Do mody w tym roku weszły szorty rowerowe, które w latach 80 robiły furorę na siłowni i na rowerze. Teraz te biker shorts wyszły na wybiegi i ulicę, to wszystko za sprawą Kim Kardashian, która wymyśliła ten trend! Teraz biker shorts są nie tylko z materiału sportowego, ale też z latexu, skóry i denimu. Noszone są na co dzień, na imprezy i nawet do pracy w wersji eleganckiej. Są trochę dłuższą wersją shortów, ale tak samo seksowną ze względu na dopasowany krój spodni. Ja przygotowałam dla Was propozycje w różnych stylach i na różne okoliczności z wykorzystaniem tego kroju spodni.
Lato i festiwale w pełni, więc przychodzę z moimi propozycjami stylizacji na te okazje. Przygotowałam stylizacje w czterech modnych tematach: cekinowych, opalizujących, bandamkowych i rockowych. Do zdjęć zaprosiłam moją koleżankę, która jest świetną makijażystką i to Ona tak pięknie nas umalowała. Sesja odbywała się na dachu, gdzie droga na niego nie była tak prosta. Na początku weszliśmy na samą górę po schodach (chyba 15 piętro), gdzie okazało się, że tam niestety nie ma wyjścia na dach. Tak więc musieliśmy zejść i wejść po innych schodach znowu tak wysoko z bardzo ciężkimi fratkami pełnymi ubrań. Jak widać było warto! No bo czego nie robi się dla tak pięknych zdjęć. Zdjęcia wykonał prze zdolny Kamil Dybkowski, a pomagała mu i asystowała Monika Sadurska! To była zdecydowanie jedna z najmilszych i najbardziej owocnych współprac!
Chcecie powtórkę tego za rok?
Ja: Top i Spódnica – Reserverd, Mokasyny – Centro, Antoni: T-shirt i Szorty – H&M, Adidasy – ZARA, Weronika – Sukienka i Kamizelka – Reserverd, Buty – ZARA
Ja i Weronika : Sukienki – H&M, Szpilki(czarne) – WOJAS, (białe) – DEEZEE24, Antoni : T-shirt – NEW YORKER, Spodnie – Bershka, Buty – ZARA
Ja i Weronika : całość H&M, buty moje – ZARA, buty Weroniki – Converse,
W sklepach wyprzedażowe szaleństwo trwa w najlepsze. Co zrobić, by nie stracić na nich całego majątku i nie pójść z torbami? Właśnie przychodzę z cennymi radami takimi ogólnymi. Jak i ponadto z reserchem z poszczególnych sklepów z sieciówek. Bo nie ukrywam, że nawet mi jako stylistce i blogerce modowej często zdarza popełnić się błedy. Mianowicie jak coś mi się spodoba w sklepie to odrazu kupuje, nawet pomimo tego, że nie do końca ta rzecz będzie pasowała do reszty mojej garderoby. Ponadto często jestem ,,narażona”; że coś mi się spodoba, ponieważ z racji na wykonywany zawód sklepy są przeze mnie często odwiedzane czasem nawet kilkukrotnie jednego dnia. Zaczynamy zatem od moich sześciu cennych porad:
1. Idź najedzona i wypoczęta. ( Bo w innym przypadku zakupy szybko Cię zmęczą. Ponadto nic nie będzie się podobało). 2. Zrób listę zakupów ubrań, których brakuje w Twojej garderobie. (Dzięki temu, kupisz ubrania, których rzeczywiście brakuje w Twojej garderobie). 3.Kupuj ubrania, które pasują do reszty Twojej garderoby. (Dzięki temu ubrania będziesz mogła wykorzystać na różne sposoby. W stylizacjach łącząc je z ubraniami, które już masz.) 4.Kupuj ubrania do rzeczywistej swojej sylwetki, nie tej wymarzonej. (Nie kupuj ubrań o rozmiar mniejszych). 5. Wypłać gotówkę z konta, aby mieć większą kontrolę nad wydawanymi pieniędzmi. 6. Warto też zabrać ze sobą koleżankę, która zna się trochę na modzie i doradzi w czym dobrze wyglądamy.
Biorąc pod uwagę rodzimą sieciówkę Reserverd znalazłam w niej piękne sukienki. W Reserverd znajdziecie piękne sukienki w przystępnych cenach. Zarówno sukienki uroczyste, jak i plażowe. Sukienki plażowe są w cenie 29zł. Uroczyste zaś za 59 zł, ale są nawet białe koronkowe idealne na ślub cywilny. Ponadto dużo szortów, kreszowe dresy czy cekinowe wariacje tam znajdziecie.
W Pull&Bear znajdziemy nawet okrycie wierzchnie. Piękny kożuch będący hitem minionego sezonu kupicie za jedyne 99zł. Taki kożuch to klasyk a w dodatku bardzo ciepły, wiec idealny na lato. Oprócz kożuchów znajdziecie piękne kolczyki przecenione na 9 zł i okulary słoneczne.
W Orsay panie z korporacji znajdą coś dla siebie. Zwolenniczki biurowego stylu tam znajdą coś dla siebie. Ołówkowe spódnice, eleganckie koszule, nawet apaszki za jedyne 12zł.
W Zarze mamy za to największy wybór boho ażurowych bluzek w vintage stylu za 59zł. Dużo ubrań w stylu afrykańskim i oryginalne buty. Znajdziecie tam też tweedowe żakiety i sukienki. Klasyczne pantofelki stylizowane na te klasyki Chanel dostaniecie w Zarze za jedyne 79zł. Mężczyźni tez tam dla siebie znajda dużo ubrań i piękne garnitury za jedyne 200zl. Przed promocją sama marynarka kosztowała ok. 300zł.
Dla tych co szukają idealnych klapek na to lato to odsyłam do Mango. Miłośniczki boho stylu znajdą tam dla siebie dużo propozycji. Począwszy od sukienek szydełkowych kończąc na wiklinowych kapeluszach. Najlepiej skrojone kombinezony z sieciówek posiada właśnie Mango. Upolujecie takowe kombinezony na wyprzedażach tam. Dla bardziej rockowych dziewczyn dobra wiadomość znajdziecie tam ramoneski za 139zł. Ramoneski są we wszystkich kolorach tęczy nawet w kolorze pudrowego różu, więc dla romantycznej też coś się znajdzie. Najbardziej odjechane i oryginalne torebki tam też znajdziecie. Torebki ze szklanych kulek, plecione czy te bazarowe niczym od Balenciagi tam są.
Miłośniczek małej czarnej i sukienek cekinowych sylwestrowych zapraszam do Bershki. Tam takie sukienki za jedyne 59 zł. Znajdziecie tam też body ze śmiesznymi nadrukami cytryn i arbuzów. Piękne sandałki i bluzki na ramiączka tam również znajdziecie. W Bershce warto zaopatrzyć się w marynarkę bo kosztuje 79zł. Natomiast w innych sieciówkach podobne marynarki są wyższych cenach np. w Mango za 149zł. Marynarki są czarne, w groszki, w paski, cytrynowe, czerwone. We wszystkich kolorach i wzorach, więc na pewno znajdziecie tą swoją idealną marynarkę.
A miłośniczek czerwonych sukienek zapraszam do H&M. Tam też są idealne swetry na jesień i zimę w przystępnych cenach za 50zl. Najlepsza bynajmniej dla mnie bielizna i najpiękniejsze bikini są właśnie w H&M. Młodzieżowe bluzki i tshirty z logo np. Pepsi idealne na festiwale na pewno tam dostaniecie.
Nastolatki i kobiety szukające młodzieżowych ubrań np festiwalowych idealne odnajdą się w Sinsay i Forever21. Ceny bardzo korzystne bo sukienkę upolujecie tam już za 19 zł.
Na moim instastories w wyróżnionym folderze znajdziecie filmiki z reserchów. Ciekawych moich relacji ze sklepów i głodnych po więcej porad zapraszam na mój instagram. Tam pokazuje ubrania w poszczególnych sklepach razem z cenami.
W to piątkowe popołudnie przychodzę do Was z nowym wakacyjnym cyklembeachfashion. Wiele z Was ma problemy z tym, jak ubrać się na plaże, aby nie wyglądać zbyt wulgarnie i wyzywająco. Bo każda z nas chcę na plaży wyglądać atrakcyjnie, ale lekko, romantycznie i w dobrym smaku. Przygotowałam moje propozycje na wypad na plaże w lekko wiejskich klimatach. Kolejne beach będą już w innych stylach np. safari style. Znajdziecie propozycje na spacer po plaży te bardziej ubrane, jak i te mniej ubrane do opalania i plażingusmażingu. Mam nadzieję, że zainspiruje Was czymś…
Ps. Ja podczas sesji zgubiłam mój najpiękniejszy choker z całej kolekcji…. Tak bardzo mi się podobał, bo był inny od wszystkich. Nie był w stylu lat 90, tylko był bardzo boho i etniczny. Gdy upolowałam go w styczniu na promocji za 5zł, to nie mogłam doczekać się lata. Planowałam nosić go do zwiewnych, boho bluzek i sukienke, niestety już go nie założe…. Mówi się trudno i żyje dalej. Pozostał na zdjęciach na pamiątkę hehe…
Życzę jak najwięcej słońca i smażinguplażingu tego lata!
Norma Jeane Mortenson znana wszystkim jako Marilyn Monroe.
Marilyn urodziła się w County Hospital w Los Angeles 1 czerwca 1926 r., jako trzecie dziecko Gladys Pearl Baker montażystki filmowej.
Jej matka z pierwszego związku z Johnem Newtonem Bakerem Gladys miała dwójkę dzieci: Roberta i Berniece. W akcie urodzenia Normy Jeane jako ojciec widnieje Edward Mortenson, ale tożsamość jej prawdziwego ojca pozostaje nieznana. Matka Marilyn nie mogła zrezygnować z pracy na rzecz opieki nad swoją córką, więc postanowiła oddać ją rodzinie zastępczej. W dniu 13 czerwca 1926 r. Marilyn trafiła pod opiekę Alberta i Idy Borendelów. Gladys odwiedzała córkę w każdy weekend, a w 1933 roku odebrała ją i wspólnie zamieszkały w Hollywood z rodziną aktorską Atkinsonów. Gladys po roku zachorowała na schizofrenię paranoidalną i resztę życia spędziła w izolacji. Marilyn pozostała pod opieką przyjaciółki mamy Grace McKee, potem niestety trafiła do domu dziecka. Jako dorosła smutno wspominała ten pobyt: „Rodzice wszystkich dzieci w Domu (sierocińcu) umarli. Ja miałam co najmniej jednego rodzica – matkę. Ale ona mnie nie chciała. Zbyt się wstydziłam, aby próbować wyjaśnić to innym dzieciom. Szczęśliwa byłam tylko wtedy, gdy zabierano nas do kina”. Podobno w okresie dzieciństwa była nawet molestowana seksualnie. W 1938 r. wprowadziła się do ciotkiGrace McKee i uczęszczała do Emerson Junior High School, a następnie uczyła się w Van Nuys High School. Ale nie po czterech latach rodzina musiała wyjechać z miasta ze względu na pracę. Marilyn wtedy, aby uniknąć powrotu do sierocińca wyszła za mąż za dwudziestojednoletniego robotnika Jamesa Dougherty’ego.
W kwietniu 1944 r. przy pomocy Ethel, swojej teściowej, znalazła pracę w Radioplane Munitions Factory, gdzie pracowała po 10 godzin dziennie. Tam też spotkała fotografa Davida Connovera, który robił zdjęcia pracownicom fabryki. Żadne z tych zdjęć nie były publikowane, ale najwidoczniej pozowanie Marilyn się bardzo spodobało, gdyż odeszła z fabryki na rzecz zostania modelką. W sierpniu 1945 r. wyjechała i podpisała pierwszy kontrakt z Blue Book Model Agency. Wtedy zmieniła swój wizerunek a mianowicie wyprostowała i zafarbowała włosy na blond. Była jedną z najciężej pracujących modelek, a jej zdjęcia widniały na okładkach czasopism: „Pageant”, „Peek”. Przy pomocy Emmeline Snively, swojej pracodawczyni, weszła do świata filmu w 1946 r. Niestety producenci z Paramount Pictures nie chcieli zatrudnić Normy, podobnie 20th Century Fox, który jednak zgodził się na sześciomiesięczny kontrakt, aby amatorka nie przeszła do konkurencji RKO Pictures. Norma z decydującym Benem Lyonem wybrała Marilyn Monroe jako swój pseudonim artystyczny. Imię Marilyn pochodziło od gwiazdy Broadwayu Marilyn Miller, a Monroe było nazwiskiem panieńskim matki aktorki. Na początku Monroe tylko statystowała w filmach i tak jak reszta amatorów brała udział w lekcjach śpiewu, tańca, pantomimy i wielu sesjach zdjęciowych, a także obserwowała pracę na planie filmowym. Skrycie marzyła o karierze pokroju Jean Harlow. W 1947 r. przedłużono jej kontrakt i wystąpiła w dramacie Dangerous Years i w komedii Scudda Hoo! Scudda Hay! – były to jej pierwsze role mówione. Niestety w sierpniu rozwiązano jej kontrakt i wróciła do modelingu, a także kontynuowała naukę w Actors’ Laboratory Theatre“. Po nowych kontaktach i kontaktom i romansowi z Josephem Schenckiem w marcu 1948 r. podpisała kontrakt z Columbia Pictures. Uczyła się aktorstwa od Natashy Lytess, a ponadto na nowo zmieniła kolor włosów na platynowy blond oraz przeszła również korekcję wady zgryzu. Po tym jak Monroe straciła kontrakt w wytwórni, związała się z łowcą talentów Johnnym Hydem, który podobno sfinansował jej operacje plastyczne podbródka i nosa. Gdy nie miała pieniędzy pozowała nago do zdjęć, które w 1953 r kupił Hugh Hefner i opublikował w pierwszym numerze Playboya. Za tą sesję u Toma Kelleya otrzymała zaledwie 50 dolarów, a po latach opowiadała, że zgodziła się na tę sesję, ponieważ była zdesperowana, ale uważała, że „porządne dziewczyny nie pozują nago”.
Z kontaktami Hyde’a i wsparciem Sama Spiegela sam John Huston zdecydował się zaangażować Monroe do Asfaltowej dżungli, a Joseph L. Mankiewicz do Wszystko o Ewie. Oba filmy odniosły duży sukces, a role Monroe, choć małe to zostały zauważone przez krytyków. Sam Howard Hawks, który wcześniej mało przychylnie wypowiadał się o aktorce, wysłał telegram gratulacyjny Johnowi Hustonowi. Dzięki temu 11 maja 1950 r. Johnny Hyde wynegocjował siedmioletni kontrakt. Ciężko chory Hyde namawiał Monroe na ślub, ale ta ciągle odmawiała. W marcu 1951 r. Monroe wzięła udział w 23 ceremonii wręczenia Oscarów, gdzie wręczyła statuetkę Thomasowi T. Moultonowi. W tym czasie zagrała w czterech filmach w drugoplanowych rolach. Uwagę na Monroe zwrócili krytycy chwalący jej występ w komedii As Young As You Feel, stała się też ulubioną pin-up girl wśród amerykańskich żołnierzy walczących w czasie wojny koreańskiej, wtedy to otrzymywała od fanów tysiące listów. Po wywiadzie, w którym opowiadała o swojej nagiej sesji zdjęciowej znalazła się w centrum zainteresowania. Wszyscy uwierzyli w jej tłumaczenia i nie wpłynęło to negatywnie.
W 1952 r. dzięki S. Skolsky’emu Monroe zagrała u Fritza Langa w Clash by Night, a jej występ został doceniony m.in. przez „The Hollywood Reporter”. W Proszę nie pukać Monroe wcieliła się w rolę chorej psychicznie opiekunki dziecka, ale film i jej występ nie zdobyły uznania krytyków. Prasa w 1952r. uznał Monroe za „it girl“ czyli najbardziej atrakcyjną kobietę roku, dzięki czemu pojawiła się także na okładce magazynu „Life”. Otrzymała także nagrodę Henrietta Award dla najpopularniejszej młodej aktorki. Monroe próbowała odciąć się od ról seksbomb bo chciała bardziej ambitne role, ale producenci postrzegali ją przede wszystkim przez pryzmat seksapilu, wskutek czego występowała w dość podobnych kreacjach aktorskich m.in. sekretarki w Małpiej kuracji u boku Cary’ego Granta czy w Uprzejmie informujemy, że nie są państwo małżeństwem gdzie zagrała z Ginger Rogers. Wtedy już Monroe znana była z tego, że na planie zapominała tekstu, spóźniała się, a czasami w ogóle nie stawiała się na czas w pracy. Powodem tego było zmaganie się z bezsennością, tremą i niską samooceną. Zbyt często nadużywała alkoholu, barbituranów, ponadto zażywała amfetaminę. Richard Widmark opisywał pracę z Monroe następująco:
Lubiłem Marilyn, ale była okropna we współpracy. Niemożliwa, naprawdę. Ukrywała się w swojej garderobie i nie chciała wyjść. Kiedy w końcu wychodziła, okazywała się być kłębkiem nerwów. Wszystko to było wynikiem strachu. Była niepewna tak wielu rzeczy (…). Od samego początku była jak ranny ptak.
— Richard Widmark dla The Telegraph, 2002
W 1953 r. zagrała femme fatale w Niagarze, filmie nakręconym w Technicolorze. Sceny, w których aktorka grała owinięta tylko w prześcieradło lub ręcznik, były w tamtym czasie bardzo szokujące i spotkały się z protestami środowisk kobiecych. Ale film okazał się jednak dużym sukcesem dochodowym, i to on utorował drogę do sławy Monroe, a także potwierdził jej status seksbomby. Na rozdaniu nagród magazynu filmowego „Photoplay“ przykuła wzrok, występując w złotej sukni, którą publicznie skrytykowała Joan Crawford.
Monroe odebrała nagrodę Henrietta Award dla najpopularniejszej aktorki, a także rozpoczęła pracę na planie filmu George’a Cukora Słodki kompromis, gdzie partnerował jej Dean Martin. Aktorka zmagała się wtedy z zapaleniem zatok przynosowych, ale mimo to studio namawiało ją na grę. Problemy zdrowotne nasilały się, co irytowało włodarzy 20th Century Fox, którzy sugerowali, że Monroe udaje chorą. Dnia 19 maja przybyła do Madison Square Garden, aby zaśpiewać „Happy Birthday“ z okazji 45. urodzin Johna F. Kennedy’ego. Bardzo ciekawie zapowiedział ją , Peter Lawford jako „late Marilyn Monroe“, co odnosiło się do znanego wszystkim jej spóźnialstwa. Gdy wróciła na plan, wzięła udział w jednej z szokujących scen w tym czasie, w której pływała nago w basenie. Gdy ponownie zachorowała, studio zdecydowało się zwolnić aktorkę i pozwać ją do sądu, żądając 750 tysięcy dolarów. Monroe stwierdziła, że to Elizabeth Taylor powinna zostać pozwana za straty związane z produkcją Kleopatry. Studio jednak porozumiało się z aktorką, rozpoczęło negocjację nad nowym kontraktem m.in. dotyczącym produkcji Pięciu mężów pani Lizy. Aby zrekompensować jej wizerunek wzięła udział w sesji dla Vogue.
Monroe wzorowała się na Jean Harlow, która była jej ulubioną aktorką, a ulubionym aktorem Abraham Lincoln. Ceniła malarstwo Francisca Goi. Monroe do siebie odnosiła się z dystansem. W wywiadzie z 1962 r. wyznała:
„
Nigdy do końca nie zrozumiałam tego, bycia symbolem seksu. Zawsze myślałam, że symbole kolidują ze sobą. To jest właśnie ten problem, bycie symbolem seksu sprawia, że jest się przedmiotem. Wprost nienawidzę uprzedmiotowienia. Ale jeśli mam być czegoś symbolem, to już lepiej seksu niż innych spraw, które też mają swoją symbolikę!
”
— Marilyn Monroe dla czasopisma „Life”
W wolnych chwilach lubiła czytać książki, których ogromną kolekcję ponad kilkaset tytułów. Często chodziła do biblioteki i księgarni, a także lubiła gotować. Rano jadła dwa surowe jajka z mlekiem, a następnie przyjmowała witaminy w tabletkach. Na obiad spożywała różne mięsa wraz z kilkoma surowymi marchewkami. Codziennie 10 minut poświęcała na trening z hantlami.
Przyjaźniła się z intelektualistami, m.in. z Trumanem Capotem. W połowie lat 50. najbliższym przyjacielem Monroe był fotograf Milton GreenePrzyjaźń Monroe i Greena trwała do 1957 r., gdy aktorka – przez zazdrość swego ówczesnego męża Arthura Millera – zerwała kontakt z fotografem.Czasami udzielała wywiadów, a nawet pojawiała się publicznie bez bielizny pod spode. Była jedną z pierwszych gwiazd filmowych, które przyznały, że ćwiczą jogę i ulubioną jej pozą jest stanie na rękach.Jej wymiary (biust, talia) były bardzo zbliżone do tych, które dziś są wymagane u modelek.
W drugiej połowie lat 50. odbywała, za zgodą Strasberga, sesje psychoterapeutyczne pod kierunkiem dr Marianne Kris. Trwały one do 1961 r. kiedy to o psychikę Monroe zaczął dbać dr Ralph Greenson, który zajmował się także Frankiem Sinatrą. Lekarz wielokrotnie zabierał aktorkę do siebie w celach terapeutycznych oraz by wzbudzić w niej namiętność. Spotykał się z nią codziennie, sesje trwały nawet po pięć godzin. W 1961 r. aktorka, wbrew swojej woli, trafiła do Payne Whitney Psychiatric Clinic w Nowym Jorku. W marcu napisała o tym czasie : „Czułam się jakbym była w więzieniu chociaż nie popełniłam żadnego przestępstwa. (…) Wszystko tutaj było pod kluczem. Drzwi miały okna, żeby można było obserwować pacjentów“. Monroe nie mogła telefonować nigdzie i z nerwów rozbiła szybę i z kawałkiem szkła w dłoni powiedziała do obsługi szpitala: „Jeśli będziecie mnie traktować jak wariatkę to będę się tak zachowywać”. Interwencja DiMaggio zakończyła jej pobyt w szpitalu. Była trzykrotnie w ciąży, ale każda z nich zakończyła się poronieniem, gdyż zmagała się z endometriozą.
Związana była z Yulem Brynnerem, Charlesem Chaplinem Jr., Elią Kazanem, Peterem Lawfordem, Yves’em Montandem, Nicholasem Rayem, Frankiem Sinatrą. Według Tony’ego Jerrisa, autora „My little secret“, Monroe miała za sobą epizod lesbijski z Jane Lawrence, która miała mieć wówczas szesnaście lat. W tego typu relacji przez jakiś czas miała być również z Joaną Crawford, Marleną Dietrich, Natashą Lytess czy Barbarą Stanwyck.
Była trzykrotnie zamężna a jej mężami byli:
James Dougherty (19 czerwca 1942–13 września 1946),
Joe DiMaggio (14 stycznia 1954–27 października 1954),
Arthur Miller (29 czerwca 1956–2 stycznia 1961).
Dnia 4 sierpnia 1962 r.Monroe była w swoim domu. Spotkała się z fotografem i odbyła popołudniową sesję terapeutyczną z doktorem z Ralphem Greensonem. Wieczorem rozmawiała przez telefon z synem Joe DiMaggio, który nic nie zauważył w jej głosie. Monroe około godziny 20 weszła do swojej sypialni. Później rozmawiała przez telefon z Peterem Lawfordem, który usłyszał jej niepokojące zachowanie, wskazujące na to, że jest pod wpływem jakichś środków. Zaalarmowana o tym fakcie gosposia Monroe, stwierdziła, że wszystko jest w porządku. Gosposia o 3 w nocy zauważyła, że w zamkniętej sypialni wciąż świeci się światło. Poinformowała o tym fakcie osobistego psychoanalityka Marilyn, który po przyjeździe na miejsce, rozbił szybę, aby dostać się do sypialni. W pomieszczeniu znalazł leżącą na łóżku nagą Marilyn ze słuchawką telefoniczną w dłoni. Następnie stwierdził zgon Monroe. Przyczyną zgonu, według sekcji zwłok, było przedawkowanie środków nasennych (barbituranów). Śmierć Monroe uznano za „prawdopodobne samobójstwo“., gdyż już wcześniej miała próby samobójcze.
Dziennikarz James Bacon, który spotkał się z Monroe kilka dni przed jej śmiercią stwierdził, że aktorka popijała szampana, wódkę i czasami zażywała pewne tabletki:
Marilyn, połączenie lekarstw i alkoholu zabije Cię, a ona odpowiedziała »jeszcze mnie nie zabiło«. Wtedy wypiła kolejnego drinka i połknęła kolejną tabletkę. Wiem, że na noc brała barbiturany.
”
— James Bacon dla Los Angeles Times
W książce „Pardon My Hearse“ Allan Abbott opisał ciało zmarłej Marilyn: „Przypominała najzwyklejszą kobietę, która w dodatku nie dba o siebie. Miała odrosty, jej włosy były krótkie, rzadkie i zmierzwione. Od kilku tygodni musiała nie golić nóg, miała bardzo zaniedbane paznokcie u stóp i dłoni. Wśród rzeczy aktorki znaleziono wkładki, które wkładała w stanik, ponieważ jej naturalne piersi straciły jędrność“.
Pogrzeb Marilyn Monroe odbył się o godzinie 13 w dniu 8 sierpnia 1962 r. na terenie Westwood Memorial Cemetery. Ceremonia miała charakter prywatny. Podczas nabożeństwa ciało Marilyn leżało w otwartej trumnie. Była ubrana w zieloną suknię Pucci i zielony szalik, który nosiła na konferencji prasowej w Meksyku wcześniej tego samego roku.Na dłoniach zmarłej znajdowała się wiązanka różowych róż od Joe DiMaggio. Lee Strasberg odczytał mowę pożegnalną:
„
Marilyn Monroe była legendą. Swoim życiem stworzyła mit o tym co biedna dziewczyna, pozbawiona wsparcia, może osiągnąć. Dla całego świata stała się symbolem ponadczasowej kobiecości. (…) Jest mi naprawdę przykro, że opinia publiczna, która ją kochała, nie miała okazji zobaczyć jej takiej jak my – w wielu rolach. Bez wątpienia byłaby jedną z naprawdę wielkich aktorek teatralnych. Teraz to koniec. Mam nadzieję, że jej śmierć wzbudzi sympatię i zrozumienie dla wrażliwego artysty i kobiety, która przyniosła radość i przyjemność światu.
”
— Lee Strasberg
Śmierć Monroe byłą tematem na całym świcie, a w WLos Angeles odnotowano nawet wzrost liczby samobójstw, a także wzrost sprzedaży prasy w tym okresie.
Według biografa Anthony’ego Summersa Monroe w ostatnich miesiącach życia miała duże problemy psychiczne, romansowała równolegle z Johnem F. Kennedym, jak i jego bratem, Robertem F. Kennedym. Po romansie z Robertem Marilyn chciała zagrozić upublicznieniem ich relacji. Monroe niby przypadkowo przedawkowała lekarstwa i umarła w karetce pogotowia w drodze do szpitala. Dziwne że, Kennedy chciał opuścić Los Angeles przed ujawnieniem faktu o zgonie aktorki. Jej ciało miało zostać zawiezione do domu z upozorowanym samobójstwem. Obecność Roberta Kennedy’ego w dniu śmierci Marilyn potwierdziła gosposia Monroe, oraz Deborah Gould, żona Petera Lawforda.
Ale John Miner opierał swoje ustalenia na rzekomych transkrypcjach taśm, jakie Monroe nagrała krótko przed śmiercią i przekazała doktorowi Greensonowi. Monroe opowiadała o swoich planach na przyszłość, co jest najlepszym dowodem, że nie chciała się zabić, a ponadto opowiadała o swoim życiu seksualnym i robieniu sobie lewatyw. Według Minera, Monroe została zamordowana przez własną gosposię, która miała wykonać jej lewatywę z rozpuszczonych pentobarbitalów. Taśm Monroe niestety nigdy nie odnaleziono. Bardzo dziwnym faktem jest też to, że policja po przybyciu na miejsce śmierci odnotowała, że gosposia Eunice Murray prała pościel co wskazuje na zacieranie śladów. Śledczy zajmujący się sprawą Monroe po 30 latach przyznał: „zawsze czułem, że kluczowa była pani Murray“, która mogła działać na polecenie Greensona.
Jest też hipotea jakoby do śmierci Monroe przez przypadek przyczynili się jej osobiści lekarze: R. Greenson i Hyman Engelberg. Greenson miał zaaplikować lewatywę z wodzianu chloralu, nie wiedząc o tym, że Engelberg zapisał Monroe Nembutal – co w efekcie mogło spowodować jej zgon. Inne teorie mówią, że ratownik medyczny, który przyjechał do domu Monroe widział jak Greenson wstrzykiwał jej do serca truciznę. Lawford miał dowiedzieć się, dzięki podsłuchom umieszczonym w domu Marilyn, że Greenson też miał z nią romans. Ta informacja złamałaby jego karierę, a na dodatek trafiłby do więzienia za kontakty seksualne ze swoją pacjentką. Także miał motyw do zabójstwa. Lawford przekazał te informacje Kennedy’emu, a ten skontaktował się z psychiatrą informując go, że Marilyn zamierza ujawnić wszystkie związki.
Jeszcze inne teorie zakładają morderstwo Monroe dokonane było przez mafię bądź CIA. Jak było naprawdę, tego się już nigdy nie dowiemy…. Marilyn zabrała tę tajemnicę ze sobą…
Do modowej gry powracają boho bluzki w sielskimstylu.
Tego typu boho bluzki w sielskim klimacie towarzyszą kobietom od niemal zawsze. Podobne bluzki często kobiety nosiły już w latach 20 na wsiach, ale również w latach 70, gdy rządzili hipisi tak zwani dzieci kwiaty. Teraz bluzki te powracają na wybiegi i ulicę. Idealnie nadają się na letnie upały i wymarzone wakacje. Ja już jestem w nich zakochana a czy Wy też?.
Z letnim okresem zaczął się sezon ślubów i wesel, choć nikt z moich znajomych i rodziny w tym roku nie wyprawia ślubu i wesela. Także w tym roku nie wybieram się to jednak, postanowiłam stworzyć dla Was idealne stylizacje na ten dzień. Bo wiem, że część z Was wybiera się na tego typu uroczystości. Przygotowałam stylizacje dla różnych kobiet zarówno romantyczek, wielbicielek kwiatów, kolorowych ptaków jak równie dla sympatyczek retro stylów. Tak by każda z Was znalazła inspiracje i pomysł dla siebie a ponadto wyszukałam sukienki w Zarze i H&M, które idealnie sprawdzą się na wesele.
Ps. Moje powyższe zdjęcie pochodzi z zeszłorocznej gali akademii dobrego stylu, na której miałam na sobie sukienkę z H&M z kolekcji ConsciousExclusive. Ta sukienka idealnie sprawdziłaby się w roli sukienki na druhny, jaka szkoda, że jest już niedostępna w sklepach.
W sieciówkach można nawet odnaleźć piękne suknie dla druhen i dużo tańszym kosztem niż w ekskluzywnych butikach od projektantów. Oto sukienki z sieciówek idealne dla druhen:
