Anrikaiszafagra.pl - blog modowy

21 lipca, 202223 stycznia, 2023

Ikona Mody-THELMA FURNESS

Thelma Furness, wicehrabina Furness

Thelma Furness, wicehrabina Furness ( z domu Morgan , 23 sierpnia 1904 – 29 stycznia 1970), była kochanką króla Edwarda VIII , gdy był księciem Walii . Została zastąpiona w jego uczuciach przez Wallis Simpson, dla którego Edward abdykował i został księciem Windsoru . Była ciotką ze strony matki pisarki, projektantki mody i towarzyskiej Glorii Vanderbilt .

Przez większość relacji Furness z księciem Walii była żoną brytyjskiego szlachcica Marmaduke Furness, pierwszego wicehrabiego Furness . Pobrali się w 1926 i rozwiedli się w 1933, rok przed zakończeniem związku Thelmy z księciem Walii.

Imię Furnessa wymawiano po hiszpańsku jako „TEL-ma”.

Urodzona w Lucernie w Szwajcarii , Thelma Morgan była córką Harry’ego Haysa Morgana Seniora, amerykańskiego dyplomaty, który był konsulem USA w Buenos Aires i Brukseli , oraz jego pół ^– Chilijki , pół-Irlandii-Amerykanki , Laura Delphine Kilpatrick. Pobrali się w 1893, rozwiedli się w 1927.

Dziadek Morgan ze strony matki był generałem Unii , Hugh Judson Kilpatrick (1836-1881), który był również ministrem USA w Chile, a poprzez jej babkę ze strony matki, Luisę Fernandez de Valdivieso, która była siostrzenicą Crescente Errázuriz Valdivieso , arcybiskupa Santiago podobno była potomkiem hiszpańskiego królewskiego rodu Nawarry .

Thelma Morgan miała dwie siostry: Glorię (jej identyczną bliźniaczkę, matkę Glorii Vanderbilt , projektantki mody i artystki oraz matki prezentera prasowego Andersona Coopera ) i Laurę Consuelo Morgan (aka Tamar), która poślubiła kolejno trzech mężczyzn: hrabiego Jean de Maupas du Juglart ( francuski szlachcic ); Benjamin Thaw Jr. z Pittsburgha; oraz Alfons B. Landa, prezes Colonial Airlines i wiceprzewodniczący komitetu finansowego Demokratycznego Komitetu Narodowego w 1948 roku. Thelma Morgan miała również brata, Harry’ego Haysa Morgana Jr. , który został dyplomatą, a następnie nieletnim Aktor hollywoodzki w takich filmach jakIrlandzka róża Abiego (1946) i Joanna d’Arc (1948). Jej przyrodnie rodzeństwo, z pierwszego małżeństwa jej ojca z Mary E. Edgerton, to Constance Morgan (1887-1892) i Gladys „Margaret” Morgan (1889-1958).

Przez bardzo krótki czas Furness była producentem filmowym i aktorką, po założeniu Thelma Morgan Pictures w 1923 roku. Jak powiedziała magazynowi Time : „Włączam Thelma Morgan Pictures, Inc., z kapitałem 100 000 dolarów i będę produkować duże, rozsądne i brzmią „specjalne”. Będę własną gwiazdą. Do tej pory moim głównym doświadczeniem były występy w lidze juniorów. Jej pierwszą główną rolą, w 1923 roku, była główna rola w filmie Afrodyta , wyprodukowanym przez jej własną firmę i nakręconym w Vitagraph Studios .

Furness określiła swoją wiodącą rolę w Afrodycie dla The New York Times jako „amerykańską dziewczynę wychowaną pod złowrogim wpływem starej Egipcjanki”. Zagrała także małe role w filmach Wrogowie kobiet (1923), produkcji Williama Randolpha Hearsta , w których obsadzie znaleźli się Lionel Barrymore i Clara Bow , Więc to jest małżeństwo? (1924) i Każda kobieta (1925).

Pierwszym mężem Morgana był James Vail Converse, wnuk Theodore’a N. Vail , byłego prezesa American Telephone and Telegraph Company (AT&T). Pobrali się w Waszyngtonie 16 lutego 1922 roku, kiedy miała 17 lat; Converse był starszy o około dziesięć lat i był już wcześniej żonaty. Rozwiedli się w Los Angeles , w Kalifornii, 10 kwietnia 1925. Przez to małżeństwo miała jednego pasierba, Jamesa Vail Converse Jr. (ur. 18 stycznia 1918), syna jej męża z pierwszego małżeństwa. Nadine Melbourne.

Po rozwodzie Morgan była podobno zaręczona z amerykańskim aktorem Richardem Bennettem , ojcem gwiazd hollywoodzkich gwiazd filmowych: Constance Bennett , Joan Bennett i Barbarą Bennett .

Drugim mężem Morgan był Marmaduke Furness, 1. wicehrabia Furness (1883-1940), prezes Furness Shipping Company . Była jego drugą żoną. Pobrali się 27 czerwca 1926 r., a rozwiedli się w 1933 r. Mieli jednego syna, Williama Anthony’ego Furnessa, 2. wicehrabiego Furness , a jako była żona brytyjskiego szlachcica znana była jako Thelma, wicehrabina Furness. Przez to małżeństwo miała również pasierba, Christophera Furnessa i pasierbicę, Averilla Furness.

Furness po raz pierwszy spotkała księcia Walii na balu w Londonderry House w 1926 r., ale nie spotkali się ponownie aż do Leicestershire Agricultural Show w Leicester 14 czerwca 1929 r. Edward poprosił ją o kolację i spotykali się regularnie, dopóki nie dołączyła do niego na safari w Afryce Wschodniej na początku 1930 r., kiedy rozwinął się bliższy związek. Po powrocie Edwarda do Wielkiej Brytanii w kwietniu 1930 roku była jego regularną towarzyszką weekendową w nowo nabytym Fort Belvedere do stycznia 1934 roku. Gościła go również w swoim londyńskim domu, przy Elsworthy Road, Primrose Hill ., oraz wiejski dom Furness, Burrough Court w Leicestershire.

10 stycznia 1931 r. w swoim wiejskim domu Burrough Court , niedaleko Melton Mowbray , Furness przedstawiła księcia swojej bliskiej przyjaciółce Wallisowi Simpsonowi i podczas wizyty u swojej siostry Glorii w Ameryce między styczniem a marcem 1934 r., została zastąpiona w uczuciu księcia przez Simpsona. Reagując na chłód Edwarda później tego roku, wdała się w krótkotrwały romans z księciem Aly Khan.Otwarcie flirtowała z Khanem podczas swojej podróży powrotnej do Wielkiej Brytanii w marcu 1934 r., o czym doniesiono księciu Walii i szeroko omówiono ją w prasie brytyjskiej i amerykańskiej, w tym w magazynie plotkarskim Tatler. Podczas gdy Furness przebywała w USA z Aly Khan, Wallis Simpson przebywała w swoim domu w Mayfair, przy 22 Farm Street, i przyjmowała tam księcia Walii.

Identyczną siostrą bliźniaczką Furnessa była Gloria Morgan Vanderbilt , która wyszła za mąż za Reginalda Vanderbilta i miała córkę, Glorię Vanderbilt . To czyni ją pra-ciotką ze strony matki CNN Andersona Coopera .

Furness i jej siostra Gloria napisały pamiętnik zatytułowany Double Exposure (1959), cytowany poniżej jako „Vanderbilt”.

Furness zmarła w Nowym Jorku 29 stycznia 1970 r. Jak wspomina jej siostrzenica Gloria Vanderbilt : „Zginęła na Siedemdziesiątym Trzecim i Lexington w drodze do lekarza. W jej torbie był ten miniaturowy miś, którego książę Wales dał jej ją wiele lat wcześniej, kiedy przyjechała do mojej matki na rozprawie o opiekę nad dzieckiem, i była zużyta do granic możliwości”.

Furness została pochowana obok swojej siostry bliźniaczki, Glorii, na Cmentarzu Świętego Krzyża w Culver City w Kalifornii.

My kobiety zawdzięczamy jej:

modę na ciemno pomalowane usta,

książkę,

klika ról w filmach,

Zasady stylu Thelmy Furness:
1.Pomalowane na ciemno usta.
2.Falowane na gładko włosy.
3.Biżuteria i perły.
4.Elegancja.
5.Klasa.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

21 maja, 202223 stycznia, 2023

Ikona Mody-NINA RICCI

Maria Adélaïde Nielli znana wszystkim jako Nina Ricci

Nina Ricci urodzona 14 stycznia 1883 roku w Turynie, francuska kreatorka mody pochodzenia włoskiego.

Nina od najmłodszych lat interesowała się modą. W 1895 roku mając zaledwie 12 lat, trafiła do pracowni krawieckiej. W tej pracowni zachwyciła się tworzeniem małych kapeluszy, ze wszystkiego co miała pod ręką. Po dwóch latach opuściła Monte Carlo i zamieszkałą w Paryżu, gdzie zaczęła pracować w pasmanterii siostry. Później zatrudniła się jako pomoc krawiecka w domu mody Bloch et Bakry. Szybko uczyła się krawiectwa, a w wieku 18 lat została już mistrzynią krawiectwa, a po czterech latach projektantką. Jako projektantka podjęła pracę w domu mody La Religieuse. Po krótkim czasie poznała swego przyszłego męża Luigiego Riccima, który był florenckim jubilerem. Z mężem miała tylko jednego syna Roberta, gdyż w 1905 roku została wdową. Wyszła za mąż po raz drugi w wieku 33 lat za Gastona Morela.

Nina pragnęła sukcesu i kariery, przez co cały czas poświęcała się pracy i doskonaleniu swoich umiejętności. W wieku 25 lat podjęła pracę w domu mody Raffin, gdzie została tam aż na ćwierć wieku. Pracowałaby może i dłużej, ale nastąpił kryzys na Wall Street oraz zmarł jej wspólnik. Wtedy z pomocą przyszedł jej syn Robert, który specjalizował się w reklamach. Nina wraz z synem założyli swój własny dom mody w 1932 roku w Paryżu. Robert w domu mody pełnił funkcję dyrektora handlowego. Na samym początku istnienia ich dom mody znajdował się w mieszkaniu Niny w Paryżu. Nina szybko pozyskała klientki i zyskała sławę, co ciekawe nie zależało im na arystokracji i gwiazdach, lecz na ubieraniu zwykłych mieszczanek.

Nina szybko zyskała popularność wśród mieszczanek oraz kobiet z prowincji, dzięki funkcjonalności swoich projektów bez zbędnych ekstrawagancji. Nina trafiła w odpowiednim czasie ze swoim stylem. Kobiety w tamtym czasie bardzo ceniły podkreślanie talii, co w swoich projektach oferowała Nina. Kobiety częściej wybierały kreacje Niny niż np. znanej wszystkim Elsy Schaiparelli. Niny kreacje były dużo tańsze, a też modne i idealnie skrojone. Nina projektowała kreacje na co dzień, jak i na wielkie bale. Miała wielkie zamiłowanie do bieli, była nawet określana mianem ,,białej damy”. Podczas sesji często pozowała w białych strojach. W 1936 roku w swojej kolekcji dodała cekiny. Ponadto oprócz ubrań tworzyła przepiękne nakrycia głowy, sama często nosiła turbany.

Wtorek – Ikona Stylu ELSA SCHIAPARELLI

Przed wojną dom mody Ricci przystąpił do Izby Syndykalnej Krawiectwa, a jej syn Robert został jego wiceprzewodniczącym. W 1939 r. wybuchła II wojna światowa, przez co wielu projektantów uciekło z Europy, np. Schiaparelli wyjechała do USA. Nina jednak pozostała i o dziwo nie zamknęła swojej pracowni. Wojska niemieckie chciały przenieść pracowników jej domu mody do Berlina lub Wiednia, gdzie znajdowały się niemieckie zakłady krawieckie. Robert Ricci przeciwstawił się i powiedział, że paryski haute couture musi pozostać w Paryżu. Udało się to dokonać i jesienią 1940 roku ponownie Nina tworzyła. Przy pokazach musiała ograniczyć liczbę kolekcji do 75. W swych projektach nadal stawiała na praktyczność. Zaprojektowane spódnicę miały zmieniającą długość z krótkiej w dzień na dłuższą na wieczór. Rękawiczki zaś miały z boku specjalne kieszenie na bilety.

Po wojnie przyszedł czas na odbudowę państwa i branży modowej. Ninie brakowało pieniędzy, więc syn Robert wymyślił wystawę prezentującą francuski szyk. Pieniądze z biletów na wystawę i lalek w kreacjach paryskich projektantów przeznaczone były na wsparcie finansowe Francuzów. W wystawę zaangażowało się wiele osób, jak np. ilustratorka Eliane Bonabel wyrzeźbiła głowy laleczek, zaś malarze Dignimont zadbał o scenografię. Wystawa przyciągnęła 100-tysięczną publiczność, a następnie trafiła do Londynu i Barcelony. Nina zaś została często zapraszana na bale.

Z czasem Nina zaczęła oddawać pracę młodszym. Jej syn nawiązał współpracę z Francoisem Crahayem, który w 1959 roku stworzył swoją autorską kolekcję. Przyciągnęła ona uwagę i zainteresowania wielu osób, nawet Rose Kennedy i Claudię Cardinale. Wkrótce dom mody utworzył dział dodatków, a jego klientką była sama Jackie Kennedy – która zakupiła kwadratowe okulary. W 1963 roku z domu mody odszedł Crahay, a jego miejsce zajął Gerard Pipart. Nina Ricci zmarła w 1970 roku, a jej syn Robert w 1988 roku. Ich dom mody kupiła hiszpańska grupa Puig. Mimo że od kilkunastu lat projektują tam osoby nie o nazwisku Ricci, starają się utrzymać styl Niny.

My kobiety zawdzięczamy jej:

ogrom modnych i praktycznych projektów,

perfumy Nina,

Zasady stylu Niny Ricci:

1. Wysoki kok.
2. Turbany lub nakrycia głowy.
3. Dużo biżuterii.
4. Białe ubrania.
5. Elegancja i klasa.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra

25 maja, 202123 stycznia, 2023

Ikona Mody-CARLA ZAMPATTI

Właściwie Carla Maria Zampatti znana wszystkim jako Carla Zampatti.

Carla Zampatti urodzona 18 maja 1942 roku w Loverowe we Włoszech. Projektantka wraz z rodziną w 1950 roku osiedliła się we Fremantle w Australii Zachodniej. Rodzina przeniosła się jednak do Bullfinch WA i przez kilka lat uczęszczała do szkoły.

Zampatti’s designs were coveted by Australian women. Picture: Supplied

W 1965 roku Zampatti zaprojektowała swoją pierwszą mini kolekcję dla Zampatti Pty Limited, a dwa lata później krajową premierę. W 1970 roku, utworzyła swoją markę Carla Zampatti Limited. Jej ubrania od początku były doceniane i lubiane. Jedna z jej pierwszych sukienek, kupiona w 1967 roku, była nadal używana na specjalne okazje przez pierwotnego nabywcę w 2021 roku – co przyczyniło się do toczącej się debaty na temat jakości i zrównoważonego rozwoju mody.

Zampatti swój pierwszy butik otworzyła w 1972 roku w Surry Hills, Sydney. W ciągu kolejnych trzech lat otwarto nowe butiki w Mosman, Double Bay i Elizabeth Street, Sydney, rozwijała Carla Zampatti Pty Ltd firmy, aby stworzyć sieć 30 butików i sklepów firmowych w całej Australii. Razem z rozwojem marki, Zampatti przeniosła się do Davida Jonesa w 1990 roku i sklepów Myer w 1992 roku, mimo podpisania umowy na wyłączność z Davidem Jonesem w 2009 roku. Australijska piosenkarka włoskiego pochodzenia, Tina Arena, jest znana z noszenia jej ubrań, podobnie jak inne australijskie ikony Księżniczka Mary Danii, Dannii Minogue, Delta Goodremi Ita Buttrose.

W 1973 roku Zampatti stała się jednym z pierwszych znanych australijskich projektantów, którzy wprowadzili stroje kąpielowe do swojej kolekcji. Rozwijając jej sieć zlecono jej stworzenie pierwszych designerskich okularów z gamy Polaroid. W 1993 roku Zampatti wypuściła na rynek swoje pierwsze perfumy, “Carla”. Zapach odniósł wielki sukces, a projektantka wydała drugi zapach w 1987 roku, “Bellezza”. We współpracy z Fordem Australia Zampatti przeprojektowała samochody specjalnie dla kobiet. Jej pierwszy Laser, wyprodukowany w 1985 roku, nastąpił dwa lata później z kolekcją laserów i meteorów.

Zampatti pełniła szereg funkcji dyrektorskich, w tym prezes SBS Corporation, dyrektor Westfield Groupi powiernik Galerii Sztuki Nowej Południowej Walii. Była takżę członkiem zarządu Australian Multicultural Foundation, European Australian Business Council,Sydney Dance Company, MCA Foundation oraz UTS V-C’s Industry Advisory Board. Od 1988 roku aż do śmierci w 2021 roku Zampatti pełniła funkcję sędziego Ethnic Business Awards, prestiżowej krajowej nagrody dla imigrantów i rdzennych przedsiębiorców, która honoruje ich wkład w naród.

W 2015 roku HarperCollins opublikował autobiografię Zampattiego,
My Life, My Look.

Zampatti została mianowana członkiem Orderu Australii (AM) w 1987 roku za służbę dla branży mody jako projektantka i producentka. W 2009 roku została wyniesiona na listę honorów queen’s birthday. W 2001 roku Zampatti został odznaczonyMedalem Stulecia za służbę australijskiemu społeczeństwu w dziedzinie przywództwa w biznesie[ Zampatti była rocznikiem/Qantas Bizneswoman roku, a w 1994 roku australijska projektantką roku.

W styczniu 2005 roku, Zampatti została uhonorowana przez Australia Post i uwieczniona na pamiątkowym australijskim znaczku pocztowym, wraz z innymi australijskimi projektantami mody, Prue Acton, Jenny Bannister, Collette Dinnigan, Akira Isogawai Joe Saba. Nagroda ta jest ogłaszana corocznie w ramach poprzedzającym Dzień Australii, a jej odbiorcy są indywidualnie opisywani na znaczku pocztowym. Zampatti zaprojektował później nową odzież firmową Australia Post, któa wyszła na rynek październikiem 2007 roku.

W 2004 roku rząd Włoch mianował ją Komandorem Orderu Zasługi Republiki Włoskiej.

Australian Fashion Laureate Award została przyznana Zampatti w sierpniu 2008 roku. Nagroda jest sondowana przez członków branży, inicjatywę rządu Nowej Południowej Walii i IMG Fashion. Jest to wybitne osiągnięcie i najwyższe wyróżnienie w australijskim świecie mody.

W 1999 roku Zampatti została przyjęta na doktora listów honoris causa przez University of Western Sydney. W grudniu 2018 roku Uniwersytet w Wollongong nadał jej również tytuł doktora honoris causa.

Zampatti była dwukrotnie zamężna: w 1964 roku wyszła za mąż za Leo Schumana, jej pierwszego męża. Rozwiedli się w 1970 roku. Drugim jej mężem był polityk John Spender od 1975 do 2008 roku, a w 2010 roku rozwiedli się.

Miała troje dzieci: Alexa Schumana (CEO Carla Zampatti Pty Ltd), Allegra Spender (CEO Carla Zampatti Pty Ltd 2008-2016) i Bianca Spender (projektant).

W dniu 26 marca 2021 r. Zampatti uczestniczyła w nocy otwarcia La traviata w Punkcie Pani Macquarie w Sydney Harbour, gdzie została powalona do nieprzytomności po upadku na klatce schodowej. Została przewieziona do St Vincent’s Hospital, gdzie zmarła w wyniku odniesionych obrażeń 3 kwietnia w wieku 78 lat. Rodzina Zampattiego przyjęła propozycję państwowego pogrzebu ze strony rządu Nowej Południowej Walii[Nabożeństwo odbyło się 15kwietnia 2021 r. w Katedrze Najświętszej Maryi Panny w Sydney, gdzie wielu uczestników nosiło jej projekty, a jej córka powiedziała: “Gdyby żyła, powiedziałaby, że jest to najlepiej ubrany pogrzeb, w którym kiedykolwiek uczestniczyła”.

My kobiety zawdzięczamy jej:

piękne suknie i ubrania,

perfumy,

Zasady stylu Carli Zampatti:

1. Blond uniesione włosy.
2. Czarno białe eleganckie ubrania.
3.Elegancka biżuteria.
4. Klasa.
5.Szyk.

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

27 października, 202023 stycznia, 2023

Ikona Mody-GEORGES CAMILLE DOEUILLET

Georges Camille Doeuillet urodził się 16 lipca 1865 roku w Oise w północnej Francji. Doeuillet był jednym z najbardziej znanych francuskich Couturierów wraz ze swoimi rówieśnikami Louise Chéruit, Jeanne Paquin, Paulem Poiret, Redfern & Sons oraz House of Charles Worth. W 1911 roku został oficerem Legii Honorowej w uznaniu jego zasług w świecie mody. Georges Doeuillet był prezesem Chambre Syndicale de la Haute Couture do 1915 r. Znany był ze swojego wyrafinowanego i eleganckiego stylu projektowania.

Ikona Mody-CHARLES FREDRICK WORTH

Ikona Mody-JEANNE PAQUIN

Ikona Mody-PAUL POIRET

Początki swojej kariery Georges zaczybał w domu mody Callot Soeurs jako business manager. W Callot Soeurs odkrył Madeleine Vionnet, która zaczęła praktykę w domu przed założeniem własnego domu mody Vionnet .

W 1900 roku Georges Doeuillet otworzył swój dom mody przy 18 Place Vendôme w Paryż. Jego dom mody uważany był za jeden z najbardziej wpływowych domów we Francji. Georges był pierwszym projektantem, który otworzył dom mody na Place Vendôme, zanim inne domy mody też się tu otworzyły. W 1914 roku przeniósł dom mody do większej lokalizacji przy 24 Place Vendôme.

Doeuillet zaprojektował sukienki na pierwszy występ w Théâtre Mogador, kiedy otwarto go w 1913 r. Podczas występu pokazał pierwsze na sukienki koktajlowe, które wpłynęły na pokolenie projektantów mody.
W 1914 roku nawiązując do sukienki koktajlowej Georgesa, cytował go Vogue mówiąc: „[te] style są znacznie młodsze i ładniejsze. W rzeczywistości myślę, że mamy teraz najpiękniejszy styl, jaki wyewoluował w czasach współczesnych. Jest tak dobry, że nie możemy go zmienić. Kobiety, które noszą ładne ubrania wymagają zasadniczo tej samej sylwetki i mają rację ”.

Podczas I wojny światowej rząd francuski wspierał swoich projektantów. Wysłali sukienki od swoich prestiżowych projektantów, aby zademonstrować francuską modę na Międzynarodowej Wystawie Panama Pacific w 1915 roku. Sukienki zaprojektowane przez Georges Doeuillet można znaleźć w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, Musée des Arts decoratifs w Luwrze w Paryżu, a także w Alingsås Museeum w Alingsås, Szwecja .

Georges Doeuillet zmarł 20 marca 1934 roku w swoim mieszkaniu przy alei Montaigne 34 w Paryżu.

My kobiety zawdzięczamy mu:

wprowadzenie do mody sukienek koktajlowych,

Zasady stylu Georges’a Doeuliiet:

1. Zaczesano do tyłu gładko włosy.
2. Wąsy.
3. Białe kołnierzyki.
4. Krawaty.
5.Elegancja.

Źródła i Zdjęcia:Wikipedia

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

24 marca, 202023 stycznia, 2023

Ikona Mody-SARAH BERNHARDT

Henriette Rosine Bernardt znana wszystkim jako Sarah Bernhardt.

Sarah urodziła się 22 października 1844 w Paryżu, a zmarła 26 marca 1923 też w Paryżu. Była francuską aktorką, która głównie występowała w teatrach Paryża, w latach 1872-1880 w Comédie-Française. Była znana z teatralnych ról dramatycznych.

Urodziła się w rodzinie żydowskiej jako Rosine Bernardt. Jej matką była pochodząca z Amsterdamu Julie Bernardt (1821–1876), córka kupca Moritza Barucha Bernardta i jego żony Sary Hirsch. Sama aktorka zmieniła rodzinne nazwisko, modyfikując je w formę Bernhardt.

Sceniczna kariera Bernhardt zaczęła się w 1862, kiedy młoda aktorka studiowała jeszcze w Comédie-Française, najbardziej prestiżowym teatrze we Francji. Pewnego dnia postanowiła opuścić rodzinny kraj i przeniosła się do Belgii, gdzie została kochanką arystokraty Henriego de Ligne. W 1864 urodził się im syn Maurice. Po narodzinach dziecka książę zaproponował jej małżeństwo, ale jego rodzina sprzeciwiła się legalizacji związku i nakazywała Bernhardt odrzucenie oświadczyn i zakończenia związku.

Po wyrzuceniu z Comédie-Française za spoliczkowanie jednej z aktorek powróciła do życia kurtyzany, którego nauczyła ją matka już w bardzo młodym wieku. Dzięki temu w latach 1862-1865 zarobiła dużo pieniędzy. W tym czasie kupiła swoją słynną trumnę, która często służyła jej za łóżko. Bernhardt twierdziła, że spanie w niej pomogło jej zrozumieć wiele tragicznych ról.

Potem Bernhardt powróciła do grania w teatrze, podpisując kontrakt z Théâtre de L’Odéon w 1866. Jej najsłynniejszą rolą z tamtego okresu była parodia florenckiego barda w sztuce Przechodzień François Coppé (styczeń 1869). Wraz z wybuchem wojny francusko-pruskiej (1870) przedstawienia zostały wstrzymane i Sarah przekształciła teatr w prowizoryczny szpital, gdzie opiekowała się rannymi żołnierzami. Międzynarodową sławę zdobyła w latach 70. XIX wieku i szybko stała się najbardziej rozchwytywaną aktorką w Europie i Nowym Jorku. W przerwie między kolejnymi trasami Sarah wykupiła prawa najmu Théâtre de la Renaissance(fr.), gdzie zajęła stanowisko producentki, reżyserki oraz głównej aktorki w latach 1893-1899.

W 1872 opuściła Odéon i wróciła do Comédie-Française. Jednym z jej największych sukcesów była główna rola w sztuce Voltaire’a Zair (1874). Sarah odbyła nawet podróż na Kubę, gdzie wystąpiła w teatrze Sauto w Matanzas w 1887 roku. Ponadto udzielała lekcji aktorstwa wielu młodym dziewczętom, w tym aktorce i kurtyzanie Liane de Pougy.

W 1880 otrzymała duński królewski Medal Nagrody na kokardzie Orderu Danebroga.

W 1899 Bernhardt przejęła były Théâtre des Nations(fr.) na Place du Châtelet w Paryżu i zmieniła jego nazwę na Théâtre Sarah-Bernhardt. 21 stycznia nastąpiło otwarcie, podczas którego Sarah stworzyła jedną ze swoich najbardziej docenianych kreacji, w spektaklu La Tosca Victoriena Sardou. Zaraz później wystawiono wznowienie Fedry Racine’a (24 stycznia), następnie Patron Bénic Gastona de Wailly’ego (14 marca), Samarytankę Octave’a Fauilleta (25 marca) oraz Damę kameliową Aleksandra Dumasa 9 kwietnia. 20 maja swój debiut miała najbardziej kontrowersyjna rola Bernhardt: zagrała Hamleta w sztuce Szekspira w adaptacji napisanej prozą przez Eugène’a Moranda i Marcela Schwoba na jej zamówienie. Sztuka została obsypana entuzjastycznymi recenzjami, pomimo że trwała cztery godziny bez przerwy. Bernhardt wyrobiła sobie opinię poważnej dramatycznej aktorki, zyskując tytuł Boskiej Sarah. Prawdopodobnie była najsłynniejszą aktorką XIX wieku.

Bernhardt brała również udział w skandalizujących produkcjach, takich jak Judasz Johna Wesleya De Kaya. Spektakl był wystawiony w Globe Theatre w Nowym Jorku tylko raz, w grudniu 1910 roku, po czym został zakazany, tak samo jak w Bostonie i Filadelfii. Biorąc pod uwagę, jak w 1910 roku wyglądała scena teatralna Nowego Jorku, fabuła sztuki była oburzająca. Maria Magdalena, która najpierw była kochanką Poncjusza Piłata, a potem Judasza Iskarioty, związała się z Jezusem. Kiedy Judasz zorientował się, że Maria Magdalena oddała się Jezusowi, zdecydował się wydać przyjaciela Rzymianom. Dla nowojorskich miłośników teatru dopełniającym elementem prowokacji był fakt, że rolę Judasza grała ponętna Sarah Bernhardt.

Do śmierci zarządzała swoim Théâtre Sarah-Bernhardt. Potem to stanowisko zajął jej syn Maurice, który zmarł w 1928 roku. Teatr zachował swoją nazwę aż do niemieckiej okupacji w czasie II wojny światowej, kiedy został przemianowany na Théâtre de la Cité ze względu na żydowskie korzenie Bernhardt.

Została pochowana na Cmentarzu Père-Lachaise.

W 1894 Alfons Mucha zaprojektował plakat do sztuki z jej udziałem pt. Gismonda i od tej pory projektował już wszystkie plakaty do jej spektakli. Obecnie uznawane są one za jedne z czołowych dzieł secesji.

Miała romans z belgijskim arystokratą Charlesem-Josephem Eugène’em Henrim, księciem de Ligne, z którym miała swoje jedyne dziecko – syna Maurice’a Bernhardta (ur. 1864), męża Polki Marii Jabłonowskiej (1863-1914).

W Londynie w 1882 poślubiła greckiego aktora Aristidesa Damalę (we Francji znanego jako Jacques Damala). Małżeństwo oficjalnie trwało do śmierci Damali w 1889 w wieku 34 lat, ale w praktyce szybko się skończyło z powodu uzależnienia aktora od morfiny.

My kobiety zawdzięczamy jej:

modę na żaboty, stójki i bufiaste rękawy,

Zasady stylu Sarah Bernhardt:

1. Kręcone porowate włosy z grzywką.
2. Ozdobne żaboty i stójki.
3. Bufiaste rękawy.
4. Długie suknie.
5. Eleganckie pantofelki.

Źródło: wikipedia.pl

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

27 marca, 201823 stycznia, 2023

Ikona Mody-HUBERT DE GIVENCHY

Czytaj dalej Ikona Mody-HUBERT DE GIVENCHY

14 września, 201623 stycznia, 2023

Ikona Mody-VIVIEN LEIGHT

Vivian Mary Hartley znana wszystkim jako Vivien Leight

fot.mat.prasowe

Vivien Leigh, właść. Vivian Mary Hartley brytyjska aktorka teatralna i filmowa, dwukrotna laureatka Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za kreacje Scarlett O’Hary w Przeminęło z wiatrem (1939) i Blanche DuBois w filmowej adaptacji Tramwaju zwanego pożądaniem (1951), rolę, w którą wcielała się także na deskach londyńskiego West Endu. Otrzymała również nagrodę Tony za udział w broadwayowskiej wersji Towarzysza.

Po ukończeniu edukacji w szkole teatralnej Leigh zagrała niewielkie role w czterech filmach z 1935 roku. Już dwa lata później zagrała główną postać żeńską w Wyspie w płomieniach (1937). Ceniono ją za ponadprzeciętną urodę, przez co sama Leigh uważała, że jej zdolności aktorskie nie są odpowiednio doceniane. Pomimo sławy i popularności zdobytych dzięki filmom, była przede wszystkim aktorką teatralną. W trakcie 30-letniej kariery zagrała w licznych i różnorodnych rolach: od bohaterek komedii Noëla Cowarda i George’a Bernarda Shawa do klasycznych, szekspirowskich heroin takich jak Ofelia, Kleopatra, Julia czy Lady Makbet. Pod koniec życia wcielała się w postacie charakterystyczne w kilku filmach.

Leigh często współpracowała ze swoim drugim mężem, Laurence’em Olivierem, którego żoną była od 1940 do 1960 roku. Razem występowali w wielu filmach i przedstawieniach teatralnych, których reżyserem był często sam Olivier. Przez większość dorosłego życia cierpiała na cyklofrenię.. Zyskała reputację osoby, z którą trudno się współpracuje, wskutek czego w jej karierze zdarzały się okresy zastoju. Od połowy lat 40. XX wieku doznawała powtarzających się napadów przewlekłej gruźlicy, która ostatecznie przyczyniła się do jej śmierci w wieku 53 lat. W 1999 roku Amerykański Instytut Filmowy uznał ją za szesnastą najlepszą aktorkę w historii kinematografii amerykańskiej.

fot.mat.prasowe

Vivien to kobieta, która jeszcze przez wiele dekad była ideałem piękna i niedoścignioną ikoną stylu. Charakteryzowały ją piękne rysy twarzy, długie, kręcone włosy, duże oczy, wyrazisty makijaż. Vivien nie sposób było nie zauważyć, ona po prostu przyciągała emanującą z niej urodą, kobiecością i subtelnością.Mówiła, poniekąd o sobie:Piękni ludzie tworzą swoje własne prawa.Jej uroda została również pośmiertnie prestiżowo wyróżniona. Zajęła pierwsze miejsce w rankingu przeprowadzonym przez firmę Bottegreen Prints w 2006 i została okrzyknięta Najpiękniejszą Brytyjką Wszech Czasów.Vivien nienawidziła swoich dłoni. Kiedy w latach 50. zaczęły się jej problemy psychiczne związane m.in. z niepowodzeniami w związku z Laurencem Olivierem, zaczęła gromadzić obsesyjnie białe rękawiczki. Robiła to dlatego, że uważała, że ma za duże, brzydkie dłonie, których nie powinna pokazywać światu. Zaniechała tego, gdy zwrócono jej uwagę, że wygląda to nieelegancko. . Gwiazda nigdy nie miała kompleksów na temat swojego wzrostu. Cieszyła się, że ma jedynie 160 centymetrów, bo twierdziła, że jako wysoka kobieta czułaby się niezręcznie. Vivien, która mawiała “Piękni ludzie tworzą swoje własne prawa”, do dziś uważana jest za ideał piękna.

fot.mat.prasowe

My kobiety zawdzięczamy jej:

modę na falę w stylu Hollywood,

fot.mat.prasowe

modę na klasyczny make-up,

fot.mat.prasowe

modę na nakrycia głowy,

fot.mat.prasowe

modę na białe rękawiczki,

fot.mat.prasowe

modę na podkreślanie talii,

fot.mat.prasowe

Moje ulubione cytaty Vivien Leigh:

,,Nie ma brzydkich kobiet,są tylko kobiety,które nie wiedzą,że są piękne.”
,,Piękni ludzie tworzą swoje własne prawa.”

fot.mat.prasowe

Zasady stylu Vivien Leigh:

1.Klasa i elegancja.

2.Klasyczny make-up.

3.Holywodzkie fale.

4.Podkreślona talia.

5.Białe rękawiczki.

fot.mat.prasowe

Źródła: wikipedia.
Zdjęcia: wikipedia i google.

Miłej lektury,

Anrika i szafa gra,

5 września, 20165 sierpnia, 2019

Odeszła legenda Sonia Rykiel

fot.mat.prasowe

W skrócie:

Sonia Rykiel z domu Flis (ur. 25 maja 1930 w Paryżu, zm. 25 sierpnia 2016 tamże) – francuska projektantka mody, aktorka oraz pisarka.

Założycielka domu mody sygnowanego jej imieniem i nazwiskiem.

Urodziła się w rodzinie Żydów pochodzących z Polski i Rumunii, którzy wyemigrowali do Francji. W 1953 roku wyszła za mąż za Sama Rykiela, właściciela sklepu odzieżowego. Projektowanie zaczęła w latach 60. XX wieku, następnie w 1968 roku otworzyła pierwszy własny butik w Paryżu. W następnym dziesięcioleciu rozszerzyła działalność na rynek kosmetyczny. Otrzymała wiele nagród, wyróżnień i odznaczeń, m.in.: Oscara przyznanego przez Fashion Group International of New York w 1986 roku, a w grudniu 2001 roku francuski Ordre national du Mérite.

fot.mat.prasowe

Flagowy sweterek „biednego chłopca” z którego zasłyneła Sonia nosiły największe nazwiska m.in Audrey Hepburn, Brigitte Bardot i Catherine Deneuve.Jedyna najbardziej paryska z paryżanek. Była królową dzianiny, choć nigdy nie nauczyła się szyć. Projektantka słynąca z ubrań w kolorowe paski, ale sama od pół wieku pozostawała wierna swojemu stylowi czyli czarnym spodniom, czarnym koszulom i kręconym rudym włosom. „Nie lubię męczyć się dla mody. Narzucam na siebie gotowe stylizacje i wychodzę z domu”, mówiła w wywiadach,

Sonia uważała, że moda powinna być demokratyczna, dlatego ubierała milionerki i studentki, balansując na granicy stylów wampa z lat 20., hipiski z lat 70. albo damy z lat 80. Sama pochodziła z rodziny francuskich intelektualistów. Wychowała się w towarzystwie czterech sióstr w podparyskim Neuilly. Jako dziecko bardziej interesowała się książkami i chłopcami niż ubraniami,jak sama twierdziła:.„Mój tata pochodził z Rumunii, był zegarmistrzem, mama Rosjanka zajmowała się wychowaniem dzieci. Rozmawiało się o sztuce i polityce, nigdy o modzie”, wspominała. Podkreślała jednak, że jej mama miała niezwykłe wyczucie stylu. Często zabierała córki do eleganckiego butiku Aux Enfants du Bois, gdzie kupowała im sznurowane botki i białe podkolanówki. „Nie znosiłyśmy tego!”, żartowała Sonia z uśmiechem na twarzy.

fot.mat.prasowe

Jako siedemnastolatka Sonia dostała pracę w butiku „Laura”. Została zatrudniona do stylizowania okien wystawowych. W 1954 roku, wyszła za mąż za właściciela sklepu, Sama Rykiela. Rok później urodziła córkę Nathalie, pięć lat później zaczęła już sama projektować ubrania bo jak sama stwierdziła nie miała się w co ubrać w drugiej ciąży z synkiem Jeanem-Phillippem,syn niestety urodził się niewidomy i został uznanym kompozytorem. U dostawcy męża zamówiła sweter, który szybko wzbudził zainteresowanie wśród klientek i trafił na okładkę samego francuskiego „Elle”. Golf w biało-czerwono-różowe paski stał się symbolem kobiecego wyzwolenia na równi z miniówką Mary Quant. W 1968 roku, gdy w najlepsze trwała rewolta studencka, Sonia otworzyła swój pierwszy butik w Paryżu, przy Saint-Germain-des-Pres.

fot.mat.prasowe

Nigdy nie planowała zostać projektantką, a przez pierwsze 10 lat pracy uważała, że każdy kolejny dzień będzie jej ostatnim, jednak nie przestała kochać mody przez 40 lat. W założonym przez siebie domu mody każdego sezonu od nowa interpretowała „sweter dla biednego chłopca”, kombinując na wszelkie sposoby z kolorami, ale pozostając wierna paskom. Znakiem rozpoznawczym Sonii stały się także welurowe t-shirty, futra oraz małe czarne. „Kobieta Sonii Rykiel jest maksymalistką, woli kupić sobie nowe buty niż wystawny obiad, uwielbia uwodzić”, twierdziła Sonia.

Mając 66 lat dowiedziała się, że cierpi na chorobę Parkinsona. Przez 15 lat ukrywała swój stan, nawet przed rodziną. Dopiero w 2012 roku, gdy firmą zarządzała już jej córka Nathalie, Rykiel wydała przejmującą książkę „N’oubliez Pas Que Je Joue” o walce z chorobą. „Rysuję od 50 lat, to jedyna rzecz, która nigdy mi się nie znudziła. Tyle że teraz mnie to męczy”, pisała oszczędnie, ale szczerze. W chorobie Rykiel coraz rzadziej pokazywała się publicznie. Rodzina zachowała udziały w domu mody, ale oficjalnie dom mody należy do koncernu z Hong Kongu.

fot.mat.prasowe

W 2014 roku dyrektorem artystycznym Sonii Rykiel została Julie de Libran, która wcześniej związana była z domem mody Louis Vuitton. W najnowszej kampanii z Georgią May Jagger powróciły flagowe kolorowe paski, gdyż Libran postanowiła wrócić do korzeni – stworzyć ubrania dla dziewczyn, które kochają dobrą zabawę, ale nigdy nie są wulgarne.

Natura paryżanek to balansowanie na granicy elegancji i nonszalancji, a nawet kiczu oraz kultury, prostoty ale i przepychu. „To nieprawda, że ubrania wyglądają lepiej na chudych dziewczynach, wszystko jest kwestią nastawienia!”, mówiła Rykiel. Mocne i bardzo odważne stwierdzenie w świecie mody opanowanym obsesją rozmiaru zero i pogoni za doskonałą sylwetką.

fot.mat.prasowe

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

4 lipca, 20164 kwietnia, 2018

Odeszł ojciec fotografii mody ulicznej Bill Cunningham

fot.mat.prasowe

Jak poinformował tydzień temu The New York Times, w wieku 87 lat zmarł Bill Cunningham. Po Nowym Jorku poruszał się zawsze na dwóch kółkach, zawsze z aparatem i w nieodłącznej, słynnej niebieskiej kurtce. Uznawany jest za ojca fotografii ulicznej, który przez lata uwieczniał zmieniające się trendy. Zdjęcia Cunningham’a ukazywały się co tydzień w weekendowym dodatku New York Timesa, z którym współpracował przez prawie 40 lat.

fot.mat.prasowe

Anna Wintour powiedziała kiedyś, że „wszyscy ubieramy się dla Billa”. I rzeczywiście – zostać przez niego sfotografowanym było ogromnym wyróżnieniem. W modzie szukał zaskoczeń, nieoczywistych rozwiązań i od zawsze wierzył, że trendy rodzą się na ulicy. Pozostawił po sobie nie tylko tysiące zdjęć street fashion, ale także kilkanaście kultowych wypowiedzi. Z rozbrajającą szczerością odkrywał karty tej branży i punktował jej rzeczywistość, jak na bacznego obserwatora przystało.

1. Ci wszyscy, którzy mówią prawdę, siedzą w ostatnich rzędach.

2. Najlepszy pokaz mody odbywa się na ulicy. Zawsze tak było i zawsze tak będzie.

3. Moda jest zbroją, która pozwala nam przetrwać bolesną rzeczywistość dnia codziennego.

4. Nie interesują mnie celebrytki i ich sukienki, które dostały za darmo. Spójrz na ubrania, cięcia, sylwetki, kolor. O to tu chodzi, a nie o znane twarze i cały ten spektakl.

5. Ja nie decyduję o niczym. Pozwalam, by przemówiła do mnie ulica. Jeśli zatrzymasz się i zobaczysz, o co chodzi, też usłyszysz jej głos.

6. Nigdy nie potrafiłem się skoncentrować na niedzielnych nabożeństwach, bo zawsze byłem skupiony na damskich kapeluszach.

7. To nie praca, to przyjemność. Dlatego czuję się winny, że gdy inni ciężko pracują, ja mam tyle frajdy.

8. Problemem jest to, że nie jestem dobrym fotografem. Szczerze mówiąc, jestem zbyt nieśmiały, za mało agresywny. Ba, w ogóle nie jestem agresywny, po prostu kocham wspaniale ubrane kobiety. To wszystko.

9. Codziennie wychodzę na zewnątrz. Kiedy zaczynam łapać w biurze depresję, po prostu wychodzę i od razu czuję się lepiej, widząc tych wszystkich ludzi. Nigdy jednak nie robię wcześniej żadnych konkretnych założeń. Po prostu wychodzę z aparatem i czekam, aż ulica zacznie do mnie mówić.

10. Jeżeli nie bierzesz za to pieniędzy, nie mogą mówić ci, co masz robić, dzieciaku. Pieniądze akurat mają najmniejszą wartość. Najcenniejsze są wolność i swoboda.

11. Jestem zerem. Trybikiem w maszynie. Jestem jak Ty i wszyscy inni. Wciąż sprawia mi frajdę to, co robię.

12. Wiele osób ma dobry gust, ale nie są dość odważni, by zdobyć się na kreatywność.

13. Ten, kto szuka piękna, znajdzie je.

14. W fotografii ulicznej kocham to, że zdjęcia udzielają odpowiedzi, których na pokazie mody nigdy nie uświadczysz. A tu dostajesz bardzo konkretne informacje dla czytelników i to w dodatku takie, dzięki którym mogą sobie oni wszystko zwizualizować.

fot.mat.prasowe

Słynny fotograf zaczynał karierą w świecie mody jako twórca kapeluszy. Do jego klientek należały między innymi Marilyn Monroe i Katherine Hepburn. Później zajął się dziennikarstwem modowym. Był związany z magazynami „Women’s Wear Daily” i „Chicago Tribune”. Ale prawdziwym powołaniem Billa Cunninghama okazała się fotografia. Jednym z jego pierwszych zdjęć, które wzbudziły powszechne zainteresowanie była fotografia ukrywającej się przed całym światem Grety Garbo. Bill Cunningham nie wiedział kogo fotografuje. Jego uwagę przykuło futro aktorki. „Spójrzcie na krój jej rękawa. Jest taki piękny. Nie interesowało mnie nic po za nim!”, wspominał. Inną wartą odnotowania pozycją w dorobku Cunninghama jest cykl zdjęć „Facades” z 1978 roku. Przedstawiały one przyjaciółkę fotografa Edittę Sherman na tle słynnych budynków Manhattanu. Stroje Edditty nawiązywały do epoki, z której pochodziła dana budowla. Oprócz tego Bill Cunningham zostawił po sobie setki tysięcy bezcennych zdjęć dokumentujący życie i styl mieszkańców Nowego Jorku. Gdyby nie on nie byłoby współczesnych blogów modowych w rodzaju The Sartorialist czy Garance Doré. Zostawił też nam swoje zdanie: „Moda bywa skutecznym orężem, który pozwala nam znieść rzeczywistość”. Bez niego Nowy Jork nie będzie już taki sam.

Editta Sherman na jednym ze zdjęc Billa Cunninghama z cyklu „Facades” z 1978 roku:

fot.mat.prasowe

Miłego czytania i oglądania

Anrika

23 marca, 201623 stycznia, 2023

Ikona Mody-JEAN PATOU

Jean Patou – kreator mody, twórca perfum.

Jego projekty kolekcji mody w latach 20.Wpisały się w nurt emancypacji kobiet. Był prekursorem kobiecych ubiorów sportowych do gry w golfa czy tenisa. Jean Patou jako pierwszy zaprojektował kostiumy do kąpieli z dzianiny. Jego projekty charakteryzowały się wyjątkową prostotą, a w jego kolekcjach, ubiór zachowując wyrafinowaną elegancję pozwalał kobiecie na swobodę. Mawiał że: ”Niektóre krawcowe pragną uchodzić za artystę , a ja mam jedną ambicję mieć dobry smak”.Perfumy wprowadzone przez Jean Patou są luksusowe i nowoczesne. Najsławniejszy z zapachów “Joy” stworzony w roku 1930 od chwili powstania do dziś sprzedaje się znakomicie.

My kobiety zawdzięczamy mu :

stworzenie sportowych ubrań dla kobiet,

fot.mat.prasowe

stroje kąpielowe z dzianiny,

fot.mat.prasowe

proste i swobodne ubrania,

fot.mat,prasowe

perfumy JOY,

fot.mat.prasowe

Zasady stylu Jean Patou:

1.Perfecyjnie ułożone włosy.

2.Elegancja i klasa .

3.Prostota i swoboda.

Źródła i zdjęcia: wikipedia,

Miłej lektury ,

Anrika i szafa gra,

16 grudnia, 201523 stycznia, 2023

Ikona Mody-RUDOLF VALENTINO

Rudolf Valentino włoski aktor kina niemego.

Ikona mody, elegancji i seksapilu – jedna z największych gwiazd złotej ery Hollywood.

Aktor, którego na szczyt zawiódł nie tylko jego talent, ale także niesamowity urok i nieprzeciętna uroda.

Valentino do swojego wyglądu przywiązywał bardzo dużą wagę, wielokrotnie powtarzał, że woli wyjść z domu głodny niż źle ubrany. Jego styl przez wielu był krytykowany i wyśmiewany, a także uważany za nazbyt ekstrawagancki, mało męski. Jednakże, trzeba pamiętać, że równie dużo osób, tych bardziej postępowych, było pod dużym wrażaniem smaku i gustu aktora, którym z chęcią się inspirowali. Bez względu na to, jak oceniano jego styl, stał się on nierozerwalną częścią samego Valentino i jego sławy. Sam Rudolf inspirował się modą europejską, która w Stanach Zjednoczonych nie była wówczas zbyt popularna. Valentino posiadał wiele ubrań, np. 30 garniturów, 60 par rękawiczek, czy 60 par butów. Co ciekawe aktor bardzo lubił także biżuterię, nosił srebrna bransoletkę, którą dostał od żony, a także, między innymi, wiele różnych spinek do mankietów, pierścionków i zegarków. Jego znakiem rozpoznawczym jest także charakterystyczna fryzura i zawsze dokładnie ogolona twarz. Sława, a także uroda i kunszt aktorski, przyczyniły się do ponadczasowości postaci Rudolfa Valentino. Do dzisiaj matki, żony i córki wzdychają na wspomnienie włoskiego amanta, a tysiące mężczyzn, chcąc powtórzyć jego sukces, naśladują go.

Mężczyźni zawdzięczają mu :

metroseksualizm ,

fot.mat.prasowe

klasyczną fyzurę ,

fot.mat.prasowe

noszenie krawatów ,

noszenie biżuterii ,

fot.mat.prasowe

noszenie spinek do mankietów ,

fot.mat.prasowe

Zasady stylu Rudolfa Valentino

1.Idealnie gładka twarz .

2.Perfekcyjne przycięte i wystylizowane włosy.

3.Elegancja i klasa .

4.Bogactwo biżuterii .

5.Precyzyjność w każdym detalu.

Wszystkie powyższe zdjęcia pochodzą z wikipedii i google.
Źródło: wikipedia.

Miłej lektury ,

Anrika i szafa gra,

21 października, 201523 stycznia, 2023

Ikona Mody-POLA NEGRI

Barbara Apolonia Chałupiec znana wszystkim jako Pola Negri

– polska aktorka teatralna i filmowa, międzynarodowa gwiazda kina niemego .

Znana jako symbol seksu i egzotycznej urody, obiekt westchnień mężczyzn i femme fatal .

Wylansowała modę na pomalowane paznokcie u stóp. Uważała, że odsłonięte palce w pantoflach nie mogą być „nagie”. To ona pierwsza zaczęła nosić sandały i wysokie, zgrabne botki na obcasach, była mistrzynią makijażu, lansowała oryginalne modele sukni do podróży lotniczych. Podkreślone mocno oczy, uszminkowane usta, najmodniejsze kreacje. Tak wyglądała, gdy rozpoczęła wielką karierę międzynarodową w Berlinie. Tak prezentowała się przez cała swoją karierę!

My kobiety zawdzięczamy jej :