. Po zamknięciu domu mody wyjechała do Pirenejów, do Paryża powróciła dopiero po jego wyzwoleniu.
Na nowo otworzyła własny dom mody i projektowała jeszcze bardziej doskonałe drapowane greckie suknie bogiń. To jak dbała o każdy detal i szczegół, a także o ludzkie ciało widać w każdym jej projekcie.
W latach 50 zaczęła iść w trochę innym kierunku, zainspirowała się strojami regionalnymi takimi jak kimona czy sari, próbowała też szyć garnitury damskie.
Stworzyła swoje perfumy ,,Cabochard” – uparty, które stały się wtedy najchętniej kupowanymi.
W latach 70 przestała projektować stroje z drapowaniami a bardziej zaczęła eksponować nagie ciało.
Eksponując ciało skonstruowała specjalne otwory peek-a-boo w biustonoszu.
Na koniec kariery zaprojektowała suknie na zamówienie Huberta de Givenchy w 1989 roku.
Projektowała do końca lat 80, potem odeszła z domu mody i zajęła się hodowlą ptaków egzotycznych. Jej dom mody kupił Bernard Tapie, a następnie Jacques Esterel. Wskutek niezapłaconego czynszu ogłoszono upadłość domu, który potem odkupiła japońska firma Yagi Tsusho Limited, a projektantem głównym był Lloyd Klein.
fot.mat.prasowe
Gdy przeszła na emeryturę z powodu problemów z licencją jej perfum straciła całą fortuną na którą całe życie pracowała aż sześć dekad. Niestety została bankrutem, ale na szczęście mogła liczyć na pomoc przyjaciół Huberta Givenchy’ego, Pierre’a Cardin’a i Yvesa Saint Laurenta.
Na starość jej córka Anne oddała ją do domu spokojnej starości gdzie tam zmarła 24 listopada 1993 roku. Zmarła dosłownie kilka dni przed 90 urodzinami, ale jej śmierć oficjalnie ogłoszono dopiero rok później.
Jest kobietą, która bardzo liczy się w historii mody – powiedział projektant Azzedine Alaïa.
My kobiety zawdzięczamy jej:
drapowania,
fot.mat.prasowe
mode na greckie suknie plisowane,
fot.mat.prasowe
mode na noszenie turbanów,
fot.mat.prasowe
perfumy
fot.mat.prasowe
Zasady Stylu Madame Gres:
1. Zero makijażu.
2. Turban na głowie.
3. Proste w formie ubrania.
4. Duże pierścienie na dłoniach.
5. Minimalizm.
Źródła:Wikipedia. Zdjęcia: Wikipedia i Google. Miłej lektury, Anrika i szafa gra,
Margarita Carmen Cansino znana wszystkim jako Rita Hayworth.
fot.mat.prasowe
Rita amerykańska aktorka i tancerka pochodzenia hiszpańsko-angielsko-irlandzkiego urodzona na Brooklynie w Nowym Jorku 17 października1918.Niekwestionowana królowa lat 40 jedna z pierwszych supergwiazd kina. Śpiewali o niej Tom Waits i Madonna, a Jack White z The White Stripes oprócz utworu, w którym snuje marzenia o spotkaniu z nią, nazwał jedną ze swoich gitar imieniem Rita. Jej wizerunek znalazł się nawet na kadłubie bomby atomowej, a Marylin Monroe można uznać jedynie za spadkobierczynię jej schedy.
Wychowywała się w rodzinie tancerzy jako córka pochodzącego z Hiszpanii Eduarda Cansino i Volgi Margaret z pchodzenia angielsko-irlandzkiego.
Od roku 1932 młoda Margarita Carmen Cansino występowała wraz ze swoim ojcem, tancerzem flamenco w nocnych klubach i na pokazach tańców hiszpańskich.
W latach 20 dorabiała jako fotomodelka i została znaną pin – up girl.
– Jej zdjęcie każdy żołnierz albo miał albo kojarzył. Innej opcji nie było – wspominał aktor Eli Wallach, weteran wojenny.
fot.mat.prasowe
Sukces osiągnęła w 1946 roku, dzięki tytułowej roli Gildy Mundson Farrell, nieszczęśliwej żony właściciela kasyna, która w pracowniku męża rozpoznaje dawnego ukochanego w filmie noir Charlesa Vidora Gilda. Scena, w której Hayworth śpiewa “Put the Blame on Mame” i zdejmuje rękawiczkę, przeszła do historii kina jako jedna z najbardziej erotycznych scen. Rita Hayworth została jedną z najlepiej zarabiających gwiazd w historii Hollywood, okrzyknięta uosobieniem seksu i femme fatale.
Kryzys przyszedł w połowie lat 50,wtedy to pojawiły się problemy z alkoholem. Definitywny koniec jej kariery nastąpił w 1972. Powodem była postępująca choroba Alzheimera, na którą zmarła w samotności w 1987 roku.
fot.mat.prasowe
My kobiety zawdzięczamy jej :
modę na rude fale,
fot.mat.prasowe
noszenie mocno zdobionych rękawiczek,
fot.mat.prasowe
modę na satynowe ubrania,
fot.mat.prasowe
ubieranie długich sukien z wysokim rozporkiem,
fot.mat.prasowe
noszenie sukienek z bogato zdobionymi aplikacjami,
Katharine Houghton Hepburn znana wszystkim jakoKatharine Hepburn TRENDSETTERKA, SNOBKA I MIŁOŚNICZKA MĘSKICH UBRAŃ
fot.mat.prasowe
Katharine ur. 12 maja1907 w Hartford, aktorka amerykańska, laureatka czterech Oscarów i dwunastu nominacji w kategorii najlepszej aktorki pierwszoplanowej.
Urodziła się jako drugie z sześciorga dzieci chirurga Thomasa N. Hepburna i sufrażystki Katharine Marthy Houghton. Hepburn początkowo uczyła się w domu, później zaczęła uczęszczać do Bryn Mawr College.
fot.mat.prasowe
Aktorstwem zainteresowała się w college’u, biorąc udział w szkolnych przedstawieniach. Po ukończeniu szkoły poślubiła Smitha 12 grudnia 1928 (rozwiedli się w 1934 r.). Zaraz po zawarciu małżeństwa młoda para wyjechała do Nowego Jorku.
fot.mat.prasowe
Jak większość aktorek tamtego okresu, Hepburn zaczęła swoją karierę od występów na Broadwayu. Pierwszą główną rolę zagrała w przedstawieniu sztuki George’a Middletona i A.E. Thomasa pt. The Big Pond.
Na ekranie debiutowała w dramacie George’a Cukora A Bill of Divorcement, gdzie zagrała u boku Johna Barrymore’a (dziadka aktorki Drew Barrymore).
Pierwszy film z jej udziałem przyniósł tak niespodziewany sukces, że wytwórnia RKO podpisała z nią kontrakt na pięć kolejnych filmów. Już za rolę w swoim drugim filmie Poranna chwała zdobyła pierwszego w swojej karierze Oscara (dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej) w 1933 r.
fot.mat.prasowe
Starała się także o rolę Scarlett O’Hary w Przeminęło z wiatrem, ale powierzono ją wówczas mało znanej Vivien Leigh. Zniechęcona porażkami swoich filmów Hepburn wróciła na deski teatru.
fot.mat.prasowe
Przełomem okazał się jej występ w Filadelfijskiej opowieści, gdzie grała rolę Tracy Lord. Postać tę najpierw grała w teatrze, dopiero potem postanowiono stworzyć film (prawa do powstania filmu zakupił dla niej specjalnie Howard Hughes). Krytycy wystawili jej bardzo pochlebne recenzje, przyznali nagrodę nowojorskiego stowarzyszenia krytyków. Ponadto otrzymała trzecią nominację do Oscara.
fot.mat.prasowe
Dwa lata później trafiła na plan Kobiety roku. Otrzymała kolejną nominację do Oscara.
Na planie Kobiety roku partnerował jej popularny aktor Spencer Tracy. Szybko zaiskrzyło między Tracym i Hepburn. Romans na planie zapoczątkował ich trwający ponad 25 lat związek. Hepburn tej miłości podporządkowała całe późniejsze życie. Nie mogli wziąć ślubu, ponieważ Tracy jako katolik nie chciał rozwieść się ze swoją dotychczasową żoną. Razem wystąpili jeszcze w ośmiu filmach w Keeper of the Flame (1942) George’a Cukora, Bez miłości (1945) Harolda S. Bucqueta, Morzu traw (1947) Elia Kazana, Stanie Unii (1948) Franka Capry. W Żebrze Adama (1949) Cukora, w komediach Pat i Mike (1952) Cukora, Biuro na tranzystorach (1957) Waltera Lang i Zgadnij, kto przyjdzie na obiad (1967) Stanleya Kramera.
fot.mat.prasowe
W 1951 r. zagrała jedną ze swoich najlepszych ról w filmie Afrykańska królowa. Jej partnerem był Humphrey Bogart.
Otrzymała za ten film kolejną nominację do Oscara, ale statuetka powędrowała do najlepszej przyjaciółki Katharine – Vivien Leigh, która wcieliła się w rolę Blanche DuBois w Tramwaju zwanym pożądaniem. Aktorka była świadkiem na ślubie Vivien i Laurence Oliviera.
W latach 60. wystąpiła zaledwie cztery razy na ekranie, z czego dwie role przyniosły jej Oscary. W 1962 r. za sprawą filmu U kresu dniabyła nominowana znowu z m.in. Bette Davis, ale nagrodę przyznano Anne Bancroft. W tym samym roku za rolę w tym samym filmie dostała nagrodę dla najlepszej aktorki na festiwalu w Cannes.
fot.mat.prasowe
W 1968 r. dostała Oscara za rolę w filmie Zgadnij, kto przyjdzie na obiad; pokonała Anne Bancroft oraz Faye Dunaway i Audrey Hepburn, której zresztą nie lubiła od momentu, gdy młoda Audrey po swojej pierwszej roli w Rzymskich wakacjach, za którą dostała Oscara, odmówiła zmiany nazwiska na prośbę Katharine, która nie chciała, aby młoda aktorka była kojarzona z nią. W 1969 otrzymała Oscara (za rolę Eleonory Akwitańskiej w filmie Lew w zimie) wraz z Barbrą Streisand. Był to jedyny przypadek w historii, kiedy dwie aktorki dostały jednego Oscara, gdyż otrzymały tyle samo głosów od członków Akademii.
fot.mat.prasowe
Dzięki temu była drugą aktorką, która wygrała jednego po drugim Oscara dla najlepszej aktorki – za rolę w filmie Zgadnij kto przyjdzie na obiad z 1967 r. i za rolę w filmie Lew w zimie z 1968 r. Katharine Hepburn powtórzyła to po Luise Rainer, która otrzymała statuetki w latach 1937 i 1938. Co ciekawe żadnego spośród czterech Oscarów nie odebrała osobiście, gdyż nie zjawiała się na ceremonii rozdania nagród.
W 1967 r. po raz ostatni spotkała się na planie ze swoim ukochanym Spencerem. Kilka tygodni po ukończeniu zdjęć do Zgadnij, kto przyjdzie na obiad Stanleya Kramera, Tracy zmarł. Hepburn nigdy nie obejrzała tego filmu.
fot.mat.prasowe
Zmarła 29 czerwca 2003 r. w Old Saybrook, stan Connecticut, USA. Została pochowana na Cedar Hill Cemetery w Hartford. W 2006 znalazła się na 13. miejscu w plebiscycie magazynu Premiere na najlepszą kreację aktorską wszech czasów za rolę w filmie Lew w zimie. Pomoc domowa aktorki, Emma Faust Tillman (1892-2007) była uznana w późniejszym okresie za najstarszą żyjącą osobę na świecie.
fot.mat.prasowe
Katharine uwielbiała przede wszystkim wygodę i swobodę w ubieraniu, dlatego często zaglądała do męskiej garderoby po ubrania. Garnitury szył jej sam Eddie Schmidt, ten sam krawiec, do którego przychodzili Clark Gable i Spenc er Tracey. Uwielbiała spodnie, które były na nią za duże o dobrych kilka rozmiarów, a gdy szła, nogawki powiewały jej jak żagle. Gustowała również w męskich golfach, białych T-shirtach (koniecznie wyciągniętych), zamszowych chodakach i od czasu do czasu, sneakersach Nike.
fot.mat.prasowe
Świat wciąż potrzebuje kobiet takich jak ona – które znają swoją wartość,nie pozwolą sobie niczego wmówić i noszą ubrania, jakie im się żywnie podoba. „Nie żyłam jako kobieta. Żyłam jako człowiek. Robiłam, co mi się tylko podobało, i zarabiałam wystarczająco dużo pieniędzy, by się sama utrzymywać. Nigdy nie bałam się być samotną”, powiedziała w jednym z wywiadów aktorka.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
My kobiety zawdzięczamy jej :
modę na za duże spodnie, t-shirt’y, golfy, i płaszcze,
Nancy Clara Cunard urodzona 10 marca 1896 w brytyjskiej klasie wyższej . Pisarka, dziedziczka i działaczka polityczna. Poświęciła całe życie na walkę z rasizmem i faszyzmem. Stała się pamiątką dla najwybitniejszych pisarzy i artystów XX wieku: Wyndham Lewis , Aldous Huxley , Tristan Tzara , Ezra Pound i Louis Aragon , którzy byli wśród jej kochanków, Ernest Hemingway , James Joyce , Constantin Brâncuşi , Langston Hughes , Man Ray i William Carlos Williams.
Ojcem jej był Sir Bache Cunard , spadkobierca firm żeglugowych Cunard Line a mamą była Maud Alice Burke, amerykańską dziedziczka, która przyjęła imię Emerald i stała się wiodącą gospodynią w Londynie. Nancy została wychowana w rodzinnej posiadłości w Nevill Holt w Leicestershire, ale kiedy jej rodzice odeszli w 1911 r., przeprowadziła się do Londynu.
W 1916 roku wyszła za mąż za Sydney Fairbairn , policjanta i żołnierza, który został ranny w Gallipoli . Mieszkali w Londynie w domu przekazanym im przez matkę Nancy jako prezent ślubny. Ale po 6 latach małżeństwa para postanowiła się rozstać.
W 1928 nawiązała kontakty z Henrykiem Crowderem , afro-amerykańskim muzykiem jazzowym, który pracował w Paryżu. Stała się aktywistką w sprawach dotyczących polityki rasowej i praw obywatelskich w Stanach Zjednoczonych i odwiedziła Harlem.
W 1931 roku opublikowała broszurę Czarnego Człowieka i Białą Dzwonię , atak na postawy rasistowskie, na przykładzie matki Cunard, którą cytowała jako “Czy to prawda, że moja córka zna Murzyna?”Edytowała także masową antologię Negro , zbierając głównie poezję afrykańskich pisarzy, m.in. Langston Hughes i Zora Neale Hurston . Pisała także, własne sprawozdanie Cunard dotyczące sprawy Chłopców z Scottsboro . Na dwa lata przed opublikowaniem, otrzymywała anonimowe groźby, z których część opublikowała w książce.
W połowie lat trzydziestych podjęła również walkę antyfaszystowską, pisując o anarchii Etiopii i hiszpańskiej wojnie domowej w Mussolini . Przepowiedziała dokładnie, że “wydarzenia w Hiszpanii były wstępem do innej wojny światowej”. Jej opowieści o cierpieniu hiszpańskich uchodźców stały się podstawą do odwołania fundraisingowego w Manchester Guardian . Cunard pomogła dostarczyć i zorganizować pomoc, ale złe zdrowie – spowodowane częściowo wyczerpaniem i warunkami w obozach – zmusiły ją do powrotu do Paryża, gdzie stała na ulicach zbierając fundusze dla uchodźców.
W 1937 opublikowała serię broszur poezji wojennej, w tym dzieła WH Audena , Tristana Tzary i Pablo Nerudy . W tym samym roku wraz z Audenem i Stephenem Spenderemrozpowszechniła kwestionariusz o wojnie dla pisarzy w Europie; Wyniki zostały opublikowane przez Lewicową recenzję jako autorzy biorą udział w wojnie hiszpańskiej .
Podczas II wojny światowej Cunard pracowała, aż do wyczerpania fizycznego, jako tłumacz w Londynie w imieniu francuskiej opozycji .
Po wojnie zrezygnowała z domu w Réanville i dużo podróżowała . Cierpiała na choroby psychiczne i złe zdrowie fizyczne, które pogarszał alkoholizm, ubóstwo i zachowania samodestrukcyjne. Po walce z policją w Londynie, przebywała w szpitalu psychiatrycznym. Po wyjściu ze szpitala jej zdrowie pogorszyło się jeszcze bardziej, ważyła mniej niż 30 kg, kiedy została znaleziona na ulicy w Paryżu i przywieziona do szpitala Cochin , gdzie zmarła dwa dni później.
Jej ciało zostało zwrócone do Anglii na kremację, a resztki zostały wysłane z powrotem do Cimetière du Père-Lachaise w Paryżu. Jej popioły spoczywają w urnie numer 9016.
fot.mat.prasowe
Styl Nancy byl w klimacie kultury afrykańskiej, był zaskakująco niekonwencjonalny. Nieodzownym elementem stroju była ogromna biżuteria wykonana z drewna, kości i kości słoniowej, naturalnych materiałów używanych przez rodzimych rzemieślników. Swoim stylem lubiła prowokować i wzbudzać kontrowersje. Bransoletki, które nosiła na obydwu ramionach, zaciskających się z nadgarstka do łokcia, wzbudzały duże zainteresowanie mediów, były atrakcyjne wizualnie dla fotografów . Fotografii często fotografowali ją w jej kolekcjach biżuterii, w afrykańskich natchnieniach które oddawały hołd koncepcjom kubizmu.
fot.mat.prasowe
My kobiety zawdzięczamy jej :
modę na ciekawe nakrycia głowy ,
fot.mat.prasowe
noszenie ogromnej afrykańskiej biżuterii, a zwłaszcza ogromnej liczby bransolet ,
fot.mat.prasowe
zakładanie skórzanych kurtek typu pilotka ,
fot.mat.prasowe
modę na printy zwierzęce ,
fot.mat.prasowe
Zasady stylu Nancy : 1. Afrykańskie klimaty. 2. Ogromne bransolety. 3. Kontrowersja. 4. Prowokacja. 5. Klasa.
Virginia Margaret Juba, także Dorothy Horan znana wszystkim jakoDovima
fot.mat.prasowe
Dovima, urodzona 11 grudnia 1927 w Nowym Jorku, zm. 3 maja 1990 w Forcie Lauderdale) – amerykańska modelka lat 50. XX wieku.
W 1955 roku odkrył ją dla magazynu „Vogue” fotografik Irving Penn. Następnie współpracowała ściśle z fotografem mody Richardem Avedonem, autorem słynnej fotografii, do której pozowała w Paryżu w sierpniu 1955 roku w czarnej wieczorowej sukni zaprojektowanej dla Christiana Diora przez jego nowego asystenta Yves’a Saint-Laurenta.
fot.mat.prasowe
fot.mat.praasowe
To dzięki Dovimie znany powszechnie stał się termin supermodelka, a Ona stała się najlepiej płatną modelką tamtych czasów. Miała też aktorskie osiągnięcia w roku 1957 zagrała arystokratycznie wyglądającą piękność Marion w ,,Funny Face ” u boku samej Audrey Hepburn i Fredem Astairem.
Prywatnie z drugim mężem Alanem Murraya’em miała córkę Alison, którą urodziła się 14 lipca 1958 w Nowym Jorku na Manhattanie.
Zmarła na raka wątrobowo – komórkowego 3 maja 1990 w wieku 62 lat.
Dolores Costellourodzona 1 marca w 1903 roku w Pensylwanii była córką sławnego aktora kina niemego Maurice’a Costello. Zamiłowanie do aktorstwa i talent zawdzięcza, więc tacie.
Zadebiutowała wraz ze swą siostrą Helen w 1909 roku. Wystąpiły razem w sztuce “George White’s Scandals”. W pierwszym filmie wystąpiła już w 1925 roku. Była to produkcja wytwórni Warner Brothers. W 1926 roku została WAMPAS BABY STAR. W tym samym roku wystąpiła także w filmie “The Sea Beast”, w którym partnerował jej John Barrymnore, którego dwa lata później poślubiła. Dolores z Johnem miała dwoje dzieci, ale po 7 latach wspólnego małżeństwa postanowili się rozstać i pójść każde z nich osobną drogą przez życie, choć był to jej drugi mąż bo pierwszym był John Vruwink. Kiedy zaczęto kręcić filmy dźwiękowe Dolores już w nich nie występowała. Zajmowała się w tym czasie wychowywaniem swoich dzieci. W połowie lat 30-tych znowu powróciła na plan filmowy grać w filmach. Były to zazwyczaj filmy wysokobudżetowe. Po roli w “This Is The Army” (1943) odeszła na emeryturę i zamieszkała samotnie na ranczu w Californi. Zmarła na odmę płucną w wieku 76 lat w 1979 roku.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
My kobiety zawdzięczamy jej :
modę na długie włosy, ( pomimo panującej wtedy mody na fryzury krótkie na tzw. ,, pazia”)
Joan Geraldine Bennet znana wszystkim jako Joan Bennett
fot.mat.prasowe
Joan amerykańska aktorka urodzona 27 lutego 1910 roku w Palisades, New Jersey w Nowym Jorku. Rodzice jej również byli aktorami teatralnymi oraz jej siostra Constance Bennett, szczególnie duże sukcesy odnosił ojciec. Cała rodzina bardzo często wyjeżdżała w trasy aktorskie. Na jednym z takich właśnie wyjazdów Joan po raz pierwszy zagrała na scenie. Potem przyszła kolej na pierwszą role w filmie. W między czasie Joan wyszła za mąż. Jej mąż John Marion Foxmiał skłonności do nadużywania alkoholu. W 1928 roku Joan urodziła mu córeczkę, której dali na imię Adrienne, jednak to nie pomogło ich kryzysie w małżeństwie. Rozwiedli się w tym samym roku, w którym na świat przyszła Adrianne,potem Joan wyszła za mąż jeszcze trzy razy, była czterokrotnie zamężna. Dzięki wsparciu córki, Joan powróciła do aktorstwa. Między 1930 a 1931 rokiem Joan zagrała aż w 9 filmach. Jednym z nich był film “She Wanted Millionare”, w którym partnerował jej Spencer Tracy. Film okazał się dużym hitem, a Joan stała się nawet sławniejsza od znanego już wówczas Spencera, co bardzo go denerwowało. W 1950 roku Joan zaczęła mniej grać. Zagrała tylko w jednym filmie. Po filmie “Desire In The Dust” z 1960 roku Joan zerwała z filmem na następne 10 lat. Jej ostatni występ na szklanym ekranie miał miejsce w filmie “Suspiria” w 1977 roku. Zmarła w wieku 80 lat na atak serca.
Amerykańska aktorka, przez krótki czas gwiazda filmowa kina niemego, która nakręciła kilka filmów dźwiękowych. Uczestniczyła w rozdaniu pierwszych nagród Akademii Filmowej.
fot.mat.prasowe
Anita Pomares Page urodziła się 4 sierpnia 1910 roku we Flushing w stanie Nowy Jork. Debiutowała w 1925 roku filmem „A Kiss for Cinderella”. Rolę w tym filmie otrzymała dzięki zażyłości ze znaną aktorką, Betty Bronson. Po kilku małych, ale zauważonych rolach Anita podpisała kontrakt z MGM. Metro miało wobec niej wielkie plany. Obsadzono ją z najsłynniejszymi aktorami wytwórni, jak William Haines czy Ramon Novarro. Z Joan Crawford zagrała trzykrotnie, m.in. w „Naszych roztańczonych córkach” (1928) oraz „Melodii Broadwayu” (1929). Powodzenie w obu tych filmach zapewniło Anicie wielką popularność i aktorka pomyślnie przeszła próbę w filmie dźwiękowym.
fot.mat.prasowe
Wśród partnerów filmowych Anity byli Lon Chaney, Buster Keaton, Robert Montgomery, czy Clark Gable. Mówiono, że z Gable’em łączył ją romans, lecz wedle słów Anity aktor zaproponował jej tylko kilka razy odwiezienie do domu (ofertę odrzuciła, bo jej prywatnym szoferem był ojciec Anity). Popularność jej była bardzo duża, otrzymywała tysiące listów od fanów (tylko Greta Garbo dostawała więcej). Nawet zakochał się w niej sam Benito Mussolini, oświadczał jej się w liście, ale MGM nie pozwalało odpisywać swojej gwieździe na te listy.
fot.mat.prasowe
Po wygaśnięciu kontraktu z Metro, Anita ogłosiła, że w wieku zaledwie 23 lat kończy karierę filmową. Po latach powiedziała, że nie była to do końca jej decyzja. Anita miała odmówić pójścia do łóżka z Louisem B. Mayerem, co oznaczało jej koniec nie tylko w MGM, ale w całym świecie filmowym. W 1936 roku zagrała w brytyjskim filmie „Hitch Hike to Heaven” z udziałem Polly Ann Young. Po tym występie zniknęła z życia publicznego na niemal 60 lat.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Anita poślubiła Nacio Herba Browna w 1934 roku, ale odkładała decyzję o ślubie kościelnym, bo, jak wyjawiła po latach, nie kochała Browna. Nigdy razem nie mieszkali i, według słów Page, ich małżeństwo nie został skonsumowane. Ponadto niebawem Anita odkryła, że rozwód Herba Browna z poprzednią żoną nie był formalnie kompletny i to ostatecznie zaważyło na decyzji o anulowaniu związku. W 1937 poślubiła admirała Herschela House’a. Mieli dwoje dzieci. Anita wciąż przyjmuje dowody uwielbienia i żyje w świadomości bycia wielką gwiazdą.
Ruby Katherine Stevens znana wszystkim jak Barbara Stanwyck
fot.mat.prasowe
Ruby Katherine Stevens − amerykańskaaktorkafilmowa, teatralna i telewizyjna, tancerka kabaretowa i modelka, laureatka nagrody Złotego Globu i trzech nagród Emmy. Po czterokrotej nominacji do nagrody Oscara, w 1982 roku otrzymała honorowego Oscara za całokształt twórczości artystycznej. W 1986 roku została laureatką nagrody im. Cecila B. DeMille’a.
fot.mat.prasowe
Ma irlandzkie, szkockie i angielskie korzenie. Najmłodsza z pięciorga dzieci Amerykanina Byrona E. Stevensa i Catherine Ann McGee, kanadyjskiej imigrantki z Nowej Szkocji. Kiedy miała cztery lata, jej matka zginęła w wypadku – wypchnął ją z tramwaju nieznany pijak. Dwa tygodnie po pogrzebie jej ojciec wyjechał kopać kanał panamski i słuch o nim zaginął. Ruby i jej brata, Byrona, wychowywała starsza od niej o pięć lat siostra, Mildred. Gdy Mildred dostałą pracę jako tancerka u Johna Corta, znanego nowojorskiego impresaria teatralnego, Ruby została umieszczona w rodzinie zastępczej, potem wielokrotnie zmienianej. Ukończyła nowojorską szkołę średnią Erasmus Hall Campus High School. W wieku trzynastu lat podjęła pracę jako pomocnik w sklepie, goniec w firmie telekomunikacyjnej i pomywaczka oraz uczęszczała na lekcje tańca, a mając piętnaście lat dorabiała jako modelka. W 1923 roku śpiewała w dziewczęcym chórze Ziegfeld Girls, z którym w 1926 roku zadebiutowała na broadwayowskiej scenie Hudson Theatre w sztuce Willarda Macka Pętla (The Noose). Pojawiła się ponownie na Broadwayu w spektaklu Burleska (Burlesque, 1926), zanim rok później pod pseudonimem artystycznym Barbara Stanwyck trafiła na kinowy ekran w melodramacie Broadwayowskie noce (Broadway Nights, 1927).
fot.mat.prasowe
Za występ w programie rozrywkowym NBC Barbara Stanwyck zaprasza (The Barbara Stanwyck Show, 1961–1962) zdobyła nagrodę Emmy. Pojawiła się gościnnie w serialu-westernie NBC/ABC Wagon pociągowy (Wagon Train, 1961-1964) oraz w jednym z odcinków serialu ABC Aniołki Charliego (Charlie’s Angels, 1980) pt. Chłopaki Toni (Toni’s Boys) z Jaclyn Smith, Cheryl Ladd i Shelley Hack. Kreacja Victorii Barkley, matki Heatha (Lee Majors) i Audry (Linda Evans) w serialu-westernie ABC Wielka dolina (The Big Valley, 1965-1969) przyniosła jej drugą w karierze nagrodę Emmy. Za postać Mary Carson w miniserialu ABC Ptaki ciernistych krzewów (The Thorn Birds, 1983) u boku Richarda Chamberlaina odebrała po raz trzeci nagrodę Emmy i otrzymała nagrodę Złotego Globu.
Jej ostatnią rolą była Constance Colby Patterson, starsza siostra dyrektora generalnego Colby Enterprises Jasona (Charlton Heston), nienawidząca jego żony Sable (Stephanie Beacham) w operze mydlanej ABC Dynastia (1985) oraz spin-off Dynastia Colbych (The Colbys, 1985-1986).
fot.mat.prasowe
Była dwukrotnie mężatką; z broadwayowskim komikiem Frankiem Fay’em (od 26 sierpnia 1928 do 30 grudnia 1936), z którym w dniu 5 grudnia 1932 roku zaadoptowała syna Diona Anthony’ego „Tony’ego” Faya oraz z aktorem Robertem Taylorem (od 13 maja 1939 do 21 lutego 1951).
Luccille Fay LeSueur znana wszystkim jako Joan Crawford.
fot.mat.prasowe
Joan Crawford, amerykańska aktorka kinowa i telewizyjna a także tancerka. W 1999 r. American Film Institute umieścił ją na dziesiątym miejscu na liście największych aktorek wszech czasów (The 50 Greatest American Screen Legends). Karierę zaczynała jako tancerka rewiowa na Broadwayu. W 1925 r. podpisała kontrakt z MGM i wkrótce została symbolem filmów o flapper. W latach 30. zasłynęła z ról kobiet, które ciężką pracą zdobywają sukces i miłość. U schyłku tej dekady jednak jej filmy przestały przynosić wysokie zyski. W połowie lat 40. aktorka powróciła do wysokiej formy, a w 1945 r. została laureatką Oscara za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą w Mildred Pierce. Była jeszcze dwukrotnie nominowana do tej nagrody za filmy noirOpętana i Sudden Fear. Zagrała w ponad 80 filmach, zarówno niemych jak i dźwiękowych, m.in. w Naszych roztańczonych córkach, Ludziach w hotelu, Kobietach, Humoresce,Co się zdarzyło Baby Jane?. Najczęściej występowała u boku Clarka Gable’a (ośmiokrotnie). W połowie lat 70. wycofała się z życia publicznego. Była czterokrotnie zamężna. Adoptowała pięcioro dzieci z czego jedno zostało odebrane przez biologiczną matkę. Crawford wydziedziczyła dwoje dzieci, Christinę i Christophera. Aktorka była bohaterką kontrowersyjnych wspomnień autorstwa jej córki, Christiny, Mommie Dearest, na podstawie których powstał również film z Faye Dunaway.
fot.mat.prasowe
Crawford była w szkole z internatem, a że rodziny nie było stać na opłacenie czesnego, musiała wykonywać różne pracy m.in. zmywać i sprzątać w szkole. Ostatecznie związek Anny i Henry’ego rozpadł się, a dzieci wraz z matką z powodu trudnej sytuacji życiowej musiały zamieszkać na zapleczu pralni. W szkole świętej Agnieszki wystąpiła po raz pierwszy na scenie w przedstawieniu baletowym Miesiące roku. Po kilku latach musiała wybrać szkołę średnią i zapisała się do Akademii Rockingham, którą ukończyła w 1923 r. Wkrótce zaczęła pracować w domu towarowym i rozpoczęła edukację w Stephen College w Columbii, do którego po kilku miesiącach przestała uczęszczać. W owym czasie wygrywała konkursy taneczne w nocnych klubach i czekała na swoją szansę, aby zaistnieć w świecie showbiznesu.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Dzięki znajomościom z Katherine Emerine, u której występowała jako tancerka w objazdowej rewii, zdecydowała się wyruszyć do Chicago i tam pracowała jako tancerka, z gażą 25 dolarów tygodniowo. Przebywała w Oklahoma City i Detroit. Właśnie tam została zauważona przez producenta J.J. Schuberta, który zaproponował jej udział w nowym projekcie Innocent Eyes, który miał premierę w marcu 1924 r. w Winter Garden Theatre w Nowym Jorku. Wkrótce otrzymała podwyżkę i zarabiała 35 dolarów tygodniowo. Udane występy spowodowały, że Harry Rapf, producent z MGM, zaprosił ją na zdjęcia próbne. Boże Narodzenie spędziła w Kansas City z rodziną. Wówczas otrzymała telegram z informacją o propozycji 5-letniego kontraktu od wytwórni, z gwarancją zarobku 75 dolarów tygodniowo. Dnia 3 stycznia 1925 r. dotarła do Los Angeles i została zakwaterowana w Hotelu Washington. Dzięki pomocy gwiazdora kina niemego Williama Hainesa aktorka względnie szybko odnalazła się w nowym otoczeniu. W 1925 r. zagrała w sześciu filmach, ale w większości przypadków nie była wymieniana w napisach. W Lady of Night była dublerką Normy Shearer, w The Only Thing Jacka Conwaya była damą dworu, statystowała w The Circle i Wesołej wdowie, a bardziej znaczącą rolą była Bobby w Pretty Ladies. Wkrótce szef reklamy MGM stwierdził, że aktorka musi mieć zmienione nazwisko ponieważ LeSueur brzmi zbyt teatralnie, pasuje do królowej burleski, a ponadto mało kto wiedział jak poprawie wypowiedzieć nazwisko przez co LeSueur kojarzylo się ze słowem sewer (ściek po ang.). W wyniku konkursu przeprowadzonego w czasopiśmie filmowym Lucille LeSueur stała się Joan Crawford.
W 1926 r. Crawford w plebiscycie WAMPAS Baby Stars znalazła się na liście najbardziej perspektywicznych gwiazd filmowych. Pierwszym istotniejszym filmem w karierze aktorki był występ Demonie cyrku, a jej grę docenił m.in. The New York World. Występ w Naszych roztańczonych córkach potwierdził formę aktorki. Decydenci MGM uznali, że Crawford jest gotowa na współpracę z największymi męskimi gwiazdami kina niemego: Johnem Gilbertem, Ramonem Navarro.
fot.mat.prasowe
Aktorka nie miała własnych dzieci chociaż bardzo ich pragnęła. Na pewnym etapie kariery jednak poddała się zabiegom aborcji, a ponadto kilkukrotnie poroniła. W konsekwencji zdecydowała się na adopcję. Adoptowała pięcioro dzieci: Christinę, dwóch Christopherów, bliźniaczki Cathy i Cynthię. Przy czym pierwszy syn Christopher został, po blisko rocznym pobycie w domu Crawford, odebrany przez biologiczną matkę. Bliźniaczki po latach wspominały matkę jako troskliwą i czułą kobietę natomiast Christopher, a przede wszystkim Christina mieli negatywne zdanie o Crawford. W 1978 r. Christina napisała książkę Mommie Dearest, w której twierdziła, że Joan znęcała się fizycznie i psychicznie nad nią i jej bratem. Według Christiny „matka była alkoholiczką. I kochała tylko siebie. My byliśmy jej potrzebni do tego, by interesowały się nią media. Adoptowała nas dla rozgłosu”. Wiele osób bliskich Crawford m.in. jej osobista sekretarka Betty Barker, Van Johnson, Marlene Dietrich, Myrna Loy, Katharine Hepburn, a także Bette Davis nie dało wiary rewelacjom autorki książki. Jednakże Betty Hutton czy też Helen Hayes twierdziły, że były świadkami agresywnego zachowania Crawford.
fot.mat.prasowe
Dnia 10 maja 1977 r. Crawford zmarła w swoim apartamencie w Nowym Jorku. Przyczyną zgonu był zawał serca. Zgodnie z testamentem bliźniaczki Cindy i Cathy otrzymały 77,5 tys. dolarów, Betty Barker, przyjaciółka i sekretarka Crawford, otrzymała 35 tys. dolarów, a Christopher i Christina zostali wydziedziczeni z „powodów które są im dobrze znane”. Część pieniędzy została przekazana wielu organizacjom m.in. domowi opieki Motion Picture Home, który aktorka sama założyła, Amerykańskiemu Towarzystwu Walki z Rakiem, Stowarzyszeniu Dystrofii Mięśniowych, Amerykańskiemu Stowarzyszeniu Chorób Serca oraz Szkole dla Chłopców w Wiltwyck.
New York Times opublikował na pierwszej stronie liczący 2 tysiące słów nekrolog. Dnia 13 maja Jack Valenti, dyrektor generalny Motion Picture Association of America, poprosił o minutę ciszy we wszystkich studiach Hollywood. Tego samego dnia odbyła się prywatna ceremonia pogrzebu w której wzięła udział czwórka dzieci i 75 innych osób. Natomiast nabożeństwo żałobne miało miejsce w All Souls Unitarian Church, w którym wzięło udział 1,5 tys. osób. W czasie uroczystości przemawiali Anita Loss, Cliff Robertson, Geraldine Brooks, a zaśpiewała Pearl Bailey.
Gladys Marie Smith znana wszystkim jakoMary Pickford
fot.mat.prasowe
Mary Pickford to amerykańska aktorka filmowa kanadyjskiego pochodzenia, gwiazda epoki kina niemego.
Razem z Charlesem Chaplinem, D. W. Griffithem i swoim mężem Douglasem Fairbanksem założyła pierwszą niezależną wytwórnię filmową –United Artists. W latach 20. miała status gwiazdy, w późniejszym czasie zajęła się również działalnością charytatywną.
fot.mat.prasowe
Mary Pickford to córka zagorzałej katoliczki i umiarkowanego metodysty mającego słabość do alkoholu. Była jednym z trójki rodzeństwa, a na chrzcie otrzymała imiona Gladys Mary.
W wieku 6 lat jej ojciec zginął w nieszczęśliwych okolicznościach i czteroosobowa rodzina została sama, bez żadnego źródła dochodu, ani oszczędności. Matka, Charlotte, podjęła się więc pracy szwaczki. Jeden z jej współpracowników zasugerował, że mogłaby trochę dorobić do skromnej pensji, gdyby wysłała swoje dzieci na scenę. W tamtych czasach różnego rodzaju teatry półzawodowe, wodewilowe i kabaretowe były w modzie i ciągle szukały nowych talentów, żeby nie wypaść z obiegu. Charlotte, jako ortodoksyjna katoliczka, bała się niemoralnego życia ludzi sceny, ale dała się skusić.
fot.mat.prasowe
Pracę w teatrze znaleźli wszyscy z rodziny, lecz od początku wiadomo było, że to mała Gladys jest prawdziwą gwiazdą. Afisz przed jednym ze spektakli zapowiadał: cudowne dziecko Gladys. Przez kolejne dziesięć lat ciężko pracowała na scenie, wystawiana w niezliczonych spektaklach muzycznych i melodramatach. Razem z teatrem zwiedziła północno-wschodnie Stany Zjednoczone. Była ambitna, a do tego oszczędna i pracowita, więc rodzinie powodziło się coraz lepiej.
fot.mat.prasowe
W początkach film wydawał się jej mało pociągający, to w okolicach roku 1909, jego rozwój techniczny zaczynał ją ciekawić. Wcześniej gwiazda Broadwayu nie miała czego szukać przed kamerą, gdzie kręcono krótkie nieskomplikowane historyjki, z reguły bez scenariusza i improwizując.
Jeszcze w 1909 r. wystąpiła aż 51 razy i sama wyprodukowała 3 filmy. Przekonała również Griffitha, żeby zatrudnił też jej młodsze rodzeństwo. Szybko stała się wielką gwiazdą Biograph – wytwórni, gdzie dotychczas aktorzy byli raczej anonimowi. Z Mary Pickford było inaczej. Griffith pozwolił jej używać własnego makijażu i samemu dobierać sobie kostium.
Mary Pickford odchodziła na artystyczną emeryturę w wieku 41 lat. Była sławna i bogata, zarządzała dobrze prosperującym studiem filmowym, natomiast jej życie osobiste było ruiną. Pozostała zupełnie sama. Zmarła jej matka, brat i młodsza siostra. Brat miał problemy z alkoholem, a siostra zmarła niespodziewanie na atak serca. Każda z tych śmierci była dużym ciosem dla aktorki. Próbowała zastąpić matkę swojej osieroconej siostrzenicy, ale z marnym skutkiem.
Mary Pickford i Charles “Buddy” Rogers wzięli ślub po dziesięcioletniej znajomości. Byli razem aż do końca. Adoptowali dwójkę dzieci, Roksanę i Ronalda. Pickford poświeciła się domowi i choć myślała o powrocie przed kamerę, nigdy już nie wystąpiła. Odmówiła m.in. roli Normy Desmond w Bulwarze Zachodzącego Słońca Billy Wildera. Jako jedna z nielicznych gwiazd tamtej epoki zachowała w swoich kontraktach klauzule, dzięki którym praktycznie cała jej ważna spuścizna należała na mocy prawa autorskiego do niej samej, a nie do producentów. Dzieliła się więc swoimi zbiorami z najróżniejszymi instytutami i bibliotekami. Dzięki temu dziś zachowała się znacznie większa część jej dorobku niż innych gwiazd filmu epoki kina niemego.
W roku 1956 odsprzedała swoje udziały w United Artists. Oprócz niej z założycieli firmy pozostał już tylko Charles Chaplin., który też w końcu przeszedł na emeryturę. W tym samym roku założyła Mary Pickford Foundation i zajęła się działalnością charytatywną. W roku 1976 otrzymała Specjalną Nagrodę Akademii, Oscara za całokształt pracy aktorskiej. Jej radiowe wystąpienie z tej okazji było zarazem ostatnim publicznym pokazem aktorki.
Vivian Mary Hartley znana wszystkim jako Vivien Leight
fot.mat.prasowe
Vivien Leigh, właść. Vivian Mary Hartley brytyjska aktorka teatralna i filmowa, dwukrotna laureatka Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za kreacje Scarlett O’Hary w Przeminęło z wiatrem (1939) i Blanche DuBois w filmowej adaptacji Tramwaju zwanego pożądaniem (1951), rolę, w którą wcielała się także na deskach londyńskiego West Endu. Otrzymała również nagrodę Tony za udział w broadwayowskiej wersji Towarzysza.
Po ukończeniu edukacji w szkole teatralnej Leigh zagrała niewielkie role w czterech filmach z 1935 roku. Już dwa lata później zagrała główną postać żeńską w Wyspie w płomieniach (1937). Ceniono ją za ponadprzeciętną urodę, przez co sama Leigh uważała, że jej zdolności aktorskie nie są odpowiednio doceniane. Pomimo sławy i popularności zdobytych dzięki filmom, była przede wszystkim aktorką teatralną. W trakcie 30-letniej kariery zagrała w licznych i różnorodnych rolach: od bohaterek komedii Noëla Cowarda i George’a Bernarda Shawa do klasycznych, szekspirowskich heroin takich jak Ofelia, Kleopatra, Julia czy Lady Makbet. Pod koniec życia wcielała się w postacie charakterystyczne w kilku filmach.
Leigh często współpracowała ze swoim drugim mężem, Laurence’em Olivierem, którego żoną była od 1940 do 1960 roku. Razem występowali w wielu filmach i przedstawieniach teatralnych, których reżyserem był często sam Olivier. Przez większość dorosłego życia cierpiała na cyklofrenię.. Zyskała reputację osoby, z którą trudno się współpracuje, wskutek czego w jej karierze zdarzały się okresy zastoju. Od połowy lat 40. XX wieku doznawała powtarzających się napadów przewlekłej gruźlicy, która ostatecznie przyczyniła się do jej śmierci w wieku 53 lat. W 1999 roku Amerykański Instytut Filmowy uznał ją za szesnastą najlepszą aktorkę w historii kinematografii amerykańskiej.
fot.mat.prasowe
Vivien to kobieta, która jeszcze przez wiele dekad była ideałem piękna i niedoścignioną ikoną stylu. Charakteryzowały ją piękne rysy twarzy, długie, kręcone włosy, duże oczy, wyrazisty makijaż. Vivien nie sposób było nie zauważyć, ona po prostu przyciągała emanującą z niej urodą, kobiecością i subtelnością.Mówiła, poniekąd o sobie:Piękni ludzie tworzą swoje własne prawa.Jej uroda została również pośmiertnie prestiżowo wyróżniona. Zajęła pierwsze miejsce w rankingu przeprowadzonym przez firmę Bottegreen Prints w 2006 i została okrzyknięta Najpiękniejszą Brytyjką Wszech Czasów.Vivien nienawidziła swoich dłoni. Kiedy w latach 50. zaczęły się jej problemy psychiczne związane m.in. z niepowodzeniami w związku z Laurencem Olivierem, zaczęła gromadzić obsesyjnie białe rękawiczki. Robiła to dlatego, że uważała, że ma za duże, brzydkie dłonie, których nie powinna pokazywać światu. Zaniechała tego, gdy zwrócono jej uwagę, że wygląda to nieelegancko. . Gwiazda nigdy nie miała kompleksów na temat swojego wzrostu. Cieszyła się, że ma jedynie 160 centymetrów, bo twierdziła, że jako wysoka kobieta czułaby się niezręcznie. Vivien, która mawiała “Piękni ludzie tworzą swoje własne prawa”, do dziś uważana jest za ideał piękna.
fot.mat.prasowe
My kobiety zawdzięczamy jej:
modę na falę w stylu Hollywood,
fot.mat.prasowe
modę na klasyczny make-up,
fot.mat.prasowe
modę na nakrycia głowy,
fot.mat.prasowe
modę na białe rękawiczki,
fot.mat.prasowe
modę na podkreślanie talii,
fot.mat.prasowe
Moje ulubione cytaty Vivien Leigh:
,,Nie ma brzydkich kobiet,są tylko kobiety,które nie wiedzą,że są piękne.”