Wyatt Emory Cooper (1 września 1927 – 5 stycznia 1978) był amerykańskim pisarzem, scenarzystą i aktorem. Był czwartym mężem dziedziczki Vanderbilt i towarzyskiej Glorii Vanderbilt oraz ojcem prezentera CNN Andersona Coopera . Jako aktor był zwykle przedstawiany jako Wyatt Cooper .
Cooper miał dzieciństwo w małym miasteczku Pleasant Grove w stanie Mississippi , niedaleko Quitman w stanie Mississippi , jako syn Rixie Jane Annie (z domu Anderson) i Emmeta Debro Coopera. Cooper pochodził z biednej rodziny o głębokich południowych korzeniach, a później jako małe dziecko przeniósł się do Nowego Orleanu w Luizjanie . Ukończył studia na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), gdzie ukończył sztuki teatralne i rozpoczął karierę aktorską.
W wieku dwudziestu lat Cooper przeniósł się do Nowego Jorku, aby zająć się aktorstwem. Kiedy Cooper miał 26 lat, pojawił się na Broadwayu w obsadzie The Strong Are Lonely , dramatu, który przez tydzień puszczano w Broadhurst Theatre jesienią 1953 roku. Cooper pisał także opowiadania i sztuki.
Po trzydziestce Cooper mieszkał w Los Angeles, uczęszczał zarówno na UCLA, jak i na UC Berkeley i pracował jako scenarzysta. Mieszkając w West Hollywood , wówczas nieuregulowanej części hrabstwa Los Angeles , Cooper mieszkała w pobliżu Dorothy Parker i jej męża Alana Campbella . Bliska przyjaźń rozwinęła się, a rok po śmierci Parkera w 1967 roku Cooper opublikował wnikliwy i poczytny profil w magazynie Esquire , zatytułowany „Cokolwiek myślisz, że Dorothy Parker była jak, nie była”. Cooper przeniósł się na Manhattan na początku lat 60. i pracował tam jako redaktor magazynu.
Jego twórczość obejmuje film The Chapman Report z 1962 roku , film The Glass House z 1972 roku oraz książkę Families: A Memoir and a Celebration z 1975 roku .
24 grudnia 1963 poślubił dziedziczkę Glorię Vanderbilt , zostając jej czwartym mężem. Para często pojawiała się na krajowej liście najlepiej ubranych. Mieli dwóch synów: Cartera Vanderbilta Coopera (1965–1988), który zginął w wyniku samobójstwa, i Andersona Haysa Coopera (ur. 1967), który jest kotwicą CNN.
Cooper napisał w swoim pamiętniku z 1975 roku: „To w rodzinie uczymy się prawie wszystkiego, co kiedykolwiek wiemy o miłości. W młodości moich synów zainwestowano w ich obietnicę, ich możliwości, mój udział w nieśmiertelności”. Zmarł na Manhattanie w Nowym Jorku 5 stycznia 1978 roku, w wieku 50 lat, podczas operacji na otwartym sercu, po ataku serca w grudniu ubiegłego roku.
Zasady stylu Wyatta Coopera: 1.Falowane włosy zaczesane na gładko. 2.Białe kołnierzyki. 3.Elegancja. 4.Klasa. 5.Szyk.
Gloria Laura Vanderbilt znana wszystkim jako Gloria Vanderbilt.
Gloria Laura Vanderbilt (ur. 20 lutego 1924 w Nowym Jorku, zm. 17 czerwca 2019 tamże) – amerykańska artystka, aktorka i bywalczyni salonów, znana najbardziej jako twórczyni jednych z pierwszych ekskluzywnych dżinsów. Była członkiem zamożnej rodziny Vanderbiltów.
Jej dziadek wzbogacił się, budując koleje. Ojciec pozostawił jej czteromilionowy fundusz powierniczy, którym zarządzała jej matka, również Gloria. We dwie często przebywały w Paryżu. Matka nie była zbyt odpowiedzialna, a jej siostra bliźniaczka Thelma była kochanką księcia Walii. Po procesie sądowym opiekę nad dzieckiem przejęła ciotka ze strony ojca, Gertrude Vanderbilt Whitney, rzeźbiarka i filantropka.
Młodsza Gloria dorastała odtąd w luksusie posiadłości ciotki, w kręgu kuzynów. Ukończyła nowojorską szkołę artystyczną Arts Student League. Gdy osiągnęła pełnoletniość, ostatecznie odebrała matce jej już i tak skromne dochody z trustu, i natychmiast uciekła do Hollywood. Nastąpił szereg małżeństw: agent filmowy, dyrygent (polskiego pochodzenia) Leopold Stokowski (dwóch synów), reżyser Sidney Lumet, scenarzysta. Po rozwodzie z Lumetem wyszła za Wyatta Emorego Coopera (dwóch synów). Carter, syn z tego ostatniego małżeństwa, w lipcu 1988 roku wyskoczył z okna na 14. piętrze na oczach matki, z powodu depresji lub stresu albo pod wpływem alergii na lek przeciw astmie – Gloria opisała to w książce Black Night, White Night. Drugi z tych synów to Anderson Cooper, znany reporter CNN.
Gloria malowała obrazy, projektowała pościel, porcelanę, sztućce. W latach 70. sprzedawała prawa do oznaczania swoim imieniem i nazwiskiem okularów, perfum, ubrań; tak powstały również dżinsy z napisem „Gloria Vanderbilt” na tylnej kieszeni, produkowane przez przedsiębiorstwo Murjani Corporation. Promowała firmowane przez siebie produkty w telewizyjnych reklamach – logo w formie łabędzia stało się powszechnie rozpoznawane. Była autorką i bohaterką książek.
Zmarła 17 czerwca 2019 w wieku 95 lat na raka żołądka w swoim domu na Manhattanie w Nowym Jorku.
My kobiety zawdzięczamy jej:
ekskluzywne dżinsy,
ubrania,
pościel,
perfumy,
porcelanę,
Zasady stylu Glorii Vanderbilt: 1.Falowane włosy zaczesane na gładko. 2.Ciemne usta. 3.Minimalizm. 4.Elegancja. 5.Klasa.
Maria Mercedes Morgan znana wszystkim jako Gloria Morgan Vanderbilt
Gloria Morgan Vanderbilt, właściwie Maria Mercedes Morgan (ur. 23 sierpnia 1904, zm. 13 lutego 1965) – amerykańska działaczka społeczna, najbardziej znana jako matka projektantki mody i artystki Glorii Vanderbilt oraz babcia dziennikarza telewizyjnego Andersona Coopera. Była centralną postacią w Vanderbilt vs. Whitney, jednym z najbardziej sensacyjnych amerykańskich procesów o opiekę nad dzieckiem w 20 wieku. Jej identyczna siostra bliźniaczka, Thelma, wicehrabina Furness, była kochanką przyszłego Edwarda VIII.
Urodziła się w Grand Hotel National w Lucernie w Szwajcarii jako Maria Mercedes Morgan była córką Henry’ego Haysa Morgana Seniora (1860–1933), amerykańskiego dyplomaty, który służył jako konsul generalny USA w Buenos Aires w Argentynie; Berlin, Niemcy; Amsterdam, Holandia; Hawana, Kuba; oraz Bruksela, Belgia. Jej matką była jego druga żona, była Laura Delphine Kilpatrick (1877–1956); Para pobrała się w 1894 roku i rozwiodła w 1927 roku.
Jej dziadek ze strony matki, Hugh Judson Kilpatrick (1836-1881), był generałem armii Unii podczas wojny secesyjnej, który służył również jako minister USA w Chile. Jej babka ze strony matki, Luisa Kilpatrick, z domu Valdivieso Araoz, była członkiem zamożnej chilijskiej rodziny, która wyemigrowała z Hiszpanii w 17 wieku.
Morgan, który przyjął imię Gloria jako nastolatek, miał pięcioro rodzeństwa:
Laura Consuelo Morgan (ur. 17 grudnia 1901, zm. 26 sierpnia 1979) – tamar. Wyszła za mąż za hrabiego Jeana de Maupas du Juglart, ambasadora Benjamina Thaw Jr. i Alfonsa B. Landę (z domu Alfonso Beaumont Howard Landa).
Thelma Morgan (1904–1970), jej identyczna bliźniaczka. Została kochanką Edwarda, księcia Walii i poślubiła Jamesa Vaila Converse’a i Marmaduke’a Furnessa, 1. wicehrabiego Furness.
Harry Hays Morgan Jr. (1898–1983), który został aktorem filmowym. Był żonaty z Ivor Elizabeth O’Connor, Edith Churchill Gordon i Sybil Robertina “Robin” Boyce Willys.
Constance Morgan (1887–1892), przyrodnia siostra, dziecko z pierwszego małżeństwa ojca z Mary E. Edgerton.
Gladys Morgan (ur. 14 września 1889, zm. 15 sierpnia 1958), przyrodnia siostra z pierwszego małżeństwa ojca; Była znana jako Margaret i poślubiła J. Hendersona.
Gloria Morgan kształciła się u guwernantek i w klasztorach w Europie, a także w Nowym Jorku, gdzie uczęszczała do katolickiego klasztoru Najświętszego Serca (w części Manhattanville), Skerton Finishing School i Miss Nightingale’s School. W październiku 1921 roku, za zgodą ojca, Morgan i jej siostra Thelma, obie w wieku 16 lat, zakończyły naukę i przeniosły się same do mieszkania przy 40 Fifth Avenue, prywatnej kamienicy. Siostry miały kilka pomniejszych ról w niemych filmach, używając imion Gloria i Thelma Rochelle. Ich debiuty były jako statyści w pojeździe Marion Davies z 1922 roku The Young Diana.
Znane jako “The Magnificent Morgans”, Gloria i Thelma Morgan były popularnymi elementami społeczeństwa, nawet jako nastolatki. Brytyjski fotograf Cecil Beaton opisał je jako “podobne do dwóch magnolii, a dzięki marmurowej cerze, kruczym warkoczom i powłóczystym sukienkom, z ich lekkimi lizusami i obcymi akcentami, rozpraszają atmosferę Ouida cieplarnej elegancji i koronkowej kobiecości. … Ich nosy są jak begonie, z pełnowymiarowymi nozdrzami, wargami bogato rzeźbionymi i powinny być pomalowane przez Sargenta, z aroganckimi głowami i dotkniętymi dłońmi, w białej satynie z miską białych piwonii w pobliżu.
6 marca 1923 roku w Nowym Jorku, w kamienicy przyjaciół, Gloria Morgan – wówczas 18-letnia i po otrzymaniu prawnej zgody ojca na ślub – została drugą żoną Reginalda Claypoole Vanderbilta, lat 42, spadkobiercy fortuny kolejowej Vanderbilt.
20 lutego 1924 roku w Nowym Jorku urodziła się ich jedyna córka, Gloria Laura.
Reginald Vanderbilt zmarł 4 września 1925 roku na to, co zostało opisane w doniesieniach prasowych jako “infekcja gardła, która spowodowała krwotok wewnętrzny”. Po jego śmierci młoda wdowa została administratorem trustu w wysokości 2,5 miliona dolarów pozostawionego ich córce, Glorii, i spędziła większą część następnych sześciu lat mieszkając w Paryżu, Biarritz i Londynie, z matką i dzieckiem, często w towarzystwie sióstr i brata, z których wszyscy mieszkali we Francji i Anglii ze swoimi małżonkami.
Jednak warunki testamentu Vanderbilta i opieki nad dzieckiem komplikowało ogólne przekonanie, że wdowa po nim nie osiągnęła pełnoletności, co oznaczało, że potrzebowała opiekuna. Gloria Morgan Vanderbilt uważała, że ma 20, a nie 21 lat, ponieważ jej matka od dawna deklarowała rok urodzenia bliźniąt jako 1905, a nie 1904. Rozbieżność została odkryta podczas badania paszportów z dzieciństwa bliźniaków Morgan i ich aktów urodzenia podczas procesu o opiekę nad Vanderbiltem w 1934 roku. Nie podano jednak powodu zmiany lat urodzenia. Jak napisała Gloria Morgan Vanderbilt w swoich wspomnieniach z 1936 roku, Bez uprzedzeń (E P Dutton): “Gdybym nie uważała się za nieletnią w tym czasie … nie byłoby potrzeby opiekuna dla siebie … [lub] dla opiekuna prawnego dla osoby mojego dziecka …. Na tej nieprawdzie – nieodwołalnej i nieodwracalnej – zależały prądy z życia mojego dziecka i mojego”.
Pod wpływem raportów prywatnych detektywów, a także służby rodziny i Laury Morgan (która wydaje się być nieco niezrównoważona emocjonalnie i psychicznie i która zeznawała po stronie pani Whitney podczas procesu), członkowie rodziny Vanderbilt uwierzyli, że Gloria Morgan Vanderbilt miała zły wpływ i zaniedbywała swoją córkę. Wybuchła bitwa o opiekę, która trafiła na pierwsze strony gazet w 1934 roku. W wyniku wielu dowodów ze słyszenia dopuszczonych podczas procesu, skandalicznych zarzutów dotyczących stylu życia Vanderbilta – w tym rzekomego związku lesbijskiego z Nadieżdą de Torby, marchioness of Milford Haven i krótkich zaręczyn z Gottfriedem, księciem Hohenlohe-Langenburg– doprowadził do nowego standardu w sensacji tabloidów.
Vanderbilt straciła opiekę nad córką na rzecz szwagierki Gertrude Vanderbilt Whitney. Vanderbiltowi przyznano ograniczone prawa rodzicielskie, pozwolono widywać się z młodą Glorią w weekendy w Nowym Jorku. Sąd usunął również Vanderbilt jako administratora funduszu powierniczego jej córki, którego roczny dochód z inwestycji był jej jedynym źródłem wsparcia. Dwa lata później sprawa opieki została ponownie otwarta, dając jej kolejną szansę na odzyskanie opieki nad córką. Tym razem sprawa została wniesiona do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. Sąd odmówił rozpatrzenia sprawy i po raz kolejny stanął przed Sądem Najwyższym Stanu Nowy Jork. Rezultatem było porozumienie, że Gloria będzie spędzać więcej czasu z matką, niż wcześniej przyznano. W 1946 roku wdowa ponownie pojawiła się w wiadomościach, kiedy jej córka ogłosiła, że nie będzie już płacić matce rocznego zasiłku w wysokości 21 000 dolarów. Mówiąc, że jej matka była w stanie pracować i robiła to w przeszłości, Gloria Vanderbilt stwierdziła, że roczny zasiłek zostanie teraz przekazany na cele charytatywne dla niewidomych i głodujących dzieci.
Od 1940 roku aż do śmierci, Gloria i jej siostra Thelma, Lady Furness, mieszkały razem w Nowym Jorku i Los Angeles w Kalifornii. Napisali podwójne wspomnienia zatytułowane Double Exposure: A Twin Autobiography, opublikowane w 1958 roku.
Vanderbilt zmarła w 1965 roku na raka i został pochowany na cmentarzu Świętego Krzyża w Culver City w Kalifornii.
W 1978 roku nowojorski socjalista i pisarz, Philip Van Rensselaer, napisał książkę o Glorii Morgan Vanderbilt zatytułowaną That Vanderbilt Woman.
Gloria Morgan Vanderbilt została zagrana przez brytyjską aktorkę Lucy Gutteridge w miniserialu telewizyjnym Little Gloria z 1982 roku … Szczęśliwy w końcu.
Zasady stylu Glori Morgan Vnaderbilt: 1.Przedziałek po środku. 2.Upięte na gładko włosy. 3.Biżuteria i perły. 4.Elegancja. 5.Klasa.
Thelma Furness, wicehrabina Furness ( z domuMorgan , 23 sierpnia 1904 – 29 stycznia 1970), była kochanką króla Edwarda VIII , gdy był księciem Walii . Została zastąpiona w jego uczuciach przez Wallis Simpson, dla którego Edward abdykował i został księciem Windsoru . Była ciotką ze strony matki pisarki, projektantki mody i towarzyskiej Glorii Vanderbilt .
Przez większość relacji Furness z księciem Walii była żoną brytyjskiego szlachcica Marmaduke Furness, pierwszego wicehrabiego Furness . Pobrali się w 1926 i rozwiedli się w 1933, rok przed zakończeniem związku Thelmy z księciem Walii.
Imię Furnessa wymawiano po hiszpańsku jako „TEL-ma”.
Urodzona w Lucernie w Szwajcarii , Thelma Morgan była córką Harry’ego Haysa Morgana Seniora, amerykańskiego dyplomaty, który był konsulem USA w Buenos Aires i Brukseli , oraz jego pół – Chilijki , pół-Irlandii-Amerykanki , Laura Delphine Kilpatrick. Pobrali się w 1893, rozwiedli się w 1927.
Dziadek Morgan ze strony matki był generałem Unii , Hugh Judson Kilpatrick (1836-1881), który był również ministrem USA w Chile, a poprzez jej babkę ze strony matki, Luisę Fernandez de Valdivieso, która była siostrzenicą Crescente Errázuriz Valdivieso , arcybiskupa Santiago podobno była potomkiem hiszpańskiego królewskiego rodu Nawarry .
Thelma Morgan miała dwie siostry: Glorię (jej identyczną bliźniaczkę, matkę Glorii Vanderbilt , projektantki mody i artystki oraz matki prezentera prasowego Andersona Coopera ) i Laurę Consuelo Morgan (aka Tamar), która poślubiła kolejno trzech mężczyzn: hrabiego Jean de Maupas du Juglart ( francuski szlachcic ); Benjamin Thaw Jr. z Pittsburgha; oraz Alfons B. Landa, prezes Colonial Airlines i wiceprzewodniczący komitetu finansowego Demokratycznego Komitetu Narodowego w 1948 roku. Thelma Morgan miała również brata, Harry’ego Haysa Morgana Jr. , który został dyplomatą, a następnie nieletnim Aktor hollywoodzki w takich filmach jakIrlandzka róża Abiego (1946) i Joanna d’Arc (1948). Jej przyrodnie rodzeństwo, z pierwszego małżeństwa jej ojca z Mary E. Edgerton, to Constance Morgan (1887-1892) i Gladys „Margaret” Morgan (1889-1958).
Przez bardzo krótki czas Furness była producentem filmowym i aktorką, po założeniu Thelma Morgan Pictures w 1923 roku. Jak powiedziała magazynowi Time : „Włączam Thelma Morgan Pictures, Inc., z kapitałem 100 000 dolarów i będę produkować duże, rozsądne i brzmią „specjalne”. Będę własną gwiazdą. Do tej pory moim głównym doświadczeniem były występy w lidze juniorów. Jej pierwszą główną rolą, w 1923 roku, była główna rola w filmie Afrodyta , wyprodukowanym przez jej własną firmę i nakręconym w Vitagraph Studios .
Furness określiła swoją wiodącą rolę w Afrodycie dla The New York Times jako „amerykańską dziewczynę wychowaną pod złowrogim wpływem starej Egipcjanki”. Zagrała także małe role w filmach Wrogowie kobiet (1923), produkcji Williama Randolpha Hearsta , w których obsadzie znaleźli się Lionel Barrymore i Clara Bow , Więc to jest małżeństwo? (1924) i Każda kobieta (1925).
Pierwszym mężem Morgana był James Vail Converse, wnuk Theodore’a N. Vail , byłego prezesa American Telephone and Telegraph Company (AT&T). Pobrali się w Waszyngtonie 16 lutego 1922 roku, kiedy miała 17 lat; Converse był starszy o około dziesięć lat i był już wcześniej żonaty. Rozwiedli się w Los Angeles , w Kalifornii, 10 kwietnia 1925. Przez to małżeństwo miała jednego pasierba, Jamesa Vail Converse Jr. (ur. 18 stycznia 1918), syna jej męża z pierwszego małżeństwa. Nadine Melbourne.
Po rozwodzie Morgan była podobno zaręczona z amerykańskim aktorem Richardem Bennettem , ojcem gwiazd hollywoodzkich gwiazd filmowych: Constance Bennett , Joan Bennett i Barbarą Bennett .
Drugim mężem Morgan był Marmaduke Furness, 1. wicehrabia Furness (1883-1940), prezes Furness Shipping Company . Była jego drugą żoną. Pobrali się 27 czerwca 1926 r., a rozwiedli się w 1933 r. Mieli jednego syna, Williama Anthony’ego Furnessa, 2. wicehrabiego Furness , a jako była żona brytyjskiego szlachcica znana była jako Thelma, wicehrabina Furness. Przez to małżeństwo miała również pasierba, Christophera Furnessa i pasierbicę, Averilla Furness.
Furness po raz pierwszy spotkała księcia Walii na balu w Londonderry House w 1926 r., ale nie spotkali się ponownie aż do Leicestershire Agricultural Show w Leicester 14 czerwca 1929 r. Edward poprosił ją o kolację i spotykali się regularnie, dopóki nie dołączyła do niego na safari w Afryce Wschodniej na początku 1930 r., kiedy rozwinął się bliższy związek. Po powrocie Edwarda do Wielkiej Brytanii w kwietniu 1930 roku była jego regularną towarzyszką weekendową w nowo nabytym Fort Belvedere do stycznia 1934 roku. Gościła go również w swoim londyńskim domu, przy Elsworthy Road, Primrose Hill ., oraz wiejski dom Furness, Burrough Court w Leicestershire.
10 stycznia 1931 r. w swoim wiejskim domu Burrough Court , niedaleko Melton Mowbray , Furness przedstawiła księcia swojej bliskiej przyjaciółce Wallisowi Simpsonowi i podczas wizyty u swojej siostry Glorii w Ameryce między styczniem a marcem 1934 r., została zastąpiona w uczuciu księcia przez Simpsona. Reagując na chłód Edwarda później tego roku, wdała się w krótkotrwały romans z księciem Aly Khan.Otwarcie flirtowała z Khanem podczas swojej podróży powrotnej do Wielkiej Brytanii w marcu 1934 r., o czym doniesiono księciu Walii i szeroko omówiono ją w prasie brytyjskiej i amerykańskiej, w tym w magazynie plotkarskim Tatler. Podczas gdy Furness przebywała w USA z Aly Khan, Wallis Simpson przebywała w swoim domu w Mayfair, przy 22 Farm Street, i przyjmowała tam księcia Walii.
Identyczną siostrą bliźniaczką Furnessa była Gloria Morgan Vanderbilt , która wyszła za mąż za Reginalda Vanderbilta i miała córkę, Glorię Vanderbilt . To czyni ją pra-ciotką ze strony matki CNN Andersona Coopera .
Furness i jej siostra Gloria napisały pamiętnik zatytułowany Double Exposure (1959), cytowany poniżej jako „Vanderbilt”.
Furness zmarła w Nowym Jorku 29 stycznia 1970 r. Jak wspomina jej siostrzenica Gloria Vanderbilt : „Zginęła na Siedemdziesiątym Trzecim i Lexington w drodze do lekarza. W jej torbie był ten miniaturowy miś, którego książę Wales dał jej ją wiele lat wcześniej, kiedy przyjechała do mojej matki na rozprawie o opiekę nad dzieckiem, i była zużyta do granic możliwości”.
Furness została pochowana obok swojej siostry bliźniaczki, Glorii, na Cmentarzu Świętego Krzyża w Culver City w Kalifornii.
My kobiety zawdzięczamy jej:
modę na ciemno pomalowane usta,
książkę,
klika ról w filmach,
Zasady stylu Thelmy Furness: 1.Pomalowane na ciemno usta. 2.Falowane na gładko włosy. 3.Biżuteria i perły. 4.Elegancja. 5.Klasa.
Maria Adélaïde Nielli znana wszystkim jako Nina Ricci
Nina Ricci urodzona 14 stycznia 1883 roku w Turynie, francuska kreatorka mody pochodzenia włoskiego.
Nina od najmłodszych lat interesowała się modą. W 1895 roku mając zaledwie 12 lat, trafiła do pracowni krawieckiej. W tej pracowni zachwyciła się tworzeniem małych kapeluszy, ze wszystkiego co miała pod ręką. Po dwóch latach opuściła Monte Carlo i zamieszkałą w Paryżu, gdzie zaczęła pracować w pasmanterii siostry. Później zatrudniła się jako pomoc krawiecka w domu mody Bloch et Bakry. Szybko uczyła się krawiectwa, a w wieku 18 lat została już mistrzynią krawiectwa, a po czterech latach projektantką. Jako projektantka podjęła pracę w domu mody La Religieuse. Po krótkim czasie poznała swego przyszłego męża Luigiego Riccima, który był florenckim jubilerem. Z mężem miała tylko jednego syna Roberta, gdyż w 1905 roku została wdową. Wyszła za mąż po raz drugi w wieku 33 lat za Gastona Morela.
Nina pragnęła sukcesu i kariery, przez co cały czas poświęcała się pracy i doskonaleniu swoich umiejętności. W wieku 25 lat podjęła pracę w domu mody Raffin, gdzie została tam aż na ćwierć wieku. Pracowałaby może i dłużej, ale nastąpił kryzys na Wall Street oraz zmarł jej wspólnik. Wtedy z pomocą przyszedł jej syn Robert, który specjalizował się w reklamach. Nina wraz z synem założyli swój własny dom mody w 1932 roku w Paryżu. Robert w domu mody pełnił funkcję dyrektora handlowego. Na samym początku istnienia ich dom mody znajdował się w mieszkaniu Niny w Paryżu. Nina szybko pozyskała klientki i zyskała sławę, co ciekawe nie zależało im na arystokracji i gwiazdach, lecz na ubieraniu zwykłych mieszczanek.
Nina szybko zyskała popularność wśród mieszczanek oraz kobiet z prowincji, dzięki funkcjonalności swoich projektów bez zbędnych ekstrawagancji. Nina trafiła w odpowiednim czasie ze swoim stylem. Kobiety w tamtym czasie bardzo ceniły podkreślanie talii, co w swoich projektach oferowała Nina. Kobiety częściej wybierały kreacje Niny niż np. znanej wszystkim Elsy Schaiparelli. Niny kreacje były dużo tańsze, a też modne i idealnie skrojone. Nina projektowała kreacje na co dzień, jak i na wielkie bale. Miała wielkie zamiłowanie do bieli, była nawet określana mianem ,,białej damy”. Podczas sesji często pozowała w białych strojach. W 1936 roku w swojej kolekcji dodała cekiny. Ponadto oprócz ubrań tworzyła przepiękne nakrycia głowy, sama często nosiła turbany.
Przed wojną dom mody Ricci przystąpił do Izby Syndykalnej Krawiectwa, a jej syn Robert został jego wiceprzewodniczącym. W 1939 r. wybuchła II wojna światowa, przez co wielu projektantów uciekło z Europy, np. Schiaparelli wyjechała do USA. Nina jednak pozostała i o dziwo nie zamknęła swojej pracowni. Wojska niemieckie chciały przenieść pracowników jej domu mody do Berlina lub Wiednia, gdzie znajdowały się niemieckie zakłady krawieckie. Robert Ricci przeciwstawił się i powiedział, że paryski haute couture musi pozostać w Paryżu. Udało się to dokonać i jesienią 1940 roku ponownie Nina tworzyła. Przy pokazach musiała ograniczyć liczbę kolekcji do 75. W swych projektach nadal stawiała na praktyczność. Zaprojektowane spódnicę miały zmieniającą długość z krótkiej w dzień na dłuższą na wieczór. Rękawiczki zaś miały z boku specjalne kieszenie na bilety.
Po wojnie przyszedł czas na odbudowę państwa i branży modowej. Ninie brakowało pieniędzy, więc syn Robert wymyślił wystawę prezentującą francuski szyk. Pieniądze z biletów na wystawę i lalek w kreacjach paryskich projektantów przeznaczone były na wsparcie finansowe Francuzów. W wystawę zaangażowało się wiele osób, jak np. ilustratorka Eliane Bonabel wyrzeźbiła głowy laleczek, zaś malarze Dignimont zadbał o scenografię. Wystawa przyciągnęła 100-tysięczną publiczność, a następnie trafiła do Londynu i Barcelony. Nina zaś została często zapraszana na bale.
Z czasem Nina zaczęła oddawać pracę młodszym. Jej syn nawiązał współpracę z Francoisem Crahayem, który w 1959 roku stworzył swoją autorską kolekcję. Przyciągnęła ona uwagę i zainteresowania wielu osób, nawet Rose Kennedy i Claudię Cardinale. Wkrótce dom mody utworzył dział dodatków, a jego klientką była sama Jackie Kennedy – która zakupiła kwadratowe okulary. W 1963 roku z domu mody odszedł Crahay, a jego miejsce zajął Gerard Pipart. Nina Ricci zmarła w 1970 roku, a jej syn Robert w 1988 roku. Ich dom mody kupiła hiszpańska grupa Puig. Mimo że od kilkunastu lat projektują tam osoby nie o nazwisku Ricci, starają się utrzymać styl Niny.
My kobiety zawdzięczamy jej:
ogrom modnych i praktycznych projektów,
perfumy Nina,
Zasady stylu Niny Ricci:
1. Wysoki kok. 2. Turbany lub nakrycia głowy. 3. Dużo biżuterii. 4. Białe ubrania. 5. Elegancja i klasa.
Nino Cerruti urodzony 25 stycznia 1930 roku, był włoskim biznesmenem i stylistą. W 1967 roku założył w Paryżu własny dom mody haute couture, Cerruti. Zarządzał włoską firmą rodzinną Lanificio Fratelli Cerruti, która została założona w 1881 roku przez jego dziadka.
Le célèbre styliste italien Nino Cerruti est décédé à l’âge de 91 ans. (photo non datée)
Cerruti urodził się w Biella we Włoszech 25 września 1930 roku. Został szefem rodzinnego biznesu wełnianego, po przedwczesnej śmierci ojca. Jego dziadek założył fabrykę włókienniczą w Biella w 1881 roku (Lanificio Fratelli Cerruti). Czerpiąc ze swojego doświadczenia w produkcji doskonałych tkanin, Cerruti odważył się na produkcję odzieży pod koniec 1950 roku. Jego pierwsza męska kolekcja, Hitman, została pokazana w 1957 roku i była uważana za rewolucję w męskiej odzieży w tym czasie. W latach 1964-1970 Giorgio Armani, który później założył własne imperium mody o tej samej nazwie w 1974 roku, pracował dla Cerruti w Hitman. Ostatecznie, w 1967 roku, uruchomiono linię odzieży męskiej Cerruti, a rok później kolekcję odzieży damskiej.
Pierwszy butik Cerruti został otwarty w 1967 roku na Place de la Madeleine w Paryżu, gdzie Cerruti przeniósł siedzibę firmy, aby być bliżej międzynarodowej stolicy mody. Produkcja tkanin pod nazwą Lanificio Fratelli Cerruti i wytwórnią Hitman pozostała we Włoszech. Cerruti, Lanificio Cerruti z Biella i Hitman, z siedzibą w Corsico, razem utworzyli Fratelli Cerruti, grupę Braci Cerruti.
Przez lata Cerruti oferowało odzież damską i męską, linię dyfuzyjną Cerruti 1881, luksusową kolekcję ready-to-wear o nazwie Cerruti Arte, Cerruti Jeans, kolekcję biznesową Cerruti Brothers dla mężczyzn i Cerruti 1881 Shapes na rynek azjatycki, a także zapachy i akcesoria . Później linie odzieży zostały przegrupowane pod nazwą “Cerruti 1881”. Cerruti słynie z klasycznych wełnianych garniturów i zawsze starało się sprostać codziennym wyzwaniom, przed którymi stanął jego właściciel.
W 1978 roku dom Cerruti wszedł w świat doskonałego zapachu z Nino Cerruti pour Homme, który wkrótce miał nastąpić Cerruti 1881 pour Homme w 1990 roku i Cerruti Image w 1998 roku, wśród innych zapachów.
W 1980 roku Cerruti rozpoczął współpracę z kinem. Od Bonnie i Clyde’a, Pretty Woman po Basic Instinct, marka Cerruti zaprojektowała ubrania dla aktorów takich jak Michael Douglas, Jack Nicholson, Tom Hanks, Bruce Willis, Sharon Stone, Julia Roberts, Robert Redford, Harrison Ford, Al Pacino i Jean Paul Belmondo. Pojawił się w następujących hollywoodzkich filmach: Holy Man (1998), Catwalk (1996) i Cannes Man (1996).
W 1994 roku Cerruti został oficjalnym projektantem Scuderia Ferrari. W 1996 roku mianował Narciso Rodrigueza, byłego projektanta Anne Klein, Calvina Kleina i TSE, dyrektorem kreatywnym Cerruti. W następnym roku zastąpił Rodrigueza Peterem Speliopoulosem, projektantem DKNY.
W październiku 2000 roku Cerruti sprzedał 51% swojej firmy włoskiej grupie przemysłowej Fin.Part. Niecały rok później grupa kupiła resztę firmy i zmusiła 71-letnią Nino Cerruti do opuszczenia jej, twierdząc, że różnice są nie do pogodzenia. “Istniał nieustanny konflikt interesów” powiedział później Cerruti. Dlatego kolekcja Wiosna Lato 2002 oznaczała koniec mody Cerruti zaprojektowanej przez Nino Cerruti.
Po odejściu w 2000 roku Cerruti skoncentrował się na rodzinnym młynie tekstylnym Lanificio Fratelli Cerruti, który znajduje się w Biella. Nie zerwał wszystkich więzi z domem mody i zawsze uczestniczył w pokazach mody Cerruti, siedząc w pierwszym rzędzie.
Nagrody:
Muzeum Kostiumów w Bath Nagroda Dress of the Year, Anglia, 1978
Monachijski Tydzień Mody Nagroda, 1981
Nagroda Cutty Sark, 1982, 1988
Nagroda Pitti Uomo, Włochy, 1986
Cerruti zmarł z powodu powikłań operacji stawu biodrowego w Vercelli, 15 stycznia 2022 r., w wieku 91 lat.
My kobiety zawdzięczamy mu:
projekty,
perfumy Cerutti,
Zasady stylu Nino Cerutti: 1. Zaczesane na gładko do tyłu włosy. 2.Elegancja i klasyka. 3. Biały kołnierzyk. 4. Szerokie krawaty. 5.Garnitury.
Aimée Soto-Maior de Sá lub Aimée de Sotomayor znana wszystkim jako AIMÉE DE HEEREN
Aimée de Heeren właściwie Aimée Soto-Maior de Sá lub Aimée de Sotomayor urodzona. 3 sierpnia 1903, brazylijska agentka społeczna i tajnych służb, która trzymała Getulio Vargasa z dala od sojuszu z Niemcami podczas II wojny światowej. W 1996 roku znalazła się na Międzynarodowej Liście Najlepiej Ubranych w Galerii Sław.
Była siostrą Very de Sá Sottomaior, która była żoną Johna Felixa Charlesa “Ivora” Bryce’a, Randala Plunketta, 19. barona Dunsany i sir Waltera Frederica Pretymana. Poprzez swoją siostrę jest ciotką 20. barona Dunsany.
Aimée de Heeren urodziła się w Castro, Paraná. Była córką Genésio de Sá Soutomayora, nauczyciela szkolnego i Juliety Sampaio Quentel.
Pod koniec 1920 roku poznała amerykańskiego wynalazcę Thomasa Edisona.
W 1930 roku przeniosła się do Rio de Janeiro, gdzie poślubiła Luísa Simõesa Lopesa, szefa sztabu prezydenta Getúlio Vargasa. Według plotek de Heeren była kochanką oficjalnie poślubionego prezydentai mieszkała w Pałacu Catete,siedzibie prezydenta Brazylii. De Heeren nigdy nie przyznał się ani nie zaprzeczył, że jest jego kochanką.
Kilkadziesiąt lat po śmierci Vargasa w 1954 roku, jego tajny dziennik został opublikowany z wieloma odniesieniami do jego “bem-amada” (angielski: “ukochany”). Niektórzy historycy uważają, że “bem-amada” była Aimée de Heeren.
W 1938 roku została wysłana do Francji, aby znaleźć informacje dla prezydenta Getulio Vargasa. Vargas został zaproszony do przyłączenia się do państw Osi. Zamaskowana jako “fashionistka” Aimée spotkała wielu ludzi ze społeczeństwa o francuskim, brytyjskim, a także niemieckim pochodzeniu. Wśród nich niemiecki prawnik i nazistowski opozycjonista Helmuth James Graf von Moltke,który przekazał jej poufne informacje o Niemczech. Dzięki tym informacjom wpłynęła na prezydenta Vargasa, aby uciec od sojuszu z Axis.
Była też przyjaciółką Coco Chanel, z którą była widziana na wielu przyjęciach, w tym na dwóch imprezach Circus Bal podanych przez Elsie de Wolfe. Chanel i Aimée de Heeren pozostały bliskimi przyjaciółmi, szczególnie pod koniec życia Chanel.
Według amerykańskiej redaktorki Vogue’ Bettiny Ballard, Aimée de Heeren, w tym czasie nazywana Aimée Lopez lub Aimée Lopez de Sotto Major, wywarła ogromny wpływ na francuskie społeczeństwo.
Szczególnie pamiętam sezon, kiedy Aimee została lwia w Paryżu. Była taka ładna, tak naprawdę miła, nosiła ze sobą wesołość jak fanka i prawie została zjedzona żywcem. Zawieszona na diamentach, została zepchnięta z przymiarek na bale, nigdy nie pozwoliła na chwilę na prywatny podbój, ponieważ każda gospodyni potrzebowała jej na imprezie, aby udowodnić, że może narysować lwicę sezonu. Aimee chciała po prostu tańczyć, flirtować i dobrze się bawić. Nie tego oczekiwał od niej Paryż.
— Bettina Ballard
Była stałą bywalczynią 5-gwiazdkowego Hôtel Meurice w Paryżu.
Z powodu nazistowskiej okupacji Francji została zmuszona do emigracji do USA, gdzie spotkała się z Josephem P. Kennedym Jr, najstarszym z braci Kennedych, w którym zakochała się podczas pobytu w Europie. Jej przyjaźń z rodziną Kennedych trwała aż do śmierci. Później wyszła za mąż za hiszpańsko-amerykańskiego Rodmana Arturo Heerena,wnuka Antonio Heerena, 1. hrabiego Heereni prawnuka Johna Wanamakera, założyciela domów towarowych Wanamaker. Mieli domy w Paryżu, Nowym Jorku, Palm Beach, na Florydzie i w Biarritz,ale nigdy nie pozostali w jednym miejscu zbyt długo. Para miała jedną córkę: Cristinę Heeren y Sá de Sotomayor, 5. hrabinę Heeren.
Kilka razy de Heeren znalazła się na liście najlepiej ubranych kobiet na świecie, a wydanie magazynu Time z 1941 roku umieściło ją na liście “Dziesięciu najlepiej ubranych kobiet na świecie”. Była wspominana w magazynach takich jak Vogue.
Przez dziesięciolecia była zapraszana na wiele głośnych ślubów i wydarzeń członków rodziny królewskiej oraz elity politycznej i hollywoodzkiej, w tym:
Ślub szacha Iranu z Sorayą Esfandiary Bakhtiari (12 lutego 1951)
Gość w Charles de Beistegui Le Bal oriental w Palazzo Labia w Wenecji (3 września 1951)
Koronacja królowej Elżbiety II (2 czerwca 1953)
Ślub Johna F. Kennedy’ego i Jacqueline Bouvier Kennedy Onassis (12 września 1953)
Ślub Grace Kelly z księciem Monako Rainierem (19 kwietnia 1956)
Ceremonia inauguracji prezydenta Johna F. Kennedy’ego (20 stycznia 1961)
Gość w Baron Alexis de Redé’sOriental Bal at Hôtel Lambert (5 grudnia 1969)
Ceremonia inauguracji prezydenta Ronalda Reagana (20 stycznia 1981)
Ślub Karola, księcia Walii i Lady Diany Spencer (29 lipca 1981)
Była również zapraszana na różne przyjęcia państwowe w Pałacu Elizejskim przez Vincenta Auriola, Charlesa de Gaulle’a, Claude’a Pompidou, François Mitterranda i Jacques’a Chiraca oraz liczne gale w Paryżu i Wersalu barona Alexisa de Redé, w tym w hotelu Lambert i Pałacu Wersalskim.
Według książki telefonicznej Biarritz, dopóki nie skończyła 102 lat, codziennie pływała po Atlantyku podczas pobytu w mieście.
Brała udział w kursach online w Crèmerie de Paris. Zaowocowało to powstaniem brazylijskich Białych Stron. W 2005 roku, w wieku 102 lat, pojechała do Belgradu, aby wziąć udział w 60. urodzinach księcia Aleksandra Jugosławii,w Białym Pałacu. Zmarła 13 września 2006 roku w Nowym Jorku w wieku 103 lat.
My kobiety zawdzięczamy jej:
inspirujący styl,
Zasady stylu Aimée de Heeren: 1. Bujne uniesione od nasady włosy. 2.Minimalistyczny makijaż. 3. Ozdobne futra i etole. 4. Wyrazista biżuteria. 5.Klasyczne stroje.
Fulco di Verdura włoski jubiler. Jego kariera rozpoczęła się od wprowadzenia do projektantki Gabrielle “Coco” Chanel przez kompozytora Cole’a Portera. Otworzył własny salon jubilerski, który nazwał Verdura w 1939 roku.
Był ostatnim, który nosił nieistniejący już sycylijski tytuł księcia Verdury, a jego kuzynem był wybitny sycylijski książę, Giuseppe Tomasi di Lampedusa, autor słynnej powieści Lampart. Biografia Fulco di Verdura została opublikowana przez Thames & Hudson, autorstwa Patricii Corbett.
Urodzony w 1898 roku w Palermo we Włoszech, Fulco di Verdura dorastał w arystokratycznym otoczeniu w dużej mierze niezmienionym od 1700 roku. We wczesnych latach rozwinął żywą wyobraźnię, dzikie poczucie humoru i miłość do zwierząt, które później wpłynęły na jego projekty biżuterii.
Fulco uzyskał tytuł księcia, gdy w sierpniu 1923 roku zmarł jego ojciec. Dzięki temu mógł swobodnie przemieszczać się tam, gdzie mu się podobało. Był ograniczony tylko finansowo. Szukał zawodu, który pasowałby do niego i który zapewniłby mu dobry byt, by mieć na swój styl życia.
Spotkanie w 1919 roku było przełomowym w życiu Fulco. W tym samym roku spotkał Lindę i Cole’a Porterów – dwóch jego wczesnych i największych zwolenników – w Palermo. Sześć lat później, podczas przyjęcia zorganizowanego przez Tragarzy w Wenecji, Linda przedstawiła Fulco Gabrielle “Coco” Chanel, która zatrudniła Fulco jako projektanta tekstyliów w 1927 roku. Szybko odkrywając jego talenty. Chanel poprosiła go o odświeżenie biżuterii, którą otrzymała od byłych kochanków, w tym Bendora, księcia Westminsteru i rosyjskiego wielkiego księcia Dymitrego. Pod wrażeniem jego pracy, Chanel rozpoczęła ośmioletnią współpracę, czyniąc go głównym projektantem biżuterii Chanel.
Niedługo po tym, jak Fulco rozpoczął pracę dla Chanel, stworzył jej kultowe już maltańskie mankiety krzyżowe, ustawiając złoty krzyż ozdobiony jasnymi kaboszonami w białej emalii. Rok później butiki Chanel sprzedały biżuterię kostiumową wzorowaną na mankietach stworzonych przez Fulco. Mankiety te uważane są za znak rozpoznawczy marki Verdura i są wielokrotnie kopiowane.
Fulco opuścił Chanel w 1934 roku, aby wyruszyć do Stanów Zjednoczonych z baronem Nicolasem de Gunzburg i księżniczką Natalią Pavlovną Paley. Pojechał najpierw do Hollywood, a później do Nowego Jorku, gdzie Diana Vreeland, klientka Chanel, przedstawiła Fulco jubilerowi Paulowi Flato. Fulco dołączył do zespołu projektowego Flato w pełnym wymiarze godzin, gdy Flato otworzył butik w Hollywood. “Verdura for Flato” stała się znakiem rozpoznawczym podziwianym zarówno przez towarzyskich na Wschodnim Wybrzeżu, jak i członków rodziny królewskiej na srebrnym ekranie na zachodzie.
Fulco zaczął pracę na własną rękę w 1939 roku, otwierając mały salon o nazwie Verdura w Nowym Jorku przy 712 Fifth Avenue przy finansowym wsparciu Cole’a Portera i Vincenta Astora. Jego główną inspiracją było dzieciństwo na Sycylii. Jego miłość do sztuki rozpoczęła się, gdy dowiedział się o renesansie w ilustrowanej książce o Rafaelu. W projektach, które wykonał dla Verdury, wykorzystywał motywy natury, tworząc broszki, które wyglądały jak liście wykonane z kolorowych cyrkonów, granat wykonany z nasion rubinu, złoty kolba kukurydzy wykonana z czarnych ziaren pereł i karczoch wykonany ze szmaragdowych płatków.
W 1941 roku Fulco współpracował z Salvadorem Dalí nad nową kolekcją biżuterii. Również w tym samym roku zaprojektował dla Cole’a Portera zatrzaski do mankietów “Night and Day”, które zostały zainspirowane tekstem przeboju i od tego czasu stały się charakterystycznymi utworami Verdury. Porter w zamian uwiecznił nazwisko Fulco w piosence “Farming” z programu Let’s Face It!z 1941 roku: “Liz Whitney ma na swoim koszu obornika klips zaprojektowany przez księcia Verdury”.
Perfekcjonista, Fulco spędzał dni rysując precyzyjne szkice projektowe, określając materiały, rozmiar i kolor. Joseph Alfano, partner biznesowy Fulco był odpowiedzialny za zachowanie znacznej części szkiców Fulco, które obecnie składają się na archiwum Verdura i w przeciwnym razie zostałyby zniszczone, ratując przeoczone strony w szkicownikach, skrawki pozostawione na podłodze i arkusze wyrzucone do koszy na śmieci.
Według brytyjskiego dekoratora wnętrz Nicholasa Haslama, Fulco był miłośnikiem Simona Fleeta Harry’ego Carnesa. Simon pracował jako aktor i projektant. Fulco później poznał Toma Parra, dekoratora wnętrz,który był przyjacielem i partnerem biznesowym Davida Nightingale Hicksa, a później szefem Colefax i Fowler.Pozostali razem aż do śmierci Fulco.
W 1973 roku Fulco sprzedał swoje udziały w swojej firmie Alfano i przeszedł na emeryturę do Londynu, gdzie kontynuował szkicowanie i malowanie aż do śmierci 15 sierpnia w 1978 roku.»Nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci, wraz z nim wymarła rodzina Santostefano della Cerda. Zaaranżował sprowadzenie prochów do Palermo po jego śmierci i przechowywane są w ich rodzinnym grobowcu na cmentarzu Sant’Orsola.
My kobiety zawdzięczamy mu:
słynne maltańskie mankiety krzyżowe Chanel,
piękną biżuterię,
Zasady stylu Fulco di Verdura: 1. Włosy zaczesane na gładko. 2. Dwurzędowe marynarki. 3. Dizajnerskie muszki. 4. Eleganckie ubrania. 5. Męska biżuteria.
Hélène Gordon-Lazareff urodzona 21 września 1909. Francuska dziennikarka pochodzenia rosyjsko-żydowskiego, która założyła magazyn ,,Elle” w 1945 roku. Była żoną Pierre’a Lazareffa , założyciela gazety France-Soir . Miała dwie córki, Michèle Lazareff-Rosier z pierwszego małżeństwa i Ninę Lazareff z drugiego małżeństwa z Pierre’em.
Urodzona w Rosji Hélène Gordon-Lazareff uciekła do Francji tuż przed rewolucją bolszewicką. Studiowała etnografię na Sorbonie . Karierę dziennikarską rozpoczęła w latach 30., pisząc dla dzieci dla France-Soir pod nazwą „Tante Juliette”. Później poślubiła właściciela gazety, Pierre’a Lazareffa w 1938 roku. Z mężem wyjechała z Paryża do Nowego Jorku po wybuchu II wojny światowej. Gordon-Lazareff łatwo integrowała się z dziennikarzami w Nowym Jorku dzięki doskonałej angielszczyźnie. Została redaktorką damskiej edycji ,,New York Times” kolejno przeszła do ,,Harper Bazaar”. W 1944 roku wróciła do Paryża, kilka tygodni po wyzwoleniu miasta. Postanowiła założyć własny magazyn o modzie wykorzystując doświadczenie zdobyte w amerykańskich magazynach. Rok później w październiku ukazał się pierwszy numer magazynu ,,Elle”. Po roku, gdy Gordon-Lazareff poważnie zachorowała, wynajęto dziennikarkę Françoise Giroud, która miała objąć stanowisko redaktora naczelnego magazynu. W Profession Journalist Françoise Giroud opisuje Gordon-Lazareff jako „genialną, młodą kobietę”. Zmarła 16 lutego 1988 w wieku 79 lat.
fot. wyszukiwarka google, treści wikipedia
My kobiety zawdzięczamy jej:
magazyn modowy ,,Elle”,
Zasady stylu Hélène Gordon-Lazareff : 1. Fryzura na kacapkę uniesiona od nasady. 2. Bardzo minimalistyczny makijaż no make up. 3. Tweedowe pudełkowe garsonki. 4. Apaszki zawiązane pod szyją. 5. Sznur pereł.
Truman Streckfus Persons znany wszystkim jako Truman Garcia Capote
Truman Garcia Capote urodzony 30 września 1924 w Nowym Orleanie, amerykański pisarz i scenarzysta. Dzieciństwo swe spędził w Luizjanie, Alabamie i Missisipi. Tuż po ukończeniu szkoły średniej przez jakiś czas pracował jako goniec w redakcji tygodnika The New Yorker, gdzie nawiązywał pierwsze kontakty literackie. Szczerze przyznawał się do swojej homoseksualności. Był w związku z Newtonem Arvinem, profesorem literatury College’u im. Smitha.
Zadebiutował jako nowelista zbiorem Zatrzaśnij ostatnie drzwi (1943, Shut the Final Door), po którym wydał jeszcze kilka tomów opowiadań wyróżniających się subtelnością psychologicznego rysunku postaci, ulotnością nastroju i wdziękiem stylistycznym, ale uznaną pozycję literacką zdobył dzięki dwóm powieściom – Inne głosy, inne ściany (1948, Other Voices, Other Rooms), zawierające wyraźne pierwiastki autobiograficzne opowieści o dojrzewaniu uczuciowym młodego chłopca, i Harfa traw (1951, The Grass Harp), której bohaterowie uciekają w dzieciństwo, chroniąc się w ten sposób przed okrucieństwem „normalnego” życia, i rezydują gromadnie w rozrosłym drzewie.
Takie przesłania zawiera także, opowiadanie Śniadanie u Tiffany’ego (1958, Breakfast at Tiffany’s), portretujące młodą dziewczynę, która nie chce stabilizacji i nawet na wizytówce umieszcza informację, że znajduje się permanentnie „w podróży”.
Ostatnia z szeroko znanych powieści Capote’a ,,Z zimną krwią”(1966, In Cold Blood), utrzymana jest w zupełnie innym charakterze i napisana inną techniką. Jest to swoista „powieść dokumentalna”, drobiazgowo rekonstruująca szczegóły krwawej zbrodni, popełnionej przez dwóch recydywistów na czteroosobowej rodzinie farmerskiej z miasteczka Holcomb, a kolejno przedstawia szczegółowo przebieg procesu i zachowanie się zabójców przed wyrokiem i po nim, aż po sam dzień egzekucji.
Najbardziej oryginalne utwory Capote’a z pierwszego okresu twórczości nie znalazły naśladowców, lecz powieść Z zimną krwią dała na swój sposób początek fali „powieści dokumentalnych”, które ze szczególnym zapałem uprawiać zaczął Mailer. Po ogromnym międzynarodowym sukcesie ,,Z zimną krwią” w twórczości Capote’a nastąpiło swoiste „zawirowanie”.
Przez laty pracował nad zamierzoną na proustowską skalę powieścią ,,Answered Prayers”, której nigdy nie ukończył (duży jej fragment ukazał się za życia autora w jednym z czasopism). Zachowane trzy rozdziały wydano w 1987, z podtytułem ,,The Unfinished Novel” (Wysłuchane modły. Powieść nieukończona), w opracowaniu M. Foksa. Powieść, o wyraźnie autobiograficznym charakterze, ukazująca nowojorskie środowisko artystyczne razem z jego międzynarodowymi koneksjami, wywołała kontrowersje z powodu agresywnych i drastycznych charakterystyk wielu luminarzy amerykańskiego życia artystycznego i intelektualnego.
Podczas nauki w Trinity School, w Nowym Jorku Capote w teście inteligencji uzyskał wynik 215 punktów.
Pisarz w 94 procentach zapamiętywał dosłowną treść wszystkich rozmów, które przeprowadzał. Ta właśnie umiejętność ułatwiła mu napisanie powieści ,,Z zimną krwią”.
Zmarł w wieku niecałych 60 lat, w domu swej starej przyjaciółki Joanne Carson. Przyczyną śmierci była choroba wątroby, która była spowodowana alkoholizmem w ostatnich latach pisarza.
W 1976, w filmie ,,Zabity na śmierć”, wystąpił jako milioner Lionel Twain.
W 2005 Bennett Miller wyreżyserował film pod tytułem Capote, który ukazuje okres życia pisarza podczas pisania książki ,,Z zimną krwią”. Pisarza Capote zagrał Philip Seymour Hoffman. Film zyskał pozytywne opinie krytyków filmowych i otrzymał wiele prestiżowych nagród i nominacji.
W 2006 powstał film ,,Bez skrupułów” w reżyserii Douglasa McGratha, który pokazuje także, okres z życia Trumana, w którym pracował nad książką ,,Z zimną krwią”. W rolę Capote’a tym razem wcielił się Toby Jones. Film głównie pokazuje relacje między Trumanem Capote’em, a oskarżonym o morderstwo, na podstawie którego powstała powieść, Perrym Smithem.
Twórczość
Letnia przeprawa (Summer Crossing), (pierwsza powieść, wydana dopiero w 2005)
Inne głosy, inne ściany (Other Voices, Other Rooms), (powieść, 1948)
Drzewo nocy i inne opowieści, w Polsce wydane pod tytułem Miriam (A Tree of Night and Other Stories) (1949)
Harfa traw (The Grass Harp) (sztuka, 1951)
House of Flowers (musical, 1954)
The Muses Are Heard (reportaż, 1956)
Śniadanie u Tiffany’ego (Breakfast at Tiffany’s) (powieść, 1958)
Z zimną krwią (In Cold Blood) (powieść, 1966)
A Christmas Memory (pamiętniki, 1966)
Muzyka dla kameleonów (Music for Chameleons) (opowiadania, 1980)
Wysłuchane modlitwy. Powieść nieukończona (Answered Prayers: The Unfinished Novel) (1986)
Psy szczekają (The Dogs Bark) (opowiadania, 1982)
My kobiety zawdzięczamy mu:
szereg inspirujących filmów i powieści,
Zasady Stylu Trumana Capote: 1. Grzywka zaczesana na bok. 2.Okulary z zaokrąglonymi oprawkami. 3.Elegnackie garnitury. 4. Aksamitne muszki. 5.Szerokie spodnie
Barbara „Babe” Cushing Mortimer Paley znana wszystkim jako Babe Paley
Barbara „Babe” Cushing Mortimer Paley urodzona 5 lipca 1915 roku była amerykańską osobistością, której drugim mężem był założyciel CBS, William S. Paley. Była znana pod pseudonimem „Babe”. Została wybrana do Międzynarodowej Galerii Sław najlepiej ubranych w 1958 roku.
Babe Paley clad in elegant evening gown while attending Pres. Dwight Eisenhower’s inaugural ball. (Photo by Alfred Eisenstaedt/The LIFE Picture Collection via Getty Images)
Barbara Cushing urodziła się w Bostonie, Massachusetts, córka chirurga mózgu Harveya Cushinga, który był profesorem chirurgii w Johns Hopkins, Harvard i Yale, i jego żony Katharine Stone (z domu Crowell). Dorastała w Brookline w stanie Massachusetts. Jej starsze siostry wyszły za mąż dla pieniędzy i prestiżu: Minnie Cushing była drugą żoną Vincenta Astora, a Betsey Cushing poślubiła Jamesa Roosevelta, syna prezydenta Franklina D. Roosevelta , a następnie później John Hay Whitney. Razem były znane jako „wspaniałe siostry Cushing”.
Uczennica Westover School w Middlebury, Connecticut, została przedstawiona jako debiutantka w październiku 1934 roku w Bostonie, w obecności synów Roosevelta. Jej debiut przyciągnął wielkie zainteresowanie podczas Wielkiego Kryzysu i zapoczątkował jej karierę społeczną. Ukończyła Winsor School w Bostonie w 1934 r.
W 1938 roku Paley rozpoczęła pracę jako redaktorka mody dla Vogue w Nowym Jorku. Jej pozycja w Vogue dawała jej dostęp do markowych ubrań, często dawanych w zamian za głośny wizerunek Paleya. W 1941 roku magazyn Time uznał ją za drugą najlepiej ubraną kobietę na świecie po Wallis Simpson i przed Aimée de Heeren . Została również umieszczona na liście najlepiej ubranych w 1945 i 1946.
Po swoim drugim małżeństwie w 1947 roku Paley porzuciła pracę w Vogue . Paley zabrała się za swój idealny świat towarzyski. Para miała mieszkanie w St. Regis i zatrudniła do dekoracji projektanta wnętrz Billy’ego Baldwina. Ona i Paley mieszkali tam w ciągu tygodnia, podczas gdy weekendy spędzali w Kiluna Farm, na 80 akrach (32 ha) w Manhasset na Long Island, gdzie kolejni architekci krajobrazu i projektanci ogrodów upiększali teren. Bardziej odległy ośrodek, Kiluna North, nad jeziorem Squam w New Hampshire , został zakupiony w 1957 roku; tam przyjmowali celebrytów, którzy cieszyli się z prywatności.
Chociaż antysemickie uprzedzenia społeczeństwa wykluczyły Paleys z wielu ważnych funkcji społecznych i ekskluzywnych klubów, Paleys utrzymywali jednak krąg przyjaciół z wyższych sfer, w tym pisarza Trumana Capote’a i ikonę stylu towarzyskiego Slima Keitha. Capote włączył Paleya i Keitha do swojej grupy „łabędzi” (grupa nowojorskich bywalców) wraz z Glorią Guinness, Marellą Agnelli i CZ Guestem . Paley porzucił Capote’a jako przyjaciela, kiedy opublikował fragmenty swojej szeroko zachwalanej pracy w toku, Answered Prayers, opowiadającej wszystkim elity Nowego Jorku.
Oprócz rozrywki, Paley utrzymywała swoją pozycję na liście najlepiej ubranych czternaście razy, zanim została wprowadzona do Fashion Hall of Fame w 1958 roku. Regularnie kupowała całe kolekcje haute couture od największych domów mody, takich jak Givenchy i Valentino SpA . Jej osobisty styl miał wpływ na wiele kobiet, ale jak zauważył kiedyś Bill Blass: „Nigdy nie widziałem, żeby nie zwracała niczyjej uwagi, jej włosów, makijażu, rześkości. Nigdy nie byłeś świadomy tego, co ma na sobie; zauważyłeś Babe i nic w przeciwnym razie.”
Jej osobisty, niekonwencjonalny styl był bardzo wpływowy. Na przykład zdjęcie Paley z szalikiem przywiązanym do torebki stworzyło modną falę przypływu, którą naśladowały miliony kobiet. Często mieszała ekstrawagancką biżuterię Fulco di Verdura i Jeana Schlumbergera z elementami kostiumów i nie farbowała swoich siwiejących się włosów.
Pracując w Vogue , poznała i poślubiła jej spadkobierca Stanley Grafton Mortimer Jr. (1913-1999), brat Katharine Mortimer i zarówno starego i znanego rodziną w Nowym Jorku, w episkopalnego kościoła św Łukasza w East Hampton , Nowy Jork , w 1940. Zanim ich małżeństwo zakończyło się w 1946, ona i Mortimer mieli dwoje dzieci:
Stanley Grafton Mortimer III (ur. 1942), absolwent Harvardu, który poślubił Siri Larsena w 1971 roku.
Amanda Jay Mortimer (ur. 1944), która poślubiła Cartera Burdena Jr., potomka Vanderbilta , w 1964. Rozwiedli się w 1972 i poślubiła Stevena Rossa (1927-1992), dyrektora generalnego Time Warner , w 1979. W 1981 również rozwiedziony.
Kilka retrospektyw twierdziło, że Babe zaniedbywała swoje dzieci w pogoni za statusem społecznym i polegała na bogactwie mężów, aby utrzymać swój wystawny styl życia. Jej córka Amanda przyznała, że ich związek „praktycznie nie istniał” i że dystans „był jej wyborem, nie moim”.
Po rozwodzie z Mortimerem otrzymała ugodę opartą na funduszu powierniczym . W 1946 poznała Williama „Paszę” Paleya (1901–1990), który był w separacji ze swoją żoną Dorothy Hart Hearst (1908–1998), samą byłą żoną Johna Randolpha Hearsta . Paley był bogaty, interesował się sztuką i pragnął być częścią nowojorskiego kawiarnianego społeczeństwa . Dzięki powiązaniom społecznym Babe’a, Paley miał większą szansę na wejście do społeczeństwa, które do tego czasu skutecznie go odcinało. Dla Babe Paley oferował bogactwo, bezpieczeństwo i światowość. Po rozwodzie Paleya 24 lipca 1947 r. Babe i Paley pobrali się (w następnym roku jej były mąż również ożenił się ponownieKathleen Harriman, córka W. Averella Harrimana ).
Razem Babe i Bill mieli dwoje dodatkowych dzieci:
William C. „Bill” Paley (ur. 1948), który w 1896 r. wznowił La Palina , firmę cygarową założoną przez dziadka Sama Paleya. Ożenił się z Alison Van Metre, córką Alberta Van Metre, założyciela Van Meter Domy.
Kate Cushing Paley (ur. 1950), która zrobiła z niej „niedebiut” w 1968, wkrótce po zabójstwie Roberta F. Kennedy’ego .
Według relacji wielu biografów Paley była samotna i sfrustrowana, gdy William Paley prowadził pozamałżeńskie romanse. To psychiczne maltretowanie odbiło się na niej i jej rodzinie. Była stale pod lupą społeczeństwa i mediów, które naciskały na nią, by zachowywała nierealistyczny wizerunek bogini społecznej i mody. Te zewnętrzne naciski, a także nałóg dwóch paczek papierosów dziennie, w końcu wpłynął na jej zdrowie.
Paley była nałogową palaczką i w 1974 roku zdiagnozowano u niej raka płuc. Przygotowując się do zbliżającej się śmierci, zaplanowała swój własny pogrzeb, w tym wybór jedzenia i wina, które zostaną podane na lunchu pogrzebowym. Przydzieliła swoją kolekcję biżuterii i rzeczy osobiste przyjaciołom i rodzinie, owinęła je w kolorowy papier i stworzyła kompletny system plików ze wskazówkami, jak będą dystrybuowane po jej śmierci.
Paley zmarła na raka płuc 6 lipca 1978 roku, dzień po jej 63. urodzinach. Została pochowana na cmentarzu Memorial Cemetery of St. John’s Church w Cold Spring Harbor w stanie Nowy Jork. Po dwunastu latach od jej śmierci w 1990 roku obok niej został pochowany Bill Paley.
Paley długo po śmierci pozostaje ikoną w świecie mody i stylu. „Babe Paley miała tylko jedną wadę” – skomentował jej były przyjaciel Truman Capote . – Była idealna. Poza tym była idealna.
Wielu projektantów mody i dekoratorów wnętrz nadal odwołuje się do stylu Babe Paley w swoich własnych kreacjach. Paley i jej „łabędzie”, podobnie jak Jacqueline Kennedy w latach 60., byli przykładem młodej, atrakcyjnej i zamożnej klasy, do której aspirowało wielu Amerykanów.
Babe Paley został przedstawiony w następujących filmach i miniserialach:
Życie partii: Historia Pameli Harriman (1998) Joan Severance
W powieści Jacqueline Susann z 1969 roku The Love Machine , bohaterowie bywalczyni Judith Austin i jej męża Gregory’ego Austina, dyrektora generalnego sieci telewizyjnej, mieli być inspirowani postaciami Babe i Williama Paleyów. Dyan Cannon wcielił się w Judith w wersji filmowej z 1971 roku.
W książce The Swans of Fifth Avenue autorstwa Melanie Benjamin Paley jest określana jako muza Trumana Capote, z którym była bliską przyjaciółką w prawdziwym życiu.
My kobiety zawdzięczamy jej:
modę na łączenie ze sobą różnej biżuterii,
szalik przywiązany do torebki, co naśladowało miliony kobiet,
Zasady stylu Babe Paley: 1.Klasa. 2. Elegancja. 3.Uniesione od nasady włosy w naturalnym kolorze. 4. Szykowne stylizacje często w czarno białych kolorach. 5.Mix ekstrawaganckiej biżuterii Fulco di Verdura i Jeana Schlumbergera z elementami kostiumów.
Roy Halston Frowick urodził się 23 kwietnia 1932 roku w Des Moines, Iowa drugi syn norwesko-amerykańskiego księgowego James’a Edward Frowick i jego żony Hallie Mae (z domu Holmes). Halston już od dziecka zainteresował się szyciem od swojej babci i zaczął tworzyć czapki i przerabiać ubrania dla swojej matki i siostry. Dorastał w Des Moines, a w wieku 14 lat przeniósł się do Evansville w stanie Indiana. Ukończył szkołę średnią Benjamina Bosse w 1950 roku. Krótko uczył się na Indiana University, zanim zapisał się do School of Art Institute of Chicago.
W 1952 roku Halston przeniósł się do Chicago, gdzie zapisał się na wieczorny kurs w School of the Art Institute of Chicago i pracował jako dekorator okien . W 1953 otworzył własną firmę z kapeluszami. Jego pierwszym klientem była aktorka radiowa i komik Fran Allison. Kapelusze Halstona kupowali też Kim Novak, Gloria Swanson, Deborah Kerr i Hedda Hopper.
Pierwszy wielki przełom Halstona nastąpił, gdy Chicago Daily News opublikowało krótką historię o jego kapeluszach. W 1957 roku otworzył swój pierwszy sklep, Boulevard Salon, na North Michigan Avenue . To właśnie wtedy zaczął używać swojego drugiego imienia. W dzieciństwie nazywano go Halston, aby odróżnić go od wuja Roya. Halston przeniósł się do Nowego Jorku pod koniec 1957 roku, najpierw pracował dla modystka Lilly dache . W ciągu roku został współprojektantem w Daché, zapoznał się z kilkoma redaktorami i wydawcami zajmującymi się modą, po czym opuścił studio Daché, aby zostać szefem modystki w domu towarowym Bergdorf Goodman w ich salonie mody dla klientów.
Halston zyskał wielką sławę po zaprojektowaniu toczka, który założyła Jacqueline Kennedy na prezydencką inaugurację jej męża w 1961 roku, a kiedy przeniósł się do projektowania odzieży damskiej, Newsweek nazwał go „najważniejszym projektantem mody w całej Ameryce”. Kiedy kapelusze wyszły z mody, Halston zajął się projektowaniem odzieży, co stało się możliwe dzięki Estelle Marsh, milionerce z Amarillo w Teksasie. Marsh był jego jedynym sponsorem finansowym w tym słabym okresie rozwoju. Otworzył swój pierwszy butik na Madison Avenue w 1968 roku. Kolekcja zawierała ciemną, jadeitową, aksamitną suknię ślubną dla dyrektorki ds. reklamy Mary Wells Lawrence. Lawrence była żonata z dyrektorem generalnym Braniff International Airways, Hardingiem Lawrence’em. Odegrała Ona kluczową rolę w sprowadzeniu Halstona do Braniff w 1976 roku, gdzie zaprojektował mundury hostessy, pilota, agenta biletowego i personelu naziemnego.
Halston wypuścił swoją pierwszą linię odzieży gotowej do noszenia , Halston Limited, w 1969 roku. Projekty Halstona były zwykle proste, minimalistyczne, ale jednocześnie wyrafinowane, efektowne i wygodne. Halston lubił używać miękkiej, luksusowej tkaniny, takiej jak jedwab i szyfon. Później powiedział Vogue, że pozbył się „… wszystkich dodatkowych detali, które nie działały – kokardek, które nie wiązały się, guzików, które nie zapinały się, zamków błyskawicznych, które nie zapinały się, sukienek, które się nie zapinały t zawijania. Zawsze nienawidziłem rzeczy, które nie działają.” Halston zmienił dopasowaną sylwetkę i pokazał kobiece kształty ciała, umożliwiając naturalny przepływ tkaniny, aby stworzyć własny kształt. Halston powiedział: „Spodnie dają kobietom swobodę poruszania się, jakiej nigdy wcześniej nie miały. Nie muszą się martwić, że wejdą do niskich mebli lub niskich samochodów sportowych. Spodnie będą z nami przez wiele lat – prawdopodobnie na zawsze, jeśli możesz. zrób to w modzie”.
Butik Halstona przyciągnął sławne klientki, takie jak Greta Garbo , Babe Paley, Anjelica Huston, Gene Tierney, Lauren Bacall, Margaux Hemingway, Elizabeth Taylor, Bianca Jagger i Liza Minnelli (zarówno Jagger, jak i Minnelli zostali jego bliskimi przyjaciółmi). Od 1968 do 1973 jego linia zarobiła około 30 milionów dolarów. W 1973 roku Halston sprzedał swoją linię firmie Norton Simon, Inc. za 16 milionów dolarów, ale nadal pozostał jej głównym projektantem. Dało mu to kreatywną kontrolę z niemal nieograniczonym wsparciem finansowym. W 1975 roku Max Factor wypuścił pierwszy zapach dla kobiet sygnowany nazwiskiem Halston dla kobiet. Do 1977 roku sprzedaż perfum przyniosła 85 milionów dolarów. W latach 70. Halston rozszerzył swoją linię o odzież męską, bagaż, torebki, bieliznę i pościel. Vogue zauważył później, że Halston był odpowiedzialny za popularyzację kaftanów, które robił dla Jacqueline Kennedy.
Gdy popularność i sława Halstona rosły, Ci, z którymi pracował, również stali się bardziej rozpoznawalni. Jego ulubionymi modelkami były Pat Cleveland, Anjelica Huston, Heidi Goldberg, Karen Bjornson, Beverly Johnson, Nancy North, Chris Royer, Alva Chinn, Connie Cook i Pat Ast. Ta świta modelek została ostatecznie nazwana „The Halstonettes” przez dziennikarza modowego André Leona Talleya. Halstonettes pojawiali się razem w artykułach wstępnych i reklamach odzieży i kosmetyków Halston oraz na wielu imprezach związanych z Halston. Grupa często podróżowała z Halstonem, uczestniczyła w jego galach, działała jako muza i odzwierciedlała różnorodność etniczną (Halston był jednym z pierwszych dużych projektantów, którzy zatrudniali modelki różnych ras, by chodziły w jego pokazach i pojawiały się w jego reklamach).
Halston był bardzo wpływowy w projektowaniu mundurów. W 1977 został zakontraktowany przez Braniff International Airways, aby stworzyć nowy wygląd ich stewardes. Stworzył stonowane brązowe mundury z charakterystycznym logo „H”. Halston zaprojektował wymienne elementy rozdzielające w odcieniach kości, brązu i szarości, które linia lotnicza rozszerzyła na pokrowce siedzeń, używając brązowej skóry argentyńskiej. Cały projekt został nazwany przez linie lotnicze „Ultra Touch” w odniesieniu do ultra zamszowych projektów Halstona i był niezwykle sugestywny dla późnych lat 70-tych. W lutym 1977 r. zorganizowano wyszukaną imprezę, nazwaną Trzy noce w Acapulco, aby przedstawić nową modę Halston wraz z nowymi i eleganckimi liniami lotniczymi Braniff International Airways .
Prezes Braniff Harding Lawrence , jego żona Mary Wells Lawrence , pierwsza dama Bird Johnson oraz sam Halston i jego Halstonettes byli obecni na wielkiej prezentacji. Halston i jego świta przybywali w wybrane miejsca podczas imprezy w strojach pasujących do głębokich odcieni nowych schematów kolorystycznych Braniff Airways, które zostałyby zastosowane na ich samolotach w ramach nowej tak zwanej Kampanii Elegancji. Impreza i kreacje Halston były hitem nie tylko w prasie modowej, ale także wśród pracowników Braniff, którzy uważali, że są to najłatwiejsze i najwygodniejsze stroje, jakie dotychczas nosili.
Został poproszony przez Komitet Olimpijski Stanów Zjednoczonych o zaprojektowanie mundurów Igrzysk Panamerykańskich i drużyny olimpijskiej USA w 1976 roku. Zaprojektował także mundury dla harcerek , nowojorskiego departamentu policji i systemu wypożyczalni samochodów Avis.
W 1983 roku Halston podpisał sześcioletnią umowę licencyjną o wartości 1 miliarda dolarów z siecią sklepów JC Penney . Linia pod nazwą Halston III składała się z niedrogich ubrań, akcesoriów, kosmetyków i perfum w cenie od 24 do 200 USD. W tamtych czasach takie posunięcie było uważane za kontrowersyjne, ponieważ żaden inny projektant z najwyższej półki nigdy nie udzielił licencji na swoje projekty w sieciowym sklepie o średniej cenie. Podczas gdy Halston był podekscytowany transakcją i uważał, że tylko powiększy ona jego markę, umowa zniszczyła jego wizerunek wśród ekskluzywnych sprzedawców mody, którzy uważali, że jego nazwisko zostało „oszukane”. Bergdorf Goodman w tym czasie zrezygnował ze swojej linii Halston Limited ze swojego sklepu wkrótce po ogłoszeniu planów Halston III.
W 1983 r. Halston Limited, należąca do Norton Simon, Inc., została przejęta przez Esmark Inc. Po przejęciu Halston zaczął tracić kontrolę nad swoją firmą o tej samej nazwie i był sfrustrowany. Gdy wytwórnia przeszła z rąk do rąk (była własnością Playtex International , Beatrice Foods i czterech innych firm), Halston nadal tracił kontrolę i do 1984 roku zakazano mu tworzenia projektów dla Halston Enterprises. Próbował odkupić swoją firmę poprzez przedłużające się negocjacje. Halston Enterprises został ostatecznie przejęty przez Revlon w 1986 roku. Halston otrzymywał pensję od Revlona, ale przestał projektować odzież dla firmy. Kontynuował projektowanie dla rodziny i przyjaciół, w szczególności Lizy Minnelli i Marthy Graham . Po wygaśnięciu jego umowy z Revlonem prowadził rozmowy w celu podpisania nowej umowy z firmą, ale przerwał negocjacje, gdy dowiedział się, że Revlon planuje kontynuować linię bez jego udziału. Linia była kontynuowana przez różnych projektantów do 1990 roku, kiedy Revlon zaprzestał produkcji odzieży, ale nadal sprzedawał perfumy Halston.
Kochankiem Halstona był urodzony w Wenezueli artysta Victor Hugo. Oboje poznali się, gdy Hugo pracował jako wizażysta w 1972 roku. Obaj zaczęli związek, a Hugo mieszkał z przerwami w domu Halstona. Halston wkrótce zatrudnił Hugo do pracy jako jego kredens . Ich związek z przerwami trwał ponad dziesięć lat.
Według The New York Times, Halston miał romans z projektantem mody Luisem Estevezem.
W 1988 roku Halston uzyskał pozytywny wynik testu na obecność wirusa HIV. Gdy jego zdrowie zaczęło się pogarszać, przeniósł się do San Francisco, gdzie opiekowała się nim rodzina. W dniu 26 marca 1990 roku zmarł w wieku 57 lat na mięsiaka Kaposiego, chorobę definiującą AIDS, w Pacific Presbyterian Medical Center w San Francisco. Jego szczątki zostały poddane kremacji.
Od śmierci Halstona w 1990 roku, jego firma o tej samej nazwie kilkakrotnie przechodziła z rąk do rąk.
Po tym, jak Revlon zaprzestał produkcji części odzieżowej firmy w 1990 roku, został zakupiony przez Borghese w 1991 roku. W 1996 roku firma odzieżowa Tropic Tex kupiła licencję na odzież Halston (Revlon nadal zachowuje prawa do zapachów Halston) i zatrudniła projektanta Randolpha Duke’a do uruchomienia ponownie linii. Pierwsza kolekcja Duke’a zadebiutowała jesienią 1997 roku i spotkała się z dużym uznaniem krytyków. Mariah Carey, Celine Dion i Minnie Driver (która założyła szkarłatną sukienkę Halston na 70. ceremonię rozdania Oscarów ) znalazły się wśród gwiazd, które nosiły nowe kreacje Halston. W 1998 roku Duke opuścił firmę po jej sprzedaży Catterton-Simon , funduszowi private equity. Później w tym samym roku projektant Kevan Hall został zatrudniony jako główny projektant dla wytwórni o nazwie House of Halston. Pierwsza kolekcja Halla dla tej wytwórni zadebiutowała wiosną 1998 roku i spotkała się z kolejnym uznaniem krytyków. W 1999 roku Catterton-Simon sprzedał Halston Enterprises firmie Neema Clothing. Główny projektant Kevan Hall opuścił Dom Halstonów w 2000 roku.
Po odejściu Halla nowy właściciel Halston, James J. Ammeen, planowali wznowić linię Halston jako luksusową markę i zatrudnić projektanta Bradleya Bayou. Linia Bayou, Bradley Bayou for Halston, była noszona przez Oprah Winfrey i Queen Latifah . Bayou opuścił Halston sfrustrowany w 2005 roku po tym, jak Ammeen odmówił Bayou więcej pieniędzy na reklamę.
W 2006 roku współzałożycielka Jimmy Choo Tamara Mellon, stylistka Rachel Zoe i producent filmowy Harvey Weinstein nawiązali współpracę z Hilco Consumer Capital, aby kupić linię w celu jej ponownego uruchomienia. Problemy dotyczące nowego kierunku linii szybko pojawiły się, gdy Tamara Mellon i Rachel Zoe nie mogły dojść do porozumienia w sprawie projektanta. Były projektant Versace Marco Zanini został ostatecznie zatrudniony w lipcu 2007 roku.
W latach 2007-2008 Halston pod rządami Tamary Mellon zwracał się do Chrisa Royera i głosował na niego jako Archiwista Halstona i członek ich Rady Doradczej. Opracowała archiwum Hilco/Halston zawierające ponad 300 unikatowych dzieł Halstona, które zawierały artykuły redakcyjne i wszystkie podstawowe informacje dotyczące projektu Halstona. W 2008 roku Chris Royer był kuratorem wystawy „Neiman Marcus Halston Glam” w San Francisco, korzystając z archiwów Halston/Hilco. Niektóre prace zostały ponownie wypożyczone w 2014 roku na wystawę objazdową „Halston and Warhol: Silver and Suede”.
Kolekcja Halston Zaniniego zadebiutowała w lutym 2008 roku i zebrała mieszane recenzje. Zanini opuścił Halston w lipcu 2008 r., a brytyjski projektant Marios Schwab został zatrudniony w maju 2009 r. Halston Enterprises zdecydował się następnie uruchomić drugą linię o nazwie Halston Heritage. Linia Heritage była oparta na zarchiwizowanych szkicach Halstona z nowoczesnymi aktualizacjami. W 2009 roku aktorka Sarah Jessica Parker miała na sobie dwie sukienki Halston Heritage w filmie Seks w wielkim mieście 2, a firma zatrudniła ją jako prezes i dyrektor ds. kreatywnych dla głównej linii. Nadzorowała także linię Halston Heritage.
W lutym 2011 Marios Schwab wydał swoją pierwszą kolekcję Halston na sezon jesień/zima. Podczas swojej kadencji jako dyrektor kreatywny, Sarah Jessica Parker wybrała kultową jubilerkę Jacqueline Rabun, aby zaprojektowała wybór srebrnych akcesoriów na zamówienie.
Jednak kolekcja Schwaba zadebiutowała przy negatywnym przyjęciu krytycznym. W sierpniowym wydaniu American Vogue , Sarah Jessica Parker ujawniła, że odeszła z firmy. Schwab i Harvey Weinstein wkrótce opuścili firmę.
Pod koniec 2011 roku Hilco Consumer Capital skonsolidowało własność i pozyskało Bena Malkę, byłego prezesa BCBG, aby kontynuować działalność Halston Heritage jako prezes i dyrektor generalny. Malka skorzystała z pomocy Marie Mazelis, byłej dyrektor kreatywnej Maxa Azrii i Hervé Légera, aby zainicjować ponowne uruchomienie współczesnej linii. Hilco postanowiło skoncentrować się wyłącznie na działalności gotowej Halston Heritage i zainwestowało dodatkowe 7,5 miliona dolarów w jej rozwój.
We wrześniu 2012 roku firma przeniosła swoją siedzibę z Nowego Jorku do Los Angeles. W lutym 2013 Halston Heritage podpisała umowę z Grupą Majid Al Futtaim na dystrybucję jej produktów w Zjednoczonych Emiratach Arabskich . W 2015 r. firma sprzedała H by Halston i H Halston firmie Xcel, która specjalizuje się w wprowadzaniu dość znanych marek na rynki masowe.
Kolekcja jesień 2018 koncentrowała się na odzieży sportowej.
W czerwcu 1990, długoletni przyjaciel Halston jest piosenkarka i aktorka Liza Minnelli sponsorowali hołd w Lincoln Center „s Alice Tully Hall , gdzie nastąpił odbiór prowadzonej przez jego przyjaciela Elsa Peretti.
W 2010 roku Halston był bohaterem filmu dokumentalnego Ultrasuede: W poszukiwaniu Halstona.
Od listopada 2014 do stycznia 2015 roku wystawa objazdowa zatytułowana „ Halston and Warhol Silver and Suede” była sponsorowana przez Warhol Museum, a jej współkuratorem była siostrzenica Halstona, Lesley Frowick.
Od lutego do kwietnia 2015 roku w muzeum Fashion Institute of Technology w Nowym Jorku odbyła się wystawa z okazji mody Halston z lat 70.
W marcu 2017 Halston Style , retrospektywa jego kariery, została otwarta w Muzeum Hrabstwa Nassau . Retrospektywa została wyreżyserowana przez siostrzenicę Halstona Lesley Frowick i zawiera materiały pochodzące z jego osobistych archiwów, które przekazał jej przed śmiercią. Frowick jest również autorem towarzyszącego katalogu, Halston: Inventing American Fashion.
W maju 2019 roku ukazał się film dokumentalny Halston w reżyserii Frédérica Tchenga . Dokument ożywił zainteresowanie Halston i The Halstonettes. W maju 2019 r. The New York Times opublikował artykuł „Kobiety Halstona mają swoje zdanie”, w którym przedstawiono wiele kobiet Halstonette, które zastanawiają się nad swoimi doświadczeniami. Podobny artykuł został opublikowany w sierpniu 2019 r. przez CNN zatytułowany „Free Inside Our Clothes: Top Models Remember What It To Walk a Halston Show”.
Według krytyka mody Robina Givhana , kiedy Tom Ford ponownie uruchomił Gucci i Yves Saint Laurent pod koniec lat 90., odnalazł inspirację w błyszczącym stylu Halstona: „Kiedy Ford dodał Yves Saint Laurent do swojej pracy w 1999 roku, wykonał należytą staranność w badaniu historii domu. Ale jego prace nadal wykazywały pobłażliwe nastawienie, które przypominało to, co najlepsze w Halston”.
Ewan McGregor wcielił się w projektanta w telewizyjnym miniserialu Halston , którego premiera odbyła się 14 maja 2021 roku na platformie Netflix , na podstawie biografii z 1991 roku Simply Halston autorstwa Stevena Gainesa.
Źródła: https://en.wikipedia.org/wiki/Halston
My kobiety zawdzięczamy mu:
piękne projekty kapeluszy,
piękne projekty ubrań,
piękne projekty mundurów,
perfumy,
Zasady stylu Halstona: 1.Klasa. 2. Elegancja. 3. Zaczesane włosy do tyłu. 4. Czarne smokingi. 5.Ciemne okulary słoneczne.
