Amerykańska aktorka, przez krótki czas gwiazda filmowa kina niemego, która nakręciła kilka filmów dźwiękowych. Uczestniczyła w rozdaniu pierwszych nagród Akademii Filmowej.
fot.mat.prasowe
Anita Pomares Page urodziła się 4 sierpnia 1910 roku we Flushing w stanie Nowy Jork. Debiutowała w 1925 roku filmem „A Kiss for Cinderella”. Rolę w tym filmie otrzymała dzięki zażyłości ze znaną aktorką, Betty Bronson. Po kilku małych, ale zauważonych rolach Anita podpisała kontrakt z MGM. Metro miało wobec niej wielkie plany. Obsadzono ją z najsłynniejszymi aktorami wytwórni, jak William Haines czy Ramon Novarro. Z Joan Crawford zagrała trzykrotnie, m.in. w „Naszych roztańczonych córkach” (1928) oraz „Melodii Broadwayu” (1929). Powodzenie w obu tych filmach zapewniło Anicie wielką popularność i aktorka pomyślnie przeszła próbę w filmie dźwiękowym.
fot.mat.prasowe
Wśród partnerów filmowych Anity byli Lon Chaney, Buster Keaton, Robert Montgomery, czy Clark Gable. Mówiono, że z Gable’em łączył ją romans, lecz wedle słów Anity aktor zaproponował jej tylko kilka razy odwiezienie do domu (ofertę odrzuciła, bo jej prywatnym szoferem był ojciec Anity). Popularność jej była bardzo duża, otrzymywała tysiące listów od fanów (tylko Greta Garbo dostawała więcej). Nawet zakochał się w niej sam Benito Mussolini, oświadczał jej się w liście, ale MGM nie pozwalało odpisywać swojej gwieździe na te listy.
fot.mat.prasowe
Po wygaśnięciu kontraktu z Metro, Anita ogłosiła, że w wieku zaledwie 23 lat kończy karierę filmową. Po latach powiedziała, że nie była to do końca jej decyzja. Anita miała odmówić pójścia do łóżka z Louisem B. Mayerem, co oznaczało jej koniec nie tylko w MGM, ale w całym świecie filmowym. W 1936 roku zagrała w brytyjskim filmie „Hitch Hike to Heaven” z udziałem Polly Ann Young. Po tym występie zniknęła z życia publicznego na niemal 60 lat.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Anita poślubiła Nacio Herba Browna w 1934 roku, ale odkładała decyzję o ślubie kościelnym, bo, jak wyjawiła po latach, nie kochała Browna. Nigdy razem nie mieszkali i, według słów Page, ich małżeństwo nie został skonsumowane. Ponadto niebawem Anita odkryła, że rozwód Herba Browna z poprzednią żoną nie był formalnie kompletny i to ostatecznie zaważyło na decyzji o anulowaniu związku. W 1937 poślubiła admirała Herschela House’a. Mieli dwoje dzieci. Anita wciąż przyjmuje dowody uwielbienia i żyje w świadomości bycia wielką gwiazdą.
Plisy miały swój wielki czas na początku XX wieku, w okolicy lat 20., gdy szczególnie chętnie stosowano je na sukienkach o przedłużonym stanie. Uchodzą za trudne do noszenia, mogą poszerzać w biodrach, zniekształcać sylwetkę, dlatego trzeba umieć je zestawić z odpowiednią garderobą. Niestety nie każda sylwetka może sobie na nie pozwolić. Plisy mają to do siebie, że mogą wyglądać bardzo elegancko w przypadku dżersejowej spódnicy do kolan zestawionej z golfem i kusą marynarką z rozszerzonymi klapami, a mogą wyglądać przyciężko i bez klasy, gdy założy się spódnicę maxi plisowaną do samej ziemi w zestawieniu z koszulową bluzką z kokardą. Plisy mogą też odmłodzić, gdy założy się dziewczęcą tunikę z plisowaniem do połowy uda. Taka sukienka może wyglądać na lekko dziecinną, ale przy szczupłej figurze, legginsach i płaskich butach, może to być udany wybór. Pamiętajcie, że plisy mogą być trudne w utrzymaniu, rozprasowują się przy siadaniu i warto prasować je w pozycji pionowej parowym żelazkiem. Niestety, bardzo często wymagają pralni chemicznej. Jeśli jeszcze nie posiadłaś umiejętności noszenia plisowanych rzeczy, spróbuj kupić choćby bluzkę z zakładanym na dekolcie materiałem, a na tradycyjną solejkę przyjdzie jeszcze czas,
Gwiazdy i ja już je nosimy :
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Retro Roses
Violet 80S
Pony Pink
Pink River
Goldi
Stylizacja Retro Roses z wykorzystaniem plisów to plisowane dzwony w połączeniu z retro sweterkiem. To zdecydowanie bardziej vintage i bardziej oficjalna stylizacja. Idealnie sprawdzi się na obiad z rodziną,bądź z babcią.
Stylizacja Violet 80s jest najbardziej vintage i najbardziej babcina.
Materiał tego kompletu i kolor butów są rodem z kiczowatych lat 80,ale sama forma stroju i butów jest utrzymana w stylu lat 20-30tych.
Stylizacja ta jest bardzo romantyczna i nadaje charakteru dziewczęcej lekkości.
Idealna na rodzinną uroczystość i wielkie wyjście
Stylizacja Pony Pink to połączenie casulowego t-shirtu ze zwiewna falbankową spódnicą z plisów a do tego modne również tego sezonu klapki.Ta propozycja świetnie sprawdzi się na letnie spacery zarówno w mieście jak i na molo.
Na lato niestety jeszcze musimy poczekać ale kto nie tęskni już za WAKACJAMI i słońcem⁉
Następna stylizacja Pink Riverto zdecydowanie moja ulubiona❗
To długa różowo-metaliczna spódnica zestawiona z czarną koszulą wykończoną plisowanym kołnierzem i plisowanymi rękawami plus najmodniejszy model tego sezonu szpilek.
Spódnica jest dość oryginalna,więc stonowałam ją czarnym kolorem. Ta stylizacja jest bardzo kobieca i glamour idealna na rodziną uroczystość,wyjście do teatru a nawet na randkę.
Stylizacja Goldi to połączenie wieczorowej złotej plisowanej bluzki ze sportowymi dość spodniami, a do tego złote trampki,które są jednocześnie połączeniem sportu z elegancją.
Ta propozycja idealnie sprawdzi się na wyjście ze znajomymi a jak buty zamienimy na złote szpilki to idealnie sprawdzi się również na disco.
A która stylizacja najbardziej Wam przypadła do gustu ? Ubrania: H&M
Ruby Katherine Stevens znana wszystkim jak Barbara Stanwyck
fot.mat.prasowe
Ruby Katherine Stevens − amerykańskaaktorkafilmowa, teatralna i telewizyjna, tancerka kabaretowa i modelka, laureatka nagrody Złotego Globu i trzech nagród Emmy. Po czterokrotej nominacji do nagrody Oscara, w 1982 roku otrzymała honorowego Oscara za całokształt twórczości artystycznej. W 1986 roku została laureatką nagrody im. Cecila B. DeMille’a.
fot.mat.prasowe
Ma irlandzkie, szkockie i angielskie korzenie. Najmłodsza z pięciorga dzieci Amerykanina Byrona E. Stevensa i Catherine Ann McGee, kanadyjskiej imigrantki z Nowej Szkocji. Kiedy miała cztery lata, jej matka zginęła w wypadku – wypchnął ją z tramwaju nieznany pijak. Dwa tygodnie po pogrzebie jej ojciec wyjechał kopać kanał panamski i słuch o nim zaginął. Ruby i jej brata, Byrona, wychowywała starsza od niej o pięć lat siostra, Mildred. Gdy Mildred dostałą pracę jako tancerka u Johna Corta, znanego nowojorskiego impresaria teatralnego, Ruby została umieszczona w rodzinie zastępczej, potem wielokrotnie zmienianej. Ukończyła nowojorską szkołę średnią Erasmus Hall Campus High School. W wieku trzynastu lat podjęła pracę jako pomocnik w sklepie, goniec w firmie telekomunikacyjnej i pomywaczka oraz uczęszczała na lekcje tańca, a mając piętnaście lat dorabiała jako modelka. W 1923 roku śpiewała w dziewczęcym chórze Ziegfeld Girls, z którym w 1926 roku zadebiutowała na broadwayowskiej scenie Hudson Theatre w sztuce Willarda Macka Pętla (The Noose). Pojawiła się ponownie na Broadwayu w spektaklu Burleska (Burlesque, 1926), zanim rok później pod pseudonimem artystycznym Barbara Stanwyck trafiła na kinowy ekran w melodramacie Broadwayowskie noce (Broadway Nights, 1927).
fot.mat.prasowe
Za występ w programie rozrywkowym NBC Barbara Stanwyck zaprasza (The Barbara Stanwyck Show, 1961–1962) zdobyła nagrodę Emmy. Pojawiła się gościnnie w serialu-westernie NBC/ABC Wagon pociągowy (Wagon Train, 1961-1964) oraz w jednym z odcinków serialu ABC Aniołki Charliego (Charlie’s Angels, 1980) pt. Chłopaki Toni (Toni’s Boys) z Jaclyn Smith, Cheryl Ladd i Shelley Hack. Kreacja Victorii Barkley, matki Heatha (Lee Majors) i Audry (Linda Evans) w serialu-westernie ABC Wielka dolina (The Big Valley, 1965-1969) przyniosła jej drugą w karierze nagrodę Emmy. Za postać Mary Carson w miniserialu ABC Ptaki ciernistych krzewów (The Thorn Birds, 1983) u boku Richarda Chamberlaina odebrała po raz trzeci nagrodę Emmy i otrzymała nagrodę Złotego Globu.
Jej ostatnią rolą była Constance Colby Patterson, starsza siostra dyrektora generalnego Colby Enterprises Jasona (Charlton Heston), nienawidząca jego żony Sable (Stephanie Beacham) w operze mydlanej ABC Dynastia (1985) oraz spin-off Dynastia Colbych (The Colbys, 1985-1986).
fot.mat.prasowe
Była dwukrotnie mężatką; z broadwayowskim komikiem Frankiem Fay’em (od 26 sierpnia 1928 do 30 grudnia 1936), z którym w dniu 5 grudnia 1932 roku zaadoptowała syna Diona Anthony’ego „Tony’ego” Faya oraz z aktorem Robertem Taylorem (od 13 maja 1939 do 21 lutego 1951).
Lata 90 na dobre zagościły w modzie. Kolejny wielki come back z tamtych lat to ogromne puchowe kurtki,który zawdzięczamy domu mody Balenciaga. Choć kurtki puchowe to must-have każdej zimy, to jednak rzadko widzieliśmy je na wybiegu. Tego sezonu takie domy mody jak Balenciaga, Chanel, i Alexander McQueen stawiają właśnie na nie. Kurtki puchowe w tym roku są w wersji XXL im większe tym lepsze, a najlepiej w towarzystwie ogromnych kołnierzy jak u DKNY.
Modna puchówka jeszcze kilka lat temu nie mogła przypominać stroju astronauty. Dziś futuryzm jest “In” (spójrzcie tylko na kolekcjeUEGxPuma), do srebrnych puchówek zakładamy nawet szpilki. Eleganckie mają opływowy kształt, są spięte paskami, a ich fason przypomina bardziej krótkie płaszczyki niż narciarskie kurtki. W wersji casual zakochałam się w fasonach inspirowanych kolekcjąBalenciagi, nonszalancko rozpiętych i zwisających z ramion.
Zatem kochane wniosek prosty tej zimy, aby być trendy nie musimy marznąć!
Gwiazdy i ja już je nosimy:
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Moje propozycje:
Pierwsza stylizacja – H&M
Druga stylizacja – H&M
Trzeci stylizacja – kurtka i plecak – ZARA, sweter, spodnie i kolczyki-H&M, buty-DEICHMANN
Luccille Fay LeSueur znana wszystkim jako Joan Crawford.
fot.mat.prasowe
Joan Crawford, amerykańska aktorka kinowa i telewizyjna a także tancerka. W 1999 r. American Film Institute umieścił ją na dziesiątym miejscu na liście największych aktorek wszech czasów (The 50 Greatest American Screen Legends). Karierę zaczynała jako tancerka rewiowa na Broadwayu. W 1925 r. podpisała kontrakt z MGM i wkrótce została symbolem filmów o flapper. W latach 30. zasłynęła z ról kobiet, które ciężką pracą zdobywają sukces i miłość. U schyłku tej dekady jednak jej filmy przestały przynosić wysokie zyski. W połowie lat 40. aktorka powróciła do wysokiej formy, a w 1945 r. została laureatką Oscara za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą w Mildred Pierce. Była jeszcze dwukrotnie nominowana do tej nagrody za filmy noirOpętana i Sudden Fear. Zagrała w ponad 80 filmach, zarówno niemych jak i dźwiękowych, m.in. w Naszych roztańczonych córkach, Ludziach w hotelu, Kobietach, Humoresce,Co się zdarzyło Baby Jane?. Najczęściej występowała u boku Clarka Gable’a (ośmiokrotnie). W połowie lat 70. wycofała się z życia publicznego. Była czterokrotnie zamężna. Adoptowała pięcioro dzieci z czego jedno zostało odebrane przez biologiczną matkę. Crawford wydziedziczyła dwoje dzieci, Christinę i Christophera. Aktorka była bohaterką kontrowersyjnych wspomnień autorstwa jej córki, Christiny, Mommie Dearest, na podstawie których powstał również film z Faye Dunaway.
fot.mat.prasowe
Crawford była w szkole z internatem, a że rodziny nie było stać na opłacenie czesnego, musiała wykonywać różne pracy m.in. zmywać i sprzątać w szkole. Ostatecznie związek Anny i Henry’ego rozpadł się, a dzieci wraz z matką z powodu trudnej sytuacji życiowej musiały zamieszkać na zapleczu pralni. W szkole świętej Agnieszki wystąpiła po raz pierwszy na scenie w przedstawieniu baletowym Miesiące roku. Po kilku latach musiała wybrać szkołę średnią i zapisała się do Akademii Rockingham, którą ukończyła w 1923 r. Wkrótce zaczęła pracować w domu towarowym i rozpoczęła edukację w Stephen College w Columbii, do którego po kilku miesiącach przestała uczęszczać. W owym czasie wygrywała konkursy taneczne w nocnych klubach i czekała na swoją szansę, aby zaistnieć w świecie showbiznesu.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Dzięki znajomościom z Katherine Emerine, u której występowała jako tancerka w objazdowej rewii, zdecydowała się wyruszyć do Chicago i tam pracowała jako tancerka, z gażą 25 dolarów tygodniowo. Przebywała w Oklahoma City i Detroit. Właśnie tam została zauważona przez producenta J.J. Schuberta, który zaproponował jej udział w nowym projekcie Innocent Eyes, który miał premierę w marcu 1924 r. w Winter Garden Theatre w Nowym Jorku. Wkrótce otrzymała podwyżkę i zarabiała 35 dolarów tygodniowo. Udane występy spowodowały, że Harry Rapf, producent z MGM, zaprosił ją na zdjęcia próbne. Boże Narodzenie spędziła w Kansas City z rodziną. Wówczas otrzymała telegram z informacją o propozycji 5-letniego kontraktu od wytwórni, z gwarancją zarobku 75 dolarów tygodniowo. Dnia 3 stycznia 1925 r. dotarła do Los Angeles i została zakwaterowana w Hotelu Washington. Dzięki pomocy gwiazdora kina niemego Williama Hainesa aktorka względnie szybko odnalazła się w nowym otoczeniu. W 1925 r. zagrała w sześciu filmach, ale w większości przypadków nie była wymieniana w napisach. W Lady of Night była dublerką Normy Shearer, w The Only Thing Jacka Conwaya była damą dworu, statystowała w The Circle i Wesołej wdowie, a bardziej znaczącą rolą była Bobby w Pretty Ladies. Wkrótce szef reklamy MGM stwierdził, że aktorka musi mieć zmienione nazwisko ponieważ LeSueur brzmi zbyt teatralnie, pasuje do królowej burleski, a ponadto mało kto wiedział jak poprawie wypowiedzieć nazwisko przez co LeSueur kojarzylo się ze słowem sewer (ściek po ang.). W wyniku konkursu przeprowadzonego w czasopiśmie filmowym Lucille LeSueur stała się Joan Crawford.
W 1926 r. Crawford w plebiscycie WAMPAS Baby Stars znalazła się na liście najbardziej perspektywicznych gwiazd filmowych. Pierwszym istotniejszym filmem w karierze aktorki był występ Demonie cyrku, a jej grę docenił m.in. The New York World. Występ w Naszych roztańczonych córkach potwierdził formę aktorki. Decydenci MGM uznali, że Crawford jest gotowa na współpracę z największymi męskimi gwiazdami kina niemego: Johnem Gilbertem, Ramonem Navarro.
fot.mat.prasowe
Aktorka nie miała własnych dzieci chociaż bardzo ich pragnęła. Na pewnym etapie kariery jednak poddała się zabiegom aborcji, a ponadto kilkukrotnie poroniła. W konsekwencji zdecydowała się na adopcję. Adoptowała pięcioro dzieci: Christinę, dwóch Christopherów, bliźniaczki Cathy i Cynthię. Przy czym pierwszy syn Christopher został, po blisko rocznym pobycie w domu Crawford, odebrany przez biologiczną matkę. Bliźniaczki po latach wspominały matkę jako troskliwą i czułą kobietę natomiast Christopher, a przede wszystkim Christina mieli negatywne zdanie o Crawford. W 1978 r. Christina napisała książkę Mommie Dearest, w której twierdziła, że Joan znęcała się fizycznie i psychicznie nad nią i jej bratem. Według Christiny „matka była alkoholiczką. I kochała tylko siebie. My byliśmy jej potrzebni do tego, by interesowały się nią media. Adoptowała nas dla rozgłosu”. Wiele osób bliskich Crawford m.in. jej osobista sekretarka Betty Barker, Van Johnson, Marlene Dietrich, Myrna Loy, Katharine Hepburn, a także Bette Davis nie dało wiary rewelacjom autorki książki. Jednakże Betty Hutton czy też Helen Hayes twierdziły, że były świadkami agresywnego zachowania Crawford.
fot.mat.prasowe
Dnia 10 maja 1977 r. Crawford zmarła w swoim apartamencie w Nowym Jorku. Przyczyną zgonu był zawał serca. Zgodnie z testamentem bliźniaczki Cindy i Cathy otrzymały 77,5 tys. dolarów, Betty Barker, przyjaciółka i sekretarka Crawford, otrzymała 35 tys. dolarów, a Christopher i Christina zostali wydziedziczeni z „powodów które są im dobrze znane”. Część pieniędzy została przekazana wielu organizacjom m.in. domowi opieki Motion Picture Home, który aktorka sama założyła, Amerykańskiemu Towarzystwu Walki z Rakiem, Stowarzyszeniu Dystrofii Mięśniowych, Amerykańskiemu Stowarzyszeniu Chorób Serca oraz Szkole dla Chłopców w Wiltwyck.
New York Times opublikował na pierwszej stronie liczący 2 tysiące słów nekrolog. Dnia 13 maja Jack Valenti, dyrektor generalny Motion Picture Association of America, poprosił o minutę ciszy we wszystkich studiach Hollywood. Tego samego dnia odbyła się prywatna ceremonia pogrzebu w której wzięła udział czwórka dzieci i 75 innych osób. Natomiast nabożeństwo żałobne miało miejsce w All Souls Unitarian Church, w którym wzięło udział 1,5 tys. osób. W czasie uroczystości przemawiali Anita Loss, Cliff Robertson, Geraldine Brooks, a zaśpiewała Pearl Bailey.
Trend lat 90 czyli między innymi tendencja dziewczyny z Bronxu króluje tego roku w modzie, dzięki czemu do mody powróciły ogromne bluzy najczęściej w towarzystwie kaptura.
Bluza najlepiej aby była bardzo luźna, typu oversize, z zadługimi rękawami i z kapturem.
Idealnej bluzy można szukać nawet na męskim dziale.
Bluzy możemy nosić casualowo do dżinsów i sportowych butów, lecz aby wyglądać modnie należy przełamać sportowy look, zestawiając bluzę z wysokimi szpilkami, kozakami, obowiązkowo z chokerem na szyi i torebką w dłoni. Trzeba być odważną i nie bać się łączyć bluzy z elegancką garderobą, gdyż bluzy najlepiej prezentują się w towarzystwie eleganckich ubrań np.w duecie z ołówkową spódnicą lub nawet plisowaną maxi a do tego obowiązkowo szpilki, a dla mniej odważnych polecam zestawić bluzę ze skórzanymi spodniami i botkami na wysokich obasach. Odważne fashionistki zachęcam do noszenia bluzy jako sukienkę a do tego wysokie kozaki za kolano, bo takie zestawienie tego sezonu to prawdziwy must have.
Każda z Was na pewno znajdzie idealny model dla siebie, dozwolone wszystko co się podoba.
Modne są bardzo klasyczne modele od Nike,Fila,Calvin Klein (takie noszono w latach 90),
ale tańsze wersje również dostepne są w sieciówkach.
Gladys Marie Smith znana wszystkim jakoMary Pickford
fot.mat.prasowe
Mary Pickford to amerykańska aktorka filmowa kanadyjskiego pochodzenia, gwiazda epoki kina niemego.
Razem z Charlesem Chaplinem, D. W. Griffithem i swoim mężem Douglasem Fairbanksem założyła pierwszą niezależną wytwórnię filmową –United Artists. W latach 20. miała status gwiazdy, w późniejszym czasie zajęła się również działalnością charytatywną.
fot.mat.prasowe
Mary Pickford to córka zagorzałej katoliczki i umiarkowanego metodysty mającego słabość do alkoholu. Była jednym z trójki rodzeństwa, a na chrzcie otrzymała imiona Gladys Mary.
W wieku 6 lat jej ojciec zginął w nieszczęśliwych okolicznościach i czteroosobowa rodzina została sama, bez żadnego źródła dochodu, ani oszczędności. Matka, Charlotte, podjęła się więc pracy szwaczki. Jeden z jej współpracowników zasugerował, że mogłaby trochę dorobić do skromnej pensji, gdyby wysłała swoje dzieci na scenę. W tamtych czasach różnego rodzaju teatry półzawodowe, wodewilowe i kabaretowe były w modzie i ciągle szukały nowych talentów, żeby nie wypaść z obiegu. Charlotte, jako ortodoksyjna katoliczka, bała się niemoralnego życia ludzi sceny, ale dała się skusić.
fot.mat.prasowe
Pracę w teatrze znaleźli wszyscy z rodziny, lecz od początku wiadomo było, że to mała Gladys jest prawdziwą gwiazdą. Afisz przed jednym ze spektakli zapowiadał: cudowne dziecko Gladys. Przez kolejne dziesięć lat ciężko pracowała na scenie, wystawiana w niezliczonych spektaklach muzycznych i melodramatach. Razem z teatrem zwiedziła północno-wschodnie Stany Zjednoczone. Była ambitna, a do tego oszczędna i pracowita, więc rodzinie powodziło się coraz lepiej.
fot.mat.prasowe
W początkach film wydawał się jej mało pociągający, to w okolicach roku 1909, jego rozwój techniczny zaczynał ją ciekawić. Wcześniej gwiazda Broadwayu nie miała czego szukać przed kamerą, gdzie kręcono krótkie nieskomplikowane historyjki, z reguły bez scenariusza i improwizując.
Jeszcze w 1909 r. wystąpiła aż 51 razy i sama wyprodukowała 3 filmy. Przekonała również Griffitha, żeby zatrudnił też jej młodsze rodzeństwo. Szybko stała się wielką gwiazdą Biograph – wytwórni, gdzie dotychczas aktorzy byli raczej anonimowi. Z Mary Pickford było inaczej. Griffith pozwolił jej używać własnego makijażu i samemu dobierać sobie kostium.
Mary Pickford odchodziła na artystyczną emeryturę w wieku 41 lat. Była sławna i bogata, zarządzała dobrze prosperującym studiem filmowym, natomiast jej życie osobiste było ruiną. Pozostała zupełnie sama. Zmarła jej matka, brat i młodsza siostra. Brat miał problemy z alkoholem, a siostra zmarła niespodziewanie na atak serca. Każda z tych śmierci była dużym ciosem dla aktorki. Próbowała zastąpić matkę swojej osieroconej siostrzenicy, ale z marnym skutkiem.
Mary Pickford i Charles “Buddy” Rogers wzięli ślub po dziesięcioletniej znajomości. Byli razem aż do końca. Adoptowali dwójkę dzieci, Roksanę i Ronalda. Pickford poświeciła się domowi i choć myślała o powrocie przed kamerę, nigdy już nie wystąpiła. Odmówiła m.in. roli Normy Desmond w Bulwarze Zachodzącego Słońca Billy Wildera. Jako jedna z nielicznych gwiazd tamtej epoki zachowała w swoich kontraktach klauzule, dzięki którym praktycznie cała jej ważna spuścizna należała na mocy prawa autorskiego do niej samej, a nie do producentów. Dzieliła się więc swoimi zbiorami z najróżniejszymi instytutami i bibliotekami. Dzięki temu dziś zachowała się znacznie większa część jej dorobku niż innych gwiazd filmu epoki kina niemego.
W roku 1956 odsprzedała swoje udziały w United Artists. Oprócz niej z założycieli firmy pozostał już tylko Charles Chaplin., który też w końcu przeszedł na emeryturę. W tym samym roku założyła Mary Pickford Foundation i zajęła się działalnością charytatywną. W roku 1976 otrzymała Specjalną Nagrodę Akademii, Oscara za całokształt pracy aktorskiej. Jej radiowe wystąpienie z tej okazji było zarazem ostatnim publicznym pokazem aktorki.
Niczym bumerang do mody powróciły spodnie typu ,,mom jeans” !
fot.mat.prasowe
Do mody niczym bumerang tym razem powróciły ,,mamuśkowe” dżinsy typu mom jeans, któe królowały i świeciły tryumfy w szalonych latach 90, kiedy to z wypiekami na twarzy czekaliśmy na kolejny odcinek „Beverly Hills 90210”. Inspirowaliśmy się bohaterami, próbując stworzyć podobne stylizacje do tych z serialu. Wtedy to oni wyznaczali trendy. Nie pamiętam odcinka, w którym Brenda, Kelly czy Donna nie miały na sobie „mamuśkowych” dżinsów. Do świata mody powróciły mom jeans’y już w zeszłym roku, ale teraz osiągają swój szczyt, stając się jednym z największych hitów sezonu!
„Mom jeans” to typ spodni, który z założenia jest trochę „niemodny”, niedopasowany do figury, ale komfortowy i oczywiście bardzo wygodny. Charakterystyczny element tych spodni to wysoka talia, a nawet bardzo wysoka, a ich guzik sięga zwykle do pępka.
Te spodnie to jeden z najbardziej kontrowersyjnych elementów damskiej garderoby. Pamiętacie może skecz Saturday Night Live, o „Mom Jeans” z 2003 roku? Skecz wyśmiewa mamusiowe dżinsy końca lat 80. i wczesnych 90. Przeciwniczki uważają, że są mało kobiece i deformują naszą sylwetkę. Natomiast zwolenniczki chwalą za wygodę i nonszalancki wygląd.
A Wy kochani należycie do zwolenniczek czy przeciwniczek mom dżinsów?
Vivian Mary Hartley znana wszystkim jako Vivien Leight
fot.mat.prasowe
Vivien Leigh, właść. Vivian Mary Hartley brytyjska aktorka teatralna i filmowa, dwukrotna laureatka Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za kreacje Scarlett O’Hary w Przeminęło z wiatrem (1939) i Blanche DuBois w filmowej adaptacji Tramwaju zwanego pożądaniem (1951), rolę, w którą wcielała się także na deskach londyńskiego West Endu. Otrzymała również nagrodę Tony za udział w broadwayowskiej wersji Towarzysza.
Po ukończeniu edukacji w szkole teatralnej Leigh zagrała niewielkie role w czterech filmach z 1935 roku. Już dwa lata później zagrała główną postać żeńską w Wyspie w płomieniach (1937). Ceniono ją za ponadprzeciętną urodę, przez co sama Leigh uważała, że jej zdolności aktorskie nie są odpowiednio doceniane. Pomimo sławy i popularności zdobytych dzięki filmom, była przede wszystkim aktorką teatralną. W trakcie 30-letniej kariery zagrała w licznych i różnorodnych rolach: od bohaterek komedii Noëla Cowarda i George’a Bernarda Shawa do klasycznych, szekspirowskich heroin takich jak Ofelia, Kleopatra, Julia czy Lady Makbet. Pod koniec życia wcielała się w postacie charakterystyczne w kilku filmach.
Leigh często współpracowała ze swoim drugim mężem, Laurence’em Olivierem, którego żoną była od 1940 do 1960 roku. Razem występowali w wielu filmach i przedstawieniach teatralnych, których reżyserem był często sam Olivier. Przez większość dorosłego życia cierpiała na cyklofrenię.. Zyskała reputację osoby, z którą trudno się współpracuje, wskutek czego w jej karierze zdarzały się okresy zastoju. Od połowy lat 40. XX wieku doznawała powtarzających się napadów przewlekłej gruźlicy, która ostatecznie przyczyniła się do jej śmierci w wieku 53 lat. W 1999 roku Amerykański Instytut Filmowy uznał ją za szesnastą najlepszą aktorkę w historii kinematografii amerykańskiej.
fot.mat.prasowe
Vivien to kobieta, która jeszcze przez wiele dekad była ideałem piękna i niedoścignioną ikoną stylu. Charakteryzowały ją piękne rysy twarzy, długie, kręcone włosy, duże oczy, wyrazisty makijaż. Vivien nie sposób było nie zauważyć, ona po prostu przyciągała emanującą z niej urodą, kobiecością i subtelnością.Mówiła, poniekąd o sobie:Piękni ludzie tworzą swoje własne prawa.Jej uroda została również pośmiertnie prestiżowo wyróżniona. Zajęła pierwsze miejsce w rankingu przeprowadzonym przez firmę Bottegreen Prints w 2006 i została okrzyknięta Najpiękniejszą Brytyjką Wszech Czasów.Vivien nienawidziła swoich dłoni. Kiedy w latach 50. zaczęły się jej problemy psychiczne związane m.in. z niepowodzeniami w związku z Laurencem Olivierem, zaczęła gromadzić obsesyjnie białe rękawiczki. Robiła to dlatego, że uważała, że ma za duże, brzydkie dłonie, których nie powinna pokazywać światu. Zaniechała tego, gdy zwrócono jej uwagę, że wygląda to nieelegancko. . Gwiazda nigdy nie miała kompleksów na temat swojego wzrostu. Cieszyła się, że ma jedynie 160 centymetrów, bo twierdziła, że jako wysoka kobieta czułaby się niezręcznie. Vivien, która mawiała “Piękni ludzie tworzą swoje własne prawa”, do dziś uważana jest za ideał piękna.
fot.mat.prasowe
My kobiety zawdzięczamy jej:
modę na falę w stylu Hollywood,
fot.mat.prasowe
modę na klasyczny make-up,
fot.mat.prasowe
modę na nakrycia głowy,
fot.mat.prasowe
modę na białe rękawiczki,
fot.mat.prasowe
modę na podkreślanie talii,
fot.mat.prasowe
Moje ulubione cytaty Vivien Leigh:
,,Nie ma brzydkich kobiet,są tylko kobiety,które nie wiedzą,że są piękne.”
Niczym bumerang do mody już jakiś czas temu powrócił motyw NASZYWEK.
fot.mat.prasowe
Od kilku sezonów do mody powróciły naszywki,wystepują wszędzie na ubraniach,torebkach,plecakach a nawet butach ! Nie wiem czy wiecie,że pierwsza naszywka była prawdopodobnie dziełem Michała Anioła. Została wymyślona przez dobroczynnych i milutkich władców renesansu w celu uczenia młodzieży szlachetnej sztuki krawiectwa. Nie przyjęła się, ponieważ przez wieki popularna łata wygrywała z nią. Dopiero pod koniec XX w., kiedy łatanie ubrań przestało być koniecznością, a stało się zwyczajnym obciachem, przyzwyczajona do szycia młodzież przejęła tę szczytną ideę. Teraz powróciły zostały zaakceptowane i pokochane przez fashionistki na całym świecie i zostały w trendach na dłużej.Znajdziemy je w domach mody,u projektantów oraz w sieciówkach i na ulicy .
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Gwiazdy i Ja już je nosimy:
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Stylizacja pierwsza – tunika – Pull&Bear, szpilki – no name. Stylizacja druga – koszula – C&A, torebka – Stradivarius, bandana-NEW YORKER, szpilki -nn
Sonia Rykiel z domu Flis (ur. 25 maja 1930 w Paryżu, zm. 25 sierpnia 2016 tamże) – francuska projektantka mody, aktorka oraz pisarka.
Założycielka domu mody sygnowanego jej imieniem i nazwiskiem.
Urodziła się w rodzinie Żydów pochodzących z Polski i Rumunii, którzy wyemigrowali do Francji. W 1953 roku wyszła za mąż za Sama Rykiela, właściciela sklepu odzieżowego. Projektowanie zaczęła w latach 60. XX wieku, następnie w 1968 roku otworzyła pierwszy własny butik w Paryżu. W następnym dziesięcioleciu rozszerzyła działalność na rynek kosmetyczny. Otrzymała wiele nagród, wyróżnień i odznaczeń, m.in.: Oscara przyznanego przez Fashion Group International of New York w 1986 roku, a w grudniu 2001 roku francuski Ordre national du Mérite.
fot.mat.prasowe
Flagowy sweterek „biednego chłopca” z którego zasłyneła Sonia nosiły największe nazwiska m.in Audrey Hepburn, Brigitte Bardot i Catherine Deneuve.Jedyna najbardziej paryska z paryżanek. Była królową dzianiny, choć nigdy nie nauczyła się szyć. Projektantka słynąca z ubrań w kolorowe paski, ale sama od pół wieku pozostawała wierna swojemu stylowi czyli czarnym spodniom, czarnym koszulom i kręconym rudym włosom. „Nie lubię męczyć się dla mody. Narzucam na siebie gotowe stylizacje i wychodzę z domu”, mówiła w wywiadach,
Sonia uważała, że moda powinna być demokratyczna, dlatego ubierała milionerki i studentki, balansując na granicy stylów wampa z lat 20., hipiski z lat 70. albo damy z lat 80. Sama pochodziła z rodziny francuskich intelektualistów. Wychowała się w towarzystwie czterech sióstr w podparyskim Neuilly. Jako dziecko bardziej interesowała się książkami i chłopcami niż ubraniami,jak sama twierdziła:.„Mój tata pochodził z Rumunii, był zegarmistrzem, mama Rosjanka zajmowała się wychowaniem dzieci. Rozmawiało się o sztuce i polityce, nigdy o modzie”, wspominała. Podkreślała jednak, że jej mama miała niezwykłe wyczucie stylu. Często zabierała córki do eleganckiego butiku Aux Enfants du Bois, gdzie kupowała im sznurowane botki i białe podkolanówki. „Nie znosiłyśmy tego!”, żartowała Sonia z uśmiechem na twarzy.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Jako siedemnastolatka Sonia dostała pracę w butiku „Laura”. Została zatrudniona do stylizowania okien wystawowych. W 1954 roku, wyszła za mąż za właściciela sklepu, Sama Rykiela. Rok później urodziła córkę Nathalie, pięć lat później zaczęła już sama projektować ubrania bo jak sama stwierdziła nie miała się w co ubrać w drugiej ciąży z synkiem Jeanem-Phillippem,syn niestety urodził się niewidomy i został uznanym kompozytorem. U dostawcy męża zamówiła sweter, który szybko wzbudził zainteresowanie wśród klientek i trafił na okładkę samego francuskiego „Elle”. Golf w biało-czerwono-różowe paski stał się symbolem kobiecego wyzwolenia na równi z miniówką Mary Quant. W 1968 roku, gdy w najlepsze trwała rewolta studencka, Sonia otworzyła swój pierwszy butik w Paryżu, przy Saint-Germain-des-Pres.
fot.mat.prasowe
Nigdy nie planowała zostać projektantką, a przez pierwsze 10 lat pracy uważała, że każdy kolejny dzień będzie jej ostatnim, jednak nie przestała kochać mody przez 40 lat. W założonym przez siebie domu mody każdego sezonu od nowa interpretowała „sweter dla biednego chłopca”, kombinując na wszelkie sposoby z kolorami, ale pozostając wierna paskom. Znakiem rozpoznawczym Sonii stały się także welurowe t-shirty, futra oraz małe czarne. „Kobieta Sonii Rykiel jest maksymalistką, woli kupić sobie nowe buty niż wystawny obiad, uwielbia uwodzić”, twierdziła Sonia.
Mając 66 lat dowiedziała się, że cierpi na chorobę Parkinsona. Przez 15 lat ukrywała swój stan, nawet przed rodziną. Dopiero w 2012 roku, gdy firmą zarządzała już jej córka Nathalie, Rykiel wydała przejmującą książkę „N’oubliez Pas Que Je Joue” o walce z chorobą. „Rysuję od 50 lat, to jedyna rzecz, która nigdy mi się nie znudziła. Tyle że teraz mnie to męczy”, pisała oszczędnie, ale szczerze. W chorobie Rykiel coraz rzadziej pokazywała się publicznie. Rodzina zachowała udziały w domu mody, ale oficjalnie dom mody należy do koncernu z Hong Kongu.
fot.mat.prasowe
W 2014 roku dyrektorem artystycznym Sonii Rykiel została Julie de Libran, która wcześniej związana była z domem mody Louis Vuitton. W najnowszej kampanii z Georgią May Jagger powróciły flagowe kolorowe paski, gdyż Libran postanowiła wrócić do korzeni – stworzyć ubrania dla dziewczyn, które kochają dobrą zabawę, ale nigdy nie są wulgarne.
Natura paryżanek to balansowanie na granicy elegancji i nonszalancji, a nawet kiczu oraz kultury, prostoty ale i przepychu. „To nieprawda, że ubrania wyglądają lepiej na chudych dziewczynach, wszystko jest kwestią nastawienia!”, mówiła Rykiel. Mocne i bardzo odważne stwierdzenie w świecie mody opanowanym obsesją rozmiaru zero i pogoni za doskonałą sylwetką.
Marie Magdalene Dietrich znana wszystkim jakoMarlena Dietrich
fot.mat.prasowe
Niemiecka aktorka i piosenkarka, obywatelka amerykańska.
Pierwsze role zagrała już w latach 20., jednak dopiero film Błękitny anioł z 1930 roku przyniósł jej międzynarodowy rozgłos. Największe sukcesy filmowe osiągała w latach 1930–1935, kiedy współpracowała z austriackim reżyserem Josephem von Sternbergiem. Podczas II wojny światowej opowiedziała się przeciw III Rzeszy Niemieckiej, występując na frontach dla amerykańskich żołnierzy. W kolejnych dekadach skupiła się na karierze estradowej.
Ma na swoim koncie ponad 30 głównych kreacji filmowych.To Ona , legenda kina, nadała spodniom, marynarkom i krawatom bardziej kobiecy charakter i sprawiła, że panie zaczęły myśleć o nich nie tylko jako wygodnych i nieskomplikowanych, ale również seksownych i pociągających. Dietrich, jak żadna inna gwiazda kina, eksponowała swoje wdzięki, nosząc to, co w założeniu miało trafić do szafy mężczyzn.Dziś powiedzielibyśmy o niej „trendsetterka”, bo to ona jako pierwsza założyła męski garnitur i nosiła go z gracją godną hollywodzkiej gwiazdy. Styl przez nią stworzony opiera się na pewnej zabawie konwencją oraz przenikaniu się mody dedykowanej obu płciom.
fot.mat.prasowe
My kobiety zawdzięczamy jej:
ubieranie elementów męskiej garderoby,
fot.mat.prasowe
zakładanie cylindrów,
fot.mat.prasowe
noszenie szelek,
fot.mat.prasowe
mode na blond fale,
fot.mat.prasowe
Moje ulubione cytaty Marleny Dietrich:
,,Jeśli kobieta ubierając się pragnie przypodobać się własnemu mężowi – wkłada zeszłoroczną suknię.”
,,Jeśli żona wybaczyła już mężowi, to nie powinna mu jego grzechów serwować na śniadanie.”
,,Kobiety dzielą się na dwie kategorie. Na roztrzepane, które zawsze gubią rękawiczki, i na uważne, które zawsze jedną przynoszą do domu.”
,,Ludzie, którzy mnie oglądają przypominają widzów na meczu tenisowym. Z tą tylko różnicą, że ich głowy nie poruszają się z lewa na prawo, lecz z dołu do góry.”
,,W dwóch przypadkach ludzie absolutnie nie wierzą żadnym tłumaczeniom. Gdy mężczyzna wyjaśnia, skąd ma podbite oko, a kobieta… nowe futro.”
