Nasza czerwcówka 2020 w Warszawie

Naszą czerwcówkę spędziliśmy w towarzystwie przyjaciół. Pierwszego dnia zwiedziliśmy ogród Pałacu Wilanowskiego im Jana III, następnie odwiedziliśmy plaże nad Wisłą i stare miasto nocą. Ps. Tak na marginesie to ten ogród tak nas zainspirował, że postanowiliśmy do niego wraz z naszą fotografką na sesje, które do obejrzenia są na naszym blogu. Kolejne dwa dni czerwówki scedziliśmy w naszym ukochanym miejscu, czyli na plaży Wału Zawadowskiego w Wilanowie (dawnej wsi Zawady). Pogoda co najważniejsze dopisała, towarzystwo również, więcej obejrzycie we vlogu na naszym kanale na YouTube.

A jak minęła Wasza czerwcówka?

Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-JACQUES DOUCET

Jacques Doucet urodzony  1853 roku francuski projektant mody i kolekcjoner sztuki. Znany ze swoich eleganckich przezroczystych sukni.

Doucet urodził się w Paryżu w 1853 roku w zamożnej rodzinie, która zajmowała się sprzedażą bielizny i pościeli przy Rue de la Paix od 1816 roku. W 1871 roku Doucet otworzył swój pierwszy dom mody. Jego projekty zostały  zilustrowane w magazynie mody La Gazette du Bon Ton z sześcioma innych czołowych projektantów w Paryżu dnia np. Louise Chéruit, Georges Doeuillet, Jeanne Paquin, Paul Poiret, Redfern & Sons, Charles Worth . Projekty Jacquesa były bardzo oryginalne zaprojektowane dla aktorek czasu. Cécile Sorel, Rejane i Sarah Bernhardt.  Doucet był projektantem smaku i dyskryminacji, który cenił luksus powyżej nowości i praktyczności, który stopniowo zniknął z popularności w ciągu 1920 roku.

Kilka lat po I wojnie światowej, w 1927 roku, najlepsi artyści tacy jak  Joseph Csaky, Jacques Lipchitz, Louis Marcoussis, Henri Laurens, rzeźbiarz Gustaw Miklos  zajęli się urządzeniem domu mody Douceta. Sam dom mody zaprojektował architekt Paul Ruaud. Laurens zaprojektował fontannę, Csaky zaprojektował schody Doucet,  Lipchitz wykonał  gzyms kominka, a Marcoussis stworzył dywanik kubistów. Doucet oprócz projektowania był rownież kolekcjonerem sztuki i literatury. Kolekcjonowanie towarzyszyło mu przez całe życie w chwili śmierci miał kolekcję post-impresjonistów i kubistycznych obrazów, w tym Panny z Awinionu , który kupił od samego Picassa studio, a także zgromadził dwie biblioteki. Doucet przekazał swoją kolekcję książek artystycznych i badań na Uniwersytecie w Paryżu z 1917 roku do Institut National d’Histoire de l’Art w 2003 roku. Po jego śmierci w 1929 roku, jego kolekcję rękopisów współczesnych pisarzy przeniesiono do honorowej biblioteki Bibliothèque littéraire Jacques-Doucet . Francois Chapon napisał książkę zatytułowaną C’etait Jacques Doucet o życiu i twórczości projektanta mody.

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • strojne piękne suknie,

Zasady stylu Jacquesa Douceta:

1.Zaczesane do tyłu na gładko włosy.
2.Elegancja i klasa.
3. Kamizelki pod marynarką.
4.Broszka w krawacie.
5.Eleganckie marynarki.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-PAUL POIRET

Paul Poiret 

Paul Poiret przodujący francuski projektant mody, kreator i mistrz w pierwszych dwóch dekadach XX wieku. Założyciel własnego domu mody z krawiectwem haute couture. Jego osiągnięcia w modzie są porównywane ze spuścizną Picassa w sztuce XX wieku.

Poiret urodzony 20 kwietnia 1879 roku w biednej dzielnicy Paryża. Rodzice byli producentami parasoli i do tego samego przyuczali syna. Poiret już jako dziecko projektował, pewnego razu zabrał jedwabne skrawki materiałów od parasoli i uszył z nich ubranka dla lalek. Jako nastolatek Poiret zaniósł swoje szkice do wybitnej krawcowej Louise Chéruit, która kupiła od niego bardzo dużo szkiców jego autorstwa. Poiret sprzedawał swoje szkice do słynnych domów mody, do czasu, gdy został zatrudniony przez Jacquesa Douceta w 1896 roku. Jego pierwszym projektem była czerwona peleryna, która sprzedała się aż w 400 egzemplarzach. Następnie młody projektant przeniósł się do House of Worth, gdzie projektował praktyczne i wygodne sukienki. Jednak nowoczesność w jego projektach okazała się zbyt nonszalancka dla konserwatywnych klientek Wortha. Gdy Poiret podarował rosyjskiej księżniczce Bariatinsky płaszcz Konfucjusza z nowoczesnym kimonowym krojem, Worth wykrzyknął: Co za horror! Kiedy są niskie osoby, które biegną za naszymi saniami i denerwują nas, mamy ich odcięliśmy głowy i włożyliśmy je do takich worków ”. 


O Charles’ie Fredrick’u Worth przeczytacie w  poniższym linku:

Ikona Mody-CHARLES FREDRICK WORTH

Poiret swój własny dom mody założył w 1903 roku i wyrobił markę dzięki kontrowersyjnemu płaszczo-kimono stworzonym specjalnie dla nieskalowanej, szczupłej sylwetki.  Zaprojektował ekstrawaganckie oświetlenia w oknach okienne i organizował sensacyjne imprezy, aby zwrócić uwagę klientów na swoją pracę. Jego marketing i branding nie był porównywalny z żadnym innym francuskim.  W 1905 roku poslubił Denise Boulet dziewczynę z prowincji. Denise była jego muzą i pierwowzorem La Garçonne. Miał z nią pięcioro potomstwa. W 1909 roku był już tak sławny, że Margot Asquith, żona brytyjskiego premiera HH Asquitha, zaprosiła go na  Downing Street 10, aby zaprezentował jej swoje projekty. Cena jego projektów była dwa razy wyższa od rocznego wynagrodzenia sprzątaczki. 

Dom Mody Poireta z czasem został poszerzony o dekoracje wnętrz i perfumy. W 1911 r. wprowadził zapach „Parfums de Rosine”, nazwany na cześć jego córki. Był pierwszym projektantem haute couture, który wprowadził na rynek charakterystyczny zapach. Choć londyńska projektantka Lucile poprzedziła go szeroką gamą perfum już od początku 1907 roku. W 1911 roku premiera perfum Poireta „Parfums de Rosine” odbyła się z ekstrawaganckim wieczorkiem w projektanta pałacowym domu, w którym uczestniczyła cała śmietanka paryskiego społeczeństwa i świata artystycznego. Poiret wydarzenie nazwał „la mille et deuxième nuit” (Tysiąc i druga noc).
Jego ogrody tego wieczoru były oświetlone latarniami i ozdobione ustawionymi namiotami i żywymi tropikalnymi ptakami. Żona Poireta sama zachwycała się złotą klatką. Poiret obdarował każdego gościa butelką swojego zapachu. Strategią marketingową Poireta były wydarzenia rozrywkowe, które szybko stały się tematem Paryża. Jego drugi zapach miał premierę w 1912 roku – „Le Minaret”.

W 1911 roku wydawca Lucien Vogel wybrał fotografa Edwarda Steichena, aby promować modę jako sztukę piękną w swojej pracy. Steichen zrobił zdjęcia suknią Poireta w tajemniczym świetle i pod ciekawym kątem. Zdjęcia opublikowano w czasopiśmie Art et Décoration w kwietniu 1911 roku.
Historyk Jesse Alexandra stwierdził, że była to pierwsza w historii sesja fotografii mody. Na której ubraia były ukazane pod względem artystycznym i formalnym. Po roku Vogel otworzył swój słynny magazyn modowy La Gazette du Bon Ton, w pokazano projekty Poireta, narysowane przez najlepszych ilustratorów. Obok projektów Poireta ukazały się i projekty sześciu słynnych projektantów francuskich tj. Louise Chéruit, Georges Doeuillet, Jacques DoucetJeanne PaquinRedfern i House of Worth.  

Tego samego rok 1911 Poiret otworzył  École Martine, dział dekoracji wnętrz nazwany na cześć swojej drugiej córki. W 1911 roku Poiret również wydzierżawił część nieruchomości przy Rue du Faubourg Saint Honoré 109  przyjacielowi Henri Barbazangesowi, który otworzył tam  Galerie Barbazanges, gdzie wystawiał sztukę współczesną. Budynek był obok XVIII-wiecznej rezydencji Poireta przy 26 Avenue d’Antin. Poiret zastrzegł sobie prawo do organizowania dwóch wystaw rocznie. Jedną z nich była L’Art Moderne en France z 16–31 lipca 1916 r. Ponadto Poiret organizował koncerty nowej muzyki w galerii, czasami z wystawami nowej sztuki. 

Gdy wybuchła pierwsza wojna światowa Poiret opuścił swój dom mody, aby służyć w wojsku. Powrócił w 1919 roku, ale firma była bliska bankructwa. Nowe domy mody tj. Chanel projektowali klasyczne i eleganckie stroje, które cechowały się mistrzowskim szyciem. Poireta wymyślne ubrania były szyte byle jak. Poiret tracił sławę i zainteresowanie, czego skutkiem było bankructo,  a biznesowi partnerzy nie udzielili mu wsparcia. W 1928 roku rozwiódł się z żoną po dwudziestu trzech latach małżeństwa. Nie był to rozwód w przyjaznych stosunkach. Choć wcześniej był bardzo zakochany w żonie w 1913 roku na łamach wywiadu Vogue, powiedział: „Moja żona jest inspiracją dla wszystkich moich dzieł; jest wyrazem wszystkich moich ideałów”. Po roku od rozwodu w 1929 roku dom mody Poireta został zamknięty a, jego ubrania wysprzedano za groszę. Po zamknięciu domu mody zmuszony był do pracy ulicznego malarza, który sprzedawał swe rysunki turystom na ulicach i w kawiarniach Paryża. ,,Chambre syndicale de la Haute Couture chciało przyznać mu miesięczny zasiłek, ale prezes Worth drzucił ten pomysł. Jedyna przyjaciółka projektantka France Martano pomagała Poiretowi finansowo w kryzysowych chwilach. Reszta znajomych zapomniała o Poirecie. W ostatnich latach swego życia Poiret jadał mreguralnie obiady w domu przyjaciółki. Warto wspomnieć, że kiedyś wysłał przyjaciółkę do Nowego Jorku na wizytę do projektu na Brodwayu w 1917/18 roku. Odstąpił jej wtedy swoje miejsce. Zmarł w 1944 roku jako zapomniany artysta, Elsa Schiaparelli zapłaciła za jego pogrzeb i nie pozwoliła na zapomnienie o tak wybitnym projektancie. 

Poza uwolnieniem kobiet od gorsetów razem z Coco Chanel, zawdzięczamy mu spodnie harem i tunikę w klosz oraz tunikę. Poiret bardzo również rozwinął technikę krawiectwa o nowe metody takie jak drapowanie i odejście od krawiectwa i wzornictwa z przeszłości. Poiret fascynował się i inspirował antycznymi i regionalnymi strojami, a ubrania jego projektu były cięte wzdłuż prostych linii i wykonane z prostokątnych motywów. Prostota w strukturze jego ubioru stanowiła „decydujący moment w pojawieniu się modernizmu” i „skutecznie ustanowiła paradygmat współczesnej mody, nieodwracalnie zmieniając kierunek historii kostiumów ”. Innowacyjne projekty Poireta znajdują się na pierwszym miejscu w kolekcjach muzeów mody na całym świecie. Były prezentowane na wielu wystawach m.in.„Paul Poiret i Nicole Groult, The Masters of Art Deco Fashion” ( Paul Poiret et Nicole Groult, Maîtres de mode Art Déco ) w Palais Galliera w Paryżu w 1986 r. W maju 2005 r.oku projektant Azzedine Alaïa wystawił garderobę Denise Poiret na pokazie „Free Creativity” ( La Création en Liberté ) w swoim domu mody przed jego licytacją. Kolekcja krawiecka Denise Poiret pobiła rekordy sprzedaży: a w szczególności płaszcz, który zaprojektował w 1914 roku, został sprzedany za 110 000 euro. Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku nabył wiele projektów Poireta na tej sprzedaży aukcyjnej. W 2011 roku kolekcja prac Poireta odbyla trase na Kreml w Rosji z okazji setnej rocznicy wizyty Paula Poireta w Moskwie i Sankt Petersburgu. A perfumy Poireta, Parfums de Rosine, są przechowywane w kilku instytucjach kulturalnych, min w Osmothèque w Wersalu. W 2013 r. Musée International de la Parfumerie in Grasse zaprezentowało perfumy Poireta na wystawie Paul Poiret: Couturier Perfumer.

Marka Poireta, choć nieaktywna od 1933 roku to cieszy się zainteresowaniem wielu osób. Prawa do marki dzieliło Kilku właścicieli, dopóki luksemburska firma Luvanis, która specjalizuje się w ożywieniu zapomnianych marek, nie nabyła praw do znaku towarowego dla Paula Poireta na początku 2010 roku. Luvanis to obecnie jedyny właściciel Poiret. Południowo-koreański konglomerat mody i luksusu Shinsegae International, który dystrybuuje marki Givenchy, Céline, Brunello Cucinelli i Moncler, został wybrany, aby przywrocic marke do swiata mody. Luvanis, przekonany kreatywną wizją Shinsegae odsprzedał mu prawa do marki w 2015 r. Po narastających spekulacjach prasowych Shinsegae w styczniu 2018 roku oficjalnie potwierdziło wznowienie Poireta z Paryża z belgijską bizneswoman Anne Chapelle na czele i chińską couturiere Yiqing Yin jako dyrektora artystycznego. Po 90-letniej przerwie są szanse, ze dom mody powróci do świata mody.

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • kimonowe kroje w modzie codziennej,

  • tuniki,

  • perfumy,

Zasady stylu Paula Poireta:
1.
Włosy zaczesane na gładko do tylu,
2. Elegancja.
3. Idealnie skrojone garnitury.
4. Sygnety na palcach.
5. Kapelusze.

Źródła:Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Milej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-ANTONI CIERPLIKOWSKI

Antoni Cierplikowski ,,Król fryzjerów i fryzjer królów” znany wszystkim jako Monsieur Antone.

Antoni Cierplikowski jeden z najsłynniejszych fryzjerów w historii. Antoni urodził się 24 grudnia 1884 roku w Sieradzu. Pochodził z biednej rodziny, ojciec jego był szewcem, a mama krawcowa. Został wychowany w Sieradzu z czwórką starszego rodzeństwa: Rafała, Józefa, Władysława oraz młodszego brata Hieronima. Antoni od zawsze chętniej przebywał w męskim towarzystwie, a kobiety mało go interesowały. Rodzice chcieli uniknąć plotek na ten temat i posłali syna do Łodzi do bezdzietnych kuzynów-państwa Lewandowskich. Pan Lewandowski, wujek Antoniego był fryzjerem i prowadził swój własny salon fryzjerski. Wujek dość często nadużywał alkoholu, Antoni wtedy zastępował wujka, przy okazji samodzielnie ucząc się fryzjerstwa. Już w wieku 17 lat Antoni postanowił wyprowadzić się do stolicy mody Paryża. W tej decyzji zapewne pomogły zadowolone klientki, które wróżyły mu światową karierę. W Paryżu zakochał się od pierwszego wejrzenia: „Miałem dziwne wrażenie bycia w domu. Ludzie z różnych zakątków świata odczuwali to samo, kiedy tylko przybyli do Paryża” „Na szczycie tego wzgórza, pod Sacre-Coeur, postawiłem mój bagaż na ziemi i usiadłem. Tam po raz pierwszy spojrzałem w dół na Paryż, czarujące niebiesko srebrne miasto, które kocham bardziej niż jakiekolwiek inne miejsce na świecie”. Antoni do stolicy Francji przybył z dwoma adresami, pod które miał się udać. Niestety pod tymi adresami nie zastał tego, czego szukał. Postanowił sam poszukać pracy i znalazł ją u Monsieur Decoux, cenionego fryzjera, który specjalizował się w robieniu peruk i tresek. Praca ta była trudny okresem 3 lat dla Antoniego, oprócz ciężkiej pracy uczącej zawodu jeszcze uczył się języka francuskiego. Szybko zyskał uznanie w 1903 roku zakład Decoux, poprosił Antoniego o pomoc w czesaniu klientek podczas popularnego święta katarzynek-na cześć patronki niezamężnych kobiet. Klientki zachwycone czesaniem powracały z prośbą, aby to On je czesał. Dzięki uznaniu klientek zyskał pewność siebie i zaczął przekonywać klientki do częstszego mycia włosów, a szczególnie do mycia włosów za każdym razem przed czesaniem u fryzjera. Wyjaśnię, że w tamtych czasach kobiety bardzo rzadko myły włosy. Była to wtedy intymna pielęgnacja, zawsze wykonywana samodzielnie w domu.

Pracując w salonie Decoux Anoint, poznał trzy lata młodszą manicurzystkę Marie-Louise-Berthe Astier. Do której szybko się zbliżył. Marie była dla niego bardzo ciepła i opiekuńcza, dawała mu poczucie bezpieczeństwa, co podobało się Antoniemu. A Marie podobało się to w Antonim, że jest wyjątkowy i inny niż pozostali mężczyźni, szanowała jego miłość do urody, mody u sztuki oraz uwielbiała wysłuchiwać jego marzeń:„Marie-Berthe miała najważniejszą dla mnie kobiecą cechę. Umiała być przy mnie w ciszy. Wyjaśniałem jej moje poglądy na życie, piękno, filozofię. A ona mi się nie sprzeciwiała i cierpliwie pozwalała mi się wygadać”. Po jakimś czasie razem przenieśli się do Deauville i zaczęli pracować nieopodal sławnego na całym świecie Hotelu Normandy. Dzięki tej pracy Antoine wśród swoich klientek miał arystokratki i aktorki. To w tym salonie spotkał wielkie aktorki np. Sarah BernhradtRejane.

W 1905 Antoni razem z Marie wyjechał do Londynu. Choć miasto to nie przypadło Antoniemu do gustu, to postanowił pomieszkać tu dłużej, aby nauczyć się języka angielskiego. Związek z Marie był coraz poważniejszy i Marie liczyła na większe zaangażowanie ze strony Antoniego. Tym bardziej że zaszłą w ciąże. Antoni niestety oszukał Marie, gdyż był gejem i nie umiał zakochać się w kobiecie. Ale pomimo swojej orientacji poślubił Marie 24 stycznia 1909 roku w Hampton. Jeszcze tego samego roku 27 kwietnia urodził się Jack-George-Antoine Cierplikowski. Niestety syn żył tylko miesiąc, zmarł kilka dni po chrzcie. Załamany Antoni wraz z żoną powrócił końcem roku 1909 do ukochanego Paryża, gdzie zamieszkali przy rue Rodier 25 na Montmartre. Oboje oddali się mocno pracy, aby nie myśleć o tragicznym wydarzeniu. W mieszkaniu założyli telefon, aby Antoni mógł odbierać telefony od klientek. W tamtych czasach wizyty domowe były bardzo popularne i cieszyły się dużym źródłem dochodu. Założyli w mieszkaniu telefon po to, aby Antoine mógł odbierać telefoniczne zgłoszenia od swoich klientek.

Antoni największą sławę uzyskał w 1912 roku, gdy wykreował nową fryzurę a la garcone-chłopczycę. Po raz pierwszy ściął długie włosy aktorce Eve Lavalliereę, która dzięki nowej fryzurze bardzo odmłodniała. Po tym przełomie największe osobowości ze świata mody stały się klientkami Antoniego. Nawet Coco Chanel była jego klientką. Dzięki sławie Antoni zarobił pieniądze, na otwarcie wymarzonego własnego salonu przy rue Cambon 5, była to luksusowa dzielnica pobliżu eleganckich hoteli Ritz i Crillone, blisko prestiżowego placu Vendome. Na tej samej ulicy swój pierwszy butik otwierała Coco Chanel. Po otworzeniu swojego salonu Antoni zaczął ogromną karierę, zarządzaną przez Marie-Berthe. Antoni sam mówił, że bez niej nie zbudowałby takiego imperium fryzjersko-kosmetycznego.

Salon Państwa Cierplikowskich wyróżniał się oryginalnością. Innowacyjny pomysł, według którego kobieta w jednym miejscu miała: uczesanie, masaż, manicure, zabiegi na twarz, a nawet zakupić specjalnie dobrane dla siebie kosmetyki. Antoine jako pierwszy w Europie użył w swoim zakładzie elektrycznej suszarki. Na środku salonu umieszczono pięć stanowisk do mycia włosów z oddzielnymi lustrami. Po I wojnie światowej, którą Antoine spędził w Paryżu, wykreowane przez niego krótkie włosy zaczęły być coraz bardziej popularne. Jednak konserwatywne osobowości protestowały, widząc się jedynie w długich włosach, które symbolizowały kobiecość i macierzyństwo. Antonie oprócz przyjmowania wiernych klientek w swoim salonie, jeździł również do domów pań po całej Europie. Natomiast bogate amerykanki przyjeżdżały do niego do Paryża, aby obciąć u mistrza włosy. Imperium Antoniego szybko się powiększało. W 1928 roku otworzył swój kolejny salon w Cannes. Jak wiemy Antoni też, tworzył kosmetyki do włosów, które znalazły uznanie i były sprzedawane też w Ameryce. W 1937 roku kosmetyki Antoniego były już sprzedawane w: Anglii, Polsce, Japonii, Australii, Algierii, Tunezji, Maroku, Niemczech, Luksemburgu, Belgii, Kongo Belgijskim, Argentynie, Brazylii, Hiszpanii, Włoszech, Szwajcarii, na Balearach, Wyspach Kanaryjskich, na Gibraltarze, w Portugalii, Holandii, Norwegii, Szwecji, Egipcie, Tonkinie i Holenderskich Indiach Wschodnich.

Jego firma kosmetyczna Produits de beaute Antoine od 1928 roku miała siedzibę w Paryżu przy place de la Madeleine 6, a fabryka znajdowała się w Gravigny. Zarządzał nią z chemik – Benoit Millien, którego Cierplikowscy traktowali jak rodzinę. Przyszedł czas, że Antoniego chciały również królewskie rodziny do uczesań. Pierwszą z nich była władczyni Rumunii Maria kolejno druga żona króla Egiptu, królowa Szwecji Wiktoria, Maria Józefa Belgijska – córka królowej Belgii i wiele innych królewskich głów. Jedna ze szczególnych relacji zawodowo osobistych Antoniego to z Josephine Baker. To właśnie Antoni Josephine był odpowiedzialny za seksowną króciutką fryzurę z mocno wygładzonymi włosami.

Antoni na co dzień lubił otaczać się artystami takim jak Picasso czy Fujita. Kolekcjonował obrazy oraz rzeźby. Przyjaźnił się też z polskim rzeźbiarzem Xawerym Dunikowskim i jego partnerką Sarą Lipską. Na początku ich pobytu w Paryżu bardzo im pomógł, kupował obrazy Dunikowskiego, a Sara stała się jego projektantką. Projektowała dla niego nie tylko ekstrawaganckie stroje, ale i wystrój wnętrz jego salonów oraz mieszkań. W jednym z domów Antoni posiadał łóżko ze szkła w kształcie trumny w którym spał. Specjalnie dla Niego wyprodukowano auto z kwadratowych elementów. Antoni posiadał kilka domów, znany był jego szklany dom przy rue Saint-Didier, którego zdjęcia obiegły cały świat. Nawet wybudowano dla Niego ekskluzywną kamienicę przy avenue Paul Doumer. Do dziś jest jednym z najpiękniejszych budynków Paryża.

Antoni związany małżeństwem z Marie, podróże odbywał bez żony, lecz w towarzystwie mężczyzn. Często też odwiedzał Polskę, najchętniej Kraków. Podróżował swoim prywatnym samolotem. W 1927 roku Antoni i Marie otworzyli pierwszy salon Antonie de Paris w USA. Po otwarciu tego salonu Antonim zainteresowało się nawet Hollywood i wielkie wytwórnie filmowe chciały, aby czesał im aktorki. Czesał największe aktorki Hollywood tamtych lat tj. Bette Davis, Grete Garbo, Glorie Swanson, Marlene Dietrich, Joan Crawford, Simone Simon i Glorie Swanson. W USA Antoni spędził okres II wojny światowej, tak zdecydowała jego żona, która troszczyła się o bezpieczeństwo męża. Sama jednak została w Paryżu, aby pilnować salon przy rue Cambon. Antoni pracował w Nowym Jorku, a na odpoczynek wybierał się na Fire Island. Poczuł tam prawdziwą swobodę i wolność, zapraszał do swojej posiadłości wiele mężczyzn. Publicznie zaczął afiszować się homoseksualizmem, z czasem dzięki niemu wyspa ta stała mekką gejów i lesbijek.

Wielka legenda tworzył historię mody, ale nie zajął jednak miejsca obok Chanel czy Picassa. Pomimo wielkich osiągnięć fryzjersko-kosmetycznym. Był artystą, który kochał sztukę i otaczał się artystami. Sam lubił przebierać się w stroje z innych epok. Tworzył peruki inspirowane malarstwem.
Swoje umiejętności przekazywał uczniom w otworzonej przez siebie szkole kształcącej młodych fryzjerów. Antoni powrócił do ukochanego Paryża po 7 latach. Nie było to już to samo miasto, wojna bardzo je zmieniła. Nie odnalazł się w zmienionym Paryżu i nowej modzie, mimo zmieniającym się trendom był wierny swoim. Był bardzo rozrzutny co, nie podobało się żonie Marie. Antoni nie patrzył na zważania żony i dalej był jeszcze bardziej rozrzutny, a żonę zaczął traktować jako skąpą materialistkę. Zaczęły się między nimi kłótnie i konflikty, aż doszło do rozwodu i podziału majątku na pół. Po rozwodzie przeprowadził się do rodzinnego Sieradzu, gdzie zakupił dom przy ulicy Wierzbowej. Na starość żył w skromnych warunkach, a sąsiedzi nie wiedzieli nawet, z jaką gwiazdą mają do czynienia. Zmarł 5 lipca 1976 roku w wieku 91 lat. Świat pożegnał Antoniego galą w Theatre Champs Elyses w Paryżu. Francuzi przyznali Antoniemu Legię Honorową, a w Polsce otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Ponadto otrzymał wiele innych odznaczeń za swoje zasługi zawodowe. Pochowano go na cmentarzu w Sieradzu, a na grobie postawiono replikę a rzeźby Dunikowskiego Fatum.  W Paryżu na cmentarzu Passy pochowano jego prawą rękę. Przed śmiercią Antoni zbiór prac Dunikowskiego przekazał do Warszawskiej Królikarni. Świat szybko zapomniał o cesarzu fryzjerstwa. Cesarz nie potrafił zadbać o swój majątek, nie wiadomo co stało się z jego kolekcjami sztuki, salonami i mieszkaniami. Mieszkania te co prawda szybko zyskały nowych właścicieli, ale szklany dom długo stał pusty. W Sieradzu organizowany jest Open Hair Festiwal na cześć Antoniego. Festiwal ten organizowany jest na otwartej przestrzeni miejskiej. W 2015 roku na rynku w Sieradzu stanął pomnik Antoniego.

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • używanie suszarki do włosów,

  • fryzurę chłopczycę,

  • modę na kolorowe, srebrne i złote peruki,

  • wynalezienie samoopalacza,

Zasady stylu Antoniego Cierplikowskiego:

1.Zaczesane na gładko do tyłu włosy.

2.Ekstrawaganckie  ubrania.

3.Klasa.

4.Elegancja.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-JOSEPHINE BAKER

Freda Josephine McDonald znana wszystkim jako Josephine Baker.

Josephine Baker urodzona 3 czerwca 1906 roku w Saint Louis. Francuska tancerka, piosenkarka, tancerka oraz agentka wywiadu afroamerykańskiego. Urodzona w biednej dzielnicy slumsach i rozbitej rodzinie. Od dziecka musiała, występować na ulicy śpiewając i tańcząc, aby mieć pieniądze na jedzenie. Spała na ulicy bądź jakiś domach dla bezdomnych. W wieku piętnastu lat była już po dwóch małżeństwach. Ponadto otrzymała 1500 propozycji małżeństwa oraz wiele drogich prezentów od swoich adoratorów.

Ze Saint Louis przeprowadziła się do Nowego Jorku, gdzie występowała jako tancerka oraz piosenkarka w nocnych kabaretach. Szybko zyskała sławę, choć jej występy były ograniczane ze względu na kolor skóry. W 1925 roku z amerykańską rewią pt. ,,Rewia Murzyńska” poleciała do Francji, tam szybko zdobyła sławę i uznanie. Szybka kariera i atmosfera Paryża zachęciły Josephine do zostania we Francji. We Francji otworzyła swój klub ,, Chez Josephine”.

Ze względu na jej afrykańsko-indiańskie pochodzenie nazywano ją „Czarny Aksamit”, „Czarna Perła” i „Czarna Wenus”. Odniosła sławę na całym świecie, dzięki występom na całym świecie, występowała nawet w Polsce! Wystąpiła też w kilku filmach Francji La Sirena des Tropiques w 1927 roku oraz w Zou Zou i Princess Tam-Tam. Brain Gibson pośmiertnie w 1991 roku nakręcił w USA film biograficzny pt. Historia Josephine Baker. Rolę Josephiny odegrała z Lynn Whitfield.

 Josephine szokowała swoim erotycznym tańcem, stylem bycia oraz strojami. Co do stroju to najbardziej zaszokowała spódniczką z bananów, ten strój przeszedł do historii. Publicznie przyznała się do biseksualizmu. Była ekscentryczką, w swoim domu trzymała menażerię wszystkich zwierząt. Znana była także ze spacerów z gepardem. Obywatelstwo francuskie otrzymała w 1937 roku. Gdy wybuchła II wojna światowa pracowała w Czerwonym Krzyżu oraz była działaczką we francuskim ruchu oporu. Gdy wojna się skończyła, razem ze swoim czwartym mężem zaadoptowała 12 dzieci różnych narodowości i religii. Była zaciętą działaczką polityczną. W latach 50-tych latała do USA, aby występować przeciwko rasizmowi. Za te zasługi dostała wiele odznaczeń:

  • Kawaler Legii Honorowej – 9 grudnia 1957
  • Krzyż Wojenny 1939-1945 z palmą – 19 sierpnia 1961
  • Medal Francuskiego Oporu z rozetą – 6 października 1946
  • Medal Pamiątkowych Ochotników Wolnej Francji
  • Medal Pamiątkowy Wojny 1939-1945

Przyjaźniła się z takimi artystami jak Pablo Picasso, Christian Dior i F. Scott Fitzgerald. W ostatnich latach swojego życia była zdana na siebie z dwanaściorgiem adoptowanych dzieci, które ze względu na różnorodność ras nazywano ,,Tęczowym Plemieniem”. Miała wtedy duże kłopoty finansowe, ogłosiła nawet bankructwo. Przez bankructwo była zmuszona wrócić na scenę w podeszłym wieku. Dwa dni po występie zmarła 12 kwietnia 1975 roku w Paryżu.

Zasady stylu Josephine Baker:

1.Mocno na żelowane włosy.
2. Ciemna szminka na ustach.
3.Ogromne kolczyki.
4.Mocno zdobione stroje.
5. Seksownie i wyuzdanie.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-CLAIRE MCCARDELL

Claire McCardell amerykańska projektantka mody. Uznawana za stworzenie amerykańskiej odzieży sportowej.

Claire byłą najstarsza z czworga dzieci urodzonych przez Eleanor i Adriana McCardella w Frederick w stanie Maryland . 

Od najmłodszych lat, McCardell interesowała się modą. Mając 16 lat, marzyła o studiowaniu projektowania mody w Nowym Jorku. Niestety taka nie zgodził się, aby córka tak daleko wyjeżdżała na studia. Zapisał ją zatem do programu ekonomii domowej w Hood College. Po dwóch latach nauki McCardell przeniosła się do Nowego Jorku i zapisała się do znanej szkoły artystycznej Parsons. W 1927 roku McCardell wyjechała do Paryża, kontynuując naukę w szkole Parsons.

Gdy ukończyła studia w 1923 roku, pracowała dorywczo w modnej sukiennicy, malując kwiaty na papierowych abażurach.

W 1930 roku zaczęła prace jako asystentka projektanta Roberta Turka. Gdy Robert przeniósł się, do firmy Townley Frocks zabrał ze sobą Claire. W 1932 roku zdarzył się nieszczęśliwy wypadek, w którym Turk utonął. Claire wtedy zostałą poproszona o dokończenie kolekcji Roberta. McCardell szukała inspiracji nie tylko w sztuce, ale i w modzie ulicznej. W latach trzydziestych tworzyła innowacyjne ubrania i akcesoria takie jak szarfy, spinki do włosów spaghetti i detale męskie, które stały się potem jej znakiem rozpoznawczym. W 1938 zmodernizowała dirndl. W 1938 roku Claire zaprojektowała sukienkę „Monastic”. Sukienka nie miała szwów w talii i wisiała luźno. Sukienkę jej projektu sprzedawała firma Best za 29,95 USD i wyprzedała ją w ciągu jednego dnia. Claire pracując dla Hattie Carnegie, spotkała się z Dianą Vreeland, z którą się zaprzyjaźniła. Gdy frima Townley Frocks ponownie się otworzyła w 1940 roku pod nowym kierownictwem. McCardell powrócił do marki. Etykiety firmy miały napis Odzież Claire McCardell przez Townleya, co uczyniło ją jedną z pierwszych amerykańskich projektantek, które zdobyły uznanie w Paryżu.

W 1941 roku McCardell zaprezentowała pierwszą kolekcję pt. “Ktchen Dinner Dress”. W tej kolekcji zaprojektowała pełną spódnicę z przymocowanym fartuchem.  W 1942 roku Claire stworzyła  słynną ” Popover Dress “. Była to odpowiedź na wyzwanie Harper’s Bazaar, aby zaprojektować modny strój, do noszenia sprzątając dom, ale także na garden party.  Była to prosta szara sukienka z kieszeniami. “Popover Dress” sprzedawano za 6,95 USD, a aż  75 000 sprzedano tylko w pierwszym sezonie. “Popover Dress”  McCardell zdobył nagrodę Coty Award.  W 1946 r. Claire zdobyła nagrodę dla najlepszego sportowego projektanta, a  dwa lata później  otrzymała nagrodę Neiman-Marcus. 

Po wojnie Claire  McCardell pracowała jako krytyk wolontariuszy w dziale projektowania mody w Parsons. W 1950 roku prezydent Harry S. Truman , Bess Truman i Margaret Trumanp wręczyli Claire nagrodę “Kobieta Roku” przyznawaną przez Women’s National Press Club. Z tej nagrody Claire była najbardziej dumna.

W roku 1953 w Galerii Franka Perlsa w Beverly Hills otwarto wystawę ze strojami McCardell. Na wystawie można było podziwiać  “Suknię klasztorną”, “Kostium kąpielowy pieluchy”, stroje baletowe Capezio i inspirowane odzieżą roboczą z nitami . Na biletach do wystawy sprzedawca Stanley Marcus napisał: “… jest jedną z naprawdę kreatywnych projektantek, które ten kraj wyprodukował … Jest w Ameryce, czym Vionnet była we Francji. 

McCardell w 1957 roku  wydała książkę zatytułowaną What Shall I Wear? Co, gdzie, kiedy i jak dużo mody?

W 1957 roku Życie i twórczość McCardell zostały przerwane przez chorobę raka okrężnicy. Przy pomocy długoletniego przyjaciela z klasy Mildred Orrick, McCardell dokończyła swoją ostateczną kolekcję na łóżku w szpitalu. Wyszła ze szpitala, aby być na swoim ostatnim pokazie mody. Zmarła 22 marca 1958 roku w wieku 52 lat. Po śmierci rodzina McCardella postanowiła zamknąć wytwórnię. Jej brat wyjaśnił: To nie było takie trudne [zamknąć wytwórnię] Pomysły Claire zawsze były jej własnymi.

Sukienka Popover Dress jest przechowywana przez Metropolitan Museum of Art, Rhode Island School of Design, a sukienka Monastic Dress“w Metropolitan Museum of Art i LACMA. W 1990 r. Magazyn Life okrzyknął McCardell jedną ze 100 najważniejszych Amerykanów XX wieku. Rok później została wprowadzona do Galerii Sław Maryland. Trzydzieści lat po jej śmierci, trzy retrospektywy prac Claire McCardell wystawiono w Metropolitan Museum of Art, FIT i Maryland Historical Society w Baltimore.

Projektanci mody Isaac Mizrahi, Donna Karan, Calvin Klein, Norma Kamali i Cynthia Rowley inspirowali się twórczością McCardella. Linia wiosny / lata 1999 roku Anny Sui była bardzo inspirowana pracą Claire. Anna Sui powiedziała: Naprawdę doceniam wrażliwość jej tkaniny, nawet z bardziej skonstruowanymi materiałami, takimi jak jeansy, które sprawiają, że wszystkie są tak miękkie i draperie. Kantary, które robiła, były tak nowoczesne. Patrzysz na niektóre rzeczy, które robiła i nie możesz uwierzyć, że to lata 40. 

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • sukienkę modelu popover,

  • sukienkę modelu monastic,

  • sukienkę modelu sundress,

  • opalacze,
  • ubrania ze zwykłych materiałów z kieszeniami, plisami i elementami odzieży robotniczej np. widoczne szwy i nici,

  • noszenie baletek nie tylko do baletu, ale i na co dzień,

  • książkę ,,What Shall I Wear?”

Źródła:Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-HARDY AMIES

Sir Edwin Hardy Amies znany wszystkim jako Hardy Amies

Hardy Amies urodzony 17 lipca 1909 roku angielski projektant mody i założyciel wytwórni Hardy Amies i najbardziej znany z oficjalnego tytułu krawca dla królowej Elżbiety II, od momentu jej wstąpienia na tron ​​1952 r., aż do emerytury w 1989 r.

Wykreował skromny styl ubioru monarchy. Nie wydaje mi się, żeby czuła, że ​​ubrania, które są zbyt eleganckie, są bardzo przyjazne – powiedział do redaktora mody. Postawa królowej polega na tym, że zawsze musi ubrać się na tę okazję”.

Hardy urodzony i wychowany w Londynie przez mamę sprzedawczynię i ojca architekta. Mając 20 lat, przyjął panieńskie nazwisko mamy i zawsze cytował je jako inspirację do pracy. Marzył o zostaniu dziennikarzem i w zdobywaniu doświadczenia przez trzy lata podróżował po Francji i Niemczech pracując dla agenta celnego. Pracował we Francji również jako nauczyciel angielskiego. Po powrocie do Anglii podjął pracę w charakterze asystenta sprzedaży w fabryce płytek ceramicznych. Kolejno odbył jako sprzedawca ciężarków z W & T Avery Ltd. Dopiero dzięki kontaktom mamy pozyskał pierwszą pracę w branży mody we francuskiej pracowni krawieckiej. W wieku 25 lat został jej dyrektorem zarządzającym. Pierwszy sukces odniósł w 1937 roku, gdy jego strój z zielonego tweedu został wykorzystany na sesji do Vogue. Jego kolejnym projektem był Made in England, garnitur w kratkę o biszkoptowym kolorze uszyty dla hollywoodzkiego wampira Mildred Shay . W 1941 dołączył do domu Warty. 

Gdy wybuchła II woja światowa ze znajomością języków wstąpił do służby w Zarządzie Operacji Specjalnych. Kolejno został oddelegowany jako podporucznik z Oficerskiej Kompanii Kadetów na listę generalną armii brytyjskiej. Gdy go wysłano, do Belgii pracował z belgijskimi grupami oporu i wymyślał nazwy modnych dodatków do użycia jako hasła kodowe. Dostał tytuł szlachecki w Belgii, został mianowany oficerem Orderu przez księcia regenta Belgii.

W styczniu 1946 otworzył własny dom mody ,,Hardy Amies Ltd”. Marka zyskała rozpoznawalność z klasycznych i dobrze dopasowanych ubrań dla kobiet i mężczyzn. Ubrania jego szybko zyskały sympatie. 1
Amies został wiceprzewodniczącym Incorporated Society of London Fashion Designers (1954-56) i przewodniczącym (1959-60).

Jego marka szybko odniosła sukces, a Amies był jednym z projektantów, który miał ubrania gotowe do noszenia. W 1961 roku pokaz mody Hardego przeszedł do historii mody. Był to pierwszy taki pokaz mody z męską odzieżą prêt-à-porter w hotelu Savoy w Londynie, gdzie muzyka grała na żywo, a projektant szedł w towarzystwie modeli. Amies opracował także ubrania robocze, które powstały podczas projektowania ubrań dla drużyny reprezentacji Anglii w 1966 r. Zaprojektował stroje sportowe również dla takich drużyn jak Oxford Boat Boat Club i London Stock Exchange. W latach 70 zaczął nawet projektować wnętrza i projekty dla Crown Wallpaper .

Rok później reżyser Stanley Kubrick poprosił Amiesa o zaprojektowanie kostiumów do filmu A Space Odyssey. Poza tym filmem również stworzył kostiumy do takich filmów:  Dwaj za drogęMorderstwa z alfabetuAmorous krewnej , ,, The Grass jest bardziej zielona ”.

Jednak i tak największą popularność zdobył za projektowanie i szycie strojów dla królowy Elżbiety II. Po stworzeniu strojów na królewską trasę królewską księżniczki Elżbiety otrzymał nagrodę Royal Warrant jako oficjalny krawiec w 1955 r. Nagroda ta dała mu jeszcze większe uznanie, szacunek i sławę. Po kilkuletniej współpracy z rodziną królewską zrezygnował, aby młodsi projektanci mieli także możliwość tworzenia dla królowej.

Hardy posiadał stałą kolumnę w Esquire o modzie męskiej, gdzie pisał porady dotyczące ubioru.  W 1964 r. Amies opublikował książkę ABC of Men’s Fashion. W książce tej znajdowały się zasady dobrego i surowego męskiego stroju począwszy od skarpet po letnią garderobę.  

Człowiek powinien wyglądać tak, jakby kupił swoje ubrania z inteligencją, założył je z ostrożnością, a następnie zapomniał o nich wszystkich”.

W 1974 r.wpisano go do  do Międzynarodowej Listy Sław Sławnych Vanity Fair. Przez 43 lata aż do śmierci związany był z partnerem Kenem Fleetwood, który był dyrektorem projektów w jego domu mody. Zmarł w swoim domu w 2003 roku, mając 93 lata.

Zawdzięczamy mu:

  • ogrom męskich garniturów i ubrań,

  • męskie perfumy ,,FUN”

  • książkę o modzie męskiej,

Zasady stylu Hardiego Amiesa:

1 Zaczesane na gładko do tyłu włosy.

2. Elegancja i klasa.

3. Marynarka dwurzędowa.

4. Idealnie skrojone garnitury.

5. Poszetki.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-DIANA VREELAND

Diana Vreeland urodzona 29 września 1903 roku znana felonistka, redaktorka modowa i prawdziwa wyrocznia mody. Pisała dla Harper’s Bazaar i Vogue oraz była specjalnym konsultantem w Costume Institute of the Metropolitan Museum of Art. W 1964 roku znalazła się na liście najlepiej sprzedających się gwiazd. 

,,Nie musisz urodzić się piękną, by być atrakcyjną”.

Po ślubie wyprowadziła się z mężem do Nowego Jorku, gdzie urodziła mu dwoje synów i zajmowała się ich wychowaniem. Po kilku latach wyprowadziła się z rodziną do Londynu, gdzie prowadziła firmę bieliźniarską i tańczyła w grupie Tiller Girls.

Na zakupy często wybierała się do Paryża, gdzie kupowała najczęściej stroje od Chanel. Była w piętnastce amerykańskich kobiet, które przedstawiono królowi Jerzemu V i królowej Marii w Pałacu Buckingham. W 1935 roku powróciła wraz z rodziną do Nowego Jorku, gdzie została już do końca życia. Choć w Europie znakomicie się odnajdowała, bo uwielbiała europejską modę i fascynowała się Coco Chanel. Sama nawet mówiła:

Zanim poszedłem do pracy w Harper‘s Bazaar w 1936 r., Prowadziłam wspaniałe życie w Europie, co oznaczało podróże, zwiedzanie pięknych miejsc, cudowne lato, studiowanie i czytanie przez większość czasu”. 

Karierę rozpoczęła w 1936 roku jako felietonista Harper’s Bazaar. Sama Carmel Snow redaktor Harper’s Bazaar, był pod wrażeniem jej stylu ubioru i zaproponował jej pracę w magazynie. Od tego czasu aż do rezygnacji Diana Vreeland prowadziła kolumnę „ Harper’s Bazaar  pod tytułem Dlaczego nie?”. Pracując w magazynie ,,odkryła” aktorkę Lauren Bacall podczas II wojny światowej. Okładka marcowa Harpers‘a jest z Lauren Bacall i jest wyjątkowa. Przedstawia Bacall opierającą się na zewnątrz drzwi z Czerwonego Krzyża. Bacall ubrana jest w szykowny garnitur, rękawiczki, kapelusz w kształcie klosza, z którego spadają długie fale włosów . Wtedy zauważono, że Vreeland poważnie traktuje modę. W 1946 r. powiedziała, że bikini jest największym odkryciem po bombie atomowej. Kochała oryginalność i indywidualne podejście do mody nie lubiła więc modnych sznurowanych butów na wysokich obcasach  i  krepdeszynowych sukienek, które wszystkie kobiety nosiły nawet w upalne letnie dni.

Gdy w 1960 roku John F. Kennedy został nowym prezydentem to właśnie Diana, została stylistką Pierwszej Damy Jacqueline Kennedy.

Mimo wielkich osiągnięć to bardzo mało zarabiała w Harpers’ie co pewnie też przyczyniło się do decyzji o rezygnacji ze stanowiska redaktorki w tym magazynie. 

W 1962 roku została redaktorką w Vogue amerykańskim, a po roku awansowała na redaktor naczelną. Uwielbiała lata 60te za modę na młodzieżowy styl, choć wiele kobiet nie przekonała się do tej mody.  W latach 60tych odkryła  min. gwiazdę Edie Sedgwick. Do sesji zdjęciowych skracała spódnice i umieszczała fotografie Richarda Avedon’a oraz wypromowała noszenie skąpego bikini. 

Po posadzie w Vogue,  została konsultantką w Instytucie Kostiumowym Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku w 1971 roku. W 1984 roku, zorganizowała aż dwanaście wystaw.  Artysta Greer Lankton stworzył lalkę Vreeland, którą można obejrzeć w bibliotece Instytutu Kostiumów.

W 1984 roku napisała swoją autobiografię. Zmarła na atak serca w wieku 85 lat. 

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • wylansowanie skąpego bikini,

  • wylansowanie mini,

  • ogrom pięknych okładek dla Harper’s Baazar i Vogue,

Zasady stylu Diany Vreeland:

1. Czarne włosy zaczesywane do tyłu i podwijane za uszami.

2. Czerwona szminka na ustach.

3. Okrycia głowy np.turbany.

4. Ogrom biżuterii.

5. Proste fasony ubrań w monochromatyczne. 

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,

Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-ADRIAN ADOLPH GREENBERG

Abert Adolph Greenberg znany wszystkim jako Adrian Gilbert

Adrian Adolph Greenberg urodzony 3 marca 1903 roku w Naugatuck, Connecticut. Legendarny kostiumograf złotej ery Hollywood, autor kostiumów do ponad 250 filmów. Znany wszystkim jako po prostu Adrian. Zdobył sławę kostiumami do Czarnoksiężnika z Krainy Oz i innych filmów Metro-Goldwyn-Mayer z lat 30. i 40. XX wieku. Adrian w 1920 roku ukończył ”New York School of Fine and Applied Arts” (obecnie Parsons School of Design). Po ukończeniu szkoły w 1922 roku przeniósł się do kampusu NYSFAA w Paryżu, gdzie zatrudnił go Irving Berlin. Następnie zaprojektował jedne z pierwszych kostiumów do berlińskiego ”The Music Box Revue”.

Po kilku latach Adriana zatrudniła żona Rudolpha Valentino, Natacha Rambova, aby zaprojektował kostiumy do filmu ,,Sainted Devil” w 1924 roku. Ponadto miał także zaprojektować kostiumy do filmu Rambova ,, What Price Beauty?” w 1925 roku. Po tych współpracach Adrain został zatrudniony jako projektant kostiumów w niezależnym studiu filmowym ,,Cecila B. DeMille’a”. W 1928 roku ,,Cecil B. DeMille” przeniósł się do ,,Metro-Goldwyn-Mayer”, gdzie Adrian został zatrudniony jako główny projektant kostiumów w studio. Gdy ,,DeMille” ostatecznie wróciło do ,,Paramount”, to projektant pozostał nadal w MGM.

Adrian w swojej karierze pracował z największymi gwiazdami takimi jak Greta Garbo, Norma ShearerJeanette MacDonald, Jean HarlowKatharine Hepburn i Joan Crawford. Z Gretą Garbo pracował przez większość swojej kariery. To dla niej specjalnie zaprojektował kapelusz ,,Eugénie” do filmu ,,Romans” w 1931 roku. Kapelusz ten stał się wielką sensacją. Dla Joan Crawford projektował stroje z dużymi poduszkami w ramionach, które stały się bardzo modne. Najbardziej znany był z sukni wieczorowych dla aktorek np. z filmu ,,The Women”. W tym czarno białym filmie pierwsza 10-minutowa scena zaczynała się paradą mody w ,, Technikolorze”, zawierającą projekty Adriana. Znany był także ze swoich ekstrawaganckich kostiumów z filmu ,,The Great Ziegfeld ”i z bogato zdobionych strojów z epoki z filmu ,, Camille” i ,,Marie Antoinette”. Najbardziej jednak znany jest z kostiumów do filmu ,,Czarnoksiężnik z krainy Oz”, gdzie zaprojektował także rubinowe pantofle dla Judy Garland. W życiu otwarcie mówił o swoim homoseksualizmie, ale ożenił się z Janet Gaynor w 1939 roku, prawdopodobnie w odpowiedzi na antygejowskie postawy szefów wytwórni filmowej. Adrian z żoną mieli jednego syna o imieniu Robin.

W 1941 roku opuścił MGM, aby otworzyć swój niezależny dom mody. Ponadto i tak nadal współpracował z Hollywood. Handlowcy bardzo zabiegali, o to by projektował dla nich stroje do powszechnej sprzedaży, ale zawsze odrzucał te propozycje. Jego projekty zatem zaczęli kopiować domy towarowe sprzedający tzwn,,paryską” modę ponadto ,,Cinema Shop także skopiował Adriana projekty. W 1952 roku powrócił do MGM, aby zaprojektować kostiumy do swojego ostatniego filmu ,,Lovely to Look At”. Niestety w przeciwieństwie do Edith Head (o której pisałam w zeszłym miesiącu ) nie zdobył Oscara, nawet nie był do niego nominowany. Ponieważ ta kategoria kostiumów jeszcze nie była wprowadzona do Oscarów, w czasach gdy Adrian tworzył kostiumy. Na skutek poważnego ataku serca w 1952 roku odszedł na emeryturę. Na emeryturze wraz z żoną Janet Gaynor kupił ranczo w Anápolis w stanie Goiás. Spędził tam razem z żoną i ich przyjaciółką Mary Martin kilka szczęśliwych lat. Adrianowi jednak brakowało pracy i powrócił z emerytury i wrócił do Stanów, aby zaprojektować kostiumy do Gran d Hotel, muzycznej wersji filmu MGM z 1932 roku. Następnie w 1959 roku poproszono Adriana o zaprojektowanie kostiumów na zbliżający się muzyczny ,,Camelot na Broadwayu” . Pracując nad tymi projektami, zmarł nagle na atak serca w wieku 56 lat. Został pochowany na cmentarzu ,,Hollywood Forever”.

 

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • modę na poduszki w ramionach,

  • bogato zdobione głowy,

  • miliony spektakularnych kostiumów w filmach,

  • cekinowe pantofelki do filmu Czarnoksiężnik z Krainy OZ, teraz tak bardzo modne,

Zasady Stylu Adriana Greenberg’a:

1. Gładko zaczesane włosy do tyłu.

2. Idealnie skrojone garnitury.

3. Szerokie krawaty

4. Elegancja i klasa.

5. Skromność.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Goofgle,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra

Ikona Mody-EDITH HEAD

Edith Claire Posener znana wszystkim jako Edith Head.

Edith Head urodzona 28 października 1897 roku w San Bernadino to najbardziej znana kostiumograf Hollywood, nazywana przez siebie i innych czarodziejką. Podczas swojej kariery projektowała stroje dla aż 58 filmów. W tamtych czasach ubierała prawie każdą gwiazdę. Sławie, wśród innych kostiumografów pomógł jej oryginalny wizerunek.  Ścięta na prosto grzywka, ciemne okulary oraz krawieckie suknie. W młodości była wychowywana przez matkę i ojczyma. Uczęszczała do Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, zaś magistra ukończyła z języków romańskich w 1920 roku na Uniwersytecie Stanforda. Następnie uczyła francuskiego oraz sztuki w Hollywoodzkiej Szkole dla Dziewcząt, mimo iż w tym temacie nie miała doświadczenia. Zapisując się do dziewiątej klasy w Otis Art Institute i Chouinard, poznała Charlesa Heada za którego wkrótce  wyszła za mąż. W 1923 roku znalazła informacje o wakcie artysty szkicownika w Paramount Studio. Potrzebowała wtedy akurat dorobić, użyła więc swoje portfolio, aby dostać tą posadę, która miała odmienić jej życie.

Szczęśliwie dostała tę posadę a po dziesięciu latach przeszła na posadę wykwalifikowanego projektanta. Uczyła się wszystkiego, czego tylko mogła od swojego szefa Travisa Bantona. Bardzo szybko stała się czołową projektantką w jednym z największych Hollywoodzkich studiów.  Na tym stanowisku pracowała do roku 1967, do chwili, gdy Paramount został sprzedany. Przeniosła się potem do Universal Studios. W roku 1940 po raz kolejny wyszła za mąż za swojego najlepszego przyjaciela Wiarda Boppo (Billa) Ihnena, scenografa z Paramount.

Pozostała jego żoną aż do jego śmierci w 1979 roku. Świat filmowy w 1974 roku w uznaniu za usługi przyznał jej gwiazdę na Bulwarze Hollywoodzkim. W ciągu sześciu lat na stanowisku projektantki pracowała przy 1,131 obrazów filmowych, przy czym otrzymała 35 nominacji do Oskara, z czego zdobyła ich aż osiem. Oprócz tego projektowała dla Vogue, podróżowała po kraju z pokazami mody Hollywood oraz pisałą artykuły dla magazynów i gazet.

Ponadto napisała dwie książki ,,The Dress Doctor”  oraz ,,How to Dress for Success”, a także nagrywała godziny wywiadów, by przygotować własną biografię ,, Head’s Hollywood”. Biografia ukazała się po jej śmierci w 1983 roku. ,,Czarodziejka” jak sama siebie nazywała zmarła w 1981 roku na rzadką chorobę krwi myeloid metaplasia. Zmarła dwa tygodnie po zakończeniu prac jej ostatniego filmu ,,Dead Men Don’t Wear Plaid”. Majątek przepisała na Motion Picture, Television Fund oraz innym organizacjom charytatywnym, skupiających się na pomocy dzieciom i ukochanym przez nią zwierzętom. 

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • miliony spektakularnych kostiumów w filmach,

  • wylansowanie mody na krótką grzyweczkę i okrągłe oprawki u okularów,

Zasady stylu Edith Head:

1.Króciutka prosta grzywka.

2.Okulary z okrągłymi oprawkami.

3. Klipsy w uszach.

4. Garsonki.

5.Elegancja i niezwykła klasa.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-MARILYN MONROE

Norma Jeane Mortenson znana wszystkim jako Marilyn Monroe.

Marilyn urodziła się w County Hospital w Los Angeles  1 czerwca 1926 r., jako trzecie dziecko Gladys Pearl Baker montażystki filmowej.

Jej matka z pierwszego związku z Johnem Newtonem Bakerem Gladys miała dwójkę dzieci: Roberta  i Berniece. W akcie urodzenia Normy Jeane jako ojciec widnieje Edward Mortenson, ale tożsamość jej prawdziwego ojca pozostaje nieznana.  Matka Marilyn  nie mogła zrezygnować z pracy na rzecz opieki nad swoją córką, więc postanowiła oddać ją rodzinie zastępczej. W dniu 13 czerwca 1926 r. Marilyn trafiła pod opiekę Alberta i Idy Borendelów. Gladys odwiedzała córkę w każdy  weekend,  a w 1933 roku odebrała ją i wspólnie zamieszkały  w Hollywood  z rodziną aktorską Atkinsonów.  Gladys po roku zachorowała na schizofrenię paranoidalną i resztę życia spędziła w izolacji. Marilyn pozostała pod opieką przyjaciółki mamy Grace McKee, potem niestety trafiła do domu dziecka. Jako dorosła smutno wspominała ten pobyt: „Rodzice wszystkich dzieci w Domu (sierocińcu) umarli. Ja miałam co najmniej jednego rodzica – matkę. Ale ona mnie nie chciała. Zbyt się wstydziłam, aby próbować wyjaśnić to innym dzieciom. Szczęśliwa byłam tylko wtedy, gdy zabierano nas do kina”. Podobno w okresie dzieciństwa była nawet molestowana seksualnie.  W 1938 r. wprowadziła się do ciotkiGrace McKee i uczęszczała do Emerson Junior High School, a następnie uczyła się w Van Nuys High School.  Ale nie po czterech latach rodzina musiała wyjechać z miasta ze względu na pracę. Marilyn wtedy, aby uniknąć powrotu do sierocińca  wyszła za mąż za dwudziestojednoletniego robotnika  Jamesa Dougherty’ego. 

W kwietniu 1944 r. przy pomocy Ethel, swojej teściowej, znalazła pracę w Radioplane Munitions Factory, gdzie pracowała po 10 godzin dziennie. Tam też spotkała fotografa Davida Connovera, który robił zdjęcia pracownicom fabryki. Żadne z tych zdjęć nie były publikowane, ale najwidoczniej pozowanie Marilyn się bardzo spodobało, gdyż odeszła z fabryki na rzecz zostania modelką. W sierpniu 1945 r. wyjechała i podpisała pierwszy  kontrakt z Blue Book Model Agency. Wtedy zmieniła swój wizerunek a mianowicie wyprostowała i zafarbowała włosy na blond. Była jedną z najciężej pracujących modelek, a jej zdjęcia widniały na okładkach czasopism: „Pageant”, „Peek”. Przy pomocy Emmeline Snively, swojej pracodawczyni, weszła do świata filmu w 1946 r.  Niestety producenci z Paramount Pictures nie chcieli zatrudnić Normy, podobnie 20th Century Fox, który  jednak zgodził się na sześciomiesięczny kontrakt, aby amatorka nie przeszła  do konkurencji RKO Pictures. Norma z decydującym Benem Lyonem wybrała Marilyn Monroe jako swój pseudonim artystyczny. Imię Marilyn pochodziło od gwiazdy Broadwayu Marilyn Miller, a Monroe było nazwiskiem panieńskim matki aktorki. Na początku Monroe tylko statystowała w filmach i tak jak reszta amatorów brała udział w lekcjach śpiewu, tańca, pantomimy i wielu sesjach zdjęciowych, a także obserwowała pracę na planie filmowym. Skrycie marzyła o karierze pokroju Jean Harlow. W 1947 r. przedłużono jej kontrakt i wystąpiła w dramacie Dangerous Years i w komedii Scudda Hoo! Scudda Hay! – były to jej pierwsze role mówione. Niestety w sierpniu rozwiązano jej kontrakt i  wróciła do modelingu, a także kontynuowała naukę w Actors’ Laboratory Theatre“.  Po nowych kontaktach i  kontaktom i romansowi z Josephem Schenckiem w marcu 1948 r. podpisała kontrakt z Columbia Pictures. Uczyła się aktorstwa od  Natashy Lytess, a ponadto na nowo zmieniła kolor włosów na platynowy blond oraz przeszła również korekcję wady zgryzu. Po tym jak Monroe straciła kontrakt w wytwórni, związała się z łowcą talentów Johnnym Hydem, który podobno sfinansował jej operacje plastyczne podbródka i nosa. Gdy nie miała pieniędzy pozowała nago do zdjęć, które w 1953 r kupił Hugh Hefner i opublikował w pierwszym numerze Playboya. Za tą sesję u Toma Kelleya otrzymała zaledwie 50 dolarów, a po latach opowiadała, że zgodziła  się na tę sesję, ponieważ była zdesperowana, ale uważała, że „porządne dziewczyny nie pozują nago”.

Z kontaktami Hyde’a i wsparciem Sama Spiegela sam John Huston zdecydował się zaangażować Monroe do Asfaltowej dżungli, a Joseph L. Mankiewicz do Wszystko o Ewie. Oba filmy odniosły duży sukces, a role Monroe, choć małe to zostały zauważone przez krytyków. Sam Howard Hawks, który wcześniej mało przychylnie wypowiadał się o aktorce, wysłał telegram gratulacyjny Johnowi Hustonowi. Dzięki temu 11 maja 1950 r. Johnny Hyde wynegocjował siedmioletni kontrakt. Ciężko chory Hyde namawiał Monroe na ślub, ale ta ciągle odmawiała. W marcu 1951 r. Monroe wzięła udział w 23 ceremonii wręczenia Oscarów, gdzie wręczyła statuetkę Thomasowi T. Moultonowi. W tym czasie zagrała w czterech filmach w drugoplanowych rolach. Uwagę na Monroe zwrócili krytycy chwalący jej występ w komedii As Young As You Feel, stała się też ulubioną pin-up girl wśród amerykańskich żołnierzy walczących w czasie wojny koreańskiej, wtedy to otrzymywała od fanów tysiące listów. Po wywiadzie, w którym opowiadała o swojej nagiej sesji zdjęciowej znalazła się w centrum zainteresowania.  Wszyscy uwierzyli w jej tłumaczenia i nie wpłynęło to negatywnie.

W 1952 r. dzięki S. Skolsky’emu Monroe zagrała u Fritza Langa w Clash by Night, a jej występ został doceniony m.in. przez „The Hollywood Reporter”. W Proszę nie pukać Monroe wcieliła się w rolę chorej psychicznie opiekunki dziecka, ale film i jej występ nie zdobyły uznania krytyków.  Prasa w 1952r.  uznał Monroe za „it girl“ czyli najbardziej atrakcyjną kobietę roku, dzięki czemu pojawiła się także na okładce magazynu „Life”. Otrzymała także nagrodę Henrietta Award dla najpopularniejszej młodej aktorki.  Monroe próbowała odciąć się od ról seksbomb bo chciała bardziej ambitne role, ale  producenci postrzegali ją przede wszystkim przez pryzmat seksapilu, wskutek czego występowała w dość podobnych kreacjach aktorskich m.in. sekretarki w Małpiej kuracji u boku Cary’ego Granta czy w Uprzejmie informujemy, że nie są państwo małżeństwem gdzie zagrała z Ginger Rogers. Wtedy już Monroe  znana była z tego, że na planie zapominała tekstu, spóźniała się, a czasami w ogóle nie stawiała się na czas w pracy. Powodem tego było zmaganie się  z bezsennością, tremą i niską samooceną. Zbyt często  nadużywała alkoholu, barbituranów, ponadto zażywała amfetaminę. Richard Widmark  opisywał pracę z Monroe następująco:

Lubiłem Marilyn, ale była okropna we współpracy. Niemożliwa, naprawdę. Ukrywała się w swojej garderobie i nie chciała wyjść. Kiedy w końcu wychodziła, okazywała się być kłębkiem nerwów. Wszystko to było wynikiem strachu. Była niepewna tak wielu rzeczy (…). Od samego początku była jak ranny ptak.

— Richard Widmark dla The Telegraph, 2002

W 1953 r. zagrała femme fatale w Niagarze, filmie nakręconym w Technicolorze. Sceny, w których aktorka grała owinięta tylko w prześcieradło lub ręcznik, były w tamtym czasie bardzo szokujące i spotkały się z protestami środowisk kobiecych.  Ale film okazał się jednak dużym sukcesem dochodowym, i to on utorował drogę do sławy Monroe, a także potwierdził jej status seksbomby. Na rozdaniu nagród magazynu filmowego „Photoplay“ przykuła wzrok, występując w złotej sukni, którą publicznie skrytykowała Joan Crawford.

Monroe odebrała nagrodę Henrietta Award dla najpopularniejszej aktorki, a także rozpoczęła pracę na planie filmu George’a Cukora Słodki kompromis, gdzie partnerował jej Dean Martin. Aktorka zmagała się wtedy z zapaleniem zatok przynosowych, ale mimo to studio namawiało ją na grę. Problemy zdrowotne nasilały się, co irytowało włodarzy 20th Century Fox, którzy sugerowali, że Monroe udaje chorą. Dnia 19 maja przybyła do Madison Square Garden, aby zaśpiewać „Happy Birthday“ z okazji 45. urodzin Johna F. Kennedy’ego. Bardzo ciekawie zapowiedział ją , Peter Lawford jako „late Marilyn Monroe“, co odnosiło się do znanego wszystkim jej spóźnialstwa.  Gdy wróciła na plan, wzięła udział w jednej z  szokujących scen w tym czasie, w której pływała nago w basenie. Gdy ponownie  zachorowała, studio zdecydowało się zwolnić aktorkę i pozwać ją do sądu, żądając 750 tysięcy dolarów. Monroe stwierdziła, że to Elizabeth Taylor powinna zostać pozwana za straty związane z produkcją Kleopatry. Studio jednak porozumiało się z aktorką, rozpoczęło negocjację nad nowym kontraktem m.in. dotyczącym produkcji Pięciu mężów pani Lizy. Aby zrekompensować jej  wizerunek  wzięła udział w sesji dla Vogue.

Monroe wzorowała się na Jean Harlow, która była jej ulubioną aktorką, a ulubionym aktorem  Abraham Lincoln. Ceniła malarstwo Francisca Goi. Monroe do siebie odnosiła się z dystansem. W wywiadzie z 1962 r. wyznała:

Nigdy do końca nie zrozumiałam tego, bycia symbolem seksu. Zawsze myślałam, że symbole kolidują ze sobą. To jest właśnie ten problem, bycie symbolem seksu sprawia, że jest się przedmiotem. Wprost nienawidzę uprzedmiotowienia. Ale jeśli mam być czegoś symbolem, to już lepiej seksu niż innych spraw, które też mają swoją symbolikę!

— Marilyn Monroe dla czasopisma „Life”

W wolnych chwilach lubiła czytać książki, których ogromną kolekcję ponad kilkaset tytułów.  Często chodziła do biblioteki i księgarni, a także lubiła gotować.  Rano jadła dwa surowe jajka z mlekiem, a następnie przyjmowała witaminy w tabletkach. Na obiad spożywała różne  mięsa wraz z kilkoma surowymi marchewkami. Codziennie 10 minut poświęcała na trening z hantlami.

Przyjaźniła się z intelektualistami, m.in. z Trumanem Capotem. W połowie lat 50. najbliższym przyjacielem Monroe był fotograf Milton GreenePrzyjaźń Monroe i Greena trwała do 1957 r., gdy aktorka – przez zazdrość swego ówczesnego męża Arthura Millera – zerwała kontakt z fotografem.Czasami udzielała wywiadów, a nawet pojawiała  się publicznie bez bielizny pod spode. Była jedną z pierwszych gwiazd filmowych, które przyznały, że ćwiczą jogę i ulubioną jej pozą jest stanie na rękach.Jej wymiary (biust, talia)  były bardzo zbliżone do tych, które dziś są wymagane u modelek.

W drugiej połowie lat 50. odbywała, za zgodą Strasberga, sesje psychoterapeutyczne pod kierunkiem dr Marianne Kris. Trwały one do 1961 r. kiedy to o psychikę Monroe zaczął dbać dr Ralph Greenson, który zajmował się także Frankiem Sinatrą. Lekarz wielokrotnie zabierał aktorkę do siebie w celach terapeutycznych oraz by wzbudzić w niej namiętność. Spotykał się z nią codziennie, sesje trwały nawet po pięć godzin. W 1961 r. aktorka, wbrew swojej woli, trafiła do Payne Whitney Psychiatric Clinic w Nowym Jorku. W marcu napisała o tym czasie : „Czułam się jakbym była w więzieniu chociaż nie popełniłam żadnego przestępstwa. (…) Wszystko tutaj było pod kluczem. Drzwi miały okna, żeby można było obserwować pacjentów“. Monroe nie mogła telefonować nigdzie i z nerwów rozbiła szybę i z kawałkiem szkła w dłoni powiedziała do obsługi szpitala: „Jeśli będziecie mnie traktować jak wariatkę to będę się tak zachowywać”. Interwencja DiMaggio zakończyła jej pobyt w szpitalu. Była trzykrotnie w ciąży, ale każda z nich zakończyła się poronieniem, gdyż zmagała się z endometriozą.

Związana była  z Yulem Brynnerem, Charlesem Chaplinem Jr., Elią Kazanem, Peterem Lawfordem, Yves’em Montandem, Nicholasem Rayem, Frankiem Sinatrą. Według Tony’ego Jerrisa, autora „My little secret“, Monroe miała za sobą epizod lesbijski z Jane Lawrence, która miała mieć wówczas szesnaście lat. W tego typu relacji przez jakiś czas miała być również z Joaną Crawford, Marleną Dietrich, Natashą Lytess czy Barbarą Stanwyck.

Była trzykrotnie zamężna a jej mężami byli:

  • James Dougherty (19 czerwca 1942–13 września 1946),
  • Joe DiMaggio (14 stycznia 1954–27 października 1954),
  • Arthur Miller (29 czerwca 1956–2 stycznia 1961).

Dnia 4 sierpnia 1962 r.Monroe była w swoim domu. Spotkała się z fotografem i odbyła popołudniową sesję terapeutyczną z doktorem z Ralphem Greensonem. Wieczorem rozmawiała przez telefon z synem Joe DiMaggio, który nic nie zauważył w jej głosie. Monroe około godziny 20 weszła do swojej sypialni. Później rozmawiała przez telefon z Peterem Lawfordem, który usłyszał jej niepokojące zachowanie, wskazujące na to, że jest pod wpływem jakichś środków. Zaalarmowana o tym fakcie  gosposia Monroe, stwierdziła, że wszystko jest w porządku. Gosposia o 3 w nocy zauważyła, że w zamkniętej sypialni wciąż świeci się światło. Poinformowała o tym fakcie osobistego psychoanalityka Marilyn, który po przyjeździe na miejsce, rozbił szybę, aby dostać się do sypialni. W pomieszczeniu znalazł leżącą na łóżku nagą Marilyn ze słuchawką telefoniczną w dłoni. Następnie stwierdził zgon Monroe. Przyczyną zgonu, według  sekcji zwłok, było przedawkowanie środków nasennych (barbituranów). Śmierć Monroe uznano za „prawdopodobne samobójstwo“., gdyż już wcześniej miała próby samobójcze.

Dziennikarz James Bacon, który spotkał się z Monroe kilka dni przed jej śmiercią stwierdził, że aktorka popijała szampana, wódkę i czasami zażywała pewne tabletki:

Marilyn, połączenie lekarstw i alkoholu zabije Cię, a ona odpowiedziała »jeszcze mnie nie zabiło«. Wtedy wypiła kolejnego drinka i połknęła kolejną tabletkę. Wiem, że na noc brała barbiturany.

— James Bacon dla Los Angeles Times

W książce „Pardon My Hearse“ Allan Abbott opisał ciało zmarłej Marilyn: „Przypominała najzwyklejszą kobietę, która w dodatku nie dba o siebie. Miała odrosty, jej włosy były krótkie, rzadkie i zmierzwione. Od kilku tygodni musiała nie golić nóg, miała bardzo zaniedbane paznokcie u stóp i dłoni. Wśród rzeczy aktorki znaleziono wkładki, które wkładała w stanik, ponieważ jej naturalne piersi straciły jędrność“.

Pogrzeb Marilyn Monroe odbył się o godzinie 13 w dniu 8 sierpnia 1962 r. na terenie Westwood Memorial Cemetery. Ceremonia miała charakter prywatny. Podczas nabożeństwa ciało Marilyn leżało w otwartej trumnie. Była ubrana w zieloną suknię Pucci i zielony szalik, który nosiła na konferencji prasowej w Meksyku wcześniej tego samego roku.Na dłoniach zmarłej znajdowała się wiązanka różowych róż od Joe DiMaggio. Lee Strasberg odczytał mowę pożegnalną:

Marilyn Monroe była legendą. Swoim życiem stworzyła mit o tym co biedna dziewczyna, pozbawiona wsparcia, może osiągnąć. Dla całego świata stała się symbolem ponadczasowej kobiecości. (…) Jest mi naprawdę przykro, że opinia publiczna, która ją kochała, nie miała okazji zobaczyć jej takiej jak my – w wielu rolach. Bez wątpienia byłaby jedną z naprawdę wielkich aktorek teatralnych. Teraz to koniec. Mam nadzieję, że jej śmierć wzbudzi sympatię i zrozumienie dla wrażliwego artysty i kobiety, która przyniosła radość i przyjemność światu.

— Lee Strasberg

Śmierć Monroe byłą tematem na całym świcie, a w WLos Angeles odnotowano nawet wzrost liczby samobójstw, a także wzrost sprzedaży prasy w tym okresie.

Według biografa Anthony’ego Summersa Monroe w ostatnich miesiącach życia miała duże problemy psychiczne, romansowała równolegle  z Johnem F. Kennedym, jak i jego bratem, Robertem F. Kennedym. Po romansie z Robertem Marilyn chciała zagrozić upublicznieniem ich relacji. Monroe niby przypadkowo przedawkowała lekarstwa i umarła w karetce pogotowia w drodze do szpitala. Dziwne że, Kennedy chciał opuścić Los Angeles przed ujawnieniem faktu o zgonie aktorki. Jej ciało miało zostać zawiezione do domu  z upozorowanym samobójstwem. Obecność Roberta Kennedy’ego w dniu śmierci Marilyn potwierdziła gosposia Monroe, oraz Deborah Gould, żona Petera Lawforda.

Ale  John Miner opierał swoje ustalenia na rzekomych transkrypcjach taśm, jakie Monroe nagrała krótko przed śmiercią i przekazała doktorowi Greensonowi. Monroe opowiadała o swoich planach na przyszłość, co jest najlepszym  dowodem, że nie chciała się zabić, a ponadto opowiadała o swoim życiu seksualnym i robieniu sobie lewatyw. Według Minera, Monroe została zamordowana przez własną gosposię, która miała wykonać jej lewatywę z rozpuszczonych pentobarbitalów. Taśm Monroe niestety nigdy nie odnaleziono. Bardzo dziwnym faktem jest też to, że policja po przybyciu na miejsce śmierci odnotowała, że gosposia Eunice Murray prała pościel co wskazuje na zacieranie śladów. Śledczy zajmujący się sprawą Monroe po 30 latach przyznał: „zawsze czułem, że kluczowa była pani Murray“, która mogła działać na polecenie Greensona.

Jest też hipotea jakoby do śmierci Monroe przez przypadek przyczynili się jej osobiści lekarze: R. Greenson i Hyman Engelberg. Greenson miał zaaplikować lewatywę z wodzianu chloralu, nie wiedząc o tym, że Engelberg zapisał Monroe Nembutal – co w efekcie mogło spowodować jej zgon. Inne teorie mówią, że ratownik medyczny, który przyjechał do domu Monroe widział jak Greenson wstrzykiwał jej do serca truciznę. Lawford miał dowiedzieć się, dzięki podsłuchom umieszczonym w domu Marilyn, że Greenson też miał z nią romans. Ta informacja  złamałaby jego karierę, a na dodatek trafiłby do więzienia za kontakty seksualne ze swoją pacjentką. Także miał motyw do zabójstwa. Lawford przekazał te informacje Kennedy’emu, a ten skontaktował się z psychiatrą informując go, że Marilyn zamierza ujawnić wszystkie związki.

Jeszcze inne teorie zakładają morderstwo Monroe dokonane było przez mafię bądź CIA. Jak było naprawdę, tego się już nigdy nie dowiemy…. Marilyn zabrała tę tajemnicę ze sobą…

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • wylansowanie pieprzyka przy ustach,

  • modę na rozjaśnianie włosów na platynowy blond,

  • modę na dekolt V,

  • seksowne noszenie białych koszul,

  • wylansowanie sukienki tego kroju,

  • noszenie dużej ilości biżuterii,

Zasady stylu Marilyn Monroe:

1.Platynowe pukle. 

2.Pieprzyk przy ustach.

3.Seksapil.

4.Dekolt V.

5.Błyskotki.

Źródła:Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-FRIDA KAHLO

Magdalena Carmen Frieda Kahlo y Calderón znana wszystkim jako Frida Kahlo

Urodziła się 6 lipca 1907 roku w La Casa Azul  tak zwanym niebieskim domu w Coyoacán. Jest to małe miasteczko  przedmieściach Meksyku. Została wychowana pzez swoich rodziców w Meksyku. Ojciec jej także był artystą  malarzem i fotografikiem. Mama Fridy była jego drugą żoną, pierwsza zmarła. Matka Fridy zajmowała się domem i była gorliwą katoliczką z korzeniami indiańskimi i hiszpańskimi. Frida była trzecią z czterech sióstr, a z poprzedniego małżeństwa ojca miała dwie przyrodnie siostry.  Frida zawsze silniejsze więzi miała z ojcem bo jej matka nie była zadowolona z jej  zachowania córki. 

Gdy miała trzy latka wtedy właśnie nadeszła meksykańska rewolucja, z którą to Frida chciała być utożsamiana i podawała właśnie rok 1910 jako datę swoich urodzin. Mając 6 lat odkryto u niej chorobę polio. Przez tą chorobę jej prawa noga była chudsza od lewej. Maskowała ten defekt zakładając długie i barwne spódnice. 

Będąc nastolatką Frida interesowała się sportem, trenując m.in. boks. W roku 1922 Frida rozpoczeęła edukacje w jednej z wiodących szkół w Meksyku. Była jedną z zaledwie 35 dziewcząt uczącą się w tej szkole. Swoją osobą oczarowała nawet  najpopularniejszego ucznia szkoły, Alejandra Gómeza Ariasa, którego wizerunek uwieczniła na jednym z namalowanych przez siebie portretów.

W 1925 Frida została ranna w wypadku komunikacyjnym, gdzie doszło zderzenia  się ze sobą autobusu i tramwaju . Frida została jedną z najbardziej poszkodowanych. Doszło do wielu bardzo  poważnych urazów tj. złamanie kręgosłupa, złamanie obojczyka, połamanie żeber, złamanie miednicy, 11 złamaie prawej nogi, złamanie i zwichnięcie prawej stopy a także zwichnięcie ramienia. Jakby tego było mało to jeszcze stalowy uchwyt poręczy autobusu przebił jej podbrzusze i macicę, co pozbawiło ją macierzyństwa. Na wskutek wszystkich obrażeń musiała trzy miesiące spędzić gipsowym odlewie , który unieruchomił jej ciało. Po tym czasie  Frida dużo ćwiczyła nad tym, aby stanąć o własnych siłach i nauczyć się na nowo chodzenia. Ćwiczyła wytrwale aż wreszcie się udało, ale niestety bóle i dolegliwości pourazowe nawracały przez całe jej życie. Przez całe swoje życie  przeszła aż 35 operacji, głównie  na usprawnienie prawej nogi i stopy oraz kręgosłupa. Pomimo urazu macicy Frida trzykrotnie próbowała zajść w ciążę, jednak niestety nie udało się urodzić upragnionego potomka.

Podczas unieruchomienia po wypadku Frida zainteresowała się  malarstwem. Dla uprawianie sztuki, nawet porzuciła medyczną szkołe.  Przebywając trzy miesiące w gipsie malowała autoportrety. Tłumaczyła to słowami:  „maluję siebie ponieważ najczęściej przebywam w odosobnieniu i znam dobrze obiekt, który uwieczniam”. Matka Fridy pomogła w malarstwie Fridzie, organizując sztalugi umożliwiające malowanie podczas leżenia w łóżku. Ojciec też pomógł  pożyczył jej swoje farby olejne i pędzle. Prace Fridy zazwyczaj ukazywały surowe życie kobiet w bólu. Sama mówiła o swoich pracach: „nigdy nie maluję fikcji, przedstawiam moje własne życie”.

Pozytywny wpływ na rozwój malarstwa artystki miał Diego Rivera. Frida była zachwycona  sztuką Diega. Poznali się w roku 1927 w Ministerstwie Edukacji, gdzie Diego pracował nad muralem. Frida pokazała mu wtedy swoje prace, Diego gdy je zobaczył powiedział, że ma wielki talent.  Bardzo się zaprzyjażnii i często odiwedzał Fride w jej domu w Kahlo. Pomagał w rozwoju jej talentu dając cenne wskazówki i nakierowując. 

W malarstwie Fridy widoczne były wpływy rdzennej kultury meksykańskiej, co przejawia się w dramatycznej symbolice. Frida eksperymentowała łącząc w swoich pracach elementy kultury, religii i tradycji meksykańskiej z surrealistycznymi akcentami. Na jednym z portretów ukazała siebie i swojego męża, Diega.Frida Kahlo.  Poprzez tematykę jaką podejmowała w swoich obrazach nadała współczesnej sztuce feministycznej nowy Nie bała poruszać się tematów aborcji, śmierci, samotności, choroby, fizjologii, gender, kobiecej nagości, poronień, przemocy, zdrady, lesbianizmu, niedoskonałości ludzkiego ciała oraz obrazoburczych opinii, erotyzmu, patriotyzmu czy fascynacji politycznych.

W 1939 Frida miała wystawe swoich prac w Paryżu. Zaproszenie do wystawy dostała od André Breton. Muzeum sztuki Luwr doceniło talent  Fridy zakupując jedną z jej prac „The Frame”. Był to zaszczyt dla całego narodu meksykańskiego – została pierwszą pracą meksykańskiego artysty, która doceniona została przez światowej sławy muzeum sztuki. Zainteresowania tematyką kobiecą  w swoich pracach ,dostrzegł ruch feministyczny, a Frida stała się jego symbolem w ostatnich latach XX wieku.

W roku 1929 wyszła za mąż za swojego nauczyciela Diega Riviera . Po ślubie Frida bardzo pragnęła dziecka, ale niestey kilkukrotnie poroniła. Stworzyła wtedy wzruszający obraz pokazujący to zdarzenie pt. Henry Ford Hospital. Rozpacz tego doświadczenia pogłębiła dodatkowo śmierć jej matki.

Biseksualna Frida miewała romanse, m.in. z Josephine Baker, Isamu Noguchi, dr Leo Eloesser. Diego tolerował skoki w bok żony tylko jeśli wiązała się z kobietami – o kochanków był zazdrosny. On również nie stronił jednak od przelotnych znajomości i miłostek, nawiązał romans m.in. z młodszą siostrą Fridy Cristiną, co bardzo zraniło i rozgniewało artystkę. Para rozwiodła się w listopadzie 1939, aby powrócić do siebie w grudniu 1940, po czym zawarli drugie małżeństwo. Niestety, drugi ich związek nie był lepszy od pierwszego w kwestii porozumienia i współżycia. Para często zatem mieszkała w osobnych mieszkaniach, ale „po sąsiedzku”

Mocno zaangażowana politycznie komunistka Frida w 1937 roku udostępniła Trockiemu i jego żonie swój dom. Rosyjski polityk dzięki Fridzie uzyskał w Meksyku azyl polityczny. Kahlo romansowała z nim, gdy wyszło to na jaw  Trocki  z żoną wyprowadzili się.

W 1941 ojciec Fridy zmarł na atak serca.  Po roku od śmierci jej ojca zaczęła prowadzić pamiętnik o swoim życiu. W 1950 przeszła aż siedem operacji kręgosłupa, po których zmuszona była korzystać z  wózka inwalidzkiego. Biedna po operacji spędziła aż 9 miesięcy w szpitalu. Zażywała bardzo silne tabletki przeciwbólowe, które odbiły się na jej malarstwie. Kilka lat później na skutek gangreny amputowano jej prawą nogę do wysokości kolana, ponadto chorowała na bronchit co dodatkowo ją osłabiało.

 Chwilę przed śmiercią Frida napisała w swoim pamiętniku: „Ufam, że odejdę bez żalu i że już tu więcej nie wrócę – Frida”. Zmarła kilka dni po napisaniu tego dokładnie 13 lipca 1954 roku.  Powodem śmierci okazała się zatorowość płucna, ale wnioskuje się też, że przyczyną też moglo być przedawkowanie leków celowe bądź niecelowe. Sekcja zwłok nie była wykonana, więc nie dowiemy się co tak naprawdę było przyczyną jej śmierci. Prochy Fridy w urnie spoczęły w jej ukochanym rodzinnym Niebieskim Domu, który stał się muzeum i prezentuje tam pamiątki związane z Fridą i jej dorobek malarski. W Niebieskim domu znaleziono także 180 strojów z regionu Oaxaca jak również kolczyki od Picassa, szale, buty i biżuterię. 

Jej mąż Diego Rivera w swojej autobiografii napisał, że dzień, w którym Frida zmarła był najbardziej tragicznym dniem jego życia i wtedy uświadomił sobie, że najwspanialsza w jego życiu była Frida i miłość do niej. Po śmierci Fridy Diego Rivera dbał o jej rodzinny dom aż do czasu swojej śmierci w 1957 roku.

Stulecie urodzin malarki zostało uczczone  wielką wystawą zorganizowaną w Meksyku w Palacio de Bellas Artes w okresie 13 czerwca – 12 sierpnia 2007 roku. Specjalnie na tą wystawę wypożyczono prace artystki ze zbiorów znajdujących się m.in. w Detroit, Minneapolis, Miami, Los Angeles, San Francisco i Nagoyi. Zaprezentowano na wystawie tylko  jedną trzecią  dorobku malarskiego Fridy, uzupełniono ją listami i manuskryptami wcześniej niepublikowanymi oraz jej garderobą.

Ps. Tak na marginesie to teraz modne są tshirty z nadrukiem Fridy. Można je dostać w sieciówkach takich jak Mango czy Stradivarius, ja mam w planach nawet tatuaż z wizerunkiem Fridy. Ten tatuaż będzie symbolem mojej choroby i cierpienia, bo Frida też dużo się nacierpiała przez wypadek i choroby.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • modę na zarośnięte grube brwi,

  • modę na etniczne stroje,

  • modę na wianki z kwiatów,

  • noszenie dużo biżuterii,

Zasady stylu Fridy Kahlo:

1.Grube brwi.
2.Kwiaty we włosach.
2.Ogrom biżuterii.
3.Etniczne stroje.
4. Dużo koloru.
5. Ekstrawagancja.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Anrika i szafa gra,