Właściwie Carla Maria Zampatti znana wszystkim jako Carla Zampatti.
Carla Zampatti urodzona 18 maja 1942 roku w Loverowe we Włoszech. Projektantka wraz z rodziną w 1950 roku osiedliła się we Fremantle w Australii Zachodniej. Rodzina przeniosła się jednak do Bullfinch WA i przez kilka lat uczęszczała do szkoły.
Zampatti’s designs were coveted by Australian women. Picture: Supplied
W 1965 roku Zampatti zaprojektowała swoją pierwszą mini kolekcję dla Zampatti Pty Limited, a dwa lata później krajową premierę. W 1970 roku, utworzyła swoją markę Carla Zampatti Limited. Jej ubrania od początku były doceniane i lubiane. Jedna z jej pierwszych sukienek, kupiona w 1967 roku, była nadal używana na specjalne okazje przez pierwotnego nabywcę w 2021 roku – co przyczyniło się do toczącej się debaty na temat jakości i zrównoważonego rozwoju mody.
Zampatti swój pierwszy butik otworzyła w 1972 roku w Surry Hills, Sydney. W ciągu kolejnych trzech lat otwarto nowe butiki w Mosman, Double Bay i Elizabeth Street, Sydney, rozwijała Carla Zampatti Pty Ltd firmy, aby stworzyć sieć 30 butików i sklepów firmowych w całej Australii. Razem z rozwojem marki, Zampatti przeniosła się do Davida Jonesa w 1990 roku i sklepów Myer w 1992 roku, mimo podpisania umowy na wyłączność z Davidem Jonesem w 2009 roku. Australijska piosenkarka włoskiego pochodzenia, Tina Arena, jest znana z noszenia jej ubrań, podobnie jak inne australijskie ikony Księżniczka Mary Danii, Dannii Minogue, Delta Goodremi Ita Buttrose.
W 1973 roku Zampatti stała się jednym z pierwszych znanych australijskich projektantów, którzy wprowadzili stroje kąpielowe do swojej kolekcji. Rozwijając jej sieć zlecono jej stworzenie pierwszych designerskich okularów z gamy Polaroid. W 1993 roku Zampatti wypuściła na rynek swoje pierwsze perfumy, “Carla”. Zapach odniósł wielki sukces, a projektantka wydała drugi zapach w 1987 roku, “Bellezza”. We współpracy z Fordem Australia Zampatti przeprojektowała samochody specjalnie dla kobiet. Jej pierwszy Laser, wyprodukowany w 1985 roku, nastąpił dwa lata później z kolekcją laserów i meteorów.
Zampatti pełniła szereg funkcji dyrektorskich, w tym prezes SBS Corporation, dyrektor Westfield Groupi powiernik Galerii Sztuki Nowej Południowej Walii. Była takżę członkiem zarządu Australian Multicultural Foundation, European Australian Business Council,Sydney Dance Company, MCA Foundation oraz UTS V-C’s Industry Advisory Board. Od 1988 roku aż do śmierci w 2021 roku Zampatti pełniła funkcję sędziego Ethnic Business Awards, prestiżowej krajowej nagrody dla imigrantów i rdzennych przedsiębiorców, która honoruje ich wkład w naród.
W 2015 roku HarperCollins opublikował autobiografię Zampattiego, My Life, My Look.
Zampatti została mianowana członkiem Orderu Australii (AM) w 1987 roku za służbę dla branży mody jako projektantka i producentka. W 2009 roku została wyniesiona na listę honorów queen’s birthday. W 2001 roku Zampatti został odznaczonyMedalem Stulecia za służbę australijskiemu społeczeństwu w dziedzinie przywództwa w biznesie[ Zampatti była rocznikiem/Qantas Bizneswoman roku, a w 1994 roku australijska projektantką roku.
W styczniu 2005 roku, Zampatti została uhonorowana przez Australia Post i uwieczniona na pamiątkowym australijskim znaczku pocztowym, wraz z innymi australijskimi projektantami mody, Prue Acton, Jenny Bannister, Collette Dinnigan, Akira Isogawai Joe Saba. Nagroda ta jest ogłaszana corocznie w ramach poprzedzającym Dzień Australii, a jej odbiorcy są indywidualnie opisywani na znaczku pocztowym. Zampatti zaprojektował później nową odzież firmową Australia Post, któa wyszła na rynek październikiem 2007 roku.
W 2004 roku rząd Włoch mianował ją Komandorem Orderu Zasługi Republiki Włoskiej.
Australian Fashion Laureate Award została przyznana Zampatti w sierpniu 2008 roku. Nagroda jest sondowana przez członków branży, inicjatywę rządu Nowej Południowej Walii i IMG Fashion. Jest to wybitne osiągnięcie i najwyższe wyróżnienie w australijskim świecie mody.
W 1999 roku Zampatti została przyjęta na doktora listów honoris causa przez University of Western Sydney. W grudniu 2018 roku Uniwersytet w Wollongong nadał jej również tytuł doktora honoris causa.
Zampatti była dwukrotnie zamężna: w 1964 roku wyszła za mąż za Leo Schumana, jej pierwszego męża. Rozwiedli się w 1970 roku. Drugim jej mężem był polityk John Spender od 1975 do 2008 roku, a w 2010 roku rozwiedli się.
W dniu 26 marca 2021 r. Zampatti uczestniczyła w nocy otwarcia La traviata w Punkcie Pani Macquarie w Sydney Harbour, gdzie została powalona do nieprzytomności po upadku na klatce schodowej. Została przewieziona do St Vincent’s Hospital, gdzie zmarła w wyniku odniesionych obrażeń 3 kwietnia w wieku 78 lat. Rodzina Zampattiego przyjęła propozycję państwowego pogrzebu ze strony rządu Nowej Południowej Walii[Nabożeństwo odbyło się 15kwietnia 2021 r. w Katedrze Najświętszej Maryi Panny w Sydney, gdzie wielu uczestników nosiło jej projekty, a jej córka powiedziała: “Gdyby żyła, powiedziałaby, że jest to najlepiej ubrany pogrzeb, w którym kiedykolwiek uczestniczyła”.
Pietro Costante Cardin znany wszystkim jako Pierre Cardin
Pietro Costante Cardin znany wszystkim jako Pierre Cardin to francuski projektant mody z włoskim pochodzeniem uznawany za najstarszego żyjącego projektanta i najdłużej pracującego w zawodzie. Pierre urodził się 2 lipca 1922 roku w w San Biagio di Callalta. Razem z Paco Rabanne i André Courrègesa jest uznawany za wynalazcę futurystycznej mody w latach 60. XX wieku.
Urodził się w San Biagio di Callalta w prowincji Treviso, w północnych Włoszech, gdzie jego rodzice, Maria Montagner i Alessandro Cardin, pracowali w winnicach regionu Wenecja Euganejska.
Jego rodzice stracili cały majątek podczas I wojny światowej. W 1924, kiedy Pierre miał dwa lata, jego rodzice przeprowadzili się z 11 dziećmi z Włoch do Saint-Étienne we Francji. Ojciec chciał, żeby syn studiował architekturę, ale Pierre od dzieciństwa pasjonował się krawiectwem.
Cardin uczył się w środkowej Francji. Swoją karierę rozpoczął wcześnie, w wieku 14 lat praktykę odbył u sukiennika, ucząc się podstaw projektowania i konstruowania mody. W 1939, mając 17 lat opuścił rodzinny dom i wyjechał do pracy u krawca w Vichy, gdzie szył garnitury dla kobiet. W 1945 wyjechał do Paryża, gdzie studiował architekturę i współpracował z domem mody Jeanne Paquin po II wojnie światowej.
Pracował z Elsą Schiaparelli, zanim w 1947 został szefem atelier Christiana Diora. W 1950 założył własny dom mody. Jego klienci, w tym Eva Perón i Rita Hayworth, zażądali ekstrawaganckich kostiumów – takich jak 30 kostiumów maskaradowych, które stworzył na 3 września 1951 na słynny bal maskowy w Palazzo Labia w Wenecji. W 1953 zaprezentował swoją pierwszą kolekcję dla kobiet. W kolejnym roku otworzył swój pierwszy butik Eve i wprowadził „sukienkę bąbelkową”, czyli sukienkę w kształcie bąbelków z krótką spódnicą, wykonaną przez cięcie ukośne na usztywnionej podstawie. Był pierwszym haute couture, który zwrócił się do Japonii jako rynek mody, kiedy podróżował tam w 1957.
Był znany z awangardowego stylu, preferował geometryczne kształty i motywy. Był też dobrym przedsiębiorcą, dzięki czemu dorobił się wielkiego majątku. Miał kilka restauracji (m.in. w Nowym Jorku, Pekinie, Londynie) oraz zamku w Lacoste w departamencie Vaucluse (należącego niegdyś do markiza de Sade’a), w którym regularnie organizował festiwale teatralne. Jego imię i nazwisko stało się marką dla setek produktów.
Był jednym z najdłużej pracujących w zawodzie projektantów mody. W 2008 jego kolekcja została pokazana na Riwierze Francuskiej.
W 1991 został wybrany na ambasadora dobrej woli UNESCO, a w 2009 został Ambasadorem Dobrej Woli Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa.
Film dokumentalny P. Davida Ebersole i Todda Hughesa Dom Pierre’a Cardina (House of Cardin, 2019) otrzymał nagrodę CinéFashion Film Award jako najlepszy film fabularny o modzie, a Cardin został uhonorowany nagrodą za całokształt twórczości.
Cardin sam zidentyfikował się jako osoba głównie homoseksualna, ale w latach 1960-1965 był w związku z francuską aktorką Jeanne Moreau. Jego wieloletnim partnerem biznesowym i życiowym był inny francuski projektant mody André Oliver, który zmarł w 1993.
Zmarł 29 grudnia 2020 roku w Neuilly-sur-Seine.
bibliografia:wikipedia.pl
Pierre Cardin portrait, photographed on September 19, 2017
My kobiety zawdzięczamy mu:
geometryczne kroje ubrań,
bąbelkową sukienkę,
Zasady stylu Pierre Cardin:
1.Elegancja i minimalizm. 2. Eleganckie garnitury. 3. Biała koszula. 4. Krawaty i poszetka. 5.Czarne oprawki okularów.
Madame Louise Chéruit urodzona w 1866 roku czasami błędnie nazywana jako Madeleine Chéruit, była jedną z czołowych coutierów swojego pokolenia i jedną z pierwszych kobiet, która zarządzała dużym francuskim domem mody. W latach 1906-1935 jej dom mody był na Place Vendôme w Paryżu pod nazwą Chéruit . Chéruit jest dziś najlepiej zapamiętana jako temat wielu portretów Paula Césara Helleu, z którym miała romans przed otwarciem domu mody. Ponadto można przeczytać tez o niej w dwóch słynnych dziełach literatury, Marcel Proust’s Remembrance of Things Past (1910) i Evelyn Waugh’s Vile Bodies (1930). Louis jest też kojarzona z fotografem mody Edwardem Steichena, którego ulubiona modelka, Marion Morehouse, często pozowała w sukniach z domu Chéruit dla magazynu Vogue w latach 20. Jedna wyjątkowa fotografia Steichena stała się ikoną: Morehouse w sukni Cheruit po raz pierwszy opublikowana w 1927 roku.
Wiele faktów z życia Madame Chéruit są niepewne, choć ostatnie badania pokazują, że jej imię nie było “Madeleine”, jak twierdzi wiele tradycyjnych zasobów mody. Według Muzeum Carnavalet, “Madeleine” Chéruit (Louise Lemaire) urodziła się 9 czerwca 1866 roku. Magazyn Vogue opisał ją jako “kobietę Ludwika XVI, ponieważ ma smak, ekstrawaganckie gusta, wykwintny urok i sztukę tych francuskich pań, które przebiegły wesoło przez epokę przed rewolucją”.
Matka Louise była krawcową, od której otrzymała wszesne nauki krawieckie pod koniec 1880 roku w Raudnitz & Cie, położony w samym sercu Paryża. Salon ten cieszył się podobaniem wśród kobiet, które chciały ubrań uszytych z najlepszych tkanin. Talent Louis wyróżniał się od jej siostry Marie Huet i wznosił się na czołowe stanowiska w firmie. Dnia 28 sierpnia 1895 roku Louise wyszła za mąż za Prospera Chéruita, który wspierał jej talenty i przyczynił się do spraw biznesowych jej wczesnej kariery. Chéruit szczególnie pomogła rozpocząć karierę Paula Poireta, jednego z największych wizjonerów xx wieku, kupując kolekcję dwunastu jego pierwszych projektów w 1898 roku. W 1900 roku etykiety wszyte w ubrania stworzone w Raudnitz nosiły słowa: Raudnitz & Cie, Huet & Chéruit Srs., 21, Place Vendôme, Paryż – z imionami sióstr w bardziej widocznym typie.
W 1906 roku dom mody z ponad 100 pracownikami stał się jej własnym i został ponownie ochrzczony “Chéruit”. Dom mody zajmował wybitny hôtel de Fontpertuis na Place Vendôme,zbudowany w XVII wieku przez Pierre’a Bulleta. Louise Cheruit zleciła architektowi rozbudowę lokalu, aby służył jej rosnącej klienteli. W 1910 Roku Chéruit była jednym z najbardziej znanych projektantów w Paryżu, a jej najnowsze kolekcje były ściśle śledzone przez prasę, a jej nazwisko wymienione przez wszechobecnego Marcel Proust w jego Pamięci Rzeczy Przeszłości.Jako jedna z liderów stylu francuskiego, Chéruit i jej dom couture wiązał modę z Belle Époque z Epoką Jazzu. W 1910 roku, jeden z reporterów napisał żartobliwie: “Ze smakiem, tak oryginalny, tak dobrze, i tak osobiste, Madame Chéruit umieściła swój dom mody na pierwszej randze, nie tylko w Paryżu, ale na całym świecie.” Podczas swojej kariery Chéruit projektowała dla swojej arystokratycznej klienteli wymyślne stroje, oferując miękkie, kobiece, bogato zdobione sukienki, które pomogły przejść od przepychu mody wysokiej do gotowej do noszenia. W 1912 roku Chéruit podpisała kontrakt na współpracę z Lucien Vogel do produkcji magazynu mody, La Gazette du Bon Ton. Do projektu dołączyło sześciu czołowych paryskich projektantów – Georges Doeuillet, Jacques Doucet, Jeanne Paquin, Paul Poiret, Redferni House of Worth. Vogel zatrudnił czołowych artystów w stylu art déco, aby wypełnić strony czasopisma uderzającymi ilustracjami mody projektantów wraz z esejami znanych pisarzy. Magazyn drukował obrazy na drobnych papierach przy użyciu drogiej techniki pochoir, dzięki czemu był prawdziwie ekskluzywnym miejscem do prezentowania najnowszych projektów couturiers.Mme. Chéruit miała szczególną sympatię do stylu artystycznego Pierre Brissaud, i stworzyła większość ilustracji jej pracy, które pojawiły się na stronach La Gazette du Bon Ton. Estetyka Chéruit była tradycyjnie kobieca, wykonana z miękkich tkanin w pastelowych kolorach i z oryginalnymi haftami i była innowacyjna w linii i cięciu. Pod koniec 1911 roku projektantka zaprojektowała suknię pannier, pełną na biodrach i zwężającą się do rąbka o długości kostki, która przypomniała francuskie mody dworskie z XVIII wieku. Delikatne suknie wieczorowe mogły być jej forte, ale była również biegła w eleganckich strojach ulicznych, a w 1914roku jej stroje spacerowe i popołudniowe suknie były z modnymi zszywkami.
Gdy wojna światowa uderzyła w większość paryskich domów mody zamykając je lub zmniejszając ich produkcję. Dom mody Chéruit pozostał w pełni otwarty. Jednak w 1914roku, po skandalu z jej kochankiem, austriackim szlachcicem i oficerem wojskowym, oskarżonym o szpiegostwo. Cheruit została wtedy zmuszona do odosobnienia, co było szokującym zakończeniem jej ogromnej sławy we francuskim społeczeństwie. Mimo plotek, że była winna szpiegostwa dla samych Niemców i, że jeśli zostanie osądzona, może zostać zamknięta. Chéruit zachowała ogromny wpływ na kierunek artystyczny jej domu mody. Na początku 1915 roku dom Chéruit został przejęty przez jego dyrektorów Mesdames Wormser i Boulanger, którzy, jak zauważył Vogue, prowadząc dom “do pierwotnego typu”, przynosząc jednocześnie “wiele oryginalności”. Prócz sukni wieczorowych, dom był znany z eleganckich okład kinowych, futer, bielizny, garniturów ślubnych, a nawet z odzieży dziecięcej. Zafascynowana wpływem światła na tkaninę, Chéruit i jej projektanci projektowali i szyli z taftą, laméi gaząi podążali za najnowszymi trendami w sztuce, na przykład ręcznie malując kubistyczne wzory na sukienkach, płaszczach czy innych elementach odzieży. Te piękne kreacje zwróciły uwagę niemych gwiazd filmowych, takich jak Jeanne Eagels. Z przypływem nowych młodych projektantów takich jak Jean Patou i Coco Chanel. Styl bogactwa Cheruit stracił na uznaniu, wyparty przez uproszczone formy ubrań od Coco Chanel. Cheruit w 1923 roku przeszła na emeryturę, jednak jej dom mody nadal przez 10 kolejnych lat projektował innowacyjne projkty jak klapy, zdefiniowały Jazz Age. W połowie do końca 1920 roku, jej marka była szczególnie związana z fotografem Edward Steichen i jego fotografiami dla Vogue. Sława jej domu mody została odzwierciedlona w kultowych odniesieniach w bestsellerze Evelyn Waugh z 1930 roku Vile Bodies. W 1935 roku projektantka Elsa Schiaparelli przejęła 98-pokojowy salon i pracownie Chéruit.
Georges Camille Doeuillet urodził się 16 lipca 1865 roku w Oise w północnej Francji. Doeuillet był jednym z najbardziej znanych francuskich Couturierów wraz ze swoimi rówieśnikami Louise Chéruit, Jeanne Paquin, Paulem Poiret, Redfern & Sons oraz House of Charles Worth. W 1911 roku został oficerem Legii Honorowej w uznaniu jego zasług w świecie mody. Georges Doeuillet był prezesem Chambre Syndicale de la Haute Couture do 1915 r. Znany był ze swojego wyrafinowanego i eleganckiego stylu projektowania.
Początki swojej kariery Georges zaczybał w domu mody Callot Soeurs jako business manager. W Callot Soeurs odkrył Madeleine Vionnet, która zaczęła praktykę w domu przed założeniem własnego domu mody Vionnet .
W 1900 roku Georges Doeuillet otworzył swój dom mody przy 18 Place Vendôme w Paryż. Jego dom mody uważany był za jeden z najbardziej wpływowych domów we Francji. Georges był pierwszym projektantem, który otworzył dom mody na Place Vendôme, zanim inne domy mody też się tu otworzyły. W 1914 roku przeniósł dom mody do większej lokalizacji przy 24 Place Vendôme.
Doeuillet zaprojektował sukienki na pierwszy występ w Théâtre Mogador, kiedy otwarto go w 1913 r. Podczas występu pokazał pierwsze na sukienki koktajlowe, które wpłynęły na pokolenie projektantów mody. W 1914 roku nawiązując do sukienki koktajlowej Georgesa, cytował go Vogue mówiąc: „[te] style są znacznie młodsze i ładniejsze. W rzeczywistości myślę, że mamy teraz najpiękniejszy styl, jaki wyewoluował w czasach współczesnych. Jest tak dobry, że nie możemy go zmienić. Kobiety, które noszą ładne ubrania wymagają zasadniczo tej samej sylwetki i mają rację ”.
Podczas I wojny światowej rząd francuski wspierał swoich projektantów. Wysłali sukienki od swoich prestiżowych projektantów, aby zademonstrować francuską modę na Międzynarodowej Wystawie Panama Pacific w 1915 roku. Sukienki zaprojektowane przez Georges Doeuillet można znaleźć w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, Musée des Arts decoratifs w Luwrze w Paryżu, a także w Alingsås Museeum w Alingsås, Szwecja .
Georges Doeuillet zmarł 20 marca 1934 roku w swoim mieszkaniu przy alei Montaigne 34 w Paryżu.
Lucille Ball, jedna z najbardziej lubianych komików w Ameryce, szczególnie znana ze swojego kultowego programu telewizyjnego „I Love Lucy”. Lucille Ball rozpoczęła swoją karierę jako piosenkarka, modelka i gwiazda filmowa. Zanimzostała jedną z najlepszych aktorek komediowych w Ameryce występowała w programie telewizyjnym I Love Lucy z lat 50 przy boku z mężem Desim Arnazem.
Ball urodziła się 6 sierpnia 1911 roku w Jamestown w stanie Nowy Jork, jakoo córka Henry’ego Durrella Ball’a i jego żony Desiree. Ball miała trudne dzieciństwo przez tragedię i biedę. Ojciec Ball, Henry był elektrykiem i po narodzinach córki przeniósł rodzinę do Montany do pracy. Następnie przeniósł się do Michigan, gdzie podjął pracę jako pracownik linii telefonicznej w Michigan Bell Company. Życie Ball legło w gruzach, gdy w lutym 1915 roku ojciec zachorował na tyfus i zmarł. Dla wówczas trzy letniej Ball śmierć ojca nie tylko uruchomiła serię trudnych dziecięcych przeszkód, ale także stała się pierwszym znaczącym jej wspomnieniem. Ciężarna matka Ball po niespodziewanej śmierci męża spakowała dzieci i wróciła do rodzinnego miasta Lucille Jamestown w mieście Nowy Jork. Jej matka znalazła w Jamestown nie tylko nową pracę, ale i nowego męża Eda Petersona. Ed nie przepadał jednak za dziećmi i postanowił, że z mamą Lucille przeprowadzą się do Detroit jego rodziców. Ball z rodzeństwem zamieszkała u matki Eda. Co wiązało się z rywalizacją z surową matką Eda, która była biedna. Aktorka wspominała później, że brakowało jej pieniędzy nawet na ołówki. W wieku 11 lat Lucille spotkała się z matką, gdy ta wróciła z Edem do Jamestown. W wieku 15 lat Lucille namówiła matkę, aby zapisała ją do szkoły teatralnej w Nowym Jorku. Ball pragnęła pojawić się na scenie, chciała za wszelką cenę zwrócić na siebie uwagę.
Lucille pozostała w Nowym Jorky do 1927 roku, zaczęła nazywać siebie Daiane Belmont i podjęła pracę jako modelka Hattie Carnegie, a później dla papierosów Chesterfield. We wczesnych latach trzydziestych Ball przefarbowała swoje kasztanowe włosy na blond i przeniosła się do Hollywood. Po pewnym czasie znalazła tam pracę jako jedna z 12 ,,Goldyn Girls” promujących film Eddiego Cantora Roman Scandals z 1933 roku . Później dostała rolę statystki w filmie Ritz Brothers The Three Musketeers , a następnie w 1937 roku zdobyła sporą rolę w Stage Door z Katharine Hepburn i Ginger Rogers.
Aktorka wystąpiła w 72 filmach podczas swojej długiej kariery. W latach czterdziestych z XX wieku grała w drugorzędnych filmach, dzięki czemu nieoficjalnie dostała tytuł ,,Królowa filmów B”. Jednym z pierwszych filmów w jakim grała to Dance, Girl, Dance, gdzie poznała przystojnego kubańskiego aktora z którym wystąpiła w kolejnym filmie Too Many Girls. Para zakochała się w sobie na zabój i wyszła za mąż. Lucille ze względu na karierę otaczała się gronem starszych od siebie mężczyzn. A Arnaz był młody miał 23 lata i miał ognisty temperament to zaimponowało aktorce. Byli ze sobą 20 lat, a mąż bardzo wspierał życie zawodowe żony.
Pod koniec lat czterdziestych za namową MGM przefarbowała włosy na rudo w 1942 roku, przeżywała wtedy przestój w karierze. W rezultacie Arnaz zmusił swoją żonę, aby spróbowała nadawać, i wkrótce Ball wylądował w głównej roli w komedii radiowej My Favorite Husband . Program zwrócił uwagę dyrektorów CBS, którzy chcieli, aby odtworzyła coś podobnego na małym ekranie. Ball upierała się, że dotyczy to jej prawdziwego męża, coś, czego sieć najwyraźniej nie była zainteresowana, aby się wydarzyło. Ball więc odeszła, razem z Desim stworzyli wodewil podobny do I Love Lucy i zabrali go w trasę. Wkrótce osiągnęli sukces.Od samego początku Ball i Arnaz dokładnie wiedzieli, czego chcą od sieci. Kiedy CBS powiedział im, że będzie to kosztować zbyt dużo, Ball i Arnaz zgodzili się na obniżkę wynagrodzenia. W zamian zachowaliby pełne prawa własności do programu i prowadziliby go w ramach nowo powstałej firmy produkcyjnej Desilu Productions.15 października 1951 roku I Love Lucy zadebiutowała, a publiczność w całym kraju od razu odniosła wrażenie, że to sitcom inny niż wszystkie. Bombastyczny i odważny serial, w którym zagrali Vivian Vance i William Frawley jako dwaj najlepsi przyjaciele Lucy i Desiego.I chyba w jednym z najbardziej pamiętnych odcinków telewizyjnych w historii I Love Lucy poruszyła temat ciąży, kiedy Lucy urodziła Małego Ricky’ego 19 stycznia 1953 roku. Ball była perfekcjonistą. Aktorka spędzała godziny na ćwiczeniach aktorskich. Jej przełomowa praca w komedii utorowała drogę przyszłym gwiazdom, takim jak Mary Tyler Moore, Penny Marshall, Cybill Shepherd, a nawet Robin Williams.Jej geniusz nie pozostał nierozpoznany. W ciągu sześciu lat sukces I Love Lucy nie miał sobie równych. Przez cztery sezony serial był numerem 1 w kraju. W 1953 roku program uzyskał niespotykane 67,3 udziału w widowni, w tym 71,1 w odcinku z narodzinami Little Ricky, frekwencja przewyższająca widownię telewizyjną podczas ceremonii inauguracji prezydenta Eisenhowera. Gdy serial zakończył się w 1957 roku, Desilu Productions kontynuowało, produkując kolejne hity telewizyjne, takie jak Our Miss Brooks , Make Room for Daddy , The Dick Van Dyke Show , The Untouchables , Star Trek i Mission: Impossible.
W 1960 roku Lucille i Arnaz rozwiedli się. Dwa lata później Lucille, która ponownie wyszła za mąż za komika Gary’ego Mortona, wykupiła swojego byłego męża i przejęła Desilu Productions, czyniąc ją pierwszą kobietą, która prowadziła duże studio telewizyjne. Ostatecznie sprzedała firmę Gulf-Western w 1967 roku za 17 milionów dolarów.Później pojawiły się kolejne role aktorskie, w tym para seriali komediowych, The Lucy Show (1962-68) i Here’s Lucy (1968-73). W 1971 roku jako pierwsza kobieta otrzymała złoty medal Międzynarodowego Towarzystwa Radiowo-Telewizyjnego. Ponadto były cztery nagrody Emmy, wprowadzenie do Television Hall of Fame i uznanie dla jej życiowej twórczości z Kennedy Center for the Performing Arts.
W 1985 roku Ball odeszła od komedii i wcieliła się w dramatyczną rolę bezdomnej kobiety w nakręconym dla telewizji filmie Stone Pillow . Chociaż nie był to hit, Ball zdobył uznanie. Jednak krytycy chcieli zobaczyć jej powrót do komedii, zatem w 1986 roku zadebiutowała w nowym serialu telewizyjnym CBS, Life With Lucy . Program zarobił swoją gwiazdę 2,3 miliona dolarów, ale niezbyt dużą widownię. Po zaledwie ośmiu odcinkach został odwołany. Zmarła 26 kwietnia 1989 roku z powodu pęknięcia aorty po operacji na otwartym sercu w Cedars-Sinai Medical Center w Los Angeles.
Cristóbal Balenciaga Eizaguirre hiszpański projektant mody i założyciel domu mody Balenciaga, uważany za jednego z najważniejszych twórców haute couture. Miał reputację projektanta o bezkompromisowych standardach i był określany jako „pan nas wszystkich” przez Christiana Diora i jako „jedyny projektant w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu” przez Coco Chanel , który kontynuował: „Pozostali są po prostu projektanci mody ”. W dniu jego śmierci, w 1972 r., Women’s Wear Daily zamieścił nagłówek „Król nie żyje”. W 2011 roku specjalnie wybudowane Muzeum Balenciaga. Wiele z 1200 elementów kolekcji zostało dostarczonych przez jego ucznia Huberta de Givenchy i klientów, takich jak Grace Kelly. Balenciaga jest znany jako jeden z nielicznych projektantów mody w historii mody, który nie tylko mógł tworzyć własne ręce, ale także tworzyć, wycinać i szyć projekty, które symbolizowały szczyt jego kunsztu).
Cristobal urodził się 21 stycznia 1895 roku w w małej miejscowości rybackiej Getaria w Kraju Basków na północnej części Hiszpanii. Jego ojciej był rybakiem, a matka krawcową. Ojciec szybko mu zmarł, gdy Cristobal miał 11 lat. Od tego czasu zaczął spędzać dużo czasu z matką, obserwując przy tym jej prace. W wieku 12 lat rozpoczął pracę na stanowisku praktykanta krawiectwa. Już w wieku nastoletnim jego klientką została Casa Torres elita z Getarii. To właśnie ona wysłała młodego Balenciagę do Madrytu, gdzie formalnie zaczął kształcić się krawiectwie.
Na początku swojej kariery pracował jako projektant w Hiszpanii. W 1919 roku otworzył filie własnego butiku Eisa w Madrycie, Barcelonie i nadmorskim kurorcie San Sebastian. Jego projekty znalazły uznanie w hiszpańskiej rodzinie królewskiej oraz wśród arystokracji. Jednak hiszpańska wojna domowa zmusiła Cristobala do zamknięcia sklepów i wyjazdu do Paryża wraz ze swoim partnerem życiowym Władziem Jaworowskim d’Attainville. W sierpniu 1937, wraz ze swoim partnerem oraz Nicolásem Bizcarrondem, otworzył paryski dom kupiecki przy Avenue George V. W 1948 zmarł jego partner – Władzio Jaworowski d’Attainville. Po śmierci ukochanego Cristobal rozmyślał o zamknięciu swojej działalności. Narzucił wtedy całkowicie nowatorski styl, zmieniając sylwetkę kobiety poprzez płynne linie i oryginalne formy. Zaprojektował sukienki w formie luźnych tunik, szmizjerki, sukienki baby doll czy spódnice bombki. Do wysokiego krawiectwa wprowadził także odważne intensywne kolory.
W latach pięćdziesiątych XX wieku pojawili się projektanci, tacy jak Christian Dior , Pierre Balmain i Coco Chanel , tworząc bardzo oryginalne kolekcje dla domów mody i ich własnego stylu. Ważnym bohaterem tego okresu był Cristobal Balenciaga. Ten hiszpański projektant mody był znany jako „Król mody” i był jednym z największych twórców tamtego okresu. Był najbardziej przyciągającym wzrok projektantem tego okresu ze względu na konstrukcje, których nigdy wcześniej nie widziano w świecie mody. Był mistrzem krawiectwa i potrafił przełożyć swoje ilustracje z papieru na prawdziwe życie. Jego umiejętności krawieckie dały mu przewagę nad projektantami na całym świecie. „W latach pięćdziesiątych zmienił kształt kobiecej sylwetki, tak że ubrania, które uważamy za typowe dla tamtej dekady, są głównie rozcieńczeniem jego pracy” (Irvine, 2013). W porównaniu do niektórych prac, takich jak New Look od Christiana Diora , który miał pełne spódnice i wąską talię, Balenciaga odmienił je, aby wyglądały jak płaszcz Yoki, który był płaszczem z jednym szwem, lub. Ten wygląd sprawił, że klienci z całego świata przyjeżdzali po jego kreacje.
Stworzył wiele projektów dla Aline Griffith, Margarity Salaverrí Galárragi i Meye Allende de Maier, kóre były jego muzami. Zaprojektowane przez niego ubrania nosiły takie osoby jak: Marlene Dietrich, Greta Garbo, Grace Kelly, Ava Gardner, Audrey Hepburn, Jackie Kennedy. Zaprojektował również suknię ślubną dla Królowej Belgii Fabioli i Księżnej Kadyksu. Prowadził zajęcia z projektowania mody, inspirując innych projektantów, takich jak Oscar de la Renta, André Courrèges, Emanuel Ungaro, Mila Schön i Hubert de Givenchy.
Po 30 latach pracy w Paryżu, Balenciaga zamknął swój dom w 1968. Zamknął kolejno także swoje pozostałe domy mody w Barcelonie i Madrycie. Zmarł 23 marca 1972 w hiszpańskiej miejscowości Jávea.
Balenciaga był gejem chociaż przez całe życie zachował prywatność swojej seksualności. Miłością jego życia i wieloletnim partnerem był francusko-polski milioner Władzio Jaworowski d’Attainville, który pomógł mu sfinansować założenie. Kiedy d’Attainville zmarł w 1948 r., Balenciaga był tak załamany, że rozważał zamknięcie firmy.
24 marca 2011 r. Muzeum MH de Younga w San Francisco świętowało otwarcie 120-częściowej retrospektywy mody „Balenciaga and Spain” w ramach jego kariery. „Nie można tego nawet zmierzyć”, powiedziała projektantka Rodarte Laura Mulleavy o wpływie Balenciagi. Zbiórka pieniędzy na bilet w wysokości 2500 $ na muzeum przyciągnęła 350 gości, w tym Marissę Mayer , Jamie Tisch , Gwyneth Paltrow , Orlando Bloom , Balthazara Getty , Maggie Rizer , Connie Nielsen , Marię Bello i Mię Wasikowską .
W dniu 7 czerwca 2011 r. Muzeum Balenciagi zostało otworzone w jego rodzinnym mieście Getaria przez królową Hiszpanii Sofię w obecności Huberta de Givenchy , honorowego prezesa Fundacji Balenciaga. Muzeum posiada kolekcję ponad 1200 eksponatów zaprojektowanych przez Balenciagę, niektóre z nich zostały przekazane przez uczniów, takich jak Givenchy, lub klientów, jak królowa Fabiola z Belgii i spadkobiercy Grace Kelly .
Jego najbardziej znanymi klientami byli Mona von Bismarck , Grace Kelly , Ava Gardner , Audrey Hepburn i Jackie Kennedy .
Od października 2018 do stycznia 2019, Muzeum Sztuki Kimbell w Fort Worth zaprezentowało Balenciagę w czerni, z ponad stu czarnymi ubraniami i akcesoriami z kolekcji Palais Galliera i Balenciaga Archives w Paryżu.
My kobiety zawdzięczamy mu:
ciekawe formy ubrań,
sukienkę baby doll,
perfumy,
Zasady stylu Critobala Balenciagi:
1.Zaczesane na gładko włosy. 2.Białe koszule. 3.Maryanrki. 4.Krawaty. 5.Elegancja
Księżniczka Natalia PawłownaPaley urodzona 5 grudnia 1905 roku jako Hrabina Natalia Pawłowna von Hohenfelsen w domu rodziców, 2 Avenue Victor Hugo, w Boulogne-sur-Seine, w pobliżu Paryża. Była najmłodszym dzieckiem wielkiego księcia Pawła Aleksandrowicza Rosji i jego drugiej żony, Olgi Valerianovna Karnovich, która była węgierką. Natalia była pierwszym kuzynem ostatniego rosyjskiego cesarza Mikołaja II. Po rewolucji rosyjskiej wyemigrowała do Francji, a kolejno do Stanów Zjednoczonych. Była modelką, ekonomistką i przez krótką chwilę aktorką.
Natalia miała bardzo szczęśliwe i uprzywilejowane dzieciństwo i przez pewien czas była całkowicie chroniona przed światem zewnętrznym. Gdy jej rodzice prowadzili aktywne życie społeczne. Natalia wraz z rodzeństwem byli zamknięci w domu. W niedziele cała rodzina chodziła do Rosyjskiego Kościoła na rue Daru, ale tylko na prywatne mszę.
W styczniu 1912 roku Natalia wraz z rodziną wróciła do Rosji, gdzie w 1914 roku osiedliła się w Carskim Siole luksusowym pałacu pełnym antyków i dzieł sztuki.W Rosji Natalia była wychowywana wraz z rodzeństwem przy babci. Trzy miesiące po osiedleniu się w Rosji, wybuchła I wojna światowa. W czasie wojny niemiecki tytuł hrabiego / hrabiny von Hohenfelsen uznano za niewłaściwy, więc w sierpniu 1915 roku, Mikołaj II stworzył nowy tytuł księcia / księżniczki Paley. Było to imię, którym Natalia i jej rodzeństwo zaczęli się posługiwać. W tym samym czasie brat Natalii, książę Władimir Paley, wstąpił do pułku mimo złego stanu zdrowia.
Przy upadku monarchii rosyjskiej w marcu 1917, zamiast opuszczania kraju, Wielki Książę Paul i jego żona, nie widząc niebezpieczeństwa naprzód, zdecydował się pozostać w swojej luksusowej rezydencji. Gdy Mikołaj II i jego rodziny zostały wysłane do wewnętrznej emigracji w Syberii, Natalia z rodziną pozostała w ich pałacu. Na początku stycznia 1918 roku, zostali zmuszeni do przeniesienia się do angielskiej Tsarkoe Siole, który należał do Wielkiego księcia Borysa Vladimirovich. Ich dawny dom został przywłaszczony i przekształcony w muzeum.
W marcu 1918 roku rewolucja zacieśniła chwyt. Wszyscy męscy członkowie rodziny Romanowów, w tym także brat Natalii Vladimir, zostali odesłani do wewnętrznej emigracji rosyjskiej. Nigdy później Natalia już nie zobaczyła brata Vladimira ponownie. Został zamordowany przez bolszewików, wraz z kilkoma innymi członkami rodziny Romanowów, dnia18 lipca 1918 roku, dzień po zabójstwie cara Mikołaja II i członków jego najbliższej rodziny w Jekaterynburgu. Wielki książę Paweł, który był zbyt chory, by podróżować, najpierw uniknął śmierci. Ale 30 lipca został aresztowany i wysłany do więzienia Spalernaia. W desperacji Olga zostawiła dwie najmłodsze córki: Irine i Natalie w wieku 14 i 12 lat pod opieką swojej angielskiej guwernantki. Olga wraz z córką Marianne Pistohlkors pragnęła być bliżej męża więzienia. Siostry żyły samotnie z guwernantką do października, kiedy wielki książę Borys został wywłaszczony, a siostry zostali eksmitowani.
Natalia i Irina byli zmuszeni przenieść się do Piotrogrodu z matką i jej przyrodnią siostrą, Marianne. Olga zmartwiona losem córek przygotowała im ucieczkę. Początkiem grudnia dziewczyny opuścili matkę, jadąc tramwajem do dworca kolejowego Ochta. Po trzydziestu dwóch godzinach podróży dojechali do Terijoki fińskiej granicy. Po przybyciu tam kontynuowali podróż do Wyborga. W styczniu księżna Olga dołączyła córek Finlandii. Ich ojciec nigdy nie dotarł do rodziny. Wielki książę Paweł zginął w styczniu 1919.
Raz na emigracji, księżniczka Paley z córkami przeniosła się do Szwecji , gdzie pozostał aż do wiosny 1920 roku ostatecznie osiadły się one na emigracji we Francji. Matka Natalii sprzedała kamienicę w Boulogne-sur-Seine i kupiła inną w jednej z dzielnic wyższych sfer Paryża, w 16. dzielnicy. Z jej pozostałych klejnotów, księżna Olga kupiła willę w Biarritz , na wybrzeżu Atlantyku. Później sprzedała dom, aby kupić mniejszy w Neuilly . Księżniczka Natalia i jej siostra zostały posłane do szkoły z internatem w Szwajcarii , ale Natalia nie była w stanie mieszkać z innymi uczniami. Jak później wyznała w wywiadzie dla magazynu mody, czuła,
… tak różne od innych. Na dwunastu, francuskie dziewczęta wciąż czyta Robinsona Crusoe i oglądanie Douglas Fairbanks filmów. Na dwunastu Brałem chleb do mojego ojca w więzieniu. Jak mogłem być taki jak oni? I był niemy, nie będę grać. Ale czytałem dużo. Miałem do czynienia śmierć, tak blisko. Mój ojciec, mój brat, moi kuzyni, wujkowie, wykonywany krwią Romanov jest spryskane na mojej młodości. To dało mi smak smutnych rzeczy, poezję, oblodzonej i odgromowej przedsionku śmierci. Wkrótce, moi koledzy mnie rozumiał. I respektowane tak, jak było, jak dziwne może się wydawać.
Na jednej z organizacji charytatywnej na bazarku Natalia spotkała LucienaLelonga znanego francuskiego projektanta mody. Lucien zaproponował jej pracę w swoim domu mody, którą Natalia podjęła. Początkowo pracowała w dziale perfumeryjnym, kolejno przeszła do działu modelowania konstrukcji. Lelong był wtedy żonaty i posiadał małą córeczkę. Jednak dla Natalii rozstał się z pierwszą żoną Anne-Marie Audoy, w dniu 16 lipca 1927. Lelong słynął z homoseksualizmu, ale zaproponował jej bogactwo i bezpieczeństwo. Wbrew woli rodziny Natalii pobrali się w ceremonii cywilnej w dniu 9 sierpnia 1927. Ceremonia religijna odbyła się następnego dnia w cerkwi św. Aleksandra Newskiego.
Renoma Lelonga wzrosła z pomocą stylowej żony, która miała wielkie wyczucie stylu. Natalia dyktowała własne trendy, była wizjonerką i kreatorką mody. Czapki i rękawiczki były nieodłącznym elementem jej garderoby. Natalia piękność z głęboko osadzonymi oczami i bladą cerą oraz szarymi włosami została modelką, pozowała dla takich magazynów jak Vogue. Była ulubioną modelką takich fotografów jak Edward Steichen, Cecil Beaton, Horst P. Horst, André Durst i George Hoyningen-Huene.
Natalia, choć z Lucienem mieli te same pasję i wspólna miłość do sztuki tak ich małżeństwo nie przetrwało. Lelong był zbyt pochłąnięty prac i zakochany w swoim modelu, który był śmiertelnie chory na gruźlicę. Natalia zaś miała częste wybuchy złości, gdy nie była w centrum uwagi, co denerwowało Lelonga. Ponadto Natalia weszła w romans z tancerką Serge Lifar. Romans zakończył się, gdy na horyzoncie pojawił się Jean Cocteau, który związał się z Natalią. Jean był homoseksualistą, a Natalia miała siłę ich przyciągania do siebie. Jean zaproponował małżeństwo Natalii, co Natalia odrzuciła, a ich romans zakończył się jesienią 1932 roku.
Kupiła mieszkanie na Esplanade des Invalides, gdzie zapraszała wybitnych artystów. Natalia nadal pracowała jako modelka w domu mody Lelong użytkownika. Na wiosnę 1933 roku, zaczęła karierę filmową i studiowała aktorstwo od belgijskiego aktorka Ewa Franciszka.
Jej pierwszym filmem był L’epervier (1933) w reżyserii Marcela L’Herbier, męża kuzyna. Był to początek jej kariery jako filmu aktorka, biorąc role w kilku filmach europejskich, w tym Sir Alexander Korda „s The Private Life of Don Juan (1934). Przeniosłą się do Stanów Zjednoczonych, gdzie miała małą rolę w George Cukor „s Sylvia Scarlett (1935), film z udziałem Katharine Hepburn. Umiejętności aktorskie księżnej Paley nie były zbyt wybitne. Broniła się nazwiskiem i urodą, to były główne jej atuty. W 1936 roku wróciła na krótko do Francji, by sfilmować The New Men (Les HommesNOUVEAUX) z Jean Marais, pod kierunkiem Marcela L’Herbier. Les Hommesnouveaux okazał się sukcesem w Europie, ale zakończył karierę aktorską księżnej Paley’a.
Po powrocie do Stanów Zjednoczonych księżniczka Natalia osiadła na stałe w Nowym Jorku. Tam poznała Johna C. „Jack” Wilson, producenta teatralnego i reżysera, który wcześniej był kochankiem Noel Coward. Po rozwodzie z Lelongiem w dniu 24 maja 1937 księżna Natalia wyszła za mąż za Wilsona w dniu 8 września 1937 roku w Fairfield, Connecticut. Wilson był inteligentny, bogaty i dobry towarzysz. Nazwa i społeczne umiejętności księżniczki Natalii były zaletą dla producenta Broadway. Księżniczka Natalia ceniła męża poczucie humoru, a jego homoseksualizm zniechęcał do miłości fizycznej. Para od początku nie planowała dzieci, osiedlili się w mieszkaniu na Manhattanie z widokiem na Central Park. .Para często podróżowała, ich ulubionym miejscami były: Saint Moritz, Londyn i Wenecja.
W dniu 5 lutego 1941 roku księżna Natalia dostała obywatelstwo amerykańskie. Była dobrze znaną ekonomistką w Nowym Jorku i była znana z bywania na modnych imprezach. Przez wiele lat, księżniczka Natalia pracowała w public relations jako promotor domu mody Mainbocher. Była przyjaciółką Elsa Maxwell i stał się powiernicą Antoine de Saint-Exupéry. W 1940 i na początku 1950 roku księżna Natalia miała długi romans z pisarzem Erich Maria Remarque, który opisał go w swojej pośmiertnej powieści „Natascha”.
W 1950 roku kariera Wilsona spadła. Wilson stał się alkoholikiem i zrobił się niezrównoważony psychicznie. Natalia chciała mu pomóc, ale on był autodestrukcyjny. Przykuty do wózka inwalidzkiego z demencją zmarł w listopadzie 1961 roku, w wieku 62 lat.
Po śmierci męża księżna Natalia wycofała się ze społeczeństwa. W ostatnich dwóch dekadach życia żyła jak odludek, otoczona zwierzętami w swoim mieszkaniu na Manhattanie. Jedynym jej hobby stało się oglądanie telewizji. Zachorowała na cukrzycę i traciła wzrok. Ślepota izolowała ją na tyle, że rzadko kontaktowała się z siostrą Iriną. W 1970 roku jej siostrzeniec książę Michel FeodorovichRomanoff poszedł odwiedzić ją w jej mieszkaniu na Manhattanie. Odmówiła wizyty, aby uniemożliwić mu zobaczenie jej stanu zdrowia.
W grudniu 1981 roku księżna Natalia doznała upadku w swojej łazience. Lekarze zdiagnozowali złamania szyjki kości udowej. Została przetransportowana do szpitala. Gdzie lekarz Roosevelt, wbrew radom swoich dwóch przyjaciół, którzy obawiali się zgonu, zdecydował się na operowanie Natalii. Księżniczka Natalia zmarł o świcie w dniu 27 grudnia 1981 roku, w Szpitalu Roosevelt w Nowym Jorku. Została pochowana na cmentarzu pierwszej PresbyterianChurch w Ewing, New Jersey.
Henriette Rosine Bernardt znana wszystkim jako Sarah Bernhardt.
Sarah urodziła się 22 października 1844 w Paryżu, a zmarła 26 marca 1923 też w Paryżu. Była francuską aktorką, która głównie występowała w teatrach Paryża, w latach 1872-1880 w Comédie-Française. Była znana z teatralnych ról dramatycznych.
Urodziła się w rodzinie żydowskiej jako Rosine Bernardt. Jej matką była pochodząca z Amsterdamu Julie Bernardt (1821–1876), córka kupca Moritza Barucha Bernardta i jego żony Sary Hirsch. Sama aktorka zmieniła rodzinne nazwisko, modyfikując je w formę Bernhardt.
Sceniczna kariera Bernhardt zaczęła się w 1862, kiedy młoda aktorka studiowała jeszcze w Comédie-Française, najbardziej prestiżowym teatrze we Francji. Pewnego dnia postanowiła opuścić rodzinny kraj i przeniosła się do Belgii, gdzie została kochanką arystokraty Henriego de Ligne. W 1864 urodził się im syn Maurice. Po narodzinach dziecka książę zaproponował jej małżeństwo, ale jego rodzina sprzeciwiła się legalizacji związku i nakazywała Bernhardt odrzucenie oświadczyn i zakończenia związku.
Po wyrzuceniu z Comédie-Française za spoliczkowanie jednej z aktorek powróciła do życia kurtyzany, którego nauczyła ją matka już w bardzo młodym wieku. Dzięki temu w latach 1862-1865 zarobiła dużo pieniędzy. W tym czasie kupiła swoją słynną trumnę, która często służyła jej za łóżko. Bernhardt twierdziła, że spanie w niej pomogło jej zrozumieć wiele tragicznych ról.
Potem Bernhardt powróciła do grania w teatrze, podpisując kontrakt z Théâtre de L’Odéon w 1866. Jej najsłynniejszą rolą z tamtego okresu była parodia florenckiego barda w sztuce Przechodzień François Coppé (styczeń 1869). Wraz z wybuchem wojny francusko-pruskiej (1870) przedstawienia zostały wstrzymane i Sarah przekształciła teatr w prowizoryczny szpital, gdzie opiekowała się rannymi żołnierzami. Międzynarodową sławę zdobyła w latach 70. XIX wieku i szybko stała się najbardziej rozchwytywaną aktorką w Europie i Nowym Jorku. W przerwie między kolejnymi trasami Sarah wykupiła prawa najmu Théâtre de la Renaissance(fr.), gdzie zajęła stanowisko producentki, reżyserki oraz głównej aktorki w latach 1893-1899.
W 1872 opuściła Odéon i wróciła do Comédie-Française. Jednym z jej największych sukcesów była główna rola w sztuce Voltaire’a Zair (1874). Sarah odbyła nawet podróż na Kubę, gdzie wystąpiła w teatrze Sauto w Matanzas w 1887 roku. Ponadto udzielała lekcji aktorstwa wielu młodym dziewczętom, w tym aktorce i kurtyzanie Liane de Pougy.
W 1880 otrzymała duński królewski Medal Nagrody na kokardzie Orderu Danebroga.
W 1899 Bernhardt przejęła były Théâtre des Nations(fr.) na Place du Châtelet w Paryżu i zmieniła jego nazwę na Théâtre Sarah-Bernhardt. 21 stycznia nastąpiło otwarcie, podczas którego Sarah stworzyła jedną ze swoich najbardziej docenianych kreacji, w spektaklu La Tosca Victoriena Sardou. Zaraz później wystawiono wznowienie Fedry Racine’a (24 stycznia), następnie Patron Bénic Gastona de Wailly’ego (14 marca), Samarytankę Octave’a Fauilleta (25 marca) oraz Damę kameliową Aleksandra Dumasa 9 kwietnia. 20 maja swój debiut miała najbardziej kontrowersyjna rola Bernhardt: zagrała Hamleta w sztuce Szekspira w adaptacji napisanej prozą przez Eugène’a Moranda i Marcela Schwoba na jej zamówienie. Sztuka została obsypana entuzjastycznymi recenzjami, pomimo że trwała cztery godziny bez przerwy. Bernhardt wyrobiła sobie opinię poważnej dramatycznej aktorki, zyskując tytuł Boskiej Sarah. Prawdopodobnie była najsłynniejszą aktorką XIX wieku.
Bernhardt brała również udział w skandalizujących produkcjach, takich jak Judasz Johna Wesleya De Kaya. Spektakl był wystawiony w Globe Theatre w Nowym Jorku tylko raz, w grudniu 1910 roku, po czym został zakazany, tak samo jak w Bostonie i Filadelfii. Biorąc pod uwagę, jak w 1910 roku wyglądała scena teatralna Nowego Jorku, fabuła sztuki była oburzająca. Maria Magdalena, która najpierw była kochanką Poncjusza Piłata, a potem Judasza Iskarioty, związała się z Jezusem. Kiedy Judasz zorientował się, że Maria Magdalena oddała się Jezusowi, zdecydował się wydać przyjaciela Rzymianom. Dla nowojorskich miłośników teatru dopełniającym elementem prowokacji był fakt, że rolę Judasza grała ponętna Sarah Bernhardt.
Do śmierci zarządzała swoim Théâtre Sarah-Bernhardt. Potem to stanowisko zajął jej syn Maurice, który zmarł w 1928 roku. Teatr zachował swoją nazwę aż do niemieckiej okupacji w czasie II wojny światowej, kiedy został przemianowany na Théâtre de la Cité ze względu na żydowskie korzenie Bernhardt.
Została pochowana na Cmentarzu Père-Lachaise.
W 1894 Alfons Mucha zaprojektował plakat do sztuki z jej udziałem pt. Gismonda i od tej pory projektował już wszystkie plakaty do jej spektakli. Obecnie uznawane są one za jedne z czołowych dzieł secesji.
Miała romans z belgijskim arystokratą Charlesem-Josephem Eugène’em Henrim, księciem de Ligne, z którym miała swoje jedyne dziecko – syna Maurice’a Bernhardta (ur. 1864), męża Polki Marii Jabłonowskiej (1863-1914).
W Londynie w 1882 poślubiła greckiego aktora Aristidesa Damalę (we Francji znanego jako Jacques Damala). Małżeństwo oficjalnie trwało do śmierci Damali w 1889 w wieku 34 lat, ale w praktyce szybko się skończyło z powodu uzależnienia aktora od morfiny.
My kobiety zawdzięczamy jej:
modę na żaboty, stójki i bufiaste rękawy,
Zasady stylu Sarah Bernhardt:
1. Kręcone porowate włosy z grzywką. 2. Ozdobne żaboty i stójki. 3. Bufiaste rękawy. 4. Długie suknie. 5. Eleganckie pantofelki.
Christian Dior urodzony 21 stycznia 1905 roku w Granville. Francuski kostiumograf filmowy i projektant mody, zasłynął z domu mody Christian Dior, który teraz należy do Bernarda Arnault.
Christian urodzony w nadmorskim miasteczku na wybrzeżu Normandii. Był drugim z pięciorga dzieci Maurice’a Diora, majętnego producenta nawozów oraz jego żony Isabelle. Miał czworo rodzeństwa: Raymond Jacqueline, Bernard oraz Catherine Dior. Gdy Christian miał około pięciu lat, rodzina przeprowadziła się do Paryża, ale często latem wracali na wybrzeże Normandii. Jego rodzice marzyli, aby syn został dyplomata, lecz On sam marzył o czymś związanym ze sztuka. Swoje pierwsze pieniądze zarabiał, sprzedając swoje szkice przed domem rodzinnym po 10 centymów od rysunku. W 1928 roku Dior porzucił szkołę i dzięki pieniądzomojca otworzył małą galerię sztuki, w której z przyjacielem sprzedawał dzieła m.in. Pablo Picasso. Jednak po trzech latach, gdy zmarła jego mama i brat oraz firma ojca upadła przez wielki kryzys, Cristobal był zmuszony zamknąć galerie.
Od 1937 roku Dior zaczął pracę u projektanta mody Roberta Pigueta, który dał młodemu Christianowi szansę stworzenia projektów kreacji do trzech kolekcji. Dior później wspominał, że „Robert Piguet nauczył mnie wartości prostoty, która prowadzi do prawdziwej elegancji”. Jedną z kreacji Diora zaprojektowaną dla Pigueta, była dzienna sukienka z krótką, lecz pełną spódnicą zwaną “CafeAnglais“ została dobrze przyjęta w świece mody. Pracując u Pigueta Dior, współpracował z Pierre Balmain i został następcą Marca Bohana na stanowisku projektanta domu mody. Gdy wybuchła II wojna światowa, Dior został powołany do służby wojskowej i zakończył pracę u Pigueta.
W 1942 roku, gdy jego służba wojskowa zakończyła się, Dior dołączył do domu mody Luciena Lelonga, gdzie wraz z Pierre Balmain zaczęli prace jako młodsi projektanci. Podczas II wojny światowej, Dior jako pracownik Lelonga projektował suknie dla żon niemieckich oficerów oraz francuskich kolaborantów, podobnie jak inne domu mody, które pozostały na rynku w trakcie wojny, między innymi Jean Patou, Jeanne Lanvin, oraz Nina Ricci.
Jego siostra, Catherine służyła we Francuskim Ruchu Oporu i została złapana przez Gestapo i wysłana do obozu koncentracyjnego Ravensbrück, gdzie przebywała aż do wyzwolenia w 1945 roku.
W 1946 roku Marcel Boussac, potentat przemysłowy znany jako najbogatszy człowiek we Francji zaprosił Diora, aby projektował dla paryskiego domu mody Philippe et Gaston założonego w 1925 roku. Dior odmówił, gdyż pragnął założyć dom mody pod własnym nazwiskiem. Tego samego roku 8 grudnia pod patronatem Marcela Boussaca Dior założył własny dom mody. Pierwsza kolekcja zaprezentowana 12 lutego 1947 roku Corolle, do historii przeszła pod nazwą New Look. Nazwę te wymyśliła CarmelSnow, obecna wtedy redaktor naczelna Harper’s Bazaar.
Kreacje od Dior wzbudziły wiele kontrowersji ze względu na odmienność w panującej obecnie modzie na pudełkowe suknie. Dior był mistrzem w podkreślaniu kobiecej sylwetki, a jego kreacje stworzone były głównie z perkalu, wykorzystywał on podszycia na biodrach, dopasowane gorsety oraz bardzo mocno podkreślał talie. Na początku kobiety protestowały na spódnice Diora, które zakrywały ich nogi. Sensacje wzbudzały również ilości wykorzystywania materiału na szycie sukni czy smokingów. Na jednej z sesji w Paryżu sprzedawczynie targu zaatakowały nawet modelki za rozrzutność. „New Look” zrewolucjonizował kobiece suknie i ugruntował pozycję Paryża jako centrum świata mody po II wojnie światowej.
The French couturier Christian Ernest Dior (1905 – 1957) at work in his Paris studio, on a coat made from English silks by Seekers. (Photo by Roger Wood/Getty Images)
Dior był nominowany do Oscara za najlepsze kostiumy w filmie czarno–białym za Stację końcową (1953) Vittoria De Siki. Otrzymał również nominację do nagrody BAFTA za najlepsze kostiumy w filmie Arabeskę (1966) oraz nominację do Cezara jako współprojektant kostiumów do filmu Bras de fer (1985) Gérarda Vergeza. Christian Dior zmarł podczas wakacji w Montecatini we Włoszech 24 października 1957 roku. Niektóre źródła podają, że zmarł na atak serca na skutek zadławienia się ością. Oficjalny nekrolog w Time’s opisywał okoliczności śmierci jako atak serca podczas gry w karty.
Wiele artystów pośmiertnie oddaje mu hołd. W noweli Paula Gallico pod tytułem Mrs. ‘Arris Goes to Paris wydanej w Wielkiej Brytanii pod nazwą Flowers for Mrs Harris opowiada historię londyńskiej sprzątaczki, która zakochuje się w stylu haute couture garderoby swojej przełożonej i postanawia wyjechać do Paryża, aby zdobyć suknię balową od Dior. Perfumy nazwane Christian Dior zostały użyte w powieści Haruki Murakami Kronika ptaka nakręcacza, w której występują one jako wpływowy symbol pojawiający się w kluczowych momentach. Angielski piosenkarz Morrissey wydał piosenkę „Christian Dior” jako stronę B swojego singla z 2006 roku “In the Future When All’s Well”.W piosence „Rainbow High” w filmie Evita, Eva Perón śpiewa „I came from the people. They need to adore me. So Christian Dior me. From my head to my toes”.Kanye West wydał utwór “Christian Dior Denim Flow” w 2010 roku. West śpiewa o marce Dior również w trzech innych utworach: “Devil in a New Dress”, “Stronger” oraz “Barry Bonds”.
CarmelSnow urodzona w 1887 roku wyrocznia mody, która nadała nowe życie magazynom mody i rozsławiła takich projektantów jak Christian Dior, Hubert de Givenchy czy CristóbalBalenciaga. Zawsze w dłoni towarzyszył jej papieros, który stał się jej elementem charakterystycznym. Po napisaniu „Sukienki Diora wyglądają nowocześnie” wymyśliła termin, który stał się nazwą epoki w modzie. To Carmel wprowadziła do magazynów mody zdjęcia plenerowe. Zdjęcie modelki w stroju kąpielowym biegnącą ku aparatowi wywołało wielką sensację i początek czegoś nowego w modzie.
Carmel urodzona w 1887 roku w Irlandii na przedmieściach Dublinu. Jej ojciec Peter White był dyrektorem zarządzającym IrishWoolenManufacturing and Export Company, firmy zajmującej się eksportem wyrobów z wełny. W wieku 6 lat Carmel straciła ojca na skutek zapalenia płuc. Jej matka Annie Mayne była bardzo przedsiębiorczą kobietą, wraz z córką wyruszyła do Ameryki szukać lepszego jutra. Matka Carmel była tak zdeterminowana, że otworzyła sklep w Chicago z sukniami dla ekskluzywnych kobiet. Sklep szybko zdobył sławę i pani Annie wraz z córką przeprowadziły się do Nowego Jorku. Annie często jeździła do Paryża, aby inspirować się trendami prezentowanymi przez projektantów na pokazach mody. Pani White szybko zauważyła, że córka ma fotograficzny zmysł i pamięć. Carmel jako dziecko szkicowała projekty francuskich projektantów, które następnie krawcowe odtwarzały i trafiały do sklepu matki Carmel. Jednak po czasie Carmel zaczęło męczyć życie w cieniu matki i kradzenie projektów projektantów, pragneła pisać relacje z pokazów. Gdy przyrodni brat Tom podjął pracę w HearstOrganisation, White zapragnęła stać się częścią magazynów mody.
Gdy wybuchła I wojna światowa Carmel w ramach akcji humanitarnej organizowanej przez Czerwony Krzyż wyjechała do Paryża. Gdy wojna ustała postanowiła zostać w Paryżu na dłużej, gdyż widziała tu swoją szansę. W 1921 roku znajoma Carmen, reporterka „The New York Times” HarrydaleHallmark rozchorowała się przed pokazami najnowszych kolekcji, wtedy Carmel ją zastąpiła. Zadaniem Carmel było zebranie materiałów do kolumny „WhatWell-dressedWomenareWearing”, w której pod pseudonimem Anne Rittenhouse pisała o trendach. Carmel spisała się na tyle, że aż jej znajoma postanowiła przedstawić utalentowaną koleżankę EdnieChase, redaktorce naczelnej amerykańskiej edycji „Vogue’a”. Carmel swoją karierę w Vogue’u zaczynała jako asystentka redaktora mody. Matka od najmłodszych lat wpoiła córce zmysł do stylizacji. Carmel szybko stała się faworytką CondéMontrose Nasta, która była założyciela wydawnictwa CondéNast. Stał się on mentorem Carmel i nauczył jej pracy w magazynie modowym. Matka Carmel nie kibicowałąkaroierze córki, a wręcz zniechęcała telefonami, że etat córki w Vogue’u nie potra długo. Na Carmel nie robiło to żadnego wrażenia i nic nie robiła sobie ze słów matki, a przeciwnie pięła się dalej po szczeblach kariery. Była wręcz uzależniona od pracy, mogła nie spać dzień i noc i pracować.EdnęChase szybko zrozumiała, że Carmel ją powoli zaczyna wygryzać. Carmel szybko awansowała na niezależną redaktorkę mody. Na tym stanowisku zaczęła wielkie rewolucje w redakcji. Zaczęła zatrudniać ludzi niezwiązanych wcześniej z branżą mody np. surrealistę Man Ray, którego zdjęcie trafiło na okładkę Vogue. EdnaChase zbliżająca się do emerytury nie chciała przekazać sterów Carmel. Edna bardzo strofowała i krytykowała dzoiałania Carmen, co zaczęło jej przeszkadzać i powoli zastanawiała się nad zmianą pracy.
W 1926 roku 39-letnia CarmelWhitewyszła za mąż za George’a PalenaSnowa, którego nazywała „Snowie”. Po ślubie dość szybko zaszła w ciąże i z biegiem czasu doczekała się trzech córek. Jednak macierzyństwo w żaden sposób nie przeszkodziło jej w karierze. Szybko po porodzie wracała do pracy, pozostawiając córki pod opieką opiekunek. Pracę stawiała na pierwszym miejscu i bardzo ją satysfakcjonowała. Carmel po narodzinach pierwszej zmieniła magazyn i podjęła pracę w ,,Harper’s Baazar”. CondéNast zdając sobie sprawę, że przyrodni brat Carmel pracuję w konkurencyjnym wydawnictwem, zmusiła Carmel na początku pracy, aby obiecała, że nie przejdzie do konkurencyjnego pisma. Carmel jednak nie dotrzymała słowa, a CondéNast wpadł w furię. – Twój zdradziecki czyn nie przestanie cię dręczyć – powiedział do Carmel i natychmiast zakończył z nią jaki kol wiek kontakt.
Gdy Carmel w 1933 roku objęła stanowisko redaktor naczelnej w „Harper’s Bazaar”, magazyn był daleko w tyle za „Vogue’a”. Carmel lubiła wyzwania i podjęła również i to. Podążając za swoim życiowym motto „elegancja to dobry gust z domieszką odwagi” szybko wyciągnęła z problemów finansowych ,,Harpers‘a” i uczyniła go pismem na równi z ,,Vogu‘e”. Jej marzeniem było stworzyć magazyn dla dobrze ubranych kobiet o „dobrze ubranych umysłach”. Kobiet, które oprócz mody interesują się całą sztuką. Carmel miała wielki zmysł, który pozwalał jej wytropić największe talenty do tworzenia magazynu. Po odwiedzeniu wystawy grafików w Nowym Jorku rozkochała się nową koncepcją projektowania stron, kadrowaniem zdjęć i śmiałą typografią. Dowiedziała się kto za tym stoi i jeszcze tego samego dnia rosyjski grafik i malarz AlexeyBrodovitch podpisał umowę z „Harper’s Bazaar”. Następnie na wieczorku w nowojorskim hotelu St. RegisCarmelSnow ujrzała dziewczynę ubraną w koronkową sukienkę od Chanel, z czarnymi różami wpiętymi we włosy, która tańczyła z dala od innych. Carmel zaproponowała jej pracę, choć dziewczyna nie chciała jej przyjąć, gdyż lubiła sypiać do południa. Instynkt Carmel nie zawiódł, zatrudniona dziewczyna w przyszłości została redaktor naczelną „Vogue’a” mowa tu Diana Vreeland, o której przeczytacie pod linkiem:
Trio Snow-Brodovitch-Vreeland okazał się bardzo zgranym duetem, który zaczął przeprowadzać rewolucję w świecie mody. Carmel przestała realizować sesje w studiach i wyszła w plener. Nieznanemu wówczas fotografowi Munkácsiemu zleciła sesję na plaży. Efektem sesji jest zdjęcie, które przeszło do historii mody i fotografii. Na zdjęciu modelka LucileBrokaw w stroju kąpielowym i tenisówkach biegnąca w stronę obiektywu ten kadr był wielką rewolucją. Carmel, która kierowała magazyn, do intelektualistek zatrudniła Jean Cocteau, który ilustrował i pisał o projektach. Carmel również rozsławiła Truman Capote jeszcze przed „Z zimną krwią” i „Śniadania u Tiffany’ego”. Carmel jak tylko dostrzegła w kimś talent od razu, robiła z niej gwiazdę w modzie. Również tak samo rozsławiła Christiana Diora, którego kolekcję sukni nazwała określeniem „New Look”. Oprócz wysławienia projektanta wymyśliła nowy termin w modzie, który jest używany po dziś dzień. Carmel rozsławiła np. też CristóbalBalenciaga.
Carmel cała żyła pracą. Stawiała ją nawet ponad małżeństwo i macierzyństwo. Pewna, że do końca życia będzie redaktorką naczelną „Harper’s Bazaar”. Jednak los przyniósł co innego. W wieku 70 lat zmuszono ją do emerytury, a jej stanowisko przejęła siostrzenica Nancy, która nie była tak utalentowana, jak ciotka. Dla Carmel ciosem okazał się nie tylko utrata pracy, ale i fakt, że branża mody szybko o niej zapomniała. Nawet krąży anegdota, że pewnego dnia Carmel wybrała się na lunch do restauracji Le Pavillon, nie dość, że nie powitano jej jak dawniej to i przydzielono najgorszy ze stolików. Nawet przestała być chętnie widywana na wydarzeniach modowych. Bardzo bolało to Carmel, że nikt już nie liczy się z jej osobą w branży, pomimo że tyle do niej wniosła.
Gdy chciała pojawić się na przyjęciu w zamku Rothschildów, podała się za niezależną konsultantkę. Na przyjęciu wypiła za wiele alkoholu i straciła panowanie nad swoim ciałem do tego stopnia, że na oczach wszystkich gości załatwiła się na schodach. To wydarzenie szybko trafiło na łamy gazet plotkarskich i skończyło całkowicie dobry wizerunek Carmel w mediach. Po tych wydarzeniach postanowiła wyjechać w rodzinne strony do Irlandii. Na wiadomość o chorobie męża dopiero powróciła do Nowego Jorku. Jednak pomimo chorego męża, to ona zmarła pierwsza w maju 1961 roku mając 73 lat. Została pochowana w czerwonym kostiumie z brokatem od Balenciagi. Jej pogrzeb stał się wydarzeniem towarzyskim. Pomimo że była pierwsza i to Ona odkryła Diane Vreeland, to jednak Diana w branży mody jest bardziej znana i wspominana. – Vreeland była młodsza, Carmel starsza. Dużo starsza i odeszła, zanim nastały czasy gwiazd – mówił Richard Avedon.
My kobiety zawdzięczamy jej:
zdjęcia plenerowe w magazynach modowych,
odkrycie talentu Diany Vreeland,
nowy termin w modzie New Look,
Zasady stylu Carmel Snow:
1.Falowane włosy. 2. Szminka na ustach. 3. Papieros w ręku. 4.Perły na szyi. 5. Elegancja i klasa.
Paul Poiret przodujący francuski projektant mody, kreator i mistrz w pierwszych dwóch dekadach XX wieku. Założyciel własnego domu mody z krawiectwem haute couture. Jego osiągnięcia w modzie są porównywane ze spuścizną Picassa w sztuce XX wieku.
Poiret urodzony 20 kwietnia 1879 roku w biednej dzielnicy Paryża. Rodzice byli producentami parasoli i do tego samego przyuczali syna. Poiret już jako dziecko projektował, pewnego razu zabrał jedwabne skrawki materiałów od parasoli i uszył z nich ubranka dla lalek. Jako nastolatek Poiret zaniósł swoje szkice do wybitnej krawcowej Louise Chéruit, która kupiła od niego bardzo dużo szkiców jego autorstwa. Poiret sprzedawał swoje szkice do słynnych domów mody, do czasu, gdy został zatrudniony przez JacquesaDouceta w 1896 roku. Jego pierwszym projektem była czerwona peleryna, która sprzedała się aż w 400 egzemplarzach. Następnie młody projektant przeniósł się do House of Worth, gdzie projektował praktyczne i wygodne sukienki. Jednak nowoczesność w jego projektach okazała się zbyt nonszalancka dla konserwatywnych klientek Wortha. Gdy Poiret podarował rosyjskiej księżniczce Bariatinsky płaszcz Konfucjusza z nowoczesnym kimonowym krojem, Worth wykrzyknął: „Co za horror! Kiedy są niskie osoby, które biegną za naszymi saniami i denerwują nas, mamy ich odcięliśmy głowy i włożyliśmy je do takich worków ”.
O Charles’ie Fredrick’u Worth przeczytacie w poniższym linku:
Poiret swój własny dom mody założył w 1903 roku i wyrobił markę dzięki kontrowersyjnemu płaszczo-kimono stworzonym specjalnie dla nieskalowanej, szczupłej sylwetki. Zaprojektował ekstrawaganckie oświetlenia w oknach okienne i organizował sensacyjne imprezy, aby zwrócić uwagę klientów na swoją pracę. Jego marketing i branding nie był porównywalny z żadnym innym francuskim. W 1905 roku poslubił Denise Boulet dziewczynę z prowincji. Denise była jego muzą i pierwowzorem La Garçonne. Miał z nią pięcioro potomstwa. W 1909 roku był już tak sławny, że Margot Asquith, żona brytyjskiego premiera HH Asquitha, zaprosiła go na Downing Street 10, aby zaprezentował jej swoje projekty. Cena jego projektów była dwa razy wyższa od rocznego wynagrodzenia sprzątaczki.
Dom Mody Poireta z czasem został poszerzony o dekoracje wnętrz i perfumy. W 1911 r. wprowadził zapach „Parfums de Rosine”, nazwany na cześć jego córki. Był pierwszym projektantem haute couture, który wprowadził na rynek charakterystyczny zapach. Choć londyńska projektantka Lucile poprzedziła go szeroką gamą perfum już od początku 1907 roku. W 1911 roku premiera perfum Poireta „Parfums de Rosine” odbyła się z ekstrawaganckim wieczorkiem w projektanta pałacowym domu, w którym uczestniczyła cała śmietanka paryskiego społeczeństwa i świata artystycznego. Poiret wydarzenie nazwał „la mille et deuxièmenuit” (Tysiąc i druga noc). Jego ogrody tego wieczoru były oświetlone latarniami i ozdobione ustawionymi namiotami i żywymi tropikalnymi ptakami. Żona Poireta sama zachwycała się złotą klatką. Poiret obdarował każdego gościa butelką swojego zapachu. Strategią marketingową Poireta były wydarzenia rozrywkowe, które szybko stały się tematem Paryża. Jego drugi zapach miał premierę w 1912 roku – „Le Minaret”.
W 1911 roku wydawca Lucien Vogel wybrał fotografa Edwarda Steichena, aby promować modę jako sztukę piękną w swojej pracy. Steichen zrobił zdjęcia suknią Poireta w tajemniczym świetle i pod ciekawym kątem. Zdjęcia opublikowano w czasopiśmie Art et Décoration w kwietniu 1911 roku. Historyk Jesse Alexandra stwierdził, że była to pierwsza w historii sesja fotografii mody. Na której ubraia były ukazane pod względem artystycznym i formalnym. Po roku Vogel otworzył swój słynny magazyn modowy La Gazettedu Bon Ton, w pokazano projekty Poireta, narysowane przez najlepszych ilustratorów. Obok projektów Poireta ukazały się i projekty sześciu słynnych projektantów francuskich tj. Louise Chéruit, Georges Doeuillet, Jacques Doucet, JeannePaquin, Redfern i House of Worth.
Tego samego rok 1911 Poiret otworzył École Martine, dział dekoracji wnętrz nazwany na cześć swojej drugiej córki. W 1911 roku Poiret również wydzierżawił część nieruchomości przy Rue du Faubourg Saint Honoré 109 przyjacielowi Henri Barbazangesowi, który otworzył tam Galerie Barbazanges, gdzie wystawiał sztukę współczesną. Budynek był obok XVIII-wiecznej rezydencji Poireta przy 26 Avenue d’Antin. Poiret zastrzegł sobie prawo do organizowania dwóch wystaw rocznie. Jedną z nich była L’Art Moderne en France z 16–31 lipca 1916 r. Ponadto Poiret organizował koncerty nowej muzyki w galerii, czasami z wystawami nowej sztuki.
Gdy wybuchła pierwsza wojna światowa Poiret opuścił swój dom mody, aby służyć w wojsku. Powrócił w 1919 roku, ale firma była bliska bankructwa. Nowe domy mody tj. Chanel projektowali klasyczne i eleganckie stroje, które cechowały się mistrzowskim szyciem. Poireta wymyślne ubrania były szyte byle jak. Poiret tracił sławę i zainteresowanie, czego skutkiem było bankructo, a biznesowi partnerzy nie udzielili mu wsparcia. W 1928 roku rozwiódł się z żoną po dwudziestu trzech latach małżeństwa. Nie był to rozwód w przyjaznych stosunkach. Choć wcześniej był bardzo zakochany w żonie w 1913 roku na łamach wywiadu Vogue, powiedział: „Moja żona jest inspiracją dla wszystkich moich dzieł; jest wyrazem wszystkich moich ideałów”. Po roku od rozwodu w 1929 roku dom mody Poireta został zamknięty a, jego ubrania wysprzedano za groszę. Po zamknięciu domu mody zmuszony był do pracy ulicznego malarza, który sprzedawał swe rysunki turystom na ulicach i w kawiarniach Paryża. ,,Chambresyndicale de la Haute Couture” chciało przyznać mu miesięczny zasiłek, ale prezes Worth drzucił ten pomysł. Jedyna przyjaciółka projektantka France Martano pomagała Poiretowi finansowo w kryzysowych chwilach. Reszta znajomych zapomniała o Poirecie. W ostatnich latach swego życia Poiret jadał mreguralnie obiady w domu przyjaciółki. Warto wspomnieć, że kiedyś wysłał przyjaciółkę do Nowego Jorku na wizytę do projektu na Brodwayu w 1917/18 roku. Odstąpił jej wtedy swoje miejsce. Zmarł w 1944 roku jako zapomniany artysta, ElsaSchiaparelli zapłaciła za jego pogrzeb i nie pozwoliła na zapomnienie o tak wybitnym projektancie.
Poza uwolnieniem kobiet od gorsetów razem z Coco Chanel, zawdzięczamy mu spodnie harem i tunikę w klosz oraz tunikę. Poiret bardzo również rozwinął technikę krawiectwa o nowe metody takie jak drapowanie i odejście od krawiectwa i wzornictwa z przeszłości. Poiret fascynował się i inspirował antycznymi i regionalnymi strojami, a ubrania jego projektu były cięte wzdłuż prostych linii i wykonane z prostokątnych motywów. Prostota w strukturze jego ubioru stanowiła „decydujący moment w pojawieniu się modernizmu” i „skutecznie ustanowiła paradygmat współczesnej mody, nieodwracalnie zmieniając kierunek historii kostiumów ”. Innowacyjne projekty Poireta znajdują się na pierwszym miejscu w kolekcjach muzeów mody na całym świecie. Były prezentowane na wielu wystawach m.in.„Paul Poiret i Nicole Groult, The Masters of Art Deco Fashion” ( Paul Poiret et Nicole Groult, Maîtres de mode Art Déco ) w Palais Galliera w Paryżu w 1986 r. W maju 2005 r.oku projektant Azzedine Alaïa wystawił garderobę Denise Poiret na pokazie „Free Creativity” ( La Création en Liberté ) w swoim domu mody przed jego licytacją. Kolekcja krawiecka Denise Poiret pobiła rekordy sprzedaży: a w szczególności płaszcz, który zaprojektował w 1914 roku, został sprzedany za 110 000 euro. Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku nabył wiele projektów Poireta na tej sprzedaży aukcyjnej. W 2011 roku kolekcja prac Poireta odbyla trase na Kreml w Rosji z okazji setnej rocznicy wizyty Paula Poireta w Moskwie i Sankt Petersburgu. A perfumy Poireta, Parfums de Rosine, są przechowywane w kilku instytucjach kulturalnych, min w Osmothèque w Wersalu. W 2013 r. Musée International de la Parfumerie in Grasse zaprezentowało perfumy Poireta na wystawie Paul Poiret: Couturier Perfumer.
Marka Poireta, choć nieaktywna od 1933 roku to cieszy się zainteresowaniem wielu osób. Prawa do marki dzieliło Kilku właścicieli, dopóki luksemburska firma Luvanis, która specjalizuje się w ożywieniu zapomnianych marek, nie nabyła praw do znaku towarowego dla Paula Poireta na początku 2010 roku. Luvanis to obecnie jedyny właściciel Poiret. Południowo-koreański konglomerat mody i luksusu Shinsegae International, który dystrybuuje marki Givenchy, Céline, BrunelloCucinelli i Moncler, został wybrany, aby przywrocicmarke do swiata mody. Luvanis, przekonany kreatywną wizją Shinsegae odsprzedał mu prawa do marki w 2015 r. Po narastających spekulacjach prasowych Shinsegae w styczniu 2018 roku oficjalnie potwierdziło wznowienie Poireta z Paryża z belgijską bizneswoman Anne Chapelle na czele i chińską couturiereYiqing Yin jako dyrektora artystycznego. Po 90-letniej przerwie są szanse, ze dom mody powróci do świata mody.
My kobiety zawdzięczamy mu:
kimonowe kroje w modzie codziennej,
tuniki,
perfumy,
Zasady stylu Paula Poireta: 1.Włosy zaczesane na gładko do tylu, 2. Elegancja. 3. Idealnie skrojone garnitury. 4. Sygnety na palcach. 5. Kapelusze.
Jean Harlow urodzona 3 marca 1911 w Kansas City, amerykańska aktorka filmowa, symbol seksu kinematografii amerykańskiej lat 30. XX wieku. Czołowa gwiazda filmowa pierwszych lat filmu dźwiękowego i okresu „Złotej Ery Hollywood”. W 1999 American Film Institute umieścił jej nazwisko na 22. miejscu w rankingu „największych aktorek wszech czasów”.
Jean już w dzieciństwie miała pieszczotliwą ksywkę „The Baby” („dziecinka”). Ten pseudonim został z nią na zawsze. Co do swojego imienia Harlean to nie była go pewna aż do 5 roku życia. Nie posiadała rodzeństwa, przez co jej więź z mamą była bardzo silna. Matka nawet twierdziła, że całą karierę, którą osiągnęła Harlean to dzięki jej. W 1922 roku matka Jean rozwiodła się z jej ojcem, a opiekę nad nią powierzono wyłącznie matce. W 1923 roku Jaean wraz z matką przeprowadziła się do Hollywood w stanie Kalifornia. Matka Jean sama chciała zacząć karierę jako aktorka, ale w wieku 34 lat już nie było to takie łatwe. Jean w wieku 14 lat porzuciła naukę. Gdy matce Jean skończyły się oszczędności, powróciły do rodzinnego miasta Kansas City. Po powrocie Jean została wysłana przez swojego dziadka na letni obóz Camp Cha-Ton-Ka w Michigamme, na którym rozchorowała się na szkarlatynę. Gdy wyzdrowiała podjęła naukę w żeńskiej szkole Ferry Hall School w Lake Forest. Tam poznała 19 letniego przedsiębiorce Charlesa Fremonta McGrew, spadkobierce dużej fortuny, za którego wyszła za maż.W tej szkole jej matka również poznała miłość Marino Bello, którego w 1927 roku poślubiła.
Po ślubie Jean przeprowadziła się do Los Angeles, gdzie zaprzyjaźniła się z Rosalie Roy, młodą dziewczyną marzącą o zostaniu aktorką. Rosalie pewnego dnia poprosiła Harlen o podwózkę do studia 20thCenturyFox, gdzie była umówiona na spotkania.Harlen mająca auto podwiozła przyjaciółkę i czekając na korytrarzu studia, została dostrzeżona przez kierownika studia. Nie była zainteresowana i odmówiła propozycji. Pomimo odmowy otrzymała zaproszenie na casting do Central Casting. Rosalie nawet założyła się z Harlen, że ta nie pójdzie na casting przez brak odwagi. Harlean nie chciała przegrać zakładu z przyjaciółką ani też zawieść ambicji matki udała się na ten casting. Na castingu dostała pracę w firmie, która organizowała castingi dla statystów. Na początku Harlean odrzucała wszystkie propozycje otrzymane od Central Casting. Jej matka, która kiedyś sama marzyła o karierze aktorki, nakazała córce przyjmować propozycję prac. Harlean przyjeła udział w niemym więziennym dramacie ,, Honor Bound” 1 1928 roku, zarabiając zaledwie 7 dolarów za dzień jako statystka. Po jakimś czasie zaczęła występować już jako epizodka w komediach romantycznych. W grudniu 1928 roku podpisała pierwszy kontrakt z wytwórnią Hal Roach Studios, zarabiając 100 dolarów tygodniowo. W 1929 roku zagrała nawet u boku Stana Laurela i Olivera Hardy’ego (znanego duetu tamtych lat Flip i Flap) w krótkometrażowej komedii ,, Liberty ” i dwóch innych filmach: ,,Double Whoopee” i ,,Bacon Grabbers”. Harlean zaczęła robić coraz większą karierę, co zaczęło przeszkadzać jej małżeństwu. Wytwórnia Hal Roach zerwała kontrakt z aktorką po słowach, które od niej usłyszała: „Rozbiła [kariera] moje małżeństwo, co mogę zrobić?”. Rozwiodła się z mężem McGrew, a po rozwodzie zamieszkała z matką i ojczymem Marino Bello. Po rozwodzie zagrała kilka epizodów oraz większą rolę w komedii romantycznej ,,Szalone serca” u boku ikony kina niemego ClaryBow. O Clarze przeczytacie pod linkiem:
Latem Harlean poznałą fotografa Edwina Bowera Hessera, który zrobił jej półnagą sesję zdjęciową w Fern Dell. Końcem 1929 roku została zauważona przez Jamesa Halla, aktora zaangażowanego do wojennej produkcji ,,Aniołowie piekieł”. Filmowiec przez pół roku poszukiwał aktorki, która zagra za Gretę Nissen. Harlow dostała te rolę. Ta rola złośnicy, która uwodzi i zdradza dwóch braci zaważyła na jej ekranowym wizerunku. 23 października podpisała pięcioletni kontrakt z Hughesem, opiewający o zarobki rzędu 100 dolarów tygodnio.Premiera filmu odbyła się 27 maja 1930 w Grauman’s Chinese Theatre. Film okazał się sukcesem komercyjnym, stając się najbardziej dochodową produkcją roku. Recenzje filmu jednak nie był przychylne „The New Yorker” określił występ Harlow „naturalnie okropnego”.
Filmy w których grała choć okazywały się hitami to jej aktorstwo nadal było mocno krytykowane: „To niefortunne, że Jean Harlow, której zalety jako aktorki są ograniczone do jej blond piękności, musi nieść dobry udział w filmie”
Hughes, chcąc wypromować wizerunek aktorki, organizował w USA kluby „platynowych blondynek”, gdzie młode kobiety odtwarzały blond włosy aktorki W połowie lat 30. związała się z Paulem Bernem, dzięki niemu w 1932 podpisała siedmioletni kontrakt z Metro-Goldwyn-Mayer. Harlow stała się wtedy jedną z największych gwiazd wytwórni po występach w ,,Żona z drugiej ręki ”(1932), ,,Kaprys platynowej blondynki”(1932), ,,Kolacja o ósmej ”(1933) i ,,Dla ciebie tańczę ”(1936). Jej sława zaczęła nagle przeważać nad takie gwiazdy jak Joan Crawford czy Norma Shearer. Nazywano ją „platynową blondynką” lub „wybuchową blondynką”.Te nazwy na zawsze wpisały się w historię popkultury.
W 1929 aktorka związała się z bossem przestępczej rodziny z New Jersey Abnerem „Longiem” Zwillmanem, nazywanym „Alem Capone z New Jersey. Jego zyski z nielegalnej produkcji alkoholu sięgały czterdziestu milionów dolarów rocznie. ObdarowywałHarlow najdroższymi prezentami np. bransoletką z charmsami, czerwonym cadillakiem czy zaoferował aktorce i jej matce przeprowadzkę do nowego domu. Przekupił Harry’ego Cohna dyrektora Columbia Pictures pół milionem złotych, aby ten podpisał z Harlow kontrakt na dwa filmy. Jej drugim mężem został jednak producent filmowy Paul Bern, którego poznała na planie filmu ,, Anioł Piekieł” w 1930 roku. Po dwóch latach się zaręczyli, a pobrali 2 lipca 1922 roku. Małżeństwo trwało niecałe dwa miesiące, gdyż Bern został znaleziony martwy w ich domu. Media spekulowały nawet, że aktorka była zamieszana w śmierć męża, lecz sekcja zwłok to wykluczyła i podano, że popełnił samobójstwo zestrzelając się strzałem w głowę. Przez te sytuacje nawet rozważano o usunięcie Harlow z grania w ,,Kaprys platynowej blondynki”.
Jean Harlow z Bernem
Po śmierci Berna, aktorka weszła w romans z profesjonalnym bokserem MaxemBearem, który był w związku małżeńskim z DorothyDunbar. Sportowiec, gdy wniósł o rozwód, prasa zaczęła pisać, że do rozpadu tego małżeństwa przyczyniła się Harlow. Przedstawiciele wytwórni MGM po skandalu z samobójstwem Berna, nie chcieli kolejnych skandali. Zaaranżowano więc małżeństwo Harlow z operatorem filmowym Haroldem Rossonem, który zgodził się na fikcyjny ślub. Harlow w wywiadach nawet mówiła, że będzie to jedno z nielicznych hollywoodzkich małżeństw, które przetrwa. Po 8 miesiącach małżeństwa rozwiedli się 11 marca 1934 w tajemnicy.
Pod koniec wiosny 1934 roku aktorka poznała Williama Powella, aktora związanego z wytwórnią MGM. Po premierze filmu ,,Dziewczyna z Missouri” (1934) zaczęli się ze sobą spotykać. Harlow pragnęła mieć dziecko z Williamem, jednak William mający za sobą dwa nieudane małżeństwa i syna, nie chciał już więcej dzieci. Para publicznie utrzymywała, że się tylko przyjaźnią. Powell przyczynił się do rozwodu matki Harlow z Marine Bello, kiedy odkrył, że sprzedawane przez niego „kopalnie w Meksyku”, nie istnieją. Matka Jean inwestowała oszczędności córki w fałszywe przedsięwzięcie. Po rozwodzie matki Harlow zaczęła sama zarządzać swoim majątkiem.
Jean Harlow i William Powell
Marcem 1937 roku zaczęto pracę nad nową komedią romantyczną ,,Saratoga” z Harlow w roli głównej. Aktorka zmagała się wtedy z sepsą oraz miała zabieg usuwania ósemek, przez co pracę na planie przesunięto na kwiecień. W maju ponownie aktorka zaczęła skarżyć się na różne dolegliwości. Harlow chodziła zmęczona, blada,miewała nudności i bóle żołądka oraz wzdęcia, lekarze twierdzili, że to zapalenie pęcherzyka żółciowego i grypa. Harlow grając sceny gdzie, jej bohaterka ma gorączkę, sama była chora jeszcze bardziej niż postać, którą miała zagrać. Po tej scenie aktorka poczuła się tak źle, że poszła do garderoby i poprosiła, aby zadzwoniono do Williama Powella, który opuścił swój plan zdjęciowy, aby odwieźć ją do domu.Stan zdrowia Harlow nie poprawiał się od dwóch dni, wtedy zatelefonowano po lekarza. Jej problemy ze zdrowiem już wcześniej opóźniały powstawanie filmów tj. ,,Żona czy sekretarka”, ,,Suzy i Romantyczna pułapka”. Lekarz stwierdził u aktorki grypę. Gazety rozpisywały się o stanie zdrowia aktorki i każda z gazet podawała sprzeczne informacje. Znajomy, który odwiedzał aktorkę mówił, że ma wzdęty brzuch, oraz że w jej oddechu czuć zapach moczu. Lekarz Leland Chapman zdiagnozował, że Harlow nie cierpi na zapalenie pęcherzyka żółciowego, ale znajduje się w końcowym stadium niewydolności nerek. 6 czerwca stan Harlow się na tyle pogorszył, że nie była w stanie zobaczyć Powella i powiedzieć ile palców u ręki pokazuje. Wieczorem przetransportowano ją do Good Samaritan Hospital w Los Angeles, gdzie zapadła w śpiączkę. Zmarła na drugi dzień tj. 7 czerwca o dwudziestej trzeciej trzydzieści siedem w wieku zaledwie 26 lat. W dokumentacji lekarskiej odnotowano, że przyczyną śmierci był obrzęk mózgu powstały w wyniku powikłań spowodowanych niewydolnością nerek oraz mocznica. Jednak jej akt zgonu z 1990, jako przyczynę śmierci podaje ostre zakażenie układu oddechowego oraz ostre zapalenie nerek i mocznicę.
9 czerwca 1937 roku Jean Harlow pochowano w Great Mausoleum na terenie Forest Lawn Memorial Park w prywatnej krypcie, wykonanej z marmuru, którą William Powell zakupił za 25 tys. dolarów. Wyryto inskrypcję „Our Baby”. Jean ubrano w suknię, w której grała w,, Romantycznej pułapce.” W dłoniach trzymała białą gardenię, a u boku notatkę autorstwa Powella: „Dobranoc, Moja Najdroższa”. Podczas uroczystości pogrzebowych Jeanette MacDonald i Nelson Eddy zaśpiewali „Oh, Sweet Mystery of Life.”
W trwającej zaledwie 10 lat karierze Harlow wystąpiła w 35 filmach kinowych i dwóch audycjach radiowych. W 1933 była w pierwszej dziesiątce najbardziej dochodowych amerykańskich aktorek. Sześć filmów z jej grą było w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w box offisie.Filmy , w których Harlow grała , nominowane były doOscarów w każdej kategorii. Dziesięć filmów z jej udziałem przekroczyło sumę stu milionów dolarów dochodu z biletów. Trzy filmy z jej udziałem tj. : ,,Światła wielkiego miasta” (1931), ,,Wróg publiczny nr 1” (1931) i ,,Kaprys platynowej blondynki” (1932) wpisano do National Film Registry.
Jean ikona popkultura przyczyniła się do o spopularyzowania blondynki jako seksbomby. Aktorka była bezwstydnie seksowna i niepohamowana w żądzach przebieranie w mężczyznach niczym w rękawiczkach sprawiało jej przyjemność. Brwi wygięte w łuk i podkreślone ołówkiem brwi pomagały jej wyglądać przebiegle, dziecinnie, grzesznie do granic lub zupełnie niewinnie. Na premierach filmowych pojawiała się w długich, drapowanych, satynowych sukniach w stylu art déco. Nie lubiła zakładać bielizny i nigdy nie nosiła biustonosza. Charakterystyczne platynowe włosy, będące w tamtych czasach czymś nowym, zapewniły Harlow status gwiazdy, i stały się jej znakiem rozpoznawczym. Po jej śmierci kobiety zaczęły naśladować jej styl i częściej zaczęły je utleniać, dzięki czemu sprzedać nadtlenku wodoru znacząco wzrosła. Suknie satynowe również cieszyły się dużą sprzedażą. Harlow stała się inspiracją dla Marilyn Monroe.
„Mężczyźni mnie lubią, bo nie noszę stanika. Kobiety mnie lubią, bo nie wyglądam jak dziewczyna, która mogłaby ukraść męża. Przynajmniej nie na długo.”
— Jean Harlow
Pamiątki Jean z filmów ,,Platynowa blondynka” (1931) i,, Wybuchowa blondynka ”(1933) można do dziś oglądać w Hollywood Museum. Siedziba Max Factor jest idealnym miejscem aby poznać biografie aktorki. gdyż korzystała z usług fryzjerskich i makijażowych od Factora.
My kobiety zawdzięczamy jej:
modę na kolor włosów blond,
modę na satynowe, drapowane suknie,
Zasady stylu Jean Harlow:
1. Blond pukle.
2.Czerwone usta.
3. Cienkie brwi podkreślone ołówkiem i długie rzęsy
