Freda Josephine McDonald znana wszystkim jako Josephine Baker.
Josephine Baker urodzona 3 czerwca 1906 roku w Saint Louis. Francuska tancerka, piosenkarka, tancerka oraz agentka wywiadu afroamerykańskiego. Urodzona w biednej dzielnicy slumsach i rozbitej rodzinie. Od dziecka musiała, występować na ulicy śpiewając i tańcząc, aby mieć pieniądze na jedzenie. Spała na ulicy bądź jakiś domach dla bezdomnych. W wieku piętnastu lat była już po dwóch małżeństwach. Ponadto otrzymała 1500 propozycji małżeństwa oraz wiele drogich prezentów od swoich adoratorów.
Ze Saint Louis przeprowadziła się do Nowego Jorku, gdzie występowała jako tancerka oraz piosenkarka w nocnych kabaretach. Szybko zyskała sławę, choć jej występy były ograniczane ze względu na kolor skóry. W 1925 roku z amerykańską rewią pt. ,,Rewia Murzyńska” poleciała do Francji, tam szybko zdobyła sławę i uznanie. Szybka kariera i atmosfera Paryża zachęciły Josephine do zostania we Francji. We Francji otworzyła swój klub ,,ChezJosephine”.
Ze względu na jej afrykańsko-indiańskie pochodzenie nazywano ją „Czarny Aksamit”, „Czarna Perła” i „Czarna Wenus”. Odniosła sławę na całym świecie, dzięki występom na całym świecie, występowała nawet w Polsce! Wystąpiła też w kilku filmach Francji La Sirena des Tropiques w 1927 roku oraz w Zou Zou i Princess Tam-Tam. Brain Gibson pośmiertnie w 1991 roku nakręcił w USA film biograficzny pt. Historia Josephine Baker. Rolę Josephiny odegrała z LynnWhitfield.
Josephine szokowała swoim erotycznym tańcem, stylem bycia oraz strojami. Co do stroju to najbardziej zaszokowała spódniczką z bananów, ten strój przeszedł do historii. Publicznie przyznała się do biseksualizmu. Była ekscentryczką, w swoim domu trzymała menażerię wszystkich zwierząt. Znana była także ze spacerów z gepardem. Obywatelstwo francuskie otrzymała w 1937 roku. Gdy wybuchła II wojna światowa pracowała w Czerwonym Krzyżu oraz była działaczką we francuskim ruchu oporu. Gdy wojna się skończyła, razem ze swoim czwartym mężem zaadoptowała 12 dzieci różnych narodowości i religii. Była zaciętą działaczką polityczną. W latach 50-tych latała do USA, aby występować przeciwko rasizmowi. Za te zasługi dostała wiele odznaczeń:
Kawaler Legii Honorowej – 9 grudnia 1957
Krzyż Wojenny 1939-1945 z palmą – 19 sierpnia 1961
Medal Francuskiego Oporu z rozetą – 6 października 1946
Medal Pamiątkowych Ochotników Wolnej Francji
Medal Pamiątkowy Wojny 1939-1945
Przyjaźniła się z takimi artystami jak Pablo Picasso, Christian Dior i F. Scott Fitzgerald. W ostatnich latach swojego życia była zdana na siebie z dwanaściorgiem adoptowanych dzieci, które ze względu na różnorodność ras nazywano ,,Tęczowym Plemieniem”. Miała wtedy duże kłopoty finansowe, ogłosiła nawet bankructwo. Przez bankructwo była zmuszona wrócić na scenę w podeszłym wieku. Dwa dni po występie zmarła 12 kwietnia 1975 roku w Paryżu.
Zasady stylu Josephine Baker:
1.Mocno na żelowane włosy. 2. Ciemna szminka na ustach. 3.Ogromne kolczyki. 4.Mocno zdobione stroje. 5. Seksownie i wyuzdanie.
Karl Otto Lagerfeld urodzony 10 września 1933 roku w Hamburgu zmarł w wieku 85 lat dzisiaj tj. 19 lutego 2019 roku w Paryżu. Przyczyną śmierci był rak trzustki. Jestem wstrząśnięta tą wiadomością, odeszła prawdziwa legenda mody. Od 36 lat był dyrektorem kreatywnym domu mody Chanel, oprócz tego był także dyrektorem domu Fendi i założył własną markę sygnowaną jego imieniem i nazwiskiem. Ponadto był ilustratorem, projektantem, krawcem i fotografem. Poza projektowaniem i fotografią, zajmował się reżyserią krótkometrażowych filmów dla Chanel, pomysłem kampanii reklamowych wspomnianych marek, prowadzeniem autorskiej księgarni i wydawaniem magazynu „The Karl Daily”. Podobno miał zostać księdzem, ale życie zmieniło plany.
Pracował po 20 godzin bo kochał pracę, była jego całym życiem…
– Jestem chodzącą metką. Nazywam się Labelfeld, a nie Lagerfeld – mawiał.
Był wielkim cesarzem mody. Człowiekiem renesansu całe życie był ciekawy świata i chciał uczyć się nowych rzeczy, mentalnie nigdy się nie zestarzał.
Marzyłam, żeby być na pokazie Chanel, gdy On jest dyrektorem kreatywnym i zamienić z nim po pokazie, chociaż kilka słów….
Niestety to marzenie już nie będzie mi dane się spełnić….
Dziś zapisała się smutna data w historii mody.
Dziwny zbieg okoliczności, że ubrałam dzisiaj tweedowy żakiet a la Chanel i taka wiadomość …
Przedstawiam Wam biografię mistrza oraz pamiątkowe zdjęcia.
Karl urodzony w 1933 roku, ale swój wiek ujawnił dopiero w 2013 roku w wywiadzie dla,Paris Match”. Wcześniej za rok urodzenia podawał 1938 rok, ale potwierdzenie w rejestrze chrzcin oraz śledztwo magazynu ,,Bild am Sonntag” ujawniło prawdziwą datę. Lagerfeld wyjaśniał, że sam nie znał swojej daty urodzenia, dopiero po śmierci swojej mamy odkrył dokumentację swoich narodzin. Mama ukrywała przed nim prawdziwą datę urodzenie, nie wiedząc czemu. Miał starszą siostrę MartheChristiane oraz starszą siostrę przyrodnią Thea z pierwszego małżeństwa swego ojca.
Ojciec Karla pochodził Władywostoku w Rosji; a jego matka z Berlina. Jednak Lagerfeld twierdził, że jego ojciec był Szwedem. Dziennikarka Alicia Drake w książce The Beautiful Fall wydanej w 2006 roku napisała, że, Otto Lagerfeldt miał pracować jako dystrybutor w firmie sprzedającej skondensowane mleko do Niemiec i był w rzeczywistości Niemcem. Według dziennikarki matka Lagerfelda Elisabeth Bahlmann sprzedawała bieliznę w Berlinie, gdzie spotkała swojego męża. Pierwotnie nazwisko zapisywano Lagerfeldt, ale Karl zmienił je na Lagerfeld, gdyż tak „brzmiało bardziej komercyjnie”.
Jako dziecko Karl kolorował kredkami czarno-białe fotografie i modyfikował kroje sukienek widocznych na zdjęciach. Szkicowanie zostało mu na zawsze, nosił przy sobie zawsze notatnik, w którym rysował pomysły na pokazy mody. Lagerfeld rysował paletą cieni do powiek marki Shu Uemura, której twórcy specjalnie dla Niego stworzyli autorski odcień czerwieni.W 1953 razem z matką przeprowadził się do Paryża, a już dwa lata później w 1955 wygrał czołowy konkurs mody dla najlepszych młodych projektantów. Razem z nim konkurs wygrał min. Yves Saint Laurent. Dzięki wygranej mógł zacząć pracę w domu mody Balmain jako asystent samego Pierre Balmain. Od 1958 pracował w domu mody Jean Patou. Po roku pacy projektował już dla domów mody takich jak Valentino, Krizia, Charles Jourdan. W 1964 rozczarował się obecnym haute couture i wyjechał do Włoch, aby zacząć studiować sztukę. W 1972 wraz z domem mody Chloé stworzył biało-czarną kolekcję Deco. Ta kolekcja była przełomowa i otworzyła mu drzwi do międzynarodowej kariery. W 1967 roku nawiązał trwającą aż do jego śmierci współpracę z Fendi. W 1983 roku został dyrektorem artystycznym Chanel i był nim już przez resztę swojego życia. Od 30 lat jego prawą reką, asystentką była Virginie Viard, która przyjmuje teraz stery w Chanel i zastąpi Karla. Po raz pierwszy od czasów Coco to stanowisko zajmie kobieta.
Stworzył również brand brand sygnowany własnym nazwiskiem. W firmie spełniał rolę fotografa i reżysera filmów reklamowych. Zdjęcia Karla były publikowane w VOGUE, Harper’s Bazaar i Numéro oraz w prestiżowym kalendarzu Pirelli. Powstał film dokumentalny o jego życiu (Lagerfeld Confidential), Coca-Cola wypuściła serię zaprojektowanych przez niego butelek. Ponadto projektował również dla wielu innych marek. Tworzył nawet dla takich sieciówek jak Carrefoure, H&M czy z Louisem Vuittonem. Wszedł nawet we współpracę z producentem kredek Faber–Castell, domem towarowym Macy’s czy markami zegarków Fossil. Projektował również buty Melissa, kaski motocyklowe Les Ateliers Ruby, opakowania kosmetyków ShuUemura oraz gier komputerowych Optic 2000. Nawet projektował helikoptery Augusta Westland.
Kampanie dla marek Chanel, Fendi czy Karl fotografował w 7L Bookshop – swojej autorskiej księgarni w Paryżu, w której zaaranżował specjalne studio. Kochał książki w swojej księgarni zebrał ich 300 000 egzemplarzy. Karl był również gadżeciarzem. Polubił bardzo iPady, których zgromadził ponad 60.
Poza książkami jego drugą miłością była kotka Choupette, którą dostał w 2011 roku na przechowanie od modela Baptiste Giabiconiego. Jednak zwierzę zostało z nim już na zawsze. Kotka ma konto na Twitterze, iPada, osobistego kucharza oraz dwie opiekunki. Na urodziny dostawała od Karla drogie prezenty. Powstała także kolekcja kosmetyków, inspirowana temperamentem oraz wyglądem Choupette. „Nigdy nie myślałem, że zakocham się tak bardzo w kocie. Szkoda, że nie ma jeszcze małżeństw dla ludzi i zwierząt” – stwierdził w jednym z wywiadów.
Jego życiem interesowały się wszyscy, sam podkreślał w wywiadach że jest aseksualny i nikt go nie pociąga. Jednak w latach 70. zakochał się w birbancie Jacquesie de Bascherze. Związek ten go sponsorował, ale nigdy nie został skonsumowany. Współpracownicy Karla opowiadali o słabości Karla do młodych mężczyzn, często modeli.
Karla projekty haute couture i repliki słynnych projektów trafiły na sale muzealne.
Przemienił Chanel w jeden z najbardziej dochodowych i pożądanych domów mody. Choć ciężko uwierzyć to przed jego dyrekturą w Chanel marka była przeciętną marką, która głównie utrzymywała się ze sprzedaży perfum. Sposób, dzięki jakiemu udało się mu to osiągnąć do dziś, jest elementarnym case study dla studentów projektowania i marketingu mody. Karl w pierwszej kolekcji dla Chanel zmniejszył żakiet do rozmiaru bolerka i dorobił mu spódniczkę mini. Doszył cekinowe szorty, biżuterię inspirowaną raperami i seksowne szpilki, a całość ozdobił migoczącym logo marki.
W tym że tak długo żył pomogło na pewno to że nie pił alkoholu, bo twierdził że po nim usypia. Nie palił papierosów i nie brał narkotyk. Ni miał żadnych chorób psychicznych co jest dość często u artystów. Jedynymi nałogami Karla była Coca Cola ciasto czekoladowe.Karl miał nawet osobistego lokaja, który podawał mu ulubioną Coca Cole Light na srebrnej tacy. Pierwszą puszkę pił po przebudzeniu, ostatnią przed snem.
W 2000 roku przeszedł dietę na której porzucił ciasto czekoladowe, a cole zamienił na bezcukrową .Na odchudzenie zdecydował się z dnia na dzień: po prostu poczuł, że zamiast workowatych, oversize’owych giezeł od Matsudy, Yamamoto czy Comme des Garcons – chciałby nosić ubrania Hediego Sliman’a. Zrzucenie około 40 kilo zajęło mu ponad rok. Po tej metamorfozie wydał poradnik „The Karl Lagerfeld Diet”. Który, jak i wszystko inne , czego dotknął Karl, okazał się bestsellerem. Na śniadania jadł dwa czekoladowe koktajle proteinowe, robione przez lekarza oraz kilka gotowanych jabłek.
W 2010 roku prezydent Francji odznaczył go orderem legii honorowej, za zasługi dla domu Chanel.
Był bardzo szczery. Głośno mówił, że Adele była dla niego za gruba, Pippa Middleton – za brzydka, Lady Diana – za głupia, Meryl Streep – za tania, a Heidi Klum.
W 2017 roku na francuskim kanale telewizyjnym C8 skomentował politykę imigracyjną kanclerz Angeli Merkel „dekady temu zabito miliony Żydów, a teraz w ich miejsce sprowadza się miliony ich największych wrogów”.
W 2018 roku Lagerfeld miał dość #metoo i głośno skomentował,że miejsce modelek, które nie chcą ściągać majtek jest w klasztorze.
Był artystą absolutnym, wielkim cesarzem mody. Nie sposób przedstawić jego wszystkich zasług jakie mu zawdzięczamy na kilku zdjęciach. Nie będzie więc podsumowania w kolażach co mu zawdzięczamy jak robię to w innych postach z cyklu ikon stylu.
W zamian za to podam najsłynniejsze cytaty Karla:
„Moda żyje zmianą. Jeśli chcesz być dobry w tym co robisz, musisz wiedzieć, co poza modą dzieje się na świecie. W przeciwnym razie gdy wszystko się zmieni, nawet tego nie zauważysz”.
„Moda to gra, w którą trzeba grać na poważnie”.
„W małej czarnej albo małym czarnym żakiecie nigdy się nie wygląda ani zbyt elegancko, ani nie dość elegancko”.
„Moda jest jak muzyka, tyle nut… I trzeba nimi grać. Każdy z nas musi stworzyć własną melodię”.
„Nosić dżinsy w rozmiarze 30 – innych ambicji nie mam”.
„Mogę szkicować godzinami. Wtedy marzę, a te marzenia zmieniają się w kolekcje”.
„Tyle bzdur mówi się teraz o modzie. Ludzie kupują ubrania, bo chcą się dobrze czuć i ładnie wyglądać, a nie ze względu na jakieś głębokie potrzeby psychologiczne”.
„Coco Chanel urodziła się rozumiejąc kobiety z epoki, która miała dopiero nadejść”.
„Czego najbardziej nienawidzę w życiu, to ludzie, którzy nie są już pierwszej młodości, ale próbują wszystkim na siłę udowodnić, że jest inaczej, że są młodzi i seksowni. Nikogo nie nabierzesz (…). Jest w życiu taka chwila, kiedy musisz zaakceptować fakt, że ktoś inny jest od ciebie młodszy, świeższy i gorętszy. Życie to nie konkurs piękności (…)”.
„W dzisiejszych czasach za luksusowe uchodzą drogie towary kupowane przez kompletne zera, którym nie są tak naprawdę do niczego potrzebne”.
“Jestem bardzo przyziemną osobą, ale moją pracą jest uczynić tę ziemię bardziej sympatyczną.”
„Kate Middleton ma ładną sylwetkę. Lubię takie kobiety, lubię romantyczne piękności (…)”.
„Uważam, że tatuaże są okropne. To jak całe życie chodzić w sukience Pucci. Kiedy jesteś młody i jędrny, może jest to ok, ale później…”.
„Straciłem 45 kilogramów, by nosić garnitury od Hedi Slimane’go”.
„Stworzyłem dietę i mój doktor zarobił na tym pieniądze. Sprzedaliśmy prawie milion egzemplarzy. Nie dotykam cukru, sera, pieczywa… To była bardzo dobra, zdrowa rzecz. Najlepszy krok w moim życiu i w dodatku łatwy. Lubię jedynie to, co mi wolno robić. Jestem ponad pokusą. Nie mam słabości. Kiedy widzę tony jedzenia w studiu, dla mnie to jedzenie zrobione z plastiku. Pomysł, żeby to włożyć do ust nawet nie przychodzi mi do głowy. Jestem jak zwierzyna w lesie. Ona też nie dotyka tego, czego nie może zjeść.”
„Nienawidzę wakacji. Są dla ludzi, którzy robią wciąż to samo, wciąż w tym samym miejscu. Ja spędzam czas między Mediolanem, Paryżem i Nowym Jorkiem. Z własnej inicjatywy pracuję po dwadzieścia godzin dziennie. Niezależny specjalista w każdym calu.”
„Kiedy byłem młody, u początków kariery postawiłem sobie za cel pracować więcej niż inni, żeby wykazać im, jak bardzo się mylą.”
„Uważam, że praca to spokój, opanowanie, organizacja. Nienawidzę histeryzowania.”
„Stworzyłam swoją własną rzeczywistość. Zbudowałem system pojęć, dzięki którym orientują się w życiu. Oto luksus – siedzę sobie w samym środku prywatnego świata, który jest mój.”
„Moja autobiografia? Nie muszę jej pisać. Żyją nią.”
„Moja osobowość medialna to marionetka. A ja pociągam za sznurki. Najważniejsze to nie poplątać sznurków.”
„Nienawidzę ludzi z branży, którzy utknęli w tej czy innej epoce i w związku z tym wydaje im się, że świat oszalał. Ze światem wszystko w porządku – zmienia się”.
„Kocham efemeryczność – więc moda jest moim zawodem.”
„Kiedy się słyszy projektantów narzekających na wymagania swojej profesji, chciałoby się powiedzieć: ludzie, opanujcie się – to są tylko sukienki.”
„Trendy to ostatnie stadium przed tandetny.”
„W modzie musisz najpierw coś zniszczyć, żeby na powrót stworzyć, pokochać, czego nienawidziłeś, i znienawidzić, co kochałeś.”
„Moda jest całkowicie powierzchowna. Tak jest i musi to przyjąć do wiadomości każdy, kto wybiera ten zawód.”
„Jeśli zapytacie, jaki jest największy wynalazek w modzie, którego autorem chciałbym być, powiem: żałuję, że to nie ja wymyśliłem białą koszulę. Dla mnie koszula to podstawa wszystkiego. Wszystko inne przychodzi potem.”
„Moda jest jak muzyka tyle nut… I trzeba nimi grać. Każdy z nas musi stworzyć własną melodię.”
„Moda to w większym stopniu podstawa niż detale ubioru.”
„Czym jest „styl”? Zaczyna się od zerwania z konwencją, od strzaskania powszechnie uznanej rzeczywistości.”
„Jeśli nie masz eleganckiej sylwetki, nie zmieni tego najelegantsza sukienka. Chłopka z Etiopii może być szalenie elegancka, a bardzo bogata kobieta wyglądać nieciekawie.”
„W elegancji nie chodzi o wypchaną szafę ani o wypchany portfel.”
„Rzeczy, które nosisz, nie muszą ci pasować, ty musisz pasować rzeczom.”
„W Małej Czarnej albo w Małym Czarnym Żakiecie nigdy się nie wygląda ani zbyt elegancko, ani dość elegancko.”
„Chciałbym mieć garbek na nosie. To jest szyk.”
„Jestem artystą trapezu, ale pod nim mam mocną siatkę. Dzięki temu własna słabość jest mi obca.”
„Miałbym być szczęśliwy? Nie, taki ambity nie jestem.”
„Jestem chodzącą bezą. Jestem swoim własnym iPadem. Jestem jedyny z swoim rodzaju. Jestem bardzo dobrym skanerem. Jestem żeby robić, a nie spoczywać na laurach. Jestem nie taki straszny, jak mnie malują. Jestem cały dla siebie. Jestem samotny z urodzenia.”
„Kocham gry słów! Dacie mi grę słów i już mnie macie.”
„Nie dręczy mnie sumienie, do nikogo nie czuję żalu. Jeśli idzie o czas miniony, cierpię na amnezję.”
„Nic po mnie nie zostanie, jestem kompletną blagą.”
„Jestem jakby karykaturą samego siebie. Jakby maską. Dla mnie karnawał w Wenecji trwa cały rok.”
„Purytaninem będę do śmierci: nie lubię alkoholu, nie lubię narkotyków, nie jestem opętany seksem. Jestem ucieleśnieniem wszelkich cnót, niegodnym ucieleśnieniem wszelkich cnót.”
„Sukces Chanel polegał na umiejętności przekazania innym fragmentów samej siebie. Ponadczasowa muzyka zbudowana na pięciu nutach, u której kobiety intuicyjnie rozpoznają esencję Chanel: luksus i wyrafinowanie.”
„Rozwijając styl Chanel, staram się stosować do zdania z Goethego: twórzmy lepszą przyszłość: budując na przeszłości.”
„Chanel pozostawiła po sobie coś lepszego od mody: styl. A styl, jak sama wciąż powtarzała, się nie starzeje.”
„Moja ulubiona Coco Chanel to ta z samego początku. Ta buntownicza, a kapryśna, która pewnego wieczoru obcięła się przed pierwszym wyjściem do opery, bo wybuchł bojler i osmalił jej cudowne włosy. Uwielbiam z lekka potworny ton jej żartów, jej inteligencję. To o niej myślę, kiedy projektuję swoje kolekcje.”
„Coco Chanel w życiu, by nie zrobiła tego co ja. Nie zniosłaby tego.”
„Podziwiam Chanel, ale ona to nie ja.”
„Chanel była kobietą swoich czasów, a nie jakąś postacią z minionej epoki zagubioną we wspomnieniach. Przeciwnie – nienawidziła przeszłości, łącznie z własną, i całe jej dzieło poczyna się właśnie z tej nienawiści. Dlatego marka Chanel musi pozostać ikoną chwili.”
„Znam na wylot je DNA – odcisnęło się na nas tak mocni, że właściwie nie warto się nad tym rozwodzić.”
„Chanel miała swój styl, ale brakowało jej prawdziwej elegancji – na tym polegała jej tragedia.”
„Czy Coco Chanel była potworem? Na pewno nie wobec mężczyzn. Dla nich była diablicą i uwodzicielką. Z drugiej strony kobiet nie cierpiała, mówiła, że to flądry, bałaganiary…”
„Jestem Coco, tyle, że pokręconą.”
„Życie powinno się toczyć w zgodzie z wyznawanymi ideami. Jeżeli uważasz, że powinieneś o coś walczyć, wydaj wszystkie pieniądze i walcz. Nienawidzę bogaczy udających komunistów. To nieprzyzwoite.”
„W dzisiejszych czasach za luksusowe uchodzą drogie towary kupowane przez kompletne zera,którym tak naprawdę nie są do niczego potrzebne.”
„Skąd ta obsesja, że „trzeba żyć wśród ludzi”? Przecież największym luksusem jest samotność.”
„Nie muszę się przed nikim tłumaczyć i to jest mój największy luksus.”
Zasady stylu Karla Lagerfelda
1.Włosy związane w kucyk od 1976 roku aż do śmierci.
Tie-dye powstało w USA i znane było już w 1909 roku. Narodziło się za sprawą Dona Price’a, który sprzedawał tak farbowane koszulki w artystycznej dzielnicy Greenwich Village na Manhattanie na początku lat 60. Jednak to Woodstock w 1969 roku przyniósł im sławę. W latach 70, każdy fan muzyki, dziecko-kwiat i buntownik przeciwko mainstreamowi nosił wzór tie-dye.
Wzór tie dye noszony przez hipisów w latach 70 i 90 powraca! Kiedyś tworzono je samemu wiązać ubrania na supeł, zwijając w rulon i gumkami recepturkami związując. Kolejno prano w wybielaczu albo kolorowych farbkach – aby stworzyć psychodeliczny i niepowtarzalny wzór.
Trend ten wraca średnio co 2 lata!
Wzór ten pojawił się na wybiegach od Proenza Schouler, poprzez Pradę i R13 po Eckhaus Latta. Kupicie takie ubrania w Ganni, Croppie, Supreme czy Stussy lub w vintage shopie. Można również zrobić samemu!
Wzór ten będziemy nosić tego sezonu na sukienkach, spodniach, koszulach i bluzach jeansowych, a nawet dodatkach.
Gwiazdy i Ja już nosimy:
Moje propozycje:
Pierwsza propozycja to tunika w batikowy wzór, zestawiłam ją klasycznie z kowbojkami i ramoneską. Do tego założyłam panterkowe skarpety, żeby nie było zbyt nudno. To rockowa wersja na ten trend.
Druga stylizacja to bluza dekatyzowana (słabo to widać na zdjęciu) połączyłam ją z jeansowymi szwedami i przewiązałam w talii jeansowym paskiem. Na nogi panterkowe szpilki i skarpetki, aby ożywić całą stylizacje.
Trzecia stylizacja. Ten trend dekatyzacji, wybielania był noszony już przez hipisów. Nie mogło więc zabraknąć romantycznej i hipisowskiej zarazem stylizacji.
PS. W sieciówkach jeszcze mało ubrań w tym wzorze. Przypomniało mi się, że mam taki t-shirt w domu ze wzorem tiedye wykorzystam go na pewno do jakiejś letniej stylizacji może festiwalowe. Warto więc śledzić blog na bieżąco. Koniecznie piszcie, którą stylizacje wybieracie!
Charles Frederick Worth angielski projektant mody, który założył House of Worth jeden z najważniejszych domów mody z XIX i początku XX wieku. Uważany jest za ojca haute couture. Prekursor pokazów mody, zatrudniania modelek i metkowania ubrań swoim nazwiskiem.
Urodził się 13 października 1825 roku w Lincolnshire. Jego ojciec Karol bogaty adwokat, odszedł od rodziny w 1836 r. Pozostawiając rodzinę bez żadnych środków. Dlatego Charles szybko został wysłany do pracy, bo już w wieku 11 lat zaczął pracować w drukarni. Po krótkim czasie przeprowadził się do Londynu, gdzie podjął naukę w domu towarowym Swan & EdgarwPiccadilly. Po siedmiu latach podjął pracę w Lewis & Allenby, prestiżowym butiku.
W roku 1846 Charles wyprowadził się do stolicy mody Paryża. Przyjechał tam, nie znając języka z kilkoma funtami. Na początek zatrudnił się jako asystent sprzedaży w prestiżowej firmie Gagelin-Opigez & Cie, która handlowała jedwabnymi materiałami. W tej pracy znalazł swoją miłość Marie Vernet, którą poślubił w 1851 roku.
Marie Vernet – żona Charlesa
W firmie tej po pewnym czasie zaczął szyć sukienki do ich szali. Były o proste suknie, które przyciągały uwagę profesjonalnym krawiectwem. Charles dostał pozwolenie od firmy na otworzenie nowego działu ubrań. Po tym, jak szybko zaczął zdobywać popularność, firma Gagelin odmówiła mu współpracy.
Firma, której w dużej mierze pomógł w budowaniu międzynarodowej reputacji firmy poprzez wystawę swoich prac na światowych wystawach zarówno w Paryżu, jak i innych miastach w Europie. Po odejściu z firmy poznał szwedzkiego partnera handlowego, z którym otworzył dom mody Worth i Bobergh. przy 7 rue de la Paix. Trzeba dodać, że żona Charles dużo pomogła w sprzedaży i pozyskiwaniu klientów.
Dom mody Charlesa przy 7 rue de la Paix.
Charles szybko odniósł sukces, gdy zaprojektował suknię balową dla księżniczki Metternich. Suknia dostała uznanie w oczach cesarzowej Eugenii, która chciała poznać projektanta. Na drugi dzień Charles pojawił się u cesarzowej.
Szybko jego projekty zdobyły popularność i uznanie na całym świecie, często publikowano je w najlepszych magazynach modowych. Charles zmienił sposób sprzedaży ubrań. Dotychczas to krawcowa odwiedzała klientkę w domu, Charles zmienił to, aby to klientki odwiedzały projektanta w jego atelier. Z czasem nawet klientki mogły zamawiać stroje telefonicznie. To Charles pierwszy użył modelek i modeli, aby reklamować swoje projekty dla klientów. Początkowo jego żona była modelką i została uznana za pierwszą na świecie profesjonalną modelkę.
Suknia balowa księżniczki Matternich, zaprojektowana przez Charlesa.
Charles został krawcem cesarzowej Eugènie, ale miał również innych królewskich klientów np.cesarzową Elżbietę z Austrii. Nawet amerykańscy klienci przyjeżdżali specjalnie do Paryża do Charlesa. Ponadto projektował również dla gwiazd np. Sarah Bernhardt,LillieLangtry i Jenny Lind. Trzeba przyznać, że ceny były duże sukni projektowanych przez Charlesa. Suknia księżniczki de Metternich kosztowała 2 247 franków.
W czasie największej popularności odmienił popularną krynolinę. Chciał, aby ubrania były praktyczne i by kobietom było wygodnie podczas codziennych czynności. Zrobił bardziej wąską krynolinę, która odniosła wielki sukces. Ostatecznie zrezygnował z krynoliny z prostą linią, zwany linią księżniczki. Skrócił suknie do długości kostki, co w tamtych czasach było bardzo odważne. Kobiety jednak ze względu na wygodę szybko przekonały się do tej długości sukni.
Gdy Prusaki najechali, na Francję zamknął interes na rok, bo czas wojny utrudniał znalezienie klientów. Jego dom mody służył jako szpital wojskowy. W czasie wojny zerwał współprace z Boberghiem, który podczas wojny wrócił do Szwecji.
Synowie Charlesa poszły w ślady ojca i dołączyli do ojca, aby z nim tworzyć i odciążyć go nieco od obowiązków. Gdyż Charles miał problemy ze zdrowiem w tym częste migren. Na starsze lata więcej wypoczywał w domu Polach Elizejskich lub w swojej willi w Suresnes nieopodal Bois de Boulogne. Dzięki talentowi i ciężkiej pracy zgromadził wielki majątek, a w jego ogrodach znajdowały się egzotyczne rośliny, konie posągi i kamienie z pałacu Tuileries. Charles Frederick Worth zmarł 10 marca 1895 roku na zapalenie płuc w wieku 69 lat. Ceremonia pogrzebowa odbyła się w kościele protestanckim na Avenue de la Grande Armée. Spoczął na terenie swojej willi w Suresnes, w zgodzie z obrzędami Kościoła anglikańskiego. Jego żona Marie Vernet Worth zmarła trzy lata po śmierci męża.
To właśnie Charles stworzył haute couture. W biografii Muzeum Miasta Nowy Jork o Charlesie napisano: “Przed Wartem nie istniała idea stroju będącego rozpoznawalnym dziełem jego twórcy”. On zrobił z ubrań sztukę i jako pierwszy zaprojektował, nie to, co chce klientka, ale to, co uważał, że kobiety powinny nosić. Jako pierwszy także, umieszczał metkę ze swoim imieniem i nazwiskiem na ubraniach. Był pierwszym projektantem, który stworzył sobie logo.
W jego rodzinnym mieście Bourne, Lincolnshire w kwietniu 2006 roku otworzono jego galerię. Znajdują się w niej dokumenty, zdjęcia oraz repliki kilku sukien, uszyte przez lokalne krawcowe. Galeria znajduję się w Centrum Dziedzictwa prowadzonym przez Bourne Civic Society na South Street i jest czynna w soboty i niedziele po południu.
Prace Charlesa i jego szkice możemy oglądać w Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie. Charles sam w 1956 r.oku podarował aż 23 000 rysunków sukienek do muzeum. W MetropolitanMuseum of Art również znajdziemy prace projektanta.
My kobiety zawdzięczamy mu:
podejście do ubrań jak do sztuki i stworzenie haute couture,
piękne suknie,
zwężenie krynoliny i skierowanie jej do tyłu sylwetki, aby zapewnić kobietom wygodę
skrócenie długości sukien do kostki,
wymyślił pokazy mody i stworzył zawód modelek, nigdy wcześniej nie prezentowano stroi na żywych modelkach,
Claire McCardellamerykańska projektantka mody. Uznawana za stworzenie amerykańskiej odzieży sportowej.
Claire byłą najstarsza z czworga dzieci urodzonych przez Eleanor i Adriana McCardella w Frederick w stanie Maryland .
Od najmłodszych lat, McCardell interesowała się modą. Mając 16 lat, marzyła o studiowaniu projektowania mody w Nowym Jorku. Niestety taka nie zgodził się, aby córka tak daleko wyjeżdżała na studia. Zapisał ją zatem do programu ekonomii domowej w Hood College. Po dwóch latach nauki McCardell przeniosła się do Nowego Jorku i zapisała się do znanej szkoły artystycznej Parsons. W 1927 roku McCardell wyjechała do Paryża, kontynuując naukę w szkole Parsons.
Gdy ukończyła studia w 1923 roku, pracowała dorywczo w modnej sukiennicy, malując kwiaty na papierowych abażurach.
W 1930 roku zaczęła prace jako asystentka projektanta Roberta Turka. Gdy Robert przeniósł się, do firmy TownleyFrocks zabrał ze sobą Claire. W 1932 roku zdarzył się nieszczęśliwy wypadek, w którym Turk utonął. Claire wtedy zostałą poproszona o dokończenie kolekcji Roberta. McCardell szukała inspiracji nie tylko w sztuce, ale i w modzie ulicznej. W latach trzydziestych tworzyła innowacyjne ubrania i akcesoria takie jak szarfy, spinki do włosów spaghetti i detale męskie, które stały się potem jej znakiem rozpoznawczym. W 1938 zmodernizowała dirndl. W 1938 roku Claire zaprojektowała sukienkę „Monastic”. Sukienka nie miała szwów w talii i wisiała luźno. Sukienkę jej projektu sprzedawała firma Best za 29,95 USD i wyprzedała ją w ciągu jednego dnia. Claire pracując dla Hattie Carnegie, spotkała się z Dianą Vreeland, z którą się zaprzyjaźniła. Gdy frimaTownleyFrocks ponownie się otworzyła w 1940 roku pod nowym kierownictwem. McCardell powrócił do marki. Etykiety firmy miały napis “Odzież Claire McCardell przez Townleya“, co uczyniło ją jedną z pierwszych amerykańskich projektantek, które zdobyły uznanie w Paryżu.
W 1941 roku McCardell zaprezentowała pierwszą kolekcję pt. “Ktchen Dinner Dress”. W tej kolekcji zaprojektowała pełną spódnicę z przymocowanym fartuchem. W 1942 roku Claire stworzyła słynną ” Popover Dress “. Była to odpowiedź na wyzwanie Harper’s Bazaar, aby zaprojektować modny strój, do noszenia sprzątając dom, ale także na garden party. Była to prosta szara sukienka z kieszeniami. “Popover Dress” sprzedawano za 6,95 USD, a aż 75 000 sprzedano tylko w pierwszym sezonie. “Popover Dress” McCardell zdobył nagrodę Coty Award. W 1946 r. Claire zdobyła nagrodę dla najlepszego sportowego projektanta, a dwa lata później otrzymała nagrodę Neiman-Marcus.
Po wojnie Claire McCardell pracowała jako krytyk wolontariuszy w dziale projektowania mody w Parsons. W 1950 roku prezydent Harry S. Truman , Bess Truman i Margaret Trumanp wręczyli Claire nagrodę “Kobieta Roku” przyznawaną przez Women’s National Press Club. Z tej nagrody Claire była najbardziej dumna.
W roku 1953 w Galerii Franka Perlsa w Beverly Hills otwarto wystawę ze strojami McCardell. Na wystawie można było podziwiać “Suknię klasztorną”, “Kostium kąpielowy pieluchy”, stroje baletowe Capezio i inspirowane odzieżą roboczą z nitami . Na biletach do wystawy sprzedawca Stanley Marcus napisał: “… jest jedną z naprawdę kreatywnych projektantek, które ten kraj wyprodukował … Jest w Ameryce, czym Vionnet była we Francji.
McCardell w 1957 roku wydała książkę zatytułowaną What Shall I Wear? Co, gdzie, kiedy i jak dużo mody?
W 1957 roku Życie i twórczość McCardell zostały przerwane przez chorobę raka okrężnicy. Przy pomocy długoletniego przyjaciela z klasy MildredOrrick, McCardell dokończyła swoją ostateczną kolekcję na łóżku w szpitalu. Wyszła ze szpitala, aby być na swoim ostatnim pokazie mody. Zmarła 22 marca 1958 roku w wieku 52 lat. Po śmierci rodzina McCardella postanowiła zamknąć wytwórnię. Jej brat wyjaśnił: “To nie było takie trudne [zamknąć wytwórnię] Pomysły Claire zawsze były jej własnymi.“
Sukienka “PopoverDress“ jest przechowywana przez MetropolitanMuseum of Art, Rhode Island School of Design, a sukienka “MonasticDress“w MetropolitanMuseum of Art i LACMA. W 1990 r. Magazyn Life okrzyknął McCardell jedną ze 100 najważniejszych Amerykanów XX wieku. Rok później została wprowadzona do Galerii Sław Maryland. Trzydzieści lat po jej śmierci, trzy retrospektywy prac Claire McCardell wystawiono w MetropolitanMuseum of Art, FIT i Maryland HistoricalSociety w Baltimore.
Projektanci mody Isaac Mizrahi, Donna Karan, Calvin Klein, Norma Kamali i Cynthia Rowleyinspirowali się twórczością McCardella. Linia wiosny / lata 1999 roku Anny Sui była bardzo inspirowana pracą Claire. Anna Sui powiedziała: “Naprawdę doceniam wrażliwość jej tkaniny, nawet z bardziej skonstruowanymi materiałami, takimi jak jeansy, które sprawiają, że wszystkie są tak miękkie i draperie.“ Kantary, które robiła, były tak nowoczesne. Patrzysz na niektóre rzeczy, które robiła i nie możesz uwierzyć, że to lata 40. “
My kobiety zawdzięczamy jej:
sukienkę modelu popover,
sukienkę modelu monastic,
sukienkę modelu sundress,
opalacze,
ubrania ze zwykłych materiałów z kieszeniami, plisami i elementami odzieży robotniczej np. widoczne szwy i nici,
noszenie baletek nie tylko do baletu, ale i na co dzień,
Sir Edwin Hardy Amies znany wszystkim jako Hardy Amies
Hardy Amies urodzony 17 lipca 1909 roku angielski projektant mody i założyciel wytwórni Hardy Amies i najbardziej znany z oficjalnego tytułu krawca dla królowej Elżbiety II, od momentu jej wstąpienia na tron 1952 r., aż do emerytury w 1989 r.
Wykreował skromny styl ubioru monarchy. “Nie wydaje mi się, żeby czuła, że ubrania, które są zbyt eleganckie, są bardzo przyjazne“ – powiedział do redaktora mody. “Postawa królowej polega na tym, że zawsze musi ubrać się na tę okazję”.
Hardy urodzony i wychowany w Londynie przez mamę sprzedawczynię i ojca architekta. Mając 20 lat, przyjął panieńskie nazwisko mamy i zawsze cytował je jako inspirację do pracy. Marzył o zostaniu dziennikarzem i w zdobywaniu doświadczenia przez trzy lata podróżował po Francji i Niemczech pracując dla agenta celnego. Pracował we Francji również jako nauczyciel angielskiego. Po powrocie do Anglii podjął pracę w charakterze asystenta sprzedaży w fabryce płytek ceramicznych. Kolejno odbył jako sprzedawca ciężarków z W & T Avery Ltd. Dopiero dzięki kontaktom mamy pozyskał pierwszą pracę w branży mody we francuskiej pracowni krawieckiej. W wieku 25 lat został jej dyrektorem zarządzającym. Pierwszy sukces odniósł w 1937 roku, gdy jego strój z zielonego tweedu został wykorzystany na sesji do Vogue. Jego kolejnym projektem był “Made in England“, garnitur w kratkę o biszkoptowym kolorze uszyty dla hollywoodzkiego wampira MildredShay . W 1941 dołączył do domu Warty.
Gdy wybuchła II woja światowa ze znajomością języków wstąpił do służby w Zarządzie Operacji Specjalnych. Kolejno został oddelegowany jako podporucznik z Oficerskiej Kompanii Kadetów na listę generalną armii brytyjskiej. Gdy go wysłano, do Belgii pracował z belgijskimi grupami oporu i wymyślał nazwy modnych dodatków do użycia jako hasła kodowe. Dostał tytuł szlachecki w Belgii, został mianowany oficerem Orderu przez księcia regenta Belgii.
W styczniu 1946 otworzył własny dom mody ,,Hardy Amies Ltd”. Marka zyskała rozpoznawalność z klasycznych i dobrze dopasowanych ubrań dla kobiet i mężczyzn. Ubrania jego szybko zyskały sympatie. 1 Amies został wiceprzewodniczącym Incorporated Society of London Fashion Designers (1954-56) i przewodniczącym (1959-60).
Jego marka szybko odniosła sukces, a Amies był jednym z projektantów, który miał ubrania gotowe do noszenia. W 1961 roku pokaz mody Hardego przeszedł do historii mody. Był to pierwszy taki pokaz mody z męską odzieżą prêt-à-porter w hotelu Savoy w Londynie, gdzie muzyka grała na żywo, a projektant szedł w towarzystwie modeli. Amies opracował także ubrania robocze, które powstały podczas projektowania ubrań dla drużyny reprezentacji Anglii w 1966 r. Zaprojektował stroje sportowe również dla takich drużyn jak Oxford Boat Boat Club i London Stock Exchange. W latach 70 zaczął nawet projektować wnętrza i projekty dla CrownWallpaper .
Rok później reżyser Stanley Kubrick poprosił Amiesa o zaprojektowanie kostiumów do filmu A Space Odyssey. Poza tym filmem również stworzył kostiumy do takich filmów: “ Dwaj za drogę“, “Morderstwa z alfabetu“, “Amorous krewnej“ , ,, The Grass jest bardziej zielona ”.
Jednak i tak największą popularność zdobył za projektowanie i szycie strojów dla królowy Elżbiety II. Po stworzeniu strojów na królewską trasę królewską księżniczki Elżbiety otrzymał nagrodę Royal Warrant jako oficjalny krawiec w 1955 r. Nagroda ta dała mu jeszcze większe uznanie, szacunek i sławę. Po kilkuletniej współpracy z rodziną królewską zrezygnował, aby młodsi projektanci mieli także możliwość tworzenia dla królowej.
Hardy posiadał stałą kolumnę w Esquire o modzie męskiej, gdzie pisał porady dotyczące ubioru. W 1964 r. Amies opublikował książkę ABC of Men’s Fashion. W książce tej znajdowały się zasady dobrego i surowego męskiego stroju począwszy od skarpet po letnią garderobę.
“Człowiek powinien wyglądać tak, jakby kupił swoje ubrania z inteligencją, założył je z ostrożnością, a następnie zapomniał o nich wszystkich”.
W 1974 r.wpisano go do do Międzynarodowej Listy Sław Sławnych Vanity Fair. Przez 43 lata aż do śmierci związany był z partnerem Kenem Fleetwood, który był dyrektorem projektów w jego domu mody. Zmarł w swoim domu w 2003 roku, mając 93 lata.
Do mody powracają szwedy, choć jak wiemy, szeroka nogawka już od kilku sezonów wróciła do łask. W tym sezonie powracają szwedy, które ostatnio modne były w 2000 roku. Szwedy to spodnie z szeroką nogawką ich nazwa wzięła się od szwedzkiego zespołu ABBA, który wylansował ten krój spodni. Spodnie te największe triumfy święciły w latach 60 i 70. Nosili je wtedy hipisi we wzorzystych kolorowych konfiguracjach. Kolejno szwedy przekształciły się w dzwony, również z szeroką nogawką, ale zwężane w okolicach bioder. Ze szwedami możemy tworzyć wiele pięknych stylizacji jesiennych, przedstawiłam Wam kilka propozycji. Jesteście przekonane co do tych spodni ?
Diana Vreelandurodzona 29 września 1903 roku znana felonistka, redaktorka modowa i prawdziwa wyrocznia mody. Pisała dla Harper’s Bazaar i Vogue oraz była specjalnym konsultantem w Costume Institute of the Metropolitan Museum of Art. W 1964 roku znalazła się na liście najlepiej sprzedających się gwiazd.
,,Nie musisz urodzić się piękną, by być atrakcyjną”.
Po ślubie wyprowadziła się z mężem do Nowego Jorku, gdzie urodziła mu dwoje synów i zajmowała się ich wychowaniem. Po kilku latach wyprowadziła się z rodziną do Londynu, gdzie prowadziła firmę bieliźniarską i tańczyła w grupie Tiller Girls.
Na zakupy często wybierała się do Paryża, gdzie kupowała najczęściej stroje od Chanel. Była w piętnastce amerykańskich kobiet, które przedstawiono królowi Jerzemu V i królowej Marii w Pałacu Buckingham. W 1935 roku powróciła wraz z rodziną do Nowego Jorku, gdzie została już do końca życia. Choć w Europie znakomicie się odnajdowała, bo uwielbiała europejską modę i fascynowała się Coco Chanel. Sama nawet mówiła:
“Zanim poszedłem do pracy w Harper‘s Bazaar w 1936 r., Prowadziłam wspaniałe życie w Europie, co oznaczało podróże, zwiedzanie pięknych miejsc, cudowne lato, studiowanie i czytanie przez większość czasu”.
Karierę rozpoczęła w 1936 roku jako felietonista Harper’s Bazaar. Sama CarmelSnow redaktor Harper’s Bazaar, był pod wrażeniem jej stylu ubioru i zaproponował jej pracę w magazynie. Od tego czasu aż do rezygnacji Diana Vreeland prowadziła kolumnę „ Harper’s Bazaar“ pod tytułem “Dlaczego nie?”. Pracując w magazynie ,,odkryła” aktorkę Lauren Bacall podczas II wojny światowej. Okładka marcowa Harpers‘a jest z Lauren Bacall i jest wyjątkowa. Przedstawia Bacall opierającą się na zewnątrz drzwi z Czerwonego Krzyża. Bacall ubrana jest w szykowny garnitur, rękawiczki, kapelusz w kształcie klosza, z którego spadają długie fale włosów “. Wtedy zauważono, że Vreeland poważnie traktuje modę. W 1946 r. powiedziała, że bikini jest największym odkryciem po bombie atomowej. Kochała oryginalność i indywidualne podejście do mody nie lubiła więc modnych “sznurowanych butów na wysokich obcasach “ i “ krepdeszynowych sukienek“, które wszystkie kobiety nosiły nawet w upalne letnie dni.
Gdy w 1960 roku John F. Kennedy został nowym prezydentem to właśnie Diana, została stylistką Pierwszej Damy Jacqueline Kennedy.
Mimo wielkich osiągnięć to bardzo mało zarabiała w Harpers’ie co pewnie też przyczyniło się do decyzji o rezygnacji ze stanowiska redaktorki w tym magazynie.
W 1962 roku została redaktorką w Vogue amerykańskim, a po roku awansowała na redaktor naczelną. Uwielbiała lata 60te za modę na młodzieżowy styl, choć wiele kobiet nie przekonała się do tej mody. W latach 60tych odkryła min. gwiazdę Edie Sedgwick. Do sesji zdjęciowych skracała spódnice i umieszczała fotografie Richarda Avedon’a oraz wypromowała noszenie skąpego bikini.
Po posadzie w Vogue, została konsultantką w Instytucie Kostiumowym Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku w 1971 roku. W 1984 roku, zorganizowała aż dwanaście wystaw. Artysta Greer Lankton stworzył lalkę Vreeland, którą można obejrzeć w bibliotece Instytutu Kostiumów.
W 1984 roku napisała swoją autobiografię. Zmarła na atak serca w wieku 85 lat.
My kobiety zawdzięczamy jej:
wylansowanie skąpego bikini,
wylansowanie mini,
ogrom pięknych okładek dla Harper’s Baazar i Vogue,
Zasady stylu Diany Vreeland:
1. Czarne włosy zaczesywane do tyłu i podwijane za uszami.
Edith Claire Posener znana wszystkim jako Edith Head.
Edith Head urodzona 28 października 1897 roku w San Bernadino to najbardziej znana kostiumograf Hollywood, nazywana przez siebie i innych czarodziejką. Podczas swojej kariery projektowała stroje dla aż 58 filmów. W tamtych czasach ubierała prawie każdą gwiazdę. Sławie, wśród innych kostiumografów pomógł jej oryginalny wizerunek. Ścięta na prosto grzywka, ciemne okulary oraz krawieckie suknie. W młodości była wychowywana przez matkę i ojczyma. Uczęszczała do Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, zaś magistra ukończyła z języków romańskich w 1920 roku na Uniwersytecie Stanforda. Następnie uczyła francuskiego oraz sztuki w Hollywoodzkiej Szkole dla Dziewcząt, mimo iż w tym temacie nie miała doświadczenia. Zapisując się do dziewiątej klasy w Otis Art Institute i Chouinard, poznała Charlesa Heada za którego wkrótce wyszła za mąż. W 1923 roku znalazła informacje o wakcie artysty szkicownika w Paramount Studio. Potrzebowała wtedy akurat dorobić, użyła więc swoje portfolio, aby dostać tą posadę, która miała odmienić jej życie.
Szczęśliwie dostała tę posadę a po dziesięciu latach przeszła na posadę wykwalifikowanego projektanta. Uczyła się wszystkiego, czego tylko mogła od swojego szefa Travisa Bantona. Bardzo szybko stała się czołową projektantką w jednym z największych Hollywoodzkich studiów. Na tym stanowisku pracowała do roku 1967, do chwili, gdy Paramount został sprzedany. Przeniosła się potem do Universal Studios. W roku 1940 po raz kolejny wyszła za mąż za swojego najlepszego przyjaciela Wiarda Boppo (Billa) Ihnena, scenografa z Paramount.
Pozostała jego żoną aż do jego śmierci w 1979 roku. Świat filmowy w 1974 roku w uznaniu za usługi przyznał jej gwiazdę na Bulwarze Hollywoodzkim. W ciągu sześciu lat na stanowisku projektantki pracowała przy 1,131 obrazów filmowych, przy czym otrzymała 35 nominacji do Oskara, z czego zdobyła ich aż osiem. Oprócz tego projektowała dla Vogue, podróżowała po kraju z pokazami mody Hollywood oraz pisałą artykuły dla magazynów i gazet.
Ponadto napisała dwie książki ,,The Dress Doctor” oraz ,,How to Dress for Success”, a także nagrywała godziny wywiadów, by przygotować własną biografię ,, Head’s Hollywood”. Biografia ukazała się po jej śmierci w 1983 roku. ,,Czarodziejka” jak sama siebie nazywała zmarła w 1981 roku na rzadką chorobę krwi myeloid metaplasia. Zmarła dwa tygodnie po zakończeniu prac jej ostatniego filmu ,,Dead Men Don’t Wear Plaid”. Majątek przepisała na Motion Picture, Television Fund oraz innym organizacjom charytatywnym, skupiających się na pomocy dzieciom i ukochanym przez nią zwierzętom.
My kobiety zawdzięczamy jej:
miliony spektakularnych kostiumów w filmach,
wylansowanie mody na krótką grzyweczkę i okrągłe oprawki u okularów,
Do modowej gry powracają boho bluzki w sielskimstylu.
Tego typu boho bluzki w sielskim klimacie towarzyszą kobietom od niemal zawsze. Podobne bluzki często kobiety nosiły już w latach 20 na wsiach, ale również w latach 70, gdy rządzili hipisi tak zwani dzieci kwiaty. Teraz bluzki te powracają na wybiegi i ulicę. Idealnie nadają się na letnie upały i wymarzone wakacje. Ja już jestem w nich zakochana a czy Wy też?.
Magdalena Carmen Frieda Kahlo y Calderón znana wszystkim jako Frida Kahlo
Urodziła się 6 lipca 1907 roku w La Casa Azul tak zwanym niebieskim domu w Coyoacán. Jest to małe miasteczko przedmieściach Meksyku. Została wychowana pzez swoich rodziców w Meksyku. Ojciec jej także był artystą malarzem i fotografikiem. Mama Fridy była jego drugą żoną, pierwsza zmarła. Matka Fridy zajmowała się domem i była gorliwą katoliczką z korzeniami indiańskimi i hiszpańskimi. Frida była trzecią z czterech sióstr, a z poprzedniego małżeństwa ojca miała dwie przyrodnie siostry. Frida zawsze silniejsze więzi miała z ojcem bo jej matka nie była zadowolona z jej zachowania córki.
Gdy miała trzy latka wtedy właśnie nadeszła meksykańska rewolucja, z którą to Frida chciała być utożsamiana i podawała właśnie rok 1910 jako datę swoich urodzin. Mając 6 lat odkryto u niej chorobę polio. Przez tą chorobę jej prawa noga była chudsza od lewej. Maskowała ten defekt zakładając długie i barwne spódnice.
Będąc nastolatką Frida interesowała się sportem, trenując m.in. boks. W roku 1922 Frida rozpoczeęła edukacje w jednej z wiodących szkół w Meksyku. Była jedną z zaledwie 35 dziewcząt uczącą się w tej szkole. Swoją osobą oczarowała nawet najpopularniejszego ucznia szkoły, Alejandra Gómeza Ariasa, którego wizerunek uwieczniła na jednym z namalowanych przez siebie portretów.
W 1925 Frida została ranna w wypadku komunikacyjnym, gdzie doszło zderzenia się ze sobą autobusu i tramwaju . Frida została jedną z najbardziej poszkodowanych. Doszło do wielu bardzo poważnych urazów tj. złamanie kręgosłupa, złamanie obojczyka, połamanie żeber, złamanie miednicy, 11 złamaie prawej nogi, złamanie i zwichnięcie prawej stopy a także zwichnięcie ramienia. Jakby tego było mało to jeszcze stalowy uchwyt poręczy autobusu przebił jej podbrzusze i macicę, co pozbawiło ją macierzyństwa. Na wskutek wszystkich obrażeń musiała trzy miesiące spędzić gipsowym odlewie , który unieruchomił jej ciało. Po tym czasie Frida dużo ćwiczyła nad tym, aby stanąć o własnych siłach i nauczyć się na nowo chodzenia. Ćwiczyła wytrwale aż wreszcie się udało, ale niestety bóle i dolegliwości pourazowe nawracały przez całe jej życie. Przez całe swoje życie przeszła aż 35 operacji, głównie na usprawnienie prawej nogi i stopy oraz kręgosłupa. Pomimo urazu macicy Frida trzykrotnie próbowała zajść w ciążę, jednak niestety nie udało się urodzić upragnionego potomka.
Podczas unieruchomienia po wypadku Frida zainteresowała się malarstwem. Dla uprawianie sztuki, nawet porzuciła medyczną szkołe. Przebywając trzy miesiące w gipsie malowała autoportrety. Tłumaczyła to słowami: „maluję siebie ponieważ najczęściej przebywam w odosobnieniu i znam dobrze obiekt, który uwieczniam”. Matka Fridy pomogła w malarstwie Fridzie, organizując sztalugi umożliwiające malowanie podczas leżenia w łóżku. Ojciec też pomógł pożyczył jej swoje farby olejne i pędzle. Prace Fridy zazwyczaj ukazywały surowe życie kobiet w bólu. Sama mówiła o swoich pracach: „nigdy nie maluję fikcji, przedstawiam moje własne życie”.
Pozytywny wpływ na rozwój malarstwa artystki miał Diego Rivera. Frida była zachwycona sztuką Diega. Poznali się w roku 1927 w Ministerstwie Edukacji, gdzie Diego pracował nad muralem. Frida pokazała mu wtedy swoje prace, Diego gdy je zobaczył powiedział, że ma wielki talent. Bardzo się zaprzyjażnii i często odiwedzał Fride w jej domu w Kahlo. Pomagał w rozwoju jej talentu dając cenne wskazówki i nakierowując.
W malarstwie Fridy widoczne były wpływy rdzennej kultury meksykańskiej, co przejawia się w dramatycznej symbolice. Frida eksperymentowała łącząc w swoich pracach elementy kultury, religii i tradycji meksykańskiej z surrealistycznymi akcentami. Na jednym z portretów ukazała siebie i swojego męża, Diega.Frida Kahlo. Poprzez tematykę jaką podejmowała w swoich obrazach nadała współczesnej sztuce feministycznej nowy Nie bała poruszać się tematów aborcji, śmierci, samotności, choroby, fizjologii, gender, kobiecej nagości, poronień, przemocy, zdrady, lesbianizmu, niedoskonałości ludzkiego ciała oraz obrazoburczych opinii, erotyzmu, patriotyzmu czy fascynacji politycznych.
W 1939 Frida miała wystawe swoich prac w Paryżu. Zaproszenie do wystawy dostała od André Breton. Muzeum sztuki Luwr doceniło talent Fridy zakupując jedną z jej prac „The Frame”. Był to zaszczyt dla całego narodu meksykańskiego – została pierwszą pracą meksykańskiego artysty, która doceniona została przez światowej sławy muzeum sztuki. Zainteresowania tematyką kobiecą w swoich pracach ,dostrzegł ruch feministyczny, a Frida stała się jego symbolem w ostatnich latach XX wieku.
W roku 1929 wyszła za mąż za swojego nauczyciela Diega Riviera . Po ślubie Frida bardzo pragnęła dziecka, ale niestey kilkukrotnie poroniła. Stworzyła wtedy wzruszający obraz pokazujący to zdarzenie pt. Henry Ford Hospital. Rozpacz tego doświadczenia pogłębiła dodatkowo śmierć jej matki.
Biseksualna Frida miewała romanse, m.in. z Josephine Baker, Isamu Noguchi, dr Leo Eloesser. Diego tolerował skoki w bok żony tylko jeśli wiązała się z kobietami – o kochanków był zazdrosny. On również nie stronił jednak od przelotnych znajomości i miłostek, nawiązał romans m.in. z młodszą siostrą Fridy Cristiną, co bardzo zraniło i rozgniewało artystkę. Para rozwiodła się w listopadzie 1939, aby powrócić do siebie w grudniu 1940, po czym zawarli drugie małżeństwo. Niestety, drugi ich związek nie był lepszy od pierwszego w kwestii porozumienia i współżycia. Para często zatem mieszkała w osobnych mieszkaniach, ale „po sąsiedzku”
Mocno zaangażowana politycznie komunistka Frida w 1937 roku udostępniła Trockiemu i jego żonie swój dom. Rosyjski polityk dzięki Fridzie uzyskał w Meksyku azyl polityczny. Kahlo romansowała z nim, gdy wyszło to na jaw Trocki z żoną wyprowadzili się.
W 1941 ojciec Fridy zmarł na atak serca. Po roku od śmierci jej ojca zaczęła prowadzić pamiętnik o swoim życiu. W 1950 przeszła aż siedem operacji kręgosłupa, po których zmuszona była korzystać z wózka inwalidzkiego. Biedna po operacji spędziła aż 9 miesięcy w szpitalu. Zażywała bardzo silne tabletki przeciwbólowe, które odbiły się na jej malarstwie. Kilka lat później na skutek gangreny amputowano jej prawą nogę do wysokości kolana, ponadto chorowała na bronchit co dodatkowo ją osłabiało.
Chwilę przed śmiercią Frida napisała w swoim pamiętniku: „Ufam, że odejdę bez żalu i że już tu więcej nie wrócę – Frida”. Zmarła kilka dni po napisaniu tego dokładnie 13 lipca 1954 roku. Powodem śmierci okazała się zatorowość płucna, ale wnioskuje się też, że przyczyną też moglo być przedawkowanie leków celowe bądź niecelowe. Sekcja zwłok nie była wykonana, więc nie dowiemy się co tak naprawdę było przyczyną jej śmierci. Prochy Fridy w urnie spoczęły w jej ukochanym rodzinnym Niebieskim Domu, który stał się muzeum i prezentuje tam pamiątki związane z Fridą i jej dorobek malarski. W Niebieskim domu znaleziono także 180 strojów z regionu Oaxaca jak również kolczyki od Picassa, szale, buty i biżuterię.
Jej mąż Diego Rivera w swojej autobiografii napisał, że dzień, w którym Frida zmarła był najbardziej tragicznym dniem jego życia i wtedy uświadomił sobie, że najwspanialsza w jego życiu była Frida i miłość do niej. Po śmierci Fridy Diego Rivera dbał o jej rodzinny dom aż do czasu swojej śmierci w 1957 roku.
Stulecie urodzin malarki zostało uczczone wielką wystawą zorganizowaną w Meksyku w Palacio de Bellas Artes w okresie 13 czerwca – 12 sierpnia 2007 roku. Specjalnie na tą wystawę wypożyczono prace artystki ze zbiorów znajdujących się m.in. w Detroit, Minneapolis, Miami, Los Angeles, San Francisco i Nagoyi. Zaprezentowano na wystawie tylko jedną trzecią dorobku malarskiego Fridy, uzupełniono ją listami i manuskryptami wcześniej niepublikowanymi oraz jej garderobą.
Ps. Tak na marginesie to teraz modne są tshirty z nadrukiem Fridy. Można je dostać w sieciówkach takich jak Mango czy Stradivarius, ja mam w planach nawet tatuaż z wizerunkiem Fridy. Ten tatuaż będzie symbolem mojej choroby i cierpienia, bo Frida też dużo się nacierpiała przez wypadek i choroby.
My kobiety zawdzięczamy jej:
modę na zarośnięte grube brwi,
modę na etniczne stroje,
modę na wianki z kwiatów,
noszenie dużo biżuterii,
Zasady stylu Fridy Kahlo:
1.Grube brwi. 2.Kwiaty we włosach. 2.Ogrom biżuterii. 3.Etniczne stroje. 4. Dużo koloru. 5. Ekstrawagancja.
Do modowej gry powróciły słomkowe akcesoria, a mianowicie kapelusz i torebka plecionka, razem tworzą najmodniejszy duet tego lata !
Słomkowe kapelusze były produkowane od bardzo dawna można je zobaczyć nawet na freskach z Pompejów. Tak więc od bardzo dawna były produkowane w celach użytkowych, aby chronić głowy przed słońcem. W latach 20 kapelusze można było nosić tylko podczas sezonu od maja do 15 września. W Nowym Jorku chuligani często zaczepiali osoby w słomkowych kapeluszach, aby im je zdjąć z głowy i zniszczyć. Produkcja tych kapeluszy była bardzo dochodowym interesem. Najbardziej kobiety oszalały na ich punkcie, gdy w 1939 roku na ekrany weszło „Przeminęło z wiatrem”, tam kapelusze z dużym rondem nosiła Scarlett O’Hara. We Włoszech zbierano słomę specjalnie w tym celu, a następnie zaplatano w warkocze. Powstawały tak czepce wyrabiane w okolicach Florencji. Ze słomianych kapeluszy zasłynęło miasteczko Montappone. Dużo produkowano również w Szwajcarii i Belgii, a także w Anglii. W ostatniej w połowie XIX wieku wyrobem słomy i jej zaplataniem trudniło się sześćdziesiąt tysięcy ludzi. Duża część produkcji szła na eksport, także do Ameryki. Gdy w 1807 roku prezydent Jefferson zakazał importu z Anglii, amerykański przemysł modowy musiał zdać się na własne pomysły. Mary Dixon Kies, mieszkanka Connecticut, wpadła na pomysł, aby mieszać słomę z jedwabnymi nitkami i wstążkami, co pięknie zdobiło czepki i kapelusze. Na wynalazek dostała patent – jako pierwsza kobieta w Ameryce! Podpisał go osobiście nowy prezydent James Madison, a od żony prezydenta dostała list z gratulacjami.
U schyłku XIX wieku pani C.E. Humphrey, wyrocznia savoir-vivre’u ostrzegałą mężczyzn, że jeżeli na garden party zjawią się w kapeluszach to zostaną potępieni niczym przestępcy. W tym okresie słomkowe kapelusze nawet dzieci nosiły do mundurków szkolnych, a dorośli na zawody i imprezy. Kapelusze typu panama na początku były zarezerwowane dla robotników z Kanału Panamskiego, następnie brytyjscy żołnierze a dopiero na końcu zwykli ludzie. Czarna wstążka na kapeluszu to hołd dla zmarłej w 1901 roku królowej Wiktorii.
Słomkowe kapelusze inspirują projektantów mody. Kilka sezonów temu Viktor & Rolf pokazali kolekcję zainspirowaną nakryciem głowy z obrazów Vincenta van Gogha.
Koszyki wiklinowe i plecione torebki także znane były już w dawnej przeszłości i były wtedy sposobem na utrzymanie się. Koszyki plecione były równie do użytku pożytecznego do przenoszenia produktów i pożywienia. Duże kosze służyły do pracy w gospodarstwie np. do noszenia ziemniaków czy zbierania grzybów. Na przestrzeni stuleci wypracowano rożnorodne techniki splotów. W zależności od regionu i kraju stosowane inne techniki.Z czasem łączono też różny materiał o rożnym kolorze co dodatkowo wzbogacało dany wyrób o efekty ozdobne. W Polsce plecionkarstwo dopiero rozwinęło się pod koniec XIX wieku, a stolicą jest Rudnik nad Sanem. Zapoczątkował je właściciel dóbr rudnickich hrabia Ferdynand Hompesch. W 1878 roku założono w Rudniku szkołę, która specjalizowała się w kształceniu chałupników pod czujnym okiem majstrów z Wiednia. W roku 1919 działało już w Rudniku 12 firm produkujących przedmioty wiklinowe na eksport oraz 20 firm produkujących na rynek krajowy. Z branży wikliniarskiej żyło 3500 warsztatów chałupniczych, a w nich 15 tys. pracowników. Tego lata takie plecione koszyki i torebki to must have. Każda fashionistka zamiast torebki tego lata stawia na koszyk. Najwieksze domy mody i projektanci oszaleli na ich punkcie i podczas pokazów można było je zobaczyć na większości pokazów. Sieciówki szybko dostrzegły ten trend i w każdej sieciówce mamy do wyboru kilka modelki plecionek.
