Co oglądać i czytać w czasie kwarantanny? Modowe pozycje.

Dziś przychodzimy do Was z propozycjami modowych pozycji do obejrzenia i przeczytania. Kwarantanna trwa więc, co by się nie nudzić to warto obejrzeć filmy lub jak wolicie przeczytać książki z modowej tematyki. Poniżej pokrótce opisujemy każdą pozycję, bez oczywiście spojlerowania. Dla tych, co wolą tematy podróżnicze od modowych odsyłamy pod link:

Co oglądać i czytać w czasie kwarantanny? Podróżnicze pozycje.

Wrześniowy numer

Film ten dokumentuje prace redakcji Anny Wintour nad wrześniowym numerem amerynańskiego Vogue z 2007 roku. Wrześniowy numer w magazynach mody jest najważniejszy, gdyż otwiera nowy sezon. Ten z filmu Vogue ważył ponad 2 kg.

Diana Vreeland: The Eye has to travel.

Zanim w amerykańskim Vogue stery objęła Anna Wintour, to wcześniej za sterami była Diana Vreeland. Dokument ten wyreżyserowany przez żonę wnuka Diany obrazuje archiwalia i wspomnienia Diany. Więcej na temat diany poniżej:

Wtorek Ikona stylu – DIANA VREELAND

Valentino: Ostatni cesarz wielkiej mody.

Film jest zapisem pracy Valentino nad kolekcją wiosna/lato 2006 oraz retrospektywą, wtedy 45 letniej kariery projektanta.

Mademoiselle C

Dokument o Carine Roitfield francuskiej redaktorce mody. Film pozwala lepiej poznać jej charakter i styl.

Szalona Miłość-YVES SAINT LAURENT

Nie jest to jedyny fil o YSL, ale najbardziej osobisty. Ten film dokumentuje projektanta z perspektywy jego wieloletniego partnera Pierre Berrge. Opowiada: ,, o pięćdziesięciu latach żaru i burz, niezwykłych sukcesów i osobistych cierpień”.

Dior i Ja

Film pokazuje przygotowania do debiutu Rafa Simonsa nowego dyrektora artystycznego domu mody Dior. W tym filmie ukazane są zakulisowe zdjęcia, rozmowy oraz nerwowa atmosfera i nocne przygotowania na tle 70 letniej marki. Nerwowości nadaję fakt, że pokaz przygotowywano tylko osiem tygodni oraz fakt, że Raf nie mówi po francusku.

Dries

Dokument o pasji i talencie Dries Van Noten, dzięki któremu jest dziś najwybitniejszym z projektantów mody na świecie.

Franca- Chaos and Creation.

Dokument, w którym autor uwiecznia życie swojej matki Francy Sozzani, redaktor naczelnej włoskiego wydania Vogue i prowokatorki mody.

House of Z

Dokument obrazuje sukces, upadek i powrót projektanta Zaca Posena. Film zawiera archiwalne materiały i wywiady.

Manolo: The boy who made shoes for lizards.

Najbardziej znany i ceniony projektant obuwia Manolo Blahnik opowiada o swoim procesie twórczym, a gwiazdy dzielą się swoimi opiniami o jego butach.

McQueen:Wizjoner, buntownik, geniusz.

Ekranowa biografia podzielona jest na pięć rozdziałów nazwanych tytułami najbardziej znaczących kolekcji mody projektanta. Pokazane są materiały z życia Alexandra oraz wspomnienia bliskich osób Alexandra i jego współpracowników. Wśród wypowiadających się współpracowników jest nawet nasza rodzima modelka Magdalena Frąckowiak. Opowiadają o nim same najlepsze rzeczy o bardzo uzdolnionym projektancie, który perfekcyjnie opanował krawiectwo. Lubił szokować i sam mówił, że swoimi pokazami chce szokować widzów i poszarpać ich emocję by na długo pamiętali pokaz. Jego pokazy były wielką sztuką, miały całą historię, narracje, muzykę i scenografię.

Nasza recenzja filmu McQueen i biografia Alexandra McQuenn’a

Versace. Geniusz, sława i morderstwo.

Film pokazuję historię Donatelli Versace, która jest zmuszona przejąć stery w domu mody tragicznie zamordowanego brata.

Coco Chanel

Filmowy portret legendy i wizjonerki mody oraz twórczyni wizerunku kobiet początków ubiegłego stulecia.

Lagerfeld od podszewki

Reżyser udokumentował życie wielkiego kreatora mody, podczas projektowania sukni ślubnych, udzielania wywiadów. Film ukazuje jak wielką kontrolę Lagerfeld miał nad swoim wizerunkiem.

Pierwszy poniedziałek w maju

Dokument obrazuje przygotowania do największego wydarzenia w świecie mody, czyli Met Gali.

Bill Cunningham New York

Dokument o Billu znanym fotografie mody ulicznej, który przez dekady dokumentował styl mieszkańców Nowego Jorku.

Odeszł ojciec fotografii mody ulicznej Bill Cunningham

Iris

Filmowy portret Iris Apfel, której kreatywność oraz entuzjazm do sztuki i ludzi nadal inspiruje miliony.

Który z tych filmów już oglądaliście, a który najbardziej Was zachęcił do obejrzenia?

A teraz coś dla miłośników czytania.

,,Francja Elegancja” Piotr Szaradowski wyd. Dolnośląskie

Dior, Worth, Poiret czy Givenchy to tylko niektórzy bohaterowie tej opowieści.
Opowieść o haute couture, czyli wielkim krawiectwie.
Autor wprowadza nas w świat barw, form i tkanin, które przez przeszło sto lat wyznaczały trendy w świecie mody.
Ciekawe historie i piękna szata graficzna stanowią najmocniejsze strony tej wyjątkowej publikacji.

,,Dior i Ja” Christian Dior wyd. Dolnośląskie

Autobiografia Christiana Diora (1905-1957) po raz pierwszy wydana roku 1956, dosłownie kilka miesięcy przed śmiercią autora. Dior zaczyna opowieść od chwili, gdy postanowił się „iść na swoje”, odejść z lukratywnego stanowiska w znanym paryskim domu mody i założyć własny dom mody. Dior opisuje swoje wątpliwości, lęki, rozmowy z bankierami, rolę szczęśliwych zbiegów okoliczności i mozolne budowanie własnej marki. Do swojego dzieciństwa, młodości, przyjaciół powraca dopiero w ostatnich rozdziałach. Dior lubi i umie z siebie kpić, widzi własne słabości, ma ciepły dystans i do siebie, i do świata.

,,Gucci. Prawdziwa historia dynastia sukcesu.” Patrizia Gucci wyd. esteri

Patrizia Gucci, prawnuczka Guccio i córka Paolo, należy do czwartego pokolenia rodu. Rozpoczęła swoją karierę w latach osiemdziesiątych XX wieku, zajmując się międzynarodowymi public relations marki Gucci, a następnie działała jako projektantka. Po opuszczeniu firmy w 1992 roku rozpoczęła swoją własną działalność jako niezależna projektantka mody, dekoratorka wnętrz, pisarka i malarka. Patrizia opisuje swoją rodzinę, młodość i pracę rodzinnej marki Gucci. Książkę czyta się jednym tchem.

,,Kobiety, które wstrząsneły światem mody” Bertrand Meyer-Stabley

Projektantki, które miały ogromny wpływ na modę: od Róży Bertin przez Coco Chanel, po Vivienne Westwood. Informacje biograficzne przeplatają się tu ze szczegółami dotyczącymi fiolozofii pracy każdej z nich i różnymi ciekawostkami.

,,Mężczyźni, które wstrząsneli światem mody” Bertrand Meyer-Stabley

“Mężczyźni, którzy wstrząsnęli światem mody” to niezwykła historia dwunastu obdarzonych pasją projektantów, którzy kierując się odwagą i wybitnym talentem, rewolucjonizowali modę swoich czasów, przeciwstawiali się schematom i kształtowali gust milionów kobiet na całym świecie. Książka opowieścią o fascynującym życiu w świecie elegancji i luksusu, ale też o zmaganiach z przeciwnościami losu, zakusami konkurencji i wyzwaniami czasów, w których przyszło im tworzyć.

,,Świat według Karla” wydawnictwo Rebis

Książka ta jest zbiorem cytatów wyjętych z wypowiedzi Karla – błyskotliwych, dowcipnych, prowokacyjnych i prowokujących swym filozoficznym wymiarem do myślenia – to zasłużony hołd dla tego mistrza stylu, geniusza marketingu i pod wieloma względami postaci renesansowej, obdarzonej wielością talentów, w tym również literackim.

,,Dress Scandi-navian”Pernille Teisbaek

Dress Scandinavian to pełna modowych inspiracji mapa dobrego stylu w duchu slow fashion. Ubierając się według wskazówek Pernille Teisbæk, duńskiej stylistki i trendsetterki, staniesz się prawdziwą it-girl. Oto jej rady:
1. pamiętaj: mniej = więcej, a prosty strój ≠ nuda,
2. buduj swój osobisty styl, bawiąc się wyróżniającymi się detalami,
3. odważ się łączyć nieoczywiste wzory i materiały,
4. zawsze przedkładaj jakość nad ilość,
5. oswój androgyniczny look.

Uzbrojona w insiderskie rady, pewność siebie i skandynawskie wyczucie stylu zażegnasz każdy kryzys modowy!

,,30 sekund o modzie. 50 głównych stylów, strojów i projektantów przedstawionych w pół minuty” Rebecca Arnoldi

Książka zgłębiająca tajniki branży mody, której roczne obroty szacowane są na wiele miliardów dolarów. Każda definicja to tekst na jedną stronę, nie więcej niż trzysta słów. Towarzyszy mu jedno zdjęcie, obok znajduje się kilka krótkich informacji. Specjaliści z dziedziny mody stworzyli intensywny kurs, dzięki któremu poznamy świat mody i najważniejszych projektantów.

,,To nie są moje wielbłądy o modzie w PRL” Aleksandra Boćkowska

W PRL’u z jednej strony byli projektanci, którzy chcieli ubierać Polaków jak paryżan. Z drugiej było państwo, które chciało ubierać Polaków całkiem inaczej. A gdzieś Polacy, którzy musieli się jakoś ubrać.Po latach opowiadają o rozkloszowanych spódnicach z siatek na muchy, kurtkach z demobilu zdobywanych „na ciuchach”, białych botkach kupowanych u szewca, ortalionach, nonironach, dżinsach, tetrach i kożuchach, jakby mieli je właśnie na sobie. Kiedyś by zdobyć te ubrania przemierzyli dziesiątki kilometrów, wystali długie godziny w kolejkach, wyczekiwali w nieskończoność u krawcowych.Ta książka jest próbą zrozumienia, dlaczego w PRL moda miała tak wielkie znaczenie: dla państwa, które traktowało ją propagandowo, i dla ludzi, którzy po wojnie chcieli za pomocą ubrań zachować coś z lepszej przeszłości albo wyróżnić się z szarego tłumu.A co z tym wszystkim mają wspólnego wielbłądy? Bardzo dużo, bo wszyscy się o nie kłócą.

,,Radzka radzi: Tobie dobrze w tym!” Magdalena Kanoniak

W tym poradniku, napisanym przez Magdalenę Kanoniak, specjalistkę od stylu i wizerunku, autorkę popularnego modowego vloga, znajdziesz przegląd najważniejszych kwestii związanych z modą. Dowiesz się, jakie kolory pasują do Twojej karnacji, a jakie fasony do Twojej sylwetki. Wspólnie z autorką obalisz mity modowe i zrozumiesz, jak ważną rolę może odgrywać dress code. Odkryjesz, jakie właściwości mają różne tkaniny i dlaczego warto stawiać na najwyższą jakość. Radzka doradzi Ci też, jak z głową robić zakupy i na co zwracać uwagę. Przeczytaj, wypróbuj w praktyce i ciesz się swoją kobiecością!

– Kolory oraz ich znaczenie
– Historia mody XX wieku w pigułce
– Sylwetki — gruszka, klepsydra, modelkowa, jabłko oraz ultrakobieca
– Złota piętnastka Twojej garderoby
– Dress code biznesowy, wyjścia formalne i imprezowe
– Jakość tkaniny i wartość metki
– Zakupy internetowe

,,Rzeczowo o modzie męskiej. Poradnik każdego mężczyzny.” Michał Kędziora. Mr.Vintage wyd. SQN

Jak rozpoznać koszulę dobrej jakości?

Czy spodnie powinny być jaśniejsze od marynarki? A może na odwrót?

Co to jest sprezzatura?

I dlaczego czarny garnitur wcale nie jest uniwersalny?

Elegancja to nie podążanie za trendami. To przede wszystkim klasyczne i ponadczasowe fasony, tkaniny i wzory, umiejętność łączenia poszczególnych elementów garderoby, a także stosowanie kilku prostych zasad.

Rzeczowo o modzie męskiej jest kompleksowym, przystępnie napisanym przewodnikiem po świecie mody męskiej. Zawiera praktyczne porady i wskazówki, a także liczne ciekawostki na temat ubioru i historii legendarnych modeli. Przeznaczony jest dla panów bez względu na wiek i preferowany styl.

,,Niezrównana elegancja. Ponadczasowy urok sukni wieczorowych” Macia Maccari

„Suknia balowa musi przypominać marzenie senne i przeobrażać kobietę w istotę z tego wymiaru” stwierdził kiedyś Christian Dior, dodając iż każda kobieta powinna mieć w szafie przynajmniej jedną suknię balową, gdyż to „znakomicie wpływa na jej morale”. Nie ulega wątpliwości, iż posiadanie takiej kreacji potrafi zdziałać cuda dla zdrowia psychicznego również współczesnych kobiet, kilkadziesiąt lat po tym, jak francuski krawiec haute couture przelał te słowa na papier. Kiedy to pisał, suknie wieczorowe wciąż były dla kobiet z towarzystwa symbolem statusu, a przebranie się do kolacji normą de rigueur. Od tego czasu wiele się zmieniło. Jednak ten element garderoby zachował pewien stopień ekskluzywności – gdyż nadal ma w sobie coś z marzenia sennego – a jednocześnie przeszedł swoisty proces „demokratyzacji”.
„Niezrównana elegancja” to książka o wiecznym pragnieniu piękna i ekskluzywności.

Zdjęcia: Wyszukiwarka Google,

Anrika i szafa gra,

14 stycznia, 202023 stycznia, 2023

Ikona Mody-CARMEL SNOW

Carmel Snow urodzona w 1887 roku wyrocznia mody, która nadała nowe życie magazynom mody i rozsławiła takich projektantów jak Christian Dior, Hubert de Givenchy czy Cristóbal Balenciaga. Zawsze w dłoni towarzyszył jej papieros, który stał się jej elementem charakterystycznym. Po napisaniu „Sukienki Diora wyglądają nowocześnie” wymyśliła termin, który stał się nazwą epoki w modzie. To Carmel wprowadziła do magazynów mody zdjęcia plenerowe. Zdjęcie modelki w stroju kąpielowym biegnącą ku aparatowi wywołało wielką sensację i początek czegoś nowego w modzie.

Carmel urodzona w 1887 roku w Irlandii na przedmieściach Dublinu. Jej ojciec Peter White był dyrektorem zarządzającym Irish Woolen Manufacturing and Export Company, firmy zajmującej się eksportem wyrobów z wełny. W wieku 6 lat Carmel straciła ojca na skutek zapalenia płuc. Jej matka Annie Mayne była bardzo przedsiębiorczą kobietą, wraz z córką wyruszyła do Ameryki szukać lepszego jutra. Matka Carmel była tak zdeterminowana, że otworzyła sklep w Chicago z sukniami dla ekskluzywnych kobiet. Sklep szybko zdobył sławę i pani Annie wraz z córką przeprowadziły się do Nowego Jorku. Annie często jeździła do Paryża, aby inspirować się trendami prezentowanymi przez projektantów na pokazach mody. Pani White szybko zauważyła, że córka ma fotograficzny zmysł i pamięć. Carmel jako dziecko szkicowała projekty francuskich projektantów, które następnie krawcowe odtwarzały i trafiały do sklepu matki Carmel. Jednak po czasie Carmel zaczęło męczyć życie w cieniu matki i kradzenie projektów projektantów, pragneła pisać relacje z pokazów. Gdy przyrodni brat Tom podjął pracę w HearstOrganisation, White zapragnęła stać się częścią magazynów mody.

Gdy wybuchła I wojna światowa Carmel w ramach akcji humanitarnej organizowanej przez Czerwony Krzyż wyjechała do Paryża. Gdy wojna ustała postanowiła zostać w Paryżu na dłużej, gdyż widziała tu swoją szansę. W 1921 roku znajoma Carmen, reporterka „The New York Times” Harrydale Hallmark rozchorowała się przed pokazami najnowszych kolekcji, wtedy Carmel ją zastąpiła. Zadaniem Carmel było zebranie materiałów do kolumny „What Well-dressed Women are Wearing”, w której pod pseudonimem Anne Rittenhouse pisała o trendach. Carmel spisała się na tyle, że aż jej znajoma postanowiła przedstawić utalentowaną koleżankę Ednie Chase, redaktorce naczelnej amerykańskiej edycji „Vogue’a”. Carmel swoją karierę w Vogue’u zaczynała jako asystentka redaktora mody. Matka od najmłodszych lat wpoiła córce zmysł do stylizacji. Carmel szybko stała się faworytką Condé Montrose Nasta, która była założyciela wydawnictwa Condé Nast. Stał się on mentorem Carmel i nauczył jej pracy w magazynie modowym. Matka Carmel nie kibicowałą karoierze córki, a wręcz zniechęcała telefonami, że etat córki w Vogue’u nie potra długo. Na Carmel nie robiło to żadnego wrażenia i nic nie robiła sobie ze słów matki, a przeciwnie pięła się dalej po szczeblach kariery. Była wręcz uzależniona od pracy, mogła nie spać dzień i noc i pracować.Ednę Chase szybko zrozumiała, że Carmel ją powoli zaczyna wygryzać. Carmel szybko awansowała na niezależną redaktorkę mody. Na tym stanowisku zaczęła wielkie rewolucje w redakcji. Zaczęła zatrudniać ludzi niezwiązanych wcześniej z branżą mody np. surrealistę Man Ray, którego zdjęcie trafiło na okładkę Vogue. Edna Chase zbliżająca się do emerytury nie chciała przekazać sterów Carmel. Edna bardzo strofowała i krytykowała dzoiałania Carmen, co zaczęło jej przeszkadzać i powoli zastanawiała się nad zmianą pracy.

W 1926 roku 39-letnia Carmel Whitewyszła za mąż za George’a Palena Snowa, którego nazywała „Snowie”. Po ślubie dość szybko zaszła w ciąże i z biegiem czasu doczekała się trzech córek. Jednak macierzyństwo w żaden sposób nie przeszkodziło jej w karierze. Szybko po porodzie wracała do pracy, pozostawiając córki pod opieką opiekunek. Pracę stawiała na pierwszym miejscu i bardzo ją satysfakcjonowała. Carmel po narodzinach pierwszej zmieniła magazyn i podjęła pracę w ,,Harper’s Baazar”. Condé Nast zdając sobie sprawę, że przyrodni brat Carmel pracuję w konkurencyjnym wydawnictwem, zmusiła Carmel na początku pracy, aby obiecała, że nie przejdzie do konkurencyjnego pisma. Carmel jednak nie dotrzymała słowa, a Condé Nast wpadł w furię. – Twój zdradziecki czyn nie przestanie cię dręczyć – powiedział do Carmel i natychmiast zakończył z nią jaki kol wiek kontakt.

Gdy Carmel w 1933 roku objęła stanowisko redaktor naczelnej w „Harper’s Bazaar”, magazyn był daleko w tyle za „Vogue’a”. Carmel lubiła wyzwania i podjęła również i to. Podążając za swoim życiowym motto „elegancja to dobry gust z domieszką odwagi” szybko wyciągnęła z problemów finansowych ,,Harpers‘a” i uczyniła go pismem na równi z ,,Vogu‘e”. Jej marzeniem było stworzyć magazyn dla dobrze ubranych kobiet o „dobrze ubranych umysłach”. Kobiet, które oprócz mody interesują się całą sztuką. Carmel miała wielki zmysł, który pozwalał jej wytropić największe talenty do tworzenia magazynu. Po odwiedzeniu wystawy grafików w Nowym Jorku rozkochała się nową koncepcją projektowania stron, kadrowaniem zdjęć i śmiałą typografią. Dowiedziała się kto za tym stoi i jeszcze tego samego dnia rosyjski grafik i malarz Alexey Brodovitch podpisał umowę z „Harper’s Bazaar”. Następnie na wieczorku w nowojorskim hotelu St. Regis Carmel Snow ujrzała dziewczynę ubraną w koronkową sukienkę od Chanel, z czarnymi różami wpiętymi we włosy, która tańczyła z dala od innych. Carmel zaproponowała jej pracę, choć dziewczyna nie chciała jej przyjąć, gdyż lubiła sypiać do południa. Instynkt Carmel nie zawiódł, zatrudniona dziewczyna w przyszłości została redaktor naczelną „Vogue’a” mowa tu Diana Vreeland, o której przeczytacie pod linkiem:

Ikona Mody-DIANA VREELAND

Trio Snow-Brodovitch-Vreeland okazał się bardzo zgranym duetem, który zaczął przeprowadzać rewolucję w świecie mody. Carmel przestała realizować sesje w studiach i wyszła w plener. Nieznanemu wówczas fotografowi Munkácsiemu zleciła sesję na plaży. Efektem sesji jest zdjęcie, które przeszło do historii mody i fotografii. Na zdjęciu modelka Lucile Brokaw w stroju kąpielowym i tenisówkach biegnąca w stronę obiektywu ten kadr był wielką rewolucją. Carmel, która kierowała magazyn, do intelektualistek zatrudniła Jean Cocteau, który ilustrował i pisał o projektach. Carmel również rozsławiła Truman Capote jeszcze przed „Z zimną krwią” i „Śniadania u Tiffany’ego”. Carmel jak tylko dostrzegła w kimś talent od razu, robiła z niej gwiazdę w modzie. Również tak samo rozsławiła Christiana Diora, którego kolekcję sukni nazwała określeniem „New Look”. Oprócz wysławienia projektanta wymyśliła nowy termin w modzie, który jest używany po dziś dzień. Carmel rozsławiła np. też Cristóbal Balenciaga.

Carmel cała żyła pracą. Stawiała ją nawet ponad małżeństwo i macierzyństwo. Pewna, że do końca życia będzie redaktorką naczelną „Harper’s Bazaar”. Jednak los przyniósł co innego. W wieku 70 lat zmuszono ją do emerytury, a jej stanowisko przejęła siostrzenica Nancy, która nie była tak utalentowana, jak ciotka. Dla Carmel ciosem okazał się nie tylko utrata pracy, ale i fakt, że branża mody szybko o niej zapomniała. Nawet krąży anegdota, że pewnego dnia Carmel wybrała się na lunch do restauracji Le Pavillon, nie dość, że nie powitano jej jak dawniej to i przydzielono najgorszy ze stolików. Nawet przestała być chętnie widywana na wydarzeniach modowych. Bardzo bolało to Carmel, że nikt już nie liczy się z jej osobą w branży, pomimo że tyle do niej wniosła.

Gdy chciała pojawić się na przyjęciu w zamku Rothschildów, podała się za niezależną konsultantkę. Na przyjęciu wypiła za wiele alkoholu i straciła panowanie nad swoim ciałem do tego stopnia, że na oczach wszystkich gości załatwiła się na schodach. To wydarzenie szybko trafiło na łamy gazet plotkarskich i skończyło całkowicie dobry wizerunek Carmel w mediach. Po tych wydarzeniach postanowiła wyjechać w rodzinne strony do Irlandii. Na wiadomość o chorobie męża dopiero powróciła do Nowego Jorku. Jednak pomimo chorego męża, to ona zmarła pierwsza w maju 1961 roku mając 73 lat. Została pochowana w czerwonym kostiumie z brokatem od Balenciagi. Jej pogrzeb stał się wydarzeniem towarzyskim. Pomimo że była pierwsza i to Ona odkryła Diane Vreeland, to jednak Diana w branży mody jest bardziej znana i wspominana. – Vreeland była młodsza, Carmel starsza. Dużo starsza i odeszła, zanim nastały czasy gwiazd – mówił Richard Avedon.

My kobiety zawdzięczamy jej:

zdjęcia plenerowe w magazynach modowych,

odkrycie talentu Diany Vreeland,

nowy termin w modzie New Look,

Zasady stylu Carmel Snow:

1.Falowane włosy.
2. Szminka na ustach.
3. Papieros w ręku.
4.Perły na szyi.
5. Elegancja i klasa.

Źródła:Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

27 listopada, 201823 stycznia, 2023

Ikona Mody-CLAIRE MCCARDELL

Claire McCardell amerykańska projektantka mody. Uznawana za stworzenie amerykańskiej odzieży sportowej.

Claire byłą najstarsza z czworga dzieci urodzonych przez Eleanor i Adriana McCardella w Frederick w stanie Maryland .

Od najmłodszych lat, McCardell interesowała się modą. Mając 16 lat, marzyła o studiowaniu projektowania mody w Nowym Jorku. Niestety taka nie zgodził się, aby córka tak daleko wyjeżdżała na studia. Zapisał ją zatem do programu ekonomii domowej w Hood College. Po dwóch latach nauki McCardell przeniosła się do Nowego Jorku i zapisała się do znanej szkoły artystycznej Parsons. W 1927 roku McCardell wyjechała do Paryża, kontynuując naukę w szkole Parsons.

Gdy ukończyła studia w 1923 roku, pracowała dorywczo w modnej sukiennicy, malując kwiaty na papierowych abażurach.

W 1930 roku zaczęła prace jako asystentka projektanta Roberta Turka. Gdy Robert przeniósł się, do firmy Townley Frocks zabrał ze sobą Claire. W 1932 roku zdarzył się nieszczęśliwy wypadek, w którym Turk utonął. Claire wtedy zostałą poproszona o dokończenie kolekcji Roberta. McCardell szukała inspiracji nie tylko w sztuce, ale i w modzie ulicznej. W latach trzydziestych tworzyła innowacyjne ubrania i akcesoria takie jak szarfy, spinki do włosów spaghetti i detale męskie, które stały się potem jej znakiem rozpoznawczym. W 1938 zmodernizowała dirndl. W 1938 roku Claire zaprojektowała sukienkę „Monastic”. Sukienka nie miała szwów w talii i wisiała luźno. Sukienkę jej projektu sprzedawała firma Best za 29,95 USD i wyprzedała ją w ciągu jednego dnia. Claire pracując dla Hattie Carnegie, spotkała się z Dianą Vreeland, z którą się zaprzyjaźniła. Gdy frima Townley Frocks ponownie się otworzyła w 1940 roku pod nowym kierownictwem. McCardell powrócił do marki. Etykiety firmy miały napis “Odzież Claire McCardell przez Townleya“, co uczyniło ją jedną z pierwszych amerykańskich projektantek, które zdobyły uznanie w Paryżu.

W 1941 roku McCardell zaprezentowała pierwszą kolekcję pt. “Ktchen Dinner Dress”. W tej kolekcji zaprojektowała pełną spódnicę z przymocowanym fartuchem. W 1942 roku Claire stworzyła słynną ” Popover Dress “. Była to odpowiedź na wyzwanie Harper’s Bazaar, aby zaprojektować modny strój, do noszenia sprzątając dom, ale także na garden party. Była to prosta szara sukienka z kieszeniami. “Popover Dress” sprzedawano za 6,95 USD^, a aż 75 000 sprzedano tylko w pierwszym sezonie. “Popover Dress” McCardell zdobył nagrodę Coty Award. W 1946 r. Claire zdobyła nagrodę dla najlepszego sportowego projektanta, a dwa lata później otrzymała nagrodę Neiman-Marcus.

Po wojnie Claire McCardell pracowała jako krytyk wolontariuszy w dziale projektowania mody w Parsons. W 1950 roku prezydent Harry S. Truman , Bess Truman i Margaret Trumanp wręczyli Claire nagrodę “Kobieta Roku” przyznawaną przez Women’s National Press Club. Z tej nagrody Claire była najbardziej dumna.

W roku 1953 w Galerii Franka Perlsa w Beverly Hills otwarto wystawę ze strojami McCardell. Na wystawie można było podziwiać “Suknię klasztorną”, “Kostium kąpielowy pieluchy”, stroje baletowe Capezio i inspirowane odzieżą roboczą z nitami . Na biletach do wystawy sprzedawca Stanley Marcus napisał: “… jest jedną z naprawdę kreatywnych projektantek, które ten kraj wyprodukował … Jest w Ameryce, czym Vionnet była we Francji.

McCardell w 1957 roku wydała książkę zatytułowaną What Shall I Wear? Co, gdzie, kiedy i jak dużo mody?

W 1957 roku Życie i twórczość McCardell zostały przerwane przez chorobę raka okrężnicy. Przy pomocy długoletniego przyjaciela z klasy Mildred Orrick, McCardell dokończyła swoją ostateczną kolekcję na łóżku w szpitalu. Wyszła ze szpitala, aby być na swoim ostatnim pokazie mody. Zmarła 22 marca 1958 roku w wieku 52 lat. Po śmierci rodzina McCardella postanowiła zamknąć wytwórnię. Jej brat wyjaśnił: “To nie było takie trudne [zamknąć wytwórnię] Pomysły Claire zawsze były jej własnymi.“

Sukienka “Popover Dress“ jest przechowywana przez Metropolitan Museum of Art, Rhode Island School of Design, a sukienka “Monastic Dress“w Metropolitan Museum of Art i LACMA. W 1990 r. Magazyn Life okrzyknął McCardell jedną ze 100 najważniejszych Amerykanów XX wieku. Rok później została wprowadzona do Galerii Sław Maryland. Trzydzieści lat po jej śmierci, trzy retrospektywy prac Claire McCardell wystawiono w Metropolitan Museum of Art, FIT i Maryland Historical Society w Baltimore.

Projektanci mody Isaac Mizrahi, Donna Karan, Calvin Klein, Norma Kamali i Cynthia Rowley inspirowali się twórczością McCardella. Linia wiosny / lata 1999 roku Anny Sui była bardzo inspirowana pracą Claire. Anna Sui powiedziała: “Naprawdę doceniam wrażliwość jej tkaniny, nawet z bardziej skonstruowanymi materiałami, takimi jak jeansy, które sprawiają, że wszystkie są tak miękkie i draperie.“ Kantary, które robiła, były tak nowoczesne. Patrzysz na niektóre rzeczy, które robiła i nie możesz uwierzyć, że to lata 40. “

My kobiety zawdzięczamy jej:

sukienkę modelu popover,

sukienkę modelu monastic,

sukienkę modelu sundress,

opalacze,

ubrania ze zwykłych materiałów z kieszeniami, plisami i elementami odzieży robotniczej np. widoczne szwy i nici,

noszenie baletek nie tylko do baletu, ale i na co dzień,

książkę ,,What Shall I Wear?”

Źródła:Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

25 września, 201823 stycznia, 2023

Ikona Mody-DIANA VREELAND

Diana Vreeland urodzona 29 września 1903 roku znana felonistka, redaktorka modowa i prawdziwa wyrocznia mody. Pisała dla Harper’s Bazaar i Vogue oraz była specjalnym konsultantem w Costume Institute of the Metropolitan Museum of Art. W 1964 roku znalazła się na liście najlepiej sprzedających się gwiazd.

,,Nie musisz urodzić się piękną, by być atrakcyjną”.

Po ślubie wyprowadziła się z mężem do Nowego Jorku, gdzie urodziła mu dwoje synów i zajmowała się ich wychowaniem. Po kilku latach wyprowadziła się z rodziną do Londynu, gdzie prowadziła firmę bieliźniarską i tańczyła w grupie Tiller Girls.

Na zakupy często wybierała się do Paryża, gdzie kupowała najczęściej stroje od Chanel. Była w piętnastce amerykańskich kobiet, które przedstawiono królowi Jerzemu V i królowej Marii w Pałacu Buckingham. W 1935 roku powróciła wraz z rodziną do Nowego Jorku, gdzie została już do końca życia. Choć w Europie znakomicie się odnajdowała, bo uwielbiała europejską modę i fascynowała się Coco Chanel. Sama nawet mówiła:

“Zanim poszedłem do pracy w Harper‘s Bazaar w 1936 r., Prowadziłam wspaniałe życie w Europie, co oznaczało podróże, zwiedzanie pięknych miejsc, cudowne lato, studiowanie i czytanie przez większość czasu”.

Karierę rozpoczęła w 1936 roku jako felietonista Harper’s Bazaar. Sama Carmel Snow redaktor Harper’s Bazaar, był pod wrażeniem jej stylu ubioru i zaproponował jej pracę w magazynie. Od tego czasu aż do rezygnacji Diana Vreeland prowadziła kolumnę „ Harper’s Bazaar “ pod tytułem “Dlaczego nie?”. Pracując w magazynie ,,odkryła” aktorkę Lauren Bacall podczas II wojny światowej. Okładka marcowa Harpers‘a jest z Lauren Bacall i jest wyjątkowa. Przedstawia Bacall opierającą się na zewnątrz drzwi z Czerwonego Krzyża. Bacall ubrana jest w szykowny garnitur, rękawiczki, kapelusz w kształcie klosza, z którego spadają długie fale włosów “. Wtedy zauważono, że Vreeland poważnie traktuje modę. W 1946 r. powiedziała, że bikini jest największym odkryciem po bombie atomowej. Kochała oryginalność i indywidualne podejście do mody nie lubiła więc modnych “sznurowanych butów na wysokich obcasach “ i “ krepdeszynowych sukienek“, które wszystkie kobiety nosiły nawet w upalne letnie dni.

Gdy w 1960 roku John F. Kennedy został nowym prezydentem to właśnie Diana, została stylistką Pierwszej Damy Jacqueline Kennedy.

Mimo wielkich osiągnięć to bardzo mało zarabiała w Harpers’ie co pewnie też przyczyniło się do decyzji o rezygnacji ze stanowiska redaktorki w tym magazynie.

W 1962 roku została redaktorką w Vogue amerykańskim, a po roku awansowała na redaktor naczelną. Uwielbiała lata 60te za modę na młodzieżowy styl, choć wiele kobiet nie przekonała się do tej mody. W latach 60tych odkryła min. gwiazdę Edie Sedgwick. Do sesji zdjęciowych skracała spódnice i umieszczała fotografie Richarda Avedon’a oraz wypromowała noszenie skąpego bikini.

Po posadzie w Vogue, została konsultantką w Instytucie Kostiumowym Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku w 1971 roku. W 1984 roku, zorganizowała aż dwanaście wystaw. Artysta Greer Lankton stworzył lalkę Vreeland, którą można obejrzeć w bibliotece Instytutu Kostiumów.

W 1984 roku napisała swoją autobiografię. Zmarła na atak serca w wieku 85 lat.