FULCO DI VERDURA

Fulco di Verdura włoski jubiler. Jego kariera rozpoczęła się od wprowadzenia do projektantki Gabrielle “Coco” Chanel przez kompozytora Cole’a Portera. Otworzył własny salon jubilerski, który nazwał Verdura w 1939 roku. 

Był ostatnim, który nosił nieistniejący już sycylijski tytuł księcia Verdury, a jego kuzynem był wybitny sycylijski książę, Giuseppe Tomasi di Lampedusa, autor słynnej powieści Lampart. Biografia Fulco di Verdura została opublikowana
przez Thames & Hudson, autorstwa Patricii Corbett. 

Urodzony w 1898 roku w Palermo we Włoszech, Fulco di Verdura dorastał w arystokratycznym otoczeniu w dużej mierze niezmienionym od 1700 roku.
We wczesnych latach rozwinął żywą wyobraźnię, dzikie poczucie humoru i miłość do zwierząt, które później wpłynęły na jego projekty biżuterii. 

Fulco uzyskał tytuł księcia, gdy w sierpniu 1923 roku zmarł jego ojciec. Dzięki temu mógł swobodnie przemieszczać się tam, gdzie mu się podobało. Był ograniczony tylko finansowo. Szukał zawodu, który pasowałby do niego i który zapewniłby mu dobry byt, by mieć na swój styl życia.   

Spotkanie w 1919 roku było przełomowym w życiu Fulco. W tym samym roku spotkał Lindę i Cole’a Porterów – dwóch jego wczesnych i największych zwolenników – w Palermo.  Sześć lat później, podczas przyjęcia zorganizowanego przez Tragarzy w Wenecji, Linda przedstawiła Fulco Gabrielle “Coco” Chanel, która zatrudniła Fulco jako projektanta tekstyliów w 1927 roku. Szybko odkrywając jego talenty. Chanel poprosiła go o odświeżenie biżuterii, którą otrzymała od byłych kochanków, w tym Bendora, księcia Westminsteru i rosyjskiego wielkiego księcia Dymitrego.  Pod wrażeniem jego pracy, Chanel rozpoczęła ośmioletnią współpracę, czyniąc go głównym projektantem biżuterii Chanel. 

Niedługo po tym, jak Fulco rozpoczął pracę dla Chanel, stworzył jej kultowe już maltańskie mankiety krzyżowe, ustawiając złoty krzyż ozdobiony jasnymi kaboszonami w białej emalii.  Rok później butiki Chanel sprzedały biżuterię kostiumową wzorowaną na mankietach stworzonych przez Fulco. Mankiety te uważane są za znak rozpoznawczy marki Verdura i są wielokrotnie kopiowane.

Fulco opuścił Chanel w 1934 roku, aby wyruszyć do Stanów Zjednoczonych z baronem Nicolasem de Gunzburg i księżniczką Natalią Pavlovną Paley.  Pojechał najpierw do Hollywood, a później do Nowego Jorku, gdzie Diana Vreeland, klientka Chanel, przedstawiła Fulco jubilerowi Paulowi Flato. Fulco dołączył do zespołu projektowego Flato w pełnym wymiarze godzin, gdy Flato otworzył butik w Hollywood. “Verdura for Flato” stała się znakiem rozpoznawczym podziwianym zarówno przez towarzyskich na Wschodnim Wybrzeżu, jak i członków rodziny królewskiej na srebrnym ekranie na zachodzie. 

Fulco zaczął pracę na własną rękę w 1939 roku, otwierając mały salon o nazwie Verdura w Nowym Jorku przy 712 Fifth Avenue przy finansowym wsparciu Cole’a Portera i Vincenta Astora. Jego główną inspiracją było dzieciństwo na Sycylii.  Jego miłość do sztuki rozpoczęła się, gdy dowiedział się o renesansie w ilustrowanej książce o Rafaelu.  W projektach, które wykonał dla Verdury, wykorzystywał motywy natury, tworząc broszki, które wyglądały jak liście wykonane z kolorowych cyrkonów, granat wykonany z nasion rubinu, złoty kolba kukurydzy wykonana z czarnych ziaren pereł i karczoch wykonany ze szmaragdowych płatków. 

W 1941 roku Fulco współpracował z Salvadorem Dalí nad nową kolekcją biżuterii. Również w tym samym roku zaprojektował dla Cole’a Portera zatrzaski do mankietów “Night and Day”, które zostały zainspirowane tekstem przeboju i od tego czasu stały się charakterystycznymi utworami Verdury.  Porter w zamian uwiecznił nazwisko Fulco w piosence “Farming” z programu Let’s Face It!z 1941 roku: “Liz Whitney ma na swoim koszu obornika klips zaprojektowany przez księcia Verdury”. 

Perfekcjonista, Fulco spędzał dni rysując precyzyjne szkice projektowe, określając materiały, rozmiar i kolor. Joseph Alfano, partner biznesowy Fulco był odpowiedzialny za zachowanie znacznej części szkiców Fulco, które obecnie składają się na archiwum Verdura i w przeciwnym razie zostałyby zniszczone, ratując przeoczone strony w szkicownikach, skrawki pozostawione na podłodze i arkusze wyrzucone do koszy na śmieci. 

Według brytyjskiego dekoratora wnętrz Nicholasa Haslama, Fulco był miłośnikiem Simona Fleeta Harry’ego Carnesa. Simon pracował jako aktor i projektant. Fulco później poznał Toma Parra, dekoratora wnętrz, który był przyjacielem i partnerem biznesowym Davida Nightingale Hicksa, a później szefem Colefax i Fowler. Pozostali razem aż do śmierci Fulco. 

W 1973 roku Fulco sprzedał swoje udziały w swojej firmie Alfano i przeszedł na emeryturę do Londynu, gdzie kontynuował szkicowanie i malowanie aż do śmierci 15 sierpnia w 1978 roku. »Nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci, wraz z nim wymarła rodzina Santostefano della Cerda. Zaaranżował sprowadzenie prochów do Palermo po jego śmierci i przechowywane są w ich rodzinnym grobowcu na cmentarzu Sant’Orsola.

My kobiety zawdzięczamy mu:

• słynne maltańskie mankiety krzyżowe Chanel,

• piękną biżuterię,

Zasady stylu Fulco di Verdura:
1. Włosy zaczesane na gładko.
2. Dwurzędowe marynarki.
3. Dizajnerskie muszki.
4. Eleganckie ubrania.
5. Męska biżuteria.

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,