Aimée Soto-Maior de Sá lub Aimée de Sotomayor znana wszystkim jako AIMÉE DE HEEREN
Aimée de Heeren właściwie Aimée Soto-Maior de Sá lub Aimée de Sotomayor urodzona. 3 sierpnia 1903, brazylijska agentka społeczna i tajnych służb, która trzymała Getulio Vargasa z dala od sojuszu z Niemcami podczas II wojny światowej. W 1996 roku znalazła się na Międzynarodowej Liście Najlepiej Ubranych w Galerii Sław.
Była siostrą Very de Sá Sottomaior, która była żoną Johna Felixa Charlesa “Ivora” Bryce’a, Randala Plunketta, 19. barona Dunsany i sir Waltera Frederica Pretymana. Poprzez swoją siostrę jest ciotką 20. barona Dunsany.
Aimée de Heeren urodziła się w Castro, Paraná. Była córką Genésio de Sá Soutomayora, nauczyciela szkolnego i Juliety Sampaio Quentel.
Pod koniec 1920 roku poznała amerykańskiego wynalazcę Thomasa Edisona.
W 1930 roku przeniosła się do Rio de Janeiro, gdzie poślubiła Luísa Simõesa Lopesa, szefa sztabu prezydenta Getúlio Vargasa. Według plotek de Heeren była kochanką oficjalnie poślubionego prezydentai mieszkała w Pałacu Catete,siedzibie prezydenta Brazylii. De Heeren nigdy nie przyznał się ani nie zaprzeczył, że jest jego kochanką.
Kilkadziesiąt lat po śmierci Vargasa w 1954 roku, jego tajny dziennik został opublikowany z wieloma odniesieniami do jego “bem-amada” (angielski: “ukochany”). Niektórzy historycy uważają, że “bem-amada” była Aimée de Heeren.
W 1938 roku została wysłana do Francji, aby znaleźć informacje dla prezydenta Getulio Vargasa. Vargas został zaproszony do przyłączenia się do państw Osi. Zamaskowana jako “fashionistka” Aimée spotkała wielu ludzi ze społeczeństwa o francuskim, brytyjskim, a także niemieckim pochodzeniu. Wśród nich niemiecki prawnik i nazistowski opozycjonista Helmuth James Graf von Moltke,który przekazał jej poufne informacje o Niemczech. Dzięki tym informacjom wpłynęła na prezydenta Vargasa, aby uciec od sojuszu z Axis.
Była też przyjaciółką Coco Chanel, z którą była widziana na wielu przyjęciach, w tym na dwóch imprezach Circus Bal podanych przez Elsie de Wolfe. Chanel i Aimée de Heeren pozostały bliskimi przyjaciółmi, szczególnie pod koniec życia Chanel.
Według amerykańskiej redaktorki Vogue’ Bettiny Ballard, Aimée de Heeren, w tym czasie nazywana Aimée Lopez lub Aimée Lopez de Sotto Major, wywarła ogromny wpływ na francuskie społeczeństwo.
Szczególnie pamiętam sezon, kiedy Aimee została lwia w Paryżu. Była taka ładna, tak naprawdę miła, nosiła ze sobą wesołość jak fanka i prawie została zjedzona żywcem. Zawieszona na diamentach, została zepchnięta z przymiarek na bale, nigdy nie pozwoliła na chwilę na prywatny podbój, ponieważ każda gospodyni potrzebowała jej na imprezie, aby udowodnić, że może narysować lwicę sezonu. Aimee chciała po prostu tańczyć, flirtować i dobrze się bawić. Nie tego oczekiwał od niej Paryż.
— Bettina Ballard
Była stałą bywalczynią 5-gwiazdkowego Hôtel Meurice w Paryżu.
Z powodu nazistowskiej okupacji Francji została zmuszona do emigracji do USA, gdzie spotkała się z Josephem P. Kennedym Jr, najstarszym z braci Kennedych, w którym zakochała się podczas pobytu w Europie. Jej przyjaźń z rodziną Kennedych trwała aż do śmierci. Później wyszła za mąż za hiszpańsko-amerykańskiego Rodmana Arturo Heerena,wnuka Antonio Heerena, 1. hrabiego Heereni prawnuka Johna Wanamakera, założyciela domów towarowych Wanamaker. Mieli domy w Paryżu, Nowym Jorku, Palm Beach, na Florydzie i w Biarritz,ale nigdy nie pozostali w jednym miejscu zbyt długo. Para miała jedną córkę: Cristinę Heeren y Sá de Sotomayor, 5. hrabinę Heeren.
Kilka razy de Heeren znalazła się na liście najlepiej ubranych kobiet na świecie, a wydanie magazynu Time z 1941 roku umieściło ją na liście “Dziesięciu najlepiej ubranych kobiet na świecie”. Była wspominana w magazynach takich jak Vogue.
Przez dziesięciolecia była zapraszana na wiele głośnych ślubów i wydarzeń członków rodziny królewskiej oraz elity politycznej i hollywoodzkiej, w tym:
Ślub szacha Iranu z Sorayą Esfandiary Bakhtiari (12 lutego 1951)
Gość w Charles de Beistegui Le Bal oriental w Palazzo Labia w Wenecji (3 września 1951)
Koronacja królowej Elżbiety II (2 czerwca 1953)
Ślub Johna F. Kennedy’ego i Jacqueline Bouvier Kennedy Onassis (12 września 1953)
Ślub Grace Kelly z księciem Monako Rainierem (19 kwietnia 1956)
Ceremonia inauguracji prezydenta Johna F. Kennedy’ego (20 stycznia 1961)
Gość w Baron Alexis de Redé’sOriental Bal at Hôtel Lambert (5 grudnia 1969)
Ceremonia inauguracji prezydenta Ronalda Reagana (20 stycznia 1981)
Ślub Karola, księcia Walii i Lady Diany Spencer (29 lipca 1981)
Była również zapraszana na różne przyjęcia państwowe w Pałacu Elizejskim przez Vincenta Auriola, Charlesa de Gaulle’a, Claude’a Pompidou, François Mitterranda i Jacques’a Chiraca oraz liczne gale w Paryżu i Wersalu barona Alexisa de Redé, w tym w hotelu Lambert i Pałacu Wersalskim.
Według książki telefonicznej Biarritz, dopóki nie skończyła 102 lat, codziennie pływała po Atlantyku podczas pobytu w mieście.
Brała udział w kursach online w Crèmerie de Paris. Zaowocowało to powstaniem brazylijskich Białych Stron. W 2005 roku, w wieku 102 lat, pojechała do Belgradu, aby wziąć udział w 60. urodzinach księcia Aleksandra Jugosławii,w Białym Pałacu. Zmarła 13 września 2006 roku w Nowym Jorku w wieku 103 lat.
My kobiety zawdzięczamy jej:
inspirujący styl,
Zasady stylu Aimée de Heeren: 1. Bujne uniesione od nasady włosy. 2.Minimalistyczny makijaż. 3. Ozdobne futra i etole. 4. Wyrazista biżuteria. 5.Klasyczne stroje.
Fulco di Verdura włoski jubiler. Jego kariera rozpoczęła się od wprowadzenia do projektantki Gabrielle “Coco” Chanel przez kompozytora Cole’a Portera. Otworzył własny salon jubilerski, który nazwał Verdura w 1939 roku.
Był ostatnim, który nosił nieistniejący już sycylijski tytuł księcia Verdury, a jego kuzynem był wybitny sycylijski książę, Giuseppe Tomasi di Lampedusa, autor słynnej powieści Lampart. Biografia Fulco di Verdura została opublikowana przez Thames & Hudson, autorstwa Patricii Corbett.
Urodzony w 1898 roku w Palermo we Włoszech, Fulco di Verdura dorastał w arystokratycznym otoczeniu w dużej mierze niezmienionym od 1700 roku. We wczesnych latach rozwinął żywą wyobraźnię, dzikie poczucie humoru i miłość do zwierząt, które później wpłynęły na jego projekty biżuterii.
Fulco uzyskał tytuł księcia, gdy w sierpniu 1923 roku zmarł jego ojciec. Dzięki temu mógł swobodnie przemieszczać się tam, gdzie mu się podobało. Był ograniczony tylko finansowo. Szukał zawodu, który pasowałby do niego i który zapewniłby mu dobry byt, by mieć na swój styl życia.
Spotkanie w 1919 roku było przełomowym w życiu Fulco. W tym samym roku spotkał Lindę i Cole’a Porterów – dwóch jego wczesnych i największych zwolenników – w Palermo. Sześć lat później, podczas przyjęcia zorganizowanego przez Tragarzy w Wenecji, Linda przedstawiła Fulco Gabrielle “Coco” Chanel, która zatrudniła Fulco jako projektanta tekstyliów w 1927 roku. Szybko odkrywając jego talenty. Chanel poprosiła go o odświeżenie biżuterii, którą otrzymała od byłych kochanków, w tym Bendora, księcia Westminsteru i rosyjskiego wielkiego księcia Dymitrego. Pod wrażeniem jego pracy, Chanel rozpoczęła ośmioletnią współpracę, czyniąc go głównym projektantem biżuterii Chanel.
Niedługo po tym, jak Fulco rozpoczął pracę dla Chanel, stworzył jej kultowe już maltańskie mankiety krzyżowe, ustawiając złoty krzyż ozdobiony jasnymi kaboszonami w białej emalii. Rok później butiki Chanel sprzedały biżuterię kostiumową wzorowaną na mankietach stworzonych przez Fulco. Mankiety te uważane są za znak rozpoznawczy marki Verdura i są wielokrotnie kopiowane.
Fulco opuścił Chanel w 1934 roku, aby wyruszyć do Stanów Zjednoczonych z baronem Nicolasem de Gunzburg i księżniczką Natalią Pavlovną Paley. Pojechał najpierw do Hollywood, a później do Nowego Jorku, gdzie Diana Vreeland, klientka Chanel, przedstawiła Fulco jubilerowi Paulowi Flato. Fulco dołączył do zespołu projektowego Flato w pełnym wymiarze godzin, gdy Flato otworzył butik w Hollywood. “Verdura for Flato” stała się znakiem rozpoznawczym podziwianym zarówno przez towarzyskich na Wschodnim Wybrzeżu, jak i członków rodziny królewskiej na srebrnym ekranie na zachodzie.
Fulco zaczął pracę na własną rękę w 1939 roku, otwierając mały salon o nazwie Verdura w Nowym Jorku przy 712 Fifth Avenue przy finansowym wsparciu Cole’a Portera i Vincenta Astora. Jego główną inspiracją było dzieciństwo na Sycylii. Jego miłość do sztuki rozpoczęła się, gdy dowiedział się o renesansie w ilustrowanej książce o Rafaelu. W projektach, które wykonał dla Verdury, wykorzystywał motywy natury, tworząc broszki, które wyglądały jak liście wykonane z kolorowych cyrkonów, granat wykonany z nasion rubinu, złoty kolba kukurydzy wykonana z czarnych ziaren pereł i karczoch wykonany ze szmaragdowych płatków.
W 1941 roku Fulco współpracował z Salvadorem Dalí nad nową kolekcją biżuterii. Również w tym samym roku zaprojektował dla Cole’a Portera zatrzaski do mankietów “Night and Day”, które zostały zainspirowane tekstem przeboju i od tego czasu stały się charakterystycznymi utworami Verdury. Porter w zamian uwiecznił nazwisko Fulco w piosence “Farming” z programu Let’s Face It!z 1941 roku: “Liz Whitney ma na swoim koszu obornika klips zaprojektowany przez księcia Verdury”.
Perfekcjonista, Fulco spędzał dni rysując precyzyjne szkice projektowe, określając materiały, rozmiar i kolor. Joseph Alfano, partner biznesowy Fulco był odpowiedzialny za zachowanie znacznej części szkiców Fulco, które obecnie składają się na archiwum Verdura i w przeciwnym razie zostałyby zniszczone, ratując przeoczone strony w szkicownikach, skrawki pozostawione na podłodze i arkusze wyrzucone do koszy na śmieci.
Według brytyjskiego dekoratora wnętrz Nicholasa Haslama, Fulco był miłośnikiem Simona Fleeta Harry’ego Carnesa. Simon pracował jako aktor i projektant. Fulco później poznał Toma Parra, dekoratora wnętrz,który był przyjacielem i partnerem biznesowym Davida Nightingale Hicksa, a później szefem Colefax i Fowler.Pozostali razem aż do śmierci Fulco.
W 1973 roku Fulco sprzedał swoje udziały w swojej firmie Alfano i przeszedł na emeryturę do Londynu, gdzie kontynuował szkicowanie i malowanie aż do śmierci 15 sierpnia w 1978 roku.»Nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci, wraz z nim wymarła rodzina Santostefano della Cerda. Zaaranżował sprowadzenie prochów do Palermo po jego śmierci i przechowywane są w ich rodzinnym grobowcu na cmentarzu Sant’Orsola.
My kobiety zawdzięczamy mu:
słynne maltańskie mankiety krzyżowe Chanel,
piękną biżuterię,
Zasady stylu Fulco di Verdura: 1. Włosy zaczesane na gładko. 2. Dwurzędowe marynarki. 3. Dizajnerskie muszki. 4. Eleganckie ubrania. 5. Męska biżuteria.
Dziś przychodzimy do Was z propozycjami modowych pozycji do obejrzenia i przeczytania. Kwarantanna trwa więc, co by się nie nudzić to warto obejrzeć filmy lub jak wolicie przeczytać książki z modowej tematyki. Poniżej pokrótce opisujemy każdą pozycję, bez oczywiście spojlerowania. Dla tych, co wolą tematy podróżnicze od modowych odsyłamy pod link:
Film ten dokumentuje prace redakcji Anny Wintour nad wrześniowym numerem amerynańskiego Vogue z 2007 roku. Wrześniowy numer w magazynach mody jest najważniejszy, gdyż otwiera nowy sezon. Ten z filmu Vogue ważył ponad 2 kg.
Diana Vreeland: The Eye has to travel.
Zanim w amerykańskim Vogue stery objęła Anna Wintour, to wcześniej za sterami była Diana Vreeland. Dokument ten wyreżyserowany przez żonę wnuka Diany obrazuje archiwalia i wspomnienia Diany. Więcej na temat diany poniżej:
Film jest zapisem pracy Valentino nad kolekcją wiosna/lato 2006 oraz retrospektywą, wtedy 45 letniej kariery projektanta.
Mademoiselle C
Dokument o Carine Roitfield francuskiej redaktorce mody. Film pozwala lepiej poznać jej charakter i styl.
Szalona Miłość-YVES SAINT LAURENT
Nie jest to jedyny fil o YSL, ale najbardziej osobisty. Ten film dokumentuje projektanta z perspektywy jego wieloletniego partnera Pierre Berrge. Opowiada: ,, o pięćdziesięciu latach żaru i burz, niezwykłych sukcesów i osobistych cierpień”.
Dior i Ja
Film pokazuje przygotowania do debiutu Rafa Simonsa nowego dyrektora artystycznego domu mody Dior. W tym filmie ukazane są zakulisowe zdjęcia, rozmowy oraz nerwowa atmosfera i nocne przygotowania na tle 70 letniej marki. Nerwowości nadaję fakt, że pokaz przygotowywano tylko osiem tygodni oraz fakt, że Raf nie mówi po francusku.
Dries
Dokument o pasji i talencie Dries Van Noten, dzięki któremu jest dziś najwybitniejszym z projektantów mody na świecie.
Franca- Chaos and Creation.
Dokument, w którym autor uwiecznia życie swojej matki Francy Sozzani, redaktor naczelnej włoskiego wydania Vogue i prowokatorki mody.
House of Z
Dokument obrazuje sukces, upadek i powrót projektanta Zaca Posena. Film zawiera archiwalne materiały i wywiady.
Manolo: The boy who made shoes for lizards.
Najbardziej znany i ceniony projektant obuwia Manolo Blahnik opowiada o swoim procesie twórczym, a gwiazdy dzielą się swoimi opiniami o jego butach.
McQueen:Wizjoner, buntownik, geniusz.
Ekranowa biografia podzielona jest na pięć rozdziałów nazwanych tytułami najbardziej znaczących kolekcji mody projektanta. Pokazane są materiały z życia Alexandra oraz wspomnienia bliskich osób Alexandra i jego współpracowników. Wśród wypowiadających się współpracowników jest nawet nasza rodzima modelka Magdalena Frąckowiak. Opowiadają o nim same najlepsze rzeczy o bardzo uzdolnionym projektancie, który perfekcyjnie opanował krawiectwo. Lubił szokować i sam mówił, że swoimi pokazami chce szokować widzów i poszarpać ich emocję by na długo pamiętali pokaz. Jego pokazy były wielką sztuką, miały całą historię, narracje, muzykę i scenografię.
Film pokazuję historię Donatelli Versace, która jest zmuszona przejąć stery w domu mody tragicznie zamordowanego brata.
Coco Chanel
Filmowy portret legendy i wizjonerki mody oraz twórczyni wizerunku kobiet początków ubiegłego stulecia.
Lagerfeld od podszewki
Reżyser udokumentował życie wielkiego kreatora mody, podczas projektowania sukni ślubnych, udzielania wywiadów. Film ukazuje jak wielką kontrolę Lagerfeld miał nad swoim wizerunkiem.
Pierwszy poniedziałek w maju
Dokument obrazuje przygotowania do największego wydarzenia w świecie mody, czyli Met Gali.
Bill Cunningham New York
Dokument o Billu znanym fotografie mody ulicznej, który przez dekady dokumentował styl mieszkańców Nowego Jorku.
Filmowy portret Iris Apfel, której kreatywność oraz entuzjazm do sztuki i ludzi nadal inspiruje miliony.
Który z tych filmów już oglądaliście, a który najbardziej Was zachęcił do obejrzenia?
A teraz coś dla miłośników czytania.
,,Francja Elegancja” Piotr Szaradowski wyd. Dolnośląskie
Dior, Worth, Poiret czy Givenchy to tylko niektórzy bohaterowie tej opowieści. Opowieść o haute couture, czyli wielkim krawiectwie. Autor wprowadza nas w świat barw, form i tkanin, które przez przeszło sto lat wyznaczały trendy w świecie mody. Ciekawe historie i piękna szata graficzna stanowią najmocniejsze strony tej wyjątkowej publikacji.
,,Dior i Ja” Christian Dior wyd. Dolnośląskie
Autobiografia Christiana Diora (1905-1957) po raz pierwszy wydana roku 1956, dosłownie kilka miesięcy przed śmiercią autora. Dior zaczyna opowieść od chwili, gdy postanowił się „iść na swoje”, odejść z lukratywnego stanowiska w znanym paryskim domu mody i założyć własny dom mody. Dior opisuje swoje wątpliwości, lęki, rozmowy z bankierami, rolę szczęśliwych zbiegów okoliczności i mozolne budowanie własnej marki. Do swojego dzieciństwa, młodości, przyjaciół powraca dopiero w ostatnich rozdziałach. Dior lubi i umie z siebie kpić, widzi własne słabości, ma ciepły dystans i do siebie, i do świata.
,,Gucci. Prawdziwa historia dynastia sukcesu.” Patrizia Gucci wyd. esteri
Patrizia Gucci, prawnuczka Guccio i córka Paolo, należy do czwartego pokolenia rodu. Rozpoczęła swoją karierę w latach osiemdziesiątych XX wieku, zajmując się międzynarodowymi public relations marki Gucci, a następnie działała jako projektantka. Po opuszczeniu firmy w 1992 roku rozpoczęła swoją własną działalność jako niezależna projektantka mody, dekoratorka wnętrz, pisarka i malarka. Patrizia opisuje swoją rodzinę, młodość i pracę rodzinnej marki Gucci. Książkę czyta się jednym tchem.
,,Kobiety, które wstrząsneły światem mody” Bertrand Meyer-Stabley
Projektantki, które miały ogromny wpływ na modę: od Róży Bertin przez Coco Chanel, po Vivienne Westwood. Informacje biograficzne przeplatają się tu ze szczegółami dotyczącymi fiolozofii pracy każdej z nich i różnymi ciekawostkami.
,,Mężczyźni, które wstrząsneli światem mody” Bertrand Meyer-Stabley
“Mężczyźni, którzy wstrząsnęli światem mody” to niezwykła historia dwunastu obdarzonych pasją projektantów, którzy kierując się odwagą i wybitnym talentem, rewolucjonizowali modę swoich czasów, przeciwstawiali się schematom i kształtowali gust milionów kobiet na całym świecie. Książka opowieścią o fascynującym życiu w świecie elegancji i luksusu, ale też o zmaganiach z przeciwnościami losu, zakusami konkurencji i wyzwaniami czasów, w których przyszło im tworzyć.
,,Świat według Karla” wydawnictwo Rebis
Książka ta jest zbiorem cytatów wyjętych z wypowiedzi Karla – błyskotliwych, dowcipnych, prowokacyjnych i prowokujących swym filozoficznym wymiarem do myślenia – to zasłużony hołd dla tego mistrza stylu, geniusza marketingu i pod wieloma względami postaci renesansowej, obdarzonej wielością talentów, w tym również literackim.
,,Dress Scandi-navian”Pernille Teisbaek
Dress Scandinavian to pełna modowych inspiracji mapa dobrego stylu w duchu slow fashion. Ubierając się według wskazówek Pernille Teisbæk, duńskiej stylistki i trendsetterki, staniesz się prawdziwą it-girl. Oto jej rady: 1. pamiętaj: mniej = więcej, a prosty strój ≠ nuda, 2. buduj swój osobisty styl, bawiąc się wyróżniającymi się detalami, 3. odważ się łączyć nieoczywiste wzory i materiały, 4. zawsze przedkładaj jakość nad ilość, 5. oswój androgyniczny look.
Uzbrojona w insiderskie rady, pewność siebie i skandynawskie wyczucie stylu zażegnasz każdy kryzys modowy!
,,30 sekund o modzie. 50 głównych stylów, strojów i projektantów przedstawionych w pół minuty” Rebecca Arnoldi
Książka zgłębiająca tajniki branży mody, której roczne obroty szacowane są na wiele miliardów dolarów. Każda definicja to tekst na jedną stronę, nie więcej niż trzysta słów. Towarzyszy mu jedno zdjęcie, obok znajduje się kilka krótkich informacji. Specjaliści z dziedziny mody stworzyli intensywny kurs, dzięki któremu poznamy świat mody i najważniejszych projektantów.
,,To nie są moje wielbłądy o modzie w PRL” Aleksandra Boćkowska
W PRL’u z jednej strony byli projektanci, którzy chcieli ubierać Polaków jak paryżan. Z drugiej było państwo, które chciało ubierać Polaków całkiem inaczej. A gdzieś Polacy, którzy musieli się jakoś ubrać.Po latach opowiadają o rozkloszowanych spódnicach z siatek na muchy, kurtkach z demobilu zdobywanych „na ciuchach”, białych botkach kupowanych u szewca, ortalionach, nonironach, dżinsach, tetrach i kożuchach, jakby mieli je właśnie na sobie. Kiedyś by zdobyć te ubrania przemierzyli dziesiątki kilometrów, wystali długie godziny w kolejkach, wyczekiwali w nieskończoność u krawcowych.Ta książka jest próbą zrozumienia, dlaczego w PRL moda miała tak wielkie znaczenie: dla państwa, które traktowało ją propagandowo, i dla ludzi, którzy po wojnie chcieli za pomocą ubrań zachować coś z lepszej przeszłości albo wyróżnić się z szarego tłumu.A co z tym wszystkim mają wspólnego wielbłądy? Bardzo dużo, bo wszyscy się o nie kłócą.
,,Radzka radzi: Tobie dobrze w tym!” Magdalena Kanoniak
W tym poradniku, napisanym przez Magdalenę Kanoniak, specjalistkę od stylu i wizerunku, autorkę popularnego modowego vloga, znajdziesz przegląd najważniejszych kwestii związanych z modą. Dowiesz się, jakie kolory pasują do Twojej karnacji, a jakie fasony do Twojej sylwetki. Wspólnie z autorką obalisz mity modowe i zrozumiesz, jak ważną rolę może odgrywać dress code. Odkryjesz, jakie właściwości mają różne tkaniny i dlaczego warto stawiać na najwyższą jakość. Radzka doradzi Ci też, jak z głową robić zakupy i na co zwracać uwagę. Przeczytaj, wypróbuj w praktyce i ciesz się swoją kobiecością!
– Kolory oraz ich znaczenie – Historia mody XX wieku w pigułce – Sylwetki — gruszka, klepsydra, modelkowa, jabłko oraz ultrakobieca – Złota piętnastka Twojej garderoby – Dress code biznesowy, wyjścia formalne i imprezowe – Jakość tkaniny i wartość metki – Zakupy internetowe
,,Rzeczowo o modzie męskiej. Poradnik każdego mężczyzny.” Michał Kędziora. Mr.Vintage wyd. SQN
Jak rozpoznać koszulę dobrej jakości?
Czy spodnie powinny być jaśniejsze od marynarki? A może na odwrót?
Co to jest sprezzatura?
I dlaczego czarny garnitur wcale nie jest uniwersalny?
Elegancja to nie podążanie za trendami. To przede wszystkim klasyczne i ponadczasowe fasony, tkaniny i wzory, umiejętność łączenia poszczególnych elementów garderoby, a także stosowanie kilku prostych zasad.
Rzeczowo o modzie męskiej jest kompleksowym, przystępnie napisanym przewodnikiem po świecie mody męskiej. Zawiera praktyczne porady i wskazówki, a także liczne ciekawostki na temat ubioru i historii legendarnych modeli. Przeznaczony jest dla panów bez względu na wiek i preferowany styl.
„Suknia balowa musi przypominać marzenie senne i przeobrażać kobietę w istotę z tego wymiaru” stwierdził kiedyś Christian Dior, dodając iż każda kobieta powinna mieć w szafie przynajmniej jedną suknię balową, gdyż to „znakomicie wpływa na jej morale”. Nie ulega wątpliwości, iż posiadanie takiej kreacji potrafi zdziałać cuda dla zdrowia psychicznego również współczesnych kobiet, kilkadziesiąt lat po tym, jak francuski krawiec haute couture przelał te słowa na papier. Kiedy to pisał, suknie wieczorowe wciąż były dla kobiet z towarzystwa symbolem statusu, a przebranie się do kolacji normą de rigueur. Od tego czasu wiele się zmieniło. Jednak ten element garderoby zachował pewien stopień ekskluzywności – gdyż nadal ma w sobie coś z marzenia sennego – a jednocześnie przeszedł swoisty proces „demokratyzacji”. „Niezrównana elegancja” to książka o wiecznym pragnieniu piękna i ekskluzywności.
Corona time zatrzymał cały świat w miejscu, nadeszła nowa rzeczywistość. Przez COVID-19 nie zdążyliśmy zrobić sesji głównej dla blog dlatego, odświeżamy te, która pojawiła się dokładnie rok temu na naszym blogu. Jak sesje street zdążyliśmy zrobić tak z tą sesją, musieliśmy pokombinować, ale mam nadzieję, że efekty Was zadowolą. Dostaliśmy czas na refleksje i przemyślenia na tej kwarantannie. Jakie są Wasze przemyślenia?
Pepitka, czyli wzór przypominający przekrzywiona kratkę, do mody powraca często. Nazwa pepitka pochodzi od hiszpańskiego pepita, który oznacza pestkę. W Anglii wzór ten znany jest pod nazwą Houndstooth, czyli psi ząb. We Francji pepitka znana jest jako Pied-de-Poule, czyli kurza stopka. Wzór ten przypomina każdemu co innego, dlatego będąc na zakupach za granica lepiej nie posługiwać się określeniem pepitka, bo nikt nie będzie wiedział co mamy na myśli. Teraz od kilku sezonów pepitka znowu króluje na wybiegach i na ulicach. W modzie jak w bumerangu powraca to, co już było. Pepitka swoje początki w modzie miała już w pierwszych wiekach naszej ery, a dokładnie w II wieku. W Skandynawii właśnie wtedy zaczęto tkać tkaniny we wzór pepitki. To właśnie Skandynawie przyjmuję się za wymyślenie tego wzoru, choć bardziej kojarzony jest z Paryżem i Coco Chanel, ale o tym za chwilę. W XIII wieku pepitkę zauważono na Bliskim Wschodzie, nie na ubraniach, lecz na ścianach. Szkocja również miała wpływ na rozsławienie pepitki. W XVII wieku pepitka zaczęła znajdować się na tweedowych kocach, które służyły pasterzom do okrywania młodych jagniąt. Wyobrażacie sobie ten widok jagnięta w pepitce? To musiało wyglądać zabawnie, ale i modnie! Wtedy wszyscy oszaleli na punkcie tego wzoru. Za osobę, która wprowadziła pepitkę do mody i na salony uważa się Coco Chanel. Od tej chwili ten wzór zaczął być symbolem luksusu i elegancji. Pepitka po dziś dzień została w modzie i co jakiś czas do niej powraca jak w ostatnich dwóch sezonach. Ten wzór uwielbiaj również mężczyźni. Książę Karol uwielbia marynarki w pepitkę, choć ostatniego czasu wybiera te bardziej stonowane. Będąc już przy Wielkiej Brytanii warto wspomnieć o detektywie Sherlocku Holmesie, który również miał słabość do pepitki. W 2019 roku na pośmiertnym pokazie Karla Lagerfelda dla Chanelmożna było zauważyć bardzo dużo projektów pepitkę. Teraz pepitkę pokochały i fashionistki na całym świecie.
6 maja odbył się pokaz kolekcji Cruise 2020 domu mody Chanel. Był to pierwszy pokaz w całości zaprojektowany przez nową dyrektor kreatywną Virginie Viard. Następczyni Karla była jego asystentką i prawą od 36 lat. Wiemy o niej nie wiele, bo unikała rozgłosu i wolała być za kulisami. Teraz musiała z nich wyjść, aby zwrócić oczy całego świata w swoją stronę. Przed pokazem Viard zaprosiła przybyłych gości na iście paryskie śniadanie. Pokaz odbył się w znanej hali Grand Palais. Za pomocą scenografii Viard przekształciła paryską przestrzeń w stację kolejową utrzymaną w stylu Beaux-Arts, która nawiązywała do ducha podróży i kolekcji Métiers d’art. Każda ze stacji odnosiła się do lokalizacji tych kolekcji, począwszy od Rzymu, przez Edynburg i skończywszy na Antibes. Ponadto ta scenografia miała nawiązanie do stacji, na której do Coco odnalazła miłość swego życia- Boya Capela. Pokaz otworzyła sylwetka, składająca się z luźnych spodni i żakietu z ogromnym kołnierzem zapinanym pod szyją z marszczonym u talii topem i falbanką u dołu. Uzupełnieniem była czarna kokarda przy szyi z kwiatkiem. Kokardy wystąpiły nie tylko przy ubraniach, ale i przy dodatkach oraz w postaci biżuterii. Nie zabrakło w tej kolekcji zabawy detalami i formą. Virginie nie zapomniała o kultowym dla marki tweedzie, pikowanych torebkach i czółenkach z czarnym noskiem. Tweed oprócz kompletów i żakietów, zaprezentowała także na spodniach 7/8.
W kolekcji widać inspirację do lat 80. i 90. w kombinezonach z bufiastymi ramionami, bermudach i pumpach, które w wyobraźni Viard kończą się tuż za kolanem. Maxi sukienki ozdobione są ręcznie naszywanymi kwiatami. Nie zabrakło biżuterii z logo marki, którą nosimy w wersji totallook na dwóch nadgarstkach. Nowością w kolekcji Chanel są chusty w stylu Saint Tropez oraz torebka w kształcie uprzęży.
Kobieta Chanel stworzona przez Viard jest gotowa do podróży pociągiem w słoneczne i nieznane miejsca……
Tym razem do stworzenia stylizacji wykorzystałam ponadczasową i kultową małą czarną. Ten wspaniały klasyk zawdzięczamy kochanej Coco Chanel, później małą czarną lansowała Audrey Hepburn, zaprojektowaną dla niej przez Huberta de Givenchy. Ja wybrałam małą czarną od polskiej marki By Polka oraz z sieciówki H&M z ich specjalnej kolekcji Conscious Exclusive.
Do pierwszej sukienki dobrałam żakiet a’la Chanel upolowany z osiedlowego second handu za całe 6zł. Całość uzupełniłam mokasynami Wittchen i okularami cat eye z Mango. Cała stylizacja jest mono kolorystyczna i bardzo elegancka, nowoczesności nadają jej tylko tatuaże i fioletowe usta. Myślę, że takiej stylizacji nie powstydziłaby się sama Coco.
W drugiej stylizacji już trochę bardziej pobawiłam się trendami. Mianowicie do koronkowej małej czarnej z H&M założyłam vintge marynarkę od Armaniego. Poszalałam najbardziej z dodatkami wybrałam do tej stylizacji szklaną, przezroczystą torbkę z Mango a do czarnych szpilek założyłam białe skarpetki z falbanką. Tak skarpetki, kiedyś było to nie do pomyślenia a teraz jest hitem sezonu. Jest to bardzo kontrowersyjny trend i nie każda z nas jest na tyle odważna by po niego sięgnąć, ale kto jak nie blogerka modowa ma go lansować i do niego przekonywać. Diamentowe kolczyki w uszach to kolczyki z Reserverd za 4zł! Oprócz kolczyków z biżuterii wybrałam jeszcze bransoletki od polskiej marki Bi Artist.
Kochane, która stylizacja jest bliższa Waszemu sercu?
Makijaż i zdjęcia: Weronika Ryczkowska Ubrania: Sukienka-By Polka, Żakiet i Torebka-Sh, Okulary-MANGO, Szpilki -WOJAS, Mokasyny – Wittchen
„Zawdzięczamy jej wypchane ramiona i kopertową sukienkę. Także ubrania w deseń moro. Wielu projektantów do dziś wykorzystuje jej najbardziej ekscentryczne pomysły. To dlaczego mało kto wie o Elsie Schiaparelli?”
fot.mat.prasowe
,,O Coco Chanel, rywalce Elsy, mówi się i pisze bardzo dużo, a o Schiaparelli świat jakby zapomniał, a to ona zrewolucjonizowała świat damskiej mody swoimi nietuzinkowymi, awangardowymi i niezapomnianymi kreacjami, które powstały często we współpracy z surrealistami. To ona także zainicjowała pojawienie się wybiegów dla modelek.”
,,Choć obie były głównymi protagonistkami mody światowej lat 30. i chociaż Chanel wprowadziła nieśmiertelną klasykę i elegancję, to właśnie kreacje Schiaparelli były inspiracją dla wielu późniejszych kreatorów mody takich jak Yves Saint Laurent (1980) czy Giorgio Armani, który zadedykował stylistce kolekcję wiosna-lato 2005.”
Elsa Schiaparell urodziła się w 1890r. we Włoszech w bardzo konserwatywnej rodzinie. Była uważana za brzydką przez rodzinę i pragneła stać się piękną, więc zasiała kwiaty w uszach, gardle i ustach. Ogrody pełne kwiatów są piękne i byłaby jedyną taką kobietą na świecie – pomyślała. Ale efekt był odwrotny , a jej matka w popłochu przyprowadziła pomoc medyczną .Gdy miała zaledwie 14 lat, Elsa napisała i wydała tomik wierszy pt.„Arethusa”, który za namową kuzyna został opublikowany. Tomik ten choć cieszył się zainteresowaniem prasy to rodzinie wywołał duży skandal, w skutek czego Elsa została odesłana do szkoły klasztornej w Szwajcarii, z której szybko ją wyrzucono. Przyjaciółka jej siostry poszukiwała opiekunki do dzieci w Londynie i Elsa, wykorzystała tą okazję wyjazdu do Londynu. Będąc w Anglii podczas wykładu o teozofii poznała przyszłego męża, pół Polaka, pół Bretończyka. Spędzili razem noc i pomimo sprzeciwów rodziny, pobrali się. Mąż Elsy nie chiał mieszkać w Angli, więc wspólnie wyjechali do Nicei. Elsa czuła się tam bardzo osamotniona i znalała rozrywkę kasynie w Monte Carlo i przegrywała tam swoje oszczędności i podziwiała wielki świat. Postanowili, że wyjadą do Ameryki , gdzie zaszła w ciążę. Sytuacja finansowa Elsy była wtedy tak marna że, jej córka Gogo spała w skrzynce po pomarańczach. Elsa pracowała dorywczo i otrzymywała pieniądze od rodziny z Włoch.
fot.mat.prasowe
Nie dość problemów okazało się, że Gogo cierpi na dziecięcy paraliż i z trudnością się porusza. Wtedy to z pomocą przyszła przyjaciółka, która zaoferowała wyjazd do Paryża na własny koszt. Elsa najpierw załatwiła rozwód z nieobecnym mężem i popłynęła do miasta, które miało dać jej szczęście. Na początku posługiwała się polskim paszportem byłego męża, jednak, że Włochy były bliższe jej sercu. to załatwiła włoski paszport oraz zmieniła nazwisko Gogo na swoje rodowe. W tym czasie w Elsie zaczynała się miłość do mody. Miała ogromny talent do rzeżbiarstwa i malarstwa, ale pragneła tworzyć modę. Najpierw zaniosła własne projekty do domu mody Maggy Rouff, n iestety nie poznali się tam na jej talencie, a nawet stwierdzili, że Elsa go nie posiada. W roku 1927 kiedy spotkała się z elegancką przyjaciółkę z Ameryki, która miała na sobie bardzo prosty a zarazem elegancki sweter kupiony w Ameryce. Elsa dowiedziała się od przyjaciółki, gdzie go kupiła i skontaktowała się ze sprzedawcą tego swetra. Elsa zaprojektowała sweter z wzorem chusty zawiązanej wokół szyi, białej na czarnym tle i poprosiła Armenkę o wykonanie tego modelu. Pierwszy sweter wyszedł okropnie, drugi ciut lepiej, a trzeci już nieskazitelnie. Elsa sama założyła go na lunch z przyjaciółmi i zrobił taką furorę, że każda z pań chciała go mieć!
fot.mat.prasowe
Po sukcesie ze swetrami, znalazła lokal przy Rue de la Paix 4 i tak powstał dom mody Schiaparelli – Pour Le Sport. Elsa była bardzo nieśmiała, ale o dziwo często zakładała ekstrawaganckie stroje. Antoine (Antoni Cierplikowski) wykonał dla niej kolorowe peruki, które zakładała do swoich kreacji. W 1935 roku przeniosła dom mody na Place Vendome 21 i to tu otworzyła pierwszy na świecie butik z gotowymi ubiorami i akcesoriami, które można było nabyć od ręki. Ozdobą największą salonu był drewniany manekin nazwany Pascal oraz jego ,,żona” Pascaline. Elsa wprowadziła wypchane ramiona do swoich kolekcji oraz bardzo surrealistyczne dodatki np. rękawiczki z paznokciami.
fot.mat.prasowe
Choć Elsa nie znała zasad kroju to uważała że ubiór musi być architektoniczny i musi współgrać z ciałem. Do swoich projektów wprowadzałą motywy serc przebitych strzałami jak z marynarskich tatuaży, wyhaftowane szkielety wyglądające jakby kobieta była prześwietlana, budząc oburzenie burżuazji oraz zachwyt prasy. Była Pierwsza suknia wieczorowa jej projektu była z żakietem z czarnej i białej krepy, posiadała szarfy krzyżujące się na plecach i wiązane z przodu. Prostota w całej swej okazałości, która stała się wielkim sukcesem. W 1929 roku wprowadziła zamek błyskawiczny do swoich ubiorów i wywołała sensacje, był on nie tylko funkcjonalny ale i dekoracyjny. Szokiem były spódnico-spodnie, które nosiła na Wimbledonie tenisistka Lily de Alvarez w 1931 roku.
fot.mat.prasowe
Pewnego dnia do jej domu mody zawitała piękna aktorka Mae West, jej idealna figura tak zafascynowała Elsę, że następnego dnia poprosiła rzeźbiarkę Leonore Fini, aby wykonała rzeźbę aktorki i tak powstał kształt butelki perfum Schiaparelli. Sam zapach był komponowany rok, a nazwa musiała zaczynać się na literę S., więc Elsa nazwała perfumy „Shocking”. Jednocześnie wylansowała wyraźisty różowy kolor „schocking pink”, który stał się symbolem Schiaparelli.
fot.mat.prasowe
W roku 1936 razem z Salvadorem Dali zaprojektowała ubiory z kieszeniami w kształcie szuflad oraz suknię z wielkim nadrukowanym czerwonym homarem. Założyła ją przyszła Księżna Windsoru Wallis Simpson. Ku niezadowoleniu Dalego nie ozdobiła jej prawdziwym majonezem.
Razem też zaprojektowali suknię szkielet z zaznaczonymi żebrami oraz suknię płaczącą, a z żoną Dalego zaprojektowała kapelusz w kształcie damskiego buta.
fot.mat.prasowe
W 1937 w kolaboracji z Jeanem Cocteau powstała kolekcja z motywami twarzy z profilu, które Elsa nakazała wyhaftować na płaszczach, sukniach oraz akcesoriach stroju. Rok później po wizycie w cyrku zaprojektowała kolekcję z motywami akrobatów i zwierząt, potem powstała kolekcja pogańska, zodiakalna, muzyczna i comedia del arte.
fot.mat.prasowe
W 1939 zaprojektowała kombinezon z ogromnymi kieszeniami, które mogły zastąpić torebkę w czasie nalotów. Na czas okupacji wyjechała z Paryża do Ameryki. W 1945 roku powróciła i zaprezentowała pierwszą powojenną kolekcję. W najnowszych projektach pokazała czarne hafty z dżetami na jaskrawych tłach. W 1947 roku zatrudniła Hubert de Givenchy jako projektanta jej domu mody, którego potem zastąpił w 1951 roku Philippe Venet.
fot.mat.prasowe
Fascynował ją świat sztuki, współpracowała z takimi sławami jak Jean Cocteau, Christian Berard i Salvador Dali. Od Dalego pochodzą spektakularne wykończenia kieszeni w kształcie ust, torebki z czarnego aksamitu w formie telefonu, suknie wieczorowe z gigantycznymi langustami oraz kapelusze w formie buta. Elsa słyneła z niezwykłych, teatralnych pokazów mody skoncentrowanych wokół jednego, przewodniego tematu. Do najciekawszych należał “Stop, Look and Listen”.
fot.mat.prasowe
Niekonwencjonalne stroje Elsy Schiaparellinosiły m.in. Marlena Dietrich, Joan Crawford czy Katherine Hepburn. Schiaparelli projektowała również kostiumy filmowe do amerykańskich produkcji oraz biżuterię i akcesoria.Wiele pomysłów kreacji i materiałów, które wykorzystywała w swoich kolekcjach, przejęli awangardowi projektanci końca XX w., np. Jean-Paul Gaultier, Vivienne Westwood, Rei Kawakubo.
fot.mat.prasowe
W 1954 Elsa wydała autobiografię “A shocking life”. U jej boku zaczynały takie gwiazdy mody jak Pierre Cardin i Hubert de Givenchy. Projektantka zmarła w Paryżu w 1973 roku. W 2014 powstała, pierwsza po jej śmierci, kolekcja haute couture. Dyrektorem artystycznym został Marco Zanini a ambasadorką marki Farida Khelfa.
fot.mat.prasowe
“Projektowanie ubrań to nie zawód. To sztuka. Jedna z najtrudniejszych i najbardziej rozczarowujących, ponieważ ledwie kreacja jest gotowa, już należy do przeszłości” – mawiała słynna projektantka Elsa Schiaparelli.
fot.mat.prasowe
My kobiety zawdzięczamy jej:
najkreatywniejsze okrycia głowy,
fot.mat.prasowe
modę na wypchane poduszkami ramiona i bardzo mocno zdobione,
Gorset ewoluował na przestrzeni epok, by w 2017 roku wyjść na wierzch.Teraz możemy nosić go nie tylko jako bieliznę ale również jako dodatek do naszych codziennych stylizacji. Trend ten lansowany jest przez największe domu mody takie jak : Balanciaga, Balmain czy Alexander McQueen, a na jego założenie decydują się gwiazdy takie jak Rihanna czy Kim Kardashian. Jak z bielizny, zakładanej od końca XV wieku, stał się nieodłącznym elementem stylu bloggerek, aktorek czy modelek?
Jak wiemy kobiety od lat cierpiały w gorsetach aby osiągnąć wymarzoną figurę. Dzięki nim udawało im się uwydatnić biust, zaznaczyć talie lub utrzymać prostą linię pleców. Ledwo oddychając, płeć piękna dopasowywała się do standardów minionej epoki. W XVI wieku, Katarzyna Macedońska wprowadziła kobietom nakaz noszenia gorsetu by ich talia utrzymywała się na poziomie 33 cm w obwodzie. Noszono wtedy gorsety wykonane z jedwabiu i… stalowego wzmocnienia. WXVII i XVIII wieku, nie było kobiet, które nie nosiły by gorsetów. Gorsety wiązano coraz to mocniej, co często prowadziło do niewydolności oddechowej. W XIX wieku wykonywano je ze szlachetnych materiałów i miały dłuższą formę, ibyły jeszcze cięższe do noszenia. W tamtym okresie gorsety miały dodatkowe otwory, w które wkładano tasiemki, by można je było wiązać jeszcze ciaśniej.
W XX wieku rewolucję modową rozpoczeła Coco Chanel i wtedy wszystko się diametralnie odmieniło. Dzięki Coco kobiety zrezygnowały z obcisłych i krępujących gorsetów na rzecz luźnej i przyjemniejszej w noszeniu garderoby. Miejsce dotychczasowej bielizny , zaczęły zajmować staniki. W latach 80’ świat mody przypomniał sobie o nich na nowo, dzięki Madonnie . Projektant Jean- Paul Gaultierabowiem tworzył je właśnie na zamówienie skandalizującej w tamtym czasie gwiazdy pop.
Gorsety wykonane z przeróżnych tkanin wyszły w XXI wieku na ulicę i w nowym wydaniu, bo noszone na wierzch ubrań sukienek, koszul czy marynarek. Dzisiaj nie musimy się nimi ściskać do utraty tchu, bo teraz prezentują się lepiej w luźniejszym wydniu. Motyw gorsetów występuje też przy spodniach, spódnicach a nawet na chokerach, więc każda z nas wybierze coś dla siebie jeśli nie gorset na marynarkę to jako ozdoba na szyję w postaci gorsetowego chokera.
Gabrielle Bonheur Chanel znana wszystkim jako COCO CHANEL
-francuska projektantka mody, od 1915 roku rewolucjonizowała damską modę, lansując ubrania o prostych sportowych fasonach oraz pozbawione ozdób krótkie suknie, stając się na sześć dziesięcioleci ikoną paryskiej haute couture. Zaczęła karierę jako sprzedawczyni w sklepie z ubrankami dla dzieci. Dzięki pomocy przyjaciół otworzyła swój sklep z kapeluszami własnej produkcji, następnie wprowadziła do sprzedaży także ubrania. Postanowiła strojami przez siebie projektowanymi pomóc kobietom wyzwolić się z krynolin, gorsetów i wielkich kapeluszy. Od niej to właśnie w modzie zaczęto zwracać uwagę na wygodę i użyteczność stroju kobiet aktywnych i chcących uzyskać niezależność. Jej stroje przez swój prosty krój, precyzyjne wykończenie i miękkość tkanin zapewniały przede wszystkim swobodę ruchu.
My kobiety zawdzięczamy jej :
małą czarną ,
fot.mat.praowe
damskie spodnie,
fot.mat.prasowe
torebkę pikowaną zwaną potocznie chanelką ,
fot.mat.prsowe.portal szafa
ubrania z dżerseju ,
fot.mat.prasowe
szmizjerkę ,
fot.mat.prasowe H&M
pudełkowy żakiet
fo.mat.prasowe
sztuczną biżuterię ,
fot.mat.praowe
torbę konduktorkę,
luźne kostiumy noszone bez gorsetu.
fot.mat.prasowe Coco Chanel
Moje ulubione cytaty Coco :
Moda przemija , styl pozostaje .
Nie ma kobiet brzydkich – są tylko kobiety zaniedbane.
Moda – to co dziś ładne, ale za kilka lat będzie brzydkie. Sztuka – to co dziś brzydkie, ale za kilka lat będzie ładne.
Moda – to , co wychodzi z mody .
W nadchodzącym roku suknie kobiece zapowiadają się tak pięknie , że mężczyźni nie będą mieli ochoty ,by one je zdejmowali.
Kobieta ma tyle lat , na ile zasługuje.
Zasady stylu Coco Chanel :
1.Elegancja i prostota.
2.Dodatki tworzą stylizację.
3.Spodnie dają wolność.
4.Magia małej czarnej.
5.Siła zapachu .
Wszystkie zdjęcia: materiały prasowe z google, źródła: wikipedia.
Plecaki Vintage są kolejnym dowodem na to , że moda jest jak bumerang i powraca.
Plecaki są bardzo wygodne i funkcjonalne . Można tworzyć z nimi tysiące ciekawych stylizacji zarówno eleganckich jak i sportowych. A czarne skórzane są bardzo ciekawym połączeniem elegancji i wygody.Ja już pokochałam plecaki Vintage . A Wy kochani co o nich sądzicie ?
