Ikona Mody-JEANNE PAQUIN

Jeanne Paquin urodzona w 1969 roku czołowa francuska projektantka mody. Pierwsza kobieta, która zaczęła szyć haute couture oraz jedna z pionierek nowoczesnej mody tamtych lat.

Jeanne już jako młoda nastolatka została wysłana do pracy i szkolona była jako krawcowa w Rouff paryskim domu mody założonym w 1884 roku i położonym przy Boulevard Haussmann. Szybko awansowała na kierowniczkę szwalni. W 1981 roku poślubiła Isidore René Jacob, znanego jako Paquin. Był on właścicielem Paquin Lalanne, domu mody, który początkował jako sklep z odzieżą męską w latach 40. XIX wieku. Jako małżeństwo zmienili nazwę firmy na Paquin i zaczęli budować biznes.

W 1891 roku Jeanne wraz z mężem Isidore Paquin otworzyli Maison de Couture przy 3 Rue de la Paix w Paryżu, naprzeciwko słynnego House of Worth.

Ikona Mody-CHARLES FREDRICK WORTH

 Jeanne projektowała, a Isidore prowadził firmę. Na początku Jeanne wybierała tylko pastelowe tkaniny, aż przeszła do intensywniejszych kolorów tj. czerń i jej charakterystyczna czerwień. Czerń w tamtym czasie była kolorem tylko żałobnym, a projektantka uczyniła go modnym. Łączyła czarny z jaskrawo kolorowym podszewkami i haftowanym wykończeniem. Jej projekty nie mogły krępować sylwetki! Jej elegancki i wygodny strój to fason z podniesionym stanem. Były to dwuczęściowe suknie: spódnica z przedłużeniem z tyłu w tren, do tego żakiet czy bolerko. Klientki chętnie kupowały jej klasyczne etole czy mufki. Inspirowała się strojami z antyku greckiego. Jej odcięte pod biustem suknie, które popularyzowała na początku XX wieku miały odniesienie do okresu empire i dyrektoriatu. Projektowała też nowoczesne stroje tj. płaszcze i szlafroki, które cieszyły się wielką popularnością. Sławna była z żywych kolorów uwielbiała połączenie czerni z czerwienią. Połączenie to w ubiorze promowała zwłaszcza w okresie po śmierci swojego męża w 1907 roku.

 

Jeanne Paquin była pierwszą couturier, która wysłała znane osoby w swoje kreacje na imprezy tj. opery i wyścigi konne, w celach reklamowych.  Po pewnym czasie sama zaczęła organizować swoje pokazy mody. Na których nie zabrakło tańca baletnic w jej strojach. Była nie tylko wizjonerką i kreatorką, ale miała i zmysł do biznesu, dzięki czemu jej dom mody stał się jeszcze bardziej rozpoznawalny od samego Wortha! Dla ludzi ściągających jej pomysły była bardzo mściwa i wytaczała sprawy sądowe innym marką i dziennikarzom, którzy ukazywali zdjęcia jej projektów, zanim odbył się pokaz. Paquin często współpracowała z ilustratorami i architektami, tj. Léon Bakst, George Barbier, Robert Mallet-Stevens i Louis Süe, którzy pomagali jej w projektowaniu biżuterii, dodatków i strojów scenicznych oraz ilustrowali jej projekty. Gdy inne dom mody odrzuciły współpracę z teatrem, ona jako jedyna współpracowała z teatrem. W 1913 roku reporter z New York Times określił Jeanne jako „najbardziej komercyjnego artystę na świecie”. Jej działalność wyszła poza Francję. W 1896 roku otworzyła swój dom mody The House of Paquin w Londynie. W londyńskim butiku zatrudniono młodą Madeleine Vionnet.

Ikona Mody-MADELEINE VIONETT

 W 1912 roku wraz z przyrodnim bratem otworzyła salon Paquin-Joire w Nowym Jorku przy słynnej Fith Avenue. Następne były dom w Buenos Aires i Madryt.

W 1900 roku Jeanna przyłączyła do zorganizowania Wystawy Uniwersalnej i wybrano ją na przewodniczącą Sekcji Mody. Jej projekty znalazły się  na wystawie, a projektantka sama stworzyła własnego manekina na wystawę. W 1907 roku zmarł jej ukochany mąż Isidore Paquin w wieku 45 lat i pozostawił Jeanne wdową w wieku 38 lat. W uroczystościach pogrzebowych wzięło udział ponad 2 tyś osób. Projektantka po śmierci męża chodziła ubrana głównie w czarno białe kreacje. W 1912 roku wraz z przyrodnim bratem otworzyli  Paquin-Joire na Fifth Avenue w Nowym Jorku. W tym samym roku Jeanne podpisała wyłączną umowę ilustracyjną z La Gazette du Bon Ton. W La Gazette du Bon Ton wystąpiło sześciu innych wiodących wtedy paryskich projektantów – Louise Chéruit , Georges Doeuillet , Jacques Doucet, Paul Poiret, Redfern & Sons oraz House of Worth. W 1913 roku Jeanne  przyjęła prestiżowy francuski Legion d’Honneur w uznaniu za jej wkład gospodarczy w kraju. Była pierwszą projektantką, która otrzymała ten zaszczyt. Rok później Jeanne odbyła tournée po Stanach Zjednoczonych. Za pięć dolarów uczestnicy mogli oglądać najnowsze projekty The House of Paquin. Mimo wysokiej ceny biletów wystawy szybko się wyprzedawały. 

 

W czasie  I wojny światowej Jeanne pełniła funkcję prezesa Chambre Syndicale de la Couture. Była pierwszą kobietą, która pełniła funkcję prezesa syndykatu pracodawców we Francji. W szczytowym momencie Dom Paquina był tak dobrze znany, że Edith Wharton wspomniała o nazwie firmy w Domu Mirtha. W czasach, gdy inne domy mody zatrudniały od 50 do 400 pracowników, Dom Paquin zatrudniał do 2000 osób na szczycie. Wśród klientów Paquin znajdowały się: Królowe Hiszpanii, Belgii i Portugalii. 

 Jeanne Paquin przeszła na emeryturę w 1920 roku, swoje obowiązki przekazała swojej asystentce Madeleine Wallis. Asystentka Wallis pozostała projektantką domu dla Paquin do 1936 roku, w którym zmarła Jeanne Paquin. W latach 1936–1946 hiszpańska projektantka Ana de Pombo, asystentka Wallisa, pozostała projektantką domów. W 1941 roku De Pombo odeszła, a jej asystent Antonio del Castillo (1908–1984) objął stanowisko głównego projektanta. W 1945 roku del Castillo opuścił Paquin, aby zostać projektantem Elizabeth Arden , a kolejno został głównym projektantem domu Lanvin . Jego następcą został Colette Massignac, któremu powierzono zadanie utrzymania domu mody Paquin w latach powojennych, kiedy to nowi projektanci, tacy jak Christian Dior otrzymywali większą sławę. W 1949 roku baskijski projektant Lou Claverie został głównym projektantem w Paquin, do 1953 roku, kiedy zastąpił go młody amerykański projektant Alan Graham. Jednak powściągliwe projekty Grahama nie ożywiły marki Paquin, paryski dom został zamknięty 1 lipca 1956 r.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • wprowadzenie koloru czarnego do mody, wcześniej tylko jako kolor żałobny był noszony,

  • modę na mufki i etole,

  • suknie bogato zdobione z wysokim stanem i długim trenem,

Zasady stylu Jeanne Paquin:

1.Elegancja.
2. Grecko-antyczne suknie.
3. Fryzura spięta w wysokiego koka.
4. Ozdobne toczki na głowie.
5.Ozdobne rękawiczki.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Narciarsko-górsko-zimowe stylizacje

Do stworzenia tego postu poprosiła mnie jedna z czytelniczek, gdyż nie ma pomysłu jak ubrać się na wycieczkę w góry, tak aby było ciepło i modnie. Przygotowałam propozycje typowo na stok na narty, ale też te bardziej eleganckie na zwiedzanie miasta czy na wieczór przy kominku. W przygotowanych stylizacjach brałam pod uwagę przede wszystkim wygodę i ciepło, ale udało się też przemycić trendy! Wykorzystałam takie trendy jak total red, total color, ultra fiolet, łączenie wzorów czy sztuczne futra.
Zdradzę co spakować ze sobą na wyjazd, tak aby nawet  zwykły look przemienić na modny.
Zabierzcie ze sobą: metaliczną puchówkę , winylowe spodnie, etole ze sztucznego futra, retro czapkę i kultowe już moonbootsy. Moonbootsy są rewelacyjne, bo nie dość, że modne to bardzo wygodne a co najważniejsze ciepłe i na pewno stopy nam w nich nie zmarzną! Ja osobiście tak pokochałam ten model obuwia, że nawet na co dzień po mieście w nich chodzę, nawet wykorzystałam je do stylizacji street style, która już w czwartek na blogu.
A teraz oglądajcie, inspirujcie się i piszcie, który look wybieracie na wyjazd w góry. Dla wszystkich tych, co wybierają się w góry życzę bezpiecznej podróży i udanego pobytu !

 
 
Do walizki spakujcie :
 
Sztuczną etole, najlepiej kolorową:
fot.mat.prasowe
 Retro czapkę :
fot.mat.prasowe
 Metaliczną puchówkę :
fot.mat.prasowe
Winylowe Spodnie:
fot.mat.prasowe
 
Moonbootsy :
fot.mat.prasowe
 
Miłego czytania i oglądania,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-DOVIMA

 
 
 Virginia Margaret Juba, także Dorothy Horan znana wszystkim jako Dovima
fot.mat.prasowe
 
 
Dovima, urodzona 11 grudnia 1927 w Nowym Jorku, zm. 3 maja 1990 w Forcie Lauderdale) – amerykańska modelka lat 50. XX wieku.
 W 1955 roku odkrył ją dla magazynu „Vogue” fotografik Irving Penn. Następnie współpracowała ściśle z fotografem mody Richardem Avedonem, autorem słynnej fotografii, do której pozowała w Paryżu w sierpniu 1955 roku w czarnej wieczorowej sukni zaprojektowanej dla Christiana Diora przez jego nowego asystenta Yves’a Saint-Laurenta.
 
fot.mat.prasowe
fot.mat.praasowe
 
To dzięki Dovimie  znany powszechnie stał się termin supermodelka, a Ona stała się najlepiej płatną modelką tamtych czasów. Miała też aktorskie osiągnięcia w roku 1957 zagrała arystokratycznie wyglądającą piękność Marion w ,,Funny Face ” u boku samej Audrey Hepburn i Fredem Astairem. 
Prywatnie  z drugim mężem Alanem Murraya’em miała córkę Alison, którą urodziła się 14 lipca 1958 w Nowym Jorku na Manhattanie.
Zmarła na raka wątrobowo – komórkowego 3 maja 1990 w wieku 62 lat.
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
 
fot.mat.prasowe
 
My kobiety zawdzięczamy jej:
  • modę na eleganckie kapelusze,
fot.mat.prasowe
  • modę na rękawiczki,
fot.mat.prasowe
  • podkreślanie i eksponowanie talii,
fot.mat.prasowe
  •  noszenie etolii,
fot.mat.prasowe
  • modę na na biżuterie z cyrkoniami,
fot.mat.prasowe
 
Zasady Stylu Dovimy:
 
1. Elegancja i Szyk.
2. . Perfekcyjny makijaż i fryzura.
3. Mocno wyeksponowana talia
4. Eleganckie rękawiczki.
5. Duża dawka biżuterii z cyrkoniami.
 
fot.mat.prasowe
Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-JOAN CRAWFORD

Luccille Fay LeSueur znana wszystkim jako Joan Crawford.
fot.mat.prasowe
 
 
Joan Crawford,  amerykańska aktorka kinowa i telewizyjna a także tancerka. W 1999 r. American Film Institute umieścił ją na dziesiątym miejscu na liście największych aktorek wszech czasów (The 50 Greatest American Screen Legends). Karierę zaczynała jako tancerka rewiowa na Broadwayu. W 1925 r. podpisała kontrakt z MGM i wkrótce została symbolem filmów o flapper. W latach 30. zasłynęła z ról kobiet, które ciężką pracą zdobywają sukces i miłość. U schyłku tej dekady jednak jej filmy przestały przynosić wysokie zyski. W połowie lat 40. aktorka powróciła do wysokiej formy, a w 1945 r. została laureatką Oscara za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą w Mildred Pierce. Była jeszcze dwukrotnie nominowana do tej nagrody za filmy noir Opętana i Sudden Fear. Zagrała w ponad 80 filmach, zarówno niemych jak i dźwiękowych, m.in. w Naszych roztańczonych córkachLudziach w hoteluKobietachHumoresce, Co się zdarzyło Baby Jane?. Najczęściej występowała u boku Clarka Gable’a (ośmiokrotnie). W połowie lat 70. wycofała się z życia publicznego. Była czterokrotnie zamężna. Adoptowała pięcioro dzieci z czego jedno zostało odebrane przez biologiczną matkę. Crawford wydziedziczyła dwoje dzieci, Christinę i Christophera. Aktorka była bohaterką kontrowersyjnych wspomnień autorstwa jej córki, Christiny, Mommie Dearest, na podstawie których powstał również film z Faye Dunaway.
 
fot.mat.prasowe
Crawford była w szkole z internatem, a że rodziny nie było stać na opłacenie czesnego, musiała wykonywać różne pracy m.in. zmywać i sprzątać w szkole. Ostatecznie związek Anny i Henry’ego rozpadł się, a dzieci wraz z matką z powodu trudnej sytuacji życiowej musiały zamieszkać na zapleczu pralni. W szkole świętej Agnieszki wystąpiła po raz pierwszy na scenie w przedstawieniu baletowym Miesiące roku. Po kilku latach musiała wybrać szkołę średnią i zapisała się do Akademii Rockingham, którą ukończyła w 1923 r. Wkrótce zaczęła pracować w domu towarowym i rozpoczęła edukację w Stephen College w Columbii, do którego po kilku miesiącach przestała uczęszczać. W owym czasie wygrywała konkursy taneczne w nocnych klubach i czekała na swoją szansę, aby zaistnieć w świecie showbiznesu.
 
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
Dzięki znajomościom z Katherine Emerine, u której występowała jako tancerka w objazdowej rewii, zdecydowała się wyruszyć do Chicago i tam pracowała jako tancerka, z gażą 25 dolarów tygodniowo. Przebywała w Oklahoma City i Detroit. Właśnie tam została zauważona przez producenta J.J. Schuberta, który zaproponował jej udział w nowym projekcie Innocent Eyes, który miał premierę w marcu 1924 r. w Winter Garden Theatre w Nowym Jorku. Wkrótce otrzymała podwyżkę i zarabiała 35 dolarów tygodniowo. Udane występy spowodowały, że Harry Rapf, producent z MGM, zaprosił ją na zdjęcia próbne. Boże Narodzenie spędziła w Kansas City z rodziną. Wówczas otrzymała telegram z informacją o propozycji 5-letniego kontraktu od wytwórni, z gwarancją zarobku 75 dolarów tygodniowo. Dnia 3 stycznia 1925 r. dotarła do Los Angeles i została zakwaterowana w Hotelu Washington. Dzięki pomocy gwiazdora kina niemego Williama Hainesa aktorka względnie szybko odnalazła się w nowym otoczeniu. W 1925 r. zagrała w sześciu filmach, ale w większości przypadków nie była wymieniana w napisach. W Lady of Night była dublerką Normy Shearer, w The Only Thing Jacka Conwaya była damą dworu, statystowała w The Circle i Wesołej wdowie, a bardziej znaczącą rolą była Bobby w Pretty Ladies. Wkrótce szef reklamy MGM stwierdził, że aktorka musi mieć zmienione nazwisko ponieważ LeSueur brzmi zbyt teatralnie, pasuje do królowej burleski, a ponadto mało kto wiedział jak poprawie wypowiedzieć nazwisko przez co LeSueur kojarzylo się ze słowem sewer (ściek po ang.). W wyniku konkursu przeprowadzonego w czasopiśmie filmowym Lucille LeSueur stała się Joan Crawford.
W 1926 r. Crawford w plebiscycie WAMPAS Baby Stars znalazła się na liście najbardziej perspektywicznych gwiazd filmowych. Pierwszym istotniejszym filmem w karierze aktorki był występ Demonie cyrku, a jej grę docenił m.in. The New York World. Występ w Naszych roztańczonych córkach potwierdził formę aktorki. Decydenci MGM uznali, że Crawford jest gotowa na współpracę z największymi męskimi gwiazdami kina niemego: Johnem Gilbertem, Ramonem Navarro.
fot.mat.prasowe
 
Aktorka nie miała własnych dzieci chociaż bardzo ich pragnęła. Na pewnym etapie kariery jednak poddała się zabiegom aborcji, a ponadto kilkukrotnie poroniła. W konsekwencji zdecydowała się na adopcję. Adoptowała pięcioro dzieci: Christinę, dwóch Christopherów, bliźniaczki Cathy i Cynthię. Przy czym pierwszy syn Christopher został, po blisko rocznym pobycie w domu Crawford, odebrany przez biologiczną matkę. Bliźniaczki po latach wspominały matkę jako troskliwą i czułą kobietę natomiast Christopher, a przede wszystkim Christina mieli negatywne zdanie o Crawford. W 1978 r. Christina napisała książkę Mommie Dearest, w której twierdziła, że Joan znęcała się fizycznie i psychicznie nad nią i jej bratem. Według Christiny „matka była alkoholiczką. I kochała tylko siebie. My byliśmy jej potrzebni do tego, by interesowały się nią media. Adoptowała nas dla rozgłosu”. Wiele osób bliskich Crawford m.in. jej osobista sekretarka Betty Barker, Van Johnson, Marlene Dietrich, Myrna Loy, Katharine Hepburn, a także Bette Davis nie dało wiary rewelacjom autorki książki. Jednakże Betty Hutton czy też Helen Hayes twierdziły, że były świadkami agresywnego zachowania Crawford.
fot.mat.prasowe
Dnia 10 maja 1977 r. Crawford zmarła w swoim apartamencie w Nowym Jorku. Przyczyną zgonu był zawał serca. Zgodnie z testamentem bliźniaczki Cindy i Cathy otrzymały 77,5 tys. dolarów, Betty Barker, przyjaciółka i sekretarka Crawford, otrzymała 35 tys. dolarów, a Christopher i Christina zostali wydziedziczeni z „powodów które są im dobrze znane”. Część pieniędzy została przekazana wielu organizacjom m.in. domowi opieki Motion Picture Home, który aktorka sama założyła, Amerykańskiemu Towarzystwu Walki z Rakiem, Stowarzyszeniu Dystrofii Mięśniowych, Amerykańskiemu Stowarzyszeniu Chorób Serca oraz Szkole dla Chłopców w Wiltwyck.
New York Times opublikował na pierwszej stronie liczący 2 tysiące słów nekrolog. Dnia 13 maja Jack Valenti, dyrektor generalny Motion Picture Association of America, poprosił o minutę ciszy we wszystkich studiach Hollywood. Tego samego dnia odbyła się prywatna ceremonia pogrzebu w której wzięła udział czwórka dzieci i 75 innych osób. Natomiast nabożeństwo żałobne miało miejsce w All Souls Unitarian Church, w którym wzięło udział 1,5 tys. osób. W czasie uroczystości przemawiali Anita Loss, Cliff Robertson, Geraldine Brooks, a zaśpiewała Pearl Bailey. 
 
My kobiety zawdzięczamy jej:
 
  • modę na wytworne nakrycia głowy,
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
  • modę na błyszczące,połyskujące,cekinowe ubrania,
 
fot.mat.prasowe
 
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe

 

fot.mat.prasowe
  • modę na noszenie etoli,
 
fot.mat.prasowe

 

fot.mat.prasowe

 

  • modę na długie suknie,
 
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe

 

  • modę na noszenie damskich kombinezonów,
 
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
fot.mat.prasowe
  • modę na długie rzęsy,
 
fot.mat.prasowe

Zasady stylu Joan Crawford:
 
1. Nieskazitelna fryzura i długie rzęsy.
2. Bogato zdobione nakrycia głowy
3. Błyszczące i połyskujące ubrania.
4.Długie suknie.
5.Szyk, noszalancja i wielka klasa.
 
Źródła i zdjęcia: wikipedia i google. 
 
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
 
 
 
fot.mat.prasowe