Ikona Mody- MALCOLM MCLAREN

Malcolm Robert Andrew Edwards znany wszystkim jako Malcolm McLaren.

Malcolm McLaren

Malcolm McLaren, właśc. Malcolm Robert Andrew Edwards (ur. 22 stycznia 1946 w Londynie, zm. 8 kwietnia 2010 w Bellinzonie w Szwajcarii) – brytyjski impresario, publicysta, projektant mody i muzyk szkocko-żydowskiego pochodzenia, promotor punk rocka i menedżer zespołu Sex Pistols.

Malcolm McLaren

Urodził się w Londynie jako syn Petera McLarena, inżyniera ze Szkocji, i Emily Isaacs. Gdy miał dwa lata, jego ojciec wyjechał. Razem z bratem Stuartem był wychowywany głównie przez Rose Corre Isaacs, babcię ze strony matki, bogatą córkę hiszpańsko-portugalskich Żydów sprzedawców diamentów w Stoke Newington. Uczęszczał do szkół artystycznych. Uczył się między innymi w Chiswick Polytechnic, Croydon College of Art, St. Martin’s College of Art i Harrow Art College. Porzucił edukację w 1971 roku.

Malcolm McLaren

Pod koniec lat 60. włączył się w działania międzynarodowego ruchu sytuacjonistów, skupiającego głównie artystów, architektów i radykalnych działaczy studenckich z Francji, Holandii, Belgii, Danii i Włoch. Ich działania od strony ideologicznej opierały się na połączeniu neomarksizmu z anarchizmem, natomiast artystycznie nawiązywali do dadaizmu i surrealizmu. W 1968 roku próbował, bez powodzenia, dostać się do Paryża i wziąć udział w wydarzeniach majowych. Później zaadaptował idee sytuacjonistów do promocji muzyki.

Malcolm McLaren

W 1965 związał się z projektantką mody Vivienne Westwood. Mieli syna Josepha Ferdinanda Corré (ur. 30 listopada 1966). W październiku 1971 roku w Londynie na 430 King’s Road otworzyli sklep „Let It Rock”, później znany różnie jako „Sex”, „Too Fast To Live Too Young To Die” i „Seditionaries”. Razem zrewolucjonizowali modę. Początkowo sklep oferował przede wszystkim ubrania w stylu subkultury „Teddy boys”, równolegle Westwood i McLaren projektowali kostiumy teatralne oraz filmowe. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl. Westwood otworzyła cztery sklepy w Londynie, które ostatecznie rozwijały się w Wielkiej Brytanii i na świecie, sprzedając coraz bardziej różnorodny asortyment towarów. W roku 1974 McLaren poleciał do Nowego Jorku, gdzie po raz pierwszy zobaczył protopunkowy zespół New York Dolls. Wtedy doszedł do wniosku, że zostanie menedżerem grupy. Formacja nie odniosła jednak sukcesu i wkrótce zakończyła działalność. McLaren wrócił do Londynu w 1975 r. i postanowił zmienić profil sklepu – w ofercie pojawiły się stroje dla fetyszystów, sadomasochistów i koszulki z pornograficznymi nadrukami.
W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl, który artysta zobaczył w Nowym Jorku. Zmieniła się także nazwa sklepu, z Let It Rock na Sex.

Malcolm McLaren

W 1975 podjął się opieki menedżerskiej nad zespołem The Strand, z którego później powstała grupa Sex Pistols. Ten zespół zrewolucjonizował muzykę rockową i był jedną z najważniejszych formacji w historii. Stanowił całkowite zaprzeczenie tradycyjnego społeczeństwa brytyjskiego. Grupa była wyrzucana z kolejnych wytwórni płytowych i wywoływała ogólne zgorszenie. Po kilku latach doszło do konfliktu między członkami Sex Pistols a McLarenem, który ostatecznie zakończył się w sądzie i McLaren musiał zrzec się praw do nazwy ‘Sex Pistols’.

Malcolm McLaren

Po rozwiązaniu Sex Pistols McLaren został menedżerem formacji Adam and the Ants z Adamem Antem. Później na bazie tej grupy założył formację Bow Wow Wow. W 1983 wydał album „Duck Rock”, na którym połączył wpływy muzyki afrykańskiej, amerykańskiej i hip-hopu. Dwa single z tej płyty, „Buffalo Gals” i „Double Dutch”, stały się przebojami po obu stronach Atlantyku. McLaren wydał jeszcze kilka albumów, w tym Fans (1985), ale żaden nie powtórzył już sukcesu.

Malcolm McLaren sex pistols

 

W kolejnych latach McLaren nadal prowadził bogatą działalność artystyczną – między innymi angażował się w produkcje filmowe i telewizyjne, a w roku 1993 nagrał płytę „Paris”, na której znalazł się utwór „Paris, Paris” – duet z francuską gwiazdą kina Catherine Deneuve. Cztery lata później założył zespół Jungk, w którym występowały trzy azjatyckie wokalistki, jednak grupa nie odniosła sukcesu.

McLaren spotkał się z Koreanką Young Kim na imprezie w Paryżu. Była jego dziewczyną przez ostatnie 12 lat jego życia. W 2002 roku zamieszkała z nim, mieszkali razem w Paryżu i Nowym Jorku.

Zmarł 8 kwietnia 2010 w Szwajcarii, po kilkuletniej walce z nowotworem złośliwym zwanym międzybłoniakiem opłucnej.

Malcolm McLaren

Zasady stylu Malcolma McLarena:
1. Rude włosy.
2. Ekstrewagancja.
3. Noszalancja.
4. Punkowe kreacje.
5. Rockowe stroje.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-VIVIENNE WESTWOOD

Vivienne Isabel Swire znana wszystkim jako
Vivienne Westwood.

Vivienne Westwood

Vivienne Westwood, właśc. Vivienne Isabel Swire (ur. 8 kwietnia 1941 w Tintwistle, zm. 29 grudnia 2022 w Londynie) – brytyjska projektantka mody i biznesmenka, która wywarła znaczny wpływ na współczesną modę punk i nowej fali. W 2015 roku na świecie były 63 sklepy firmowe Vivienne Westwood (w Europie, na Dalekim Wschodzie i w Stanach Zjednoczonych).

Vivienne Westwood

W latach 70. związana była prywatnie i zawodowo z Malcolmem McLarenem; para tworzyła wspólnie ubrania dla ich butiku „SEX” przy King’s Road w Londynie.
W 2006 roku królowa brytyjska Elżbieta II „za zasługi dla mody” przyznała jej tytuł szlachecki i podczas oficjalnej ceremonii w pałacu Buckingham uhonorowała ją Orderem Imperium Brytyjskiego, przyznawanym obywatelom brytyjskim, którzy przyczynili się do rozsławienia Wielkiej Brytanii na całym świecie.

 

Urodziła się na północy Anglii w niewielkiej wiosce Tintwistle w hrabstwie Derbyshire, w dystrykcie High Peak, jako najstarsza z trójki rodzeństwa. Jej rodzice poznali się na tańcach i pobrali dwa tygodnie po wybuchu II wojny światowej. Jej ojciec Gordon Swire na początku wojny dostał pracę w fabryce zbrojeniowej i dzięki temu nie został powołany do wojska, a wcześniej pracował jako sprzedawca owoców, a matka Dora (z domu Ball) pracowała jako tkaczka w miejscowej przędzalni bawełny.
Jej dziadek, Ernest Swire, miał pochodzenie bułgarskie.

Vivienne Westwood

Uczęszczała do Glossop Grammar School. Kiedy miała 17 lat, jej rodzice przenieśli się do Londynu i kupili pocztę na przedmieściach, W 1958 roku, kiedy miała 19 lat, jej rodzina przeprowadziła się do Harrow, gdzie studiowała złotnictwo w Harrow School of Art. Po podjęciu pracy w fabryce uczęszczała do college’u nauczycielskiego przy University of Westminster, a następnie uczyła w szkole podstawowej w północnym Londynie.

Vivienne Westwood

W 1962 roku spotkała swojego pierwszego męża Dereka Westwooda, praktykanta fabryki The Hoover Company, którego poślubiła 21 lipca 1962; Vivienne przygotowała własną suknię ślubną na ceremonię. Mieli syna Benjamina „Bena” Arthura (ur. 1963). Ich małżeństwo trwało trzy lata (do 1965 r.), zanim spotkała Malcolma McLarena, znanego później jako menedżera punkowego zespołu Sex Pistols. Mieli syna Josepha Ferdinanda Corré (ur. 30 listopada 1966).

 

W 1971 roku w Londynie przy 430 King’s Road Westwood i McLaren otworzyli sklep „Let It Rock”, później znany jako „SEX”, „Too Fast to Live Too Young to Die” i „Seditionaries”. Razem zrewolucjonizowali ówczesną modę. Początkowo sklep oferował przede wszystkim ubrania w stylu subkultury Teddy boys, równolegle Westwood i McLaren projektowali kostiumy teatralne oraz filmowe. W 1975 roku McLaren i Westwood zmienili profil sklepu – w ofercie pojawiły się stroje dla fetyszystów, sadomasochistów i koszulki z pornograficznymi nadrukami. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl. Westwood otworzyła cztery sklepy w Londynie, a ostatecznie sieć rozrosła się, a jej sklepy otworzono w innych miastach w Wielkiej Brytanii i na świecie, sprzedając coraz bardziej różnorodny asortyment towarów.

Vivienne Westwood

 

W 1988 roku podjęła współpracę z austriackim projektantem mody Andreasem Kronthalerem, za którego w 1992 roku wyszła za mąż.

Vivienne Westwood

Była autorką projektu kostiumu Madonny w teledysku „Rain” (1993), a także Elisabeth Shue w dramacie Mike’a Figgisa Zostawić Las Vegas (1995), Cuby Goodinga Jr., Helen Mirren i Vanessy Ferlito w filmie kryminalnym Zawód zabójca (2005) oraz aktorów muzycznego dramatu biograficznego BBC Kłopotliwy chłopak (Worried About the Boy, 2010) z Francisem Magee.

Vivienne Westwood

Zmarła w wieku 81 lat, 29 grudnia 2022 w dzielnicy Clapham w Londynie.

Vivienne Westwood

Zasady stylu Vievienne Westwood:
1. Rude włosy.
2. Ciemno pomalowane powieki.
3. Ciemno pomalowane usta.
4. Punkowe kreacje.
5. Andrygoniczne stylizacje.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-GLORIA MORGAN VANDERBILT

 Maria Mercedes Morgan znana wszystkim jako Gloria Morgan Vanderbilt

Gloria Morgan Vanderbilt, właściwie Maria Mercedes Morgan (ur. 23 sierpnia 1904, zm. 13 lutego 1965) – amerykańska działaczka społeczna, najbardziej znana jako matka projektantki mody i artystki Glorii Vanderbilt oraz babcia dziennikarza telewizyjnego Andersona Coopera. Była centralną postacią w Vanderbilt vs. Whitney, jednym z najbardziej sensacyjnych amerykańskich procesów o opiekę nad dzieckiem w 20 wieku. Jej identyczna siostra bliźniaczka, Thelma, wicehrabina Furness, była kochanką przyszłego Edwarda VIII.

Urodziła się w Grand Hotel National w Lucernie w Szwajcarii jako Maria Mercedes Morgan była córką Henry’ego Haysa Morgana Seniora (1860–1933), amerykańskiego dyplomaty, który służył jako konsul generalny USA w Buenos Aires w Argentynie; Berlin, Niemcy; Amsterdam, Holandia; Hawana, Kuba; oraz Bruksela, Belgia.  Jej matką była jego druga żona, była Laura Delphine Kilpatrick (1877–1956); Para pobrała się w 1894 roku i rozwiodła w 1927 roku. 

Jej dziadek ze strony matki, Hugh Judson Kilpatrick (1836-1881), był generałem armii Unii podczas wojny secesyjnej, który służył również jako minister USA w Chile. Jej babka ze strony matki, Luisa Kilpatrick, z domu Valdivieso Araoz, była członkiem zamożnej chilijskiej rodziny, która wyemigrowała z Hiszpanii w 17 wieku.

Morgan, który przyjął imię Gloria jako nastolatek, miał pięcioro rodzeństwa:

  • Laura Consuelo Morgan (ur. 17 grudnia 1901, zm. 26 sierpnia 1979) – tamar. Wyszła za mąż za hrabiego Jeana de Maupas du Juglart, ambasadora Benjamina Thaw Jr. i Alfonsa B. Landę (z domu Alfonso Beaumont Howard Landa). 
  • Thelma Morgan (1904–1970), jej identyczna bliźniaczka. Została kochanką Edwarda, księcia Walii i poślubiła Jamesa Vaila Converse’a i Marmaduke’a Furnessa, 1. wicehrabiego Furness.
  • Harry Hays Morgan Jr. (1898–1983), który został aktorem filmowym. Był żonaty z Ivor Elizabeth O’Connor, Edith Churchill Gordon i Sybil Robertina “Robin” Boyce Willys.
  • Constance Morgan (1887–1892), przyrodnia siostra, dziecko z pierwszego małżeństwa ojca z Mary E. Edgerton. 
  • Gladys Morgan (ur. 14 września 1889, zm. 15 sierpnia 1958), przyrodnia siostra z pierwszego małżeństwa ojca; Była znana jako Margaret i poślubiła J. Hendersona.

 

Gloria Morgan kształciła się u guwernantek i w klasztorach w Europie, a także w Nowym Jorku, gdzie uczęszczała do katolickiego klasztoru Najświętszego Serca (w części Manhattanville), Skerton Finishing School i Miss Nightingale’s School. 
W październiku 1921 roku, za zgodą ojca, Morgan i jej siostra Thelma, obie w wieku 16 lat, zakończyły naukę i przeniosły się same do mieszkania przy 40 Fifth Avenue, prywatnej kamienicy. Siostry miały kilka pomniejszych ról w niemych filmach, używając imion Gloria i Thelma Rochelle. Ich debiuty były jako statyści w pojeździe Marion Davies z 1922 roku The Young Diana

Znane jako “The Magnificent Morgans”, Gloria i Thelma Morgan były popularnymi elementami społeczeństwa, nawet jako nastolatki. Brytyjski fotograf Cecil Beaton opisał je jako “podobne do dwóch magnolii, a dzięki marmurowej cerze, kruczym warkoczom i powłóczystym sukienkom, z ich lekkimi lizusami i obcymi akcentami, rozpraszają atmosferę Ouida cieplarnej elegancji i koronkowej kobiecości. … Ich nosy są jak begonie, z pełnowymiarowymi nozdrzami, wargami bogato rzeźbionymi i powinny być pomalowane przez Sargenta, z aroganckimi głowami i dotkniętymi dłońmi, w białej satynie z miską białych piwonii w pobliżu. 

 

6 marca 1923 roku w Nowym Jorku, w kamienicy przyjaciół, Gloria Morgan – wówczas 18-letnia i po otrzymaniu prawnej zgody ojca na ślub – została drugą żoną Reginalda Claypoole Vanderbilta, lat 42, spadkobiercy fortuny kolejowej Vanderbilt. 

20 lutego 1924 roku w Nowym Jorku urodziła się ich jedyna córka, Gloria Laura.

Reginald Vanderbilt zmarł 4 września 1925 roku na to, co zostało opisane w doniesieniach prasowych jako “infekcja gardła, która spowodowała krwotok wewnętrzny”. Po jego śmierci młoda wdowa została administratorem trustu w wysokości 2,5 miliona dolarów pozostawionego ich córce, Glorii, i spędziła większą część następnych sześciu lat mieszkając w Paryżu, Biarritz i Londynie, z matką i dzieckiem, często w towarzystwie sióstr i brata, z których wszyscy mieszkali we Francji i Anglii ze swoimi małżonkami.

Jednak warunki testamentu Vanderbilta i opieki nad dzieckiem komplikowało ogólne przekonanie, że wdowa po nim nie osiągnęła pełnoletności, co oznaczało, że potrzebowała opiekuna. Gloria Morgan Vanderbilt uważała, że ma 20, a nie 21 lat, ponieważ jej matka od dawna deklarowała rok urodzenia bliźniąt jako 1905, a nie 1904.  Rozbieżność została odkryta podczas badania paszportów z dzieciństwa bliźniaków Morgan i ich aktów urodzenia podczas procesu o opiekę nad Vanderbiltem w 1934 roku. Nie podano jednak powodu zmiany lat urodzenia. Jak napisała Gloria Morgan Vanderbilt w swoich wspomnieniach z 1936 roku, Bez uprzedzeń (E P Dutton): “Gdybym nie uważała się za nieletnią w tym czasie … nie byłoby potrzeby opiekuna dla siebie … [lub] dla opiekuna prawnego dla osoby mojego dziecka …. Na tej nieprawdzie – nieodwołalnej i nieodwracalnej – zależały prądy z życia mojego dziecka i mojego”. 

Pod wpływem raportów prywatnych detektywów, a także służby rodziny i Laury Morgan (która wydaje się być nieco niezrównoważona emocjonalnie i psychicznie i która zeznawała po stronie pani Whitney podczas procesu), członkowie rodziny Vanderbilt uwierzyli, że Gloria Morgan Vanderbilt miała zły wpływ i zaniedbywała swoją córkę. Wybuchła bitwa o opiekę, która trafiła na pierwsze strony gazet w 1934 roku. W wyniku wielu dowodów ze słyszenia dopuszczonych podczas procesu, skandalicznych zarzutów dotyczących stylu życia Vanderbilta – w tym rzekomego związku lesbijskiego z Nadieżdą de Torby, marchioness of Milford Haven i krótkich zaręczyn z Gottfriedem, księciem Hohenlohe-Langenburg– doprowadził do nowego standardu w sensacji tabloidów. 

Vanderbilt straciła opiekę nad córką na rzecz szwagierki Gertrude Vanderbilt Whitney. Vanderbiltowi przyznano ograniczone prawa rodzicielskie, pozwolono widywać się z młodą Glorią w weekendy w Nowym Jorku. Sąd usunął również Vanderbilt jako administratora funduszu powierniczego jej córki, którego roczny dochód z inwestycji był jej jedynym źródłem wsparcia. Dwa lata później sprawa opieki została ponownie otwarta, dając jej kolejną szansę na odzyskanie opieki nad córką. Tym razem sprawa została wniesiona do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. Sąd odmówił rozpatrzenia sprawy i po raz kolejny stanął przed Sądem Najwyższym Stanu Nowy Jork. Rezultatem było porozumienie, że Gloria będzie spędzać więcej czasu z matką, niż wcześniej przyznano. W 1946 roku wdowa ponownie pojawiła się w wiadomościach, kiedy jej córka ogłosiła, że nie będzie już płacić matce rocznego zasiłku w wysokości 21 000 dolarów. Mówiąc, że jej matka była w stanie pracować i robiła to w przeszłości, Gloria Vanderbilt stwierdziła, że roczny zasiłek zostanie teraz przekazany na cele charytatywne dla niewidomych i głodujących dzieci. 

Od 1940 roku aż do śmierci, Gloria i jej siostra Thelma, Lady Furness, mieszkały razem w Nowym Jorku i Los Angeles w Kalifornii. Napisali podwójne wspomnienia zatytułowane Double Exposure: A Twin Autobiography, opublikowane w 1958 roku.

Vanderbilt zmarła w 1965 roku na raka i został pochowany na cmentarzu Świętego Krzyża w Culver City w Kalifornii. 

  • W 1978 roku nowojorski socjalista i pisarz, Philip Van Rensselaer, napisał książkę o Glorii Morgan Vanderbilt zatytułowaną That Vanderbilt Woman.
  • Gloria Morgan Vanderbilt została zagrana przez brytyjską aktorkę Lucy Gutteridge w miniserialu telewizyjnym Little Gloria z 1982 roku … Szczęśliwy w końcu.

Zasady stylu Glori Morgan Vnaderbilt:
1.Przedziałek po środku.
2.Upięte na gładko włosy.
3.Biżuteria i perły.
4.Elegancja.
5.Klasa.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Bumerang Modowy-GARNITURY

Szacuje się iż pierwszy garnitur pojawił się w okolicach 1700 roku. Jego krój był całkiem inny od tego który znamy dzisiaj. Inspirowany był męskimi rajstopami lub bryczesami. Te drugie przypominały znane nam obecnie “rybaczki”, które wiodły prym w latach 90-tych. Wiązane pod kolanem, rozszerzane spodnie uważano za eleganckie i były mocną inspiracją do  kompletów, zwanych później garniturami. Dopiero w latach 30-tych XX wieku, kiedy to Dietrich, uważana za ogromną gwiazdę i ikonę stylu, zaczęła nosić garnitury, świat spojrzał na ten krój przychylnym okiem. Jej odwaga do stylizacji zapoczątkowała kult, dzięki któremu projektanci zaczęli proponować zupełnie nowe, damskie kroje garniturów.

Teraz od kilku sezonów prym wiodą garnitury zarówno damskie, jak i męskie teraz w nasyconych mocno kolorach lub w czystej bieli. 

Kryzys może ograniczać producentów, nie powinien projektantów – mawiał Jerzy Antkowiak, który już w latach 80. projektował kolorowe garnitury z lnu.

Poniedziałek – Bumerang Modowy SMOKINGI/GARNITURY DAMSKIE

Moda zatacza krąg niczym bumerang, białe i kolorowe garnitury powróciły do mody ze zdwojoną siłą.

 

 

 

Gwiazdy i my już nosimy:

Nasze propozycje:

Rzepiarze!

Lime

ONA&ON w jednym ubraniu KOLOROWY GARNITUR, BLUZA I BUTY

ONA&ON w jednym ubraniu KOLOROWY GARNITUR, BLUZA I BUTY

Amarant

Różowa wieś

Poniedziałek – Bumerang Modowy SMOKINGI/GARNITURY DAMSKIE

A Wy nosicie kolorowe garnitury?
Anrika i szafa gra,

 

 

 

Ikona Mody-THELMA FURNESS

Thelma Furness, wicehrabina Furness 

Thelma Furness, wicehrabina Furness ( z domu Morgan , 23 sierpnia 1904 – 29 stycznia 1970), była kochanką króla Edwarda VIII , gdy był księciem Walii . Została zastąpiona w jego uczuciach przez Wallis Simpson, dla którego Edward abdykował i został księciem Windsoru . Była ciotką ze strony matki pisarki, projektantki mody i towarzyskiej Glorii Vanderbilt

Przez większość relacji Furness z księciem Walii była żoną brytyjskiego szlachcica Marmaduke Furness, pierwszego wicehrabiego Furness . Pobrali się w 1926 i rozwiedli się w 1933, rok przed zakończeniem związku Thelmy z księciem Walii.

Imię Furnessa wymawiano po hiszpańsku jako „TEL-ma”.

Urodzona w Lucernie w Szwajcarii , Thelma Morgan była córką Harry’ego Haysa Morgana Seniora, amerykańskiego dyplomaty, który był konsulem USA w Buenos Aires i Brukseli , oraz jego pół  Chilijki , pół-Irlandii-Amerykanki , Laura Delphine Kilpatrick. Pobrali się w 1893, rozwiedli się w 1927. 

Dziadek Morgan ze strony matki był generałem Unii , Hugh Judson Kilpatrick (1836-1881), który był również ministrem USA w Chile, a poprzez jej babkę ze strony matki, Luisę Fernandez de Valdivieso, która była siostrzenicą Crescente Errázuriz Valdivieso , arcybiskupa Santiago podobno była potomkiem hiszpańskiego królewskiego rodu Nawarry .

Thelma Morgan miała dwie siostry: Glorię (jej identyczną bliźniaczkę, matkę Glorii Vanderbilt , projektantki mody i artystki oraz matki prezentera prasowego Andersona Coopera ) i Laurę Consuelo Morgan (aka Tamar), która poślubiła kolejno trzech mężczyzn: hrabiego Jean de Maupas du Juglart ( francuski szlachcic ); Benjamin Thaw Jr. z Pittsburgha;  oraz Alfons B. Landa, prezes Colonial Airlines i wiceprzewodniczący komitetu finansowego Demokratycznego Komitetu Narodowego w 1948 roku. Thelma Morgan miała również brata, Harry’ego Haysa Morgana Jr. , który został dyplomatą, a następnie nieletnim Aktor hollywoodzki w takich filmach jakIrlandzka róża Abiego (1946) i Joanna d’Arc (1948). Jej przyrodnie rodzeństwo, z pierwszego małżeństwa jej ojca z Mary E. Edgerton, to Constance Morgan (1887-1892) i Gladys „Margaret” Morgan (1889-1958).

Przez bardzo krótki czas Furness była producentem filmowym i aktorką, po założeniu Thelma Morgan Pictures w 1923 roku. Jak powiedziała magazynowi Time : „Włączam Thelma Morgan Pictures, Inc., z kapitałem 100 000 dolarów i będę produkować duże, rozsądne i brzmią „specjalne”. Będę własną gwiazdą. Do tej pory moim głównym doświadczeniem były występy w lidze juniorów. Jej pierwszą główną rolą, w 1923 roku, była główna rola w filmie Afrodyta , wyprodukowanym przez jej własną firmę i nakręconym w Vitagraph Studios .

Furness określiła swoją wiodącą rolę w Afrodycie dla The New York Times jako „amerykańską dziewczynę wychowaną pod złowrogim wpływem starej Egipcjanki”. Zagrała także małe role w filmach Wrogowie kobiet (1923), produkcji Williama Randolpha Hearsta , w których obsadzie znaleźli się Lionel Barrymore i Clara Bow , Więc to jest małżeństwo? (1924) i Każda kobieta (1925).

Pierwszym mężem Morgana był James Vail Converse, wnuk Theodore’a N. Vail , byłego prezesa American Telephone and Telegraph Company (AT&T). Pobrali się w Waszyngtonie 16 lutego 1922 roku, kiedy miała 17 lat; Converse był starszy o około dziesięć lat i był już wcześniej żonaty. Rozwiedli się w Los Angeles , w Kalifornii, 10 kwietnia 1925. Przez to małżeństwo miała jednego pasierba, Jamesa Vail Converse Jr. (ur. 18 stycznia 1918), syna jej męża z pierwszego małżeństwa. Nadine Melbourne.

Po rozwodzie Morgan była podobno zaręczona z amerykańskim aktorem Richardem Bennettem , ojcem gwiazd hollywoodzkich gwiazd filmowych: Constance Bennett , Joan Bennett i Barbarą Bennett . 

Drugim mężem Morgan był Marmaduke Furness, 1. wicehrabia Furness (1883-1940), prezes Furness Shipping Company . Była jego drugą żoną. Pobrali się 27 czerwca 1926 r., a rozwiedli się w 1933 r. Mieli jednego syna, Williama Anthony’ego Furnessa, 2. wicehrabiego Furness , a jako była żona brytyjskiego szlachcica znana była jako Thelma, wicehrabina Furness. Przez to małżeństwo miała również pasierba, Christophera Furnessa i pasierbicę, Averilla Furness.

Furness po raz pierwszy spotkała księcia Walii na balu w Londonderry House w 1926 r., ale nie spotkali się ponownie aż do Leicestershire Agricultural Show w Leicester 14 czerwca 1929 r. Edward poprosił ją o kolację i spotykali się regularnie, dopóki nie dołączyła do niego na safari w Afryce Wschodniej na początku 1930 r., kiedy rozwinął się bliższy związek. Po powrocie Edwarda do Wielkiej Brytanii w kwietniu 1930 roku była jego regularną towarzyszką weekendową w nowo nabytym Fort Belvedere do stycznia 1934 roku. Gościła go również w swoim londyńskim domu, przy Elsworthy Road, Primrose Hill ., oraz wiejski dom Furness, Burrough Court w Leicestershire. 

10 stycznia 1931 r. w swoim wiejskim domu Burrough Court , niedaleko Melton Mowbray , Furness przedstawiła księcia swojej bliskiej przyjaciółce Wallisowi Simpsonowi i podczas wizyty u swojej siostry Glorii w Ameryce między styczniem a marcem 1934 r., została zastąpiona w uczuciu księcia przez Simpsona.  Reagując na chłód Edwarda później tego roku, wdała się w krótkotrwały romans z księciem Aly Khan.Otwarcie flirtowała z Khanem podczas swojej podróży powrotnej do Wielkiej Brytanii w marcu 1934 r., o czym doniesiono księciu Walii i szeroko omówiono ją w prasie brytyjskiej i amerykańskiej, w tym w magazynie plotkarskim Tatler. Podczas gdy Furness przebywała w USA z Aly Khan, Wallis Simpson przebywała w swoim domu w Mayfair, przy 22 Farm Street, i przyjmowała tam księcia Walii. 

Identyczną siostrą bliźniaczką Furnessa była Gloria Morgan Vanderbilt , która wyszła za mąż za Reginalda Vanderbilta i miała córkę, Glorię Vanderbilt . To czyni ją pra-ciotką ze strony matki CNN Andersona Coopera .

Furness i jej siostra Gloria napisały pamiętnik zatytułowany Double Exposure (1959), cytowany poniżej jako „Vanderbilt”. 

Furness zmarła w Nowym Jorku 29 stycznia 1970 r. Jak wspomina jej siostrzenica Gloria Vanderbilt : „Zginęła na Siedemdziesiątym Trzecim i Lexington w drodze do lekarza. W jej torbie był ten miniaturowy miś, którego książę Wales dał jej ją wiele lat wcześniej, kiedy przyjechała do mojej matki na rozprawie o opiekę nad dzieckiem, i była zużyta do granic możliwości”.

Furness została pochowana obok swojej siostry bliźniaczki, Glorii, na Cmentarzu Świętego Krzyża w Culver City w Kalifornii.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • modę na ciemno pomalowane usta,

  • książkę,

  • klika ról w filmach,

Zasady stylu Thelmy Furness:
1.Pomalowane na ciemno usta.
2.Falowane na gładko włosy.
3.Biżuteria i perły.
4.Elegancja.
5.Klasa.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

 

Ikona Mody-NINA RICCI

Maria Adélaïde Nielli znana wszystkim jako  Nina Ricci

Nina Ricci urodzona 14 stycznia 1883 roku w Turynie, francuska kreatorka mody pochodzenia włoskiego.

Nina od najmłodszych lat interesowała się modą. W 1895 roku mając zaledwie 12 lat, trafiła do pracowni krawieckiej. W tej pracowni zachwyciła się tworzeniem małych kapeluszy, ze wszystkiego co miała pod ręką. Po dwóch latach opuściła Monte Carlo i zamieszkałą w Paryżu, gdzie zaczęła pracować w pasmanterii siostry. Później zatrudniła się jako pomoc krawiecka w domu mody Bloch et Bakry. Szybko uczyła się krawiectwa, a w wieku 18 lat została już mistrzynią krawiectwa, a po czterech latach projektantką. Jako projektantka podjęła pracę w domu mody La Religieuse. Po krótkim czasie poznała swego przyszłego męża Luigiego Riccima, który był florenckim jubilerem. Z mężem miała tylko jednego syna Roberta, gdyż w 1905 roku została wdową. Wyszła za mąż po raz drugi w wieku 33 lat za Gastona Morela.

Nina pragnęła sukcesu i kariery, przez co cały czas poświęcała się pracy i doskonaleniu swoich umiejętności. W wieku 25 lat podjęła pracę w domu mody Raffin, gdzie została tam aż na ćwierć wieku. Pracowałaby może i dłużej, ale nastąpił kryzys na Wall Street oraz zmarł jej wspólnik. Wtedy z pomocą przyszedł jej syn Robert, który specjalizował się w reklamach. Nina wraz z synem założyli swój własny dom mody w 1932 roku w Paryżu. Robert w domu mody pełnił funkcję dyrektora handlowego. Na samym początku istnienia ich dom mody znajdował się w mieszkaniu Niny w Paryżu. Nina szybko pozyskała klientki i zyskała sławę, co ciekawe nie zależało im na arystokracji i gwiazdach, lecz na ubieraniu zwykłych mieszczanek.

Nina szybko zyskała popularność wśród mieszczanek oraz kobiet z prowincji, dzięki funkcjonalności swoich projektów bez zbędnych ekstrawagancji. Nina trafiła w odpowiednim czasie ze swoim stylem. Kobiety w tamtym czasie bardzo ceniły podkreślanie talii, co w swoich projektach oferowała Nina. Kobiety częściej wybierały kreacje Niny niż np. znanej wszystkim Elsy Schaiparelli. Niny kreacje były dużo tańsze, a też modne i idealnie skrojone. Nina projektowała kreacje na co dzień, jak i na wielkie bale. Miała wielkie zamiłowanie do bieli, była nawet określana mianem ,,białej damy”. Podczas sesji często pozowała w białych strojach. W 1936 roku w swojej kolekcji dodała cekiny. Ponadto oprócz ubrań tworzyła przepiękne nakrycia głowy, sama często nosiła turbany.

 

Wtorek – Ikona Stylu ELSA SCHIAPARELLI

Przed wojną dom mody Ricci przystąpił do Izby Syndykalnej Krawiectwa, a jej syn Robert został jego wiceprzewodniczącym. W 1939 r. wybuchła II wojna światowa, przez co wielu projektantów uciekło z Europy, np. Schiaparelli wyjechała do USA. Nina jednak pozostała i o dziwo nie zamknęła swojej pracowni. Wojska niemieckie chciały przenieść pracowników jej domu mody do Berlina lub Wiednia, gdzie znajdowały się niemieckie zakłady krawieckie. Robert Ricci przeciwstawił się i powiedział, że paryski haute couture musi pozostać w Paryżu. Udało się to dokonać i jesienią 1940 roku ponownie Nina tworzyła. Przy pokazach musiała ograniczyć liczbę kolekcji do 75. W swych projektach nadal stawiała na praktyczność. Zaprojektowane spódnicę miały zmieniającą długość z krótkiej w dzień na dłuższą na wieczór. Rękawiczki zaś miały z boku specjalne kieszenie na bilety.

Po wojnie przyszedł czas na odbudowę państwa i branży modowej. Ninie brakowało pieniędzy, więc syn Robert wymyślił wystawę prezentującą francuski szyk. Pieniądze z biletów na wystawę i lalek w kreacjach paryskich projektantów przeznaczone były na wsparcie finansowe Francuzów. W wystawę zaangażowało się wiele osób, jak np. ilustratorka Eliane Bonabel wyrzeźbiła głowy laleczek, zaś malarze  Dignimont zadbał o scenografię. Wystawa przyciągnęła 100-tysięczną publiczność, a następnie trafiła do Londynu i Barcelony. Nina zaś została często zapraszana na bale.

Z czasem Nina zaczęła oddawać pracę młodszym. Jej syn nawiązał współpracę z Francoisem Crahayem, który w 1959 roku stworzył swoją autorską kolekcję. Przyciągnęła ona uwagę i zainteresowania wielu osób, nawet  Rose Kennedy i Claudię Cardinale. Wkrótce dom mody utworzył dział dodatków, a jego klientką była sama Jackie Kennedy – która zakupiła kwadratowe okulary. W 1963 roku z domu mody odszedł Crahay, a jego miejsce zajął Gerard Pipart. Nina Ricci zmarła w 1970 roku, a jej syn Robert w 1988 roku.  Ich dom  mody kupiła hiszpańska grupa Puig. Mimo że od kilkunastu lat projektują  tam osoby nie o nazwisku Ricci, starają się utrzymać styl Niny.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • ogrom modnych i praktycznych projektów,

  • perfumy Nina,

Zasady stylu Niny Ricci:

1. Wysoki kok.
2. Turbany lub nakrycia głowy.
3. Dużo biżuterii.
4. Białe ubrania.
5. Elegancja i klasa.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra

Bumerang Modowy- BOWLING BAG

Podczas pandemii trochę rozstaliśmy się z torebkami, za to w 2022 roku planujemy stawiać tylko na te praktyczne. Te do ręki, typu bowling, są na szczycie naszej listy życzeń. Jak donosi lyst.com, liczba ich wyszukiwań wzrosła w ostatnim czasie aż o 29 procent.

Projektantka Maria Grazia Chiuri wprowadziła do kolekcji Dior Resort 2022 nową linię torebek „Dior Vibe”, które – jak sugeruje nazwa – „łączą dziedzictwo Diora ze światem sportu, dodając każdej sylwetce więcej śmiałości”. Obowiązkowo trzeba tu też przypomnieć torbę ozdobioną monogramem domu mody, kultową Saddle bag, którą John Galliano przedstawił w sezonie jesień–zima 2001 – gratkę dla uwielbiających nostalgię klientów z pokolenia Z. I chociaż projekty Diora inspirowane stylem Y2K są niewątpliwie warte swojej wysokiej ceny, można też poświęcić odrobinę czasu i energii, by znaleźć podobną w wersji vintage.Jak praktyczna torba na kule do gry w kręgle zamieniła się w kultowy dodatek? Tę transformację zawdzięczamy Miuccii Pradzie, która po raz pierwszy zestawiła torebki do ręki z seksownymi, minimalistycznymi projektami ready-to-wear podczas pokazu kolekcji na wiosnę–lato 2000. „Bowling bags” pojawiły się też w latach 90. na wybiegach u Chanel. Zaprojektowane przez Karla Lagerfelda modele charakteryzowały się żywymi kolorami, takimi jak np. jaskrawy róż (podobną, pikowaną z 1955 roku można znaleźć na farfetch.com w sekcji Farfetch Second Life). Kilka torebek w tym kształcie stworzył też Marc Jacobs w czasie, gdy pełnił funkcję dyrektora kreatywnego Louis Vuitton (torebki Alma i Speedy).Kolejny odpowiednik torebki typu bowling to model Bolide od Hermès. Ten projekt sięga swoją historią początku poprzedniego stulecia. Gdy w pierwszej dekadzie XX wieku Emile-Maurice Hermès odwiedził Henry’ego Forda w Stanach Zjednoczonych, zainspirował się zamkiem błyskawicznym, który potem opatentował we Francji i wykorzystał go właśnie w torebce Bolide w 1923 roku. Nowy model Bolide kosztuje dziś około 33 tysięcy złotych a vintage prawie 10 tysięcy. Znowu najbardziej minimalistyczna wersja torebki bowling to nieco ponad 30-centymetrowy model od The Row.

Gwiazdy i my już je nosimy:

Nasze propozycje:

ONA&ON w jednym ubraniu KOLOROWY GARNITUR, BLUZA I BUTY

Amarant

ONA&ON w jednym ubraniu KOLOROWY GARNITUR, BLUZA I BUTY

A Wy nosicie bowling bag?
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-NINO CERRUTI

Nino Cerruti urodzony 25 stycznia 1930 roku, był włoskim biznesmenem i stylistą. W 1967 roku założył w Paryżu własny dom mody haute couture, Cerruti. Zarządzał włoską firmą rodzinną Lanificio Fratelli Cerruti, która została założona w 1881 roku przez jego dziadka.

Le célèbre styliste italien Nino Cerruti est décédé à l’âge de 91 ans. (photo non datée)

Cerruti urodził się w Biella we Włoszech 25 września 1930 roku. Został szefem rodzinnego biznesu wełnianego, po przedwczesnej śmierci ojca. Jego dziadek założył fabrykę włókienniczą w Biella w 1881 roku (Lanificio Fratelli Cerruti). Czerpiąc ze swojego doświadczenia w produkcji doskonałych tkanin, Cerruti odważył się na produkcję odzieży pod koniec 1950 roku. Jego pierwsza męska kolekcja, Hitman, została pokazana w 1957 roku i była uważana za rewolucję w męskiej odzieży w tym czasie. W latach 1964-1970 Giorgio Armani, który później założył własne imperium mody o tej samej nazwie w 1974 roku, pracował dla Cerruti w Hitman. Ostatecznie, w 1967 roku, uruchomiono linię odzieży męskiej Cerruti, a rok później kolekcję odzieży damskiej.

Pierwszy butik Cerruti został otwarty w 1967 roku na Place de la Madeleine w Paryżu, gdzie Cerruti przeniósł siedzibę firmy, aby być bliżej międzynarodowej stolicy mody. Produkcja tkanin pod nazwą Lanificio Fratelli Cerruti i wytwórnią Hitman pozostała we Włoszech. Cerruti, Lanificio Cerruti z Biella i Hitman, z siedzibą w Corsico, razem utworzyli Fratelli Cerruti, grupę Braci Cerruti.

Przez lata Cerruti oferowało odzież damską i męską, linię dyfuzyjną Cerruti 1881, luksusową kolekcję ready-to-wear o nazwie Cerruti ArteCerruti Jeans, kolekcję biznesową Cerruti Brothers dla mężczyzn i Cerruti 1881 Shapes na rynek azjatycki, a także zapachy i akcesoria . Później linie odzieży zostały przegrupowane pod nazwą “Cerruti 1881”. Cerruti słynie z klasycznych wełnianych garniturów i zawsze starało się sprostać codziennym wyzwaniom, przed którymi stanął jego właściciel.

W 1978 roku dom Cerruti wszedł w świat doskonałego zapachu z Nino Cerruti pour Homme, który wkrótce miał nastąpić Cerruti 1881 pour Homme w 1990 roku i Cerruti Image w 1998 roku, wśród innych zapachów.

 

W 1980 roku Cerruti rozpoczął współpracę z kinem. Od Bonnie i Clyde’aPretty Woman po Basic Instinct, marka Cerruti zaprojektowała ubrania dla aktorów takich jak Michael Douglas, Jack Nicholson, Tom Hanks, Bruce Willis, Sharon Stone, Julia Roberts, Robert Redford, Harrison Ford, Al Pacino i Jean Paul Belmondo. Pojawił się w następujących hollywoodzkich filmach: Holy Man (1998), Catwalk (1996) i Cannes Man (1996).

W 1994 roku Cerruti został oficjalnym projektantem Scuderia Ferrari. W 1996 roku mianował Narciso Rodrigueza, byłego projektanta Anne Klein, Calvina Kleina i TSE, dyrektorem kreatywnym Cerruti. W następnym roku zastąpił Rodrigueza Peterem Speliopoulosem, projektantem DKNY.

W październiku 2000 roku Cerruti sprzedał 51% swojej firmy włoskiej grupie przemysłowej Fin.Part. Niecały rok później grupa kupiła resztę firmy i zmusiła 71-letnią Nino Cerruti do opuszczenia jej, twierdząc, że różnice są nie do pogodzenia. “Istniał nieustanny konflikt interesów” powiedział później Cerruti. Dlatego kolekcja Wiosna Lato 2002 oznaczała koniec mody Cerruti zaprojektowanej przez Nino Cerruti.

Po odejściu w 2000 roku Cerruti skoncentrował się na rodzinnym młynie tekstylnym  Lanificio Fratelli Cerruti, który znajduje się w Biella. Nie zerwał wszystkich więzi z domem mody i zawsze uczestniczył w pokazach mody Cerruti, siedząc w pierwszym rzędzie.

Nagrody:

  • Muzeum Kostiumów w Bath Nagroda Dress of the Year, Anglia, 1978
  • Monachijski Tydzień Mody Nagroda, 1981
  • Nagroda Cutty Sark, 1982, 1988
  • Nagroda Pitti Uomo, Włochy, 1986

Cerruti zmarł z powodu powikłań operacji stawu biodrowego w Vercelli,
15 stycznia 2022 r., w wieku 91 lat.

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • projekty,

  • perfumy Cerutti,

Zasady stylu Nino Cerutti:
1. Zaczesane na gładko do tyłu włosy.
2.Elegancja i klasyka.
3. Biały kołnierzyk.

4. Szerokie krawaty.
5.
Garnitury.

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

 

Ikona Mody-AIMÉE DE HEEREN

Aimée Soto-Maior de Sá lub Aimée de Sotomayor znana wszystkim jako AIMÉE DE HEEREN

Aimée de Heeren właściwie Aimée Soto-Maior de Sá lub Aimée de Sotomayor urodzona. 3 sierpnia 1903, brazylijska agentka społeczna i tajnych służb, która trzymała Getulio Vargasa z dala od sojuszu z Niemcami podczas II wojny światowej. W 1996 roku znalazła się na Międzynarodowej Liście Najlepiej Ubranych w Galerii Sław. 

Była siostrą Very de Sá Sottomaior, która była żoną Johna Felixa Charlesa “Ivora” Bryce’a, Randala Plunketta, 19. barona Dunsany i sir Waltera Frederica Pretymana. Poprzez swoją siostrę jest ciotką 20. barona Dunsany. 

Aimée de Heeren urodziła się w Castro, Paraná. Była córką Genésio de Sá Soutomayora, nauczyciela szkolnego i Juliety Sampaio Quentel.

Pod koniec 1920 roku poznała amerykańskiego wynalazcę Thomasa Edisona. 

W 1930 roku przeniosła się do Rio de Janeiro, gdzie poślubiła Luísa Simõesa Lopesa, szefa sztabu prezydenta Getúlio Vargasa. Według plotek de Heeren była kochanką oficjalnie poślubionego prezydenta i mieszkała w Pałacu Catete,siedzibie prezydenta Brazylii. De Heeren nigdy nie przyznał się ani nie zaprzeczył, że jest jego kochanką.

Kilkadziesiąt lat po śmierci Vargasa w 1954 roku, jego tajny dziennik został opublikowany z wieloma odniesieniami do jego “bem-amada” (angielski: “ukochany”). Niektórzy historycy uważają, że “bem-amada” była Aimée de Heeren. 

W 1938 roku została wysłana do Francji, aby znaleźć informacje dla prezydenta Getulio Vargasa. Vargas został zaproszony do przyłączenia się do państw Osi. Zamaskowana jako “fashionistka” Aimée spotkała wielu ludzi ze społeczeństwa o francuskim, brytyjskim, a także niemieckim pochodzeniu. Wśród nich niemiecki prawnik i nazistowski opozycjonista Helmuth James Graf von Moltke, który przekazał jej poufne informacje o Niemczech. Dzięki tym informacjom wpłynęła na prezydenta Vargasa, aby uciec od sojuszu z Axis.

Była też przyjaciółką Coco Chanel, z którą była widziana na wielu przyjęciach, w tym na dwóch imprezach Circus Bal podanych przez Elsie de Wolfe.  Chanel i Aimée de Heeren pozostały bliskimi przyjaciółmi, szczególnie pod koniec życia Chanel. 

Według amerykańskiej redaktorki Vogue’ Bettiny Ballard, Aimée de Heeren, w tym czasie nazywana Aimée Lopez lub Aimée Lopez de Sotto Major, wywarła ogromny wpływ na francuskie społeczeństwo.

Szczególnie pamiętam sezon, kiedy Aimee została lwia w Paryżu. Była taka ładna, tak naprawdę miła, nosiła ze sobą wesołość jak fanka i prawie została zjedzona żywcem. Zawieszona na diamentach, została zepchnięta z przymiarek na bale, nigdy nie pozwoliła na chwilę na prywatny podbój, ponieważ każda gospodyni potrzebowała jej na imprezie, aby udowodnić, że może narysować lwicę sezonu. Aimee chciała po prostu tańczyć, flirtować i dobrze się bawić. Nie tego oczekiwał od niej Paryż.

— Bettina Ballard

Była stałą bywalczynią 5-gwiazdkowego Hôtel Meurice w Paryżu.

Z powodu nazistowskiej okupacji Francji została zmuszona do emigracji do USA, gdzie spotkała się z Josephem P. Kennedym Jr, najstarszym z braci Kennedych, w którym zakochała się podczas pobytu w Europie.  Jej przyjaźń z rodziną Kennedych trwała aż do śmierci. Później wyszła za mąż za hiszpańsko-amerykańskiego Rodmana Arturo Heerena,wnuka Antonio Heerena, 1. hrabiego Heereni prawnuka Johna Wanamakera, założyciela domów towarowych Wanamaker. Mieli domy w Paryżu, Nowym Jorku, Palm Beach, na Florydzie i w Biarritz,ale nigdy nie pozostali w jednym miejscu zbyt długo. Para miała jedną córkę: Cristinę Heeren y Sá de Sotomayor, 5. hrabinę Heeren.

Kilka razy de Heeren znalazła się na liście najlepiej ubranych kobiet na świecie, a wydanie magazynu Time z 1941 roku umieściło ją na liście “Dziesięciu najlepiej ubranych kobiet na świecie”. Była wspominana w magazynach takich jak Vogue.

Przez dziesięciolecia była zapraszana na wiele głośnych ślubów i wydarzeń członków rodziny królewskiej oraz elity politycznej i hollywoodzkiej, w tym:

  • Ślub szacha Iranu z Sorayą Esfandiary Bakhtiari (12 lutego 1951)
  • Gość w Charles de Beistegui Le Bal oriental w Palazzo Labia w Wenecji (3 września 1951)
  • Koronacja królowej Elżbiety II (2 czerwca 1953)
  • Ślub Johna F. Kennedy’ego i Jacqueline Bouvier Kennedy Onassis (12 września 1953)
  • Ślub Grace Kelly z księciem Monako Rainierem (19 kwietnia 1956)
  • Ceremonia inauguracji prezydenta Johna F. Kennedy’ego (20 stycznia 1961)
  • Gość w Baron Alexis de Redé’sOriental Bal at Hôtel Lambert (5 grudnia 1969)
  • Ceremonia inauguracji prezydenta Ronalda Reagana (20 stycznia 1981)
  • Ślub Karola, księcia Walii i Lady Diany Spencer (29 lipca 1981)

Była również zapraszana na różne przyjęcia państwowe w Pałacu Elizejskim przez Vincenta Auriola, Charlesa de Gaulle’a, Claude’a Pompidou, François Mitterranda i Jacques’a Chiraca oraz liczne gale w Paryżu i Wersalu barona Alexisa de Redé, w tym w hotelu Lambert i Pałacu Wersalskim.

Według książki telefonicznej Biarritz, dopóki nie skończyła 102 lat, codziennie pływała po Atlantyku podczas pobytu w mieście. 

Brała udział w kursach online w Crèmerie de Paris. Zaowocowało to powstaniem brazylijskich Białych Stron.  W 2005 roku, w wieku 102 lat, pojechała do Belgradu, aby wziąć udział w 60. urodzinach księcia Aleksandra Jugosławii,w Białym Pałacu. Zmarła 13 września 2006 roku w Nowym Jorku w wieku 103 lat.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • inspirujący styl,

Zasady stylu Aimée de Heeren:
1. Bujne uniesione od nasady włosy.
2.Minimalistyczny makijaż.
3. Ozdobne futra i etole.

4. Wyrazista biżuteria.
5.Klasyczne stroje.



Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

 

Ikona Mody-FULCO DI VERDURA

FULCO DI VERDURA

Fulco di Verdura włoski jubiler. Jego kariera rozpoczęła się od wprowadzenia do projektantki Gabrielle “Coco” Chanel przez kompozytora Cole’a Portera. Otworzył własny salon jubilerski, który nazwał Verdura w 1939 roku. 

Był ostatnim, który nosił nieistniejący już sycylijski tytuł księcia Verdury, a jego kuzynem był wybitny sycylijski książę, Giuseppe Tomasi di Lampedusa, autor słynnej powieści Lampart. Biografia Fulco di Verdura została opublikowana
przez Thames & Hudson, autorstwa Patricii Corbett. 

Urodzony w 1898 roku w Palermo we Włoszech, Fulco di Verdura dorastał w arystokratycznym otoczeniu w dużej mierze niezmienionym od 1700 roku.
We wczesnych latach rozwinął żywą wyobraźnię, dzikie poczucie humoru i miłość do zwierząt, które później wpłynęły na jego projekty biżuterii. 

Fulco uzyskał tytuł księcia, gdy w sierpniu 1923 roku zmarł jego ojciec. Dzięki temu mógł swobodnie przemieszczać się tam, gdzie mu się podobało. Był ograniczony tylko finansowo. Szukał zawodu, który pasowałby do niego i który zapewniłby mu dobry byt, by mieć na swój styl życia.   

Spotkanie w 1919 roku było przełomowym w życiu Fulco. W tym samym roku spotkał Lindę i Cole’a Porterów – dwóch jego wczesnych i największych zwolenników – w Palermo.  Sześć lat później, podczas przyjęcia zorganizowanego przez Tragarzy w Wenecji, Linda przedstawiła Fulco Gabrielle “Coco” Chanel, która zatrudniła Fulco jako projektanta tekstyliów w 1927 roku. Szybko odkrywając jego talenty. Chanel poprosiła go o odświeżenie biżuterii, którą otrzymała od byłych kochanków, w tym Bendora, księcia Westminsteru i rosyjskiego wielkiego księcia Dymitrego.  Pod wrażeniem jego pracy, Chanel rozpoczęła ośmioletnią współpracę, czyniąc go głównym projektantem biżuterii Chanel. 

Niedługo po tym, jak Fulco rozpoczął pracę dla Chanel, stworzył jej kultowe już maltańskie mankiety krzyżowe, ustawiając złoty krzyż ozdobiony jasnymi kaboszonami w białej emalii.  Rok później butiki Chanel sprzedały biżuterię kostiumową wzorowaną na mankietach stworzonych przez Fulco. Mankiety te uważane są za znak rozpoznawczy marki Verdura i są wielokrotnie kopiowane.

Fulco opuścił Chanel w 1934 roku, aby wyruszyć do Stanów Zjednoczonych z baronem Nicolasem de Gunzburg i księżniczką Natalią Pavlovną Paley.  Pojechał najpierw do Hollywood, a później do Nowego Jorku, gdzie Diana Vreeland, klientka Chanel, przedstawiła Fulco jubilerowi Paulowi Flato. Fulco dołączył do zespołu projektowego Flato w pełnym wymiarze godzin, gdy Flato otworzył butik w Hollywood. “Verdura for Flato” stała się znakiem rozpoznawczym podziwianym zarówno przez towarzyskich na Wschodnim Wybrzeżu, jak i członków rodziny królewskiej na srebrnym ekranie na zachodzie. 

Fulco zaczął pracę na własną rękę w 1939 roku, otwierając mały salon o nazwie Verdura w Nowym Jorku przy 712 Fifth Avenue przy finansowym wsparciu Cole’a Portera i Vincenta Astora. Jego główną inspiracją było dzieciństwo na Sycylii.  Jego miłość do sztuki rozpoczęła się, gdy dowiedział się o renesansie w ilustrowanej książce o Rafaelu.  W projektach, które wykonał dla Verdury, wykorzystywał motywy natury, tworząc broszki, które wyglądały jak liście wykonane z kolorowych cyrkonów, granat wykonany z nasion rubinu, złoty kolba kukurydzy wykonana z czarnych ziaren pereł i karczoch wykonany ze szmaragdowych płatków. 

W 1941 roku Fulco współpracował z Salvadorem Dalí nad nową kolekcją biżuterii. Również w tym samym roku zaprojektował dla Cole’a Portera zatrzaski do mankietów “Night and Day”, które zostały zainspirowane tekstem przeboju i od tego czasu stały się charakterystycznymi utworami Verdury.  Porter w zamian uwiecznił nazwisko Fulco w piosence “Farming” z programu Let’s Face It!z 1941 roku: “Liz Whitney ma na swoim koszu obornika klips zaprojektowany przez księcia Verdury”. 

Perfekcjonista, Fulco spędzał dni rysując precyzyjne szkice projektowe, określając materiały, rozmiar i kolor. Joseph Alfano, partner biznesowy Fulco był odpowiedzialny za zachowanie znacznej części szkiców Fulco, które obecnie składają się na archiwum Verdura i w przeciwnym razie zostałyby zniszczone, ratując przeoczone strony w szkicownikach, skrawki pozostawione na podłodze i arkusze wyrzucone do koszy na śmieci. 

Według brytyjskiego dekoratora wnętrz Nicholasa Haslama, Fulco był miłośnikiem Simona Fleeta Harry’ego Carnesa. Simon pracował jako aktor i projektant. Fulco później poznał Toma Parra, dekoratora wnętrz, który był przyjacielem i partnerem biznesowym Davida Nightingale Hicksa, a później szefem Colefax i Fowler. Pozostali razem aż do śmierci Fulco. 

W 1973 roku Fulco sprzedał swoje udziały w swojej firmie Alfano i przeszedł na emeryturę do Londynu, gdzie kontynuował szkicowanie i malowanie aż do śmierci 15 sierpnia w 1978 roku. »Nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci, wraz z nim wymarła rodzina Santostefano della Cerda. Zaaranżował sprowadzenie prochów do Palermo po jego śmierci i przechowywane są w ich rodzinnym grobowcu na cmentarzu Sant’Orsola.

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • słynne maltańskie mankiety krzyżowe Chanel,

  • piękną biżuterię,

Zasady stylu Fulco di Verdura:
1. Włosy zaczesane na gładko.
2. Dwurzędowe marynarki.
3. Dizajnerskie muszki.
4. Eleganckie ubrania.
5. Męska biżuteria.

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-HéLèNE GORDON-LAZAREFF

Hélène Gordon-Lazareff 

Hélène Gordon-Lazareff urodzona 21 września 1909. 
Francuska dziennikarka pochodzenia rosyjsko-żydowskiego, która założyła magazyn ,,Elle” w 1945 roku. Była żoną Pierre’a Lazareffa , założyciela gazety France-Soir . Miała dwie córki, Michèle Lazareff-Rosier z pierwszego małżeństwa i Ninę Lazareff z drugiego małżeństwa z Pierre’em. 

Urodzona w Rosji Hélène Gordon-Lazareff uciekła do Francji tuż przed rewolucją bolszewicką. Studiowała etnografię na Sorbonie . Karierę dziennikarską rozpoczęła w latach 30., pisząc  dla dzieci dla France-Soir pod nazwą
„Tante Juliette”. 
Później poślubiła właściciela gazety, Pierre’a Lazareffa w 1938 roku. 
Z mężem wyjechała z Paryża do Nowego Jorku po wybuchu II wojny światowej. Gordon-Lazareff łatwo integrowała się z dziennikarzami w Nowym Jorku dzięki doskonałej angielszczyźnie. Została redaktorką  damskiej edycji ,,New York Times” kolejno przeszła do ,,Harper Bazaar”
W 1944 roku wróciła do Paryża, kilka tygodni po wyzwoleniu miasta.
Postanowiła założyć własny magazyn o modzie wykorzystując  doświadczenie zdobyte w amerykańskich magazynach.  Rok później w październiku ukazał 
się pierwszy numer magazynu ,,Elle”. Po roku, gdy Gordon-Lazareff poważnie zachorowała, wynajęto dziennikarkę Françoise Giroud, która miała objąć stanowisko redaktora naczelnego magazynu. W Profession Journalist Françoise Giroud opisuje Gordon-Lazareff jako „genialną, młodą kobietę”.
Zmarła 16 lutego 1988 w wieku 79 lat.

fot. wyszukiwarka google,
treści wikipedia

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • magazyn modowy ,,Elle”,

 

 

Zasady stylu Hélène Gordon-Lazareff :
1. Fryzura na kacapkę uniesiona od nasady.
2. Bardzo minimalistyczny makijaż no make up.
3. Tweedowe pudełkowe garsonki.
4. Apaszki zawiązane pod szyją.
5. Sznur pereł.

 

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-TRUMAN CAPOTE

 Truman Streckfus Persons znany wszystkim jako Truman Garcia Capote

Truman Garcia Capote urodzony 30 września 1924 w Nowym Orleanie, amerykański pisarz i scenarzysta. Dzieciństwo swe spędził w Luizjanie, Alabamie
i Missisipi. Tuż po ukończeniu szkoły średniej przez jakiś czas pracował jako goniec w redakcji tygodnika The New Yorker, gdzie nawiązywał pierwsze kontakty literackie. Szczerze przyznawał się do swojej homoseksualności. Był w związku
z Newtonem Arvinem, profesorem literatury College’u im. Smitha.

Zadebiutował jako nowelista zbiorem Zatrzaśnij ostatnie drzwi (1943, Shut the Final Door), po którym wydał jeszcze kilka tomów opowiadań wyróżniających się subtelnością psychologicznego rysunku postaci, ulotnością nastroju i wdziękiem stylistycznym, ale uznaną pozycję literacką zdobył dzięki dwóm powieściom – Inne głosy, inne ściany (1948, Other Voices, Other Rooms), zawierające wyraźne pierwiastki autobiograficzne opowieści o dojrzewaniu uczuciowym młodego chłopca, i Harfa traw (1951, The Grass Harp), której bohaterowie uciekają w dzieciństwo, chroniąc się w ten sposób przed okrucieństwem „normalnego” życia, i rezydują gromadnie w rozrosłym drzewie.

Takie przesłania zawiera także, opowiadanie Śniadanie u Tiffany’ego (1958, Breakfast at Tiffany’s), portretujące młodą dziewczynę, która nie chce stabilizacji i nawet na wizytówce umieszcza informację, że znajduje się permanentnie „w podróży”.

Ostatnia z szeroko znanych powieści Capote’a ,,Z zimną krwią”(1966, In Cold Blood), utrzymana jest w zupełnie innym charakterze i napisana inną techniką. Jest to swoista „powieść dokumentalna”, drobiazgowo rekonstruująca szczegóły krwawej zbrodni, popełnionej przez dwóch recydywistów na czteroosobowej rodzinie farmerskiej z miasteczka Holcomb, a kolejno przedstawia  szczegółowo przebieg procesu i zachowanie się zabójców przed wyrokiem i po nim, aż po sam dzień egzekucji.

Najbardziej oryginalne utwory Capote’a z pierwszego okresu twórczości nie znalazły naśladowców, lecz powieść Z zimną krwią dała na swój sposób początek fali „powieści dokumentalnych”, które ze szczególnym zapałem uprawiać zaczął Mailer. Po ogromnym międzynarodowym sukcesie ,,Z zimną krwią” w twórczości Capote’a nastąpiło swoiste „zawirowanie”.

Przez laty pracował nad zamierzoną na proustowską skalę powieścią ,,Answered Prayers”, której nigdy nie ukończył (duży jej fragment ukazał się za życia autora
w jednym z czasopism). Zachowane trzy rozdziały wydano w 1987, z podtytułem ,,The Unfinished Novel” (Wysłuchane modły. Powieść nieukończona),
w opracowaniu M. Foksa. Powieść, o wyraźnie autobiograficznym charakterze, ukazująca nowojorskie środowisko artystyczne razem z jego międzynarodowymi koneksjami, wywołała kontrowersje z powodu agresywnych i drastycznych charakterystyk wielu luminarzy amerykańskiego życia artystycznego
i intelektualnego.

Podczas nauki w Trinity School, w Nowym Jorku Capote w teście inteligencji uzyskał wynik 215 punktów.

Pisarz w 94 procentach zapamiętywał dosłowną treść wszystkich rozmów, które przeprowadzał. Ta właśnie umiejętność ułatwiła mu  napisanie powieści
,,Z zimną krwią”.

Zmarł w wieku niecałych 60 lat, w domu swej starej przyjaciółki Joanne Carson. Przyczyną śmierci była choroba wątroby, która była spowodowana alkoholizmem w ostatnich latach pisarza. 

W 1976, w filmie ,,Zabity na śmierć”, wystąpił jako milioner Lionel Twain.

W 2005 Bennett Miller wyreżyserował film pod tytułem Capote, który ukazuje okres życia pisarza podczas pisania książki ,,Z zimną krwią”. Pisarza Capote zagrał Philip Seymour Hoffman. Film zyskał pozytywne opinie krytyków filmowych i otrzymał wiele prestiżowych nagród i nominacji.

W 2006 powstał film ,,Bez skrupułów” w reżyserii Douglasa McGratha, który pokazuje także, okres z życia Trumana, w którym pracował nad książką
,,Z zimną krwią”. W rolę Capote’a  tym razem wcielił się Toby Jones. Film głównie pokazuje relacje między Trumanem Capote’em, a oskarżonym o morderstwo, na podstawie którego powstała powieść, Perrym Smithem.

Twórczość

  • Letnia przeprawa (Summer Crossing), (pierwsza powieść, wydana dopiero w 2005)
  • Inne głosy, inne ściany (Other Voices, Other Rooms), (powieść, 1948)
  • Drzewo nocy i inne opowieści, w Polsce wydane pod tytułem Miriam (A Tree of Night and Other Stories) (1949)
  • Harfa traw (The Grass Harp) (sztuka, 1951)
  • House of Flowers (musical, 1954)
  • The Muses Are Heard (reportaż, 1956)
  • Śniadanie u Tiffany’ego (Breakfast at Tiffany’s) (powieść, 1958)
  • Z zimną krwią (In Cold Blood) (powieść, 1966)
  • A Christmas Memory (pamiętniki, 1966)
  • Muzyka dla kameleonów (Music for Chameleons) (opowiadania, 1980)
  • Wysłuchane modlitwy. Powieść nieukończona (Answered Prayers: The Unfinished Novel) (1986)
  • Psy szczekają (The Dogs Bark) (opowiadania, 1982)

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • szereg inspirujących filmów i powieści,

Zasady Stylu Trumana Capote:
1. Grzywka zaczesana na bok.
2.Okulary z zaokrąglonymi oprawkami.
3.Elegnackie garnitury.
4. Aksamitne muszki.
5.Szerokie spodnie

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,