Anrikaiszafagra.pl - blog modowy

26 listopada, 201923 stycznia, 2023

Ikona Mody-JEANNE PAQUIN

Jeanne Paquin urodzona w 1969 roku czołowa francuska projektantka mody. Pierwsza kobieta, która zaczęła szyć haute couture oraz jedna z pionierek nowoczesnej mody tamtych lat.

Jeanne już jako młoda nastolatka została wysłana do pracy i szkolona była jako krawcowa w Rouff paryskim domu mody założonym w 1884 roku i położonym przy Boulevard Haussmann. Szybko awansowała na kierowniczkę szwalni. W 1981 roku poślubiła Isidore René Jacob, znanego jako Paquin. Był on właścicielem Paquin Lalanne, domu mody, który początkował jako sklep z odzieżą męską w latach 40. XIX wieku. Jako małżeństwo zmienili nazwę firmy na Paquin i zaczęli budować biznes.

W 1891 roku Jeanne wraz z mężem Isidore Paquin otworzyli Maison de Couture przy 3 Rue de la Paix w Paryżu, naprzeciwko słynnego House of Worth.

Ikona Mody-CHARLES FREDRICK WORTH

Jeanne projektowała, a Isidore prowadził firmę. Na początku Jeanne wybierała tylko pastelowe tkaniny, aż przeszła do intensywniejszych kolorów tj. czerń i jej charakterystyczna czerwień. Czerń w tamtym czasie była kolorem tylko żałobnym, a projektantka uczyniła go modnym. Łączyła czarny z jaskrawo kolorowym podszewkami i haftowanym wykończeniem. Jej projekty nie mogły krępować sylwetki! Jej elegancki i wygodny strój to fason z podniesionym stanem. Były to dwuczęściowe suknie: spódnica z przedłużeniem z tyłu w tren, do tego żakiet czy bolerko. Klientki chętnie kupowały jej klasyczne etole czy mufki. Inspirowała się strojami z antyku greckiego. Jej odcięte pod biustem suknie, które popularyzowała na początku XX wieku miały odniesienie do okresu empire i dyrektoriatu. Projektowała też nowoczesne stroje tj. płaszcze i szlafroki, które cieszyły się wielką popularnością. Sławna była z żywych kolorów uwielbiała połączenie czerni z czerwienią. Połączenie to w ubiorze promowała zwłaszcza w okresie po śmierci swojego męża w 1907 roku.

Jeanne Paquin była pierwszą couturier, która wysłała znane osoby w swoje kreacje na imprezy tj. opery i wyścigi konne, w celach reklamowych. Po pewnym czasie sama zaczęła organizować swoje pokazy mody. Na których nie zabrakło tańca baletnic w jej strojach. Była nie tylko wizjonerką i kreatorką, ale miała i zmysł do biznesu, dzięki czemu jej dom mody stał się jeszcze bardziej rozpoznawalny od samego Wortha! Dla ludzi ściągających jej pomysły była bardzo mściwa i wytaczała sprawy sądowe innym marką i dziennikarzom, którzy ukazywali zdjęcia jej projektów, zanim odbył się pokaz. Paquin często współpracowała z ilustratorami i architektami, tj. Léon Bakst, George Barbier, Robert Mallet-Stevens i Louis Süe, którzy pomagali jej w projektowaniu biżuterii, dodatków i strojów scenicznych oraz ilustrowali jej projekty. Gdy inne dom mody odrzuciły współpracę z teatrem, ona jako jedyna współpracowała z teatrem. W 1913 roku reporter z New York Times określił Jeanne jako „najbardziej komercyjnego artystę na świecie”. Jej działalność wyszła poza Francję. W 1896 roku otworzyła swój dom mody The House of Paquin w Londynie. W londyńskim butiku zatrudniono młodą Madeleine Vionnet.

Ikona Mody-MADELEINE VIONETT

W 1912 roku wraz z przyrodnim bratem otworzyła salon Paquin-Joire w Nowym Jorku przy słynnej Fith Avenue. Następne były dom w Buenos Aires i Madryt.

W 1900 roku Jeanna przyłączyła do zorganizowania Wystawy Uniwersalnej i wybrano ją na przewodniczącą Sekcji Mody. Jej projekty znalazły się na wystawie, a projektantka sama stworzyła własnego manekina na wystawę. W 1907 roku zmarł jej ukochany mąż Isidore Paquin w wieku 45 lat i pozostawił Jeanne wdową w wieku 38 lat. W uroczystościach pogrzebowych wzięło udział ponad 2 tyś osób. Projektantka po śmierci męża chodziła ubrana głównie w czarno białe kreacje. W 1912 roku wraz z przyrodnim bratem otworzyli Paquin-Joire na Fifth Avenue w Nowym Jorku. W tym samym roku Jeanne podpisała wyłączną umowę ilustracyjną z La Gazette du Bon Ton. W La Gazette du Bon Ton wystąpiło sześciu innych wiodących wtedy paryskich projektantów – Louise Chéruit , Georges Doeuillet , Jacques Doucet, Paul Poiret, Redfern & Sons oraz House of Worth. W 1913 roku Jeanne przyjęła prestiżowy francuski Legion d’Honneur w uznaniu za jej wkład gospodarczy w kraju. Była pierwszą projektantką, która otrzymała ten zaszczyt. Rok później Jeanne odbyła tournée po Stanach Zjednoczonych. Za pięć dolarów uczestnicy mogli oglądać najnowsze projekty The House of Paquin. Mimo wysokiej ceny biletów wystawy szybko się wyprzedawały.

W czasie I wojny światowej Jeanne pełniła funkcję prezesa Chambre Syndicale de la Couture. Była pierwszą kobietą, która pełniła funkcję prezesa syndykatu pracodawców we Francji. W szczytowym momencie Dom Paquina był tak dobrze znany, że Edith Wharton wspomniała o nazwie firmy w Domu Mirtha. W czasach, gdy inne domy mody zatrudniały od 50 do 400 pracowników, Dom Paquin zatrudniał do 2000 osób na szczycie. Wśród klientów Paquin znajdowały się: Królowe Hiszpanii, Belgii i Portugalii.

Jeanne Paquin przeszła na emeryturę w 1920 roku, swoje obowiązki przekazała swojej asystentce Madeleine Wallis. Asystentka Wallis pozostała projektantką domu dla Paquin do 1936 roku, w którym zmarła Jeanne Paquin. W latach 1936–1946 hiszpańska projektantka Ana de Pombo, asystentka Wallisa, pozostała projektantką domów. W 1941 roku De Pombo odeszła, a jej asystent Antonio del Castillo (1908–1984) objął stanowisko głównego projektanta. W 1945 roku del Castillo opuścił Paquin, aby zostać projektantem Elizabeth Arden , a kolejno został głównym projektantem domu Lanvin . Jego następcą został Colette Massignac, któremu powierzono zadanie utrzymania domu mody Paquin w latach powojennych, kiedy to nowi projektanci, tacy jak Christian Dior otrzymywali większą sławę. W 1949 roku baskijski projektant Lou Claverie został głównym projektantem w Paquin, do 1953 roku, kiedy zastąpił go młody amerykański projektant Alan Graham. Jednak powściągliwe projekty Grahama nie ożywiły marki Paquin, paryski dom został zamknięty 1 lipca 1956 r.

My kobiety zawdzięczamy jej:

wprowadzenie koloru czarnego do mody, wcześniej tylko jako kolor żałobny był noszony,

modę na mufki i etole,

suknie bogato zdobione z wysokim stanem i długim trenem,

Zasady stylu Jeanne Paquin:

1.Elegancja.
2. Grecko-antyczne suknie.
3. Fryzura spięta w wysokiego koka.
4. Ozdobne toczki na głowie.
5.Ozdobne rękawiczki.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

22 października, 201923 stycznia, 2023

Ikona Mody-PAUL POIRET

Paul Poiret

Paul Poiret przodujący francuski projektant mody, kreator i mistrz w pierwszych dwóch dekadach XX wieku. Założyciel własnego domu mody z krawiectwem haute couture. Jego osiągnięcia w modzie są porównywane ze spuścizną Picassa w sztuce XX wieku.

Poiret urodzony 20 kwietnia 1879 roku w biednej dzielnicy Paryża. Rodzice byli producentami parasoli i do tego samego przyuczali syna. Poiret już jako dziecko projektował, pewnego razu zabrał jedwabne skrawki materiałów od parasoli i uszył z nich ubranka dla lalek. Jako nastolatek Poiret zaniósł swoje szkice do wybitnej krawcowej Louise Chéruit, która kupiła od niego bardzo dużo szkiców jego autorstwa. Poiret sprzedawał swoje szkice do słynnych domów mody, do czasu, gdy został zatrudniony przez Jacquesa Douceta w 1896 roku. Jego pierwszym projektem była czerwona peleryna, która sprzedała się aż w 400 egzemplarzach. Następnie młody projektant przeniósł się do House of Worth, gdzie projektował praktyczne i wygodne sukienki. Jednak nowoczesność w jego projektach okazała się zbyt nonszalancka dla konserwatywnych klientek Wortha. Gdy Poiret podarował rosyjskiej księżniczce Bariatinsky płaszcz Konfucjusza z nowoczesnym kimonowym krojem, Worth wykrzyknął: „Co za horror! Kiedy są niskie osoby, które biegną za naszymi saniami i denerwują nas, mamy ich odcięliśmy głowy i włożyliśmy je do takich worków ”.

O Charles’ie Fredrick’u Worth przeczytacie w poniższym linku:

Ikona Mody-CHARLES FREDRICK WORTH

Poiret swój własny dom mody założył w 1903 roku i wyrobił markę dzięki kontrowersyjnemu płaszczo-kimono stworzonym specjalnie dla nieskalowanej, szczupłej sylwetki. Zaprojektował ekstrawaganckie oświetlenia w oknach okienne i organizował sensacyjne imprezy, aby zwrócić uwagę klientów na swoją pracę. Jego marketing i branding nie był porównywalny z żadnym innym francuskim. W 1905 roku poslubił Denise Boulet dziewczynę z prowincji. Denise była jego muzą i pierwowzorem La Garçonne. Miał z nią pięcioro potomstwa. W 1909 roku był już tak sławny, że Margot Asquith, żona brytyjskiego premiera HH Asquitha, zaprosiła go na Downing Street 10, aby zaprezentował jej swoje projekty. Cena jego projektów była dwa razy wyższa od rocznego wynagrodzenia sprzątaczki.

Dom Mody Poireta z czasem został poszerzony o dekoracje wnętrz i perfumy. W 1911 r. wprowadził zapach „Parfums de Rosine”, nazwany na cześć jego córki. Był pierwszym projektantem haute couture, który wprowadził na rynek charakterystyczny zapach. Choć londyńska projektantka Lucile poprzedziła go szeroką gamą perfum już od początku 1907 roku. W 1911 roku premiera perfum Poireta „Parfums de Rosine” odbyła się z ekstrawaganckim wieczorkiem w projektanta pałacowym domu, w którym uczestniczyła cała śmietanka paryskiego społeczeństwa i świata artystycznego. Poiret wydarzenie nazwał „la mille et deuxième nuit” (Tysiąc i druga noc).
Jego ogrody tego wieczoru były oświetlone latarniami i ozdobione ustawionymi namiotami i żywymi tropikalnymi ptakami. Żona Poireta sama zachwycała się złotą klatką. Poiret obdarował każdego gościa butelką swojego zapachu. Strategią marketingową Poireta były wydarzenia rozrywkowe, które szybko stały się tematem Paryża. Jego drugi zapach miał premierę w 1912 roku – „Le Minaret”.

W 1911 roku wydawca Lucien Vogel wybrał fotografa Edwarda Steichena, aby promować modę jako sztukę piękną w swojej pracy. Steichen zrobił zdjęcia suknią Poireta w tajemniczym świetle i pod ciekawym kątem. Zdjęcia opublikowano w czasopiśmie Art et Décoration w kwietniu 1911 roku.
Historyk Jesse Alexandra stwierdził, że była to pierwsza w historii sesja fotografii mody. Na której ubraia były ukazane pod względem artystycznym i formalnym. Po roku Vogel otworzył swój słynny magazyn modowy La Gazette du Bon Ton, w pokazano projekty Poireta, narysowane przez najlepszych ilustratorów. Obok projektów Poireta ukazały się i projekty sześciu słynnych projektantów francuskich tj. Louise Chéruit, Georges Doeuillet, Jacques Doucet, Jeanne Paquin, Redfern i House of Worth.

Tego samego rok 1911 Poiret otworzył École Martine, dział dekoracji wnętrz nazwany na cześć swojej drugiej córki. W 1911 roku Poiret również wydzierżawił część nieruchomości przy Rue du Faubourg Saint Honoré 109 przyjacielowi Henri Barbazangesowi, który otworzył tam Galerie Barbazanges, gdzie wystawiał sztukę współczesną. Budynek był obok XVIII-wiecznej rezydencji Poireta przy 26 Avenue d’Antin. Poiret zastrzegł sobie prawo do organizowania dwóch wystaw rocznie. Jedną z nich była L’Art Moderne en France z 16–31 lipca 1916 r. Ponadto Poiret organizował koncerty nowej muzyki w galerii, czasami z wystawami nowej sztuki.

Gdy wybuchła pierwsza wojna światowa Poiret opuścił swój dom mody, aby służyć w wojsku. Powrócił w 1919 roku, ale firma była bliska bankructwa. Nowe domy mody tj. Chanel projektowali klasyczne i eleganckie stroje, które cechowały się mistrzowskim szyciem. Poireta wymyślne ubrania były szyte byle jak. Poiret tracił sławę i zainteresowanie, czego skutkiem było bankructo, a biznesowi partnerzy nie udzielili mu wsparcia. W 1928 roku rozwiódł się z żoną po dwudziestu trzech latach małżeństwa. Nie był to rozwód w przyjaznych stosunkach. Choć wcześniej był bardzo zakochany w żonie w 1913 roku na łamach wywiadu Vogue, powiedział: „Moja żona jest inspiracją dla wszystkich moich dzieł; jest wyrazem wszystkich moich ideałów”. Po roku od rozwodu w 1929 roku dom mody Poireta został zamknięty a, jego ubrania wysprzedano za groszę. Po zamknięciu domu mody zmuszony był do pracy ulicznego malarza, który sprzedawał swe rysunki turystom na ulicach i w kawiarniach Paryża. ,,Chambre syndicale de la Haute Couture” chciało przyznać mu miesięczny zasiłek, ale prezes Worth drzucił ten pomysł. Jedyna przyjaciółka projektantka France Martano pomagała Poiretowi finansowo w kryzysowych chwilach. Reszta znajomych zapomniała o Poirecie. W ostatnich latach swego życia Poiret jadał mreguralnie obiady w domu przyjaciółki. Warto wspomnieć, że kiedyś wysłał przyjaciółkę do Nowego Jorku na wizytę do projektu na Brodwayu w 1917/18 roku. Odstąpił jej wtedy swoje miejsce. Zmarł w 1944 roku jako zapomniany artysta, Elsa Schiaparelli zapłaciła za jego pogrzeb i nie pozwoliła na zapomnienie o tak wybitnym projektancie.

Poza uwolnieniem kobiet od gorsetów razem z Coco Chanel, zawdzięczamy mu spodnie harem i tunikę w klosz oraz tunikę. Poiret bardzo również rozwinął technikę krawiectwa o nowe metody takie jak drapowanie i odejście od krawiectwa i wzornictwa z przeszłości. Poiret fascynował się i inspirował antycznymi i regionalnymi strojami, a ubrania jego projektu były cięte wzdłuż prostych linii i wykonane z prostokątnych motywów. Prostota w strukturze jego ubioru stanowiła „decydujący moment w pojawieniu się modernizmu” i „skutecznie ustanowiła paradygmat współczesnej mody, nieodwracalnie zmieniając kierunek historii kostiumów ”. Innowacyjne projekty Poireta znajdują się na pierwszym miejscu w kolekcjach muzeów mody na całym świecie. Były prezentowane na wielu wystawach m.in.„Paul Poiret i Nicole Groult, The Masters of Art Deco Fashion” ( Paul Poiret et Nicole Groult, Maîtres de mode Art Déco ) w Palais Galliera w Paryżu w 1986 r. W maju 2005 r.oku projektant Azzedine Alaïa wystawił garderobę Denise Poiret na pokazie „Free Creativity” ( La Création en Liberté ) w swoim domu mody przed jego licytacją. Kolekcja krawiecka Denise Poiret pobiła rekordy sprzedaży: a w szczególności płaszcz, który zaprojektował w 1914 roku, został sprzedany za 110 000 euro. Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku nabył wiele projektów Poireta na tej sprzedaży aukcyjnej. W 2011 roku kolekcja prac Poireta odbyla trase na Kreml w Rosji z okazji setnej rocznicy wizyty Paula Poireta w Moskwie i Sankt Petersburgu. A perfumy Poireta, Parfums de Rosine, są przechowywane w kilku instytucjach kulturalnych, min w Osmothèque w Wersalu. W 2013 r. Musée International de la Parfumerie in Grasse zaprezentowało perfumy Poireta na wystawie Paul Poiret: Couturier Perfumer.

Marka Poireta, choć nieaktywna od 1933 roku to cieszy się zainteresowaniem wielu osób. Prawa do marki dzieliło Kilku właścicieli, dopóki luksemburska firma Luvanis, która specjalizuje się w ożywieniu zapomnianych marek, nie nabyła praw do znaku towarowego dla Paula Poireta na początku 2010 roku. Luvanis to obecnie jedyny właściciel Poiret. Południowo-koreański konglomerat mody i luksusu Shinsegae International, który dystrybuuje marki Givenchy, Céline, Brunello Cucinelli i Moncler, został wybrany, aby przywrocic marke do swiata mody. Luvanis, przekonany kreatywną wizją Shinsegae odsprzedał mu prawa do marki w 2015 r. Po narastających spekulacjach prasowych Shinsegae w styczniu 2018 roku oficjalnie potwierdziło wznowienie Poireta z Paryża z belgijską bizneswoman Anne Chapelle na czele i chińską couturiere Yiqing Yin jako dyrektora artystycznego. Po 90-letniej przerwie są szanse, ze dom mody powróci do świata mody.

My kobiety zawdzięczamy mu:

kimonowe kroje w modzie codziennej,

tuniki,

perfumy,

Zasady stylu Paula Poireta:
1.Włosy zaczesane na gładko do tylu,
2. Elegancja.
3. Idealnie skrojone garnitury.
4. Sygnety na palcach.
5. Kapelusze.

Źródła:Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Milej lektury,
Anrika i szafa gra,

22 stycznia, 201923 stycznia, 2023

Ikona Mody-CHARLES FREDRICK WORTH

Charles Frederick Worth angielski projektant mody, który założył House of Worth jeden z najważniejszych domów mody z XIX i początku XX wieku. Uważany jest za ojca haute couture. Prekursor pokazów mody, zatrudniania modelek i metkowania ubrań swoim nazwiskiem.

Urodził się 13 października 1825 roku w Lincolnshire. Jego ojciec Karol bogaty adwokat, odszedł od rodziny w 1836 r. Pozostawiając rodzinę bez żadnych środków. Dlatego Charles szybko został wysłany do pracy, bo już w wieku 11 lat zaczął pracować w drukarni. Po krótkim czasie przeprowadził się do Londynu, gdzie podjął naukę w domu towarowym Swan & Edgarw Piccadilly. Po siedmiu latach podjął pracę w Lewis & Allenby, prestiżowym butiku.

W roku 1846 Charles wyprowadził się do stolicy mody Paryża. Przyjechał tam, nie znając języka z kilkoma funtami. Na początek zatrudnił się jako asystent sprzedaży w prestiżowej firmie Gagelin-Opigez & Cie, która handlowała jedwabnymi materiałami. W tej pracy znalazł swoją miłość Marie Vernet, którą poślubił w 1851 roku.

Marie Vernet – żona Charlesa

W firmie tej po pewnym czasie zaczął szyć sukienki do ich szali. Były o proste suknie, które przyciągały uwagę profesjonalnym krawiectwem. Charles dostał pozwolenie od firmy na otworzenie nowego działu ubrań. Po tym, jak szybko zaczął zdobywać popularność, firma Gagelin odmówiła mu współpracy.

Firma, której w dużej mierze pomógł w budowaniu międzynarodowej reputacji firmy poprzez wystawę swoich prac na światowych wystawach zarówno w Paryżu, jak i innych miastach w Europie. Po odejściu z firmy poznał szwedzkiego partnera handlowego, z którym otworzył dom mody Worth i Bobergh. przy 7 rue de la Paix. Trzeba dodać, że żona Charles dużo pomogła w sprzedaży i pozyskiwaniu klientów.

Dom mody Charlesa przy 7 rue de la Paix.

Charles szybko odniósł sukces, gdy zaprojektował suknię balową dla księżniczki Metternich. Suknia dostała uznanie w oczach cesarzowej Eugenii, która chciała poznać projektanta. Na drugi dzień Charles pojawił się u cesarzowej.

Szybko jego projekty zdobyły popularność i uznanie na całym świecie, często publikowano je w najlepszych magazynach modowych. Charles zmienił sposób sprzedaży ubrań. Dotychczas to krawcowa odwiedzała klientkę w domu, Charles zmienił to, aby to klientki odwiedzały projektanta w jego atelier. Z czasem nawet klientki mogły zamawiać stroje telefonicznie. To Charles pierwszy użył modelek i modeli, aby reklamować swoje projekty dla klientów. Początkowo jego żona była modelką i została uznana za pierwszą na świecie profesjonalną modelkę.

Suknia balowa księżniczki Matternich, zaprojektowana przez Charlesa.

Charles został krawcem cesarzowej Eugènie, ale miał również innych królewskich klientów np.cesarzową Elżbietę z Austrii. Nawet amerykańscy klienci przyjeżdżali specjalnie do Paryża do Charlesa. Ponadto projektował również dla gwiazd np. Sarah Bernhardt, Lillie Langtry i Jenny Lind. Trzeba przyznać, że ceny były duże sukni projektowanych przez Charlesa. Suknia księżniczki de Metternich kosztowała 2 247 franków.

W czasie największej popularności odmienił popularną krynolinę. Chciał, aby ubrania były praktyczne i by kobietom było wygodnie podczas codziennych czynności. Zrobił bardziej wąską krynolinę, która odniosła wielki sukces. Ostatecznie zrezygnował z krynoliny z prostą linią, zwany linią księżniczki. Skrócił suknie do długości kostki, co w tamtych czasach było bardzo odważne. Kobiety jednak ze względu na wygodę szybko przekonały się do tej długości sukni.

Gdy Prusaki najechali, na Francję zamknął interes na rok, bo czas wojny utrudniał znalezienie klientów. Jego dom mody służył jako szpital wojskowy. W czasie wojny zerwał współprace z Boberghiem, który podczas wojny wrócił do Szwecji.

Synowie Charlesa poszły w ślady ojca i dołączyli do ojca, aby z nim tworzyć i odciążyć go nieco od obowiązków. Gdyż Charles miał problemy ze zdrowiem w tym częste migren. Na starsze lata więcej wypoczywał w domu Polach Elizejskich lub w swojej willi w Suresnes nieopodal Bois de Boulogne. Dzięki talentowi i ciężkiej pracy zgromadził wielki majątek, a w jego ogrodach znajdowały się egzotyczne rośliny, konie posągi i kamienie z pałacu Tuileries. Charles Frederick Worth zmarł 10 marca 1895 roku na zapalenie płuc w wieku 69 lat. Ceremonia pogrzebowa odbyła się w kościele protestanckim na Avenue de la Grande Armée. Spoczął na terenie swojej willi w Suresnes, w zgodzie z obrzędami Kościoła anglikańskiego. Jego żona Marie Vernet Worth zmarła trzy lata po śmierci męża.

To właśnie Charles stworzył haute couture. W biografii Muzeum Miasta Nowy Jork o Charlesie napisano: “Przed Wartem nie istniała idea stroju będącego rozpoznawalnym dziełem jego twórcy”. On zrobił z ubrań sztukę i jako pierwszy zaprojektował, nie to, co chce klientka, ale to, co uważał, że kobiety powinny nosić. Jako pierwszy także, umieszczał metkę ze swoim imieniem i nazwiskiem na ubraniach. Był pierwszym projektantem, który stworzył sobie logo.

W jego rodzinnym mieście Bourne, Lincolnshire w kwietniu 2006 roku otworzono jego galerię. Znajdują się w niej dokumenty, zdjęcia oraz repliki kilku sukien, uszyte przez lokalne krawcowe. Galeria znajduję się w Centrum Dziedzictwa prowadzonym przez Bourne Civic Society na South Street i jest czynna w soboty i niedziele po południu.

Prace Charlesa i jego szkice możemy oglądać w Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie. Charles sam w 1956 r.oku podarował aż 23 000 rysunków sukienek do muzeum. W Metropolitan Museum of Art również znajdziemy prace projektanta.