Malcolm Robert Andrew Edwards znany wszystkim jako Malcolm McLaren.
Malcolm McLaren, właśc. Malcolm Robert Andrew Edwards (ur. 22 stycznia 1946 w Londynie, zm. 8 kwietnia 2010 w Bellinzonie w Szwajcarii) – brytyjski impresario, publicysta, projektant mody i muzyk szkocko-żydowskiego pochodzenia, promotor punk rocka i menedżer zespołu Sex Pistols.
Urodził się w Londynie jako syn Petera McLarena, inżyniera ze Szkocji, i Emily Isaacs. Gdy miał dwa lata, jego ojciec wyjechał. Razem z bratem Stuartem był wychowywany głównie przez Rose Corre Isaacs, babcię ze strony matki, bogatą córkę hiszpańsko-portugalskich Żydów sprzedawców diamentów w Stoke Newington. Uczęszczał do szkół artystycznych. Uczył się między innymi w Chiswick Polytechnic, Croydon College of Art, St. Martin’s College of Art i Harrow Art College. Porzucił edukację w 1971 roku.
Pod koniec lat 60. włączył się w działania międzynarodowego ruchu sytuacjonistów, skupiającego głównie artystów, architektów i radykalnych działaczy studenckich z Francji, Holandii, Belgii, Danii i Włoch. Ich działania od strony ideologicznej opierały się na połączeniu neomarksizmu z anarchizmem, natomiast artystycznie nawiązywali do dadaizmu i surrealizmu. W 1968 roku próbował, bez powodzenia, dostać się do Paryża i wziąć udział w wydarzeniach majowych. Później zaadaptował idee sytuacjonistów do promocji muzyki.
W 1965 związał się z projektantką mody Vivienne Westwood. Mieli syna Josepha Ferdinanda Corré (ur. 30 listopada 1966). W październiku 1971 roku w Londynie na 430 King’s Road otworzyli sklep „Let It Rock”, później znany różnie jako „Sex”, „Too Fast To Live Too Young To Die” i „Seditionaries”. Razem zrewolucjonizowali modę. Początkowo sklep oferował przede wszystkim ubrania w stylu subkultury „Teddy boys”, równolegle Westwood i McLaren projektowali kostiumy teatralne oraz filmowe. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl. Westwood otworzyła cztery sklepy w Londynie, które ostatecznie rozwijały się w Wielkiej Brytanii i na świecie, sprzedając coraz bardziej różnorodny asortyment towarów. W roku 1974 McLaren poleciał do Nowego Jorku, gdzie po raz pierwszy zobaczył protopunkowy zespół New York Dolls. Wtedy doszedł do wniosku, że zostanie menedżerem grupy. Formacja nie odniosła jednak sukcesu i wkrótce zakończyła działalność. McLaren wrócił do Londynu w 1975 r. i postanowił zmienić profil sklepu – w ofercie pojawiły się stroje dla fetyszystów, sadomasochistów i koszulki z pornograficznymi nadrukami. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl, który artysta zobaczył w Nowym Jorku. Zmieniła się także nazwa sklepu, z Let It Rock na Sex.
W 1975 podjął się opieki menedżerskiej nad zespołem The Strand, z którego później powstała grupa Sex Pistols. Ten zespół zrewolucjonizował muzykę rockową i był jedną z najważniejszych formacji w historii. Stanowił całkowite zaprzeczenie tradycyjnego społeczeństwa brytyjskiego. Grupa była wyrzucana z kolejnych wytwórni płytowych i wywoływała ogólne zgorszenie. Po kilku latach doszło do konfliktu między członkami Sex Pistols a McLarenem, który ostatecznie zakończył się w sądzie i McLaren musiał zrzec się praw do nazwy ‘Sex Pistols’.
Po rozwiązaniu Sex Pistols McLaren został menedżerem formacji Adam and the Ants z Adamem Antem. Później na bazie tej grupy założył formację Bow Wow Wow. W 1983 wydał album „Duck Rock”, na którym połączył wpływy muzyki afrykańskiej, amerykańskiej i hip-hopu. Dwa single z tej płyty, „Buffalo Gals” i „Double Dutch”, stały się przebojami po obu stronach Atlantyku. McLaren wydał jeszcze kilka albumów, w tym Fans (1985), ale żaden nie powtórzył już sukcesu.
W kolejnych latach McLaren nadal prowadził bogatą działalność artystyczną – między innymi angażował się w produkcje filmowe i telewizyjne, a w roku 1993 nagrał płytę „Paris”, na której znalazł się utwór „Paris, Paris” – duet z francuską gwiazdą kina Catherine Deneuve. Cztery lata później założył zespół Jungk, w którym występowały trzy azjatyckie wokalistki, jednak grupa nie odniosła sukcesu.
McLaren spotkał się z Koreanką Young Kim na imprezie w Paryżu. Była jego dziewczyną przez ostatnie 12 lat jego życia. W 2002 roku zamieszkała z nim, mieszkali razem w Paryżu i Nowym Jorku.
Zmarł 8 kwietnia 2010 w Szwajcarii, po kilkuletniej walce z nowotworem złośliwym zwanym międzybłoniakiem opłucnej.
Zasady stylu Malcolma McLarena: 1. Rude włosy. 2. Ekstrewagancja. 3. Noszalancja. 4. Punkowe kreacje. 5. Rockowe stroje.
Maria Mercedes Morgan znana wszystkim jako Gloria Morgan Vanderbilt
Gloria Morgan Vanderbilt, właściwie Maria Mercedes Morgan (ur. 23 sierpnia 1904, zm. 13 lutego 1965) – amerykańska działaczka społeczna, najbardziej znana jako matka projektantki mody i artystki Glorii Vanderbilt oraz babcia dziennikarza telewizyjnego Andersona Coopera. Była centralną postacią w Vanderbilt vs. Whitney, jednym z najbardziej sensacyjnych amerykańskich procesów o opiekę nad dzieckiem w 20 wieku. Jej identyczna siostra bliźniaczka, Thelma, wicehrabina Furness, była kochanką przyszłego Edwarda VIII.
Urodziła się w Grand Hotel National w Lucernie w Szwajcarii jako Maria Mercedes Morgan była córką Henry’ego Haysa Morgana Seniora (1860–1933), amerykańskiego dyplomaty, który służył jako konsul generalny USA w Buenos Aires w Argentynie; Berlin, Niemcy; Amsterdam, Holandia; Hawana, Kuba; oraz Bruksela, Belgia. Jej matką była jego druga żona, była Laura Delphine Kilpatrick (1877–1956); Para pobrała się w 1894 roku i rozwiodła w 1927 roku.
Jej dziadek ze strony matki, Hugh Judson Kilpatrick (1836-1881), był generałem armii Unii podczas wojny secesyjnej, który służył również jako minister USA w Chile. Jej babka ze strony matki, Luisa Kilpatrick, z domu Valdivieso Araoz, była członkiem zamożnej chilijskiej rodziny, która wyemigrowała z Hiszpanii w 17 wieku.
Morgan, który przyjął imię Gloria jako nastolatek, miał pięcioro rodzeństwa:
Laura Consuelo Morgan (ur. 17 grudnia 1901, zm. 26 sierpnia 1979) – tamar. Wyszła za mąż za hrabiego Jeana de Maupas du Juglart, ambasadora Benjamina Thaw Jr. i Alfonsa B. Landę (z domu Alfonso Beaumont Howard Landa).
Thelma Morgan (1904–1970), jej identyczna bliźniaczka. Została kochanką Edwarda, księcia Walii i poślubiła Jamesa Vaila Converse’a i Marmaduke’a Furnessa, 1. wicehrabiego Furness.
Harry Hays Morgan Jr. (1898–1983), który został aktorem filmowym. Był żonaty z Ivor Elizabeth O’Connor, Edith Churchill Gordon i Sybil Robertina “Robin” Boyce Willys.
Constance Morgan (1887–1892), przyrodnia siostra, dziecko z pierwszego małżeństwa ojca z Mary E. Edgerton.
Gladys Morgan (ur. 14 września 1889, zm. 15 sierpnia 1958), przyrodnia siostra z pierwszego małżeństwa ojca; Była znana jako Margaret i poślubiła J. Hendersona.
Gloria Morgan kształciła się u guwernantek i w klasztorach w Europie, a także w Nowym Jorku, gdzie uczęszczała do katolickiego klasztoru Najświętszego Serca (w części Manhattanville), Skerton Finishing School i Miss Nightingale’s School. W październiku 1921 roku, za zgodą ojca, Morgan i jej siostra Thelma, obie w wieku 16 lat, zakończyły naukę i przeniosły się same do mieszkania przy 40 Fifth Avenue, prywatnej kamienicy. Siostry miały kilka pomniejszych ról w niemych filmach, używając imion Gloria i Thelma Rochelle. Ich debiuty były jako statyści w pojeździe Marion Davies z 1922 roku The Young Diana.
Znane jako “The Magnificent Morgans”, Gloria i Thelma Morgan były popularnymi elementami społeczeństwa, nawet jako nastolatki. Brytyjski fotograf Cecil Beaton opisał je jako “podobne do dwóch magnolii, a dzięki marmurowej cerze, kruczym warkoczom i powłóczystym sukienkom, z ich lekkimi lizusami i obcymi akcentami, rozpraszają atmosferę Ouida cieplarnej elegancji i koronkowej kobiecości. … Ich nosy są jak begonie, z pełnowymiarowymi nozdrzami, wargami bogato rzeźbionymi i powinny być pomalowane przez Sargenta, z aroganckimi głowami i dotkniętymi dłońmi, w białej satynie z miską białych piwonii w pobliżu.
6 marca 1923 roku w Nowym Jorku, w kamienicy przyjaciół, Gloria Morgan – wówczas 18-letnia i po otrzymaniu prawnej zgody ojca na ślub – została drugą żoną Reginalda Claypoole Vanderbilta, lat 42, spadkobiercy fortuny kolejowej Vanderbilt.
20 lutego 1924 roku w Nowym Jorku urodziła się ich jedyna córka, Gloria Laura.
Reginald Vanderbilt zmarł 4 września 1925 roku na to, co zostało opisane w doniesieniach prasowych jako “infekcja gardła, która spowodowała krwotok wewnętrzny”. Po jego śmierci młoda wdowa została administratorem trustu w wysokości 2,5 miliona dolarów pozostawionego ich córce, Glorii, i spędziła większą część następnych sześciu lat mieszkając w Paryżu, Biarritz i Londynie, z matką i dzieckiem, często w towarzystwie sióstr i brata, z których wszyscy mieszkali we Francji i Anglii ze swoimi małżonkami.
Jednak warunki testamentu Vanderbilta i opieki nad dzieckiem komplikowało ogólne przekonanie, że wdowa po nim nie osiągnęła pełnoletności, co oznaczało, że potrzebowała opiekuna. Gloria Morgan Vanderbilt uważała, że ma 20, a nie 21 lat, ponieważ jej matka od dawna deklarowała rok urodzenia bliźniąt jako 1905, a nie 1904. Rozbieżność została odkryta podczas badania paszportów z dzieciństwa bliźniaków Morgan i ich aktów urodzenia podczas procesu o opiekę nad Vanderbiltem w 1934 roku. Nie podano jednak powodu zmiany lat urodzenia. Jak napisała Gloria Morgan Vanderbilt w swoich wspomnieniach z 1936 roku, Bez uprzedzeń (E P Dutton): “Gdybym nie uważała się za nieletnią w tym czasie … nie byłoby potrzeby opiekuna dla siebie … [lub] dla opiekuna prawnego dla osoby mojego dziecka …. Na tej nieprawdzie – nieodwołalnej i nieodwracalnej – zależały prądy z życia mojego dziecka i mojego”.
Pod wpływem raportów prywatnych detektywów, a także służby rodziny i Laury Morgan (która wydaje się być nieco niezrównoważona emocjonalnie i psychicznie i która zeznawała po stronie pani Whitney podczas procesu), członkowie rodziny Vanderbilt uwierzyli, że Gloria Morgan Vanderbilt miała zły wpływ i zaniedbywała swoją córkę. Wybuchła bitwa o opiekę, która trafiła na pierwsze strony gazet w 1934 roku. W wyniku wielu dowodów ze słyszenia dopuszczonych podczas procesu, skandalicznych zarzutów dotyczących stylu życia Vanderbilta – w tym rzekomego związku lesbijskiego z Nadieżdą de Torby, marchioness of Milford Haven i krótkich zaręczyn z Gottfriedem, księciem Hohenlohe-Langenburg– doprowadził do nowego standardu w sensacji tabloidów.
Vanderbilt straciła opiekę nad córką na rzecz szwagierki Gertrude Vanderbilt Whitney. Vanderbiltowi przyznano ograniczone prawa rodzicielskie, pozwolono widywać się z młodą Glorią w weekendy w Nowym Jorku. Sąd usunął również Vanderbilt jako administratora funduszu powierniczego jej córki, którego roczny dochód z inwestycji był jej jedynym źródłem wsparcia. Dwa lata później sprawa opieki została ponownie otwarta, dając jej kolejną szansę na odzyskanie opieki nad córką. Tym razem sprawa została wniesiona do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. Sąd odmówił rozpatrzenia sprawy i po raz kolejny stanął przed Sądem Najwyższym Stanu Nowy Jork. Rezultatem było porozumienie, że Gloria będzie spędzać więcej czasu z matką, niż wcześniej przyznano. W 1946 roku wdowa ponownie pojawiła się w wiadomościach, kiedy jej córka ogłosiła, że nie będzie już płacić matce rocznego zasiłku w wysokości 21 000 dolarów. Mówiąc, że jej matka była w stanie pracować i robiła to w przeszłości, Gloria Vanderbilt stwierdziła, że roczny zasiłek zostanie teraz przekazany na cele charytatywne dla niewidomych i głodujących dzieci.
Od 1940 roku aż do śmierci, Gloria i jej siostra Thelma, Lady Furness, mieszkały razem w Nowym Jorku i Los Angeles w Kalifornii. Napisali podwójne wspomnienia zatytułowane Double Exposure: A Twin Autobiography, opublikowane w 1958 roku.
Vanderbilt zmarła w 1965 roku na raka i został pochowany na cmentarzu Świętego Krzyża w Culver City w Kalifornii.
W 1978 roku nowojorski socjalista i pisarz, Philip Van Rensselaer, napisał książkę o Glorii Morgan Vanderbilt zatytułowaną That Vanderbilt Woman.
Gloria Morgan Vanderbilt została zagrana przez brytyjską aktorkę Lucy Gutteridge w miniserialu telewizyjnym Little Gloria z 1982 roku … Szczęśliwy w końcu.
Zasady stylu Glori Morgan Vnaderbilt: 1.Przedziałek po środku. 2.Upięte na gładko włosy. 3.Biżuteria i perły. 4.Elegancja. 5.Klasa.
Thelma Furness, wicehrabina Furness ( z domuMorgan , 23 sierpnia 1904 – 29 stycznia 1970), była kochanką króla Edwarda VIII , gdy był księciem Walii . Została zastąpiona w jego uczuciach przez Wallis Simpson, dla którego Edward abdykował i został księciem Windsoru . Była ciotką ze strony matki pisarki, projektantki mody i towarzyskiej Glorii Vanderbilt .
Przez większość relacji Furness z księciem Walii była żoną brytyjskiego szlachcica Marmaduke Furness, pierwszego wicehrabiego Furness . Pobrali się w 1926 i rozwiedli się w 1933, rok przed zakończeniem związku Thelmy z księciem Walii.
Imię Furnessa wymawiano po hiszpańsku jako „TEL-ma”.
Urodzona w Lucernie w Szwajcarii , Thelma Morgan była córką Harry’ego Haysa Morgana Seniora, amerykańskiego dyplomaty, który był konsulem USA w Buenos Aires i Brukseli , oraz jego pół – Chilijki , pół-Irlandii-Amerykanki , Laura Delphine Kilpatrick. Pobrali się w 1893, rozwiedli się w 1927.
Dziadek Morgan ze strony matki był generałem Unii , Hugh Judson Kilpatrick (1836-1881), który był również ministrem USA w Chile, a poprzez jej babkę ze strony matki, Luisę Fernandez de Valdivieso, która była siostrzenicą Crescente Errázuriz Valdivieso , arcybiskupa Santiago podobno była potomkiem hiszpańskiego królewskiego rodu Nawarry .
Thelma Morgan miała dwie siostry: Glorię (jej identyczną bliźniaczkę, matkę Glorii Vanderbilt , projektantki mody i artystki oraz matki prezentera prasowego Andersona Coopera ) i Laurę Consuelo Morgan (aka Tamar), która poślubiła kolejno trzech mężczyzn: hrabiego Jean de Maupas du Juglart ( francuski szlachcic ); Benjamin Thaw Jr. z Pittsburgha; oraz Alfons B. Landa, prezes Colonial Airlines i wiceprzewodniczący komitetu finansowego Demokratycznego Komitetu Narodowego w 1948 roku. Thelma Morgan miała również brata, Harry’ego Haysa Morgana Jr. , który został dyplomatą, a następnie nieletnim Aktor hollywoodzki w takich filmach jakIrlandzka róża Abiego (1946) i Joanna d’Arc (1948). Jej przyrodnie rodzeństwo, z pierwszego małżeństwa jej ojca z Mary E. Edgerton, to Constance Morgan (1887-1892) i Gladys „Margaret” Morgan (1889-1958).
Przez bardzo krótki czas Furness była producentem filmowym i aktorką, po założeniu Thelma Morgan Pictures w 1923 roku. Jak powiedziała magazynowi Time : „Włączam Thelma Morgan Pictures, Inc., z kapitałem 100 000 dolarów i będę produkować duże, rozsądne i brzmią „specjalne”. Będę własną gwiazdą. Do tej pory moim głównym doświadczeniem były występy w lidze juniorów. Jej pierwszą główną rolą, w 1923 roku, była główna rola w filmie Afrodyta , wyprodukowanym przez jej własną firmę i nakręconym w Vitagraph Studios .
Furness określiła swoją wiodącą rolę w Afrodycie dla The New York Times jako „amerykańską dziewczynę wychowaną pod złowrogim wpływem starej Egipcjanki”. Zagrała także małe role w filmach Wrogowie kobiet (1923), produkcji Williama Randolpha Hearsta , w których obsadzie znaleźli się Lionel Barrymore i Clara Bow , Więc to jest małżeństwo? (1924) i Każda kobieta (1925).
Pierwszym mężem Morgana był James Vail Converse, wnuk Theodore’a N. Vail , byłego prezesa American Telephone and Telegraph Company (AT&T). Pobrali się w Waszyngtonie 16 lutego 1922 roku, kiedy miała 17 lat; Converse był starszy o około dziesięć lat i był już wcześniej żonaty. Rozwiedli się w Los Angeles , w Kalifornii, 10 kwietnia 1925. Przez to małżeństwo miała jednego pasierba, Jamesa Vail Converse Jr. (ur. 18 stycznia 1918), syna jej męża z pierwszego małżeństwa. Nadine Melbourne.
Po rozwodzie Morgan była podobno zaręczona z amerykańskim aktorem Richardem Bennettem , ojcem gwiazd hollywoodzkich gwiazd filmowych: Constance Bennett , Joan Bennett i Barbarą Bennett .
Drugim mężem Morgan był Marmaduke Furness, 1. wicehrabia Furness (1883-1940), prezes Furness Shipping Company . Była jego drugą żoną. Pobrali się 27 czerwca 1926 r., a rozwiedli się w 1933 r. Mieli jednego syna, Williama Anthony’ego Furnessa, 2. wicehrabiego Furness , a jako była żona brytyjskiego szlachcica znana była jako Thelma, wicehrabina Furness. Przez to małżeństwo miała również pasierba, Christophera Furnessa i pasierbicę, Averilla Furness.
Furness po raz pierwszy spotkała księcia Walii na balu w Londonderry House w 1926 r., ale nie spotkali się ponownie aż do Leicestershire Agricultural Show w Leicester 14 czerwca 1929 r. Edward poprosił ją o kolację i spotykali się regularnie, dopóki nie dołączyła do niego na safari w Afryce Wschodniej na początku 1930 r., kiedy rozwinął się bliższy związek. Po powrocie Edwarda do Wielkiej Brytanii w kwietniu 1930 roku była jego regularną towarzyszką weekendową w nowo nabytym Fort Belvedere do stycznia 1934 roku. Gościła go również w swoim londyńskim domu, przy Elsworthy Road, Primrose Hill ., oraz wiejski dom Furness, Burrough Court w Leicestershire.
10 stycznia 1931 r. w swoim wiejskim domu Burrough Court , niedaleko Melton Mowbray , Furness przedstawiła księcia swojej bliskiej przyjaciółce Wallisowi Simpsonowi i podczas wizyty u swojej siostry Glorii w Ameryce między styczniem a marcem 1934 r., została zastąpiona w uczuciu księcia przez Simpsona. Reagując na chłód Edwarda później tego roku, wdała się w krótkotrwały romans z księciem Aly Khan.Otwarcie flirtowała z Khanem podczas swojej podróży powrotnej do Wielkiej Brytanii w marcu 1934 r., o czym doniesiono księciu Walii i szeroko omówiono ją w prasie brytyjskiej i amerykańskiej, w tym w magazynie plotkarskim Tatler. Podczas gdy Furness przebywała w USA z Aly Khan, Wallis Simpson przebywała w swoim domu w Mayfair, przy 22 Farm Street, i przyjmowała tam księcia Walii.
Identyczną siostrą bliźniaczką Furnessa była Gloria Morgan Vanderbilt , która wyszła za mąż za Reginalda Vanderbilta i miała córkę, Glorię Vanderbilt . To czyni ją pra-ciotką ze strony matki CNN Andersona Coopera .
Furness i jej siostra Gloria napisały pamiętnik zatytułowany Double Exposure (1959), cytowany poniżej jako „Vanderbilt”.
Furness zmarła w Nowym Jorku 29 stycznia 1970 r. Jak wspomina jej siostrzenica Gloria Vanderbilt : „Zginęła na Siedemdziesiątym Trzecim i Lexington w drodze do lekarza. W jej torbie był ten miniaturowy miś, którego książę Wales dał jej ją wiele lat wcześniej, kiedy przyjechała do mojej matki na rozprawie o opiekę nad dzieckiem, i była zużyta do granic możliwości”.
Furness została pochowana obok swojej siostry bliźniaczki, Glorii, na Cmentarzu Świętego Krzyża w Culver City w Kalifornii.
My kobiety zawdzięczamy jej:
modę na ciemno pomalowane usta,
książkę,
klika ról w filmach,
Zasady stylu Thelmy Furness: 1.Pomalowane na ciemno usta. 2.Falowane na gładko włosy. 3.Biżuteria i perły. 4.Elegancja. 5.Klasa.
Barbara „Babe” Cushing Mortimer Paley znana wszystkim jako Babe Paley
Barbara „Babe” Cushing Mortimer Paley urodzona 5 lipca 1915 roku była amerykańską osobistością, której drugim mężem był założyciel CBS, William S. Paley. Była znana pod pseudonimem „Babe”. Została wybrana do Międzynarodowej Galerii Sław najlepiej ubranych w 1958 roku.
Babe Paley clad in elegant evening gown while attending Pres. Dwight Eisenhower’s inaugural ball. (Photo by Alfred Eisenstaedt/The LIFE Picture Collection via Getty Images)
Barbara Cushing urodziła się w Bostonie, Massachusetts, córka chirurga mózgu Harveya Cushinga, który był profesorem chirurgii w Johns Hopkins, Harvard i Yale, i jego żony Katharine Stone (z domu Crowell). Dorastała w Brookline w stanie Massachusetts. Jej starsze siostry wyszły za mąż dla pieniędzy i prestiżu: Minnie Cushing była drugą żoną Vincenta Astora, a Betsey Cushing poślubiła Jamesa Roosevelta, syna prezydenta Franklina D. Roosevelta , a następnie później John Hay Whitney. Razem były znane jako „wspaniałe siostry Cushing”.
Uczennica Westover School w Middlebury, Connecticut, została przedstawiona jako debiutantka w październiku 1934 roku w Bostonie, w obecności synów Roosevelta. Jej debiut przyciągnął wielkie zainteresowanie podczas Wielkiego Kryzysu i zapoczątkował jej karierę społeczną. Ukończyła Winsor School w Bostonie w 1934 r.
W 1938 roku Paley rozpoczęła pracę jako redaktorka mody dla Vogue w Nowym Jorku. Jej pozycja w Vogue dawała jej dostęp do markowych ubrań, często dawanych w zamian za głośny wizerunek Paleya. W 1941 roku magazyn Time uznał ją za drugą najlepiej ubraną kobietę na świecie po Wallis Simpson i przed Aimée de Heeren . Została również umieszczona na liście najlepiej ubranych w 1945 i 1946.
Po swoim drugim małżeństwie w 1947 roku Paley porzuciła pracę w Vogue . Paley zabrała się za swój idealny świat towarzyski. Para miała mieszkanie w St. Regis i zatrudniła do dekoracji projektanta wnętrz Billy’ego Baldwina. Ona i Paley mieszkali tam w ciągu tygodnia, podczas gdy weekendy spędzali w Kiluna Farm, na 80 akrach (32 ha) w Manhasset na Long Island, gdzie kolejni architekci krajobrazu i projektanci ogrodów upiększali teren. Bardziej odległy ośrodek, Kiluna North, nad jeziorem Squam w New Hampshire , został zakupiony w 1957 roku; tam przyjmowali celebrytów, którzy cieszyli się z prywatności.
Chociaż antysemickie uprzedzenia społeczeństwa wykluczyły Paleys z wielu ważnych funkcji społecznych i ekskluzywnych klubów, Paleys utrzymywali jednak krąg przyjaciół z wyższych sfer, w tym pisarza Trumana Capote’a i ikonę stylu towarzyskiego Slima Keitha. Capote włączył Paleya i Keitha do swojej grupy „łabędzi” (grupa nowojorskich bywalców) wraz z Glorią Guinness, Marellą Agnelli i CZ Guestem . Paley porzucił Capote’a jako przyjaciela, kiedy opublikował fragmenty swojej szeroko zachwalanej pracy w toku, Answered Prayers, opowiadającej wszystkim elity Nowego Jorku.
Oprócz rozrywki, Paley utrzymywała swoją pozycję na liście najlepiej ubranych czternaście razy, zanim została wprowadzona do Fashion Hall of Fame w 1958 roku. Regularnie kupowała całe kolekcje haute couture od największych domów mody, takich jak Givenchy i Valentino SpA . Jej osobisty styl miał wpływ na wiele kobiet, ale jak zauważył kiedyś Bill Blass: „Nigdy nie widziałem, żeby nie zwracała niczyjej uwagi, jej włosów, makijażu, rześkości. Nigdy nie byłeś świadomy tego, co ma na sobie; zauważyłeś Babe i nic w przeciwnym razie.”
Jej osobisty, niekonwencjonalny styl był bardzo wpływowy. Na przykład zdjęcie Paley z szalikiem przywiązanym do torebki stworzyło modną falę przypływu, którą naśladowały miliony kobiet. Często mieszała ekstrawagancką biżuterię Fulco di Verdura i Jeana Schlumbergera z elementami kostiumów i nie farbowała swoich siwiejących się włosów.
Pracując w Vogue , poznała i poślubiła jej spadkobierca Stanley Grafton Mortimer Jr. (1913-1999), brat Katharine Mortimer i zarówno starego i znanego rodziną w Nowym Jorku, w episkopalnego kościoła św Łukasza w East Hampton , Nowy Jork , w 1940. Zanim ich małżeństwo zakończyło się w 1946, ona i Mortimer mieli dwoje dzieci:
Stanley Grafton Mortimer III (ur. 1942), absolwent Harvardu, który poślubił Siri Larsena w 1971 roku.
Amanda Jay Mortimer (ur. 1944), która poślubiła Cartera Burdena Jr., potomka Vanderbilta , w 1964. Rozwiedli się w 1972 i poślubiła Stevena Rossa (1927-1992), dyrektora generalnego Time Warner , w 1979. W 1981 również rozwiedziony.
Kilka retrospektyw twierdziło, że Babe zaniedbywała swoje dzieci w pogoni za statusem społecznym i polegała na bogactwie mężów, aby utrzymać swój wystawny styl życia. Jej córka Amanda przyznała, że ich związek „praktycznie nie istniał” i że dystans „był jej wyborem, nie moim”.
Po rozwodzie z Mortimerem otrzymała ugodę opartą na funduszu powierniczym . W 1946 poznała Williama „Paszę” Paleya (1901–1990), który był w separacji ze swoją żoną Dorothy Hart Hearst (1908–1998), samą byłą żoną Johna Randolpha Hearsta . Paley był bogaty, interesował się sztuką i pragnął być częścią nowojorskiego kawiarnianego społeczeństwa . Dzięki powiązaniom społecznym Babe’a, Paley miał większą szansę na wejście do społeczeństwa, które do tego czasu skutecznie go odcinało. Dla Babe Paley oferował bogactwo, bezpieczeństwo i światowość. Po rozwodzie Paleya 24 lipca 1947 r. Babe i Paley pobrali się (w następnym roku jej były mąż również ożenił się ponownieKathleen Harriman, córka W. Averella Harrimana ).
Razem Babe i Bill mieli dwoje dodatkowych dzieci:
William C. „Bill” Paley (ur. 1948), który w 1896 r. wznowił La Palina , firmę cygarową założoną przez dziadka Sama Paleya. Ożenił się z Alison Van Metre, córką Alberta Van Metre, założyciela Van Meter Domy.
Kate Cushing Paley (ur. 1950), która zrobiła z niej „niedebiut” w 1968, wkrótce po zabójstwie Roberta F. Kennedy’ego .
Według relacji wielu biografów Paley była samotna i sfrustrowana, gdy William Paley prowadził pozamałżeńskie romanse. To psychiczne maltretowanie odbiło się na niej i jej rodzinie. Była stale pod lupą społeczeństwa i mediów, które naciskały na nią, by zachowywała nierealistyczny wizerunek bogini społecznej i mody. Te zewnętrzne naciski, a także nałóg dwóch paczek papierosów dziennie, w końcu wpłynął na jej zdrowie.
Paley była nałogową palaczką i w 1974 roku zdiagnozowano u niej raka płuc. Przygotowując się do zbliżającej się śmierci, zaplanowała swój własny pogrzeb, w tym wybór jedzenia i wina, które zostaną podane na lunchu pogrzebowym. Przydzieliła swoją kolekcję biżuterii i rzeczy osobiste przyjaciołom i rodzinie, owinęła je w kolorowy papier i stworzyła kompletny system plików ze wskazówkami, jak będą dystrybuowane po jej śmierci.
Paley zmarła na raka płuc 6 lipca 1978 roku, dzień po jej 63. urodzinach. Została pochowana na cmentarzu Memorial Cemetery of St. John’s Church w Cold Spring Harbor w stanie Nowy Jork. Po dwunastu latach od jej śmierci w 1990 roku obok niej został pochowany Bill Paley.
Paley długo po śmierci pozostaje ikoną w świecie mody i stylu. „Babe Paley miała tylko jedną wadę” – skomentował jej były przyjaciel Truman Capote . – Była idealna. Poza tym była idealna.
Wielu projektantów mody i dekoratorów wnętrz nadal odwołuje się do stylu Babe Paley w swoich własnych kreacjach. Paley i jej „łabędzie”, podobnie jak Jacqueline Kennedy w latach 60., byli przykładem młodej, atrakcyjnej i zamożnej klasy, do której aspirowało wielu Amerykanów.
Babe Paley został przedstawiony w następujących filmach i miniserialach:
Życie partii: Historia Pameli Harriman (1998) Joan Severance
W powieści Jacqueline Susann z 1969 roku The Love Machine , bohaterowie bywalczyni Judith Austin i jej męża Gregory’ego Austina, dyrektora generalnego sieci telewizyjnej, mieli być inspirowani postaciami Babe i Williama Paleyów. Dyan Cannon wcielił się w Judith w wersji filmowej z 1971 roku.
W książce The Swans of Fifth Avenue autorstwa Melanie Benjamin Paley jest określana jako muza Trumana Capote, z którym była bliską przyjaciółką w prawdziwym życiu.
My kobiety zawdzięczamy jej:
modę na łączenie ze sobą różnej biżuterii,
szalik przywiązany do torebki, co naśladowało miliony kobiet,
Zasady stylu Babe Paley: 1.Klasa. 2. Elegancja. 3.Uniesione od nasady włosy w naturalnym kolorze. 4. Szykowne stylizacje często w czarno białych kolorach. 5.Mix ekstrawaganckiej biżuterii Fulco di Verdura i Jeana Schlumbergera z elementami kostiumów.
Paul Poiret przodujący francuski projektant mody, kreator i mistrz w pierwszych dwóch dekadach XX wieku. Założyciel własnego domu mody z krawiectwem haute couture. Jego osiągnięcia w modzie są porównywane ze spuścizną Picassa w sztuce XX wieku.
Poiret urodzony 20 kwietnia 1879 roku w biednej dzielnicy Paryża. Rodzice byli producentami parasoli i do tego samego przyuczali syna. Poiret już jako dziecko projektował, pewnego razu zabrał jedwabne skrawki materiałów od parasoli i uszył z nich ubranka dla lalek. Jako nastolatek Poiret zaniósł swoje szkice do wybitnej krawcowej Louise Chéruit, która kupiła od niego bardzo dużo szkiców jego autorstwa. Poiret sprzedawał swoje szkice do słynnych domów mody, do czasu, gdy został zatrudniony przez JacquesaDouceta w 1896 roku. Jego pierwszym projektem była czerwona peleryna, która sprzedała się aż w 400 egzemplarzach. Następnie młody projektant przeniósł się do House of Worth, gdzie projektował praktyczne i wygodne sukienki. Jednak nowoczesność w jego projektach okazała się zbyt nonszalancka dla konserwatywnych klientek Wortha. Gdy Poiret podarował rosyjskiej księżniczce Bariatinsky płaszcz Konfucjusza z nowoczesnym kimonowym krojem, Worth wykrzyknął: „Co za horror! Kiedy są niskie osoby, które biegną za naszymi saniami i denerwują nas, mamy ich odcięliśmy głowy i włożyliśmy je do takich worków ”.
O Charles’ie Fredrick’u Worth przeczytacie w poniższym linku:
Poiret swój własny dom mody założył w 1903 roku i wyrobił markę dzięki kontrowersyjnemu płaszczo-kimono stworzonym specjalnie dla nieskalowanej, szczupłej sylwetki. Zaprojektował ekstrawaganckie oświetlenia w oknach okienne i organizował sensacyjne imprezy, aby zwrócić uwagę klientów na swoją pracę. Jego marketing i branding nie był porównywalny z żadnym innym francuskim. W 1905 roku poslubił Denise Boulet dziewczynę z prowincji. Denise była jego muzą i pierwowzorem La Garçonne. Miał z nią pięcioro potomstwa. W 1909 roku był już tak sławny, że Margot Asquith, żona brytyjskiego premiera HH Asquitha, zaprosiła go na Downing Street 10, aby zaprezentował jej swoje projekty. Cena jego projektów była dwa razy wyższa od rocznego wynagrodzenia sprzątaczki.
Dom Mody Poireta z czasem został poszerzony o dekoracje wnętrz i perfumy. W 1911 r. wprowadził zapach „Parfums de Rosine”, nazwany na cześć jego córki. Był pierwszym projektantem haute couture, który wprowadził na rynek charakterystyczny zapach. Choć londyńska projektantka Lucile poprzedziła go szeroką gamą perfum już od początku 1907 roku. W 1911 roku premiera perfum Poireta „Parfums de Rosine” odbyła się z ekstrawaganckim wieczorkiem w projektanta pałacowym domu, w którym uczestniczyła cała śmietanka paryskiego społeczeństwa i świata artystycznego. Poiret wydarzenie nazwał „la mille et deuxièmenuit” (Tysiąc i druga noc). Jego ogrody tego wieczoru były oświetlone latarniami i ozdobione ustawionymi namiotami i żywymi tropikalnymi ptakami. Żona Poireta sama zachwycała się złotą klatką. Poiret obdarował każdego gościa butelką swojego zapachu. Strategią marketingową Poireta były wydarzenia rozrywkowe, które szybko stały się tematem Paryża. Jego drugi zapach miał premierę w 1912 roku – „Le Minaret”.
W 1911 roku wydawca Lucien Vogel wybrał fotografa Edwarda Steichena, aby promować modę jako sztukę piękną w swojej pracy. Steichen zrobił zdjęcia suknią Poireta w tajemniczym świetle i pod ciekawym kątem. Zdjęcia opublikowano w czasopiśmie Art et Décoration w kwietniu 1911 roku. Historyk Jesse Alexandra stwierdził, że była to pierwsza w historii sesja fotografii mody. Na której ubraia były ukazane pod względem artystycznym i formalnym. Po roku Vogel otworzył swój słynny magazyn modowy La Gazettedu Bon Ton, w pokazano projekty Poireta, narysowane przez najlepszych ilustratorów. Obok projektów Poireta ukazały się i projekty sześciu słynnych projektantów francuskich tj. Louise Chéruit, Georges Doeuillet, Jacques Doucet, JeannePaquin, Redfern i House of Worth.
Tego samego rok 1911 Poiret otworzył École Martine, dział dekoracji wnętrz nazwany na cześć swojej drugiej córki. W 1911 roku Poiret również wydzierżawił część nieruchomości przy Rue du Faubourg Saint Honoré 109 przyjacielowi Henri Barbazangesowi, który otworzył tam Galerie Barbazanges, gdzie wystawiał sztukę współczesną. Budynek był obok XVIII-wiecznej rezydencji Poireta przy 26 Avenue d’Antin. Poiret zastrzegł sobie prawo do organizowania dwóch wystaw rocznie. Jedną z nich była L’Art Moderne en France z 16–31 lipca 1916 r. Ponadto Poiret organizował koncerty nowej muzyki w galerii, czasami z wystawami nowej sztuki.
Gdy wybuchła pierwsza wojna światowa Poiret opuścił swój dom mody, aby służyć w wojsku. Powrócił w 1919 roku, ale firma była bliska bankructwa. Nowe domy mody tj. Chanel projektowali klasyczne i eleganckie stroje, które cechowały się mistrzowskim szyciem. Poireta wymyślne ubrania były szyte byle jak. Poiret tracił sławę i zainteresowanie, czego skutkiem było bankructo, a biznesowi partnerzy nie udzielili mu wsparcia. W 1928 roku rozwiódł się z żoną po dwudziestu trzech latach małżeństwa. Nie był to rozwód w przyjaznych stosunkach. Choć wcześniej był bardzo zakochany w żonie w 1913 roku na łamach wywiadu Vogue, powiedział: „Moja żona jest inspiracją dla wszystkich moich dzieł; jest wyrazem wszystkich moich ideałów”. Po roku od rozwodu w 1929 roku dom mody Poireta został zamknięty a, jego ubrania wysprzedano za groszę. Po zamknięciu domu mody zmuszony był do pracy ulicznego malarza, który sprzedawał swe rysunki turystom na ulicach i w kawiarniach Paryża. ,,Chambresyndicale de la Haute Couture” chciało przyznać mu miesięczny zasiłek, ale prezes Worth drzucił ten pomysł. Jedyna przyjaciółka projektantka France Martano pomagała Poiretowi finansowo w kryzysowych chwilach. Reszta znajomych zapomniała o Poirecie. W ostatnich latach swego życia Poiret jadał mreguralnie obiady w domu przyjaciółki. Warto wspomnieć, że kiedyś wysłał przyjaciółkę do Nowego Jorku na wizytę do projektu na Brodwayu w 1917/18 roku. Odstąpił jej wtedy swoje miejsce. Zmarł w 1944 roku jako zapomniany artysta, ElsaSchiaparelli zapłaciła za jego pogrzeb i nie pozwoliła na zapomnienie o tak wybitnym projektancie.
Poza uwolnieniem kobiet od gorsetów razem z Coco Chanel, zawdzięczamy mu spodnie harem i tunikę w klosz oraz tunikę. Poiret bardzo również rozwinął technikę krawiectwa o nowe metody takie jak drapowanie i odejście od krawiectwa i wzornictwa z przeszłości. Poiret fascynował się i inspirował antycznymi i regionalnymi strojami, a ubrania jego projektu były cięte wzdłuż prostych linii i wykonane z prostokątnych motywów. Prostota w strukturze jego ubioru stanowiła „decydujący moment w pojawieniu się modernizmu” i „skutecznie ustanowiła paradygmat współczesnej mody, nieodwracalnie zmieniając kierunek historii kostiumów ”. Innowacyjne projekty Poireta znajdują się na pierwszym miejscu w kolekcjach muzeów mody na całym świecie. Były prezentowane na wielu wystawach m.in.„Paul Poiret i Nicole Groult, The Masters of Art Deco Fashion” ( Paul Poiret et Nicole Groult, Maîtres de mode Art Déco ) w Palais Galliera w Paryżu w 1986 r. W maju 2005 r.oku projektant Azzedine Alaïa wystawił garderobę Denise Poiret na pokazie „Free Creativity” ( La Création en Liberté ) w swoim domu mody przed jego licytacją. Kolekcja krawiecka Denise Poiret pobiła rekordy sprzedaży: a w szczególności płaszcz, który zaprojektował w 1914 roku, został sprzedany za 110 000 euro. Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku nabył wiele projektów Poireta na tej sprzedaży aukcyjnej. W 2011 roku kolekcja prac Poireta odbyla trase na Kreml w Rosji z okazji setnej rocznicy wizyty Paula Poireta w Moskwie i Sankt Petersburgu. A perfumy Poireta, Parfums de Rosine, są przechowywane w kilku instytucjach kulturalnych, min w Osmothèque w Wersalu. W 2013 r. Musée International de la Parfumerie in Grasse zaprezentowało perfumy Poireta na wystawie Paul Poiret: Couturier Perfumer.
Marka Poireta, choć nieaktywna od 1933 roku to cieszy się zainteresowaniem wielu osób. Prawa do marki dzieliło Kilku właścicieli, dopóki luksemburska firma Luvanis, która specjalizuje się w ożywieniu zapomnianych marek, nie nabyła praw do znaku towarowego dla Paula Poireta na początku 2010 roku. Luvanis to obecnie jedyny właściciel Poiret. Południowo-koreański konglomerat mody i luksusu Shinsegae International, który dystrybuuje marki Givenchy, Céline, BrunelloCucinelli i Moncler, został wybrany, aby przywrocicmarke do swiata mody. Luvanis, przekonany kreatywną wizją Shinsegae odsprzedał mu prawa do marki w 2015 r. Po narastających spekulacjach prasowych Shinsegae w styczniu 2018 roku oficjalnie potwierdziło wznowienie Poireta z Paryża z belgijską bizneswoman Anne Chapelle na czele i chińską couturiereYiqing Yin jako dyrektora artystycznego. Po 90-letniej przerwie są szanse, ze dom mody powróci do świata mody.
My kobiety zawdzięczamy mu:
kimonowe kroje w modzie codziennej,
tuniki,
perfumy,
Zasady stylu Paula Poireta: 1.Włosy zaczesane na gładko do tylu, 2. Elegancja. 3. Idealnie skrojone garnitury. 4. Sygnety na palcach. 5. Kapelusze.
Karl Otto Lagerfeld urodzony 10 września 1933 roku w Hamburgu zmarł w wieku 85 lat dzisiaj tj. 19 lutego 2019 roku w Paryżu. Przyczyną śmierci był rak trzustki. Jestem wstrząśnięta tą wiadomością, odeszła prawdziwa legenda mody. Od 36 lat był dyrektorem kreatywnym domu mody Chanel, oprócz tego był także dyrektorem domu Fendi i założył własną markę sygnowaną jego imieniem i nazwiskiem. Ponadto był ilustratorem, projektantem, krawcem i fotografem. Poza projektowaniem i fotografią, zajmował się reżyserią krótkometrażowych filmów dla Chanel, pomysłem kampanii reklamowych wspomnianych marek, prowadzeniem autorskiej księgarni i wydawaniem magazynu „The Karl Daily”. Podobno miał zostać księdzem, ale życie zmieniło plany.
Pracował po 20 godzin bo kochał pracę, była jego całym życiem…
– Jestem chodzącą metką. Nazywam się Labelfeld, a nie Lagerfeld – mawiał.
Był wielkim cesarzem mody. Człowiekiem renesansu całe życie był ciekawy świata i chciał uczyć się nowych rzeczy, mentalnie nigdy się nie zestarzał.
Marzyłam, żeby być na pokazie Chanel, gdy On jest dyrektorem kreatywnym i zamienić z nim po pokazie, chociaż kilka słów….
Niestety to marzenie już nie będzie mi dane się spełnić….
Dziś zapisała się smutna data w historii mody.
Dziwny zbieg okoliczności, że ubrałam dzisiaj tweedowy żakiet a la Chanel i taka wiadomość …
Przedstawiam Wam biografię mistrza oraz pamiątkowe zdjęcia.
Karl urodzony w 1933 roku, ale swój wiek ujawnił dopiero w 2013 roku w wywiadzie dla,Paris Match”. Wcześniej za rok urodzenia podawał 1938 rok, ale potwierdzenie w rejestrze chrzcin oraz śledztwo magazynu ,,Bild am Sonntag” ujawniło prawdziwą datę. Lagerfeld wyjaśniał, że sam nie znał swojej daty urodzenia, dopiero po śmierci swojej mamy odkrył dokumentację swoich narodzin. Mama ukrywała przed nim prawdziwą datę urodzenie, nie wiedząc czemu. Miał starszą siostrę MartheChristiane oraz starszą siostrę przyrodnią Thea z pierwszego małżeństwa swego ojca.
Ojciec Karla pochodził Władywostoku w Rosji; a jego matka z Berlina. Jednak Lagerfeld twierdził, że jego ojciec był Szwedem. Dziennikarka Alicia Drake w książce The Beautiful Fall wydanej w 2006 roku napisała, że, Otto Lagerfeldt miał pracować jako dystrybutor w firmie sprzedającej skondensowane mleko do Niemiec i był w rzeczywistości Niemcem. Według dziennikarki matka Lagerfelda Elisabeth Bahlmann sprzedawała bieliznę w Berlinie, gdzie spotkała swojego męża. Pierwotnie nazwisko zapisywano Lagerfeldt, ale Karl zmienił je na Lagerfeld, gdyż tak „brzmiało bardziej komercyjnie”.
Jako dziecko Karl kolorował kredkami czarno-białe fotografie i modyfikował kroje sukienek widocznych na zdjęciach. Szkicowanie zostało mu na zawsze, nosił przy sobie zawsze notatnik, w którym rysował pomysły na pokazy mody. Lagerfeld rysował paletą cieni do powiek marki Shu Uemura, której twórcy specjalnie dla Niego stworzyli autorski odcień czerwieni.W 1953 razem z matką przeprowadził się do Paryża, a już dwa lata później w 1955 wygrał czołowy konkurs mody dla najlepszych młodych projektantów. Razem z nim konkurs wygrał min. Yves Saint Laurent. Dzięki wygranej mógł zacząć pracę w domu mody Balmain jako asystent samego Pierre Balmain. Od 1958 pracował w domu mody Jean Patou. Po roku pacy projektował już dla domów mody takich jak Valentino, Krizia, Charles Jourdan. W 1964 rozczarował się obecnym haute couture i wyjechał do Włoch, aby zacząć studiować sztukę. W 1972 wraz z domem mody Chloé stworzył biało-czarną kolekcję Deco. Ta kolekcja była przełomowa i otworzyła mu drzwi do międzynarodowej kariery. W 1967 roku nawiązał trwającą aż do jego śmierci współpracę z Fendi. W 1983 roku został dyrektorem artystycznym Chanel i był nim już przez resztę swojego życia. Od 30 lat jego prawą reką, asystentką była Virginie Viard, która przyjmuje teraz stery w Chanel i zastąpi Karla. Po raz pierwszy od czasów Coco to stanowisko zajmie kobieta.
Stworzył również brand brand sygnowany własnym nazwiskiem. W firmie spełniał rolę fotografa i reżysera filmów reklamowych. Zdjęcia Karla były publikowane w VOGUE, Harper’s Bazaar i Numéro oraz w prestiżowym kalendarzu Pirelli. Powstał film dokumentalny o jego życiu (Lagerfeld Confidential), Coca-Cola wypuściła serię zaprojektowanych przez niego butelek. Ponadto projektował również dla wielu innych marek. Tworzył nawet dla takich sieciówek jak Carrefoure, H&M czy z Louisem Vuittonem. Wszedł nawet we współpracę z producentem kredek Faber–Castell, domem towarowym Macy’s czy markami zegarków Fossil. Projektował również buty Melissa, kaski motocyklowe Les Ateliers Ruby, opakowania kosmetyków ShuUemura oraz gier komputerowych Optic 2000. Nawet projektował helikoptery Augusta Westland.
Kampanie dla marek Chanel, Fendi czy Karl fotografował w 7L Bookshop – swojej autorskiej księgarni w Paryżu, w której zaaranżował specjalne studio. Kochał książki w swojej księgarni zebrał ich 300 000 egzemplarzy. Karl był również gadżeciarzem. Polubił bardzo iPady, których zgromadził ponad 60.
Poza książkami jego drugą miłością była kotka Choupette, którą dostał w 2011 roku na przechowanie od modela Baptiste Giabiconiego. Jednak zwierzę zostało z nim już na zawsze. Kotka ma konto na Twitterze, iPada, osobistego kucharza oraz dwie opiekunki. Na urodziny dostawała od Karla drogie prezenty. Powstała także kolekcja kosmetyków, inspirowana temperamentem oraz wyglądem Choupette. „Nigdy nie myślałem, że zakocham się tak bardzo w kocie. Szkoda, że nie ma jeszcze małżeństw dla ludzi i zwierząt” – stwierdził w jednym z wywiadów.
Jego życiem interesowały się wszyscy, sam podkreślał w wywiadach że jest aseksualny i nikt go nie pociąga. Jednak w latach 70. zakochał się w birbancie Jacquesie de Bascherze. Związek ten go sponsorował, ale nigdy nie został skonsumowany. Współpracownicy Karla opowiadali o słabości Karla do młodych mężczyzn, często modeli.
Karla projekty haute couture i repliki słynnych projektów trafiły na sale muzealne.
Przemienił Chanel w jeden z najbardziej dochodowych i pożądanych domów mody. Choć ciężko uwierzyć to przed jego dyrekturą w Chanel marka była przeciętną marką, która głównie utrzymywała się ze sprzedaży perfum. Sposób, dzięki jakiemu udało się mu to osiągnąć do dziś, jest elementarnym case study dla studentów projektowania i marketingu mody. Karl w pierwszej kolekcji dla Chanel zmniejszył żakiet do rozmiaru bolerka i dorobił mu spódniczkę mini. Doszył cekinowe szorty, biżuterię inspirowaną raperami i seksowne szpilki, a całość ozdobił migoczącym logo marki.
W tym że tak długo żył pomogło na pewno to że nie pił alkoholu, bo twierdził że po nim usypia. Nie palił papierosów i nie brał narkotyk. Ni miał żadnych chorób psychicznych co jest dość często u artystów. Jedynymi nałogami Karla była Coca Cola ciasto czekoladowe.Karl miał nawet osobistego lokaja, który podawał mu ulubioną Coca Cole Light na srebrnej tacy. Pierwszą puszkę pił po przebudzeniu, ostatnią przed snem.
W 2000 roku przeszedł dietę na której porzucił ciasto czekoladowe, a cole zamienił na bezcukrową .Na odchudzenie zdecydował się z dnia na dzień: po prostu poczuł, że zamiast workowatych, oversize’owych giezeł od Matsudy, Yamamoto czy Comme des Garcons – chciałby nosić ubrania Hediego Sliman’a. Zrzucenie około 40 kilo zajęło mu ponad rok. Po tej metamorfozie wydał poradnik „The Karl Lagerfeld Diet”. Który, jak i wszystko inne , czego dotknął Karl, okazał się bestsellerem. Na śniadania jadł dwa czekoladowe koktajle proteinowe, robione przez lekarza oraz kilka gotowanych jabłek.
W 2010 roku prezydent Francji odznaczył go orderem legii honorowej, za zasługi dla domu Chanel.
Był bardzo szczery. Głośno mówił, że Adele była dla niego za gruba, Pippa Middleton – za brzydka, Lady Diana – za głupia, Meryl Streep – za tania, a Heidi Klum.
W 2017 roku na francuskim kanale telewizyjnym C8 skomentował politykę imigracyjną kanclerz Angeli Merkel „dekady temu zabito miliony Żydów, a teraz w ich miejsce sprowadza się miliony ich największych wrogów”.
W 2018 roku Lagerfeld miał dość #metoo i głośno skomentował,że miejsce modelek, które nie chcą ściągać majtek jest w klasztorze.
Był artystą absolutnym, wielkim cesarzem mody. Nie sposób przedstawić jego wszystkich zasług jakie mu zawdzięczamy na kilku zdjęciach. Nie będzie więc podsumowania w kolażach co mu zawdzięczamy jak robię to w innych postach z cyklu ikon stylu.
W zamian za to podam najsłynniejsze cytaty Karla:
„Moda żyje zmianą. Jeśli chcesz być dobry w tym co robisz, musisz wiedzieć, co poza modą dzieje się na świecie. W przeciwnym razie gdy wszystko się zmieni, nawet tego nie zauważysz”.
„Moda to gra, w którą trzeba grać na poważnie”.
„W małej czarnej albo małym czarnym żakiecie nigdy się nie wygląda ani zbyt elegancko, ani nie dość elegancko”.
„Moda jest jak muzyka, tyle nut… I trzeba nimi grać. Każdy z nas musi stworzyć własną melodię”.
„Nosić dżinsy w rozmiarze 30 – innych ambicji nie mam”.
„Mogę szkicować godzinami. Wtedy marzę, a te marzenia zmieniają się w kolekcje”.
„Tyle bzdur mówi się teraz o modzie. Ludzie kupują ubrania, bo chcą się dobrze czuć i ładnie wyglądać, a nie ze względu na jakieś głębokie potrzeby psychologiczne”.
„Coco Chanel urodziła się rozumiejąc kobiety z epoki, która miała dopiero nadejść”.
„Czego najbardziej nienawidzę w życiu, to ludzie, którzy nie są już pierwszej młodości, ale próbują wszystkim na siłę udowodnić, że jest inaczej, że są młodzi i seksowni. Nikogo nie nabierzesz (…). Jest w życiu taka chwila, kiedy musisz zaakceptować fakt, że ktoś inny jest od ciebie młodszy, świeższy i gorętszy. Życie to nie konkurs piękności (…)”.
„W dzisiejszych czasach za luksusowe uchodzą drogie towary kupowane przez kompletne zera, którym nie są tak naprawdę do niczego potrzebne”.
“Jestem bardzo przyziemną osobą, ale moją pracą jest uczynić tę ziemię bardziej sympatyczną.”
„Kate Middleton ma ładną sylwetkę. Lubię takie kobiety, lubię romantyczne piękności (…)”.
„Uważam, że tatuaże są okropne. To jak całe życie chodzić w sukience Pucci. Kiedy jesteś młody i jędrny, może jest to ok, ale później…”.
„Straciłem 45 kilogramów, by nosić garnitury od Hedi Slimane’go”.
„Stworzyłem dietę i mój doktor zarobił na tym pieniądze. Sprzedaliśmy prawie milion egzemplarzy. Nie dotykam cukru, sera, pieczywa… To była bardzo dobra, zdrowa rzecz. Najlepszy krok w moim życiu i w dodatku łatwy. Lubię jedynie to, co mi wolno robić. Jestem ponad pokusą. Nie mam słabości. Kiedy widzę tony jedzenia w studiu, dla mnie to jedzenie zrobione z plastiku. Pomysł, żeby to włożyć do ust nawet nie przychodzi mi do głowy. Jestem jak zwierzyna w lesie. Ona też nie dotyka tego, czego nie może zjeść.”
„Nienawidzę wakacji. Są dla ludzi, którzy robią wciąż to samo, wciąż w tym samym miejscu. Ja spędzam czas między Mediolanem, Paryżem i Nowym Jorkiem. Z własnej inicjatywy pracuję po dwadzieścia godzin dziennie. Niezależny specjalista w każdym calu.”
„Kiedy byłem młody, u początków kariery postawiłem sobie za cel pracować więcej niż inni, żeby wykazać im, jak bardzo się mylą.”
„Uważam, że praca to spokój, opanowanie, organizacja. Nienawidzę histeryzowania.”
„Stworzyłam swoją własną rzeczywistość. Zbudowałem system pojęć, dzięki którym orientują się w życiu. Oto luksus – siedzę sobie w samym środku prywatnego świata, który jest mój.”
„Moja autobiografia? Nie muszę jej pisać. Żyją nią.”
„Moja osobowość medialna to marionetka. A ja pociągam za sznurki. Najważniejsze to nie poplątać sznurków.”
„Nienawidzę ludzi z branży, którzy utknęli w tej czy innej epoce i w związku z tym wydaje im się, że świat oszalał. Ze światem wszystko w porządku – zmienia się”.
„Kocham efemeryczność – więc moda jest moim zawodem.”
„Kiedy się słyszy projektantów narzekających na wymagania swojej profesji, chciałoby się powiedzieć: ludzie, opanujcie się – to są tylko sukienki.”
„Trendy to ostatnie stadium przed tandetny.”
„W modzie musisz najpierw coś zniszczyć, żeby na powrót stworzyć, pokochać, czego nienawidziłeś, i znienawidzić, co kochałeś.”
„Moda jest całkowicie powierzchowna. Tak jest i musi to przyjąć do wiadomości każdy, kto wybiera ten zawód.”
„Jeśli zapytacie, jaki jest największy wynalazek w modzie, którego autorem chciałbym być, powiem: żałuję, że to nie ja wymyśliłem białą koszulę. Dla mnie koszula to podstawa wszystkiego. Wszystko inne przychodzi potem.”
„Moda jest jak muzyka tyle nut… I trzeba nimi grać. Każdy z nas musi stworzyć własną melodię.”
„Moda to w większym stopniu podstawa niż detale ubioru.”
„Czym jest „styl”? Zaczyna się od zerwania z konwencją, od strzaskania powszechnie uznanej rzeczywistości.”
„Jeśli nie masz eleganckiej sylwetki, nie zmieni tego najelegantsza sukienka. Chłopka z Etiopii może być szalenie elegancka, a bardzo bogata kobieta wyglądać nieciekawie.”
„W elegancji nie chodzi o wypchaną szafę ani o wypchany portfel.”
„Rzeczy, które nosisz, nie muszą ci pasować, ty musisz pasować rzeczom.”
„W Małej Czarnej albo w Małym Czarnym Żakiecie nigdy się nie wygląda ani zbyt elegancko, ani dość elegancko.”
„Chciałbym mieć garbek na nosie. To jest szyk.”
„Jestem artystą trapezu, ale pod nim mam mocną siatkę. Dzięki temu własna słabość jest mi obca.”
„Miałbym być szczęśliwy? Nie, taki ambity nie jestem.”
„Jestem chodzącą bezą. Jestem swoim własnym iPadem. Jestem jedyny z swoim rodzaju. Jestem bardzo dobrym skanerem. Jestem żeby robić, a nie spoczywać na laurach. Jestem nie taki straszny, jak mnie malują. Jestem cały dla siebie. Jestem samotny z urodzenia.”
„Kocham gry słów! Dacie mi grę słów i już mnie macie.”
„Nie dręczy mnie sumienie, do nikogo nie czuję żalu. Jeśli idzie o czas miniony, cierpię na amnezję.”
„Nic po mnie nie zostanie, jestem kompletną blagą.”
„Jestem jakby karykaturą samego siebie. Jakby maską. Dla mnie karnawał w Wenecji trwa cały rok.”
„Purytaninem będę do śmierci: nie lubię alkoholu, nie lubię narkotyków, nie jestem opętany seksem. Jestem ucieleśnieniem wszelkich cnót, niegodnym ucieleśnieniem wszelkich cnót.”
„Sukces Chanel polegał na umiejętności przekazania innym fragmentów samej siebie. Ponadczasowa muzyka zbudowana na pięciu nutach, u której kobiety intuicyjnie rozpoznają esencję Chanel: luksus i wyrafinowanie.”
„Rozwijając styl Chanel, staram się stosować do zdania z Goethego: twórzmy lepszą przyszłość: budując na przeszłości.”
„Chanel pozostawiła po sobie coś lepszego od mody: styl. A styl, jak sama wciąż powtarzała, się nie starzeje.”
„Moja ulubiona Coco Chanel to ta z samego początku. Ta buntownicza, a kapryśna, która pewnego wieczoru obcięła się przed pierwszym wyjściem do opery, bo wybuchł bojler i osmalił jej cudowne włosy. Uwielbiam z lekka potworny ton jej żartów, jej inteligencję. To o niej myślę, kiedy projektuję swoje kolekcje.”
„Coco Chanel w życiu, by nie zrobiła tego co ja. Nie zniosłaby tego.”
„Podziwiam Chanel, ale ona to nie ja.”
„Chanel była kobietą swoich czasów, a nie jakąś postacią z minionej epoki zagubioną we wspomnieniach. Przeciwnie – nienawidziła przeszłości, łącznie z własną, i całe jej dzieło poczyna się właśnie z tej nienawiści. Dlatego marka Chanel musi pozostać ikoną chwili.”
„Znam na wylot je DNA – odcisnęło się na nas tak mocni, że właściwie nie warto się nad tym rozwodzić.”
„Chanel miała swój styl, ale brakowało jej prawdziwej elegancji – na tym polegała jej tragedia.”
„Czy Coco Chanel była potworem? Na pewno nie wobec mężczyzn. Dla nich była diablicą i uwodzicielką. Z drugiej strony kobiet nie cierpiała, mówiła, że to flądry, bałaganiary…”
„Jestem Coco, tyle, że pokręconą.”
„Życie powinno się toczyć w zgodzie z wyznawanymi ideami. Jeżeli uważasz, że powinieneś o coś walczyć, wydaj wszystkie pieniądze i walcz. Nienawidzę bogaczy udających komunistów. To nieprzyzwoite.”
„W dzisiejszych czasach za luksusowe uchodzą drogie towary kupowane przez kompletne zera,którym tak naprawdę nie są do niczego potrzebne.”
„Skąd ta obsesja, że „trzeba żyć wśród ludzi”? Przecież największym luksusem jest samotność.”
„Nie muszę się przed nikim tłumaczyć i to jest mój największy luksus.”
Zasady stylu Karla Lagerfelda
1.Włosy związane w kucyk od 1976 roku aż do śmierci.
Germaine Émilie Krebs znana wszystkim jako Madame Grès i Alix Barton
fot.mat.prasowe
Madame urodzona w 1903 roku w Paryżu była wiodącym francuskim producentem mody i projektantem strojów, choć z wykształcenia była rzeźbiarką. Techniki rzeźbiarskie często wykorzystywała w swoich projektach strojów. ,,Praca z tkaniną lub z kamieniem jest dla mnie tym samym ”– mawiała po latach.
Zaczynała od produkcji czapek damskich, aż wreszcie zaczęła skupiać się na haute couture.
Najpierw jednak podjęła szkolenie z tego krawiectwa w domu mody Maison Premet, który słynął z ogromnej precyzji i doskonałości.Gdyukończyła ten kurs to udała się do wydawcy Vogue’a – Michela de Brunhoffa – ze swoimi pierwszymi projektami. De Brunhoff wyśmiał kreacje młodej projektantki odsyłając ją.
Madame jeszcze bardziej skupiła się na szyciu sukni dla fashionistek, doskonaląc rzemiosło. Po pewnym czasie sam wydawca Vogue’a zachwycił się jej kunsztem i projektami. Opublikował w Vogue kilka strojów, mało znanej jeszcze wtedy projektantki.
Wtedy to założyła dawny dom mody ” Grès haute couture “, a także powiązany dom perfum “Parfums Grès”, który istnieje do dziś w Szwajcarii. Pamiętana jako “Sfinks Mody” gdyż dbała o każdy detal i była ogromną pracoholiczką. Starała się jak najbardziej ograniczyć szwy by, nie przecinać tkanin. Tworzyła dlatego suknie z jednego kawałka materiału, jeśli były rękawy to wtedy z dwóch. Na najbardziej szykowne projekty wykorzystywała nawet 20 metrów jedwabnego dżerseju. Nie przepadała zbytnio za zdobieniami, haftami czy różnego typu nadrukami, więc też rzadko je stosowała w swoich projektach.Uwielbiała natomiast materiały jednego koloru, które sama plisowała. Swoje projekty prezentowała zawsze bez dodatków i biżuterii, by nie odwracały uwagi od jej stroju. ,,Wulgarność może zabić elegancję ”– mawiała.
Okrzyknięta przez wszystkich “panią owiniętej i drapowanej sukienki” oraz “królową draperii”. Najbardziej znana jest z długich sukni w stylu greckich bogiń i płaszczy ciętych z koła. Jej zainteresowanie i szacunek dla kobiecego ciała wywarły trwały wpływ na haute couture i przemysł modowy i jest ona uważana za inspirującą wielu ostatnich projektantów.
fot.mat.prasowe
W roku 1932 otworzyła pierwszy dom mody pod nazwą La Maison Alix, a w 1933 roku połączyła siły z Juliette Barton i powstał Alix Barton. Madame jednak rok później odeszłaby projektować tylko pod własnym nazwiskiem. Znana była też z tego, że używała żywych modeli do projektowania i szycia ubrań, tworzyła swoje projekty bezpośrednio na modelach. Zamiłowanie szczególne miała do jedwabnych koszul i papierowych taft.
Była także kostiumografem stworzyła kostiumy do spektakli ,,Trojana” czy ,, Wojna się nie odbędzie”, a także do filmu ,,Pokusa” i ,,Shanghai-Express”.
Jej projekty często nosiły znane osobowości takie jak Edith Piaf, Barbare Streisand, Grace Kelly, Grete Garbo, Marlene Dietrich, nawet sama księżna Windsor i Pierwsza Dama Stanów Zjednoczonych – Jacqueline Kennedy.
fot.mat.prasowe
Gdy poślubiła rosyjskiego malarza zaczęła projektować pod nazwą ,,Madame Gres” to było złączenie imienia jej i męża. Podczas drugiej wojny światowej gdy, Niemcy przęjeły panowanie nad Paryżem, nakazali Madame projektować bure utylitarne stroje. Jednak Madame zbuntowała się i projektowała ubrania w barwach flagi francuskiej, wtedy to władze niemieckie rozkazały zamknąć jej dom mody. Po zamknięciu domu mody wyjechała do Pirenejów, do Paryża powróciła dopiero po jego wyzwoleniu.
Na nowo otworzyła własny dom mody i projektowała jeszcze bardziej doskonałe drapowane greckie suknie bogiń. To jak dbała o każdy detal i szczegół, a także o ludzkie ciało widać w każdym jej projekcie.
W latach 50 zaczęła iść w trochę innym kierunku, zainspirowała się strojami regionalnymi takimi jak kimona czy sari, próbowała też szyć garnitury damskie.
Stworzyła swoje perfumy ,,Cabochard” – uparty, które stały się wtedy najchętniej kupowanymi.
W latach 70 przestała projektować stroje z drapowaniami a bardziej zaczęła eksponować nagie ciało.
Eksponując ciało skonstruowała specjalne otwory peek-a-boo w biustonoszu.
Na koniec kariery zaprojektowała suknie na zamówienie Huberta de Givenchy w 1989 roku.
Projektowała do końca lat 80, potem odeszła z domu mody i zajęła się hodowlą ptaków egzotycznych. Jej dom mody kupił Bernard Tapie, a następnie Jacques Esterel. Wskutek niezapłaconego czynszu ogłoszono upadłość domu, który potem odkupiła japońska firma Yagi Tsusho Limited, a projektantem głównym był Lloyd Klein.
fot.mat.prasowe
Gdy przeszła na emeryturę z powodu problemów z licencją jej perfum straciła całą fortuną na którą całe życie pracowała aż sześć dekad. Niestety została bankrutem, ale na szczęście mogła liczyć na pomoc przyjaciół Huberta Givenchy’ego, Pierre’a Cardin’a i Yvesa Saint Laurenta.
Na starość jej córka Anne oddała ją do domu spokojnej starości gdzie tam zmarła 24 listopada 1993 roku. Zmarła dosłownie kilka dni przed 90 urodzinami, ale jej śmierć oficjalnie ogłoszono dopiero rok później.
Jest kobietą, która bardzo liczy się w historii mody – powiedział projektant Azzedine Alaïa.
My kobiety zawdzięczamy jej:
drapowania,
fot.mat.prasowe
mode na greckie suknie plisowane,
fot.mat.prasowe
mode na noszenie turbanów,
fot.mat.prasowe
perfumy
fot.mat.prasowe
Zasady Stylu Madame Gres:
1. Zero makijażu.
2. Turban na głowie.
3. Proste w formie ubrania.
4. Duże pierścienie na dłoniach.
5. Minimalizm.
Źródła:Wikipedia. Zdjęcia: Wikipedia i Google. Miłej lektury, Anrika i szafa gra,
Marie Magdalene Dietrich znana wszystkim jakoMarlena Dietrich
fot.mat.prasowe
Niemiecka aktorka i piosenkarka, obywatelka amerykańska.
Pierwsze role zagrała już w latach 20., jednak dopiero film Błękitny anioł z 1930 roku przyniósł jej międzynarodowy rozgłos. Największe sukcesy filmowe osiągała w latach 1930–1935, kiedy współpracowała z austriackim reżyserem Josephem von Sternbergiem. Podczas II wojny światowej opowiedziała się przeciw III Rzeszy Niemieckiej, występując na frontach dla amerykańskich żołnierzy. W kolejnych dekadach skupiła się na karierze estradowej.
Ma na swoim koncie ponad 30 głównych kreacji filmowych.To Ona , legenda kina, nadała spodniom, marynarkom i krawatom bardziej kobiecy charakter i sprawiła, że panie zaczęły myśleć o nich nie tylko jako wygodnych i nieskomplikowanych, ale również seksownych i pociągających. Dietrich, jak żadna inna gwiazda kina, eksponowała swoje wdzięki, nosząc to, co w założeniu miało trafić do szafy mężczyzn.Dziś powiedzielibyśmy o niej „trendsetterka”, bo to ona jako pierwsza założyła męski garnitur i nosiła go z gracją godną hollywodzkiej gwiazdy. Styl przez nią stworzony opiera się na pewnej zabawie konwencją oraz przenikaniu się mody dedykowanej obu płciom.
fot.mat.prasowe
My kobiety zawdzięczamy jej:
ubieranie elementów męskiej garderoby,
fot.mat.prasowe
zakładanie cylindrów,
fot.mat.prasowe
noszenie szelek,
fot.mat.prasowe
mode na blond fale,
fot.mat.prasowe
Moje ulubione cytaty Marleny Dietrich:
,,Jeśli kobieta ubierając się pragnie przypodobać się własnemu mężowi – wkłada zeszłoroczną suknię.”
,,Jeśli żona wybaczyła już mężowi, to nie powinna mu jego grzechów serwować na śniadanie.”
,,Kobiety dzielą się na dwie kategorie. Na roztrzepane, które zawsze gubią rękawiczki, i na uważne, które zawsze jedną przynoszą do domu.”
,,Ludzie, którzy mnie oglądają przypominają widzów na meczu tenisowym. Z tą tylko różnicą, że ich głowy nie poruszają się z lewa na prawo, lecz z dołu do góry.”
,,W dwóch przypadkach ludzie absolutnie nie wierzą żadnym tłumaczeniom. Gdy mężczyzna wyjaśnia, skąd ma podbite oko, a kobieta… nowe futro.”
Jak poinformował tydzień temu The New York Times, w wieku 87 lat zmarł Bill Cunningham. Po Nowym Jorku poruszał się zawsze na dwóch kółkach, zawsze z aparatem i w nieodłącznej, słynnej niebieskiej kurtce. Uznawany jest za ojca fotografii ulicznej, który przez lata uwieczniał zmieniające się trendy. Zdjęcia Cunningham’a ukazywały się co tydzień w weekendowym dodatku New York Timesa, z którym współpracował przez prawie 40 lat.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Anna Wintour powiedziała kiedyś, że „wszyscy ubieramy się dla Billa”. I rzeczywiście – zostać przez niego sfotografowanym było ogromnym wyróżnieniem. W modzie szukał zaskoczeń, nieoczywistych rozwiązań i od zawsze wierzył, że trendy rodzą się na ulicy. Pozostawił po sobie nie tylko tysiące zdjęć street fashion, ale także kilkanaście kultowych wypowiedzi. Z rozbrajającą szczerością odkrywał karty tej branży i punktował jej rzeczywistość, jak na bacznego obserwatora przystało.
1. Ci wszyscy, którzy mówią prawdę, siedzą w ostatnich rzędach.
2. Najlepszy pokaz mody odbywa się na ulicy. Zawsze tak było i zawsze tak będzie.
3. Moda jest zbroją, która pozwala nam przetrwać bolesną rzeczywistość dnia codziennego.
4. Nie interesują mnie celebrytki i ich sukienki, które dostały za darmo. Spójrz na ubrania, cięcia, sylwetki, kolor. O to tu chodzi, a nie o znane twarze i cały ten spektakl.
5. Ja nie decyduję o niczym. Pozwalam, by przemówiła do mnie ulica. Jeśli zatrzymasz się i zobaczysz, o co chodzi, też usłyszysz jej głos.
6. Nigdy nie potrafiłem się skoncentrować na niedzielnych nabożeństwach, bo zawsze byłem skupiony na damskich kapeluszach.
7. To nie praca, to przyjemność. Dlatego czuję się winny, że gdy inni ciężko pracują, ja mam tyle frajdy.
8. Problemem jest to, że nie jestem dobrym fotografem. Szczerze mówiąc, jestem zbyt nieśmiały, za mało agresywny. Ba, w ogóle nie jestem agresywny, po prostu kocham wspaniale ubrane kobiety. To wszystko.
9. Codziennie wychodzę na zewnątrz. Kiedy zaczynam łapać w biurze depresję, po prostu wychodzę i od razu czuję się lepiej, widząc tych wszystkich ludzi. Nigdy jednak nie robię wcześniej żadnych konkretnych założeń. Po prostu wychodzę z aparatem i czekam, aż ulica zacznie do mnie mówić.
10. Jeżeli nie bierzesz za to pieniędzy, nie mogą mówić ci, co masz robić, dzieciaku. Pieniądze akurat mają najmniejszą wartość. Najcenniejsze są wolność i swoboda.
11. Jestem zerem. Trybikiem w maszynie. Jestem jak Ty i wszyscy inni. Wciąż sprawia mi frajdę to, co robię.
12. Wiele osób ma dobry gust, ale nie są dość odważni, by zdobyć się na kreatywność.
13. Ten, kto szuka piękna, znajdzie je.
14. W fotografii ulicznej kocham to, że zdjęcia udzielają odpowiedzi, których na pokazie mody nigdy nie uświadczysz. A tu dostajesz bardzo konkretne informacje dla czytelników i to w dodatku takie, dzięki którym mogą sobie oni wszystko zwizualizować.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Słynny fotograf zaczynał karierą w świecie mody jakotwórca kapeluszy. Do jego klientek należały między innymiMarilyn MonroeiKatherine Hepburn. Później zajął się dziennikarstwem modowym. Był związany z magazynami„Women’s Wear Daily”i„Chicago Tribune”. Ale prawdziwym powołaniem Billa Cunninghama okazała się fotografia. Jednym z jego pierwszych zdjęć, które wzbudziły powszechne zainteresowanie była fotografia ukrywającej się przed całym światemGrety Garbo.Bill Cunningham nie wiedział kogo fotografuje. Jego uwagę przykuło futro aktorki.„Spójrzcie na krój jej rękawa. Jest taki piękny. Nie interesowało mnie nic po za nim!”,wspominał. Inną wartą odnotowania pozycją w dorobku Cunninghama jest cykl zdjęć„Facades” z 1978 roku.Przedstawiały one przyjaciółkę fotografaEdittę Shermanna tle słynnych budynków Manhattanu. Stroje Edditty nawiązywały do epoki, z której pochodziła dana budowla. Oprócz tego Bill Cunningham zostawił po sobie setki tysięcy bezcennych zdjęć dokumentujący życie i styl mieszkańców Nowego Jorku. Gdyby nie on nie byłoby współczesnych blogów modowych w rodzajuThe SartorialistczyGarance Doré.Zostawił też nam swoje zdanie:„Moda bywa skutecznym orężem, który pozwala nam znieść rzeczywistość”.Bez niego Nowy Jork nie będzie już taki sam.
Editta Sherman na jednym ze zdjęc Billa Cunninghama z cyklu „Facades” z 1978 roku:
Urocza Paryżanka, Jeanne-Marie Lanvin (1867-1946), miała 22 lata, gdy otworzyła swoją pracownię w Paryżu. Do pracy mobilizowały ją twórcza natura i strach przed biedą. Była najstarszą z jedenaściorga rodzeństwa. Gdy do takiej motywacji doszedł talent oraz nieskazitelny gust, szybko zaczęła wspinać się po szczeblach kariery zawodowej. Błyskawicznie zajęła pozycję jednej z najważniejszych kobiet w świecie paryskiej mody dwudziestolecia międzywojennego. Jak wysoką? Coco Chanel szczerze jej nienawidziła, uważała za uzurpatorkę i największą konkurentkę!
Jako dziecko rozpoczęła naukę w zawodzie szwaczki i modystki. Mając 16 lat potrafiła już wykonać piękne kapelusze, po który przyjeżdżały: arystokratki, artystki, bogate mieszczki. Inteligentna i odważna postanowiła, że nie będzie pracowała na rzecz właścicielki salonu, ale na swoje własne nazwisko. Pracownie modniarską otworzyła w 1898 roku, a dom mody 2 lata później. Tak powstał jeden z pierwszych we Francji domów mody.
Potwierdzeniem wielkiej pozycji zawodowej Jeanne było wstąpienie w 1909 roku do Syndykatu de la Couture (wielkiego krawiectwa). Lanvin nie była zainteresowana poszukiwaniem nowoczesnych krojów i technik szycia, jak Madaleine Vionnet, nie tworzyła awangardowych ubrań-dzieł sztuki, jak Elsa Schiaparelli, ani też nie rewolucjonizowała mody kobiecej wprowadzając męskie elementy garderoby, jak Gabrielle Chanel. Jednak to z jej pracowni wychodziły najpiękniejsze: suknie, kostiumy, płaszcze i kapelusze dwudziestolecia międzywojennego. Jej największą ambicją był bowiem ubieranie kobiet we wspaniałe stroje. Była twórczynią idei robe de style.
Charakterystyczne dla tych projektów były: marszczone spódnice, wspaniałe ozdoby wykonane głównie z koronek i haftów, wykorzystywanie tylko najwyższej jakości materiałów i sprawdzonych technik. Efekt? Długa kolejka nieco konserwatywnej klienteli.
Pewna zachowawczość w stylu stała w opozycji do nowoczesnego postrzegania mody, jako przedsiębiorstwa, przemysłu, źródła zarobku. Była twórczynią idei, by domy mody zarabiały także na innych przedmiotach sygnowanych ich logo. Pod wpływem artystów Art Deco zaczęła sprzedawać przedmioty do dekoracji domów. Obecnie jest to bardzo popularna działalność przynosząca krocie np. Giorgio Armaniemu (linia Armani Casa). To nie wszystko. Popularność sportów przekonała ją do uruchomienia linii Lanvin Sport. Natomiast Lanvin Parfums było odpowiedzią na zainteresowanie jej perfumami szerokiego grona klientów, których nie było stać na zakup kreacji marki. Nie mogli mieć ubrań, ale mieli zapach. Do dziś sprzedaż perfum jest jedną z najbardziej dochodowych dziedzin w działalności wielkich domów mody!
Sukces marki Lanvin wynikał nie tylko z kreatywności projektantki, ale także z fanatycznego dbania przez właścicielkę o piękno i wysoką jakość sprzedawanych artykułów. Przykład? Flakon perfum Arpege z 1927 roku. Zaprojektował go Albert-Armand Rateau (1884-1938) znany twórca Art Deco na postawie wcześniejszego zdjęcia. Przedstawia Jeanne i małą Margueritę w strojach balowych. Ten piękny obraz miłości matki i córki został opatentowany w 1954 roku jako logo firmy. Choć był wykorzystywany do sygnowania ubrań już od 1927 roku!
Mary Louise Brooks znana wszystkim jako Louise Brooks
– tancerka , jedna z najzdolniejszych aktorek kina niemego oraz skandalistka . Francuski historyk filmowy Henri Langlois mówiąc o niej posunął się nawet do twierdzenia „Nie istnieje Garbo, nie istnieje Dietrich, istnieje tylko Louise Brooks!”. Aktorka zapisała się na kartach historii nie tylko znakomitymi rolami ale również niepowtarzalnym stylem. W bardzo młodym wieku mając już 16 lat zaczęła robić karierę na Brodwayu, tancząc w rewiach. Wtedy też, jak głosi legenda, postanowiła obciąć włosy na krótko, aby nie przeszkadzały jej w trakcie tańca i związanej z nim wymiany peruk. Dziś nie dowiemy się, co tak naprawdę skłoniło ją do tak ryzykownej, nawet na dzisiejsze czasy, zmiany fryzury. Zresztą z perspektywy historii najbardziej liczy się fakt, że Louise Brooks postawiła na oryginalną fryzurę, a świat ją za to pokochał.
Czarny bob to uczesanie, stało się symbolem lat 20. i 30. Gładkie włosy do podbródka i wyrazista grzywka szybko zaczęły funkcjonować w stałym połączeniu z charakterystycznym makijażem – obrysowanymi czarną kredką oczami i ustami pomalowanymi ciemną szminką. Tak wyglądająca twarz szybko stała się wizytówką każdej chłopczycy. W jej szafie królowała garderoba typowej fordanserki – lśniące cekinami sukienki, jedwabne halki, sznury pereł i peruki z piór. Brooks była prawdziwym symbolem „roaring twenties”. Należała do subkultury flapperek. Flapperki pojawiły się w latach 20. ubiegłego wieku. Zdominowały okres dwudziestolecia międzywojennego, korzystając z uroków roztańczonego, zakochanego w kabaretach i rewiach świata. Chłopczyce były młodymi kobietami, którym nie odpowiadał panujący wówczas kanon kobiecości. Zamiast spełniać oczekiwania, pragnęły wolności i życia pełną piersią.
Na początku głównym pomysłem chłopczyc było robienie rzeczy na odwrót – jeśli w modzie damskiej obowiązywały suknie z gorsetem, one zakładały luźne, zwiewne sukienki, nie posiadające nawet wcięcia w talii. Aby przydać sylwetce smukłości i nie zwracać uwagi na eksponowany dotychczas przez kobiety biust, wiele flapperek wręcz obandażowywało sobie klatkę piersiową.
Gabrielle Bonheur Chanel znana wszystkim jako COCO CHANEL
-francuska projektantka mody, od 1915 roku rewolucjonizowała damską modę, lansując ubrania o prostych sportowych fasonach oraz pozbawione ozdób krótkie suknie, stając się na sześć dziesięcioleci ikoną paryskiej haute couture. Zaczęła karierę jako sprzedawczyni w sklepie z ubrankami dla dzieci. Dzięki pomocy przyjaciół otworzyła swój sklep z kapeluszami własnej produkcji, następnie wprowadziła do sprzedaży także ubrania. Postanowiła strojami przez siebie projektowanymi pomóc kobietom wyzwolić się z krynolin, gorsetów i wielkich kapeluszy. Od niej to właśnie w modzie zaczęto zwracać uwagę na wygodę i użyteczność stroju kobiet aktywnych i chcących uzyskać niezależność. Jej stroje przez swój prosty krój, precyzyjne wykończenie i miękkość tkanin zapewniały przede wszystkim swobodę ruchu.
My kobiety zawdzięczamy jej :
małą czarną ,
fot.mat.praowe
damskie spodnie,
fot.mat.prasowe
torebkę pikowaną zwaną potocznie chanelką ,
fot.mat.prsowe.portal szafa
ubrania z dżerseju ,
fot.mat.prasowe
szmizjerkę ,
fot.mat.prasowe H&M
pudełkowy żakiet
fo.mat.prasowe
sztuczną biżuterię ,
fot.mat.praowe
torbę konduktorkę,
luźne kostiumy noszone bez gorsetu.
fot.mat.prasowe Coco Chanel
Moje ulubione cytaty Coco :
Moda przemija , styl pozostaje .
Nie ma kobiet brzydkich – są tylko kobiety zaniedbane.
Moda – to co dziś ładne, ale za kilka lat będzie brzydkie. Sztuka – to co dziś brzydkie, ale za kilka lat będzie ładne.
Moda – to , co wychodzi z mody .
W nadchodzącym roku suknie kobiece zapowiadają się tak pięknie , że mężczyźni nie będą mieli ochoty ,by one je zdejmowali.
Kobieta ma tyle lat , na ile zasługuje.
Zasady stylu Coco Chanel :
1.Elegancja i prostota.
2.Dodatki tworzą stylizację.
3.Spodnie dają wolność.
4.Magia małej czarnej.
5.Siła zapachu .
Wszystkie zdjęcia: materiały prasowe z google, źródła: wikipedia.
