Nancy Clara Cunard urodzona 10 marca 1896 w brytyjskiej klasie wyższej . Pisarka, dziedziczka i działaczka polityczna. Poświęciła całe życie na walkę z rasizmem i faszyzmem. Stała się pamiątką dla najwybitniejszych pisarzy i artystów XX wieku: Wyndham Lewis , Aldous Huxley , Tristan Tzara , Ezra Pound i Louis Aragon , którzy byli wśród jej kochanków, Ernest Hemingway , James Joyce , Constantin Brâncuşi , Langston Hughes , Man Ray i William Carlos Williams.
Ojcem jej był Sir Bache Cunard , spadkobierca firm żeglugowych Cunard Line a mamą była Maud Alice Burke, amerykańską dziedziczka, która przyjęła imię Emerald i stała się wiodącą gospodynią w Londynie. Nancy została wychowana w rodzinnej posiadłości w Nevill Holt w Leicestershire, ale kiedy jej rodzice odeszli w 1911 r., przeprowadziła się do Londynu.
W 1916 roku wyszła za mąż za Sydney Fairbairn , policjanta i żołnierza, który został ranny w Gallipoli . Mieszkali w Londynie w domu przekazanym im przez matkę Nancy jako prezent ślubny. Ale po 6 latach małżeństwa para postanowiła się rozstać.
W 1928 nawiązała kontakty z Henrykiem Crowderem , afro-amerykańskim muzykiem jazzowym, który pracował w Paryżu. Stała się aktywistką w sprawach dotyczących polityki rasowej i praw obywatelskich w Stanach Zjednoczonych i odwiedziła Harlem.
W 1931 roku opublikowała broszurę Czarnego Człowieka i Białą Dzwonię , atak na postawy rasistowskie, na przykładzie matki Cunard, którą cytowała jako “Czy to prawda, że moja córka zna Murzyna?”Edytowała także masową antologię Negro , zbierając głównie poezję afrykańskich pisarzy, m.in. Langston Hughes i Zora Neale Hurston . Pisała także, własne sprawozdanie Cunard dotyczące sprawy Chłopców z Scottsboro . Na dwa lata przed opublikowaniem, otrzymywała anonimowe groźby, z których część opublikowała w książce.
W połowie lat trzydziestych podjęła również walkę antyfaszystowską, pisując o anarchii Etiopii i hiszpańskiej wojnie domowej w Mussolini . Przepowiedziała dokładnie, że “wydarzenia w Hiszpanii były wstępem do innej wojny światowej”. Jej opowieści o cierpieniu hiszpańskich uchodźców stały się podstawą do odwołania fundraisingowego w Manchester Guardian . Cunard pomogła dostarczyć i zorganizować pomoc, ale złe zdrowie – spowodowane częściowo wyczerpaniem i warunkami w obozach – zmusiły ją do powrotu do Paryża, gdzie stała na ulicach zbierając fundusze dla uchodźców.
W 1937 opublikowała serię broszur poezji wojennej, w tym dzieła WH Audena , Tristana Tzary i Pablo Nerudy . W tym samym roku wraz z Audenem i Stephenem Spenderemrozpowszechniła kwestionariusz o wojnie dla pisarzy w Europie; Wyniki zostały opublikowane przez Lewicową recenzję jako autorzy biorą udział w wojnie hiszpańskiej .
Podczas II wojny światowej Cunard pracowała, aż do wyczerpania fizycznego, jako tłumacz w Londynie w imieniu francuskiej opozycji .
Po wojnie zrezygnowała z domu w Réanville i dużo podróżowała . Cierpiała na choroby psychiczne i złe zdrowie fizyczne, które pogarszał alkoholizm, ubóstwo i zachowania samodestrukcyjne. Po walce z policją w Londynie, przebywała w szpitalu psychiatrycznym. Po wyjściu ze szpitala jej zdrowie pogorszyło się jeszcze bardziej, ważyła mniej niż 30 kg, kiedy została znaleziona na ulicy w Paryżu i przywieziona do szpitala Cochin , gdzie zmarła dwa dni później.
Jej ciało zostało zwrócone do Anglii na kremację, a resztki zostały wysłane z powrotem do Cimetière du Père-Lachaise w Paryżu. Jej popioły spoczywają w urnie numer 9016.
fot.mat.prasowe
Styl Nancy byl w klimacie kultury afrykańskiej, był zaskakująco niekonwencjonalny. Nieodzownym elementem stroju była ogromna biżuteria wykonana z drewna, kości i kości słoniowej, naturalnych materiałów używanych przez rodzimych rzemieślników. Swoim stylem lubiła prowokować i wzbudzać kontrowersje. Bransoletki, które nosiła na obydwu ramionach, zaciskających się z nadgarstka do łokcia, wzbudzały duże zainteresowanie mediów, były atrakcyjne wizualnie dla fotografów . Fotografii często fotografowali ją w jej kolekcjach biżuterii, w afrykańskich natchnieniach które oddawały hołd koncepcjom kubizmu.
fot.mat.prasowe
My kobiety zawdzięczamy jej :
modę na ciekawe nakrycia głowy ,
fot.mat.prasowe
noszenie ogromnej afrykańskiej biżuterii, a zwłaszcza ogromnej liczby bransolet ,
fot.mat.prasowe
zakładanie skórzanych kurtek typu pilotka ,
fot.mat.prasowe
modę na printy zwierzęce ,
fot.mat.prasowe
Zasady stylu Nancy : 1. Afrykańskie klimaty. 2. Ogromne bransolety. 3. Kontrowersja. 4. Prowokacja. 5. Klasa.
Gorset ewoluował na przestrzeni epok, by w 2017 roku wyjść na wierzch.Teraz możemy nosić go nie tylko jako bieliznę ale również jako dodatek do naszych codziennych stylizacji. Trend ten lansowany jest przez największe domu mody takie jak : Balanciaga, Balmain czy Alexander McQueen, a na jego założenie decydują się gwiazdy takie jak Rihanna czy Kim Kardashian. Jak z bielizny, zakładanej od końca XV wieku, stał się nieodłącznym elementem stylu bloggerek, aktorek czy modelek?
Jak wiemy kobiety od lat cierpiały w gorsetach aby osiągnąć wymarzoną figurę. Dzięki nim udawało im się uwydatnić biust, zaznaczyć talie lub utrzymać prostą linię pleców. Ledwo oddychając, płeć piękna dopasowywała się do standardów minionej epoki. W XVI wieku, Katarzyna Macedońska wprowadziła kobietom nakaz noszenia gorsetu by ich talia utrzymywała się na poziomie 33 cm w obwodzie. Noszono wtedy gorsety wykonane z jedwabiu i… stalowego wzmocnienia. WXVII i XVIII wieku, nie było kobiet, które nie nosiły by gorsetów. Gorsety wiązano coraz to mocniej, co często prowadziło do niewydolności oddechowej. W XIX wieku wykonywano je ze szlachetnych materiałów i miały dłuższą formę, ibyły jeszcze cięższe do noszenia. W tamtym okresie gorsety miały dodatkowe otwory, w które wkładano tasiemki, by można je było wiązać jeszcze ciaśniej.
W XX wieku rewolucję modową rozpoczeła Coco Chanel i wtedy wszystko się diametralnie odmieniło. Dzięki Coco kobiety zrezygnowały z obcisłych i krępujących gorsetów na rzecz luźnej i przyjemniejszej w noszeniu garderoby. Miejsce dotychczasowej bielizny , zaczęły zajmować staniki. W latach 80’ świat mody przypomniał sobie o nich na nowo, dzięki Madonnie . Projektant Jean- Paul Gaultierabowiem tworzył je właśnie na zamówienie skandalizującej w tamtym czasie gwiazdy pop.
Gorsety wykonane z przeróżnych tkanin wyszły w XXI wieku na ulicę i w nowym wydaniu, bo noszone na wierzch ubrań sukienek, koszul czy marynarek. Dzisiaj nie musimy się nimi ściskać do utraty tchu, bo teraz prezentują się lepiej w luźniejszym wydniu. Motyw gorsetów występuje też przy spodniach, spódnicach a nawet na chokerach, więc każda z nas wybierze coś dla siebie jeśli nie gorset na marynarkę to jako ozdoba na szyję w postaci gorsetowego chokera.
Dolores Costellourodzona 1 marca w 1903 roku w Pensylwanii była córką sławnego aktora kina niemego Maurice’a Costello. Zamiłowanie do aktorstwa i talent zawdzięcza, więc tacie.
Zadebiutowała wraz ze swą siostrą Helen w 1909 roku. Wystąpiły razem w sztuce “George White’s Scandals”. W pierwszym filmie wystąpiła już w 1925 roku. Była to produkcja wytwórni Warner Brothers. W 1926 roku została WAMPAS BABY STAR. W tym samym roku wystąpiła także w filmie “The Sea Beast”, w którym partnerował jej John Barrymnore, którego dwa lata później poślubiła. Dolores z Johnem miała dwoje dzieci, ale po 7 latach wspólnego małżeństwa postanowili się rozstać i pójść każde z nich osobną drogą przez życie, choć był to jej drugi mąż bo pierwszym był John Vruwink. Kiedy zaczęto kręcić filmy dźwiękowe Dolores już w nich nie występowała. Zajmowała się w tym czasie wychowywaniem swoich dzieci. W połowie lat 30-tych znowu powróciła na plan filmowy grać w filmach. Były to zazwyczaj filmy wysokobudżetowe. Po roli w “This Is The Army” (1943) odeszła na emeryturę i zamieszkała samotnie na ranczu w Californi. Zmarła na odmę płucną w wieku 76 lat w 1979 roku.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
My kobiety zawdzięczamy jej :
modę na długie włosy, ( pomimo panującej wtedy mody na fryzury krótkie na tzw. ,, pazia”)
Niczym bumerang modowy do modowej gry powróciły cieniutkie ramiączka zarówno te przy topach jak i przy sukienkach.
fot.mat.prasowe
Cieniutkie seksowne ramiączka to hit tego lata w modzie damskiej, zarówno spotkamy je przy bluzkach typu top jak również przy sukienkach typu slip dress.
Sukienki na ramiączkach można nosić na wiele sposobów na co dzień zakładając pod sukienkę biały t-shirt, jest to nowe wydanie na noszenie tego typu sukienek bo jak wiadomo zawsze moda powraca ale w nieco innym unowocześnionym wydaniu, na wieczór nie bójmy się założyć samej sukienki, pamiętajmy oczywiście o odpowiednio dobranym biustonoszu, bądź dla odważnych można też bez biustonosza.
Sukienki i topy pomimo że mają cienkie ramiączka można zestawiać na wiele sposobów nawet casualowo i sportowo nie koniecznie sięgajmy po nie tylko na wieczór i randkę ale także na codzień.
Poniżej przygotowałam dla Was mnóstwo inspiracji jak nosić motyw cienkich ramiączek oraz własne propozycje na ogranie tego trendu.
fot.mat.prasowe
Gwiazdy i Ja już je nosimy:
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Moje propozycje:
Stylizacja pierwsza – H&M
Stylizacja druga – Top -sh, sukienka – Triumph . buty i torebka – DEICHMANN, choker – Stradivarius, okulary – CROPP
Joan Geraldine Bennet znana wszystkim jako Joan Bennett
fot.mat.prasowe
Joan amerykańska aktorka urodzona 27 lutego 1910 roku w Palisades, New Jersey w Nowym Jorku. Rodzice jej również byli aktorami teatralnymi oraz jej siostra Constance Bennett, szczególnie duże sukcesy odnosił ojciec. Cała rodzina bardzo często wyjeżdżała w trasy aktorskie. Na jednym z takich właśnie wyjazdów Joan po raz pierwszy zagrała na scenie. Potem przyszła kolej na pierwszą role w filmie. W między czasie Joan wyszła za mąż. Jej mąż John Marion Foxmiał skłonności do nadużywania alkoholu. W 1928 roku Joan urodziła mu córeczkę, której dali na imię Adrienne, jednak to nie pomogło ich kryzysie w małżeństwie. Rozwiedli się w tym samym roku, w którym na świat przyszła Adrianne,potem Joan wyszła za mąż jeszcze trzy razy, była czterokrotnie zamężna. Dzięki wsparciu córki, Joan powróciła do aktorstwa. Między 1930 a 1931 rokiem Joan zagrała aż w 9 filmach. Jednym z nich był film “She Wanted Millionare”, w którym partnerował jej Spencer Tracy. Film okazał się dużym hitem, a Joan stała się nawet sławniejsza od znanego już wówczas Spencera, co bardzo go denerwowało. W 1950 roku Joan zaczęła mniej grać. Zagrała tylko w jednym filmie. Po filmie “Desire In The Dust” z 1960 roku Joan zerwała z filmem na następne 10 lat. Jej ostatni występ na szklanym ekranie miał miejsce w filmie “Suspiria” w 1977 roku. Zmarła w wieku 80 lat na atak serca.
Tego sezonu wielki come back przeżywa motyw falbanek
fot.mat.prasowe
Tego sezonu do mody powraca motyw z ubiegłych dekad czyli falbanki, które są bardzo dziewczęce, romantyczne , seksowne a zarazem subtelne.Która z nas nie widziała w szafach u naszych mam,babci czy prababci falbanek ?Chyba nie znajdziemy szafy w której nie byłoby falbanek teraz wracają i występują wszędzie u bluzek, sukienek,spódnic a nawet przy spodniach czy butach. Falbanki tego sezonu to będzie najgorętszy trend!
Amerykańska aktorka, przez krótki czas gwiazda filmowa kina niemego, która nakręciła kilka filmów dźwiękowych. Uczestniczyła w rozdaniu pierwszych nagród Akademii Filmowej.
fot.mat.prasowe
Anita Pomares Page urodziła się 4 sierpnia 1910 roku we Flushing w stanie Nowy Jork. Debiutowała w 1925 roku filmem „A Kiss for Cinderella”. Rolę w tym filmie otrzymała dzięki zażyłości ze znaną aktorką, Betty Bronson. Po kilku małych, ale zauważonych rolach Anita podpisała kontrakt z MGM. Metro miało wobec niej wielkie plany. Obsadzono ją z najsłynniejszymi aktorami wytwórni, jak William Haines czy Ramon Novarro. Z Joan Crawford zagrała trzykrotnie, m.in. w „Naszych roztańczonych córkach” (1928) oraz „Melodii Broadwayu” (1929). Powodzenie w obu tych filmach zapewniło Anicie wielką popularność i aktorka pomyślnie przeszła próbę w filmie dźwiękowym.
fot.mat.prasowe
Wśród partnerów filmowych Anity byli Lon Chaney, Buster Keaton, Robert Montgomery, czy Clark Gable. Mówiono, że z Gable’em łączył ją romans, lecz wedle słów Anity aktor zaproponował jej tylko kilka razy odwiezienie do domu (ofertę odrzuciła, bo jej prywatnym szoferem był ojciec Anity). Popularność jej była bardzo duża, otrzymywała tysiące listów od fanów (tylko Greta Garbo dostawała więcej). Nawet zakochał się w niej sam Benito Mussolini, oświadczał jej się w liście, ale MGM nie pozwalało odpisywać swojej gwieździe na te listy.
fot.mat.prasowe
Po wygaśnięciu kontraktu z Metro, Anita ogłosiła, że w wieku zaledwie 23 lat kończy karierę filmową. Po latach powiedziała, że nie była to do końca jej decyzja. Anita miała odmówić pójścia do łóżka z Louisem B. Mayerem, co oznaczało jej koniec nie tylko w MGM, ale w całym świecie filmowym. W 1936 roku zagrała w brytyjskim filmie „Hitch Hike to Heaven” z udziałem Polly Ann Young. Po tym występie zniknęła z życia publicznego na niemal 60 lat.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Anita poślubiła Nacio Herba Browna w 1934 roku, ale odkładała decyzję o ślubie kościelnym, bo, jak wyjawiła po latach, nie kochała Browna. Nigdy razem nie mieszkali i, według słów Page, ich małżeństwo nie został skonsumowane. Ponadto niebawem Anita odkryła, że rozwód Herba Browna z poprzednią żoną nie był formalnie kompletny i to ostatecznie zaważyło na decyzji o anulowaniu związku. W 1937 poślubiła admirała Herschela House’a. Mieli dwoje dzieci. Anita wciąż przyjmuje dowody uwielbienia i żyje w świadomości bycia wielką gwiazdą.
Plisy miały swój wielki czas na początku XX wieku, w okolicy lat 20., gdy szczególnie chętnie stosowano je na sukienkach o przedłużonym stanie. Uchodzą za trudne do noszenia, mogą poszerzać w biodrach, zniekształcać sylwetkę, dlatego trzeba umieć je zestawić z odpowiednią garderobą. Niestety nie każda sylwetka może sobie na nie pozwolić. Plisy mają to do siebie, że mogą wyglądać bardzo elegancko w przypadku dżersejowej spódnicy do kolan zestawionej z golfem i kusą marynarką z rozszerzonymi klapami, a mogą wyglądać przyciężko i bez klasy, gdy założy się spódnicę maxi plisowaną do samej ziemi w zestawieniu z koszulową bluzką z kokardą. Plisy mogą też odmłodzić, gdy założy się dziewczęcą tunikę z plisowaniem do połowy uda. Taka sukienka może wyglądać na lekko dziecinną, ale przy szczupłej figurze, legginsach i płaskich butach, może to być udany wybór. Pamiętajcie, że plisy mogą być trudne w utrzymaniu, rozprasowują się przy siadaniu i warto prasować je w pozycji pionowej parowym żelazkiem. Niestety, bardzo często wymagają pralni chemicznej. Jeśli jeszcze nie posiadłaś umiejętności noszenia plisowanych rzeczy, spróbuj kupić choćby bluzkę z zakładanym na dekolcie materiałem, a na tradycyjną solejkę przyjdzie jeszcze czas,
Gwiazdy i ja już je nosimy :
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Retro Roses
Violet 80S
Pony Pink
Pink River
Goldi
Stylizacja Retro Roses z wykorzystaniem plisów to plisowane dzwony w połączeniu z retro sweterkiem. To zdecydowanie bardziej vintage i bardziej oficjalna stylizacja. Idealnie sprawdzi się na obiad z rodziną,bądź z babcią.
Stylizacja Violet 80s jest najbardziej vintage i najbardziej babcina.
Materiał tego kompletu i kolor butów są rodem z kiczowatych lat 80,ale sama forma stroju i butów jest utrzymana w stylu lat 20-30tych.
Stylizacja ta jest bardzo romantyczna i nadaje charakteru dziewczęcej lekkości.
Idealna na rodzinną uroczystość i wielkie wyjście
Stylizacja Pony Pink to połączenie casulowego t-shirtu ze zwiewna falbankową spódnicą z plisów a do tego modne również tego sezonu klapki.Ta propozycja świetnie sprawdzi się na letnie spacery zarówno w mieście jak i na molo.
Na lato niestety jeszcze musimy poczekać ale kto nie tęskni już za WAKACJAMI i słońcem⁉
Następna stylizacja Pink Riverto zdecydowanie moja ulubiona❗
To długa różowo-metaliczna spódnica zestawiona z czarną koszulą wykończoną plisowanym kołnierzem i plisowanymi rękawami plus najmodniejszy model tego sezonu szpilek.
Spódnica jest dość oryginalna,więc stonowałam ją czarnym kolorem. Ta stylizacja jest bardzo kobieca i glamour idealna na rodziną uroczystość,wyjście do teatru a nawet na randkę.
Stylizacja Goldi to połączenie wieczorowej złotej plisowanej bluzki ze sportowymi dość spodniami, a do tego złote trampki,które są jednocześnie połączeniem sportu z elegancją.
Ta propozycja idealnie sprawdzi się na wyjście ze znajomymi a jak buty zamienimy na złote szpilki to idealnie sprawdzi się również na disco.
A która stylizacja najbardziej Wam przypadła do gustu ? Ubrania: H&M
Ruby Katherine Stevens znana wszystkim jak Barbara Stanwyck
fot.mat.prasowe
Ruby Katherine Stevens − amerykańskaaktorkafilmowa, teatralna i telewizyjna, tancerka kabaretowa i modelka, laureatka nagrody Złotego Globu i trzech nagród Emmy. Po czterokrotej nominacji do nagrody Oscara, w 1982 roku otrzymała honorowego Oscara za całokształt twórczości artystycznej. W 1986 roku została laureatką nagrody im. Cecila B. DeMille’a.
fot.mat.prasowe
Ma irlandzkie, szkockie i angielskie korzenie. Najmłodsza z pięciorga dzieci Amerykanina Byrona E. Stevensa i Catherine Ann McGee, kanadyjskiej imigrantki z Nowej Szkocji. Kiedy miała cztery lata, jej matka zginęła w wypadku – wypchnął ją z tramwaju nieznany pijak. Dwa tygodnie po pogrzebie jej ojciec wyjechał kopać kanał panamski i słuch o nim zaginął. Ruby i jej brata, Byrona, wychowywała starsza od niej o pięć lat siostra, Mildred. Gdy Mildred dostałą pracę jako tancerka u Johna Corta, znanego nowojorskiego impresaria teatralnego, Ruby została umieszczona w rodzinie zastępczej, potem wielokrotnie zmienianej. Ukończyła nowojorską szkołę średnią Erasmus Hall Campus High School. W wieku trzynastu lat podjęła pracę jako pomocnik w sklepie, goniec w firmie telekomunikacyjnej i pomywaczka oraz uczęszczała na lekcje tańca, a mając piętnaście lat dorabiała jako modelka. W 1923 roku śpiewała w dziewczęcym chórze Ziegfeld Girls, z którym w 1926 roku zadebiutowała na broadwayowskiej scenie Hudson Theatre w sztuce Willarda Macka Pętla (The Noose). Pojawiła się ponownie na Broadwayu w spektaklu Burleska (Burlesque, 1926), zanim rok później pod pseudonimem artystycznym Barbara Stanwyck trafiła na kinowy ekran w melodramacie Broadwayowskie noce (Broadway Nights, 1927).
fot.mat.prasowe
Za występ w programie rozrywkowym NBC Barbara Stanwyck zaprasza (The Barbara Stanwyck Show, 1961–1962) zdobyła nagrodę Emmy. Pojawiła się gościnnie w serialu-westernie NBC/ABC Wagon pociągowy (Wagon Train, 1961-1964) oraz w jednym z odcinków serialu ABC Aniołki Charliego (Charlie’s Angels, 1980) pt. Chłopaki Toni (Toni’s Boys) z Jaclyn Smith, Cheryl Ladd i Shelley Hack. Kreacja Victorii Barkley, matki Heatha (Lee Majors) i Audry (Linda Evans) w serialu-westernie ABC Wielka dolina (The Big Valley, 1965-1969) przyniosła jej drugą w karierze nagrodę Emmy. Za postać Mary Carson w miniserialu ABC Ptaki ciernistych krzewów (The Thorn Birds, 1983) u boku Richarda Chamberlaina odebrała po raz trzeci nagrodę Emmy i otrzymała nagrodę Złotego Globu.
Jej ostatnią rolą była Constance Colby Patterson, starsza siostra dyrektora generalnego Colby Enterprises Jasona (Charlton Heston), nienawidząca jego żony Sable (Stephanie Beacham) w operze mydlanej ABC Dynastia (1985) oraz spin-off Dynastia Colbych (The Colbys, 1985-1986).
fot.mat.prasowe
Była dwukrotnie mężatką; z broadwayowskim komikiem Frankiem Fay’em (od 26 sierpnia 1928 do 30 grudnia 1936), z którym w dniu 5 grudnia 1932 roku zaadoptowała syna Diona Anthony’ego „Tony’ego” Faya oraz z aktorem Robertem Taylorem (od 13 maja 1939 do 21 lutego 1951).
Lata 90 na dobre zagościły w modzie. Kolejny wielki come back z tamtych lat to ogromne puchowe kurtki,który zawdzięczamy domu mody Balenciaga. Choć kurtki puchowe to must-have każdej zimy, to jednak rzadko widzieliśmy je na wybiegu. Tego sezonu takie domy mody jak Balenciaga, Chanel, i Alexander McQueen stawiają właśnie na nie. Kurtki puchowe w tym roku są w wersji XXL im większe tym lepsze, a najlepiej w towarzystwie ogromnych kołnierzy jak u DKNY.
Modna puchówka jeszcze kilka lat temu nie mogła przypominać stroju astronauty. Dziś futuryzm jest “In” (spójrzcie tylko na kolekcjeUEGxPuma), do srebrnych puchówek zakładamy nawet szpilki. Eleganckie mają opływowy kształt, są spięte paskami, a ich fason przypomina bardziej krótkie płaszczyki niż narciarskie kurtki. W wersji casual zakochałam się w fasonach inspirowanych kolekcjąBalenciagi, nonszalancko rozpiętych i zwisających z ramion.
Zatem kochane wniosek prosty tej zimy, aby być trendy nie musimy marznąć!
Gwiazdy i ja już je nosimy:
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Moje propozycje:
Pierwsza stylizacja – H&M
Druga stylizacja – H&M
Trzeci stylizacja – kurtka i plecak – ZARA, sweter, spodnie i kolczyki-H&M, buty-DEICHMANN
Luccille Fay LeSueur znana wszystkim jako Joan Crawford.
fot.mat.prasowe
Joan Crawford, amerykańska aktorka kinowa i telewizyjna a także tancerka. W 1999 r. American Film Institute umieścił ją na dziesiątym miejscu na liście największych aktorek wszech czasów (The 50 Greatest American Screen Legends). Karierę zaczynała jako tancerka rewiowa na Broadwayu. W 1925 r. podpisała kontrakt z MGM i wkrótce została symbolem filmów o flapper. W latach 30. zasłynęła z ról kobiet, które ciężką pracą zdobywają sukces i miłość. U schyłku tej dekady jednak jej filmy przestały przynosić wysokie zyski. W połowie lat 40. aktorka powróciła do wysokiej formy, a w 1945 r. została laureatką Oscara za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą w Mildred Pierce. Była jeszcze dwukrotnie nominowana do tej nagrody za filmy noirOpętana i Sudden Fear. Zagrała w ponad 80 filmach, zarówno niemych jak i dźwiękowych, m.in. w Naszych roztańczonych córkach, Ludziach w hotelu, Kobietach, Humoresce,Co się zdarzyło Baby Jane?. Najczęściej występowała u boku Clarka Gable’a (ośmiokrotnie). W połowie lat 70. wycofała się z życia publicznego. Była czterokrotnie zamężna. Adoptowała pięcioro dzieci z czego jedno zostało odebrane przez biologiczną matkę. Crawford wydziedziczyła dwoje dzieci, Christinę i Christophera. Aktorka była bohaterką kontrowersyjnych wspomnień autorstwa jej córki, Christiny, Mommie Dearest, na podstawie których powstał również film z Faye Dunaway.
fot.mat.prasowe
Crawford była w szkole z internatem, a że rodziny nie było stać na opłacenie czesnego, musiała wykonywać różne pracy m.in. zmywać i sprzątać w szkole. Ostatecznie związek Anny i Henry’ego rozpadł się, a dzieci wraz z matką z powodu trudnej sytuacji życiowej musiały zamieszkać na zapleczu pralni. W szkole świętej Agnieszki wystąpiła po raz pierwszy na scenie w przedstawieniu baletowym Miesiące roku. Po kilku latach musiała wybrać szkołę średnią i zapisała się do Akademii Rockingham, którą ukończyła w 1923 r. Wkrótce zaczęła pracować w domu towarowym i rozpoczęła edukację w Stephen College w Columbii, do którego po kilku miesiącach przestała uczęszczać. W owym czasie wygrywała konkursy taneczne w nocnych klubach i czekała na swoją szansę, aby zaistnieć w świecie showbiznesu.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Dzięki znajomościom z Katherine Emerine, u której występowała jako tancerka w objazdowej rewii, zdecydowała się wyruszyć do Chicago i tam pracowała jako tancerka, z gażą 25 dolarów tygodniowo. Przebywała w Oklahoma City i Detroit. Właśnie tam została zauważona przez producenta J.J. Schuberta, który zaproponował jej udział w nowym projekcie Innocent Eyes, który miał premierę w marcu 1924 r. w Winter Garden Theatre w Nowym Jorku. Wkrótce otrzymała podwyżkę i zarabiała 35 dolarów tygodniowo. Udane występy spowodowały, że Harry Rapf, producent z MGM, zaprosił ją na zdjęcia próbne. Boże Narodzenie spędziła w Kansas City z rodziną. Wówczas otrzymała telegram z informacją o propozycji 5-letniego kontraktu od wytwórni, z gwarancją zarobku 75 dolarów tygodniowo. Dnia 3 stycznia 1925 r. dotarła do Los Angeles i została zakwaterowana w Hotelu Washington. Dzięki pomocy gwiazdora kina niemego Williama Hainesa aktorka względnie szybko odnalazła się w nowym otoczeniu. W 1925 r. zagrała w sześciu filmach, ale w większości przypadków nie była wymieniana w napisach. W Lady of Night była dublerką Normy Shearer, w The Only Thing Jacka Conwaya była damą dworu, statystowała w The Circle i Wesołej wdowie, a bardziej znaczącą rolą była Bobby w Pretty Ladies. Wkrótce szef reklamy MGM stwierdził, że aktorka musi mieć zmienione nazwisko ponieważ LeSueur brzmi zbyt teatralnie, pasuje do królowej burleski, a ponadto mało kto wiedział jak poprawie wypowiedzieć nazwisko przez co LeSueur kojarzylo się ze słowem sewer (ściek po ang.). W wyniku konkursu przeprowadzonego w czasopiśmie filmowym Lucille LeSueur stała się Joan Crawford.
W 1926 r. Crawford w plebiscycie WAMPAS Baby Stars znalazła się na liście najbardziej perspektywicznych gwiazd filmowych. Pierwszym istotniejszym filmem w karierze aktorki był występ Demonie cyrku, a jej grę docenił m.in. The New York World. Występ w Naszych roztańczonych córkach potwierdził formę aktorki. Decydenci MGM uznali, że Crawford jest gotowa na współpracę z największymi męskimi gwiazdami kina niemego: Johnem Gilbertem, Ramonem Navarro.
fot.mat.prasowe
Aktorka nie miała własnych dzieci chociaż bardzo ich pragnęła. Na pewnym etapie kariery jednak poddała się zabiegom aborcji, a ponadto kilkukrotnie poroniła. W konsekwencji zdecydowała się na adopcję. Adoptowała pięcioro dzieci: Christinę, dwóch Christopherów, bliźniaczki Cathy i Cynthię. Przy czym pierwszy syn Christopher został, po blisko rocznym pobycie w domu Crawford, odebrany przez biologiczną matkę. Bliźniaczki po latach wspominały matkę jako troskliwą i czułą kobietę natomiast Christopher, a przede wszystkim Christina mieli negatywne zdanie o Crawford. W 1978 r. Christina napisała książkę Mommie Dearest, w której twierdziła, że Joan znęcała się fizycznie i psychicznie nad nią i jej bratem. Według Christiny „matka była alkoholiczką. I kochała tylko siebie. My byliśmy jej potrzebni do tego, by interesowały się nią media. Adoptowała nas dla rozgłosu”. Wiele osób bliskich Crawford m.in. jej osobista sekretarka Betty Barker, Van Johnson, Marlene Dietrich, Myrna Loy, Katharine Hepburn, a także Bette Davis nie dało wiary rewelacjom autorki książki. Jednakże Betty Hutton czy też Helen Hayes twierdziły, że były świadkami agresywnego zachowania Crawford.
fot.mat.prasowe
Dnia 10 maja 1977 r. Crawford zmarła w swoim apartamencie w Nowym Jorku. Przyczyną zgonu był zawał serca. Zgodnie z testamentem bliźniaczki Cindy i Cathy otrzymały 77,5 tys. dolarów, Betty Barker, przyjaciółka i sekretarka Crawford, otrzymała 35 tys. dolarów, a Christopher i Christina zostali wydziedziczeni z „powodów które są im dobrze znane”. Część pieniędzy została przekazana wielu organizacjom m.in. domowi opieki Motion Picture Home, który aktorka sama założyła, Amerykańskiemu Towarzystwu Walki z Rakiem, Stowarzyszeniu Dystrofii Mięśniowych, Amerykańskiemu Stowarzyszeniu Chorób Serca oraz Szkole dla Chłopców w Wiltwyck.
New York Times opublikował na pierwszej stronie liczący 2 tysiące słów nekrolog. Dnia 13 maja Jack Valenti, dyrektor generalny Motion Picture Association of America, poprosił o minutę ciszy we wszystkich studiach Hollywood. Tego samego dnia odbyła się prywatna ceremonia pogrzebu w której wzięła udział czwórka dzieci i 75 innych osób. Natomiast nabożeństwo żałobne miało miejsce w All Souls Unitarian Church, w którym wzięło udział 1,5 tys. osób. W czasie uroczystości przemawiali Anita Loss, Cliff Robertson, Geraldine Brooks, a zaśpiewała Pearl Bailey.