Autor: anrikaiszafagra

Na początek chcielibyśmy Wam napisać recenzje filmu, na którym ostatnio byliśmy biografii Alexandra McQueena. Był to zdecydowanie najlepszy film biograficzny, jaki oglądaliśmy i dlatego postanowiliśmy po raz pierwszy napisać recenzję na blogu. Ponadto też przybliżymy Wam życiorys projektanta. Ekranowa biografia podzielona jest na pięć rozdziałów nazwanych tytułami najbardziej znaczących kolekcji mody projektanta. Pokazane są materiały z życia Alexandra oraz wspomnienia bliskich osób Alexandra i jego współpracowników. Wśród wypowiadających się współpracowników jest nawet nasza rodzima modelka Magdalena Frąckowiak. Opowiadają o nim same najlepsze rzeczy o bardzo uzdolnionym projektancie, który perfekcyjnie opanował krawiectwo. Lubił szokować i sam mówił, że swoimi pokazami chce szokować widzów i poszarpać ich emocję by na długo pamiętali pokaz. Jego pokazy były wielką sztuką, miały całą historię, narracje, muzykę i scenografię. Modelkom kazał wcielać się w ofiary gwałtu, pacjentki zakładu psychiatrycznego i dzikie zwierzęta. Tym sposobem wyznaczał nowe horyzonty w świecie mody oraz chciał utrzeć nosa elegantom jako osoba z robotniczej dzielnicy Londynu. Lee całe życie podporządkował sztuce. Własną śmierć także planował zamienić w performance. Sukces niestety okupił depresją i uzależnieniem od narkotyków. Ach co to była za osobowość i talent. Jego pokazy mody zawierały całą historię, fabułę i ukazywały siłę kobiet. Modelka kręcąca się w kółko i roboty wokół jej pryskające farbą na jej suknię to było bardzo teatralne i wzruszyło samego mistrza. Przez ostanie 15 filmu płakałam jak bóbr. Bo pokazano, jak życie jest kruche i jak trudno sobie poradzić ze stratą bliskiej nam osoby. Lee właśnie z tą strat a sobie nie poradził. Najpierw odeszła jego przyjaciółka, a potem mama. Artysta przed dzień pogrzebu mamy popełnił samobójstwo. Okrutne, bo bardzo ciężko pracował, na swój sukces dążąc do celu. Pracował jednocześnie jako dyrektor kreatywny domu Givenchy i tworzył swój dom mody. Jak sam mówił, w Givenchy zarabiał na utrzymanie swojego domu mody, bo tkaniny, praca krawcowych i czynsze dużo kosztują, nawet miał na to pobrane kredyty. Tworzył dla Givenchy i Mcquenna po 14 kolekcji rocznie, czyli łącznie aż 28 kolekcji. Pracował po 20 godzin na dobę, by osiągnąć cel i osiągnął. Gdy osiągnął cel to przyszły dramaty związane z rozłąką z ukochanymi osobami i się powiesił. Film bardzo motywuje do dążenia do celu, ale i wzrusza i daje do myślenia, że warto doceniać chwile z bliskim nam osobami.

Nasza ocena filmu to 10/10 !

Dla bardziej zainteresowanych tematem projektanta, postanowiłam Wam przybliżyć biografię Alexandra Mcqueen’a.

Lee Alexander McQueen urodził się 17 marca 1969 roku w Lewisham w East London. Ojciec jego był taksówkarzem, a mama pracownikiem naukowym. Wychowany był w wielodzietnej rodzinie, posiadał pięcioro rodzeństwa. Mając 16 lat porzucił szkołę, aby móc realizować marzenia-projektować. Znalazł pracę na Savile Row, w takich zakładach krawieckich jak Anderson and Shephard i Gieves & Hawkes. Tam właśnie uczył się krawiectwa. Po kilku latach rozpoczął naukę na wydziale projektowania w słynnej szkole Central Saint Martins College of Art and Design. Ukończył szkołe w 1992 roku, a jego dyplomowa kolekcja została, cała wykupiona została przez Isabellę Blow -ekstrawagancką brytyjską stylistkę i miłośniczkę mody. Tak narodziła się ich przyjaźń, którą przerwała samobójcza śmierć Isabelli w 2007 roku.

Po debiucie i akceptacji hermetycznego środowiska mody młodym projektantem zainteresował się prezydent koncernu LVMH – Bernard Arnault. McQueen wszedł w świat mody i rewolucjonizował go wraz z każdą kolekcją. Pod koniec pokazu „no.13” na wiosnę/lato 1999 maszyny na oczach widzów malowały sukienkę, a podczas pokazu „Only a Game” na wiosnę/lato 2005 modelki były żywymi figurami szachowymi, a jego ostatnia kolekcja „Plato’s Atalantis” na wiosnę/lato 2010 była pierwsza pokazem mody transmitowanym na żywo w internecie. Jego kolekcja „Highland Rape” na jesień/zimę 1995-1996 odznaczała się specjalnie podartymi ubraniami. Krytycy mody szybko zinterpretowali pokaz w najprostszy możliwy sposób jak obraz gwałtu na kobiecie. McQueen był dla nich bezlitosny.

„(…) Ludzie są tacy głupi myśląc, że [ta kolekcja] dotyczyła gwałtu na kobiecie – Highland Rape było o gwałcie Anglii na Szkocji”

W 1996 roku projektant dostał propozycję zostania dyrektorem kreatywnego domu mody Givenchy, które zwolniło się po odejściu Johna Galliano. Pierwsza kolekcja haute couture, którą zaprezentował McQueen, coo prawda była porażką, ale to nie zniechęciło go do dalszej współpracy, którą kontynuował do 2001 roku.

W 2000 roku Gucci odkupiło 51 procent udziałów we własnej marce McQueena. Projektant po odejściu z Givenchy całą swoją pracę poświęci na jej rozwój. Inwestor umożliwił projektantowi otworzenie butików marki w Nowym Jorku, Mediolanie, Londynie, Las Vegas i Los Angeles. Inwestor spełniał również najbardziej ekstrawaganckie wizje projektowe oraz realizację spektakularnych pokazów.

Alexander McQueen czterokrotnie został wyróżniony nagrodą British Fashion Awards w kategorii projektant roku. W 2004 roku zdobył również nagrodę Men’s Wear Designer of the Year. Rok wcześniej wyróżniony został także przez CFDA nagrodą dla najlepszego międzynarodowego kreatora. Za swoje zasługi dla popularyzowania Wielkiej Brytanii w świecie otrzymał z rąk królowej Elżbiety II Order Imperium Brytyjskiego.

Alexander McQueen przed dzień pogrzebu mamy popełnił, samobójstwo było to dokładnie 11 lutego 2010 roku w wieku 40 lat. Domysły podpowiadają, że głównym powodem takiego biegu wydarzeń było samobójstwo jego przyjaciółki Isabelli Bowl, a także śmierć jego ukochanej mamy.

Przez 17 lat swojej pracy McQueen nie bał się wywoływania kontrowersji i przesuwania granic. Wszystkie jego projekty były zawsze świetnie zaprojektowane, skonstruowane i odszyte. Bardzo często korzystał z nieoczywistych materiałów, chętnie sięgał po pióra, drewno czy metal. W jego butach Armadilo shoes na 30-centymetrowym obcasie podobno dobrze umiały chodzić tylko dwie kobiety na świecie Lady Gaga i Daphne Guinness. Projekty McQueena były prawdziwymi dziełami sztuki, podobnie jak pokazy pozostawiały widowiskiem, które zmuszało widzów do myślenia. Choć zawodowo Alexander McQueen osiągnął wielki sukces, to przez lata zmagał się z depresją, która w końcu doprowadziła do samobójstwa.

Po śmierci McQueena dyrektorem kreatywnym domu mody Alexander McQueen została jego długoletnia asystentka Sarah Burton-prowadzi markę do dziś. Sarah była autorką projektu sukni ślubnej Kate Middleton, a także przywróciła McQueena Londynowi, przenosząc pokazy marki w ramach tamtejszego Tygodnia Mody.

Rok po śmierci McQueena w nowojorskim muzeum MET, Anna Wintour otworzyła wystawę „Savage Beauty”, poświęconą twórczości projektanta. Wystawa, której kuratorami byli Andrew Bolton oraz Harold Koda to jedna z najchętniej odwiedzanych wystaw w historii. Po 5 latach wystawa zawitała do Londynu, gdzie również cieszyła się wielkim zainteresowaniem. Do tego stopnia, że muzeum otwierane było dla zwiedzających kilka godzin przed oficjalnymi godzinami przyjęć, a grupy wpuszczane były wejściem dla pracowników.

Zdjęcia: Wyszukiwarka Google

Anrika i szafa gra,