Ikona Mody-HUBERT DE GIVENCHY
Ikona Mody-MADAME GRES
Germaine Émilie Krebs znana wszystkim jako Madame Grès i Alix Barton
|
| fot.mat.prasowe |
Madame urodzona w 1903 roku w Paryżu była wiodącym francuskim producentem mody i projektantem strojów, choć z wykształcenia była rzeźbiarką. Techniki rzeźbiarskie często wykorzystywała w swoich projektach strojów. ,,Praca z tkaniną lub z kamieniem jest dla mnie tym samym ”– mawiała po latach.
Zaczynała od produkcji czapek damskich, aż wreszcie zaczęła skupiać się na haute couture.
Najpierw jednak podjęła szkolenie z tego krawiectwa w domu mody Maison Premet, który słynął z ogromnej precyzji i doskonałości.Gdy ukończyła ten kurs to udała się do wydawcy Vogue’a – Michela de Brunhoffa – ze swoimi pierwszymi projektami. De Brunhoff wyśmiał kreacje młodej projektantki odsyłając ją.
Madame jeszcze bardziej skupiła się na szyciu sukni dla fashionistek, doskonaląc rzemiosło. Po pewnym czasie sam wydawca Vogue’a zachwycił się jej kunsztem i projektami. Opublikował w Vogue kilka strojów, mało znanej jeszcze wtedy projektantki.
Wtedy to założyła dawny dom mody ” Grès haute couture “, a także powiązany dom perfum “Parfums Grès”, który istnieje do dziś w Szwajcarii. Pamiętana jako “Sfinks Mody” gdyż dbała o każdy detal i była ogromną pracoholiczką. Starała się jak najbardziej ograniczyć szwy by, nie przecinać tkanin. Tworzyła dlatego suknie z jednego kawałka materiału, jeśli były rękawy to wtedy z dwóch. Na najbardziej szykowne projekty wykorzystywała nawet 20 metrów jedwabnego dżerseju. Nie przepadała zbytnio za zdobieniami, haftami czy różnego typu nadrukami, więc też rzadko je stosowała w swoich projektach.Uwielbiała natomiast materiały jednego koloru, które sama plisowała. Swoje projekty prezentowała zawsze bez dodatków i biżuterii, by nie odwracały uwagi od jej stroju. ,,Wulgarność może zabić elegancję ”– mawiała.
Okrzyknięta przez wszystkich “panią owiniętej i drapowanej sukienki” oraz “królową draperii”. Najbardziej znana jest z długich sukni w stylu greckich bogiń i płaszczy ciętych z koła. Jej zainteresowanie i szacunek dla kobiecego ciała wywarły trwały wpływ na haute couture i przemysł modowy i jest ona uważana za inspirującą wielu ostatnich projektantów.
 |
| fot.mat.prasowe |
W roku 1932 otworzyła pierwszy dom mody pod nazwą La Maison Alix, a w 1933 roku połączyła siły z Juliette Barton i powstał Alix Barton. Madame jednak rok później odeszłaby projektować tylko pod własnym nazwiskiem. Znana była też z tego, że używała żywych modeli do projektowania i szycia ubrań, tworzyła swoje projekty bezpośrednio na modelach. Zamiłowanie szczególne miała do jedwabnych koszul i papierowych taft.
Była także kostiumografem stworzyła kostiumy do spektakli ,,Trojana” czy ,, Wojna się nie odbędzie”, a także do filmu ,,Pokusa” i ,,Shanghai-Express”.
Jej projekty często nosiły znane osobowości takie jak Edith Piaf, Barbare Streisand, Grace Kelly, Grete Garbo, Marlene Dietrich, nawet sama księżna Windsor i Pierwsza Dama Stanów Zjednoczonych – Jacqueline Kennedy.
 |
| fot.mat.prasowe |
Gdy poślubiła rosyjskiego malarza zaczęła projektować pod nazwą ,,Madame Gres” to było złączenie imienia jej i męża. Podczas drugiej wojny światowej gdy, Niemcy przęjeły panowanie nad Paryżem, nakazali Madame projektować bure utylitarne stroje. Jednak Madame zbuntowała się i projektowała ubrania w barwach flagi francuskiej, wtedy to władze niemieckie rozkazały zamknąć jej dom mody. Po zamknięciu domu mody wyjechała do Pirenejów, do Paryża powróciła dopiero po jego wyzwoleniu.
Na nowo otworzyła własny dom mody i projektowała jeszcze bardziej doskonałe drapowane greckie suknie bogiń. To jak dbała o każdy detal i szczegół, a także o ludzkie ciało widać w każdym jej projekcie.
W latach 50 zaczęła iść w trochę innym kierunku, zainspirowała się strojami regionalnymi takimi jak kimona czy sari, próbowała też szyć garnitury damskie.
Stworzyła swoje perfumy ,,Cabochard” – uparty, które stały się wtedy najchętniej kupowanymi.
W latach 70 przestała projektować stroje z drapowaniami a bardziej zaczęła eksponować nagie ciało.
Eksponując ciało skonstruowała specjalne otwory peek-a-boo w biustonoszu.
Na koniec kariery zaprojektowała suknie na zamówienie Huberta de Givenchy w 1989 roku.
Projektowała do końca lat 80, potem odeszła z domu mody i zajęła się hodowlą ptaków egzotycznych. Jej dom mody kupił Bernard Tapie, a następnie Jacques Esterel. Wskutek niezapłaconego czynszu ogłoszono upadłość domu, który potem odkupiła japońska firma Yagi Tsusho Limited, a projektantem głównym był Lloyd Klein.
 |
| fot.mat.prasowe |
Gdy przeszła na emeryturę z powodu problemów z licencją jej perfum straciła całą fortuną na którą całe życie pracowała aż sześć dekad. Niestety została bankrutem, ale na szczęście mogła liczyć na pomoc przyjaciół Huberta Givenchy’ego, Pierre’a Cardin’a i Yvesa Saint Laurenta.
Na starość jej córka Anne oddała ją do domu spokojnej starości gdzie tam zmarła 24 listopada 1993 roku. Zmarła dosłownie kilka dni przed 90 urodzinami, ale jej śmierć oficjalnie ogłoszono dopiero rok później.
Jest kobietą, która bardzo liczy się w historii mody – powiedział projektant Azzedine Alaïa.
My kobiety zawdzięczamy jej:
- drapowania,
 |
| fot.mat.prasowe |
- mode na greckie suknie plisowane,
 |
| fot.mat.prasowe |
- mode na noszenie turbanów,
 |
| fot.mat.prasowe |
- perfumy
 |
| fot.mat.prasowe |
Zasady Stylu Madame Gres:
1. Zero makijażu.
2. Turban na głowie.
3. Proste w formie ubrania.
4. Duże pierścienie na dłoniach.
5. Minimalizm.
Źródła:Wikipedia.
Zdjęcia: Wikipedia i Google. Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
Ikona Mody-ELSA SCHIAPARELLI
Elsa Schiaparelli
„Zawdzięczamy jej wypchane ramiona i kopertową sukienkę. Także ubrania w deseń moro. Wielu projektantów do dziś wykorzystuje jej najbardziej ekscentryczne pomysły. To dlaczego mało kto wie o Elsie Schiaparelli?”
|
| fot.mat.prasowe |
,,O Coco Chanel, rywalce Elsy, mówi się i pisze bardzo dużo, a o Schiaparelli świat jakby zapomniał, a to ona zrewolucjonizowała świat damskiej mody swoimi nietuzinkowymi, awangardowymi i niezapomnianymi kreacjami, które powstały często we współpracy z surrealistami. To ona także zainicjowała pojawienie się wybiegów dla modelek.”
,,Choć obie były głównymi protagonistkami mody światowej lat 30. i chociaż Chanel wprowadziła nieśmiertelną klasykę i elegancję, to właśnie kreacje Schiaparelli były inspiracją dla wielu późniejszych kreatorów mody takich jak Yves Saint Laurent (1980) czy Giorgio Armani, który zadedykował stylistce kolekcję wiosna-lato 2005.”
Elsa Schiaparell urodziła się w 1890r. we Włoszech w bardzo konserwatywnej rodzinie. Była uważana za brzydką przez rodzinę i pragneła stać się piękną, więc zasiała kwiaty w uszach, gardle i ustach. Ogrody pełne kwiatów są piękne i byłaby jedyną taką kobietą na świecie – pomyślała. Ale efekt był odwrotny , a jej matka w popłochu przyprowadziła pomoc medyczną .Gdy miała zaledwie 14 lat, Elsa napisała i wydała tomik wierszy pt.„Arethusa”, który za namową kuzyna został opublikowany. Tomik ten choć cieszył się zainteresowaniem prasy to rodzinie wywołał duży skandal, w skutek czego Elsa została odesłana do szkoły klasztornej w Szwajcarii, z której szybko ją wyrzucono. Przyjaciółka jej siostry poszukiwała opiekunki do dzieci w Londynie i Elsa, wykorzystała tą okazję wyjazdu do Londynu. Będąc w Anglii podczas wykładu o teozofii poznała przyszłego męża, pół Polaka, pół Bretończyka. Spędzili razem noc i pomimo sprzeciwów rodziny, pobrali się. Mąż Elsy nie chiał mieszkać w Angli, więc wspólnie wyjechali do Nicei. Elsa czuła się tam bardzo osamotniona i znalała rozrywkę kasynie w Monte Carlo i przegrywała tam swoje oszczędności i podziwiała wielki świat. Postanowili, że wyjadą do Ameryki , gdzie zaszła w ciążę. Sytuacja finansowa Elsy była wtedy tak marna że, jej córka Gogo spała w skrzynce po pomarańczach. Elsa pracowała dorywczo i otrzymywała pieniądze od rodziny z Włoch.
 |
| fot.mat.prasowe |
Nie dość problemów okazało się, że Gogo cierpi na dziecięcy paraliż i z trudnością się porusza. Wtedy to z pomocą przyszła przyjaciółka, która zaoferowała wyjazd do Paryża na własny koszt. Elsa najpierw załatwiła rozwód z nieobecnym mężem i popłynęła do miasta, które miało dać jej szczęście. Na początku posługiwała się polskim paszportem byłego męża, jednak, że Włochy były bliższe jej sercu. to załatwiła włoski paszport oraz zmieniła nazwisko Gogo na swoje rodowe. W tym czasie w Elsie zaczynała się miłość do mody. Miała ogromny talent do rzeżbiarstwa i malarstwa, ale pragneła tworzyć modę. Najpierw zaniosła własne projekty do domu mody Maggy Rouff, n iestety nie poznali się tam na jej talencie, a nawet stwierdzili, że Elsa go nie posiada. W roku 1927 kiedy spotkała się z elegancką przyjaciółkę z Ameryki, która miała na sobie bardzo prosty a zarazem elegancki sweter kupiony w Ameryce. Elsa dowiedziała się od przyjaciółki, gdzie go kupiła i skontaktowała się ze sprzedawcą tego swetra. Elsa zaprojektowała sweter z wzorem chusty zawiązanej wokół szyi, białej na czarnym tle i poprosiła Armenkę o wykonanie tego modelu. Pierwszy sweter wyszedł okropnie, drugi ciut lepiej, a trzeci już nieskazitelnie. Elsa sama założyła go na lunch z przyjaciółmi i zrobił taką furorę, że każda z pań chciała go mieć!
 |
| fot.mat.prasowe |
Po sukcesie ze swetrami, znalazła lokal przy Rue de la Paix 4 i tak powstał dom mody Schiaparelli – Pour Le Sport. Elsa była bardzo nieśmiała, ale o dziwo często zakładała ekstrawaganckie stroje.
Antoine (Antoni Cierplikowski) wykonał dla niej kolorowe peruki, które zakładała do swoich kreacji.
W 1935 roku przeniosła dom mody na Place Vendome 21 i to tu otworzyła pierwszy na świecie butik z gotowymi ubiorami i akcesoriami, które można było nabyć od ręki. Ozdobą największą salonu był drewniany manekin nazwany Pascal oraz jego ,,żona” Pascaline. Elsa wprowadziła wypchane ramiona do swoich kolekcji oraz bardzo surrealistyczne dodatki np. rękawiczki z paznokciami.
 |
| fot.mat.prasowe |
Choć Elsa nie znała zasad kroju to uważała że ubiór musi być architektoniczny i musi współgrać z ciałem. Do swoich projektów wprowadzałą motywy serc przebitych strzałami jak z marynarskich tatuaży, wyhaftowane szkielety wyglądające jakby kobieta była prześwietlana, budząc oburzenie burżuazji oraz zachwyt prasy. Była Pierwsza suknia wieczorowa jej projektu była z żakietem z czarnej i białej krepy, posiadała szarfy krzyżujące się na plecach i wiązane z przodu. Prostota w całej swej okazałości, która stała się wielkim sukcesem. W 1929 roku wprowadziła zamek błyskawiczny do swoich ubiorów i wywołała sensacje, był on nie tylko funkcjonalny ale i dekoracyjny. Szokiem były spódnico-spodnie, które nosiła na Wimbledonie tenisistka Lily de Alvarez w 1931 roku.
 |
| fot.mat.prasowe |
Pewnego dnia do jej domu mody zawitała piękna aktorka Mae West, jej idealna figura tak zafascynowała Elsę, że następnego dnia poprosiła rzeźbiarkę Leonore Fini, aby wykonała rzeźbę aktorki i tak powstał kształt butelki perfum Schiaparelli. Sam zapach był komponowany rok, a nazwa musiała zaczynać się na literę S., więc Elsa nazwała perfumy „Shocking”. Jednocześnie wylansowała wyraźisty różowy kolor „schocking pink”, który stał się symbolem Schiaparelli.
 |
| fot.mat.prasowe |
W roku 1936 razem z Salvadorem Dali zaprojektowała ubiory z kieszeniami w kształcie szuflad oraz suknię z wielkim nadrukowanym czerwonym homarem. Założyła ją przyszła Księżna Windsoru Wallis Simpson. Ku niezadowoleniu Dalego nie ozdobiła jej prawdziwym majonezem.
Razem też zaprojektowali suknię szkielet z zaznaczonymi żebrami oraz suknię płaczącą, a z żoną Dalego zaprojektowała kapelusz w kształcie damskiego buta.
 |
| fot.mat.prasowe |
W 1937 w kolaboracji z Jeanem Cocteau powstała kolekcja z motywami twarzy z profilu, które Elsa nakazała wyhaftować na płaszczach, sukniach oraz akcesoriach stroju. Rok później po wizycie w cyrku zaprojektowała kolekcję z motywami akrobatów i zwierząt, potem powstała kolekcja pogańska, zodiakalna, muzyczna i comedia del arte.
 |
| fot.mat.prasowe |
W 1939 zaprojektowała kombinezon z ogromnymi kieszeniami, które mogły zastąpić torebkę w czasie nalotów. Na czas okupacji wyjechała z Paryża do Ameryki. W 1945 roku powróciła i zaprezentowała pierwszą powojenną kolekcję. W najnowszych projektach pokazała czarne hafty z dżetami na jaskrawych tłach. W 1947 roku zatrudniła Hubert de Givenchy jako projektanta jej domu mody, którego potem zastąpił w 1951 roku Philippe Venet.
 |
| fot.mat.prasowe |
Fascynował ją świat sztuki, współpracowała z takimi sławami jak Jean Cocteau, Christian Berard i Salvador Dali. Od Dalego pochodzą spektakularne wykończenia kieszeni w kształcie ust, torebki z czarnego aksamitu w formie telefonu, suknie wieczorowe z gigantycznymi langustami oraz kapelusze w formie buta. Elsa słyneła z niezwykłych, teatralnych pokazów mody skoncentrowanych wokół jednego, przewodniego tematu. Do najciekawszych należał “Stop, Look and Listen”.
 |
| fot.mat.prasowe |
Niekonwencjonalne stroje Elsy Schiaparelli nosiły m.in. Marlena Dietrich, Joan Crawford czy Katherine Hepburn.
Schiaparelli projektowała również kostiumy filmowe do amerykańskich produkcji oraz biżuterię i akcesoria.Wiele pomysłów kreacji i materiałów, które wykorzystywała w swoich kolekcjach, przejęli awangardowi projektanci końca XX w., np. Jean-Paul Gaultier, Vivienne Westwood, Rei Kawakubo.
 |
| fot.mat.prasowe |
W 1954 Elsa wydała autobiografię “A shocking life”. U jej boku zaczynały takie gwiazdy mody jak Pierre Cardin i Hubert de Givenchy. Projektantka zmarła w Paryżu w 1973 roku.
W 2014 powstała, pierwsza po jej śmierci, kolekcja haute couture. Dyrektorem artystycznym został Marco Zanini a ambasadorką marki Farida Khelfa.
W 2014 powstała, pierwsza po jej śmierci, kolekcja haute couture. Dyrektorem artystycznym został Marco Zanini a ambasadorką marki Farida Khelfa.
 |
| fot.mat.prasowe |
“Projektowanie ubrań to nie zawód. To sztuka. Jedna z najtrudniejszych i najbardziej rozczarowujących, ponieważ ledwie kreacja jest gotowa, już należy do przeszłości” – mawiała słynna projektantka Elsa Schiaparelli.
 |
| fot.mat.prasowe |
My kobiety zawdzięczamy jej:
- najkreatywniejsze okrycia głowy,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na wypchane poduszkami ramiona i bardzo mocno zdobione,
 |
| fot.mat.prasowe |
- włosowate wykończenia dodatków i ubrań,
 |
| fot.mat.prasowe |
- zdobienie ubrań i dodatków motywem owadów,
 |
| fot.mat.prasowe |
- awangardowe rękawiczki,
|
| fot.mat.prasowe |
- modę na motyw homara,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na deseń moro,
 |
| fot.mat.prasowe |
- stworzenie ubrań z lnu,
 |
| fot.mat.prasowe |
- stworzenie sukienek kopertowych,
 |
| fot.mat.prasowe |
Zasady Stylu Elsy Schiaparelli:
1. Ekstrawagancja i Szyk.
2. Kolorowe peruki.
3. Wypchane ramiona
4. Awangardowe okrycia głowy.
5. Ogrom biżuterii.
Źródła:Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra
Ikona Mody-RITA HAYWORTH
Margarita Carmen Cansino znana wszystkim jako Rita Hayworth.
 |
| fot.mat.prasowe |
Rita amerykańska aktorka i tancerka pochodzenia hiszpańsko-angielsko-irlandzkiego urodzona na Brooklynie w Nowym Jorku 17 października 1918.Niekwestionowana królowa lat 40 jedna z pierwszych supergwiazd kina. Śpiewali o niej Tom Waits i Madonna, a Jack White z The White Stripes oprócz utworu, w którym snuje marzenia o spotkaniu z nią, nazwał jedną ze swoich gitar imieniem Rita. Jej wizerunek znalazł się nawet na kadłubie bomby atomowej, a Marylin Monroe można uznać jedynie za spadkobierczynię jej schedy.
Wychowywała się w rodzinie tancerzy jako córka pochodzącego z Hiszpanii Eduarda Cansino i Volgi Margaret z pchodzenia angielsko-irlandzkiego.
Od roku 1932 młoda Margarita Carmen Cansino występowała wraz ze swoim ojcem, tancerzem flamenco w nocnych klubach i na pokazach tańców hiszpańskich.
W latach 20 dorabiała jako fotomodelka i została znaną pin – up girl.
– Jej zdjęcie każdy żołnierz albo miał albo kojarzył. Innej opcji nie było – wspominał aktor Eli Wallach, weteran wojenny.
 |
| fot.mat.prasowe |
Sukces osiągnęła w 1946 roku, dzięki tytułowej roli Gildy Mundson Farrell, nieszczęśliwej żony właściciela kasyna, która w pracowniku męża rozpoznaje dawnego ukochanego w filmie noir Charlesa Vidora Gilda. Scena, w której Hayworth śpiewa “Put the Blame on Mame” i zdejmuje rękawiczkę, przeszła do historii kina jako jedna z najbardziej erotycznych scen. Rita Hayworth została jedną z najlepiej zarabiających gwiazd w historii Hollywood, okrzyknięta uosobieniem seksu i femme fatale.
Kryzys przyszedł w połowie lat 50,wtedy to pojawiły się problemy z alkoholem. Definitywny koniec jej kariery nastąpił w 1972. Powodem była postępująca choroba Alzheimera, na którą zmarła w samotności w 1987 roku.
 |
| fot.mat.prasowe |
My kobiety zawdzięczamy jej :
- modę na rude fale,
 |
| fot.mat.prasowe |
- noszenie mocno zdobionych rękawiczek,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na satynowe ubrania,
 |
| fot.mat.prasowe |
- ubieranie długich sukien z wysokim rozporkiem,
 |
| fot.mat.prasowe |
- noszenie sukienek z bogato zdobionymi aplikacjami,
 |
| fot.mat.prasowe |
Zasady Stylu Rity Hayworth:
1. Ogniste falowane włosy.
2. Długie rzęsy i nieskazitelny make – up.
3. Satynowe ubrania.
4. Suknie bogato zdobione.
5.Eleganckie rękawiczki.
Źródła: Wikipedia.
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
Ikona Mody-KATHARINE HEPBURN
Katharine Houghton Hepburn znana wszystkim jako Katharine Hepburn
TRENDSETTERKA, SNOBKA I MIŁOŚNICZKA MĘSKICH UBRAŃ
TRENDSETTERKA, SNOBKA I MIŁOŚNICZKA MĘSKICH UBRAŃ
 |
| fot.mat.prasowe |
Katharine ur. 12 maja 1907 w Hartford, aktorka amerykańska, laureatka czterech Oscarów i dwunastu nominacji w kategorii najlepszej aktorki pierwszoplanowej.
Urodziła się jako drugie z sześciorga dzieci chirurga Thomasa N. Hepburna i sufrażystki Katharine Marthy Houghton. Hepburn początkowo uczyła się w domu, później zaczęła uczęszczać do Bryn Mawr College.
 |
| fot.mat.prasowe |
Aktorstwem zainteresowała się w college’u, biorąc udział w szkolnych przedstawieniach. Po ukończeniu szkoły poślubiła Smitha 12 grudnia 1928 (rozwiedli się w 1934 r.). Zaraz po zawarciu małżeństwa młoda para wyjechała do Nowego Jorku.
 |
| fot.mat.prasowe |
Jak większość aktorek tamtego okresu, Hepburn zaczęła swoją karierę od występów na Broadwayu. Pierwszą główną rolę zagrała w przedstawieniu sztuki George’a Middletona i A.E. Thomasa pt. The Big Pond.
Na ekranie debiutowała w dramacie George’a Cukora A Bill of Divorcement, gdzie zagrała u boku Johna Barrymore’a (dziadka aktorki Drew Barrymore).
Pierwszy film z jej udziałem przyniósł tak niespodziewany sukces, że wytwórnia RKO podpisała z nią kontrakt na pięć kolejnych filmów. Już za rolę w swoim drugim filmie Poranna chwała zdobyła pierwszego w swojej karierze Oscara (dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej) w 1933 r.
 |
| fot.mat.prasowe |
Starała się także o rolę Scarlett O’Hary w Przeminęło z wiatrem, ale powierzono ją wówczas mało znanej Vivien Leigh. Zniechęcona porażkami swoich filmów Hepburn wróciła na deski teatru.
 |
| fot.mat.prasowe |
Przełomem okazał się jej występ w Filadelfijskiej opowieści, gdzie grała rolę Tracy Lord. Postać tę najpierw grała w teatrze, dopiero potem postanowiono stworzyć film (prawa do powstania filmu zakupił dla niej specjalnie Howard Hughes). Krytycy wystawili jej bardzo pochlebne recenzje, przyznali nagrodę nowojorskiego stowarzyszenia krytyków. Ponadto otrzymała trzecią nominację do Oscara.
 |
| fot.mat.prasowe |
Dwa lata później trafiła na plan Kobiety roku. Otrzymała kolejną nominację do Oscara.
Na planie Kobiety roku partnerował jej popularny aktor Spencer Tracy. Szybko zaiskrzyło między Tracym i Hepburn. Romans na planie zapoczątkował ich trwający ponad 25 lat związek. Hepburn tej miłości podporządkowała całe późniejsze życie. Nie mogli wziąć ślubu, ponieważ Tracy jako katolik nie chciał rozwieść się ze swoją dotychczasową żoną. Razem wystąpili jeszcze w ośmiu filmach w Keeper of the Flame (1942) George’a Cukora, Bez miłości (1945) Harolda S. Bucqueta, Morzu traw (1947) Elia Kazana, Stanie Unii (1948) Franka Capry. W Żebrze Adama (1949) Cukora, w komediach Pat i Mike (1952) Cukora, Biuro na tranzystorach (1957) Waltera Lang i Zgadnij, kto przyjdzie na obiad (1967) Stanleya Kramera.
 |
| fot.mat.prasowe |
W 1951 r. zagrała jedną ze swoich najlepszych ról w filmie Afrykańska królowa. Jej partnerem był Humphrey Bogart.
Otrzymała za ten film kolejną nominację do Oscara, ale statuetka powędrowała do najlepszej przyjaciółki Katharine – Vivien Leigh, która wcieliła się w rolę Blanche DuBois w Tramwaju zwanym pożądaniem. Aktorka była świadkiem na ślubie Vivien i Laurence Oliviera.
W latach 60. wystąpiła zaledwie cztery razy na ekranie, z czego dwie role przyniosły jej Oscary. W 1962 r. za sprawą filmu U kresu dniabyła nominowana znowu z m.in. Bette Davis, ale nagrodę przyznano Anne Bancroft. W tym samym roku za rolę w tym samym filmie dostała nagrodę dla najlepszej aktorki na festiwalu w Cannes.
 |
| fot.mat.prasowe |
W 1968 r. dostała Oscara za rolę w filmie Zgadnij, kto przyjdzie na obiad; pokonała Anne Bancroft oraz Faye Dunaway i Audrey Hepburn, której zresztą nie lubiła od momentu, gdy młoda Audrey po swojej pierwszej roli w Rzymskich wakacjach, za którą dostała Oscara, odmówiła zmiany nazwiska na prośbę Katharine, która nie chciała, aby młoda aktorka była kojarzona z nią. W 1969 otrzymała Oscara (za rolę Eleonory Akwitańskiej w filmie Lew w zimie) wraz z Barbrą Streisand. Był to jedyny przypadek w historii, kiedy dwie aktorki dostały jednego Oscara, gdyż otrzymały tyle samo głosów od członków Akademii.
 |
| fot.mat.prasowe |
Dzięki temu była drugą aktorką, która wygrała jednego po drugim Oscara dla najlepszej aktorki – za rolę w filmie Zgadnij kto przyjdzie na obiad z 1967 r. i za rolę w filmie Lew w zimie z 1968 r. Katharine Hepburn powtórzyła to po Luise Rainer, która otrzymała statuetki w latach 1937 i 1938.
Co ciekawe żadnego spośród czterech Oscarów nie odebrała osobiście, gdyż nie zjawiała się na ceremonii rozdania nagród.
W 1967 r. po raz ostatni spotkała się na planie ze swoim ukochanym Spencerem. Kilka tygodni po ukończeniu zdjęć do Zgadnij, kto przyjdzie na obiad Stanleya Kramera, Tracy zmarł. Hepburn nigdy nie obejrzała tego filmu.
 |
| fot.mat.prasowe |
Zmarła 29 czerwca 2003 r. w Old Saybrook, stan Connecticut, USA. Została pochowana na Cedar Hill Cemetery w Hartford. W 2006 znalazła się na 13. miejscu w plebiscycie magazynu Premiere na najlepszą kreację aktorską wszech czasów za rolę w filmie Lew w zimie.
Pomoc domowa aktorki, Emma Faust Tillman (1892-2007) była uznana w późniejszym okresie za najstarszą żyjącą osobę na świecie.
Pomoc domowa aktorki, Emma Faust Tillman (1892-2007) była uznana w późniejszym okresie za najstarszą żyjącą osobę na świecie.
 |
| fot.mat.prasowe |
Katharine uwielbiała przede wszystkim wygodę i swobodę w ubieraniu, dlatego często zaglądała do męskiej garderoby po ubrania. Garnitury szył jej sam Eddie Schmidt, ten sam krawiec, do którego przychodzili Clark Gable i Spenc er Tracey. Uwielbiała spodnie, które były na nią za duże o dobrych kilka rozmiarów, a gdy szła, nogawki powiewały jej jak żagle. Gustowała również w męskich golfach, białych T-shirtach (koniecznie wyciągniętych), zamszowych chodakach i od czasu do czasu, sneakersach Nike.
 |
| fot.mat.prasowe |
Świat wciąż potrzebuje kobiet takich jak ona – które znają swoją wartość,nie pozwolą sobie niczego wmówić i noszą ubrania, jakie im się żywnie podoba. „Nie żyłam jako kobieta. Żyłam jako człowiek. Robiłam, co mi się tylko podobało, i zarabiałam wystarczająco dużo pieniędzy, by się sama utrzymywać. Nigdy nie bałam się być samotną”, powiedziała w jednym z wywiadów aktorka.
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
My kobiety zawdzięczamy jej :
- modę na za duże spodnie, t-shirt’y, golfy, i płaszcze,
 |
| fot.mat.prasowe |
- noszenie groszków,
 |
| fot.mat.prasowe |
- zakładanie męskich garniturów,
 |
| fot.mat.prasowe |
- ubieranie adidasów na co dzień,
 |
| fot.mat.prasowe |
Zasady stylu Katherine:
1.Wygoda i swoboda.
2. Za duże ubrania.
3. Sportowa elegancja.
4. Obszerne golfy.
5. Buty na płaskiej podeszwie.
 |
| fot.mat.prasowe |
Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google.
Zdjęcia: Wikipedia i Google.
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
Ikona Mody-NANCY CLARA CUNARD
Nancy Clara Cunard
 |
| fot.mat.prasowe |
Nancy Clara Cunard urodzona 10 marca 1896 w brytyjskiej klasie wyższej . Pisarka, dziedziczka i działaczka polityczna. Poświęciła całe życie na walkę z rasizmem i faszyzmem. Stała się pamiątką dla najwybitniejszych pisarzy i artystów XX wieku: Wyndham Lewis , Aldous Huxley , Tristan Tzara , Ezra Pound i Louis Aragon , którzy byli wśród jej kochanków, Ernest Hemingway , James Joyce , Constantin Brâncuşi , Langston Hughes , Man Ray i William Carlos Williams.
Ojcem jej był Sir Bache Cunard , spadkobierca firm żeglugowych Cunard Line a mamą była Maud Alice Burke, amerykańską dziedziczka, która przyjęła imię Emerald i stała się wiodącą gospodynią w Londynie. Nancy została wychowana w rodzinnej posiadłości w Nevill Holt w Leicestershire, ale kiedy jej rodzice odeszli w 1911 r., przeprowadziła się do Londynu.
W 1916 roku wyszła za mąż za Sydney Fairbairn , policjanta i żołnierza, który został ranny w Gallipoli . Mieszkali w Londynie w domu przekazanym im przez matkę Nancy jako prezent ślubny. Ale po 6 latach małżeństwa para postanowiła się rozstać.
W 1928 nawiązała kontakty z Henrykiem Crowderem , afro-amerykańskim muzykiem jazzowym, który pracował w Paryżu. Stała się aktywistką w sprawach dotyczących polityki rasowej i praw obywatelskich w Stanach Zjednoczonych i odwiedziła Harlem.
W 1931 roku opublikowała broszurę Czarnego Człowieka i Białą Dzwonię , atak na postawy rasistowskie, na przykładzie matki Cunard, którą cytowała jako “Czy to prawda, że moja córka zna Murzyna?” Edytowała także masową antologię Negro , zbierając głównie poezję afrykańskich pisarzy, m.in. Langston Hughes i Zora Neale Hurston . Pisała także, własne sprawozdanie Cunard dotyczące sprawy Chłopców z Scottsboro . Na dwa lata przed opublikowaniem, otrzymywała anonimowe groźby, z których część opublikowała w książce.
W połowie lat trzydziestych podjęła również walkę antyfaszystowską, pisując o anarchii Etiopii i hiszpańskiej wojnie domowej w Mussolini . Przepowiedziała dokładnie, że “wydarzenia w Hiszpanii były wstępem do innej wojny światowej”. Jej opowieści o cierpieniu hiszpańskich uchodźców stały się podstawą do odwołania fundraisingowego w Manchester Guardian . Cunard pomogła dostarczyć i zorganizować pomoc, ale złe zdrowie – spowodowane częściowo wyczerpaniem i warunkami w obozach – zmusiły ją do powrotu do Paryża, gdzie stała na ulicach zbierając fundusze dla uchodźców.
W 1937 opublikowała serię broszur poezji wojennej, w tym dzieła WH Audena , Tristana Tzary i Pablo Nerudy . W tym samym roku wraz z Audenem i Stephenem Spenderemrozpowszechniła kwestionariusz o wojnie dla pisarzy w Europie; Wyniki zostały opublikowane przez Lewicową recenzję jako autorzy biorą udział w wojnie hiszpańskiej .
Podczas II wojny światowej Cunard pracowała, aż do wyczerpania fizycznego, jako tłumacz w Londynie w imieniu francuskiej opozycji .
Po wojnie zrezygnowała z domu w Réanville i dużo podróżowała . Cierpiała na choroby psychiczne i złe zdrowie fizyczne, które pogarszał alkoholizm, ubóstwo i zachowania samodestrukcyjne. Po walce z policją w Londynie, przebywała w szpitalu psychiatrycznym. Po wyjściu ze szpitala jej zdrowie pogorszyło się jeszcze bardziej, ważyła mniej niż 30 kg, kiedy została znaleziona na ulicy w Paryżu i przywieziona do szpitala Cochin , gdzie zmarła dwa dni później.
Jej ciało zostało zwrócone do Anglii na kremację, a resztki zostały wysłane z powrotem do Cimetière du Père-Lachaise w Paryżu. Jej popioły spoczywają w urnie numer 9016.
 |
| fot.mat.prasowe |
Styl Nancy byl w klimacie kultury afrykańskiej, był zaskakująco niekonwencjonalny. Nieodzownym elementem stroju była ogromna biżuteria wykonana z drewna, kości i kości słoniowej, naturalnych materiałów używanych przez rodzimych rzemieślników. Swoim stylem lubiła prowokować i wzbudzać kontrowersje. Bransoletki, które nosiła na obydwu ramionach, zaciskających się z nadgarstka do łokcia, wzbudzały duże zainteresowanie mediów, były atrakcyjne wizualnie dla fotografów . Fotografii często fotografowali ją w jej kolekcjach biżuterii, w afrykańskich natchnieniach które oddawały hołd koncepcjom kubizmu.
 |
| fot.mat.prasowe |
My kobiety zawdzięczamy jej :
- modę na ciekawe nakrycia głowy ,
 |
| fot.mat.prasowe |
- noszenie ogromnej afrykańskiej biżuterii, a zwłaszcza ogromnej liczby bransolet ,
 |
| fot.mat.prasowe |
- zakładanie skórzanych kurtek typu pilotka ,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na printy zwierzęce ,
 |
| fot.mat.prasowe |
Zasady stylu Nancy :
1. Afrykańskie klimaty.
2. Ogromne bransolety.
3. Kontrowersja.
4. Prowokacja.
5. Klasa.
1. Afrykańskie klimaty.
2. Ogromne bransolety.
3. Kontrowersja.
4. Prowokacja.
5. Klasa.
Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
Ikona Mody-DOVIMA
Virginia Margaret Juba, także Dorothy Horan znana wszystkim jako Dovima
 |
| fot.mat.prasowe |
Dovima, urodzona 11 grudnia 1927 w Nowym Jorku, zm. 3 maja 1990 w Forcie Lauderdale) – amerykańska modelka lat 50. XX wieku.
W 1955 roku odkrył ją dla magazynu „Vogue” fotografik Irving Penn. Następnie współpracowała ściśle z fotografem mody Richardem Avedonem, autorem słynnej fotografii, do której pozowała w Paryżu w sierpniu 1955 roku w czarnej wieczorowej sukni zaprojektowanej dla Christiana Diora przez jego nowego asystenta Yves’a Saint-Laurenta.
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.praasowe |
To dzięki Dovimie znany powszechnie stał się termin supermodelka, a Ona stała się najlepiej płatną modelką tamtych czasów. Miała też aktorskie osiągnięcia w roku 1957 zagrała arystokratycznie wyglądającą piękność Marion w ,,Funny Face ” u boku samej Audrey Hepburn i Fredem Astairem.
Prywatnie z drugim mężem Alanem Murraya’em miała córkę Alison, którą urodziła się 14 lipca 1958 w Nowym Jorku na Manhattanie.
Zmarła na raka wątrobowo – komórkowego 3 maja 1990 w wieku 62 lat.
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
My kobiety zawdzięczamy jej:
- modę na eleganckie kapelusze,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na rękawiczki,
 |
| fot.mat.prasowe |
- podkreślanie i eksponowanie talii,
 |
| fot.mat.prasowe |
- noszenie etolii,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na na biżuterie z cyrkoniami,
 |
| fot.mat.prasowe |
Zasady Stylu Dovimy:
1. Elegancja i Szyk.
2. . Perfekcyjny makijaż i fryzura.
3. Mocno wyeksponowana talia
4. Eleganckie rękawiczki.
5. Duża dawka biżuterii z cyrkoniami.
 |
| fot.mat.prasowe |
Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
Anrika i szafa gra,
Ikona Mody-DOLORES COSTELLO
Dolores Costello
 |
| fot.mat.prasowe |
Dolores Costello urodzona 1 marca w 1903 roku w Pensylwanii była córką sławnego aktora kina niemego Maurice’a Costello. Zamiłowanie do aktorstwa i talent zawdzięcza, więc tacie.
Zadebiutowała wraz ze swą siostrą Helen w 1909 roku. Wystąpiły razem w sztuce “George White’s Scandals”. W pierwszym filmie wystąpiła już w 1925 roku. Była to produkcja wytwórni Warner Brothers. W 1926 roku została WAMPAS BABY STAR. W tym samym roku wystąpiła także w filmie “The Sea Beast”, w którym partnerował jej John Barrymnore, którego dwa lata później poślubiła. Dolores z Johnem miała dwoje dzieci, ale po 7 latach wspólnego małżeństwa postanowili się rozstać i pójść każde z nich osobną drogą przez życie, choć był to jej drugi mąż bo pierwszym był John Vruwink. Kiedy zaczęto kręcić filmy dźwiękowe Dolores już w nich nie występowała. Zajmowała się w tym czasie wychowywaniem swoich dzieci. W połowie lat 30-tych znowu powróciła na plan filmowy grać w filmach. Były to zazwyczaj filmy wysokobudżetowe. Po roli w “This Is The Army” (1943) odeszła na emeryturę i zamieszkała samotnie na ranczu w Californi. Zmarła na odmę płucną w wieku 76 lat w 1979 roku.
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
My kobiety zawdzięczamy jej :
- modę na długie włosy, ( pomimo panującej wtedy mody na fryzury krótkie na tzw. ,, pazia”)
 |
| fot.mat.prasowe |
- noszenie bluzek i sukienek typu pensjonarka,
 |
| fot.mat.prasowe |
- nakładanie efektownych nakryć głowy,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na wiktoriańskie rękawki,
 |
| fot.mat.prasowe |
- noszenie białych bluzek z kołnierzykiem,
 |
| fot.mat.prasowe |
Zasady stylu Dolores Costello:
1.Długie falowane włosy.
2. Elegancja.
3. Klasa.
4. Białe kołnierzyki.
5. Słabość do nakryć głowy.
Źródła i zdjęcia:wikipedia i google,
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
Ikona Mody-JOAN BENNETT
Joan Geraldine Bennet znana wszystkim jako Joan Bennett
 |
| fot.mat.prasowe |
Joan amerykańska aktorka urodzona 27 lutego 1910 roku w Palisades, New Jersey w Nowym Jorku. Rodzice jej również byli aktorami teatralnymi oraz jej siostra Constance Bennett, szczególnie duże sukcesy odnosił ojciec. Cała rodzina bardzo często wyjeżdżała w trasy aktorskie. Na jednym z takich właśnie wyjazdów Joan po raz pierwszy zagrała na scenie. Potem przyszła kolej na pierwszą role w filmie. W między czasie Joan wyszła za mąż. Jej mąż John Marion Fox miał skłonności do nadużywania alkoholu. W 1928 roku Joan urodziła mu córeczkę, której dali na imię Adrienne, jednak to nie pomogło ich kryzysie w małżeństwie. Rozwiedli się w tym samym roku, w którym na świat przyszła Adrianne,potem Joan wyszła za mąż jeszcze trzy razy, była czterokrotnie zamężna. Dzięki wsparciu córki, Joan powróciła do aktorstwa. Między 1930 a 1931 rokiem Joan zagrała aż w 9 filmach. Jednym z nich był film “She Wanted Millionare”, w którym partnerował jej Spencer Tracy. Film okazał się dużym hitem, a Joan stała się nawet sławniejsza od znanego już wówczas Spencera, co bardzo go denerwowało. W 1950 roku Joan zaczęła mniej grać. Zagrała tylko w jednym filmie. Po filmie “Desire In The Dust” z 1960 roku Joan zerwała z filmem na następne 10 lat. Jej ostatni występ na szklanym ekranie miał miejsce w filmie “Suspiria” w 1977 roku. Zmarła w wieku 80 lat na atak serca.
 |
| fot.mat.prasowe |
My kobiety zawdzięczamy jej :
- modę na kwadratowy dekolt,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na naszyjniki,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na broszki,
 |
| fot.mat.prasowe |
Zasady stylu Joan Bennett:
1. Wielka klasa i szyk.
2. Noszalancja.
3. Klasyczny make-up.
4. Klasyczna fryzura.
5. Słabość do błyskotek.
Źródła i zdjęcia: wikipedia i google.
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
Bumerang Modowy- FALBANKI
Tego sezonu wielki come back przeżywa motyw falbanek
 |
| fot.mat.prasowe |
Tego sezonu do mody powraca motyw z ubiegłych dekad czyli falbanki, które są bardzo dziewczęce, romantyczne , seksowne a zarazem subtelne.Która z nas nie widziała w szafach u naszych mam,babci czy prababci falbanek ?Chyba nie znajdziemy szafy w której nie byłoby falbanek teraz wracają i występują wszędzie u bluzek, sukienek,spódnic a nawet przy spodniach czy butach. Falbanki tego sezonu to będzie najgorętszy trend!
 |
| fot.mat.prasowe |
Gwiazdy i Ja już je nosimy :
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
Moje propozycje:
Stylist : Anrika Koperska
Zdjęcia : Antoni Kolbusz
A teraz czas na Was kochane !
Miłego czytania i oglądania
Anrika
Ikona Mody-ANITA PAGE
Anita Pomares znana wszystkim jako Anita Page
 |
| fot.mat.prasowe |
Amerykańska aktorka, przez krótki czas gwiazda filmowa kina niemego, która nakręciła kilka filmów dźwiękowych. Uczestniczyła w rozdaniu pierwszych nagród Akademii Filmowej.
 |
| fot.mat.prasowe |
Anita Pomares Page urodziła się 4 sierpnia 1910 roku we Flushing w stanie Nowy Jork. Debiutowała w 1925 roku filmem „A Kiss for Cinderella”. Rolę w tym filmie otrzymała dzięki zażyłości ze znaną aktorką, Betty Bronson. Po kilku małych, ale zauważonych rolach Anita podpisała kontrakt z MGM. Metro miało wobec niej wielkie plany. Obsadzono ją z najsłynniejszymi aktorami wytwórni, jak William Haines czy Ramon Novarro. Z Joan Crawford zagrała trzykrotnie, m.in. w „Naszych roztańczonych córkach” (1928) oraz „Melodii Broadwayu” (1929). Powodzenie w obu tych filmach zapewniło Anicie wielką popularność i aktorka pomyślnie przeszła próbę w filmie dźwiękowym.
 |
| fot.mat.prasowe |
Wśród partnerów filmowych Anity byli Lon Chaney, Buster Keaton, Robert Montgomery, czy Clark Gable. Mówiono, że z Gable’em łączył ją romans, lecz wedle słów Anity aktor zaproponował jej tylko kilka razy odwiezienie do domu (ofertę odrzuciła, bo jej prywatnym szoferem był ojciec Anity). Popularność jej była bardzo duża, otrzymywała tysiące listów od fanów (tylko Greta Garbo dostawała więcej). Nawet zakochał się w niej sam Benito Mussolini, oświadczał jej się w liście, ale MGM nie pozwalało odpisywać swojej gwieździe na te listy.
 |
| fot.mat.prasowe |
Po wygaśnięciu kontraktu z Metro, Anita ogłosiła, że w wieku zaledwie 23 lat kończy karierę filmową. Po latach powiedziała, że nie była to do końca jej decyzja. Anita miała odmówić pójścia do łóżka z Louisem B. Mayerem, co oznaczało jej koniec nie tylko w MGM, ale w całym świecie filmowym. W 1936 roku zagrała w brytyjskim filmie „Hitch Hike to Heaven” z udziałem Polly Ann Young. Po tym występie zniknęła z życia publicznego na niemal 60 lat.
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
Anita poślubiła Nacio Herba Browna w 1934 roku, ale odkładała decyzję o ślubie kościelnym, bo, jak wyjawiła po latach, nie kochała Browna. Nigdy razem nie mieszkali i, według słów Page, ich małżeństwo nie został skonsumowane. Ponadto niebawem Anita odkryła, że rozwód Herba Browna z poprzednią żoną nie był formalnie kompletny i to ostatecznie zaważyło na decyzji o anulowaniu związku. W 1937 poślubiła admirała Herschela House’a. Mieli dwoje dzieci. Anita wciąż przyjmuje dowody uwielbienia i żyje w świadomości bycia wielką gwiazdą.
 |
| fot.mat.prasowe |
 |
| fot.mat.prasowe |
My kobiety zawdzięczamy jej:
- modę na motyw pasków,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na asymetryczne kroje,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na wyciskane fale,
 |
| fot.mat.prasowe |
Zasady stylu Anity Page:
1.Wyciskane fale.
2.Klasyczny make-up.
3.Wielka klasa, noszalancja i szyk.
4. Asymetrczne stroje.
5. Pasiaste stroje.
 |
| fot.mat.prasowe |
Źródła i zdjęcia: wikipedia i google.
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
Ikona Mody-BARBARA STANWYCK
Ruby Katherine Stevens znana wszystkim jak Barbara Stanwyck
 |
| fot.mat.prasowe |
Ruby Katherine Stevens − amerykańska aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna, tancerka kabaretowa i modelka, laureatka nagrody Złotego Globu i trzech nagród Emmy. Po czterokrotej nominacji do nagrody Oscara, w 1982 roku otrzymała honorowego Oscara za całokształt twórczości artystycznej. W 1986 roku została laureatką nagrody im. Cecila B. DeMille’a.
 |
| fot.mat.prasowe |
Ma irlandzkie, szkockie i angielskie korzenie. Najmłodsza z pięciorga dzieci Amerykanina Byrona E. Stevensa i Catherine Ann McGee, kanadyjskiej imigrantki z Nowej Szkocji. Kiedy miała cztery lata, jej matka zginęła w wypadku – wypchnął ją z tramwaju nieznany pijak. Dwa tygodnie po pogrzebie jej ojciec wyjechał kopać kanał panamski i słuch o nim zaginął. Ruby i jej brata, Byrona, wychowywała starsza od niej o pięć lat siostra, Mildred. Gdy Mildred dostałą pracę jako tancerka u Johna Corta, znanego nowojorskiego impresaria teatralnego, Ruby została umieszczona w rodzinie zastępczej, potem wielokrotnie zmienianej. Ukończyła nowojorską szkołę średnią Erasmus Hall Campus High School. W wieku trzynastu lat podjęła pracę jako pomocnik w sklepie, goniec w firmie telekomunikacyjnej i pomywaczka oraz uczęszczała na lekcje tańca, a mając piętnaście lat dorabiała jako modelka. W 1923 roku śpiewała w dziewczęcym chórze Ziegfeld Girls, z którym w 1926 roku zadebiutowała na broadwayowskiej scenie Hudson Theatre w sztuce Willarda Macka Pętla (The Noose). Pojawiła się ponownie na Broadwayu w spektaklu Burleska (Burlesque, 1926), zanim rok później pod pseudonimem artystycznym Barbara Stanwyck trafiła na kinowy ekran w melodramacie Broadwayowskie noce (Broadway Nights, 1927).
 |
| fot.mat.prasowe |
Za występ w programie rozrywkowym NBC Barbara Stanwyck zaprasza (The Barbara Stanwyck Show, 1961–1962) zdobyła nagrodę Emmy. Pojawiła się gościnnie w serialu-westernie NBC/ABC Wagon pociągowy (Wagon Train, 1961-1964) oraz w jednym z odcinków serialu ABC Aniołki Charliego (Charlie’s Angels, 1980) pt. Chłopaki Toni (Toni’s Boys) z Jaclyn Smith, Cheryl Ladd i Shelley Hack. Kreacja Victorii Barkley, matki Heatha (Lee Majors) i Audry (Linda Evans) w serialu-westernie ABC Wielka dolina (The Big Valley, 1965-1969) przyniosła jej drugą w karierze nagrodę Emmy. Za postać Mary Carson w miniserialu ABC Ptaki ciernistych krzewów (The Thorn Birds, 1983) u boku Richarda Chamberlaina odebrała po raz trzeci nagrodę Emmy i otrzymała nagrodę Złotego Globu.
Jej ostatnią rolą była Constance Colby Patterson, starsza siostra dyrektora generalnego Colby Enterprises Jasona (Charlton Heston), nienawidząca jego żony Sable (Stephanie Beacham) w operze mydlanej ABC Dynastia (1985) oraz spin-off Dynastia Colbych (The Colbys, 1985-1986).
 |
| fot.mat.prasowe |
Była dwukrotnie mężatką; z broadwayowskim komikiem Frankiem Fay’em (od 26 sierpnia 1928 do 30 grudnia 1936), z którym w dniu 5 grudnia 1932 roku zaadoptowała syna Diona Anthony’ego „Tony’ego” Faya oraz z aktorem Robertem Taylorem (od 13 maja 1939 do 21 lutego 1951).
 |
| fot.mat.prasowe |
Zmarła na niewydolność serca w wieku 83 lat.
 |
| fot.mat.prasowe |
My kobiety zawdzięczamy jej :
- modę na podwiniętą do spodu grzywkę,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na cekinowe, błyszczące stroje,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na broszki,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na przezroczystości i koronki,
 |
| fot.mat.prasowe |
- modę na dużo biżuterii,
 |
| fot.mat.prasowe |
Zasady stylu Barbary Stanwyck:
1. Podwinięta do spodu grzywka i falowane włosy.
2.Klasyczny make-up.
3.Szyk, noszalancja i wielka klasa.
4.Przepych i bogactwo.
5. Błysk i seks .
Źródła i zdjęcia: Wikipedia i Google.
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
