Ikona Mody-CARMEL SNOW

Carmel Snow urodzona w 1887 roku wyrocznia mody, która nadała nowe życie magazynom mody i rozsławiła takich projektantów jak Christian Dior, Hubert de Givenchy czy Cristóbal Balenciaga. Zawsze w dłoni towarzyszył jej papieros, który stał się jej elementem charakterystycznym. Po napisaniu „Sukienki Diora wyglądają nowocześnie” wymyśliła termin, który stał się nazwą epoki w modzie. To Carmel wprowadziła do magazynów mody zdjęcia plenerowe. Zdjęcie modelki w stroju kąpielowym biegnącą ku aparatowi wywołało wielką sensację i początek czegoś nowego w modzie.

Carmel urodzona w 1887 roku w Irlandii na przedmieściach Dublinu. Jej ojciec Peter White był dyrektorem zarządzającym Irish Woolen Manufacturing and Export Company, firmy zajmującej się eksportem wyrobów z wełny. W wieku 6 lat Carmel straciła ojca na skutek zapalenia płuc. Jej matka Annie Mayne była bardzo przedsiębiorczą kobietą, wraz z córką wyruszyła do Ameryki szukać lepszego jutra. Matka Carmel była tak zdeterminowana, że otworzyła sklep w Chicago z sukniami dla ekskluzywnych kobiet. Sklep szybko zdobył sławę i pani Annie wraz z córką przeprowadziły się do Nowego Jorku. Annie często jeździła do Paryża, aby inspirować się trendami prezentowanymi przez projektantów na pokazach mody. Pani White szybko zauważyła, że córka ma fotograficzny zmysł i pamięć. Carmel jako dziecko szkicowała projekty francuskich projektantów, które następnie krawcowe odtwarzały i trafiały do sklepu matki Carmel. Jednak po czasie Carmel zaczęło męczyć życie w cieniu matki i kradzenie projektów projektantów, pragneła pisać relacje z pokazów. Gdy przyrodni brat Tom podjął pracę w HearstOrganisation, White zapragnęła stać się częścią magazynów mody.

Gdy wybuchła I wojna światowa Carmel w ramach akcji humanitarnej organizowanej przez Czerwony Krzyż wyjechała do Paryża. Gdy wojna ustała postanowiła zostać w Paryżu na dłużej, gdyż widziała tu swoją szansę. W 1921 roku znajoma Carmen, reporterka „The New York Times” Harrydale Hallmark rozchorowała się przed pokazami najnowszych kolekcji, wtedy Carmel ją zastąpiła. Zadaniem Carmel było zebranie materiałów do kolumny „What Well-dressed Women are Wearing”, w której pod pseudonimem Anne Rittenhouse pisała o trendach. Carmel spisała się na tyle, że aż jej znajoma postanowiła przedstawić utalentowaną koleżankę Ednie Chase, redaktorce naczelnej amerykańskiej edycji „Vogue’a”. Carmel swoją karierę w Vogue’u zaczynała jako asystentka redaktora mody. Matka od najmłodszych lat wpoiła córce zmysł do stylizacji. Carmel szybko stała się faworytką Condé Montrose Nasta, która była założyciela wydawnictwa Condé Nast. Stał się on mentorem Carmel i nauczył jej pracy w magazynie modowym. Matka Carmel nie kibicowałą karoierze córki, a wręcz zniechęcała telefonami, że etat córki w Vogue’u nie potra długo. Na Carmel nie robiło to żadnego wrażenia i nic nie robiła sobie ze słów matki, a przeciwnie pięła się dalej po szczeblach kariery. Była wręcz uzależniona od pracy, mogła nie spać dzień i noc i pracować.Ednę Chase szybko zrozumiała, że Carmel ją powoli zaczyna wygryzać. Carmel szybko awansowała na niezależną redaktorkę mody. Na tym stanowisku zaczęła wielkie rewolucje w redakcji. Zaczęła zatrudniać ludzi niezwiązanych wcześniej z branżą mody np. surrealistę Man Ray, którego zdjęcie trafiło na okładkę Vogue. Edna Chase zbliżająca się do emerytury nie chciała przekazać sterów CarmelEdna bardzo strofowała i krytykowała dzoiałania Carmen, co zaczęło jej przeszkadzać i powoli zastanawiała się nad zmianą pracy.

W 1926 roku 39-letnia Carmel Whitewyszła za mąż za George’a Palena Snowa, którego nazywała „Snowie”. Po ślubie dość szybko zaszła w ciąże i z biegiem czasu doczekała się trzech córek. Jednak macierzyństwo w żaden sposób nie przeszkodziło jej w karierze. Szybko po porodzie wracała do pracy, pozostawiając córki pod opieką opiekunek. Pracę stawiała na pierwszym miejscu i bardzo ją satysfakcjonowała. Carmel po narodzinach pierwszej zmieniła magazyn i podjęła pracę w ,,Harper’s Baazar”. Condé Nast zdając sobie sprawę, że przyrodni brat Carmel pracuję w konkurencyjnym wydawnictwem, zmusiła Carmel na początku pracy, aby obiecała, że nie przejdzie do konkurencyjnego pisma. Carmel jednak nie dotrzymała słowa, a Condé Nast wpadł w furię. – Twój zdradziecki czyn nie przestanie cię dręczyć – powiedział do Carmel i natychmiast zakończył z nią jaki kol wiek kontakt.

Gdy Carmel w 1933 roku objęła stanowisko redaktor naczelnej w „Harper’s Bazaar”, magazyn był daleko w tyle za „Vogue’a”. Carmel lubiła wyzwania i podjęła również i to. Podążając za swoim życiowym motto „elegancja to dobry gust z domieszką odwagi” szybko wyciągnęła z problemów finansowych ,,Harpers‘a” i uczyniła go pismem na równi z ,,Vogu‘e”. Jej marzeniem było stworzyć magazyn dla dobrze ubranych kobiet o „dobrze ubranych umysłach”. Kobiet, które oprócz mody interesują się całą sztuką. Carmel miała wielki zmysł, który pozwalał jej wytropić największe talenty do tworzenia magazynu. Po odwiedzeniu wystawy grafików w Nowym Jorku rozkochała się nową koncepcją projektowania stron, kadrowaniem zdjęć i śmiałą typografią. Dowiedziała się kto za tym stoi i jeszcze tego samego dnia rosyjski grafik i malarz Alexey Brodovitch podpisał umowę z „Harper’s Bazaar”. Następnie na wieczorku w nowojorskim hotelu St. Regis Carmel Snow ujrzała dziewczynę ubraną w koronkową sukienkę od Chanel, z czarnymi różami wpiętymi we włosy, która tańczyła z dala od innych. Carmel zaproponowała jej pracę, choć dziewczyna nie chciała jej przyjąć, gdyż lubiła sypiać do południa. Instynkt Carmel nie zawiódł, zatrudniona dziewczyna w przyszłości została redaktor naczelną „Vogue’a” mowa tu Diana Vreeland, o której przeczytacie pod linkiem:

Ikona Mody-DIANA VREELAND

Trio Snow-Brodovitch-Vreeland okazał się bardzo zgranym duetem, który zaczął przeprowadzać rewolucję w świecie mody. Carmel przestała realizować sesje w studiach i wyszła w plener. Nieznanemu wówczas fotografowi Munkácsiemu zleciła sesję na plaży. Efektem sesji jest zdjęcie, które przeszło do historii mody i fotografii. Na zdjęciu modelka Lucile Brokaw w stroju kąpielowym i tenisówkach biegnąca w stronę obiektywu ten kadr był wielką rewolucją. Carmel, która kierowała magazyn, do intelektualistek zatrudniła Jean Cocteau, który ilustrował i pisał o projektach. Carmel również rozsławiła Truman Capote jeszcze przed „Z zimną krwią” i „Śniadania u Tiffany’ego”. Carmel jak tylko dostrzegła w kimś talent od razu, robiła z niej gwiazdę w modzie. Również tak samo rozsławiła Christiana Diora, którego kolekcję sukni nazwała określeniem „New Look”. Oprócz wysławienia projektanta wymyśliła nowy termin w modzie, który jest używany po dziś dzień. Carmel rozsławiła np. też Cristóbal Balenciaga

Carmel cała żyła pracą. Stawiała ją nawet ponad małżeństwo i macierzyństwo. Pewna, że do końca życia będzie redaktorką naczelną „Harper’s Bazaar”. Jednak los przyniósł co innego. W wieku 70 lat zmuszono ją do emerytury, a jej stanowisko przejęła siostrzenica Nancy, która nie była tak utalentowana, jak ciotka. Dla Carmel ciosem okazał się nie tylko utrata pracy, ale i fakt, że branża mody szybko o niej zapomniała. Nawet krąży anegdota, że pewnego dnia Carmel wybrała się na lunch do restauracji Le Pavillon, nie dość, że nie powitano jej jak dawniej to i przydzielono najgorszy ze stolików. Nawet przestała być chętnie widywana na wydarzeniach modowych. Bardzo bolało to Carmel, że nikt już nie liczy się z jej osobą w branży, pomimo że tyle do niej wniosła.

Gdy chciała pojawić się na przyjęciu w zamku Rothschildów, podała się za niezależną konsultantkę. Na przyjęciu wypiła za wiele alkoholu i straciła panowanie nad swoim ciałem do tego stopnia, że na oczach wszystkich gości załatwiła się na schodach. To wydarzenie szybko trafiło na łamy gazet plotkarskich i skończyło całkowicie dobry wizerunek Carmel w mediach. Po tych wydarzeniach postanowiła wyjechać w rodzinne strony do Irlandii. Na wiadomość o chorobie męża dopiero powróciła do Nowego Jorku. Jednak pomimo chorego męża, to ona zmarła pierwsza w maju 1961 roku mając 73 lat. Została pochowana w czerwonym kostiumie z brokatem od Balenciagi. Jej pogrzeb stał się wydarzeniem towarzyskim. Pomimo że była pierwsza i to Ona odkryła Diane Vreeland, to jednak Diana w branży mody jest bardziej znana i wspominana. – Vreeland była młodsza, Carmel starsza. Dużo starsza i odeszła, zanim nastały czasy gwiazd – mówił Richard Avedon.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • zdjęcia plenerowe w magazynach modowych,

  • odkrycie talentu Diany Vreeland, 

  • nowy termin w modzie New Look,

Zasady stylu Carmel Snow:

1.Falowane włosy.
2. Szminka na ustach.
3. Papieros w ręku.
4.Perły na szyi.
5. Elegancja i klasa.

Źródła:Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-PAUL POIRET

Paul Poiret 

Paul Poiret przodujący francuski projektant mody, kreator i mistrz w pierwszych dwóch dekadach XX wieku. Założyciel własnego domu mody z krawiectwem haute couture. Jego osiągnięcia w modzie są porównywane ze spuścizną Picassa w sztuce XX wieku.

Poiret urodzony 20 kwietnia 1879 roku w biednej dzielnicy Paryża. Rodzice byli producentami parasoli i do tego samego przyuczali syna. Poiret już jako dziecko projektował, pewnego razu zabrał jedwabne skrawki materiałów od parasoli i uszył z nich ubranka dla lalek. Jako nastolatek Poiret zaniósł swoje szkice do wybitnej krawcowej Louise Chéruit, która kupiła od niego bardzo dużo szkiców jego autorstwa. Poiret sprzedawał swoje szkice do słynnych domów mody, do czasu, gdy został zatrudniony przez Jacquesa Douceta w 1896 roku. Jego pierwszym projektem była czerwona peleryna, która sprzedała się aż w 400 egzemplarzach. Następnie młody projektant przeniósł się do House of Worth, gdzie projektował praktyczne i wygodne sukienki. Jednak nowoczesność w jego projektach okazała się zbyt nonszalancka dla konserwatywnych klientek Wortha. Gdy Poiret podarował rosyjskiej księżniczce Bariatinsky płaszcz Konfucjusza z nowoczesnym kimonowym krojem, Worth wykrzyknął: Co za horror! Kiedy są niskie osoby, które biegną za naszymi saniami i denerwują nas, mamy ich odcięliśmy głowy i włożyliśmy je do takich worków ”. 


O Charles’ie Fredrick’u Worth przeczytacie w  poniższym linku:

Ikona Mody-CHARLES FREDRICK WORTH

Poiret swój własny dom mody założył w 1903 roku i wyrobił markę dzięki kontrowersyjnemu płaszczo-kimono stworzonym specjalnie dla nieskalowanej, szczupłej sylwetki.  Zaprojektował ekstrawaganckie oświetlenia w oknach okienne i organizował sensacyjne imprezy, aby zwrócić uwagę klientów na swoją pracę. Jego marketing i branding nie był porównywalny z żadnym innym francuskim.  W 1905 roku poslubił Denise Boulet dziewczynę z prowincji. Denise była jego muzą i pierwowzorem La Garçonne. Miał z nią pięcioro potomstwa. W 1909 roku był już tak sławny, że Margot Asquith, żona brytyjskiego premiera HH Asquitha, zaprosiła go na  Downing Street 10, aby zaprezentował jej swoje projekty. Cena jego projektów była dwa razy wyższa od rocznego wynagrodzenia sprzątaczki. 

Dom Mody Poireta z czasem został poszerzony o dekoracje wnętrz i perfumy. W 1911 r. wprowadził zapach „Parfums de Rosine”, nazwany na cześć jego córki. Był pierwszym projektantem haute couture, który wprowadził na rynek charakterystyczny zapach. Choć londyńska projektantka Lucile poprzedziła go szeroką gamą perfum już od początku 1907 roku. W 1911 roku premiera perfum Poireta „Parfums de Rosine” odbyła się z ekstrawaganckim wieczorkiem w projektanta pałacowym domu, w którym uczestniczyła cała śmietanka paryskiego społeczeństwa i świata artystycznego. Poiret wydarzenie nazwał „la mille et deuxième nuit” (Tysiąc i druga noc).
Jego ogrody tego wieczoru były oświetlone latarniami i ozdobione ustawionymi namiotami i żywymi tropikalnymi ptakami. Żona Poireta sama zachwycała się złotą klatką. Poiret obdarował każdego gościa butelką swojego zapachu. Strategią marketingową Poireta były wydarzenia rozrywkowe, które szybko stały się tematem Paryża. Jego drugi zapach miał premierę w 1912 roku – „Le Minaret”.

W 1911 roku wydawca Lucien Vogel wybrał fotografa Edwarda Steichena, aby promować modę jako sztukę piękną w swojej pracy. Steichen zrobił zdjęcia suknią Poireta w tajemniczym świetle i pod ciekawym kątem. Zdjęcia opublikowano w czasopiśmie Art et Décoration w kwietniu 1911 roku.
Historyk Jesse Alexandra stwierdził, że była to pierwsza w historii sesja fotografii mody. Na której ubraia były ukazane pod względem artystycznym i formalnym. Po roku Vogel otworzył swój słynny magazyn modowy La Gazette du Bon Ton, w pokazano projekty Poireta, narysowane przez najlepszych ilustratorów. Obok projektów Poireta ukazały się i projekty sześciu słynnych projektantów francuskich tj. Louise Chéruit, Georges Doeuillet, Jacques DoucetJeanne PaquinRedfern i House of Worth.  

Tego samego rok 1911 Poiret otworzył  École Martine, dział dekoracji wnętrz nazwany na cześć swojej drugiej córki. W 1911 roku Poiret również wydzierżawił część nieruchomości przy Rue du Faubourg Saint Honoré 109  przyjacielowi Henri Barbazangesowi, który otworzył tam  Galerie Barbazanges, gdzie wystawiał sztukę współczesną. Budynek był obok XVIII-wiecznej rezydencji Poireta przy 26 Avenue d’Antin. Poiret zastrzegł sobie prawo do organizowania dwóch wystaw rocznie. Jedną z nich była L’Art Moderne en France z 16–31 lipca 1916 r. Ponadto Poiret organizował koncerty nowej muzyki w galerii, czasami z wystawami nowej sztuki. 

Gdy wybuchła pierwsza wojna światowa Poiret opuścił swój dom mody, aby służyć w wojsku. Powrócił w 1919 roku, ale firma była bliska bankructwa. Nowe domy mody tj. Chanel projektowali klasyczne i eleganckie stroje, które cechowały się mistrzowskim szyciem. Poireta wymyślne ubrania były szyte byle jak. Poiret tracił sławę i zainteresowanie, czego skutkiem było bankructo,  a biznesowi partnerzy nie udzielili mu wsparcia. W 1928 roku rozwiódł się z żoną po dwudziestu trzech latach małżeństwa. Nie był to rozwód w przyjaznych stosunkach. Choć wcześniej był bardzo zakochany w żonie w 1913 roku na łamach wywiadu Vogue, powiedział: „Moja żona jest inspiracją dla wszystkich moich dzieł; jest wyrazem wszystkich moich ideałów”. Po roku od rozwodu w 1929 roku dom mody Poireta został zamknięty a, jego ubrania wysprzedano za groszę. Po zamknięciu domu mody zmuszony był do pracy ulicznego malarza, który sprzedawał swe rysunki turystom na ulicach i w kawiarniach Paryża. ,,Chambre syndicale de la Haute Couture chciało przyznać mu miesięczny zasiłek, ale prezes Worth drzucił ten pomysł. Jedyna przyjaciółka projektantka France Martano pomagała Poiretowi finansowo w kryzysowych chwilach. Reszta znajomych zapomniała o Poirecie. W ostatnich latach swego życia Poiret jadał mreguralnie obiady w domu przyjaciółki. Warto wspomnieć, że kiedyś wysłał przyjaciółkę do Nowego Jorku na wizytę do projektu na Brodwayu w 1917/18 roku. Odstąpił jej wtedy swoje miejsce. Zmarł w 1944 roku jako zapomniany artysta, Elsa Schiaparelli zapłaciła za jego pogrzeb i nie pozwoliła na zapomnienie o tak wybitnym projektancie. 

Poza uwolnieniem kobiet od gorsetów razem z Coco Chanel, zawdzięczamy mu spodnie harem i tunikę w klosz oraz tunikę. Poiret bardzo również rozwinął technikę krawiectwa o nowe metody takie jak drapowanie i odejście od krawiectwa i wzornictwa z przeszłości. Poiret fascynował się i inspirował antycznymi i regionalnymi strojami, a ubrania jego projektu były cięte wzdłuż prostych linii i wykonane z prostokątnych motywów. Prostota w strukturze jego ubioru stanowiła „decydujący moment w pojawieniu się modernizmu” i „skutecznie ustanowiła paradygmat współczesnej mody, nieodwracalnie zmieniając kierunek historii kostiumów ”. Innowacyjne projekty Poireta znajdują się na pierwszym miejscu w kolekcjach muzeów mody na całym świecie. Były prezentowane na wielu wystawach m.in.„Paul Poiret i Nicole Groult, The Masters of Art Deco Fashion” ( Paul Poiret et Nicole Groult, Maîtres de mode Art Déco ) w Palais Galliera w Paryżu w 1986 r. W maju 2005 r.oku projektant Azzedine Alaïa wystawił garderobę Denise Poiret na pokazie „Free Creativity” ( La Création en Liberté ) w swoim domu mody przed jego licytacją. Kolekcja krawiecka Denise Poiret pobiła rekordy sprzedaży: a w szczególności płaszcz, który zaprojektował w 1914 roku, został sprzedany za 110 000 euro. Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku nabył wiele projektów Poireta na tej sprzedaży aukcyjnej. W 2011 roku kolekcja prac Poireta odbyla trase na Kreml w Rosji z okazji setnej rocznicy wizyty Paula Poireta w Moskwie i Sankt Petersburgu. A perfumy Poireta, Parfums de Rosine, są przechowywane w kilku instytucjach kulturalnych, min w Osmothèque w Wersalu. W 2013 r. Musée International de la Parfumerie in Grasse zaprezentowało perfumy Poireta na wystawie Paul Poiret: Couturier Perfumer.

Marka Poireta, choć nieaktywna od 1933 roku to cieszy się zainteresowaniem wielu osób. Prawa do marki dzieliło Kilku właścicieli, dopóki luksemburska firma Luvanis, która specjalizuje się w ożywieniu zapomnianych marek, nie nabyła praw do znaku towarowego dla Paula Poireta na początku 2010 roku. Luvanis to obecnie jedyny właściciel Poiret. Południowo-koreański konglomerat mody i luksusu Shinsegae International, który dystrybuuje marki Givenchy, Céline, Brunello Cucinelli i Moncler, został wybrany, aby przywrocic marke do swiata mody. Luvanis, przekonany kreatywną wizją Shinsegae odsprzedał mu prawa do marki w 2015 r. Po narastających spekulacjach prasowych Shinsegae w styczniu 2018 roku oficjalnie potwierdziło wznowienie Poireta z Paryża z belgijską bizneswoman Anne Chapelle na czele i chińską couturiere Yiqing Yin jako dyrektora artystycznego. Po 90-letniej przerwie są szanse, ze dom mody powróci do świata mody.

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • kimonowe kroje w modzie codziennej,

  • tuniki,

  • perfumy,

Zasady stylu Paula Poireta:
1.
Włosy zaczesane na gładko do tylu,
2. Elegancja.
3. Idealnie skrojone garnitury.
4. Sygnety na palcach.
5. Kapelusze.

Źródła:Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Milej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-JOSEPHINE BAKER

Freda Josephine McDonald znana wszystkim jako Josephine Baker.

Josephine Baker urodzona 3 czerwca 1906 roku w Saint Louis. Francuska tancerka, piosenkarka, tancerka oraz agentka wywiadu afroamerykańskiego. Urodzona w biednej dzielnicy slumsach i rozbitej rodzinie. Od dziecka musiała, występować na ulicy śpiewając i tańcząc, aby mieć pieniądze na jedzenie. Spała na ulicy bądź jakiś domach dla bezdomnych. W wieku piętnastu lat była już po dwóch małżeństwach. Ponadto otrzymała 1500 propozycji małżeństwa oraz wiele drogich prezentów od swoich adoratorów.

Ze Saint Louis przeprowadziła się do Nowego Jorku, gdzie występowała jako tancerka oraz piosenkarka w nocnych kabaretach. Szybko zyskała sławę, choć jej występy były ograniczane ze względu na kolor skóry. W 1925 roku z amerykańską rewią pt. ,,Rewia Murzyńska” poleciała do Francji, tam szybko zdobyła sławę i uznanie. Szybka kariera i atmosfera Paryża zachęciły Josephine do zostania we Francji. We Francji otworzyła swój klub ,, Chez Josephine”.

Ze względu na jej afrykańsko-indiańskie pochodzenie nazywano ją „Czarny Aksamit”, „Czarna Perła” i „Czarna Wenus”. Odniosła sławę na całym świecie, dzięki występom na całym świecie, występowała nawet w Polsce! Wystąpiła też w kilku filmach Francji La Sirena des Tropiques w 1927 roku oraz w Zou Zou i Princess Tam-Tam. Brain Gibson pośmiertnie w 1991 roku nakręcił w USA film biograficzny pt. Historia Josephine Baker. Rolę Josephiny odegrała z Lynn Whitfield.

 Josephine szokowała swoim erotycznym tańcem, stylem bycia oraz strojami. Co do stroju to najbardziej zaszokowała spódniczką z bananów, ten strój przeszedł do historii. Publicznie przyznała się do biseksualizmu. Była ekscentryczką, w swoim domu trzymała menażerię wszystkich zwierząt. Znana była także ze spacerów z gepardem. Obywatelstwo francuskie otrzymała w 1937 roku. Gdy wybuchła II wojna światowa pracowała w Czerwonym Krzyżu oraz była działaczką we francuskim ruchu oporu. Gdy wojna się skończyła, razem ze swoim czwartym mężem zaadoptowała 12 dzieci różnych narodowości i religii. Była zaciętą działaczką polityczną. W latach 50-tych latała do USA, aby występować przeciwko rasizmowi. Za te zasługi dostała wiele odznaczeń:

  • Kawaler Legii Honorowej – 9 grudnia 1957
  • Krzyż Wojenny 1939-1945 z palmą – 19 sierpnia 1961
  • Medal Francuskiego Oporu z rozetą – 6 października 1946
  • Medal Pamiątkowych Ochotników Wolnej Francji
  • Medal Pamiątkowy Wojny 1939-1945

Przyjaźniła się z takimi artystami jak Pablo Picasso, Christian Dior i F. Scott Fitzgerald. W ostatnich latach swojego życia była zdana na siebie z dwanaściorgiem adoptowanych dzieci, które ze względu na różnorodność ras nazywano ,,Tęczowym Plemieniem”. Miała wtedy duże kłopoty finansowe, ogłosiła nawet bankructwo. Przez bankructwo była zmuszona wrócić na scenę w podeszłym wieku. Dwa dni po występie zmarła 12 kwietnia 1975 roku w Paryżu.

Zasady stylu Josephine Baker:

1.Mocno na żelowane włosy.
2. Ciemna szminka na ustach.
3.Ogromne kolczyki.
4.Mocno zdobione stroje.
5. Seksownie i wyuzdanie.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-HARDY AMIES

Sir Edwin Hardy Amies znany wszystkim jako Hardy Amies

Hardy Amies urodzony 17 lipca 1909 roku angielski projektant mody i założyciel wytwórni Hardy Amies i najbardziej znany z oficjalnego tytułu krawca dla królowej Elżbiety II, od momentu jej wstąpienia na tron ​​1952 r., aż do emerytury w 1989 r.

Wykreował skromny styl ubioru monarchy. Nie wydaje mi się, żeby czuła, że ​​ubrania, które są zbyt eleganckie, są bardzo przyjazne – powiedział do redaktora mody. Postawa królowej polega na tym, że zawsze musi ubrać się na tę okazję”.

Hardy urodzony i wychowany w Londynie przez mamę sprzedawczynię i ojca architekta. Mając 20 lat, przyjął panieńskie nazwisko mamy i zawsze cytował je jako inspirację do pracy. Marzył o zostaniu dziennikarzem i w zdobywaniu doświadczenia przez trzy lata podróżował po Francji i Niemczech pracując dla agenta celnego. Pracował we Francji również jako nauczyciel angielskiego. Po powrocie do Anglii podjął pracę w charakterze asystenta sprzedaży w fabryce płytek ceramicznych. Kolejno odbył jako sprzedawca ciężarków z W & T Avery Ltd. Dopiero dzięki kontaktom mamy pozyskał pierwszą pracę w branży mody we francuskiej pracowni krawieckiej. W wieku 25 lat został jej dyrektorem zarządzającym. Pierwszy sukces odniósł w 1937 roku, gdy jego strój z zielonego tweedu został wykorzystany na sesji do Vogue. Jego kolejnym projektem był Made in England, garnitur w kratkę o biszkoptowym kolorze uszyty dla hollywoodzkiego wampira Mildred Shay . W 1941 dołączył do domu Warty. 

Gdy wybuchła II woja światowa ze znajomością języków wstąpił do służby w Zarządzie Operacji Specjalnych. Kolejno został oddelegowany jako podporucznik z Oficerskiej Kompanii Kadetów na listę generalną armii brytyjskiej. Gdy go wysłano, do Belgii pracował z belgijskimi grupami oporu i wymyślał nazwy modnych dodatków do użycia jako hasła kodowe. Dostał tytuł szlachecki w Belgii, został mianowany oficerem Orderu przez księcia regenta Belgii.

W styczniu 1946 otworzył własny dom mody ,,Hardy Amies Ltd”. Marka zyskała rozpoznawalność z klasycznych i dobrze dopasowanych ubrań dla kobiet i mężczyzn. Ubrania jego szybko zyskały sympatie. 1
Amies został wiceprzewodniczącym Incorporated Society of London Fashion Designers (1954-56) i przewodniczącym (1959-60).

Jego marka szybko odniosła sukces, a Amies był jednym z projektantów, który miał ubrania gotowe do noszenia. W 1961 roku pokaz mody Hardego przeszedł do historii mody. Był to pierwszy taki pokaz mody z męską odzieżą prêt-à-porter w hotelu Savoy w Londynie, gdzie muzyka grała na żywo, a projektant szedł w towarzystwie modeli. Amies opracował także ubrania robocze, które powstały podczas projektowania ubrań dla drużyny reprezentacji Anglii w 1966 r. Zaprojektował stroje sportowe również dla takich drużyn jak Oxford Boat Boat Club i London Stock Exchange. W latach 70 zaczął nawet projektować wnętrza i projekty dla Crown Wallpaper .

Rok później reżyser Stanley Kubrick poprosił Amiesa o zaprojektowanie kostiumów do filmu A Space Odyssey. Poza tym filmem również stworzył kostiumy do takich filmów:  Dwaj za drogęMorderstwa z alfabetuAmorous krewnej , ,, The Grass jest bardziej zielona ”.

Jednak i tak największą popularność zdobył za projektowanie i szycie strojów dla królowy Elżbiety II. Po stworzeniu strojów na królewską trasę królewską księżniczki Elżbiety otrzymał nagrodę Royal Warrant jako oficjalny krawiec w 1955 r. Nagroda ta dała mu jeszcze większe uznanie, szacunek i sławę. Po kilkuletniej współpracy z rodziną królewską zrezygnował, aby młodsi projektanci mieli także możliwość tworzenia dla królowej.

Hardy posiadał stałą kolumnę w Esquire o modzie męskiej, gdzie pisał porady dotyczące ubioru.  W 1964 r. Amies opublikował książkę ABC of Men’s Fashion. W książce tej znajdowały się zasady dobrego i surowego męskiego stroju począwszy od skarpet po letnią garderobę.  

Człowiek powinien wyglądać tak, jakby kupił swoje ubrania z inteligencją, założył je z ostrożnością, a następnie zapomniał o nich wszystkich”.

W 1974 r.wpisano go do  do Międzynarodowej Listy Sław Sławnych Vanity Fair. Przez 43 lata aż do śmierci związany był z partnerem Kenem Fleetwood, który był dyrektorem projektów w jego domu mody. Zmarł w swoim domu w 2003 roku, mając 93 lata.

Zawdzięczamy mu:

  • ogrom męskich garniturów i ubrań,

  • męskie perfumy ,,FUN”

  • książkę o modzie męskiej,

Zasady stylu Hardiego Amiesa:

1 Zaczesane na gładko do tyłu włosy.

2. Elegancja i klasa.

3. Marynarka dwurzędowa.

4. Idealnie skrojone garnitury.

5. Poszetki.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-ADRIAN ADOLPH GREENBERG

Abert Adolph Greenberg znany wszystkim jako Adrian Gilbert

Adrian Adolph Greenberg urodzony 3 marca 1903 roku w Naugatuck, Connecticut. Legendarny kostiumograf złotej ery Hollywood, autor kostiumów do ponad 250 filmów. Znany wszystkim jako po prostu Adrian. Zdobył sławę kostiumami do Czarnoksiężnika z Krainy Oz i innych filmów Metro-Goldwyn-Mayer z lat 30. i 40. XX wieku. Adrian w 1920 roku ukończył ”New York School of Fine and Applied Arts” (obecnie Parsons School of Design). Po ukończeniu szkoły w 1922 roku przeniósł się do kampusu NYSFAA w Paryżu, gdzie zatrudnił go Irving Berlin. Następnie zaprojektował jedne z pierwszych kostiumów do berlińskiego ”The Music Box Revue”.

Po kilku latach Adriana zatrudniła żona Rudolpha Valentino, Natacha Rambova, aby zaprojektował kostiumy do filmu ,,Sainted Devil” w 1924 roku. Ponadto miał także zaprojektować kostiumy do filmu Rambova ,, What Price Beauty?” w 1925 roku. Po tych współpracach Adrain został zatrudniony jako projektant kostiumów w niezależnym studiu filmowym ,,Cecila B. DeMille’a”. W 1928 roku ,,Cecil B. DeMille” przeniósł się do ,,Metro-Goldwyn-Mayer”, gdzie Adrian został zatrudniony jako główny projektant kostiumów w studio. Gdy ,,DeMille” ostatecznie wróciło do ,,Paramount”, to projektant pozostał nadal w MGM.

Adrian w swojej karierze pracował z największymi gwiazdami takimi jak Greta Garbo, Norma ShearerJeanette MacDonald, Jean HarlowKatharine Hepburn i Joan Crawford. Z Gretą Garbo pracował przez większość swojej kariery. To dla niej specjalnie zaprojektował kapelusz ,,Eugénie” do filmu ,,Romans” w 1931 roku. Kapelusz ten stał się wielką sensacją. Dla Joan Crawford projektował stroje z dużymi poduszkami w ramionach, które stały się bardzo modne. Najbardziej znany był z sukni wieczorowych dla aktorek np. z filmu ,,The Women”. W tym czarno białym filmie pierwsza 10-minutowa scena zaczynała się paradą mody w ,, Technikolorze”, zawierającą projekty Adriana. Znany był także ze swoich ekstrawaganckich kostiumów z filmu ,,The Great Ziegfeld ”i z bogato zdobionych strojów z epoki z filmu ,, Camille” i ,,Marie Antoinette”. Najbardziej jednak znany jest z kostiumów do filmu ,,Czarnoksiężnik z krainy Oz”, gdzie zaprojektował także rubinowe pantofle dla Judy Garland. W życiu otwarcie mówił o swoim homoseksualizmie, ale ożenił się z Janet Gaynor w 1939 roku, prawdopodobnie w odpowiedzi na antygejowskie postawy szefów wytwórni filmowej. Adrian z żoną mieli jednego syna o imieniu Robin.

W 1941 roku opuścił MGM, aby otworzyć swój niezależny dom mody. Ponadto i tak nadal współpracował z Hollywood. Handlowcy bardzo zabiegali, o to by projektował dla nich stroje do powszechnej sprzedaży, ale zawsze odrzucał te propozycje. Jego projekty zatem zaczęli kopiować domy towarowe sprzedający tzwn,,paryską” modę ponadto ,,Cinema Shop także skopiował Adriana projekty. W 1952 roku powrócił do MGM, aby zaprojektować kostiumy do swojego ostatniego filmu ,,Lovely to Look At”. Niestety w przeciwieństwie do Edith Head (o której pisałam w zeszłym miesiącu ) nie zdobył Oscara, nawet nie był do niego nominowany. Ponieważ ta kategoria kostiumów jeszcze nie była wprowadzona do Oscarów, w czasach gdy Adrian tworzył kostiumy. Na skutek poważnego ataku serca w 1952 roku odszedł na emeryturę. Na emeryturze wraz z żoną Janet Gaynor kupił ranczo w Anápolis w stanie Goiás. Spędził tam razem z żoną i ich przyjaciółką Mary Martin kilka szczęśliwych lat. Adrianowi jednak brakowało pracy i powrócił z emerytury i wrócił do Stanów, aby zaprojektować kostiumy do Gran d Hotel, muzycznej wersji filmu MGM z 1932 roku. Następnie w 1959 roku poproszono Adriana o zaprojektowanie kostiumów na zbliżający się muzyczny ,,Camelot na Broadwayu” . Pracując nad tymi projektami, zmarł nagle na atak serca w wieku 56 lat. Został pochowany na cmentarzu ,,Hollywood Forever”.

 

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • modę na poduszki w ramionach,

  • bogato zdobione głowy,

  • miliony spektakularnych kostiumów w filmach,

  • cekinowe pantofelki do filmu Czarnoksiężnik z Krainy OZ, teraz tak bardzo modne,

Zasady Stylu Adriana Greenberg’a:

1. Gładko zaczesane włosy do tyłu.

2. Idealnie skrojone garnitury.

3. Szerokie krawaty

4. Elegancja i klasa.

5. Skromność.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Goofgle,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra

Ikona Mody-EDITH HEAD

Edith Claire Posener znana wszystkim jako Edith Head.

Edith Head urodzona 28 października 1897 roku w San Bernadino to najbardziej znana kostiumograf Hollywood, nazywana przez siebie i innych czarodziejką. Podczas swojej kariery projektowała stroje dla aż 58 filmów. W tamtych czasach ubierała prawie każdą gwiazdę. Sławie, wśród innych kostiumografów pomógł jej oryginalny wizerunek.  Ścięta na prosto grzywka, ciemne okulary oraz krawieckie suknie. W młodości była wychowywana przez matkę i ojczyma. Uczęszczała do Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, zaś magistra ukończyła z języków romańskich w 1920 roku na Uniwersytecie Stanforda. Następnie uczyła francuskiego oraz sztuki w Hollywoodzkiej Szkole dla Dziewcząt, mimo iż w tym temacie nie miała doświadczenia. Zapisując się do dziewiątej klasy w Otis Art Institute i Chouinard, poznała Charlesa Heada za którego wkrótce  wyszła za mąż. W 1923 roku znalazła informacje o wakcie artysty szkicownika w Paramount Studio. Potrzebowała wtedy akurat dorobić, użyła więc swoje portfolio, aby dostać tą posadę, która miała odmienić jej życie.

Szczęśliwie dostała tę posadę a po dziesięciu latach przeszła na posadę wykwalifikowanego projektanta. Uczyła się wszystkiego, czego tylko mogła od swojego szefa Travisa Bantona. Bardzo szybko stała się czołową projektantką w jednym z największych Hollywoodzkich studiów.  Na tym stanowisku pracowała do roku 1967, do chwili, gdy Paramount został sprzedany. Przeniosła się potem do Universal Studios. W roku 1940 po raz kolejny wyszła za mąż za swojego najlepszego przyjaciela Wiarda Boppo (Billa) Ihnena, scenografa z Paramount.

Pozostała jego żoną aż do jego śmierci w 1979 roku. Świat filmowy w 1974 roku w uznaniu za usługi przyznał jej gwiazdę na Bulwarze Hollywoodzkim. W ciągu sześciu lat na stanowisku projektantki pracowała przy 1,131 obrazów filmowych, przy czym otrzymała 35 nominacji do Oskara, z czego zdobyła ich aż osiem. Oprócz tego projektowała dla Vogue, podróżowała po kraju z pokazami mody Hollywood oraz pisałą artykuły dla magazynów i gazet.

Ponadto napisała dwie książki ,,The Dress Doctor”  oraz ,,How to Dress for Success”, a także nagrywała godziny wywiadów, by przygotować własną biografię ,, Head’s Hollywood”. Biografia ukazała się po jej śmierci w 1983 roku. ,,Czarodziejka” jak sama siebie nazywała zmarła w 1981 roku na rzadką chorobę krwi myeloid metaplasia. Zmarła dwa tygodnie po zakończeniu prac jej ostatniego filmu ,,Dead Men Don’t Wear Plaid”. Majątek przepisała na Motion Picture, Television Fund oraz innym organizacjom charytatywnym, skupiających się na pomocy dzieciom i ukochanym przez nią zwierzętom. 

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • miliony spektakularnych kostiumów w filmach,

  • wylansowanie mody na krótką grzyweczkę i okrągłe oprawki u okularów,

Zasady stylu Edith Head:

1.Króciutka prosta grzywka.

2.Okulary z okrągłymi oprawkami.

3. Klipsy w uszach.

4. Garsonki.

5.Elegancja i niezwykła klasa.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-MARILYN MONROE

Norma Jeane Mortenson znana wszystkim jako Marilyn Monroe.

Marilyn urodziła się w County Hospital w Los Angeles  1 czerwca 1926 r., jako trzecie dziecko Gladys Pearl Baker montażystki filmowej.

Jej matka z pierwszego związku z Johnem Newtonem Bakerem Gladys miała dwójkę dzieci: Roberta  i Berniece. W akcie urodzenia Normy Jeane jako ojciec widnieje Edward Mortenson, ale tożsamość jej prawdziwego ojca pozostaje nieznana.  Matka Marilyn  nie mogła zrezygnować z pracy na rzecz opieki nad swoją córką, więc postanowiła oddać ją rodzinie zastępczej. W dniu 13 czerwca 1926 r. Marilyn trafiła pod opiekę Alberta i Idy Borendelów. Gladys odwiedzała córkę w każdy  weekend,  a w 1933 roku odebrała ją i wspólnie zamieszkały  w Hollywood  z rodziną aktorską Atkinsonów.  Gladys po roku zachorowała na schizofrenię paranoidalną i resztę życia spędziła w izolacji. Marilyn pozostała pod opieką przyjaciółki mamy Grace McKee, potem niestety trafiła do domu dziecka. Jako dorosła smutno wspominała ten pobyt: „Rodzice wszystkich dzieci w Domu (sierocińcu) umarli. Ja miałam co najmniej jednego rodzica – matkę. Ale ona mnie nie chciała. Zbyt się wstydziłam, aby próbować wyjaśnić to innym dzieciom. Szczęśliwa byłam tylko wtedy, gdy zabierano nas do kina”. Podobno w okresie dzieciństwa była nawet molestowana seksualnie.  W 1938 r. wprowadziła się do ciotkiGrace McKee i uczęszczała do Emerson Junior High School, a następnie uczyła się w Van Nuys High School.  Ale nie po czterech latach rodzina musiała wyjechać z miasta ze względu na pracę. Marilyn wtedy, aby uniknąć powrotu do sierocińca  wyszła za mąż za dwudziestojednoletniego robotnika  Jamesa Dougherty’ego. 

W kwietniu 1944 r. przy pomocy Ethel, swojej teściowej, znalazła pracę w Radioplane Munitions Factory, gdzie pracowała po 10 godzin dziennie. Tam też spotkała fotografa Davida Connovera, który robił zdjęcia pracownicom fabryki. Żadne z tych zdjęć nie były publikowane, ale najwidoczniej pozowanie Marilyn się bardzo spodobało, gdyż odeszła z fabryki na rzecz zostania modelką. W sierpniu 1945 r. wyjechała i podpisała pierwszy  kontrakt z Blue Book Model Agency. Wtedy zmieniła swój wizerunek a mianowicie wyprostowała i zafarbowała włosy na blond. Była jedną z najciężej pracujących modelek, a jej zdjęcia widniały na okładkach czasopism: „Pageant”, „Peek”. Przy pomocy Emmeline Snively, swojej pracodawczyni, weszła do świata filmu w 1946 r.  Niestety producenci z Paramount Pictures nie chcieli zatrudnić Normy, podobnie 20th Century Fox, który  jednak zgodził się na sześciomiesięczny kontrakt, aby amatorka nie przeszła  do konkurencji RKO Pictures. Norma z decydującym Benem Lyonem wybrała Marilyn Monroe jako swój pseudonim artystyczny. Imię Marilyn pochodziło od gwiazdy Broadwayu Marilyn Miller, a Monroe było nazwiskiem panieńskim matki aktorki. Na początku Monroe tylko statystowała w filmach i tak jak reszta amatorów brała udział w lekcjach śpiewu, tańca, pantomimy i wielu sesjach zdjęciowych, a także obserwowała pracę na planie filmowym. Skrycie marzyła o karierze pokroju Jean Harlow. W 1947 r. przedłużono jej kontrakt i wystąpiła w dramacie Dangerous Years i w komedii Scudda Hoo! Scudda Hay! – były to jej pierwsze role mówione. Niestety w sierpniu rozwiązano jej kontrakt i  wróciła do modelingu, a także kontynuowała naukę w Actors’ Laboratory Theatre“.  Po nowych kontaktach i  kontaktom i romansowi z Josephem Schenckiem w marcu 1948 r. podpisała kontrakt z Columbia Pictures. Uczyła się aktorstwa od  Natashy Lytess, a ponadto na nowo zmieniła kolor włosów na platynowy blond oraz przeszła również korekcję wady zgryzu. Po tym jak Monroe straciła kontrakt w wytwórni, związała się z łowcą talentów Johnnym Hydem, który podobno sfinansował jej operacje plastyczne podbródka i nosa. Gdy nie miała pieniędzy pozowała nago do zdjęć, które w 1953 r kupił Hugh Hefner i opublikował w pierwszym numerze Playboya. Za tą sesję u Toma Kelleya otrzymała zaledwie 50 dolarów, a po latach opowiadała, że zgodziła  się na tę sesję, ponieważ była zdesperowana, ale uważała, że „porządne dziewczyny nie pozują nago”.

Z kontaktami Hyde’a i wsparciem Sama Spiegela sam John Huston zdecydował się zaangażować Monroe do Asfaltowej dżungli, a Joseph L. Mankiewicz do Wszystko o Ewie. Oba filmy odniosły duży sukces, a role Monroe, choć małe to zostały zauważone przez krytyków. Sam Howard Hawks, który wcześniej mało przychylnie wypowiadał się o aktorce, wysłał telegram gratulacyjny Johnowi Hustonowi. Dzięki temu 11 maja 1950 r. Johnny Hyde wynegocjował siedmioletni kontrakt. Ciężko chory Hyde namawiał Monroe na ślub, ale ta ciągle odmawiała. W marcu 1951 r. Monroe wzięła udział w 23 ceremonii wręczenia Oscarów, gdzie wręczyła statuetkę Thomasowi T. Moultonowi. W tym czasie zagrała w czterech filmach w drugoplanowych rolach. Uwagę na Monroe zwrócili krytycy chwalący jej występ w komedii As Young As You Feel, stała się też ulubioną pin-up girl wśród amerykańskich żołnierzy walczących w czasie wojny koreańskiej, wtedy to otrzymywała od fanów tysiące listów. Po wywiadzie, w którym opowiadała o swojej nagiej sesji zdjęciowej znalazła się w centrum zainteresowania.  Wszyscy uwierzyli w jej tłumaczenia i nie wpłynęło to negatywnie.

W 1952 r. dzięki S. Skolsky’emu Monroe zagrała u Fritza Langa w Clash by Night, a jej występ został doceniony m.in. przez „The Hollywood Reporter”. W Proszę nie pukać Monroe wcieliła się w rolę chorej psychicznie opiekunki dziecka, ale film i jej występ nie zdobyły uznania krytyków.  Prasa w 1952r.  uznał Monroe za „it girl“ czyli najbardziej atrakcyjną kobietę roku, dzięki czemu pojawiła się także na okładce magazynu „Life”. Otrzymała także nagrodę Henrietta Award dla najpopularniejszej młodej aktorki.  Monroe próbowała odciąć się od ról seksbomb bo chciała bardziej ambitne role, ale  producenci postrzegali ją przede wszystkim przez pryzmat seksapilu, wskutek czego występowała w dość podobnych kreacjach aktorskich m.in. sekretarki w Małpiej kuracji u boku Cary’ego Granta czy w Uprzejmie informujemy, że nie są państwo małżeństwem gdzie zagrała z Ginger Rogers. Wtedy już Monroe  znana była z tego, że na planie zapominała tekstu, spóźniała się, a czasami w ogóle nie stawiała się na czas w pracy. Powodem tego było zmaganie się  z bezsennością, tremą i niską samooceną. Zbyt często  nadużywała alkoholu, barbituranów, ponadto zażywała amfetaminę. Richard Widmark  opisywał pracę z Monroe następująco:

Lubiłem Marilyn, ale była okropna we współpracy. Niemożliwa, naprawdę. Ukrywała się w swojej garderobie i nie chciała wyjść. Kiedy w końcu wychodziła, okazywała się być kłębkiem nerwów. Wszystko to było wynikiem strachu. Była niepewna tak wielu rzeczy (…). Od samego początku była jak ranny ptak.

— Richard Widmark dla The Telegraph, 2002

W 1953 r. zagrała femme fatale w Niagarze, filmie nakręconym w Technicolorze. Sceny, w których aktorka grała owinięta tylko w prześcieradło lub ręcznik, były w tamtym czasie bardzo szokujące i spotkały się z protestami środowisk kobiecych.  Ale film okazał się jednak dużym sukcesem dochodowym, i to on utorował drogę do sławy Monroe, a także potwierdził jej status seksbomby. Na rozdaniu nagród magazynu filmowego „Photoplay“ przykuła wzrok, występując w złotej sukni, którą publicznie skrytykowała Joan Crawford.

Monroe odebrała nagrodę Henrietta Award dla najpopularniejszej aktorki, a także rozpoczęła pracę na planie filmu George’a Cukora Słodki kompromis, gdzie partnerował jej Dean Martin. Aktorka zmagała się wtedy z zapaleniem zatok przynosowych, ale mimo to studio namawiało ją na grę. Problemy zdrowotne nasilały się, co irytowało włodarzy 20th Century Fox, którzy sugerowali, że Monroe udaje chorą. Dnia 19 maja przybyła do Madison Square Garden, aby zaśpiewać „Happy Birthday“ z okazji 45. urodzin Johna F. Kennedy’ego. Bardzo ciekawie zapowiedział ją , Peter Lawford jako „late Marilyn Monroe“, co odnosiło się do znanego wszystkim jej spóźnialstwa.  Gdy wróciła na plan, wzięła udział w jednej z  szokujących scen w tym czasie, w której pływała nago w basenie. Gdy ponownie  zachorowała, studio zdecydowało się zwolnić aktorkę i pozwać ją do sądu, żądając 750 tysięcy dolarów. Monroe stwierdziła, że to Elizabeth Taylor powinna zostać pozwana za straty związane z produkcją Kleopatry. Studio jednak porozumiało się z aktorką, rozpoczęło negocjację nad nowym kontraktem m.in. dotyczącym produkcji Pięciu mężów pani Lizy. Aby zrekompensować jej  wizerunek  wzięła udział w sesji dla Vogue.

Monroe wzorowała się na Jean Harlow, która była jej ulubioną aktorką, a ulubionym aktorem  Abraham Lincoln. Ceniła malarstwo Francisca Goi. Monroe do siebie odnosiła się z dystansem. W wywiadzie z 1962 r. wyznała:

Nigdy do końca nie zrozumiałam tego, bycia symbolem seksu. Zawsze myślałam, że symbole kolidują ze sobą. To jest właśnie ten problem, bycie symbolem seksu sprawia, że jest się przedmiotem. Wprost nienawidzę uprzedmiotowienia. Ale jeśli mam być czegoś symbolem, to już lepiej seksu niż innych spraw, które też mają swoją symbolikę!

— Marilyn Monroe dla czasopisma „Life”

W wolnych chwilach lubiła czytać książki, których ogromną kolekcję ponad kilkaset tytułów.  Często chodziła do biblioteki i księgarni, a także lubiła gotować.  Rano jadła dwa surowe jajka z mlekiem, a następnie przyjmowała witaminy w tabletkach. Na obiad spożywała różne  mięsa wraz z kilkoma surowymi marchewkami. Codziennie 10 minut poświęcała na trening z hantlami.

Przyjaźniła się z intelektualistami, m.in. z Trumanem Capotem. W połowie lat 50. najbliższym przyjacielem Monroe był fotograf Milton GreenePrzyjaźń Monroe i Greena trwała do 1957 r., gdy aktorka – przez zazdrość swego ówczesnego męża Arthura Millera – zerwała kontakt z fotografem.Czasami udzielała wywiadów, a nawet pojawiała  się publicznie bez bielizny pod spode. Była jedną z pierwszych gwiazd filmowych, które przyznały, że ćwiczą jogę i ulubioną jej pozą jest stanie na rękach.Jej wymiary (biust, talia)  były bardzo zbliżone do tych, które dziś są wymagane u modelek.

W drugiej połowie lat 50. odbywała, za zgodą Strasberga, sesje psychoterapeutyczne pod kierunkiem dr Marianne Kris. Trwały one do 1961 r. kiedy to o psychikę Monroe zaczął dbać dr Ralph Greenson, który zajmował się także Frankiem Sinatrą. Lekarz wielokrotnie zabierał aktorkę do siebie w celach terapeutycznych oraz by wzbudzić w niej namiętność. Spotykał się z nią codziennie, sesje trwały nawet po pięć godzin. W 1961 r. aktorka, wbrew swojej woli, trafiła do Payne Whitney Psychiatric Clinic w Nowym Jorku. W marcu napisała o tym czasie : „Czułam się jakbym była w więzieniu chociaż nie popełniłam żadnego przestępstwa. (…) Wszystko tutaj było pod kluczem. Drzwi miały okna, żeby można było obserwować pacjentów“. Monroe nie mogła telefonować nigdzie i z nerwów rozbiła szybę i z kawałkiem szkła w dłoni powiedziała do obsługi szpitala: „Jeśli będziecie mnie traktować jak wariatkę to będę się tak zachowywać”. Interwencja DiMaggio zakończyła jej pobyt w szpitalu. Była trzykrotnie w ciąży, ale każda z nich zakończyła się poronieniem, gdyż zmagała się z endometriozą.

Związana była  z Yulem Brynnerem, Charlesem Chaplinem Jr., Elią Kazanem, Peterem Lawfordem, Yves’em Montandem, Nicholasem Rayem, Frankiem Sinatrą. Według Tony’ego Jerrisa, autora „My little secret“, Monroe miała za sobą epizod lesbijski z Jane Lawrence, która miała mieć wówczas szesnaście lat. W tego typu relacji przez jakiś czas miała być również z Joaną Crawford, Marleną Dietrich, Natashą Lytess czy Barbarą Stanwyck.

Była trzykrotnie zamężna a jej mężami byli:

  • James Dougherty (19 czerwca 1942–13 września 1946),
  • Joe DiMaggio (14 stycznia 1954–27 października 1954),
  • Arthur Miller (29 czerwca 1956–2 stycznia 1961).

Dnia 4 sierpnia 1962 r.Monroe była w swoim domu. Spotkała się z fotografem i odbyła popołudniową sesję terapeutyczną z doktorem z Ralphem Greensonem. Wieczorem rozmawiała przez telefon z synem Joe DiMaggio, który nic nie zauważył w jej głosie. Monroe około godziny 20 weszła do swojej sypialni. Później rozmawiała przez telefon z Peterem Lawfordem, który usłyszał jej niepokojące zachowanie, wskazujące na to, że jest pod wpływem jakichś środków. Zaalarmowana o tym fakcie  gosposia Monroe, stwierdziła, że wszystko jest w porządku. Gosposia o 3 w nocy zauważyła, że w zamkniętej sypialni wciąż świeci się światło. Poinformowała o tym fakcie osobistego psychoanalityka Marilyn, który po przyjeździe na miejsce, rozbił szybę, aby dostać się do sypialni. W pomieszczeniu znalazł leżącą na łóżku nagą Marilyn ze słuchawką telefoniczną w dłoni. Następnie stwierdził zgon Monroe. Przyczyną zgonu, według  sekcji zwłok, było przedawkowanie środków nasennych (barbituranów). Śmierć Monroe uznano za „prawdopodobne samobójstwo“., gdyż już wcześniej miała próby samobójcze.

Dziennikarz James Bacon, który spotkał się z Monroe kilka dni przed jej śmiercią stwierdził, że aktorka popijała szampana, wódkę i czasami zażywała pewne tabletki:

Marilyn, połączenie lekarstw i alkoholu zabije Cię, a ona odpowiedziała »jeszcze mnie nie zabiło«. Wtedy wypiła kolejnego drinka i połknęła kolejną tabletkę. Wiem, że na noc brała barbiturany.

— James Bacon dla Los Angeles Times

W książce „Pardon My Hearse“ Allan Abbott opisał ciało zmarłej Marilyn: „Przypominała najzwyklejszą kobietę, która w dodatku nie dba o siebie. Miała odrosty, jej włosy były krótkie, rzadkie i zmierzwione. Od kilku tygodni musiała nie golić nóg, miała bardzo zaniedbane paznokcie u stóp i dłoni. Wśród rzeczy aktorki znaleziono wkładki, które wkładała w stanik, ponieważ jej naturalne piersi straciły jędrność“.

Pogrzeb Marilyn Monroe odbył się o godzinie 13 w dniu 8 sierpnia 1962 r. na terenie Westwood Memorial Cemetery. Ceremonia miała charakter prywatny. Podczas nabożeństwa ciało Marilyn leżało w otwartej trumnie. Była ubrana w zieloną suknię Pucci i zielony szalik, który nosiła na konferencji prasowej w Meksyku wcześniej tego samego roku.Na dłoniach zmarłej znajdowała się wiązanka różowych róż od Joe DiMaggio. Lee Strasberg odczytał mowę pożegnalną:

Marilyn Monroe była legendą. Swoim życiem stworzyła mit o tym co biedna dziewczyna, pozbawiona wsparcia, może osiągnąć. Dla całego świata stała się symbolem ponadczasowej kobiecości. (…) Jest mi naprawdę przykro, że opinia publiczna, która ją kochała, nie miała okazji zobaczyć jej takiej jak my – w wielu rolach. Bez wątpienia byłaby jedną z naprawdę wielkich aktorek teatralnych. Teraz to koniec. Mam nadzieję, że jej śmierć wzbudzi sympatię i zrozumienie dla wrażliwego artysty i kobiety, która przyniosła radość i przyjemność światu.

— Lee Strasberg

Śmierć Monroe byłą tematem na całym świcie, a w WLos Angeles odnotowano nawet wzrost liczby samobójstw, a także wzrost sprzedaży prasy w tym okresie.

Według biografa Anthony’ego Summersa Monroe w ostatnich miesiącach życia miała duże problemy psychiczne, romansowała równolegle  z Johnem F. Kennedym, jak i jego bratem, Robertem F. Kennedym. Po romansie z Robertem Marilyn chciała zagrozić upublicznieniem ich relacji. Monroe niby przypadkowo przedawkowała lekarstwa i umarła w karetce pogotowia w drodze do szpitala. Dziwne że, Kennedy chciał opuścić Los Angeles przed ujawnieniem faktu o zgonie aktorki. Jej ciało miało zostać zawiezione do domu  z upozorowanym samobójstwem. Obecność Roberta Kennedy’ego w dniu śmierci Marilyn potwierdziła gosposia Monroe, oraz Deborah Gould, żona Petera Lawforda.

Ale  John Miner opierał swoje ustalenia na rzekomych transkrypcjach taśm, jakie Monroe nagrała krótko przed śmiercią i przekazała doktorowi Greensonowi. Monroe opowiadała o swoich planach na przyszłość, co jest najlepszym  dowodem, że nie chciała się zabić, a ponadto opowiadała o swoim życiu seksualnym i robieniu sobie lewatyw. Według Minera, Monroe została zamordowana przez własną gosposię, która miała wykonać jej lewatywę z rozpuszczonych pentobarbitalów. Taśm Monroe niestety nigdy nie odnaleziono. Bardzo dziwnym faktem jest też to, że policja po przybyciu na miejsce śmierci odnotowała, że gosposia Eunice Murray prała pościel co wskazuje na zacieranie śladów. Śledczy zajmujący się sprawą Monroe po 30 latach przyznał: „zawsze czułem, że kluczowa była pani Murray“, która mogła działać na polecenie Greensona.

Jest też hipotea jakoby do śmierci Monroe przez przypadek przyczynili się jej osobiści lekarze: R. Greenson i Hyman Engelberg. Greenson miał zaaplikować lewatywę z wodzianu chloralu, nie wiedząc o tym, że Engelberg zapisał Monroe Nembutal – co w efekcie mogło spowodować jej zgon. Inne teorie mówią, że ratownik medyczny, który przyjechał do domu Monroe widział jak Greenson wstrzykiwał jej do serca truciznę. Lawford miał dowiedzieć się, dzięki podsłuchom umieszczonym w domu Marilyn, że Greenson też miał z nią romans. Ta informacja  złamałaby jego karierę, a na dodatek trafiłby do więzienia za kontakty seksualne ze swoją pacjentką. Także miał motyw do zabójstwa. Lawford przekazał te informacje Kennedy’emu, a ten skontaktował się z psychiatrą informując go, że Marilyn zamierza ujawnić wszystkie związki.

Jeszcze inne teorie zakładają morderstwo Monroe dokonane było przez mafię bądź CIA. Jak było naprawdę, tego się już nigdy nie dowiemy…. Marilyn zabrała tę tajemnicę ze sobą…

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • wylansowanie pieprzyka przy ustach,

  • modę na rozjaśnianie włosów na platynowy blond,

  • modę na dekolt V,

  • seksowne noszenie białych koszul,

  • wylansowanie sukienki tego kroju,

  • noszenie dużej ilości biżuterii,

Zasady stylu Marilyn Monroe:

1.Platynowe pukle. 

2.Pieprzyk przy ustach.

3.Seksapil.

4.Dekolt V.

5.Błyskotki.

Źródła:Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-FRIDA KAHLO

Magdalena Carmen Frieda Kahlo y Calderón znana wszystkim jako Frida Kahlo

Urodziła się 6 lipca 1907 roku w La Casa Azul  tak zwanym niebieskim domu w Coyoacán. Jest to małe miasteczko  przedmieściach Meksyku. Została wychowana pzez swoich rodziców w Meksyku. Ojciec jej także był artystą  malarzem i fotografikiem. Mama Fridy była jego drugą żoną, pierwsza zmarła. Matka Fridy zajmowała się domem i była gorliwą katoliczką z korzeniami indiańskimi i hiszpańskimi. Frida była trzecią z czterech sióstr, a z poprzedniego małżeństwa ojca miała dwie przyrodnie siostry.  Frida zawsze silniejsze więzi miała z ojcem bo jej matka nie była zadowolona z jej  zachowania córki. 

Gdy miała trzy latka wtedy właśnie nadeszła meksykańska rewolucja, z którą to Frida chciała być utożsamiana i podawała właśnie rok 1910 jako datę swoich urodzin. Mając 6 lat odkryto u niej chorobę polio. Przez tą chorobę jej prawa noga była chudsza od lewej. Maskowała ten defekt zakładając długie i barwne spódnice. 

Będąc nastolatką Frida interesowała się sportem, trenując m.in. boks. W roku 1922 Frida rozpoczeęła edukacje w jednej z wiodących szkół w Meksyku. Była jedną z zaledwie 35 dziewcząt uczącą się w tej szkole. Swoją osobą oczarowała nawet  najpopularniejszego ucznia szkoły, Alejandra Gómeza Ariasa, którego wizerunek uwieczniła na jednym z namalowanych przez siebie portretów.

W 1925 Frida została ranna w wypadku komunikacyjnym, gdzie doszło zderzenia  się ze sobą autobusu i tramwaju . Frida została jedną z najbardziej poszkodowanych. Doszło do wielu bardzo  poważnych urazów tj. złamanie kręgosłupa, złamanie obojczyka, połamanie żeber, złamanie miednicy, 11 złamaie prawej nogi, złamanie i zwichnięcie prawej stopy a także zwichnięcie ramienia. Jakby tego było mało to jeszcze stalowy uchwyt poręczy autobusu przebił jej podbrzusze i macicę, co pozbawiło ją macierzyństwa. Na wskutek wszystkich obrażeń musiała trzy miesiące spędzić gipsowym odlewie , który unieruchomił jej ciało. Po tym czasie  Frida dużo ćwiczyła nad tym, aby stanąć o własnych siłach i nauczyć się na nowo chodzenia. Ćwiczyła wytrwale aż wreszcie się udało, ale niestety bóle i dolegliwości pourazowe nawracały przez całe jej życie. Przez całe swoje życie  przeszła aż 35 operacji, głównie  na usprawnienie prawej nogi i stopy oraz kręgosłupa. Pomimo urazu macicy Frida trzykrotnie próbowała zajść w ciążę, jednak niestety nie udało się urodzić upragnionego potomka.

Podczas unieruchomienia po wypadku Frida zainteresowała się  malarstwem. Dla uprawianie sztuki, nawet porzuciła medyczną szkołe.  Przebywając trzy miesiące w gipsie malowała autoportrety. Tłumaczyła to słowami:  „maluję siebie ponieważ najczęściej przebywam w odosobnieniu i znam dobrze obiekt, który uwieczniam”. Matka Fridy pomogła w malarstwie Fridzie, organizując sztalugi umożliwiające malowanie podczas leżenia w łóżku. Ojciec też pomógł  pożyczył jej swoje farby olejne i pędzle. Prace Fridy zazwyczaj ukazywały surowe życie kobiet w bólu. Sama mówiła o swoich pracach: „nigdy nie maluję fikcji, przedstawiam moje własne życie”.

Pozytywny wpływ na rozwój malarstwa artystki miał Diego Rivera. Frida była zachwycona  sztuką Diega. Poznali się w roku 1927 w Ministerstwie Edukacji, gdzie Diego pracował nad muralem. Frida pokazała mu wtedy swoje prace, Diego gdy je zobaczył powiedział, że ma wielki talent.  Bardzo się zaprzyjażnii i często odiwedzał Fride w jej domu w Kahlo. Pomagał w rozwoju jej talentu dając cenne wskazówki i nakierowując. 

W malarstwie Fridy widoczne były wpływy rdzennej kultury meksykańskiej, co przejawia się w dramatycznej symbolice. Frida eksperymentowała łącząc w swoich pracach elementy kultury, religii i tradycji meksykańskiej z surrealistycznymi akcentami. Na jednym z portretów ukazała siebie i swojego męża, Diega.Frida Kahlo.  Poprzez tematykę jaką podejmowała w swoich obrazach nadała współczesnej sztuce feministycznej nowy Nie bała poruszać się tematów aborcji, śmierci, samotności, choroby, fizjologii, gender, kobiecej nagości, poronień, przemocy, zdrady, lesbianizmu, niedoskonałości ludzkiego ciała oraz obrazoburczych opinii, erotyzmu, patriotyzmu czy fascynacji politycznych.

W 1939 Frida miała wystawe swoich prac w Paryżu. Zaproszenie do wystawy dostała od André Breton. Muzeum sztuki Luwr doceniło talent  Fridy zakupując jedną z jej prac „The Frame”. Był to zaszczyt dla całego narodu meksykańskiego – została pierwszą pracą meksykańskiego artysty, która doceniona została przez światowej sławy muzeum sztuki. Zainteresowania tematyką kobiecą  w swoich pracach ,dostrzegł ruch feministyczny, a Frida stała się jego symbolem w ostatnich latach XX wieku.

W roku 1929 wyszła za mąż za swojego nauczyciela Diega Riviera . Po ślubie Frida bardzo pragnęła dziecka, ale niestey kilkukrotnie poroniła. Stworzyła wtedy wzruszający obraz pokazujący to zdarzenie pt. Henry Ford Hospital. Rozpacz tego doświadczenia pogłębiła dodatkowo śmierć jej matki.

Biseksualna Frida miewała romanse, m.in. z Josephine Baker, Isamu Noguchi, dr Leo Eloesser. Diego tolerował skoki w bok żony tylko jeśli wiązała się z kobietami – o kochanków był zazdrosny. On również nie stronił jednak od przelotnych znajomości i miłostek, nawiązał romans m.in. z młodszą siostrą Fridy Cristiną, co bardzo zraniło i rozgniewało artystkę. Para rozwiodła się w listopadzie 1939, aby powrócić do siebie w grudniu 1940, po czym zawarli drugie małżeństwo. Niestety, drugi ich związek nie był lepszy od pierwszego w kwestii porozumienia i współżycia. Para często zatem mieszkała w osobnych mieszkaniach, ale „po sąsiedzku”

Mocno zaangażowana politycznie komunistka Frida w 1937 roku udostępniła Trockiemu i jego żonie swój dom. Rosyjski polityk dzięki Fridzie uzyskał w Meksyku azyl polityczny. Kahlo romansowała z nim, gdy wyszło to na jaw  Trocki  z żoną wyprowadzili się.

W 1941 ojciec Fridy zmarł na atak serca.  Po roku od śmierci jej ojca zaczęła prowadzić pamiętnik o swoim życiu. W 1950 przeszła aż siedem operacji kręgosłupa, po których zmuszona była korzystać z  wózka inwalidzkiego. Biedna po operacji spędziła aż 9 miesięcy w szpitalu. Zażywała bardzo silne tabletki przeciwbólowe, które odbiły się na jej malarstwie. Kilka lat później na skutek gangreny amputowano jej prawą nogę do wysokości kolana, ponadto chorowała na bronchit co dodatkowo ją osłabiało.

 Chwilę przed śmiercią Frida napisała w swoim pamiętniku: „Ufam, że odejdę bez żalu i że już tu więcej nie wrócę – Frida”. Zmarła kilka dni po napisaniu tego dokładnie 13 lipca 1954 roku.  Powodem śmierci okazała się zatorowość płucna, ale wnioskuje się też, że przyczyną też moglo być przedawkowanie leków celowe bądź niecelowe. Sekcja zwłok nie była wykonana, więc nie dowiemy się co tak naprawdę było przyczyną jej śmierci. Prochy Fridy w urnie spoczęły w jej ukochanym rodzinnym Niebieskim Domu, który stał się muzeum i prezentuje tam pamiątki związane z Fridą i jej dorobek malarski. W Niebieskim domu znaleziono także 180 strojów z regionu Oaxaca jak również kolczyki od Picassa, szale, buty i biżuterię. 

Jej mąż Diego Rivera w swojej autobiografii napisał, że dzień, w którym Frida zmarła był najbardziej tragicznym dniem jego życia i wtedy uświadomił sobie, że najwspanialsza w jego życiu była Frida i miłość do niej. Po śmierci Fridy Diego Rivera dbał o jej rodzinny dom aż do czasu swojej śmierci w 1957 roku.

Stulecie urodzin malarki zostało uczczone  wielką wystawą zorganizowaną w Meksyku w Palacio de Bellas Artes w okresie 13 czerwca – 12 sierpnia 2007 roku. Specjalnie na tą wystawę wypożyczono prace artystki ze zbiorów znajdujących się m.in. w Detroit, Minneapolis, Miami, Los Angeles, San Francisco i Nagoyi. Zaprezentowano na wystawie tylko  jedną trzecią  dorobku malarskiego Fridy, uzupełniono ją listami i manuskryptami wcześniej niepublikowanymi oraz jej garderobą.

Ps. Tak na marginesie to teraz modne są tshirty z nadrukiem Fridy. Można je dostać w sieciówkach takich jak Mango czy Stradivarius, ja mam w planach nawet tatuaż z wizerunkiem Fridy. Ten tatuaż będzie symbolem mojej choroby i cierpienia, bo Frida też dużo się nacierpiała przez wypadek i choroby.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • modę na zarośnięte grube brwi,

  • modę na etniczne stroje,

  • modę na wianki z kwiatów,

  • noszenie dużo biżuterii,

Zasady stylu Fridy Kahlo:

1.Grube brwi.
2.Kwiaty we włosach.
2.Ogrom biżuterii.
3.Etniczne stroje.
4. Dużo koloru.
5. Ekstrawagancja.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Anrika i szafa gra,

Mała czarna na dwa sposoby

Tym razem do stworzenia stylizacji wykorzystałam ponadczasową i kultową małą czarną.  Ten wspaniały klasyk zawdzięczamy kochanej Coco Chanel, później małą czarną lansowała Audrey Hepburn, zaprojektowaną dla niej przez Huberta de Givenchy. Ja wybrałam małą czarną od polskiej marki By Polka oraz z sieciówki H&M z ich specjalnej kolekcji Conscious Exclusive. 

Do pierwszej sukienki dobrałam żakiet a’la Chanel upolowany z osiedlowego second handu za całe 6zł. Całość uzupełniłam mokasynami Wittchen i okularami cat eye z Mango. Cała stylizacja jest mono kolorystyczna i bardzo elegancka, nowoczesności nadają jej tylko tatuaże i fioletowe usta.  Myślę, że takiej stylizacji nie powstydziłaby się sama Coco.

W drugiej stylizacji już trochę bardziej pobawiłam się trendami. Mianowicie do koronkowej małej czarnej z H&M założyłam vintge marynarkę od Armaniego. Poszalałam najbardziej z dodatkami wybrałam do tej stylizacji szklaną, przezroczystą torbkę z Mango a do czarnych szpilek założyłam białe skarpetki z falbanką. Tak skarpetki, kiedyś było to  nie do pomyślenia a teraz jest hitem sezonu. Jest to bardzo kontrowersyjny trend i nie każda z nas jest na tyle odważna by po niego sięgnąć, ale kto jak nie blogerka modowa ma go lansować i do niego przekonywać. Diamentowe kolczyki w uszach to kolczyki z Reserverd za 4zł! Oprócz kolczyków z biżuterii wybrałam jeszcze bransoletki od polskiej marki Bi Artist.

Kochane, która stylizacja jest bliższa Waszemu sercu?

Makijaż i zdjęcia: Weronika Ryczkowska
Ubrania: Sukienka-By Polka, Żakiet i Torebka-Sh, Okulary-MANGO, Szpilki -WOJAS, Mokasyny – Wittchen

http://bypolka.pl/

Fryzura i Zdjęcia: Antoni Kolbusz
Makijaż: Sylwia Wojciechowska
Ubrania: Sukienka- H&M Conscious Exclusive, Marynarka- Giorgio Armani, Torebka – MANGO, Szpilki – WOJAS, Skarpetki i Kolczyki – Reserverd, Bransoletki – Bi Artist,

https://bi-artist.pl/

Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-MADAME GRES

Germaine Émilie Krebs znana wszystkim jako Madame Grès i Alix Barton

 

fot.mat.prasowe
 
Madame urodzona w 1903 roku w Paryżu była wiodącym francuskim producentem mody i projektantem strojów, choć z wykształcenia była rzeźbiarką. Techniki rzeźbiarskie często wykorzystywała w swoich projektach strojów. ,,Praca z tkaniną lub z kamieniem jest dla mnie tym samym ”– mawiała po latach.
Zaczynała od produkcji czapek damskich, aż wreszcie zaczęła skupiać się na haute couture. 
Najpierw jednak podjęła szkolenie z tego krawiectwa w domu mody Maison Premet, który słynął z ogromnej precyzji i doskonałości.Gdy ukończyła ten kurs to udała się do   wydawcy Vogue’a – Michela de Brunhoffa – ze swoimi pierwszymi projektami. De Brunhoff wyśmiał kreacje młodej projektantki odsyłając ją.
 Madame jeszcze bardziej skupiła się na szyciu sukni dla fashionistek, doskonaląc rzemiosło. Po pewnym czasie sam wydawca Vogue’a zachwycił się jej kunsztem i projektami. Opublikował w Vogue kilka strojów,  mało znanej jeszcze wtedy  projektantki. 
 

 

 
Wtedy to założyła dawny dom mody ” Grès haute couture “, a także powiązany dom perfum “Parfums Grès”, który istnieje do dziś w Szwajcarii.  Pamiętana jako “Sfinks Mody” gdyż dbała o każdy detal i była ogromną pracoholiczką. Starała się jak najbardziej ograniczyć szwy by, nie przecinać tkanin. Tworzyła dlatego suknie z jednego kawałka materiału, jeśli były rękawy to wtedy z dwóch. Na najbardziej szykowne projekty wykorzystywała nawet 20 metrów jedwabnego dżerseju. Nie przepadała zbytnio za zdobieniami, haftami czy różnego typu nadrukami, więc też rzadko je stosowała w swoich projektach.Uwielbiała natomiast materiały jednego koloru, które sama plisowała. Swoje projekty prezentowała zawsze bez dodatków i biżuterii, by nie odwracały uwagi od jej stroju. ,,Wulgarność może zabić elegancję ”– mawiała.
Okrzyknięta przez wszystkich  “panią owiniętej i drapowanej sukienki”  oraz “królową draperii”. Najbardziej znana jest z  długich sukni w stylu greckich bogiń i płaszczy ciętych z koła. Jej zainteresowanie i szacunek  dla kobiecego ciała  wywarły trwały wpływ na haute couture i przemysł modowy i jest ona uważana za inspirującą wielu ostatnich projektantów. 
fot.mat.prasowe
W roku 1932 otworzyła pierwszy dom mody pod nazwą La Maison Alix, a w 1933 roku połączyła siły z Juliette Barton i powstał Alix Barton. Madame jednak rok później odeszłaby projektować tylko pod własnym nazwiskiem. Znana była też z tego, że używała żywych modeli do projektowania i szycia ubrań, tworzyła swoje projekty bezpośrednio na modelach. Zamiłowanie szczególne miała do jedwabnych koszul i papierowych taft.
Była także kostiumografem stworzyła kostiumy do spektakli ,,Trojana” czy ,, Wojna się nie odbędzie”, a także do filmu  ,,Pokusa” i ,,Shanghai-Express”. 
Jej projekty często nosiły znane osobowości takie jak  Edith Piaf, Barbare Streisand, Grace Kelly, Grete Garbo,  Marlene Dietrich, nawet sama księżna Windsor i Pierwsza Dama Stanów Zjednoczonych – Jacqueline Kennedy.
fot.mat.prasowe
Gdy poślubiła rosyjskiego malarza zaczęła projektować pod nazwą ,,Madame Gres” to było złączenie imienia jej i męża. Podczas drugiej wojny światowej gdy, Niemcy przęjeły panowanie nad Paryżem, nakazali Madame projektować bure utylitarne stroje. Jednak Madame zbuntowała się i projektowała ubrania w barwach flagi francuskiej, wtedy to władze niemieckie rozkazały zamknąć jej dom mody. Po zamknięciu domu mody wyjechała do Pirenejów, do Paryża powróciła dopiero po jego wyzwoleniu.
Na nowo otworzyła własny dom mody i projektowała jeszcze bardziej doskonałe drapowane greckie suknie bogiń. To jak dbała o każdy detal i szczegół, a także o ludzkie ciało widać w każdym jej projekcie.
W latach 50 zaczęła iść w trochę innym kierunku, zainspirowała się strojami regionalnymi takimi jak kimona czy sari, próbowała też szyć garnitury damskie.
Stworzyła swoje perfumy ,,Cabochard” – uparty, które stały się wtedy najchętniej kupowanymi.
W latach 70 przestała projektować stroje z drapowaniami a bardziej zaczęła eksponować nagie ciało.
Eksponując ciało skonstruowała specjalne otwory peek-a-boo w biustonoszu.
Na koniec kariery  zaprojektowała suknie na zamówienie Huberta de Givenchy w 1989 roku.
Projektowała do końca lat 80, potem odeszła z domu mody i zajęła się hodowlą ptaków egzotycznych. Jej dom mody kupił Bernard Tapie, a następnie Jacques Esterel. Wskutek niezapłaconego czynszu ogłoszono upadłość domu, który potem odkupiła japońska firma Yagi Tsusho Limited, a projektantem głównym był Lloyd Klein.
 
fot.mat.prasowe
 
Gdy przeszła na emeryturę z powodu problemów z licencją jej perfum straciła całą fortuną na którą całe życie pracowała aż sześć dekad. Niestety została bankrutem, ale na szczęście mogła liczyć na pomoc przyjaciół Huberta Givenchy’ego, Pierre’a Cardin’a i Yvesa Saint Laurenta.
Na starość jej córka Anne oddała ją do domu spokojnej starości gdzie tam zmarła 24 listopada 1993 roku. Zmarła dosłownie kilka dni przed 90 urodzinami, ale jej śmierć oficjalnie ogłoszono dopiero rok później.
 
 
 
Jest kobietą, która bardzo liczy się w historii mod– powiedział projektant Azzedine Alaïa.
 
 
My kobiety zawdzięczamy jej:
  • drapowania,
fot.mat.prasowe
 
  • mode na greckie suknie plisowane,
fot.mat.prasowe
  • mode na noszenie turbanów,
fot.mat.prasowe
 
  • perfumy
fot.mat.prasowe
 
Zasady Stylu Madame Gres:
 
1. Zero makijażu.
2. Turban na głowie.
3. Proste w formie ubrania.
4. Duże pierścienie na dłoniach.
5. Minimalizm.

Źródła:Wikipedia.
Zdjęcia: Wikipedia i Google. 
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

 

Ikona Mody-ELSA SCHIAPARELLI


Elsa Schiaparelli

„Zawdzięczamy jej wypchane ramiona i kopertową sukienkę. Także ubrania w deseń moro. Wielu projektantów do dziś wykorzystuje jej najbardziej ekscentryczne pomysły. To dlaczego mało kto wie o Elsie Schiaparelli?”
fot.mat.prasowe
,,O Coco Chanel, rywalce Elsy, mówi się i pisze bardzo dużo, a o Schiaparelli świat jakby zapomniał, a to ona zrewolucjonizowała świat damskiej mody swoimi nietuzinkowymi, awangardowymi i niezapomnianymi kreacjami, które powstały często we współpracy z surrealistami. To ona także zainicjowała pojawienie się wybiegów dla modelek.”
 
 ,,Choć obie były głównymi protagonistkami mody światowej lat 30. i chociaż Chanel wprowadziła nieśmiertelną klasykę i elegancję, to właśnie kreacje Schiaparelli były inspiracją dla wielu późniejszych kreatorów mody takich jak Yves Saint Laurent (1980) czy Giorgio Armani, który zadedykował stylistce kolekcję wiosna-lato 2005.”
 
 

Elsa Schiaparell urodziła się w 1890r. we Włoszech w bardzo konserwatywnej rodzinie. Była uważana za brzydką przez rodzinę i pragneła stać się piękną, więc zasiała kwiaty w uszach, gardle i ustach. Ogrody pełne kwiatów są piękne i byłaby jedyną taką kobietą na świecie – pomyślała.  Ale efekt był odwrotny , a jej  matka w popłochu przyprowadziła pomoc medyczną .Gdy miała zaledwie 14 lat, Elsa napisała i wydała  tomik wierszy pt.„Arethusa”, który za namową kuzyna został opublikowany. Tomik ten choć cieszył się zainteresowaniem   prasy to rodzinie wywołał duży skandal, w skutek czego Elsa została odesłana do szkoły klasztornej w Szwajcarii, z której  szybko ją wyrzucono. Przyjaciółka jej  siostry poszukiwała opiekunki do dzieci w Londynie i  Elsa, wykorzystała tą okazję wyjazdu do Londynu. Będąc w Anglii podczas wykładu  o teozofii poznała przyszłego męża, pół Polaka, pół Bretończyka. Spędzili razem noc i pomimo sprzeciwów rodziny, pobrali się. Mąż Elsy nie chiał mieszkać w Angli, więc wspólnie wyjechali do Nicei. Elsa czuła się tam bardzo osamotniona i znalała rozrywkę  kasynie w Monte Carlo i przegrywała tam swoje oszczędności i podziwiała wielki świat.  Postanowili, że wyjadą do Ameryki , gdzie zaszła w ciążę. Sytuacja finansowa Elsy była wtedy tak marna że,  jej córka Gogo spała w skrzynce po pomarańczach. Elsa pracowała dorywczo i  otrzymywała pieniądze od rodziny z Włoch.  

fot.mat.prasowe

Nie dość  problemów okazało się, że  Gogo cierpi na dziecięcy paraliż i z trudnością się porusza.  Wtedy to z  pomocą przyszła przyjaciółka, która zaoferowała  wyjazd do Paryża na własny koszt. Elsa najpierw załatwiła rozwód z nieobecnym mężem i popłynęła do miasta, które miało dać jej szczęście. Na początku  posługiwała się polskim paszportem byłego męża, jednak, że Włochy były bliższe jej sercu. to załatwiła włoski paszport oraz zmieniła nazwisko Gogo na swoje rodowe. W tym czasie w Elsie zaczynała się miłość do mody.  Miała ogromny talent do rzeżbiarstwa i malarstwa, ale pragneła tworzyć modę. Najpierw zaniosła własne projekty  do domu mody Maggy Rouff, n iestety nie poznali się tam na jej talencie, a nawet stwierdzili, że Elsa go nie posiada. W roku 1927 kiedy spotkała się z elegancką przyjaciółkę z Ameryki, która miała  na sobie bardzo prosty a zarazem elegancki sweter kupiony w Ameryce.  Elsa dowiedziała się od przyjaciółki, gdzie go kupiła i  skontaktowała się ze sprzedawcą tego swetra. Elsa zaprojektowała sweter z wzorem chusty zawiązanej wokół szyi, białej na czarnym tle i poprosiła Armenkę o wykonanie tego modelu. Pierwszy sweter wyszedł okropnie, drugi ciut lepiej, a trzeci już nieskazitelnie. Elsa sama założyła go na lunch z przyjaciółmi i zrobił taką furorę, że każda z pań chciała go mieć!

fot.mat.prasowe

 

Po sukcesie ze swetrami, znalazła lokal przy Rue de la Paix 4 i tak powstał dom mody Schiaparelli – Pour Le Sport. Elsa była bardzo nieśmiała, ale o dziwo często zakładała ekstrawaganckie stroje.
Antoine (Antoni Cierplikowski) wykonał dla niej kolorowe peruki, które zakładała do swoich kreacji.  
W 1935 roku przeniosła dom mody na Place Vendome 21 i to tu otworzyła pierwszy na świecie butik z gotowymi ubiorami i akcesoriami, które można było nabyć od ręki. Ozdobą największą salonu był drewniany manekin nazwany Pascal oraz jego ,,żona” Pascaline. Elsa wprowadziła wypchane ramiona do swoich kolekcji oraz bardzo surrealistyczne dodatki np. rękawiczki z paznokciami.

fot.mat.prasowe

 

Choć Elsa nie znała zasad kroju to uważała że ubiór musi być architektoniczny i musi współgrać z ciałem. Do swoich projektów wprowadzałą motywy serc przebitych strzałami jak z marynarskich tatuaży, wyhaftowane szkielety wyglądające jakby kobieta była prześwietlana, budząc oburzenie burżuazji oraz zachwyt prasy. Była Pierwsza suknia wieczorowa jej projektu była z żakietem z czarnej i białej krepy, posiadała szarfy krzyżujące się na plecach i wiązane z przodu. Prostota w całej swej okazałości, która stała się wielkim sukcesem. W 1929 roku wprowadziła zamek błyskawiczny do swoich ubiorów i wywołała sensacje, był on nie tylko funkcjonalny ale i dekoracyjny. Szokiem były spódnico-spodnie, które nosiła na Wimbledonie tenisistka  Lily de Alvarez w 1931 roku.

fot.mat.prasowe



Pewnego dnia do jej domu mody zawitała  piękna aktorka Mae West, jej idealna figura tak zafascynowała Elsę, że następnego dnia poprosiła rzeźbiarkę Leonore Fini, aby wykonała rzeźbę aktorki i tak powstał kształt butelki perfum Schiaparelli. Sam zapach  był komponowany rok, a nazwa musiała zaczynać się na literę S., więc Elsa nazwała perfumy „Shocking”.  Jednocześnie wylansowała wyraźisty różowy kolor „schocking pink”, który stał się symbolem Schiaparelli.

 

fot.mat.prasowe

 

W roku 1936 razem z Salvadorem Dali zaprojektowała ubiory z kieszeniami w kształcie szuflad oraz suknię z wielkim nadrukowanym czerwonym homarem. Założyła ją przyszła Księżna Windsoru Wallis Simpson. Ku niezadowoleniu Dalego nie ozdobiła jej prawdziwym majonezem.

Razem też zaprojektowali  suknię szkielet z zaznaczonymi żebrami oraz suknię płaczącą, a z żoną Dalego zaprojektowała kapelusz w kształcie damskiego buta.

fot.mat.prasowe

 

W 1937 w kolaboracji z Jeanem Cocteau powstała kolekcja z motywami twarzy z profilu, które Elsa nakazała wyhaftować na płaszczach, sukniach oraz akcesoriach stroju. Rok później po wizycie w cyrku zaprojektowała kolekcję z motywami akrobatów i zwierząt, potem powstała kolekcja pogańska, zodiakalna,  muzyczna i comedia del arte.

fot.mat.prasowe

 

W 1939 zaprojektowała kombinezon z ogromnymi kieszeniami, które mogły zastąpić torebkę w czasie nalotów. Na czas okupacji wyjechała z Paryża do Ameryki. W 1945 roku powróciła i zaprezentowała pierwszą powojenną kolekcję. W najnowszych projektach pokazała czarne hafty z dżetami na jaskrawych tłach. W 1947 roku zatrudniła Hubert de Givenchy jako  projektanta jej domu mody, którego potem zastąpił w 1951 roku Philippe Venet. 
 
fot.mat.prasowe

 

Fascynował ją świat sztuki, współpracowała z takimi sławami jak Jean Cocteau, Christian Berard i Salvador Dali.  Od Dalego pochodzą spektakularne wykończenia kieszeni w kształcie ust, torebki z czarnego aksamitu w formie telefonu, suknie wieczorowe z gigantycznymi langustami oraz kapelusze w formie buta. Elsa słyneła z niezwykłych, teatralnych pokazów mody skoncentrowanych wokół jednego, przewodniego tematu. Do najciekawszych należał “Stop, Look and Listen”. 

 
fot.mat.prasowe

Niekonwencjonalne stroje Elsy Schiaparelli nosiły m.in. Marlena Dietrich, Joan Crawford czy Katherine Hepburn.
Schiaparelli projektowała również kostiumy filmowe do amerykańskich produkcji oraz biżuterię i akcesoria.Wiele pomysłów kreacji i materiałów, które wykorzystywała w swoich kolekcjach, przejęli awangardowi projektanci końca XX w., np. Jean-Paul Gaultier, Vivienne Westwood, Rei Kawakubo.

fot.mat.prasowe



W 1954 Elsa wydała autobiografię “A shocking life”. U jej boku zaczynały takie gwiazdy mody jak Pierre Cardin i Hubert de Givenchy. Projektantka zmarła w Paryżu w 1973 roku.

W 2014 powstała, pierwsza po jej śmierci, kolekcja haute couture. Dyrektorem artystycznym został Marco Zanini a ambasadorką marki Farida Khelfa. 
fot.mat.prasowe
Projektowanie ubrań to nie zawód. To sztuka. Jedna z najtrudniejszych najbardziej rozczarowujących, ponieważ ledwie kreacja jest gotowa, już należy do przeszłości” – mawiała słynna projektantka Elsa Schiaparelli.
fot.mat.prasowe

 

My kobiety zawdzięczamy jej:
 
  • najkreatywniejsze okrycia głowy,
 
fot.mat.prasowe
  •  modę na wypchane poduszkami ramiona i bardzo mocno zdobione,
fot.mat.prasowe
  • włosowate wykończenia dodatków i ubrań,
fot.mat.prasowe
  • zdobienie ubrań i dodatków motywem owadów,
fot.mat.prasowe
  • awangardowe rękawiczki,
fot.mat.prasowe
  • modę na motyw homara, 
fot.mat.prasowe
  • modę na deseń moro,
fot.mat.prasowe
  • stworzenie ubrań z lnu, 
fot.mat.prasowe
  • stworzenie sukienek kopertowych, 
fot.mat.prasowe
Zasady Stylu Elsy Schiaparelli:
1. Ekstrawagancja i Szyk.
2. Kolorowe peruki.
3. Wypchane ramiona
4. Awangardowe okrycia głowy.
5. Ogrom biżuterii.
Źródła:Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
 

Miłej lektury,

Anrika i szafa gra