Amadeusz Mozart w Wiedniu nocą

Wiedeń nocą zachwyca na równi z zachwytem w dzień. Oświetlone Katedry, kamienice, pomnik oraz  wszelkie inne budowle jeszcze bardziej zachwycają swą  wielkością, sztukaterią i życiem przeniesionym z antyku do współczesnych czasów. Wiedeń to bardzo bezpieczne miasto można zwiedzać i niczego się bać ewentualnych kieszonkowców, których dużo jest np. w Wenecji mieście,  do którego pierwotnie planowaliśmy lecieć. Z uwagi na to, że w sierpniu Wenecję odwiedza najwięcej turystów z całego świata, trudno byłoby zrobić fotorelacje. Wiedeń to mega trafione miasto, które zwiedziliśmy.
Niebawem kolejne do zwiedzenia. 
Zapraszamy Was w foto podróż po stolicy urokliwej Austrii.

Amadeusz Mozart w Wiedniu dniem

Kościół św. Piotra w Wiedniu (niem. Peterskirche) – jedna z najciekawszych barokowych świątyń stolicy Austrii.

Znajduje się w centrum miasta, przy pl. św. Piotra (Petersplatz), obok Graben, w pobliżu Pestsäule. Otoczony wysoką zabudową widoczny jest dopiero z bliska.Pierwszy kościół, z którego nie pozostały żadne relikty, należał do najstarszych świątyń wiedeńskich i mógł być wcześniejszy niż kościół św. Ruprechta. Być może powstał już w IV w. na terenie dawnego obozu rzymskiego, natomiast według legendy miał go założyć cesarz Karol Wielki około roku 800 (o czym przypomina relief na elewacji). Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1137. Pod koniec XII w. podlegał klasztorowi benedyktynów Schottenstift. Kościół był trójnawową strukturą z nietypowo usytuowaną apsydą – nie od wschodu, a od południa – co skłaniało badaczy do wysunięcia tezy o pierwotnie świeckim przeznaczeniu budowli. Jedna z przybudówek kościoła była siedzibą straży miejskiej, a wokół znajdowały się kramy handlowe. W okresie gotyku świątynia została przebudowana; otrzymała wysoką wieżę i prezbiterium. W 1661 spłonęła, po czym została prowizorycznie odbudowana. Z inicjatywy Bractwa Trójcy Św., którego członkiem był cesarz Leopold I, podjęto decyzję o budowie nowego kościoła (1676).

Budowę rozpoczął Gabriele Montani ok. 1701, ale już w 1703 prace przejął Johann Lucas von Hildebrandt; fasadę wzniósł Kilian Ignaz Dientzenhofer. W 1733 nastąpiła konsekracja pw. Trójcy Św. i św. Piotra.

Kościół jest pierwszą barokową kopułową budowlą Wiednia. W zwartej formie łączy zaskakująco przestrzenne, bogato zdobione wnętrze z prostokątnymi przybudówkami. Długość budowli wynosi 50 m, szerokość 20 m, wysokość kopuły 54 m.

Wnętrze kopuły dekorował głównie Matthias Steinl, który jest również autorem ambony (1726). Freski pierwotnie malował Andrea Pozzo, jednak po jego zgonie zostały usunięte i w 1713 zupełnie inne stworzył Johann Michael Rottmayr. Ołtarz główny wykonali Antonio Galli-Bibiena (retabulum) i Marcin Altomonte (obraz). Z biegiem czasu malowidła mocno ściemniały i dopiero renowacja w latach 1998-2004 przywróciła im barwność i świetlistość. Pod kościołem rozciąga się obszerna krypta.

Kościół św. Piotra był ulubioną świątynią cesarzowej Elżbiety zwanej Sissi, małżonki Franciszka Józefa I. Dawniej posiadał rangę kolegiaty i fary. Na mocy decyzji kardynała Franza Königa od 1970 prowadzą tu duszpasterstwo kapłani z Opus Dei (jednym z nich był ks. Klaus Küng). Odbywają się również codzienne koncerty organowe.

Pomnik Mozarta w Burggarten – neobarokowy pomnik w Wiedniu, w ogrodzie Burggarten, poświęcony austriackiemu kompozytorowi Wolfgangowi A. Mozartowi.

Autorem dzieła jest Viktor Tilgner. Pomnik powstał w roku 1896 i przedstawia wiedeńskiego klasyka jako wysoko, nad tablicą, stojącą postać. Front odnosi się do opery Don Giovanni (KV 527), natomiast z tyłu znajduje się wizerunek nawiązujący do czasów cudownego dziecka koncertującego wraz z ojcem oraz swoją starszą siostrą – Nannerl.

Hofburg – wiedeńska rezydencja władców Austrii od XIII wieku poczynając od Rudolfa I Habsburga aż do 1918 roku w czasach panowania Karola I. Przez cały ten czas pałac był rozbudowywany i przebudowywany przez kolejnych władców.

Początkowo było to czterostrzałowy gotycki zamek z wieżami w narożach przylegający do murów miejskich, jednak obecnie stylem dominującym jest barok i klasycyzm. Najstarszą częścią jest XIII-wieczny „Dziedziniec Szwajcarski” połączony renesansową „Bramą Szwajcarską” z największym placem wśród zabudowań Hofburga – In der Burg. Plac otoczony jest „starym pałacem” (niem. Alte Burg), „pałacem Amelii” z XVI w., barokowym „skrzydłem Leopolda” oraz pochodzącą z XVIII w. „Kancelarią Cesarską”. Na placu stoi pomnik Franciszka II. W „skrzydle Leopolda” obecnie znajduje się rezydencja prezydenta Austrii. W apartamentach Franciszka Józefa i cesarzowej Elżbiety w budynku „Kancelarii” obecnie mieści się muzeum.

Nowy Hofburg oraz muzeum dworskie zaprojektowane zostały przez architekta barona Karla von Hasenauera (1833–1894).

Wejście do pałacu umieszczone jest od strony Placu św. Michała, na którym odsłonięte są wykopaliska z czasów starożytnego Rzymu.

Co roku w sylwestra w Hofburgu jest organizowany wielki tradycyjny bal cesarski.

Stephansplatz (pl. Plac św. Szczepana) – centralny plac Wiednia, na którym stoi Katedra św. Szczepana.

Znajduje się pod nim również stacja metra Stephansplatz.

Katedra Świętego Szczepana (niem. Stephansdom, Domkirche St. Stephan) – duma i jeden z symboli miasta Wiednia, znana z licznych przedstawień w dziejach malarstwa i grafiki. Wznosi się pośrodku Stephansplatz w sercu najstarszej części miasta.

Katedra jest najważniejszą i jedną z najstarszych świątyń w stolicy Austrii. Początkowo kościół farny w 1365 świątynia stała się siedzibą kapituły, od 1469/1479 biskupstwa wiedeńskiego, które w 1723 zostało podniesione do rangi arcybiskupstwa. Zbudowana została w latach 1230/1240-1263 w stylu późnoromańskim, a następnie ją rozbudowywano od XIV do początku XVI w. Wówczas to katedra otrzymała obecną gotycką formę.

Katedra ta należy do największych świątyń europejskich, jej całkowita długość wynosi 107, zaś szerokość 34 metry. Ponad dachami katedry wznoszą się cztery wieże: najwyższa z nich potocznie nazywana Steffl ma 136,4 metry wysokości, podczas gdy północna (której budowy nigdy nie ukończono) zaledwie 68 metrów. Zachodnią fasadę katedry flankują dwie oktagonalne wysokie na 65 metrów wieże. Spośród dwudziestu dwóch dzwonów zawieszonych w wieżach najsławniejszy jest zawieszony w wieży północnej Pummerin, który znany jest od 1711 r., obecny pochodzi z połowy XX w. Do wnętrza świątyni prowadzi kilka wejść, z których najbardziej znane są późnoromańska Brama Olbrzymów i oraz bramy Biskupia i Śpiewaków z bogata gotycką dekoracją rzeźbiarską. Ostatnią z nich zdobią figury jednego z głównych fundatorów katedry Rudolfa IV i jego małżonki.

Świątynia kryje liczne dzieła sztuki gotyckiej oraz barokowej m.in. gotycki ołtarz z Wiener Neustadt, monumentalny grobowiec Fryderyka III – dzieło Mikołaja z Lejdy, późnogotycką kazalnicę wykonaną prawdopodobnie przez Antona Pilgrama oraz kilkanaście barokowych ołtarzy, w tym główny z obrazem przedstawiającym męczeńską śmierć Świętego Szczepana, pierwszego męczennika w dziejach chrześcijaństwa. W podziemiach znajdują się groby książąt z austriackiej linii Habsburgów i ważnych osobistości Austrii. Ważny ośrodek kultu maryjnego, w południowej nawie znajduje się cudowny obraz Matki Boskiej z Pócs.

Kolumna morowa w Wiedniu (niem. Pestsäule) – barokowa kolumna Trójcy Świętej znajdująca się na Placu Graben w Wiedniu.

Epidemia dżumy z 1679 roku – szalejąca wcześniej w Londynie i Neapolu – zabiła w Wiedniu około 100 tys. osób.

Monumentalny pomnik wotywny ku czci Trójcy Świętej, ufundowany przez cesarza Leopolda I w podzięce Bogu za zakończenie zarazy, wzniesiono w latach 1687–1693. W tym miejscu pośpiesznie grzebano zwłoki ludzi, którzy pomarli od zarazy. Pierwszą kolumnę wykonano z drewna,  później zastąpiono ją marmurową.

Architekt Johann Bernhard Fischer von Erlach był głównym wykonawcą dzieła, natomiast część rzeźb wykonali: Paul Strudel, Matthias Rauchmiller, Tomas Kracker, Josef Früwirth i inni. Całość udekorowana jest rzeźbami i reliefami.

Kościół św. Karola Boromeusza (niem. Karlskirche) w Wiedniu – jedna z najsłynniejszych barokowych budowli Europy. Kościół wzniesiono na cześć św. Karola Boromeusza, arcybiskupa Mediolanu z czasów epidemii dżumy w 1576. Świątynia została ufundowana przez Karola VI w 1713 po ostatniej z wielu epidemii dżumy, które nawiedziły Wiedeń. W konkursie na projekt budowli udział wzięli: Johann Bernhard Fischer von Erlach, Johann Lucas von Hildebrandt i Galli Bibbiena. Wygrał von Erlach, według planów którego prowadzono budowę od 1716. Architekt nie doczekał jej końca w 1737, gdyż zmarł 14 lat wcześniej. Kościół wzniesiono na planie elipsy połączonej z krzyżem greckim. W centrum fasady, na osi z kopułą, umieszczono portyk, flankowany przez dwie kolumny (dzwonnice) pokryte spiralnie biegnącymi płaskorzeźbami. Fasada posiada również dwie skrajne wieże. W efekcie stanowi połączenie elementów klasycznych (portyk, kolumny nawiązujące do kolumny Trajana i kolumny Antonina Piusa) oraz barokowych.

Amadeusz Mozart w Wiedniu dniem

Czy byliście już w tym mieście Wiedniu?
Anrika i szafa gra,