Henriette Rosine Bernardt znana wszystkim jako Sarah Bernhardt.
Sarah urodziła się 22 października 1844 w Paryżu, a zmarła 26 marca 1923 też w Paryżu. Była francuską aktorką, która głównie występowała w teatrach Paryża, w latach 1872-1880 w Comédie-Française. Była znana z teatralnych ról dramatycznych.
Urodziła się w rodzinie żydowskiej jako Rosine Bernardt. Jej matką była pochodząca z Amsterdamu Julie Bernardt (1821–1876), córka kupca Moritza Barucha Bernardta i jego żony Sary Hirsch. Sama aktorka zmieniła rodzinne nazwisko, modyfikując je w formę Bernhardt.
Sceniczna kariera Bernhardt zaczęła się w 1862, kiedy młoda aktorka studiowała jeszcze w Comédie-Française, najbardziej prestiżowym teatrze we Francji. Pewnego dnia postanowiła opuścić rodzinny kraj i przeniosła się do Belgii, gdzie została kochanką arystokraty Henriego de Ligne. W 1864 urodził się im syn Maurice. Po narodzinach dziecka książę zaproponował jej małżeństwo, ale jego rodzina sprzeciwiła się legalizacji związku i nakazywała Bernhardt odrzucenie oświadczyn i zakończenia związku.
Po wyrzuceniu z Comédie-Française za spoliczkowanie jednej z aktorek powróciła do życia kurtyzany, którego nauczyła ją matka już w bardzo młodym wieku. Dzięki temu w latach 1862-1865 zarobiła dużo pieniędzy. W tym czasie kupiła swoją słynną trumnę, która często służyła jej za łóżko. Bernhardt twierdziła, że spanie w niej pomogło jej zrozumieć wiele tragicznych ról.
Potem Bernhardt powróciła do grania w teatrze, podpisując kontrakt z Théâtre de L’Odéon w 1866. Jej najsłynniejszą rolą z tamtego okresu była parodia florenckiego barda w sztuce Przechodzień François Coppé (styczeń 1869). Wraz z wybuchem wojny francusko-pruskiej (1870) przedstawienia zostały wstrzymane i Sarah przekształciła teatr w prowizoryczny szpital, gdzie opiekowała się rannymi żołnierzami. Międzynarodową sławę zdobyła w latach 70. XIX wieku i szybko stała się najbardziej rozchwytywaną aktorką w Europie i Nowym Jorku. W przerwie między kolejnymi trasami Sarah wykupiła prawa najmu Théâtre de la Renaissance(fr.), gdzie zajęła stanowisko producentki, reżyserki oraz głównej aktorki w latach 1893-1899.
W 1872 opuściła Odéon i wróciła do Comédie-Française. Jednym z jej największych sukcesów była główna rola w sztuce Voltaire’a Zair (1874). Sarah odbyła nawet podróż na Kubę, gdzie wystąpiła w teatrze Sauto w Matanzas w 1887 roku. Ponadto udzielała lekcji aktorstwa wielu młodym dziewczętom, w tym aktorce i kurtyzanie Liane de Pougy.
W 1880 otrzymała duński królewski Medal Nagrody na kokardzie Orderu Danebroga.
W 1899 Bernhardt przejęła były Théâtre des Nations(fr.) na Place du Châtelet w Paryżu i zmieniła jego nazwę na Théâtre Sarah-Bernhardt. 21 stycznia nastąpiło otwarcie, podczas którego Sarah stworzyła jedną ze swoich najbardziej docenianych kreacji, w spektaklu La Tosca Victoriena Sardou. Zaraz później wystawiono wznowienie Fedry Racine’a (24 stycznia), następnie Patron Bénic Gastona de Wailly’ego (14 marca), Samarytankę Octave’a Fauilleta (25 marca) oraz Damę kameliową Aleksandra Dumasa 9 kwietnia. 20 maja swój debiut miała najbardziej kontrowersyjna rola Bernhardt: zagrała Hamleta w sztuce Szekspira w adaptacji napisanej prozą przez Eugène’a Moranda i Marcela Schwoba na jej zamówienie. Sztuka została obsypana entuzjastycznymi recenzjami, pomimo że trwała cztery godziny bez przerwy. Bernhardt wyrobiła sobie opinię poważnej dramatycznej aktorki, zyskując tytuł Boskiej Sarah. Prawdopodobnie była najsłynniejszą aktorką XIX wieku.
Bernhardt brała również udział w skandalizujących produkcjach, takich jak Judasz Johna Wesleya De Kaya. Spektakl był wystawiony w Globe Theatre w Nowym Jorku tylko raz, w grudniu 1910 roku, po czym został zakazany, tak samo jak w Bostonie i Filadelfii. Biorąc pod uwagę, jak w 1910 roku wyglądała scena teatralna Nowego Jorku, fabuła sztuki była oburzająca. Maria Magdalena, która najpierw była kochanką Poncjusza Piłata, a potem Judasza Iskarioty, związała się z Jezusem. Kiedy Judasz zorientował się, że Maria Magdalena oddała się Jezusowi, zdecydował się wydać przyjaciela Rzymianom. Dla nowojorskich miłośników teatru dopełniającym elementem prowokacji był fakt, że rolę Judasza grała ponętna Sarah Bernhardt.
Do śmierci zarządzała swoim Théâtre Sarah-Bernhardt. Potem to stanowisko zajął jej syn Maurice, który zmarł w 1928 roku. Teatr zachował swoją nazwę aż do niemieckiej okupacji w czasie II wojny światowej, kiedy został przemianowany na Théâtre de la Cité ze względu na żydowskie korzenie Bernhardt.
Została pochowana na Cmentarzu Père-Lachaise.
W 1894 Alfons Mucha zaprojektował plakat do sztuki z jej udziałem pt. Gismonda i od tej pory projektował już wszystkie plakaty do jej spektakli. Obecnie uznawane są one za jedne z czołowych dzieł secesji.
Miała romans z belgijskim arystokratą Charlesem-Josephem Eugène’em Henrim, księciem de Ligne, z którym miała swoje jedyne dziecko – syna Maurice’a Bernhardta (ur. 1864), męża Polki Marii Jabłonowskiej (1863-1914).
W Londynie w 1882 poślubiła greckiego aktora Aristidesa Damalę (we Francji znanego jako Jacques Damala). Małżeństwo oficjalnie trwało do śmierci Damali w 1889 w wieku 34 lat, ale w praktyce szybko się skończyło z powodu uzależnienia aktora od morfiny.
My kobiety zawdzięczamy jej:
modę na żaboty, stójki i bufiaste rękawy,
Zasady stylu Sarah Bernhardt:
1. Kręcone porowate włosy z grzywką. 2. Ozdobne żaboty i stójki. 3. Bufiaste rękawy. 4. Długie suknie. 5. Eleganckie pantofelki.
Christian Dior urodzony 21 stycznia 1905 roku w Granville. Francuski kostiumograf filmowy i projektant mody, zasłynął z domu mody Christian Dior, który teraz należy do Bernarda Arnault.
Christian urodzony w nadmorskim miasteczku na wybrzeżu Normandii. Był drugim z pięciorga dzieci Maurice’a Diora, majętnego producenta nawozów oraz jego żony Isabelle. Miał czworo rodzeństwa: Raymond Jacqueline, Bernard oraz Catherine Dior. Gdy Christian miał około pięciu lat, rodzina przeprowadziła się do Paryża, ale często latem wracali na wybrzeże Normandii. Jego rodzice marzyli, aby syn został dyplomata, lecz On sam marzył o czymś związanym ze sztuka. Swoje pierwsze pieniądze zarabiał, sprzedając swoje szkice przed domem rodzinnym po 10 centymów od rysunku. W 1928 roku Dior porzucił szkołę i dzięki pieniądzomojca otworzył małą galerię sztuki, w której z przyjacielem sprzedawał dzieła m.in. Pablo Picasso. Jednak po trzech latach, gdy zmarła jego mama i brat oraz firma ojca upadła przez wielki kryzys, Cristobal był zmuszony zamknąć galerie.
Od 1937 roku Dior zaczął pracę u projektanta mody Roberta Pigueta, który dał młodemu Christianowi szansę stworzenia projektów kreacji do trzech kolekcji. Dior później wspominał, że „Robert Piguet nauczył mnie wartości prostoty, która prowadzi do prawdziwej elegancji”. Jedną z kreacji Diora zaprojektowaną dla Pigueta, była dzienna sukienka z krótką, lecz pełną spódnicą zwaną “CafeAnglais“ została dobrze przyjęta w świece mody. Pracując u Pigueta Dior, współpracował z Pierre Balmain i został następcą Marca Bohana na stanowisku projektanta domu mody. Gdy wybuchła II wojna światowa, Dior został powołany do służby wojskowej i zakończył pracę u Pigueta.
W 1942 roku, gdy jego służba wojskowa zakończyła się, Dior dołączył do domu mody Luciena Lelonga, gdzie wraz z Pierre Balmain zaczęli prace jako młodsi projektanci. Podczas II wojny światowej, Dior jako pracownik Lelonga projektował suknie dla żon niemieckich oficerów oraz francuskich kolaborantów, podobnie jak inne domu mody, które pozostały na rynku w trakcie wojny, między innymi Jean Patou, Jeanne Lanvin, oraz Nina Ricci.
Jego siostra, Catherine służyła we Francuskim Ruchu Oporu i została złapana przez Gestapo i wysłana do obozu koncentracyjnego Ravensbrück, gdzie przebywała aż do wyzwolenia w 1945 roku.
W 1946 roku Marcel Boussac, potentat przemysłowy znany jako najbogatszy człowiek we Francji zaprosił Diora, aby projektował dla paryskiego domu mody Philippe et Gaston założonego w 1925 roku. Dior odmówił, gdyż pragnął założyć dom mody pod własnym nazwiskiem. Tego samego roku 8 grudnia pod patronatem Marcela Boussaca Dior założył własny dom mody. Pierwsza kolekcja zaprezentowana 12 lutego 1947 roku Corolle, do historii przeszła pod nazwą New Look. Nazwę te wymyśliła CarmelSnow, obecna wtedy redaktor naczelna Harper’s Bazaar.
Kreacje od Dior wzbudziły wiele kontrowersji ze względu na odmienność w panującej obecnie modzie na pudełkowe suknie. Dior był mistrzem w podkreślaniu kobiecej sylwetki, a jego kreacje stworzone były głównie z perkalu, wykorzystywał on podszycia na biodrach, dopasowane gorsety oraz bardzo mocno podkreślał talie. Na początku kobiety protestowały na spódnice Diora, które zakrywały ich nogi. Sensacje wzbudzały również ilości wykorzystywania materiału na szycie sukni czy smokingów. Na jednej z sesji w Paryżu sprzedawczynie targu zaatakowały nawet modelki za rozrzutność. „New Look” zrewolucjonizował kobiece suknie i ugruntował pozycję Paryża jako centrum świata mody po II wojnie światowej.
The French couturier Christian Ernest Dior (1905 – 1957) at work in his Paris studio, on a coat made from English silks by Seekers. (Photo by Roger Wood/Getty Images)
Dior był nominowany do Oscara za najlepsze kostiumy w filmie czarno–białym za Stację końcową (1953) Vittoria De Siki. Otrzymał również nominację do nagrody BAFTA za najlepsze kostiumy w filmie Arabeskę (1966) oraz nominację do Cezara jako współprojektant kostiumów do filmu Bras de fer (1985) Gérarda Vergeza. Christian Dior zmarł podczas wakacji w Montecatini we Włoszech 24 października 1957 roku. Niektóre źródła podają, że zmarł na atak serca na skutek zadławienia się ością. Oficjalny nekrolog w Time’s opisywał okoliczności śmierci jako atak serca podczas gry w karty.
Wiele artystów pośmiertnie oddaje mu hołd. W noweli Paula Gallico pod tytułem Mrs. ‘Arris Goes to Paris wydanej w Wielkiej Brytanii pod nazwą Flowers for Mrs Harris opowiada historię londyńskiej sprzątaczki, która zakochuje się w stylu haute couture garderoby swojej przełożonej i postanawia wyjechać do Paryża, aby zdobyć suknię balową od Dior. Perfumy nazwane Christian Dior zostały użyte w powieści Haruki Murakami Kronika ptaka nakręcacza, w której występują one jako wpływowy symbol pojawiający się w kluczowych momentach. Angielski piosenkarz Morrissey wydał piosenkę „Christian Dior” jako stronę B swojego singla z 2006 roku “In the Future When All’s Well”.W piosence „Rainbow High” w filmie Evita, Eva Perón śpiewa „I came from the people. They need to adore me. So Christian Dior me. From my head to my toes”.Kanye West wydał utwór “Christian Dior Denim Flow” w 2010 roku. West śpiewa o marce Dior również w trzech innych utworach: “Devil in a New Dress”, “Stronger” oraz “Barry Bonds”.
CarmelSnow urodzona w 1887 roku wyrocznia mody, która nadała nowe życie magazynom mody i rozsławiła takich projektantów jak Christian Dior, Hubert de Givenchy czy CristóbalBalenciaga. Zawsze w dłoni towarzyszył jej papieros, który stał się jej elementem charakterystycznym. Po napisaniu „Sukienki Diora wyglądają nowocześnie” wymyśliła termin, który stał się nazwą epoki w modzie. To Carmel wprowadziła do magazynów mody zdjęcia plenerowe. Zdjęcie modelki w stroju kąpielowym biegnącą ku aparatowi wywołało wielką sensację i początek czegoś nowego w modzie.
Carmel urodzona w 1887 roku w Irlandii na przedmieściach Dublinu. Jej ojciec Peter White był dyrektorem zarządzającym IrishWoolenManufacturing and Export Company, firmy zajmującej się eksportem wyrobów z wełny. W wieku 6 lat Carmel straciła ojca na skutek zapalenia płuc. Jej matka Annie Mayne była bardzo przedsiębiorczą kobietą, wraz z córką wyruszyła do Ameryki szukać lepszego jutra. Matka Carmel była tak zdeterminowana, że otworzyła sklep w Chicago z sukniami dla ekskluzywnych kobiet. Sklep szybko zdobył sławę i pani Annie wraz z córką przeprowadziły się do Nowego Jorku. Annie często jeździła do Paryża, aby inspirować się trendami prezentowanymi przez projektantów na pokazach mody. Pani White szybko zauważyła, że córka ma fotograficzny zmysł i pamięć. Carmel jako dziecko szkicowała projekty francuskich projektantów, które następnie krawcowe odtwarzały i trafiały do sklepu matki Carmel. Jednak po czasie Carmel zaczęło męczyć życie w cieniu matki i kradzenie projektów projektantów, pragneła pisać relacje z pokazów. Gdy przyrodni brat Tom podjął pracę w HearstOrganisation, White zapragnęła stać się częścią magazynów mody.
Gdy wybuchła I wojna światowa Carmel w ramach akcji humanitarnej organizowanej przez Czerwony Krzyż wyjechała do Paryża. Gdy wojna ustała postanowiła zostać w Paryżu na dłużej, gdyż widziała tu swoją szansę. W 1921 roku znajoma Carmen, reporterka „The New York Times” HarrydaleHallmark rozchorowała się przed pokazami najnowszych kolekcji, wtedy Carmel ją zastąpiła. Zadaniem Carmel było zebranie materiałów do kolumny „WhatWell-dressedWomenareWearing”, w której pod pseudonimem Anne Rittenhouse pisała o trendach. Carmel spisała się na tyle, że aż jej znajoma postanowiła przedstawić utalentowaną koleżankę EdnieChase, redaktorce naczelnej amerykańskiej edycji „Vogue’a”. Carmel swoją karierę w Vogue’u zaczynała jako asystentka redaktora mody. Matka od najmłodszych lat wpoiła córce zmysł do stylizacji. Carmel szybko stała się faworytką CondéMontrose Nasta, która była założyciela wydawnictwa CondéNast. Stał się on mentorem Carmel i nauczył jej pracy w magazynie modowym. Matka Carmel nie kibicowałąkaroierze córki, a wręcz zniechęcała telefonami, że etat córki w Vogue’u nie potra długo. Na Carmel nie robiło to żadnego wrażenia i nic nie robiła sobie ze słów matki, a przeciwnie pięła się dalej po szczeblach kariery. Była wręcz uzależniona od pracy, mogła nie spać dzień i noc i pracować.EdnęChase szybko zrozumiała, że Carmel ją powoli zaczyna wygryzać. Carmel szybko awansowała na niezależną redaktorkę mody. Na tym stanowisku zaczęła wielkie rewolucje w redakcji. Zaczęła zatrudniać ludzi niezwiązanych wcześniej z branżą mody np. surrealistę Man Ray, którego zdjęcie trafiło na okładkę Vogue. EdnaChase zbliżająca się do emerytury nie chciała przekazać sterów Carmel. Edna bardzo strofowała i krytykowała dzoiałania Carmen, co zaczęło jej przeszkadzać i powoli zastanawiała się nad zmianą pracy.
W 1926 roku 39-letnia CarmelWhitewyszła za mąż za George’a PalenaSnowa, którego nazywała „Snowie”. Po ślubie dość szybko zaszła w ciąże i z biegiem czasu doczekała się trzech córek. Jednak macierzyństwo w żaden sposób nie przeszkodziło jej w karierze. Szybko po porodzie wracała do pracy, pozostawiając córki pod opieką opiekunek. Pracę stawiała na pierwszym miejscu i bardzo ją satysfakcjonowała. Carmel po narodzinach pierwszej zmieniła magazyn i podjęła pracę w ,,Harper’s Baazar”. CondéNast zdając sobie sprawę, że przyrodni brat Carmel pracuję w konkurencyjnym wydawnictwem, zmusiła Carmel na początku pracy, aby obiecała, że nie przejdzie do konkurencyjnego pisma. Carmel jednak nie dotrzymała słowa, a CondéNast wpadł w furię. – Twój zdradziecki czyn nie przestanie cię dręczyć – powiedział do Carmel i natychmiast zakończył z nią jaki kol wiek kontakt.
Gdy Carmel w 1933 roku objęła stanowisko redaktor naczelnej w „Harper’s Bazaar”, magazyn był daleko w tyle za „Vogue’a”. Carmel lubiła wyzwania i podjęła również i to. Podążając za swoim życiowym motto „elegancja to dobry gust z domieszką odwagi” szybko wyciągnęła z problemów finansowych ,,Harpers‘a” i uczyniła go pismem na równi z ,,Vogu‘e”. Jej marzeniem było stworzyć magazyn dla dobrze ubranych kobiet o „dobrze ubranych umysłach”. Kobiet, które oprócz mody interesują się całą sztuką. Carmel miała wielki zmysł, który pozwalał jej wytropić największe talenty do tworzenia magazynu. Po odwiedzeniu wystawy grafików w Nowym Jorku rozkochała się nową koncepcją projektowania stron, kadrowaniem zdjęć i śmiałą typografią. Dowiedziała się kto za tym stoi i jeszcze tego samego dnia rosyjski grafik i malarz AlexeyBrodovitch podpisał umowę z „Harper’s Bazaar”. Następnie na wieczorku w nowojorskim hotelu St. RegisCarmelSnow ujrzała dziewczynę ubraną w koronkową sukienkę od Chanel, z czarnymi różami wpiętymi we włosy, która tańczyła z dala od innych. Carmel zaproponowała jej pracę, choć dziewczyna nie chciała jej przyjąć, gdyż lubiła sypiać do południa. Instynkt Carmel nie zawiódł, zatrudniona dziewczyna w przyszłości została redaktor naczelną „Vogue’a” mowa tu Diana Vreeland, o której przeczytacie pod linkiem:
Trio Snow-Brodovitch-Vreeland okazał się bardzo zgranym duetem, który zaczął przeprowadzać rewolucję w świecie mody. Carmel przestała realizować sesje w studiach i wyszła w plener. Nieznanemu wówczas fotografowi Munkácsiemu zleciła sesję na plaży. Efektem sesji jest zdjęcie, które przeszło do historii mody i fotografii. Na zdjęciu modelka LucileBrokaw w stroju kąpielowym i tenisówkach biegnąca w stronę obiektywu ten kadr był wielką rewolucją. Carmel, która kierowała magazyn, do intelektualistek zatrudniła Jean Cocteau, który ilustrował i pisał o projektach. Carmel również rozsławiła Truman Capote jeszcze przed „Z zimną krwią” i „Śniadania u Tiffany’ego”. Carmel jak tylko dostrzegła w kimś talent od razu, robiła z niej gwiazdę w modzie. Również tak samo rozsławiła Christiana Diora, którego kolekcję sukni nazwała określeniem „New Look”. Oprócz wysławienia projektanta wymyśliła nowy termin w modzie, który jest używany po dziś dzień. Carmel rozsławiła np. też CristóbalBalenciaga.
Carmel cała żyła pracą. Stawiała ją nawet ponad małżeństwo i macierzyństwo. Pewna, że do końca życia będzie redaktorką naczelną „Harper’s Bazaar”. Jednak los przyniósł co innego. W wieku 70 lat zmuszono ją do emerytury, a jej stanowisko przejęła siostrzenica Nancy, która nie była tak utalentowana, jak ciotka. Dla Carmel ciosem okazał się nie tylko utrata pracy, ale i fakt, że branża mody szybko o niej zapomniała. Nawet krąży anegdota, że pewnego dnia Carmel wybrała się na lunch do restauracji Le Pavillon, nie dość, że nie powitano jej jak dawniej to i przydzielono najgorszy ze stolików. Nawet przestała być chętnie widywana na wydarzeniach modowych. Bardzo bolało to Carmel, że nikt już nie liczy się z jej osobą w branży, pomimo że tyle do niej wniosła.
Gdy chciała pojawić się na przyjęciu w zamku Rothschildów, podała się za niezależną konsultantkę. Na przyjęciu wypiła za wiele alkoholu i straciła panowanie nad swoim ciałem do tego stopnia, że na oczach wszystkich gości załatwiła się na schodach. To wydarzenie szybko trafiło na łamy gazet plotkarskich i skończyło całkowicie dobry wizerunek Carmel w mediach. Po tych wydarzeniach postanowiła wyjechać w rodzinne strony do Irlandii. Na wiadomość o chorobie męża dopiero powróciła do Nowego Jorku. Jednak pomimo chorego męża, to ona zmarła pierwsza w maju 1961 roku mając 73 lat. Została pochowana w czerwonym kostiumie z brokatem od Balenciagi. Jej pogrzeb stał się wydarzeniem towarzyskim. Pomimo że była pierwsza i to Ona odkryła Diane Vreeland, to jednak Diana w branży mody jest bardziej znana i wspominana. – Vreeland była młodsza, Carmel starsza. Dużo starsza i odeszła, zanim nastały czasy gwiazd – mówił Richard Avedon.
My kobiety zawdzięczamy jej:
zdjęcia plenerowe w magazynach modowych,
odkrycie talentu Diany Vreeland,
nowy termin w modzie New Look,
Zasady stylu Carmel Snow:
1.Falowane włosy. 2. Szminka na ustach. 3. Papieros w ręku. 4.Perły na szyi. 5. Elegancja i klasa.
JeannePaquin urodzona w 1969 roku czołowa francuska projektantka mody. Pierwsza kobieta, która zaczęła szyć haute couture oraz jedna z pionierek nowoczesnej mody tamtych lat.
Jeanne już jako młoda nastolatka została wysłana do pracy i szkolona była jako krawcowa w Rouff paryskim domu mody założonym w 1884 roku i położonym przy BoulevardHaussmann. Szybko awansowała na kierowniczkę szwalni. W 1981 roku poślubiła Isidore René Jacob, znanego jako Paquin. Był on właścicielem PaquinLalanne, domu mody, który początkował jako sklep z odzieżą męską w latach 40. XIX wieku. Jako małżeństwo zmienili nazwę firmy na Paquin i zaczęli budować biznes.
W 1891 roku Jeanne wraz z mężem IsidorePaquin otworzyli Maison de Couture przy 3 Rue de la Paix w Paryżu, naprzeciwko słynnego House of Worth.
Jeanne projektowała, a Isidore prowadził firmę. Na początku Jeanne wybierała tylko pastelowe tkaniny, aż przeszła do intensywniejszych kolorów tj. czerń i jej charakterystyczna czerwień. Czerń w tamtym czasie była kolorem tylko żałobnym, a projektantka uczyniła go modnym. Łączyła czarny z jaskrawo kolorowym podszewkami i haftowanym wykończeniem. Jej projekty nie mogły krępować sylwetki! Jej elegancki i wygodny strój to fason z podniesionym stanem. Były to dwuczęściowe suknie: spódnica z przedłużeniem z tyłu w tren, do tego żakiet czy bolerko. Klientki chętnie kupowały jej klasyczne etole czy mufki. Inspirowała się strojami z antyku greckiego. Jej odcięte pod biustem suknie, które popularyzowała na początku XX wieku miały odniesienie do okresu empire i dyrektoriatu. Projektowała też nowoczesne stroje tj. płaszcze i szlafroki, które cieszyły się wielką popularnością. Sławna była z żywych kolorów uwielbiała połączenie czerni z czerwienią. Połączenie to w ubiorze promowała zwłaszcza w okresie po śmierci swojego męża w 1907 roku.
JeannePaquin była pierwszą couturier, która wysłała znane osoby w swoje kreacje na imprezy tj. opery i wyścigi konne, w celach reklamowych. Po pewnym czasie sama zaczęła organizować swoje pokazy mody. Na których nie zabrakło tańca baletnic w jej strojach. Była nie tylko wizjonerką i kreatorką, ale miała i zmysł do biznesu, dzięki czemu jej dom mody stał się jeszcze bardziej rozpoznawalny od samego Wortha! Dla ludzi ściągających jej pomysły była bardzo mściwa i wytaczała sprawy sądowe innym marką i dziennikarzom, którzy ukazywali zdjęcia jej projektów, zanim odbył się pokaz.Paquin często współpracowała z ilustratorami i architektami, tj. LéonBakst, George Barbier, Robert Mallet-Stevens i Louis Süe, którzy pomagali jej w projektowaniu biżuterii, dodatków i strojów scenicznych oraz ilustrowali jej projekty. Gdy inne dom mody odrzuciły współpracę z teatrem, ona jako jedyna współpracowała z teatrem. W 1913 roku reporter z New York Times określił Jeanne jako „najbardziej komercyjnego artystę na świecie”. Jej działalność wyszła poza Francję. W 1896 roku otworzyła swój dom mody The House of Paquin w Londynie. W londyńskim butiku zatrudniono młodą Madeleine Vionnet.
W 1912 roku wraz z przyrodnim bratem otworzyła salon Paquin-Joire w Nowym Jorku przy słynnej Fith Avenue. Następne były dom w Buenos Aires i Madryt.
W 1900 roku Jeanna przyłączyła do zorganizowania Wystawy Uniwersalnej i wybrano ją na przewodniczącą Sekcji Mody. Jej projekty znalazły się na wystawie, a projektantka sama stworzyła własnego manekina na wystawę. W 1907 roku zmarł jej ukochany mąż Isidore Paquin w wieku 45 lat i pozostawił Jeanne wdową w wieku 38 lat. W uroczystościach pogrzebowych wzięło udział ponad 2 tyś osób. Projektantka po śmierci męża chodziła ubrana głównie w czarno białe kreacje. W 1912 roku wraz z przyrodnim bratem otworzyli Paquin-Joire na Fifth Avenue w Nowym Jorku. W tym samym roku Jeanne podpisała wyłączną umowę ilustracyjną z La Gazette du Bon Ton. W La Gazette du Bon Ton wystąpiło sześciu innych wiodących wtedy paryskich projektantów – Louise Chéruit , Georges Doeuillet , Jacques Doucet, Paul Poiret, Redfern & Sons oraz House of Worth. W 1913 roku Jeanne przyjęła prestiżowy francuski Legion d’Honneur w uznaniu za jej wkład gospodarczy w kraju. Była pierwszą projektantką, która otrzymała ten zaszczyt. Rok później Jeanne odbyła tournée po Stanach Zjednoczonych. Za pięć dolarów uczestnicy mogli oglądać najnowsze projekty The House of Paquin. Mimo wysokiej ceny biletów wystawy szybko się wyprzedawały.
W czasie I wojny światowej Jeanne pełniła funkcję prezesa Chambre Syndicale de la Couture. Była pierwszą kobietą, która pełniła funkcję prezesa syndykatu pracodawców we Francji. W szczytowym momencie Dom Paquina był tak dobrze znany, że Edith Wharton wspomniała o nazwie firmy w Domu Mirtha. W czasach, gdy inne domy mody zatrudniały od 50 do 400 pracowników, Dom Paquin zatrudniał do 2000 osób na szczycie. Wśród klientów Paquin znajdowały się: Królowe Hiszpanii, Belgii i Portugalii.
Jeanne Paquin przeszła na emeryturę w 1920 roku, swoje obowiązki przekazała swojej asystentce Madeleine Wallis. Asystentka Wallis pozostała projektantką domu dla Paquin do 1936 roku, w którym zmarła Jeanne Paquin. W latach 1936–1946 hiszpańska projektantka Ana de Pombo, asystentka Wallisa, pozostała projektantką domów. W 1941 roku De Pombo odeszła, a jej asystent Antonio del Castillo (1908–1984) objął stanowisko głównego projektanta. W 1945 roku del Castillo opuścił Paquin, aby zostać projektantem Elizabeth Arden , a kolejno został głównym projektantem domu Lanvin . Jego następcą został Colette Massignac, któremu powierzono zadanie utrzymania domu mody Paquin w latach powojennych, kiedy to nowi projektanci, tacy jak Christian Dior otrzymywali większą sławę. W 1949 roku baskijski projektant Lou Claverie został głównym projektantem w Paquin, do 1953 roku, kiedy zastąpił go młody amerykański projektant Alan Graham. Jednak powściągliwe projekty Grahama nie ożywiły marki Paquin, paryski dom został zamknięty 1 lipca 1956 r.
My kobiety zawdzięczamy jej:
wprowadzenie koloru czarnego do mody, wcześniej tylko jako kolor żałobny był noszony,
modę na mufki i etole,
suknie bogato zdobione z wysokim stanem i długim trenem,
Zasady stylu Jeanne Paquin:
1.Elegancja. 2. Grecko-antyczne suknie. 3. Fryzura spięta w wysokiego koka. 4. Ozdobne toczki na głowie. 5.Ozdobne rękawiczki.
Paul Poiret przodujący francuski projektant mody, kreator i mistrz w pierwszych dwóch dekadach XX wieku. Założyciel własnego domu mody z krawiectwem haute couture. Jego osiągnięcia w modzie są porównywane ze spuścizną Picassa w sztuce XX wieku.
Poiret urodzony 20 kwietnia 1879 roku w biednej dzielnicy Paryża. Rodzice byli producentami parasoli i do tego samego przyuczali syna. Poiret już jako dziecko projektował, pewnego razu zabrał jedwabne skrawki materiałów od parasoli i uszył z nich ubranka dla lalek. Jako nastolatek Poiret zaniósł swoje szkice do wybitnej krawcowej Louise Chéruit, która kupiła od niego bardzo dużo szkiców jego autorstwa. Poiret sprzedawał swoje szkice do słynnych domów mody, do czasu, gdy został zatrudniony przez JacquesaDouceta w 1896 roku. Jego pierwszym projektem była czerwona peleryna, która sprzedała się aż w 400 egzemplarzach. Następnie młody projektant przeniósł się do House of Worth, gdzie projektował praktyczne i wygodne sukienki. Jednak nowoczesność w jego projektach okazała się zbyt nonszalancka dla konserwatywnych klientek Wortha. Gdy Poiret podarował rosyjskiej księżniczce Bariatinsky płaszcz Konfucjusza z nowoczesnym kimonowym krojem, Worth wykrzyknął: „Co za horror! Kiedy są niskie osoby, które biegną za naszymi saniami i denerwują nas, mamy ich odcięliśmy głowy i włożyliśmy je do takich worków ”.
O Charles’ie Fredrick’u Worth przeczytacie w poniższym linku:
Poiret swój własny dom mody założył w 1903 roku i wyrobił markę dzięki kontrowersyjnemu płaszczo-kimono stworzonym specjalnie dla nieskalowanej, szczupłej sylwetki. Zaprojektował ekstrawaganckie oświetlenia w oknach okienne i organizował sensacyjne imprezy, aby zwrócić uwagę klientów na swoją pracę. Jego marketing i branding nie był porównywalny z żadnym innym francuskim. W 1905 roku poslubił Denise Boulet dziewczynę z prowincji. Denise była jego muzą i pierwowzorem La Garçonne. Miał z nią pięcioro potomstwa. W 1909 roku był już tak sławny, że Margot Asquith, żona brytyjskiego premiera HH Asquitha, zaprosiła go na Downing Street 10, aby zaprezentował jej swoje projekty. Cena jego projektów była dwa razy wyższa od rocznego wynagrodzenia sprzątaczki.
Dom Mody Poireta z czasem został poszerzony o dekoracje wnętrz i perfumy. W 1911 r. wprowadził zapach „Parfums de Rosine”, nazwany na cześć jego córki. Był pierwszym projektantem haute couture, który wprowadził na rynek charakterystyczny zapach. Choć londyńska projektantka Lucile poprzedziła go szeroką gamą perfum już od początku 1907 roku. W 1911 roku premiera perfum Poireta „Parfums de Rosine” odbyła się z ekstrawaganckim wieczorkiem w projektanta pałacowym domu, w którym uczestniczyła cała śmietanka paryskiego społeczeństwa i świata artystycznego. Poiret wydarzenie nazwał „la mille et deuxièmenuit” (Tysiąc i druga noc). Jego ogrody tego wieczoru były oświetlone latarniami i ozdobione ustawionymi namiotami i żywymi tropikalnymi ptakami. Żona Poireta sama zachwycała się złotą klatką. Poiret obdarował każdego gościa butelką swojego zapachu. Strategią marketingową Poireta były wydarzenia rozrywkowe, które szybko stały się tematem Paryża. Jego drugi zapach miał premierę w 1912 roku – „Le Minaret”.
W 1911 roku wydawca Lucien Vogel wybrał fotografa Edwarda Steichena, aby promować modę jako sztukę piękną w swojej pracy. Steichen zrobił zdjęcia suknią Poireta w tajemniczym świetle i pod ciekawym kątem. Zdjęcia opublikowano w czasopiśmie Art et Décoration w kwietniu 1911 roku. Historyk Jesse Alexandra stwierdził, że była to pierwsza w historii sesja fotografii mody. Na której ubraia były ukazane pod względem artystycznym i formalnym. Po roku Vogel otworzył swój słynny magazyn modowy La Gazettedu Bon Ton, w pokazano projekty Poireta, narysowane przez najlepszych ilustratorów. Obok projektów Poireta ukazały się i projekty sześciu słynnych projektantów francuskich tj. Louise Chéruit, Georges Doeuillet, Jacques Doucet, JeannePaquin, Redfern i House of Worth.
Tego samego rok 1911 Poiret otworzył École Martine, dział dekoracji wnętrz nazwany na cześć swojej drugiej córki. W 1911 roku Poiret również wydzierżawił część nieruchomości przy Rue du Faubourg Saint Honoré 109 przyjacielowi Henri Barbazangesowi, który otworzył tam Galerie Barbazanges, gdzie wystawiał sztukę współczesną. Budynek był obok XVIII-wiecznej rezydencji Poireta przy 26 Avenue d’Antin. Poiret zastrzegł sobie prawo do organizowania dwóch wystaw rocznie. Jedną z nich była L’Art Moderne en France z 16–31 lipca 1916 r. Ponadto Poiret organizował koncerty nowej muzyki w galerii, czasami z wystawami nowej sztuki.
Gdy wybuchła pierwsza wojna światowa Poiret opuścił swój dom mody, aby służyć w wojsku. Powrócił w 1919 roku, ale firma była bliska bankructwa. Nowe domy mody tj. Chanel projektowali klasyczne i eleganckie stroje, które cechowały się mistrzowskim szyciem. Poireta wymyślne ubrania były szyte byle jak. Poiret tracił sławę i zainteresowanie, czego skutkiem było bankructo, a biznesowi partnerzy nie udzielili mu wsparcia. W 1928 roku rozwiódł się z żoną po dwudziestu trzech latach małżeństwa. Nie był to rozwód w przyjaznych stosunkach. Choć wcześniej był bardzo zakochany w żonie w 1913 roku na łamach wywiadu Vogue, powiedział: „Moja żona jest inspiracją dla wszystkich moich dzieł; jest wyrazem wszystkich moich ideałów”. Po roku od rozwodu w 1929 roku dom mody Poireta został zamknięty a, jego ubrania wysprzedano za groszę. Po zamknięciu domu mody zmuszony był do pracy ulicznego malarza, który sprzedawał swe rysunki turystom na ulicach i w kawiarniach Paryża. ,,Chambresyndicale de la Haute Couture” chciało przyznać mu miesięczny zasiłek, ale prezes Worth drzucił ten pomysł. Jedyna przyjaciółka projektantka France Martano pomagała Poiretowi finansowo w kryzysowych chwilach. Reszta znajomych zapomniała o Poirecie. W ostatnich latach swego życia Poiret jadał mreguralnie obiady w domu przyjaciółki. Warto wspomnieć, że kiedyś wysłał przyjaciółkę do Nowego Jorku na wizytę do projektu na Brodwayu w 1917/18 roku. Odstąpił jej wtedy swoje miejsce. Zmarł w 1944 roku jako zapomniany artysta, ElsaSchiaparelli zapłaciła za jego pogrzeb i nie pozwoliła na zapomnienie o tak wybitnym projektancie.
Poza uwolnieniem kobiet od gorsetów razem z Coco Chanel, zawdzięczamy mu spodnie harem i tunikę w klosz oraz tunikę. Poiret bardzo również rozwinął technikę krawiectwa o nowe metody takie jak drapowanie i odejście od krawiectwa i wzornictwa z przeszłości. Poiret fascynował się i inspirował antycznymi i regionalnymi strojami, a ubrania jego projektu były cięte wzdłuż prostych linii i wykonane z prostokątnych motywów. Prostota w strukturze jego ubioru stanowiła „decydujący moment w pojawieniu się modernizmu” i „skutecznie ustanowiła paradygmat współczesnej mody, nieodwracalnie zmieniając kierunek historii kostiumów ”. Innowacyjne projekty Poireta znajdują się na pierwszym miejscu w kolekcjach muzeów mody na całym świecie. Były prezentowane na wielu wystawach m.in.„Paul Poiret i Nicole Groult, The Masters of Art Deco Fashion” ( Paul Poiret et Nicole Groult, Maîtres de mode Art Déco ) w Palais Galliera w Paryżu w 1986 r. W maju 2005 r.oku projektant Azzedine Alaïa wystawił garderobę Denise Poiret na pokazie „Free Creativity” ( La Création en Liberté ) w swoim domu mody przed jego licytacją. Kolekcja krawiecka Denise Poiret pobiła rekordy sprzedaży: a w szczególności płaszcz, który zaprojektował w 1914 roku, został sprzedany za 110 000 euro. Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku nabył wiele projektów Poireta na tej sprzedaży aukcyjnej. W 2011 roku kolekcja prac Poireta odbyla trase na Kreml w Rosji z okazji setnej rocznicy wizyty Paula Poireta w Moskwie i Sankt Petersburgu. A perfumy Poireta, Parfums de Rosine, są przechowywane w kilku instytucjach kulturalnych, min w Osmothèque w Wersalu. W 2013 r. Musée International de la Parfumerie in Grasse zaprezentowało perfumy Poireta na wystawie Paul Poiret: Couturier Perfumer.
Marka Poireta, choć nieaktywna od 1933 roku to cieszy się zainteresowaniem wielu osób. Prawa do marki dzieliło Kilku właścicieli, dopóki luksemburska firma Luvanis, która specjalizuje się w ożywieniu zapomnianych marek, nie nabyła praw do znaku towarowego dla Paula Poireta na początku 2010 roku. Luvanis to obecnie jedyny właściciel Poiret. Południowo-koreański konglomerat mody i luksusu Shinsegae International, który dystrybuuje marki Givenchy, Céline, BrunelloCucinelli i Moncler, został wybrany, aby przywrocicmarke do swiata mody. Luvanis, przekonany kreatywną wizją Shinsegae odsprzedał mu prawa do marki w 2015 r. Po narastających spekulacjach prasowych Shinsegae w styczniu 2018 roku oficjalnie potwierdziło wznowienie Poireta z Paryża z belgijską bizneswoman Anne Chapelle na czele i chińską couturiereYiqing Yin jako dyrektora artystycznego. Po 90-letniej przerwie są szanse, ze dom mody powróci do świata mody.
My kobiety zawdzięczamy mu:
kimonowe kroje w modzie codziennej,
tuniki,
perfumy,
Zasady stylu Paula Poireta: 1.Włosy zaczesane na gładko do tylu, 2. Elegancja. 3. Idealnie skrojone garnitury. 4. Sygnety na palcach. 5. Kapelusze.
Jean Harlow urodzona 3 marca 1911 w Kansas City, amerykańska aktorka filmowa, symbol seksu kinematografii amerykańskiej lat 30. XX wieku. Czołowa gwiazda filmowa pierwszych lat filmu dźwiękowego i okresu „Złotej Ery Hollywood”. W 1999 American Film Institute umieścił jej nazwisko na 22. miejscu w rankingu „największych aktorek wszech czasów”.
Jean już w dzieciństwie miała pieszczotliwą ksywkę „The Baby” („dziecinka”). Ten pseudonim został z nią na zawsze. Co do swojego imienia Harlean to nie była go pewna aż do 5 roku życia. Nie posiadała rodzeństwa, przez co jej więź z mamą była bardzo silna. Matka nawet twierdziła, że całą karierę, którą osiągnęła Harlean to dzięki jej. W 1922 roku matka Jean rozwiodła się z jej ojcem, a opiekę nad nią powierzono wyłącznie matce. W 1923 roku Jaean wraz z matką przeprowadziła się do Hollywood w stanie Kalifornia. Matka Jean sama chciała zacząć karierę jako aktorka, ale w wieku 34 lat już nie było to takie łatwe. Jean w wieku 14 lat porzuciła naukę. Gdy matce Jean skończyły się oszczędności, powróciły do rodzinnego miasta Kansas City. Po powrocie Jean została wysłana przez swojego dziadka na letni obóz Camp Cha-Ton-Ka w Michigamme, na którym rozchorowała się na szkarlatynę. Gdy wyzdrowiała podjęła naukę w żeńskiej szkole Ferry Hall School w Lake Forest. Tam poznała 19 letniego przedsiębiorce Charlesa Fremonta McGrew, spadkobierce dużej fortuny, za którego wyszła za maż.W tej szkole jej matka również poznała miłość Marino Bello, którego w 1927 roku poślubiła.
Po ślubie Jean przeprowadziła się do Los Angeles, gdzie zaprzyjaźniła się z Rosalie Roy, młodą dziewczyną marzącą o zostaniu aktorką. Rosalie pewnego dnia poprosiła Harlen o podwózkę do studia 20thCenturyFox, gdzie była umówiona na spotkania.Harlen mająca auto podwiozła przyjaciółkę i czekając na korytrarzu studia, została dostrzeżona przez kierownika studia. Nie była zainteresowana i odmówiła propozycji. Pomimo odmowy otrzymała zaproszenie na casting do Central Casting. Rosalie nawet założyła się z Harlen, że ta nie pójdzie na casting przez brak odwagi. Harlean nie chciała przegrać zakładu z przyjaciółką ani też zawieść ambicji matki udała się na ten casting. Na castingu dostała pracę w firmie, która organizowała castingi dla statystów. Na początku Harlean odrzucała wszystkie propozycje otrzymane od Central Casting. Jej matka, która kiedyś sama marzyła o karierze aktorki, nakazała córce przyjmować propozycję prac. Harlean przyjeła udział w niemym więziennym dramacie ,, Honor Bound” 1 1928 roku, zarabiając zaledwie 7 dolarów za dzień jako statystka. Po jakimś czasie zaczęła występować już jako epizodka w komediach romantycznych. W grudniu 1928 roku podpisała pierwszy kontrakt z wytwórnią Hal Roach Studios, zarabiając 100 dolarów tygodniowo. W 1929 roku zagrała nawet u boku Stana Laurela i Olivera Hardy’ego (znanego duetu tamtych lat Flip i Flap) w krótkometrażowej komedii ,, Liberty ” i dwóch innych filmach: ,,Double Whoopee” i ,,Bacon Grabbers”. Harlean zaczęła robić coraz większą karierę, co zaczęło przeszkadzać jej małżeństwu. Wytwórnia Hal Roach zerwała kontrakt z aktorką po słowach, które od niej usłyszała: „Rozbiła [kariera] moje małżeństwo, co mogę zrobić?”. Rozwiodła się z mężem McGrew, a po rozwodzie zamieszkała z matką i ojczymem Marino Bello. Po rozwodzie zagrała kilka epizodów oraz większą rolę w komedii romantycznej ,,Szalone serca” u boku ikony kina niemego ClaryBow. O Clarze przeczytacie pod linkiem:
Latem Harlean poznałą fotografa Edwina Bowera Hessera, który zrobił jej półnagą sesję zdjęciową w Fern Dell. Końcem 1929 roku została zauważona przez Jamesa Halla, aktora zaangażowanego do wojennej produkcji ,,Aniołowie piekieł”. Filmowiec przez pół roku poszukiwał aktorki, która zagra za Gretę Nissen. Harlow dostała te rolę. Ta rola złośnicy, która uwodzi i zdradza dwóch braci zaważyła na jej ekranowym wizerunku. 23 października podpisała pięcioletni kontrakt z Hughesem, opiewający o zarobki rzędu 100 dolarów tygodnio.Premiera filmu odbyła się 27 maja 1930 w Grauman’s Chinese Theatre. Film okazał się sukcesem komercyjnym, stając się najbardziej dochodową produkcją roku. Recenzje filmu jednak nie był przychylne „The New Yorker” określił występ Harlow „naturalnie okropnego”.
Filmy w których grała choć okazywały się hitami to jej aktorstwo nadal było mocno krytykowane: „To niefortunne, że Jean Harlow, której zalety jako aktorki są ograniczone do jej blond piękności, musi nieść dobry udział w filmie”
Hughes, chcąc wypromować wizerunek aktorki, organizował w USA kluby „platynowych blondynek”, gdzie młode kobiety odtwarzały blond włosy aktorki W połowie lat 30. związała się z Paulem Bernem, dzięki niemu w 1932 podpisała siedmioletni kontrakt z Metro-Goldwyn-Mayer. Harlow stała się wtedy jedną z największych gwiazd wytwórni po występach w ,,Żona z drugiej ręki ”(1932), ,,Kaprys platynowej blondynki”(1932), ,,Kolacja o ósmej ”(1933) i ,,Dla ciebie tańczę ”(1936). Jej sława zaczęła nagle przeważać nad takie gwiazdy jak Joan Crawford czy Norma Shearer. Nazywano ją „platynową blondynką” lub „wybuchową blondynką”.Te nazwy na zawsze wpisały się w historię popkultury.
W 1929 aktorka związała się z bossem przestępczej rodziny z New Jersey Abnerem „Longiem” Zwillmanem, nazywanym „Alem Capone z New Jersey. Jego zyski z nielegalnej produkcji alkoholu sięgały czterdziestu milionów dolarów rocznie. ObdarowywałHarlow najdroższymi prezentami np. bransoletką z charmsami, czerwonym cadillakiem czy zaoferował aktorce i jej matce przeprowadzkę do nowego domu. Przekupił Harry’ego Cohna dyrektora Columbia Pictures pół milionem złotych, aby ten podpisał z Harlow kontrakt na dwa filmy. Jej drugim mężem został jednak producent filmowy Paul Bern, którego poznała na planie filmu ,, Anioł Piekieł” w 1930 roku. Po dwóch latach się zaręczyli, a pobrali 2 lipca 1922 roku. Małżeństwo trwało niecałe dwa miesiące, gdyż Bern został znaleziony martwy w ich domu. Media spekulowały nawet, że aktorka była zamieszana w śmierć męża, lecz sekcja zwłok to wykluczyła i podano, że popełnił samobójstwo zestrzelając się strzałem w głowę. Przez te sytuacje nawet rozważano o usunięcie Harlow z grania w ,,Kaprys platynowej blondynki”.
Jean Harlow z Bernem
Po śmierci Berna, aktorka weszła w romans z profesjonalnym bokserem MaxemBearem, który był w związku małżeńskim z DorothyDunbar. Sportowiec, gdy wniósł o rozwód, prasa zaczęła pisać, że do rozpadu tego małżeństwa przyczyniła się Harlow. Przedstawiciele wytwórni MGM po skandalu z samobójstwem Berna, nie chcieli kolejnych skandali. Zaaranżowano więc małżeństwo Harlow z operatorem filmowym Haroldem Rossonem, który zgodził się na fikcyjny ślub. Harlow w wywiadach nawet mówiła, że będzie to jedno z nielicznych hollywoodzkich małżeństw, które przetrwa. Po 8 miesiącach małżeństwa rozwiedli się 11 marca 1934 w tajemnicy.
Pod koniec wiosny 1934 roku aktorka poznała Williama Powella, aktora związanego z wytwórnią MGM. Po premierze filmu ,,Dziewczyna z Missouri” (1934) zaczęli się ze sobą spotykać. Harlow pragnęła mieć dziecko z Williamem, jednak William mający za sobą dwa nieudane małżeństwa i syna, nie chciał już więcej dzieci. Para publicznie utrzymywała, że się tylko przyjaźnią. Powell przyczynił się do rozwodu matki Harlow z Marine Bello, kiedy odkrył, że sprzedawane przez niego „kopalnie w Meksyku”, nie istnieją. Matka Jean inwestowała oszczędności córki w fałszywe przedsięwzięcie. Po rozwodzie matki Harlow zaczęła sama zarządzać swoim majątkiem.
Jean Harlow i William Powell
Marcem 1937 roku zaczęto pracę nad nową komedią romantyczną ,,Saratoga” z Harlow w roli głównej. Aktorka zmagała się wtedy z sepsą oraz miała zabieg usuwania ósemek, przez co pracę na planie przesunięto na kwiecień. W maju ponownie aktorka zaczęła skarżyć się na różne dolegliwości. Harlow chodziła zmęczona, blada,miewała nudności i bóle żołądka oraz wzdęcia, lekarze twierdzili, że to zapalenie pęcherzyka żółciowego i grypa. Harlow grając sceny gdzie, jej bohaterka ma gorączkę, sama była chora jeszcze bardziej niż postać, którą miała zagrać. Po tej scenie aktorka poczuła się tak źle, że poszła do garderoby i poprosiła, aby zadzwoniono do Williama Powella, który opuścił swój plan zdjęciowy, aby odwieźć ją do domu.Stan zdrowia Harlow nie poprawiał się od dwóch dni, wtedy zatelefonowano po lekarza. Jej problemy ze zdrowiem już wcześniej opóźniały powstawanie filmów tj. ,,Żona czy sekretarka”, ,,Suzy i Romantyczna pułapka”. Lekarz stwierdził u aktorki grypę. Gazety rozpisywały się o stanie zdrowia aktorki i każda z gazet podawała sprzeczne informacje. Znajomy, który odwiedzał aktorkę mówił, że ma wzdęty brzuch, oraz że w jej oddechu czuć zapach moczu. Lekarz Leland Chapman zdiagnozował, że Harlow nie cierpi na zapalenie pęcherzyka żółciowego, ale znajduje się w końcowym stadium niewydolności nerek. 6 czerwca stan Harlow się na tyle pogorszył, że nie była w stanie zobaczyć Powella i powiedzieć ile palców u ręki pokazuje. Wieczorem przetransportowano ją do Good Samaritan Hospital w Los Angeles, gdzie zapadła w śpiączkę. Zmarła na drugi dzień tj. 7 czerwca o dwudziestej trzeciej trzydzieści siedem w wieku zaledwie 26 lat. W dokumentacji lekarskiej odnotowano, że przyczyną śmierci był obrzęk mózgu powstały w wyniku powikłań spowodowanych niewydolnością nerek oraz mocznica. Jednak jej akt zgonu z 1990, jako przyczynę śmierci podaje ostre zakażenie układu oddechowego oraz ostre zapalenie nerek i mocznicę.
9 czerwca 1937 roku Jean Harlow pochowano w Great Mausoleum na terenie Forest Lawn Memorial Park w prywatnej krypcie, wykonanej z marmuru, którą William Powell zakupił za 25 tys. dolarów. Wyryto inskrypcję „Our Baby”. Jean ubrano w suknię, w której grała w,, Romantycznej pułapce.” W dłoniach trzymała białą gardenię, a u boku notatkę autorstwa Powella: „Dobranoc, Moja Najdroższa”. Podczas uroczystości pogrzebowych Jeanette MacDonald i Nelson Eddy zaśpiewali „Oh, Sweet Mystery of Life.”
W trwającej zaledwie 10 lat karierze Harlow wystąpiła w 35 filmach kinowych i dwóch audycjach radiowych. W 1933 była w pierwszej dziesiątce najbardziej dochodowych amerykańskich aktorek. Sześć filmów z jej grą było w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w box offisie.Filmy , w których Harlow grała , nominowane były doOscarów w każdej kategorii. Dziesięć filmów z jej udziałem przekroczyło sumę stu milionów dolarów dochodu z biletów. Trzy filmy z jej udziałem tj. : ,,Światła wielkiego miasta” (1931), ,,Wróg publiczny nr 1” (1931) i ,,Kaprys platynowej blondynki” (1932) wpisano do National Film Registry.
Jean ikona popkultura przyczyniła się do o spopularyzowania blondynki jako seksbomby. Aktorka była bezwstydnie seksowna i niepohamowana w żądzach przebieranie w mężczyznach niczym w rękawiczkach sprawiało jej przyjemność. Brwi wygięte w łuk i podkreślone ołówkiem brwi pomagały jej wyglądać przebiegle, dziecinnie, grzesznie do granic lub zupełnie niewinnie. Na premierach filmowych pojawiała się w długich, drapowanych, satynowych sukniach w stylu art déco. Nie lubiła zakładać bielizny i nigdy nie nosiła biustonosza. Charakterystyczne platynowe włosy, będące w tamtych czasach czymś nowym, zapewniły Harlow status gwiazdy, i stały się jej znakiem rozpoznawczym. Po jej śmierci kobiety zaczęły naśladować jej styl i częściej zaczęły je utleniać, dzięki czemu sprzedać nadtlenku wodoru znacząco wzrosła. Suknie satynowe również cieszyły się dużą sprzedażą. Harlow stała się inspiracją dla Marilyn Monroe.
„Mężczyźni mnie lubią, bo nie noszę stanika. Kobiety mnie lubią, bo nie wyglądam jak dziewczyna, która mogłaby ukraść męża. Przynajmniej nie na długo.”
— Jean Harlow
Pamiątki Jean z filmów ,,Platynowa blondynka” (1931) i,, Wybuchowa blondynka ”(1933) można do dziś oglądać w Hollywood Museum. Siedziba Max Factor jest idealnym miejscem aby poznać biografie aktorki. gdyż korzystała z usług fryzjerskich i makijażowych od Factora.
My kobiety zawdzięczamy jej:
modę na kolor włosów blond,
modę na satynowe, drapowane suknie,
Zasady stylu Jean Harlow:
1. Blond pukle.
2.Czerwone usta.
3. Cienkie brwi podkreślone ołówkiem i długie rzęsy
Fashionistki kochają tweed, dzięki nim tweed znowu jest w trendach. Jak powstał tweed, który kojarzony jest ze stylem domu mody Chanel.? Tweed to utkany materiał z grubej zgrzebnej przędzy wełny. Jej splot ma ścisła i skośną strukturę, a najpopularniejszym jego wzorem jest jodełka. Powstał w magicznej krainie zwaną Szkocją. Tweed od wieków był tkany na wyspach Szkocji. Na początku tworzono tweed do użytku codziennego, aby chronić ciało przed zimnym klimatem. Do XVIII wieku tkanie tweedu było głównym źródłem utrzymania szkockich chłopów. Gotowy tweed wysyłano do stolicy Szkocji i sprzedawano tam przez wyspiarzy. Nazwa tej tkaniny tweed ma ciekawą historię. W 1830 roku londyński kupiec otrzymał list ze szkockich ziem Hawick W liście była nazwa wzoru tkaniny ,,tweels”. Kupiec pomylił tę nazwę i odczytał jako tweed, co jest nazwą rzeki przepływającej przez Szkocję. Od tamtego wydarzenia tkaninę nazwano tweed. Tkanie twededu było tradycyjnym rzemiosłem dziedziczonym z pokolenia na pokolenie.
W 1936 roku Earl Dunmore odziedziczył majątek po swoim ojcu na wyspie Harris. Wełnę z owiec hodowanych na wyspie myto w torfowe wodzie, a kolejno farbowano w barwnikach z roślin i porostów. Chłopi ręcznie tkali ten materiał, co ciekawe w swoich domach. Dokładali wielkiej staranności, a jedna z nitek miała nawet po 21 kolorów włókien. Proces produkcji tej tkaniny został niezmienny do dziś. Gdy Earl zmarł w 1843 roku, majątek przejęła żona lady Catherine Herbert. Żona zatrudniła to tkania tweedu dwie siostry ze Strond, które były wyszkolonymi tkaczkami w Paisley. Jakość tkaniny była dużo wyższa od tej tkanej przez miejscowych chłopów. Na wyspach w tym czasie zapanował kryzys i wielki głód, gdyż ziemniaki zaatakowała pleśń.
Lady Catherine wpadła wtedy na pomysł, że tweed może pokonać kryzys. Zaczęła mocno promować materiał wśród londyńskich elit. Harris Tweed, dzięki promocji stał się bardzo pożądanym produktem w Londynie. Nawet kręgi królowej Wiktorii kupowały szkocki tweed. Do końca XIX dzięki upiorowi lady Catherine, Harris Tweed stał się jednym z luksusowych produktów. W XX wieku oryginalny Harris Tweed zaczęły podrabiać inni tkarze. W tym celu za łożono Harris Tweed Authority.Organizacvję strzegąca oryginalny Harris Tweed. Ta organizacja zaprojektowała znane logo z kulą zwaną The Orb, która jest znakiem rozpoznawczym tkaniny. Ten znak jest potwierdzeniem, że tkanina jest w 100% oryginalna. Do dziś Hariis Tweed jest jednym materiałem na świecie chronionym Aktem Parlamentu z 1993 roku, który wymaga, aby tkanina była produkowana ze 100% czystej wełny owczej.
Żadna firma nie ma prawa własności do marki Harris Tweed, która od zawsze należy do wyspiarzy. Pomysł Lady Dunmore nie tylko uratował mieszkańców z kryzysu, ale i zapewnił prace kolejny pokoleniom. Harris Tweed uznawany jest za króla wśród tkanin. Noszony przez wielkie osobowości. Tutaj taką ciekawostkę przytoczę o himalaiście George Mallory, który w 1924 roku stracił życie na szczytach Everestu. Ciało jego odnaleziono dopiero po 75 latach, a kurtkę, którą miał na sobie Harris Tweed z wyhaftowanym mieniem i nazwiskiem przetrwała w nieskazitelnym stanie, co świadczy tylko o tym, jak porządna i wytrzymała jest ta tkanina. Harris Tweed docenili projektanci na całym świecie, którzy chętnie sięgali po niego w swoich kolekcjach: Viviene Westwood, Ralph Lauren, Christian Dior, Yves Saint Laurent, Hugo Boss, Jimmy Choo, Prada i Louise Vuitton. Nawet Nike zaprojektowała swego czasu adidasy z użyciem Harris Tweed.
Kenneth Battelle urodzony 19 kwietnia 1927 roku w Nowym Jorku. Był pierwszym znanym fryzjerem od lat pięćdziesiątych aż do swojej śmierci. Międzynarodową karierę zyskał dzięki dbaniu o fryzurę Jacqueline Kennedy „s bouffant w 1961 roku. Ponadto czesał też takie sławy jak Marilyn Monroe, Audrey Hepburn, Brooke Astor i Happy Rockefeller. W 1961 roku jako pierwszy w historii zdobył nagrodę CotyAward.
Kenneth nie pochodził z zamożnej rodziny, jego ojciec był sprzedawcą obuwia, który zostawił rodzinę. Kenneth sam w wieku 16 lat musiał utrzymywać matkę i trójkę rodzeństwa. Podejmował takie prace jak gotowanie, sprzątanie, sprzedaż piwa czy obsługa windy. W wieku 17 lat wstąpił do marynarki wojennej, kolejno zaczął studiować sztukę wyzwoloną na Uniwersytecie Syracuse przez sześć miesięcy. Po pół roku zrezygnował ze szkły, gdyż nie miał funduszy na dalszą naukę. Gdy obejrzał reklamę WanamakerAcademy of Beauty w Nowym Jorku, która oferowała absolwentom pracę w wysokości 100 dolarów tygodniowo, podjął tam studia. Przez pierwsze pół roku nauki utrzymywał się z gry na pianinie w lokalnych restauracjach. Kolejno kontynuował naukę w MarinelloAcademy of BeautyCulture w Syracuse. Po ukończeniu tej szkoły dostał w salonie StarletBeauty Bar.
Kenneth przez cztery lata pracował w StarletBeauty Bar, gdzie dopracowywał swoją odmianę klasycznego boba. Wykreował klubową odmianę tej fryzury. W październiku 1949 roku wyjechał do Miami, aby podjąć tam pracę w hotelowym salonie. W lipcu przeniósł się do pracy na Manhattan w Nowym Jorku, gdzie pracę tam zaproponowała mu Elizabeth Arden w Lexington w Kentucky. Następnie podjął pracę u Heleny Rubinstein. U Heleny stylizował fryzury modelkom i osobą medialnym, którzy zamiast zapłaty oferowali reklamę Kennethowi w mediach i podpisy w gazetach. pracy u Heleny właśnie Kenneth poznał Jacqueline Kennedy. W 1954 roku świeżo poślubiona Jacqueline odwiedziła swojego stałego fryzjera Lawrence’a, który niestety nie miał wolnych terminów, aby ją przyjąć. Kenneth wtedy wykorzystał moment i zaoferował, że on ją przyjmie. Kennedy się zgodziła i była zachwycona efektem strzyżenia. Kenneth w przeciwieństwie do poprzedniego fryzjera Kennedy nie naciągał jej włosów na szerokich wałkach, aby je przedłużyć, lecz zrobił jej fryzurę lśniącą i przypominającą tkaninę, które idealnie odbijały światło i pomimo ruchów fryzura szybko powracała do swojej formy. Dla Kennetha ważne było, aby klientki po umyciu włosów w domu same miały łatwość w ich czesaniu.
Po pracy u Heleny Kenneth podjął pracę w emporium kapeluszników LillyDaché przy 56. Street. Kenneth został tam kierownikiem salonu, który był najważniejszym miejscem fryzjerstwa w Nowym Jorku. Wśród klientów, była LucilleBall, która nazwała Kennetha „Bogiem”. Kenneth uratował jej spalone włosy, nadał im naturalny kolor. Po czym tłumy klientek zapisywały się do Kennetha, aby ich włosy też były farbowane w tak naturalny sposób. W 1958 roku Couturier Norman Norell wysłał Marilyn Monroe na spotkanie z Kenneth po tym, jak skarżyła się, że nadmierne wybielanie i wypadanie włosów. Kenneth nawilżył, wygładził i odbudował włosy Marilyn Monroe i stał się jej najlepszym fryzjerem i bliskim przyjacielem, udał się z ią nawet do Chicago. Wśród klientek Kennetha był również Daly Brown, redaktor naczelny Glamour, który w 1961 roku zlecił Kennethowi pisanie artykułów z poradami jak, kobiety same mogą dbać o swoje włosy. Na tamte czasy był to bardzo odważny i kontrowersyjny ruch we fryzjerstwie, inni fryzjerzy bali się, że te artykuły mogą zniszczyć ich biznes. Ponadto Kenneth był „Sekretarzem Grooming” w administracji Kennedy’ego. Dzięki temu zyskał rozpoznawalność, a jego nazwisko na okładkach magazynów modowych zapewniało większą ich sprzedaż. Jego fryzury były wizytówką wizerunku Jacqueline Kennedy, układał jej włosy tak, aby nie były, zbyt prze lakierowane i sztywne, utrwalał lakierem tylko pojedyncze kosmyki. Fryzurę Jacqueline opisano jako „wyolbrzymioną przesadę włosów małych dziewczynek” i przytoczono jako dowód na to, że Kenneth „zabił kapelusz”.
W 1962 r. Kenneth znalazł sponsora firmę Company, zajmującą się zaopatrzeniem salonów urody. Wynajął dzierżawę w wielopiętrowym budynku przy East 54th Street. W 1963 roku Kenneth opuścił LillyDaché i otworzył własny salon. Salon nazwał po prostu Kenneth, który oficjalnie otwarto 4 marca 1963 r. Salon był bogato zdobiony kwiecistym dywanem i czerwono-żółtymi tkaninami w paisley. Na zapisy do salonu czekało się po kilka miesięcy. Oprócz usług fryzjerskich był sklep z perukami, gabinety masażu oraz manicure i pedicure, łaźnie parowe i woskowe, spa z hydromasażem i studio Pilates. Klientki do domu odwoził Mercedes, a niektóre przychodziły po prostu na lunch czy poprzeglądać czasopisma modowe i relaksując się klubową atmosferą.
W wywiadzie dla Vanity Fair w 2003 r. Kenneth powiedział, że lubił bywać na imprezach towarzyskich medialnych do czasu, gdy nie przeczytał nagłówka w połowie lat 60 w amerykańskim wydaniu New York Journal-American „Pickle Queen idzie na imprezę z fryzjerem”. Tak mocno go to zdenerwowało, że postanowił przestać uczestniczyć w spotkaniach towarzyskich ze swoimi klientami.
W 1974 roku otworzył swój drugi salon w Atlancie, którego patronowała Rosalynn Carter. Thomas Morrissey, kolorysta Kennetha w 1986 roku otworzył swój własny salon, zabrał ze sobą wielu pracowników Kennetha, a także niektórych klientów. Nawet jedną z najważniejszych Jacqueline Kennedy Onassis. Niektórzy klienci pozostali wierni Kennethowi tacy jak Grace Mirabella i Kitty D’Alessio. W dniu 16 maja 1990 roku salon Kennetha w NY został zniszczony przez pożar. Po pożarze Kennetha wyeksmitowano ze względu na klauzulę pożaru i trzęsienia ziemi, którą posiadali właściciele budynku. Kenneth na dwa lata postanowił wynająć 6 krzeseł w salonie kosmetycznym w hotelu HelmsleyPalace.
W 2002 roku Kenneth zatrudnił Kevina Lee na dyrektora kreatywnego swojego salonu i aby odświeży ł salon i przyciągnął młodszą klientelę. Lee już od 1980 roku pracował u Kennetha jako fryzjer, dlatego Kenneth wiedział, że może mu zaufać. Lee podtrzymał tradycję Kennetha na oferowaniu fryzur, które klientki same w domu bez problemu będą mogły sobie odtworzyć po umyciu włosów.
Gdy Lee zarządzał salonem Kenneth, nadal pracował w zawodzie aż do 2008 roku. Kenneth zmarł 12 maja 2013 roku w wieku 86 lat w swoim domu w Nowym Jorku.
Grace Patricia Kelly znana wszystkim jako Grace Kelly
Grace Kelly urodzona 12 listopada 1929 w Filadelfii w Stanach Zjednoczonych. Urodzona w rodzinie sportowców jej ojciec milioner John Brendan Kelly był trzykrotnym mistrzem olimpijskim w wioślarstwie, a matka Margaret Katherine Majer od dzieciństwa zajmowała się sportem, pływała i rozpoczęła naukę na Temple University. Pracowała też jako modelka, a jej zdjęcia trafiały na okładki magazynów. W 1921 roku została instruktorką wychowania fizycznego na Uniwersytecie Pensylwania. Ojciec po zakończeniu kariery sportowej założył firmę i wstąpił do partii demokratów. W 1935 roku kandydował jako burmistrz Filadelfii, niestety wybory przegrał. Grace została wychowana z trójką rodzeństwa, siostrami Margaret Katherine i Elizabeth Anne oraz bratem John’emBrendan’emJunior’em. Brat poszedł w ślady ojca i w 1956 roku w Melbourne zdobył brązowy medal w wioślarstwie, który później podarował Grace jako prezent z okazji zaślubin z księciem Rainierem.
Grace w młodości uczęszczała do szkoły zakonnej i wychowywana była w dość rygorystycznych warunkach, a rodzice nie chcieliby, Grace została aktorką. Rodzice chcieli, aby Kelly została baletnicą i posłali córkę do szkoły baletowej, ale zbyt wysoki wzrost przeszkodził w karierze baletowej. Grace chciała się usamodzielnić więc, szybko wyjechała do Nowego Jorku, gdzie rozpoczęła pracę jako fotomodelka. W maju 1947 ukończyła Stevens School w Germantown. Niestety do Bennington College prestiżowej szkoły aktorskiej nie udało się jej dostać ze względu na złe wyniki z matematyki. Nie poddała się i wzięła udział w audycji Amerykańskiej Akademii Sztuki Dramatycznej w Nowym Jorku, gdzie odegrała scenę z dramatu Torch-Bearers. Dzięki tej roli pozwolono Grace uczyć się aktorstwa w Bennington College. Karierę aktorską szybko rozpoczęła dużymi rolami na Broadway w Ojcu Strindberga oraz w programie TV BethelMerriday. W 1951 roku zadebiutowała w filmie ,,Czternaście godzin”, w którym zagrała rolę Louise Ann Fuller. W 1952 odegrała rolę żony szeryfa Amy Kane w ,,W samo południe. ” Za rolę Lindy Nordley w filmie Mogambo otrzymała nagrodę Złotego Globu i nominację do Oscara za drugoplanową rolę żeńską. Jednak największym sukcesem okazała się rola Georgie Elgin w filmie George’a Seatona ,,Dziewczyna z prowincji”. Kelly w wieku 25 lat otrzymała za tę rolę Oscara w 1955 dla najlepszej aktorki oraz brytyjską nagrodę BAFTA dla najlepszej aktorki zagranicznej. Do BAFTA nominowana była także za rolę Margot Wendice w filmie Alfreda Hitchcocka ,,M jak morderstwo.’‘ Po wyjściu za mąż Grace zrezygnowała z aktorstwa. Ostatnie role odegrała w ,,Wyższych sferach i Łabędziu. ”Jednak po 10 latach przerwy zagrała w ,,Mak również jest kwiatem.’‘ Choć jej kariera aktorska trwała zaledwie 5 lat to nie przeszkodziło to Amerykańskiemu Instytutowi Filmowemu w umieszczeniu jej na trzynastym miejscu największych gwiazd amerykańskiego kina.
Grace należała do najważniejszych osób amerykańskich na festiwal filmowy w Cannes w 1955 roku. Podczas jej pobytu we Francji zaaranżowano spotkanie Grace z księciem Monako Rainierem. Grace prosiła sekretarkę, by wykreśliła “te nudy“ z jej grafiku. “Tylko nie książę-powtarzała. – Wykreślić księcia!”. Jednak po namową ludzi z Hollywood spotkała się z księciem. A to spotkanie odmieniło jej życie. Siostra Kelly opowiadała, że w tym czasie Grace przechodziła kryzys i marzyła o rodzinie i ucieczce z Hollywood. Spotkanie z księciem dało jej ucieczkę, zmianę i upragnioną rodzinę. Książę Rainier oświadczył się tego samego roku, co się poznali 1955 . Ślub odbył się zaledwie rok później. Najpierw odbyła się cywilna ceremonia w Sali Tronowej Pałacu Monako, a kolejnego dnia odbył się ślub kościelny w Katedrze Świętego Mikołaja. Tego samego dnia otrzymała tytuł ,, Jej książęca Wysokość Księżna Monako.’‘ Ceremonią tą żył cały świat, w telewizji obejrzało go aż przeszło 30 milionów widzów. Arystoteles Onassis, najbogatszy wtedy człowiek świata, podarował młodej parze 45-metrowy jacht Deo Juvante II. A wytwórnia MGM, z którą Grace przez lata współpracowała, podarowała parze stroje uszyte dla niej do filmu “Wyższe sfery”.
Dziewięć miesięcy po ślubie księżna urodziła pierwsze dziecko i nową następczynię monakijskiego tronu. Córkę nazwała Karolina Ludwika Małgorzata. Pojawienie się córki Karoliny doprowadziło do większego konfliktu księcia i księżnej Monako Antoinette, Siostra księcia Rainiera twierdziła, że ona powinna zostać następczynią tronu, gdyż jest najstarsza z rodzeństwa i ma syna, który zapewniłby dalszą sukcesję władzy w państwie.Rok później Kelly urodziła kolejne dziecko, tym razem chłopczyka. Syna nazwała Albert Aleksander Ludwik Pierre. To były bardzo wyczekiwane narodziny, gdyż syn zapewniał sukcesję tronu Monako. Książę Albert został dziedzicznym księciem Monako, zajął miejsce przed swoją starszą siostrą i nie mógł zostać wyprzedzony przez przyszłe rodzeństwo. Rola matki Kelly bardzo się spodobała, była bardzo oddana dzieciom. Wychowywała je samodzielnie, z pomocy niani korzystała tylko, gdy była nieobecna w pałacu. Ponadto kochała gotować, miłość do gotowania nabyła już w dzieciństwie od mamy. Chciałaby, dzieci spędzały z nią jak najwięcej czasu. Nie chciałaby wyrosły na “rozkapryszonych arystokratów”. Gdy nie podobało się jej ich zachowanie, mówiła im: “Pamiętajcie, że wasz dziadek był murarzem“, co nie zbyt podobało się małżonkowi. W 1964 roku urodziła trzecie dziecko córeczkę Stefanie Marie Elżbietę. Kelly w 1967 roku była ponownie w ciąży, ale niestety poroniła.
Grace jako księżna Monako Grace porzuciła karierę aktorską na rzecz obowiązków księżnej. Hitchcock bardzo ubolewał nad tym faktem. Twierdził, że jest najwybitniejszą aktorką od czasów Ingrid Bergman. Na planach z Grace pozwalał jej na wiele więcej niż innym aktorką, np. mogła wprowadzać zmiany w scenografii, kostiumach i kwestiach. Po rzuceniu aktorstwa założyła fundację AMADEMondiale. Fundacja zajmuje się integracją moralną i fizyczną oraz dobrym samopoczuciem dzieci na całym świecie, bez względu na rasę, narodowość, religię i przynależność polityczną. Teraz prezesem fundacji jest córka księżnej, Karolina Grimaldi. Grace oczywiście towarzyszyła mężowi w oficjalnych uroczystościach. W 1981 roku była na ceremonii zaślubin księcia Walii, Karola z Lady Dianą Spencer.Grace była przepiękną kobietą, w wieku 15 lat już oświadczali się jej mężczyźni. Sama w jednym z wywiadów zdradziła, że nie cudzołóż to jedyne z przykazać jakie łamała. ,,“Kelly miała więcej kochanków w ciągu miesiąca niż ja przez całe życie“ – stwierdziła kiedyś aktorka Zsa Zsa Gabor. Nawet matka Kelly kilka dni przed jej ślubem wymieniła wszystkich znanych jej mężczyzn, z którymi Grace miała romans. W Grace kochał się nawet starszy o 12 lat przyszły prezydent USA John F. Kennedy. Po latach prezydent, oglądając ślubne zdjęcia Kelly, wyznał do swojej żony, “Mogłem się z nią ożenić”.
Styl Kelly
Co do stylu Kelly to była to przede wszystkim wielka elegancja, szyk, klasa i szlachetność. Często nosiła spódnice z szyfonu i tiulu z paskiem i sznur pereł, a jej znakiem rozpoznawczym były białe długie rękawiczki. Rękawiczki szybko stały się modne w latach 50, dzięki noszeniu ich przez Kelly. Przyzwyczaiła się je nosić w dzieciństwie, gdy chodziła do katolickiej elitarnej szkoły podstawowej dla dziewcząt z dobrych domów, prowadzonej przez siostry zakonne. Rękawiczki, które stały się znakiem rozpoznawczym Kelly, były znakiem rozpoznawczym właśnie tej szkoły. Nina Garcia autorka książki „The Little Black Book of Style” pisała, że każda kobieta powinna co najmniej raz w życiu obejrzeć „Złodzieja w hotelu”, żeby wiedzieć, jak należy się ubierać. Musthavem Kelly była kultowa skórzana torebka Hermesa nazwana na jej cześć „Kelly” oraz apaszka też tej samej marki, perły, okulary Wayfarers od Ray-Ban i oczywiście białe rękawiczki. Często te dodatki zestawiała z garsonkami i białą koszulą. Oprócz strojnych sukni nosiła także proste koszule, dżinsy przewiązane apaszkami z mankietami oraz skórzane mokasyny. Gdy poślubił księcia Rainiera III jej styl zmienił się z ,,amerykańskiego” na bardziej ,,europejski”. Zaczęła wtedy nosić ubrania takich domów mody jak Dior, Chanel, Valentino czy Givenchy. Jej stylizacje budziły zawsze wielkie zainteresowanie. Potrafiła nawet wybierać na stylizacje XIX-wieczne stroje, szyfonowe tuniki, turbany i futrzane etole. Najczęściej nosiła diamentową biżuterię Van Cleef & Arpels oraz diademy Cartiera. Za jej fryzury, które idealnie eksponowały jej urodę, odpowiadał fryzjer, Alexandre de Paris. Jej ulubionymi fryzurami były koki, gładkie fale oraz warkocze.Cesarz mody Karl Lagerfeld nazwał Kelly “najpiękniejszą blondynką XX wieku”. Mówił, że żadna z gwiazd filmowych i arystokratek nie miała takiego wyczucia stylu jak ona. Była jedną z jego ulubionych klientek. Niektóre z kreacji projektował z myślą o Kelly. Z ciekawostek to IvankaTrumph w roku 1989 poprosiła projektantkę Verę Wang o uszycie sukni ślubnej wzorowanej na kreacji Grace. Suknie księżnej z 1956 roku, ze stójką i szeroką spódnicą z trenem, zaprojektowała Helen Rose. Suknia była prezentem ślubnym od wytwórni MGM. Wykonana z wielu metrów tafty, jedwabiu i brukselskich koronek, zdobionych perłami. Fryzurę dekorował długi welon.
Grace 13 września 1982 roku wraz z córką księżniczka Stefania uległy wypadkowi samochodowemu. Grace mająca wtedy 52 lata doznała udaru mózgu i straciła panowanie nad kierownicą i auto runęło w przepaść. Księżna trafiła do monakijskiej kliniki, a badania wykazały u niej nieodwracalny uraz mózgu. Podłączona do aparatury podtrzymującej życie, zmarła następnego dnia o godzinie 22:10. Córka Księżniczka Stefania odniosła nie wielkie obrażenia, ale mimo to nie pojawiła się na pogrzebie matki. Monakijska klinika została nazwana imieniem księżnej Grace. Pogrzeb odbył się 18 września 1982 w Katedrze Świętego Mikołaja w Monako., w tej samej co brała ślub. W ceremonii pogrzebowej wzięło udział czterystu gości, w tym reprezentanci zagranicznych delegacji. W imieniu brytyjskiej rodziny królewskiej do Monako przybyła księżna Walii, Diana, która 15 lat później sama zginęła w wypadku samochodowym piętnaście lat później. Książę Rainier w 2005 roku został pochowany u boku swojej żony.
14 maja 2014 podczas festiwalu w Cannes odbyła się premiera filmu ,,Grace księżna Monako,” reżyserii Olivier Dahan. Film miał być biografią, a głównie ukazywał kryzys w małżeństwie Kelly. Rolę Kelly odegrała Nicole Kidman.
My kobiety zawdzięczamy:
wylansowanie torebki Birkin Hermes nazwanej na cześć Kelly oraz białych rękawiczek i ray banów,
Antoni Cierplikowski ,,Król fryzjerów i fryzjer królów” znany wszystkim jako Monsieur Antone.
Antoni Cierplikowskijeden z najsłynniejszych fryzjerów w historii. Antoni urodził się 24 grudnia 1884 roku w Sieradzu. Pochodził z biednej rodziny, ojciec jego był szewcem, a mama krawcowa. Został wychowany w Sieradzu z czwórką starszego rodzeństwa: Rafała, Józefa, Władysława oraz młodszego brata Hieronima. Antoni od zawsze chętniej przebywał w męskim towarzystwie, a kobiety mało go interesowały. Rodzice chcieli uniknąć plotek na ten temat i posłali syna do Łodzi do bezdzietnych kuzynów-państwa Lewandowskich. Pan Lewandowski, wujek Antoniego był fryzjerem i prowadził swój własny salon fryzjerski. Wujek dość często nadużywał alkoholu, Antoni wtedy zastępował wujka, przy okazji samodzielnie ucząc się fryzjerstwa. Już w wieku 17 lat Antoni postanowił wyprowadzić się do stolicy mody Paryża. W tej decyzji zapewne pomogły zadowolone klientki, które wróżyły mu światową karierę. W Paryżu zakochał się od pierwszego wejrzenia: „Miałem dziwne wrażenie bycia w domu. Ludzie z różnych zakątków świata odczuwali to samo, kiedy tylko przybyli do Paryża” „Na szczycie tego wzgórza, pod Sacre-Coeur, postawiłem mój bagaż na ziemi i usiadłem. Tam po raz pierwszy spojrzałem w dół na Paryż, czarujące niebiesko srebrne miasto, które kocham bardziej niż jakiekolwiek inne miejsce na świecie”. Antoni do stolicy Francji przybył z dwoma adresami, pod które miał się udać. Niestety pod tymi adresami nie zastał tego, czego szukał. Postanowił sam poszukać pracy i znalazł ją u Monsieur Decoux, cenionego fryzjera, który specjalizował się w robieniu peruk i tresek. Praca ta była trudny okresem 3 lat dla Antoniego, oprócz ciężkiej pracy uczącej zawodu jeszcze uczył się języka francuskiego. Szybko zyskał uznanie w 1903 roku zakład Decoux, poprosił Antoniego o pomoc w czesaniu klientek podczas popularnego święta katarzynek-na cześć patronki niezamężnych kobiet. Klientki zachwycone czesaniem powracały z prośbą, aby to On je czesał. Dzięki uznaniu klientek zyskał pewność siebie i zaczął przekonywać klientki do częstszego mycia włosów, a szczególnie do mycia włosów za każdym razem przed czesaniem u fryzjera. Wyjaśnię, że w tamtych czasach kobiety bardzo rzadko myły włosy. Była to wtedy intymna pielęgnacja, zawsze wykonywana samodzielnie w domu.
Pracując w salonie DecouxAnoint, poznał trzy lata młodszą manicurzystkę Marie-Louise-Berthe Astier. Do której szybko się zbliżył. Marie była dla niego bardzo ciepła i opiekuńcza, dawała mu poczucie bezpieczeństwa, co podobało się Antoniemu. A Marie podobało się to w Antonim, że jest wyjątkowy i inny niż pozostali mężczyźni, szanowała jego miłość do urody, mody u sztuki oraz uwielbiała wysłuchiwać jego marzeń:„Marie-Berthe miała najważniejszą dla mnie kobiecą cechę. Umiała być przy mnie w ciszy. Wyjaśniałem jej moje poglądy na życie, piękno, filozofię. A ona mi się nie sprzeciwiała i cierpliwie pozwalała mi się wygadać”. Po jakimś czasie razem przenieśli się do Deauville i zaczęli pracować nieopodal sławnego na całym świecie Hotelu Normandy. Dzięki tej pracy Antoine wśród swoich klientek miał arystokratki i aktorki. To w tym salonie spotkał wielkie aktorki np. Sarah Bernhradt, Rejane.
W 1905 Antoni razem z Marie wyjechał do Londynu. Choć miasto to nie przypadło Antoniemu do gustu, to postanowił pomieszkać tu dłużej, aby nauczyć się języka angielskiego. Związek z Marie był coraz poważniejszy i Marie liczyła na większe zaangażowanie ze strony Antoniego. Tym bardziej że zaszłą w ciąże. Antoni niestety oszukał Marie, gdyż był gejem i nie umiał zakochać się w kobiecie. Ale pomimo swojej orientacji poślubił Marie 24 stycznia 1909 roku w Hampton. Jeszcze tego samego roku 27 kwietnia urodził się Jack-George-Antoine Cierplikowski. Niestety syn żył tylko miesiąc, zmarł kilka dni po chrzcie. Załamany Antoni wraz z żoną powrócił końcem roku 1909 do ukochanego Paryża, gdzie zamieszkali przy rueRodier 25 na Montmartre. Oboje oddali się mocno pracy, aby nie myśleć o tragicznym wydarzeniu. W mieszkaniu założyli telefon, aby Antoni mógł odbierać telefony od klientek. W tamtych czasach wizyty domowe były bardzo popularne i cieszyły się dużym źródłem dochodu. Założyli w mieszkaniu telefon po to, aby Antoine mógł odbierać telefoniczne zgłoszenia od swoich klientek.
Antoni największą sławę uzyskał w 1912 roku, gdy wykreował nową fryzurę a la garcone-chłopczycę. Po raz pierwszy ściął długie włosy aktorce EveLavalliereę, która dzięki nowej fryzurze bardzo odmłodniała. Po tym przełomie największe osobowości ze świata mody stały się klientkami Antoniego. Nawet Coco Chanel była jego klientką. Dzięki sławie Antoni zarobił pieniądze, na otwarcie wymarzonego własnego salonu przy rueCambon 5, była to luksusowa dzielnica pobliżu eleganckich hoteli Ritz i Crillone, blisko prestiżowego placu Vendome. Na tej samej ulicy swój pierwszy butik otwierała Coco Chanel. Po otworzeniu swojego salonu Antoni zaczął ogromną karierę, zarządzaną przez Marie-Berthe. Antoni sam mówił, że bez niej nie zbudowałby takiego imperium fryzjersko-kosmetycznego.
Salon Państwa Cierplikowskich wyróżniał się oryginalnością. Innowacyjny pomysł, według którego kobieta w jednym miejscu miała: uczesanie, masaż, manicure, zabiegi na twarz, a nawet zakupić specjalnie dobrane dla siebie kosmetyki. Antoine jako pierwszy w Europie użył w swoim zakładzie elektrycznej suszarki. Na środku salonu umieszczono pięć stanowisk do mycia włosów z oddzielnymi lustrami. Po I wojnie światowej, którą Antoine spędził w Paryżu, wykreowane przez niego krótkie włosy zaczęły być coraz bardziej popularne. Jednak konserwatywne osobowości protestowały, widząc się jedynie w długich włosach, które symbolizowały kobiecość i macierzyństwo. Antonie oprócz przyjmowania wiernych klientek w swoim salonie, jeździł również do domów pań po całej Europie. Natomiast bogate amerykanki przyjeżdżały do niego do Paryża, aby obciąć u mistrza włosy. Imperium Antoniego szybko się powiększało. W 1928 roku otworzył swój kolejny salon w Cannes. Jak wiemy Antoni też, tworzył kosmetyki do włosów, które znalazły uznanie i były sprzedawane też w Ameryce. W 1937 roku kosmetyki Antoniego były już sprzedawane w: Anglii, Polsce, Japonii, Australii, Algierii, Tunezji, Maroku, Niemczech, Luksemburgu, Belgii, Kongo Belgijskim, Argentynie, Brazylii, Hiszpanii, Włoszech, Szwajcarii, na Balearach, Wyspach Kanaryjskich, na Gibraltarze, w Portugalii, Holandii, Norwegii, Szwecji, Egipcie, Tonkinie i Holenderskich Indiach Wschodnich.
Jego firma kosmetyczna Produits de beaute Antoine od 1928 roku miała siedzibę w Paryżu przy place de la Madeleine 6, a fabryka znajdowała się w Gravigny. Zarządzał nią z chemik – Benoit Millien, którego Cierplikowscy traktowali jak rodzinę. Przyszedł czas, że Antoniego chciały również królewskie rodziny do uczesań. Pierwszą z nich była władczyni Rumunii Maria kolejno druga żona króla Egiptu, królowa Szwecji Wiktoria, Maria Józefa Belgijska – córka królowej Belgii i wiele innych królewskich głów. Jedna ze szczególnych relacji zawodowo osobistych Antoniego to z Josephine Baker. To właśnie Antoni Josephine był odpowiedzialny za seksowną króciutką fryzurę z mocno wygładzonymi włosami.
Antoni na co dzień lubił otaczać się artystami takim jak Picasso czy Fujita. Kolekcjonował obrazy oraz rzeźby. Przyjaźnił się też z polskim rzeźbiarzem Xawerym Dunikowskim i jego partnerką Sarą Lipską. Na początku ich pobytu w Paryżu bardzo im pomógł, kupował obrazy Dunikowskiego, a Sara stała się jego projektantką. Projektowała dla niego nie tylko ekstrawaganckie stroje, ale i wystrój wnętrz jego salonów oraz mieszkań. W jednym z domów Antoni posiadał łóżko ze szkła w kształcie trumny w którym spał. Specjalnie dla Niego wyprodukowano auto z kwadratowych elementów. Antoni posiadał kilka domów, znany był jego szklany dom przy rue Saint-Didier, którego zdjęcia obiegły cały świat. Nawet wybudowano dla Niego ekskluzywną kamienicę przy avenue Paul Doumer. Do dziś jest jednym z najpiękniejszych budynków Paryża.
Antoni związany małżeństwem z Marie, podróże odbywał bez żony, lecz w towarzystwie mężczyzn. Często też odwiedzał Polskę, najchętniej Kraków. Podróżował swoim prywatnym samolotem. W 1927 roku Antoni i Marie otworzyli pierwszy salon Antonie de Paris w USA. Po otwarciu tego salonu Antonim zainteresowało się nawet Hollywood i wielkie wytwórnie filmowe chciały, aby czesał im aktorki. Czesał największe aktorki Hollywood tamtych lat tj. Bette Davis, Grete Garbo, Glorie Swanson, Marlene Dietrich, Joan Crawford, Simone Simon i Glorie Swanson. W USA Antoni spędził okres II wojny światowej, tak zdecydowała jego żona, która troszczyła się o bezpieczeństwo męża. Sama jednak została w Paryżu, aby pilnować salon przy rueCambon. Antoni pracował w Nowym Jorku, a na odpoczynek wybierał się na Fire Island. Poczuł tam prawdziwą swobodę i wolność, zapraszał do swojej posiadłości wiele mężczyzn. Publicznie zaczął afiszować się homoseksualizmem, z czasem dzięki niemu wyspa ta stała mekką gejów i lesbijek.
Wielka legenda tworzył historię mody, ale nie zajął jednak miejsca obok Chanel czy Picassa. Pomimo wielkich osiągnięć fryzjersko-kosmetycznym. Był artystą, który kochał sztukę i otaczał się artystami. Sam lubił przebierać się w stroje z innych epok. Tworzył peruki inspirowane malarstwem. Swoje umiejętności przekazywał uczniom w otworzonej przez siebie szkole kształcącej młodych fryzjerów. Antoni powrócił do ukochanego Paryża po 7 latach. Nie było to już to samo miasto, wojna bardzo je zmieniła. Nie odnalazł się w zmienionym Paryżu i nowej modzie, mimo zmieniającym się trendom był wierny swoim. Był bardzo rozrzutny co, nie podobało się żonie Marie. Antoni nie patrzył na zważania żony i dalej był jeszcze bardziej rozrzutny, a żonę zaczął traktować jako skąpą materialistkę. Zaczęły się między nimi kłótnie i konflikty, aż doszło do rozwodu i podziału majątku na pół. Po rozwodzie przeprowadził się do rodzinnego Sieradzu, gdzie zakupił dom przy ulicy Wierzbowej. Na starość żył w skromnych warunkach, a sąsiedzi nie wiedzieli nawet, z jaką gwiazdą mają do czynienia. Zmarł 5 lipca 1976 roku w wieku 91 lat. Świat pożegnał Antoniego galą w Theatre Champs Elyses w Paryżu. Francuzi przyznali Antoniemu Legię Honorową, a w Polsce otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Ponadto otrzymał wiele innych odznaczeń za swoje zasługi zawodowe. Pochowano go na cmentarzu w Sieradzu, a na grobie postawiono replikę a rzeźby Dunikowskiego Fatum. W Paryżu na cmentarzu Passy pochowano jego prawą rękę. Przed śmiercią Antoni zbiór prac Dunikowskiego przekazał do Warszawskiej Królikarni. Świat szybko zapomniał o cesarzu fryzjerstwa. Cesarz nie potrafił zadbać o swój majątek, nie wiadomo co stało się z jego kolekcjami sztuki, salonami i mieszkaniami. Mieszkania te co prawda szybko zyskały nowych właścicieli, ale szklany dom długo stał pusty. W Sieradzu organizowany jest Open Hair Festiwal na cześć Antoniego. Festiwal ten organizowany jest na otwartej przestrzeni miejskiej. W 2015 roku na rynku w Sieradzu stanął pomnik Antoniego.
Moda zatoczyła modowe koło i po lateksach i sztucznych materiałach powracamy do materiałów, które nosiły nasze prababki, babki i matki. Największym hitem wśród materiałów tego lata jest len w naturalnych kolorach ziemi. Len to tkanina, która jest bardzo cienka i lekko przejrzysta. Powstała już w starożytnym Egipcie ok. XXVII–XXII wieku p.n.e. Do tej pory zachowały się malowidła i zapisów o produkcji lnu i jego wykorzystaniu przez starożytnych Egipcjan. Len został nawet opisany w Księdze Wyjścia 9,23–25, : ,,Len i jęczmień zostały zniszczone, ponieważ jęczmień miał już kłosy, a len kwiecie.’‘ Tego lata ubrania lniane powracają do modowej gry zarówno sukienki, bluzki, spodnie, jak i marynarki i garnitury lniane. Len może kojarzył wam się z pogniecionym materiałem, ale może także wyglądać elegancko w postaci takiego smokingu, super alternatywa na lato do pracy od bawełnianego garnituru. Co do lnianych sukienek to w tym sezonie mamy uch pełen wybór zarówno gładkie w kolorach ziemi, jak i bardziej szalone kwieciste, pasiaste w grochy lub retro łączone z koronką, lub angielskim haftem. Sukienki z bufiastymi rękawami, haftami lub dziurkowaniami mają rustykalny klimat, który na myśl może nam przynosić Anie z Zielonego Wzgórza.
Nie tylko sukienki lniane znajdziecie w sklepach również dwuczęściowe komplety z marszczonym topem lub spódnice z dużymi guzikami czy też różnego rodzaju bluzki, spodnie i marynarki. Fanki stylu Brigitte Bardot znajdą również szmizjerki wylansowane przez aktorkę w latach 50, w tym sezonie oczywiście znajdziecie je w lnianym wydaniu.
Do takich lnianych stylizacji idealnie zgrają się wiklinowe dodatki np. kapelusz czy pleciona torebka, klapki espadryle lub mokasyny z odkrytą piętą i rustykalna, lub muszelkowa biżuteria a we włosy wpleciona apaszka.
Audrey Kathleen Ruston znana wszystkim, jakoAudrey Hepburn.
Audrey Hepburn urodzona 4 maja 1929 w Ixelles, t brytyjska aktorka filmowa i teatralna, tancerka, modelka, działaczka humanitarna i filantropka. Symbol sexu i kobiecości lat 60. Jedna z najbardziej cenionych aktorek „Złotej Ery Hollywood” lat 50. i 60. American Film Institute umieścił jej nazwisko na 3. miejscu w rankingu „największych aktorek wszech czasów” (The 50 Greatest American Screen Legends).
Audrey od dziecięcych lat marzyła o zostaniu tancerką. Już w wieku kilku lat zaczęła chodzić na lekcję baletu. Miesiące głodowania zniszczyły jej mięśnia i pozostawiły uszczerbek na zdrowiu. Audrey II wojnę światową spędziła razem z rodzicami w Holandii. Gdy Niemcy zablokowali dostawy żywności. Mieszkańcy Holandii żywili się głównie cebulkami tulipanów. Audrey bardzo słabo znosiła ten okres. Zachorowała na ostrą anemię, żółtaczkę a ponadto spuchły jej stawy. Jej stan zdrowia był na tyle ciężki, że nie miała sił, aby podnieść się z łóżka. Wtedy lekarze twierdzili, że Audrey umrze. Aktorkę w wieku 16 lat uratowało wyzwolenie miasta. Przez całe życie, gdy patrzyła w lustro to, powracała do tych wspomnień. Jako nastolatka miała kompleksy, z powodu swojej sylwetki. Uważała, że jest po prostu za chuda. Pomimo że bardzo chciała przytyć to, się jej nie udawało. (tylko pozazdrościć takich kompleksów i takiej przemiany materii). Audrey do swojego dzieciństwa miała traumę. Jej ojciec był holenderskim baronem, który popierał faszystów. Audrey rodzice często się kłócili, podczas tych kłótni aktorka ze strachu chowała się pod stół.
Gdy skończyła 6 lat, jej ojciec odszedł od mamy i pozostawił je same.
Po wojnie Audrey Hepburn wyjechała z mamą (Brytyjkom) do Londynu. W Londynie zapisała się do szkoły baletowej w której, usłyszała, że przez niedorozwój mięśni nie zostanie primabaleriną, będzie mogła tańczyć tylko w drugim szeregu. Gdy to usłyszała, załamała się i zaczęła pracować jako modelka i epizodystka w różnych filmach. Na jednym z planów odkrył ją reżyser Billy Wilder, który szukał obsady do „Rzymskich wakacji”. Audrey podpisała wtedy pierwszy kontrakt na 12,5 tysiąca dolarów i wyjechała do Hollywood.Po premierze „Rzymskie wakacje” Audrey okrzyknięto wschodzącą gwiazdą. Mimo całkowitego przeciwieństwa do hollywoodzkiej seksbomby, kobiety zaczęły naśladować jej styl. Przestały wtedy tlenić włosy na platynowy blond, wypychać biustonosze i męczyć się na szpilkach, aby upodobnić się do Marilyn Monroe. Po tym debiucie Audrey kobiety pragnęły być brunetkami w balerinkach.
W sklepach “małe czarne““rybaczki” i balerinki sprzedawały się w rekordowych ilościach. Na cześć nowej gwiazdy i owacyjnym przyjęciu filmu reżyser Gregory Peck urządził w Londynie przyjęcie na cześć Audrey. Na przyjęciu pojawił się aktor Mel Ferrer, którego Audrey po roku poślubiła. Po ślubie pragnęła jak najszybciej zostać matką. Niestety po zajściu w pierwszą ciążę poroniła. Dzięki pracy do kolejnego filmu „Wojny i pokoju” udało jej się zapomnieć o tym przykrym wydarzeniu. Nieszczęśliwie się złożyło, że na planie kolejnego filmu podczas scen spadła z konia i po raz drugi poroniła.
Po drugim poronieniu Audrey Hepburn zapadła w depresję. Schudła, chodziła zdenerwowana i paliła aż 3 paczki papierosów dziennie.
Dla pocieszenia kupiła sobie yorka, którego nazwała Mr. Famous. Pokochała go jak dziecko, wszędzie go zabierała i rozmawiała z nim. Na piątą rocznicę ślubu Audrey po raz kolejny zaszła w ciążę. Na okres ciąży porzuciła pracę na planie. Urodziła zdrowego syna i powiedziała, że nigdy jeszcze nie była bardziej szczęśliwa. Pomimo że w małżeństwie panował kryzys, bo mąż był zazdrosny o karierę Audrey. Był załamany, że nie dostaje żadnych propozycji, a Audrey miała tysiące propozycji. Ponadto miała aż pięć nominacji do Oscara i jedną statuetkę. Gdy film „Śniadania u Tiffany’ego” odniósł sukces, zaczęła podpisywać milionowe kontrakty. Mąż namawiał ją do dużej ilości prac, gdy Audrey chciała zwolnić tempo i zajść w kolejną ciążę.
Mąż namawiał ją więc do intensywnej pracy. Audrey wcale nie zależało na karierze, mówiła, że to przypadek taka wygrana na loterii. Pracę na planie traktowała bardzo profesjonalnie i z wielkim oddaniem.
Zawsze pojawiała się punktualnie, nigdy nie grymasiła i nie przeklinała.
Blisko czterdziestego roku życia Audrey po 14 latach rozwiodła się z mężem. Niedługo po rozwodzie zakochała się na nowo w młodszym o 9 lat włoskim psychiatrze Andree Dottiego. Przeprowadziła się do Andree do Rzymu. Po swoich 40 urodzinach zaszła z nim w ciąże. Audrey panicznie bała się, że poroni. Sophia Loren doradziła wtedy Audrey, aby ta jak ona nie wychodziła z łóżka przez 9 miesięcy ciąży. Pomimo że Andrei zdradzał na prawo i lewo Audrey. To Audrey nie dopuszczała do siebie tych wiadomości. Choć Audrey usprawiedliwiała swojego męża, gdy gazety zamieszczały jego zdjęcia z kochankami. To naprawdę czuła się samotna i smutna.
Audrey w wieku 50 lat poznała aktora Roberta Woldersa. Wcześniejsi mężowie Audrey byli władczy i to dopiero przy Robercie poczuła się kochana. Gdy synowie byli usamodzielnieni podjęła w pracę dla UNICEF-u. Wyjeżdżała J do krajów, w których trwały wojny, i zbierała pieniądze na głodujące dzieci. Audrey Hepburn dostała od prezydenta USA George’a Busha Medal Wolności, najwyższe cywilne odznaczenie USA za działalność humanitarną. W 1992 roku Akademia Filmowa przyznała jej za pracę na rzecz UNICEF-u nagrodę, która wygląda jak statuetka Oscara i jest wręczana razem z wyróżnieniami filmowymi. Aktorka nie zdążyła odebrać tej nagrody. W 1992 roku zaczęła cierpieć na silne bóle brzucha. Sama myślała, że zaraziła się ameb. Jechała do Somalii i badania odłożyła na później. Był to rak, który szybko się rozwijał. Projektant Hubert de Givenchy był przyjacielem Audrey do końca – jego prywatnym samolotem, kiedy była już śmiertelnie chora mogła wrócić z USA do ukochanego domu w Tolochenaz w Szwajcarii. Pragnęła tu spędzić swoje ostatnie Boże Narodzenie. Na świętach przyjaciołom wręczyła osobistą pamiątkę. Huberta poprosiła o otwarcie szafy z płaszczami. “Weź ten niebieski, Hubercie, to twój ulubiony kolor. Mam nadzieję, że zachowasz go do końca życia” – powiedziała cicho. Gdy wracał do Paryża, płakał, płaszcz zarzucił na ramiona.Audrey zmarła w styczniu 1993 roku w szwajcarskim miasteczku Tolochenaz, gdzie miała dom. Na jej trumnie położono biały tulipan. Był z odmiany wyhodowanej w Holandii dwa lata wcześniej, którą nazwano… Audrey Hepburn.
Styl Audrey to przede wszystkim stonowane kolory tj. biel, beż, czerń i cukierkowy róż. Uwielbiała ubierać sukienki mini, spodnie cygaretki, golfy i koszulki polo. Baleriny były jej ukochanym obuwiem. Razem ze swoim przyjacielem Hubertem de Givenchy tworzyli idealny modowy duet. Mówiła, że tylko w jego ubraniach czuję się sobą lub, że ufa mu jak Amerykaninie swoim psychiatrom. To Audrey rozsławiła małą czarną jego projektu. Wystąpiła w niej w ,, Śniadanie u Tiffany’ego”. Sukienkę zestawiła z kapeluszem i sznurem pereł, stylizacja ta stała się jedną z najbardziej kopiowanych stylizacji wszech czasów. Audrey nosiła płaszcze typu prochowiec i te pudełkowe, charakterystyczne dla lat 60. Hepburn słynęła z zamiłowania do wyrazistych dodatków: oryginalne nakrycia głowy, okulary w dużych oprawkach tzw. muchy oraz klasyczna biżuteria były „kropką nad i“ jej wizerunku.
