Ikona Mody- CRISTOBAL BALENCIAGA

 

Cristóbal Balenciaga Eizaguirre hiszpański projektant mody i założyciel domu mody Balenciaga, uważany za jednego z najważniejszych twórców haute couture. Miał reputację projektanta o bezkompromisowych standardach i był określany jako „pan nas wszystkich” przez Christiana Diora i jako „jedyny projektant w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu” przez Coco Chanel , który kontynuował: „Pozostali są po prostu projektanci mody ”. W dniu jego śmierci, w 1972 r., Women’s Wear Daily zamieścił nagłówek „Król nie żyje”. W 2011 roku specjalnie wybudowane Muzeum Balenciaga.  Wiele z 1200 elementów kolekcji zostało dostarczonych przez jego ucznia Huberta de Givenchy i klientów, takich jak Grace Kelly. Balenciaga jest znany jako jeden z nielicznych projektantów mody w historii mody, który nie tylko mógł tworzyć własne ręce, ale także tworzyć, wycinać i szyć projekty, które symbolizowały szczyt jego kunsztu). 

Cristobal urodził się 21 stycznia 1895 roku w w małej miejscowości rybackiej Getaria w Kraju Basków na północnej części Hiszpanii. Jego ojciej był rybakiem, a matka krawcową. Ojciec szybko mu zmarł, gdy Cristobal miał 11 lat. Od tego czasu zaczął spędzać dużo czasu z matką, obserwując przy tym jej prace. W wieku 12 lat rozpoczął pracę na stanowisku praktykanta krawiectwa. Już w wieku nastoletnim jego klientką została Casa Torres elita z Getarii. To właśnie ona wysłała młodego Balenciagę do Madrytu, gdzie formalnie zaczął kształcić się krawiectwie.

Na początku swojej kariery pracował jako projektant w Hiszpanii. W 1919 roku otworzył filie własnego butiku Eisa w Madrycie, Barcelonie i nadmorskim kurorcie San Sebastian. Jego projekty znalazły uznanie w hiszpańskiej rodzinie królewskiej oraz wśród arystokracji. Jednak hiszpańska wojna domowa zmusiła Cristobala do zamknięcia sklepów i wyjazdu do Paryża wraz ze swoim partnerem życiowym Władziem Jaworowskim d’Attainville. W sierpniu 1937, wraz ze swoim partnerem oraz Nicolásem Bizcarrondem, otworzył paryski dom kupiecki przy Avenue George V. W 1948 zmarł jego partner – Władzio Jaworowski d’Attainville. Po śmierci ukochanego Cristobal rozmyślał o zamknięciu swojej działalności. Narzucił wtedy całkowicie nowatorski styl, zmieniając sylwetkę kobiety poprzez płynne linie i oryginalne formy. Zaprojektował sukienki w formie luźnych tunik, szmizjerki, sukienki baby doll czy spódnice bombki. Do wysokiego krawiectwa wprowadził także odważne intensywne kolory.

W latach pięćdziesiątych XX wieku pojawili się projektanci, tacy jak Christian Dior , Pierre Balmain i Coco Chanel , tworząc bardzo oryginalne kolekcje dla domów mody i ich własnego stylu. Ważnym bohaterem tego okresu był Cristobal Balenciaga. Ten hiszpański projektant mody był znany jako „Król mody” i był jednym z największych twórców tamtego okresu. Był najbardziej przyciągającym wzrok projektantem tego okresu ze względu na konstrukcje, których nigdy wcześniej nie widziano w świecie mody. Był mistrzem krawiectwa i potrafił przełożyć swoje ilustracje z papieru na prawdziwe życie. Jego umiejętności krawieckie dały mu przewagę nad projektantami na całym świecie. „W latach pięćdziesiątych zmienił kształt kobiecej sylwetki, tak że ubrania, które uważamy za typowe dla tamtej dekady, są głównie rozcieńczeniem jego pracy” (Irvine, 2013). W porównaniu do niektórych prac, takich jak New Look od Christiana Diora , który miał pełne spódnice i wąską talię, Balenciaga odmienił je, aby wyglądały jak płaszcz Yoki, który był płaszczem z jednym szwem, lub.
Ten wygląd sprawił, że klienci  z całego świata przyjeżdzali po jego kreacje.

ŚRODA – IKONA MODY COCO CHANEL

Wtorek-Ikona Mody CHRISTIAN DIOR

Wtorek – Ikona stylu HUBERT DE GIVENCHY

Stworzył wiele projektów dla Aline Griffith, Margarity Salaverrí Galárragi i Meye Allende de Maier, kóre były jego muzami. Zaprojektowane przez niego ubrania nosiły takie osoby jak: Marlene Dietrich, Greta Garbo, Grace Kelly, Ava Gardner, Audrey Hepburn, Jackie Kennedy. Zaprojektował również suknię ślubną dla Królowej Belgii Fabioli i Księżnej Kadyksu. Prowadził zajęcia z projektowania mody, inspirując innych projektantów, takich jak Oscar de la Renta, André Courrèges, Emanuel Ungaro, Mila Schön i Hubert de Givenchy.

Środa – Ikona Stylu MARLENA DIETRICH

ŚRODA – IKONA MODY GRETA GARBO

Wtorek – Ikona Stylu – GRACE KELLY

Po 30 latach pracy w Paryżu, Balenciaga zamknął swój dom w 1968. Zamknął kolejno także swoje pozostałe domy mody w Barcelonie i Madrycie. Zmarł 23 marca 1972 w hiszpańskiej miejscowości Jávea.

Balenciaga był gejem chociaż przez całe życie zachował prywatność swojej seksualności.  Miłością jego życia i wieloletnim partnerem był francusko-polski milioner Władzio Jaworowski d’Attainville, który pomógł mu sfinansować założenie. Kiedy d’Attainville zmarł w 1948 r., Balenciaga był tak załamany, że rozważał zamknięcie firmy. 

24 marca 2011 r. Muzeum MH de Younga w San Francisco świętowało otwarcie 120-częściowej retrospektywy mody „Balenciaga and Spain” w ramach jego kariery. „Nie można tego nawet zmierzyć”, powiedziała projektantka Rodarte Laura Mulleavy o wpływie Balenciagi. Zbiórka pieniędzy na bilet w wysokości 2500 $ na muzeum przyciągnęła 350 gości, w tym Marissę Mayer , Jamie Tisch , Gwyneth Paltrow , Orlando Bloom , Balthazara Getty , Maggie Rizer , Connie Nielsen , Marię Bello i Mię Wasikowską . 

W dniu 7 czerwca 2011 r. Muzeum Balenciagi zostało otworzone w jego rodzinnym mieście Getaria przez królową Hiszpanii Sofię w obecności Huberta de Givenchy , honorowego prezesa Fundacji Balenciaga. Muzeum posiada kolekcję ponad 1200 eksponatów zaprojektowanych przez Balenciagę, niektóre z nich zostały przekazane przez uczniów, takich jak Givenchy, lub klientów, jak królowa Fabiola z Belgii i spadkobiercy Grace Kelly . 

Jego najbardziej znanymi klientami byli Mona von Bismarck , Grace Kelly , Ava Gardner , Audrey Hepburn i Jackie Kennedy .

Od października 2018 do stycznia 2019, Muzeum Sztuki Kimbell w Fort Worth zaprezentowało Balenciagę w czerni, z ponad stu czarnymi ubraniami i akcesoriami z kolekcji Palais Galliera i Balenciaga Archives w Paryżu.

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • ciekawe formy ubrań,

  • sukienkę baby doll,

  • perfumy,

Zasady stylu Critobala Balenciagi:

1.Zaczesane na gładko włosy.
2.Białe koszule.
3.Maryanrki.
4.Krawaty.
5.Elegancja

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-NATALIA PAVLOVNA PALEY

Księżniczka Natalia Pawłowna Paley urodzona 5 grudnia 1905 roku jako Hrabina Natalia Pawłowna von Hohenfelsen w domu rodziców, 2 Avenue Victor Hugo, w Boulogne-sur-Seine, w pobliżu Paryża. Była najmłodszym dzieckiem wielkiego księcia Pawła Aleksandrowicza Rosji i jego drugiej żony, Olgi Valerianovna Karnovich, która była węgierką. Natalia była pierwszym kuzynem ostatniego rosyjskiego cesarza Mikołaja II. Po rewolucji rosyjskiej wyemigrowała do Francji, a kolejno do Stanów Zjednoczonych. Była modelką, ekonomistką i przez krótką chwilę aktorką.

Natalia miała bardzo szczęśliwe i uprzywilejowane dzieciństwo i przez pewien czas była całkowicie chroniona przed światem zewnętrznym. Gdy jej rodzice prowadzili aktywne życie społeczne. Natalia wraz z rodzeństwem byli zamknięci w domu. W niedziele cała rodzina chodziła do Rosyjskiego Kościoła na rue Daru, ale tylko na prywatne mszę.

W styczniu 1912 roku Natalia wraz z rodziną wróciła do Rosji, gdzie w 1914 roku osiedliła się w Carskim Siole luksusowym pałacu pełnym antyków i dzieł sztuki.W Rosji Natalia była wychowywana wraz z rodzeństwem przy babci. Trzy miesiące po osiedleniu się w Rosji, wybuchła I wojna światowa. W czasie wojny niemiecki tytuł hrabiego / hrabiny von Hohenfelsen uznano za niewłaściwy, więc w sierpniu 1915 roku, Mikołaj II stworzył nowy tytuł księcia / księżniczki Paley. Było to imię, którym Natalia i jej rodzeństwo zaczęli się posługiwać. W tym samym czasie brat Natalii, książę Władimir Paley, wstąpił do pułku mimo złego stanu zdrowia.

Przy upadku monarchii rosyjskiej w marcu 1917, zamiast opuszczania kraju, Wielki Książę Paul i jego żona, nie widząc niebezpieczeństwa naprzód, zdecydował się pozostać w swojej luksusowej rezydencji. Gdy Mikołaj II i jego rodziny zostały wysłane do wewnętrznej emigracji w Syberii, Natalia z rodziną pozostała w ich pałacu. Na początku stycznia 1918 roku, zostali zmuszeni do przeniesienia się do angielskiej Tsarkoe Siole, który należał do Wielkiego księcia Borysa Vladimirovich. Ich dawny dom został przywłaszczony i przekształcony w muzeum.

W marcu 1918 roku rewolucja zacieśniła chwyt. Wszyscy męscy członkowie rodziny Romanowów, w tym także brat Natalii Vladimir, zostali odesłani do wewnętrznej emigracji rosyjskiej. Nigdy później Natalia już nie zobaczyła brata Vladimira ponownie. Został zamordowany przez bolszewików, wraz z kilkoma innymi członkami rodziny Romanowów, dnia18 lipca 1918 roku, dzień po zabójstwie cara Mikołaja II i członków jego najbliższej rodziny w Jekaterynburgu. Wielki książę Paweł, który był zbyt chory, by podróżować, najpierw uniknął śmierci. Ale 30 lipca został aresztowany i wysłany do więzienia Spalernaia. W desperacji Olga zostawiła dwie najmłodsze córki: Irine i Natalie w wieku 14 i 12 lat pod opieką swojej angielskiej guwernantki. Olga wraz z córką Marianne Pistohlkors pragnęła być bliżej męża więzienia. Siostry żyły samotnie z guwernantką do października, kiedy wielki książę Borys został wywłaszczony, a siostry zostali eksmitowani.

Natalia i Irina byli zmuszeni przenieść się do Piotrogrodu z matką i jej przyrodnią siostrą, Marianne. Olga zmartwiona losem córek przygotowała im ucieczkę. Początkiem grudnia dziewczyny opuścili matkę, jadąc tramwajem do dworca kolejowego Ochta. Po trzydziestu dwóch godzinach podróży dojechali do Terijoki fińskiej granicy. Po przybyciu tam kontynuowali podróż do Wyborga. W styczniu księżna Olga dołączyła córek Finlandii. Ich ojciec nigdy nie dotarł do rodziny. Wielki książę Paweł zginął w styczniu 1919.

Raz na emigracji, księżniczka Paley z córkami przeniosła się do Szwecji , gdzie pozostał aż do wiosny 1920 roku ostatecznie osiadły się one na emigracji we Francji. Matka Natalii sprzedała kamienicę w Boulogne-sur-Seine i kupiła inną w jednej z dzielnic wyższych sfer Paryża, w 16. dzielnicy. Z jej  pozostałych klejnotów, księżna Olga kupiła willę w Biarritz , na wybrzeżu Atlantyku.  Później sprzedała dom, aby kupić mniejszy  w Neuilly . Księżniczka Natalia i jej siostra zostały posłane do szkoły z internatem w Szwajcarii , ale Natalia nie była w stanie mieszkać z innymi uczniami. Jak później wyznała w wywiadzie dla magazynu mody, czuła,

… tak różne od innych. Na dwunastu, francuskie dziewczęta wciąż czyta Robinsona Crusoe i oglądanie Douglas Fairbanks filmów. Na dwunastu Brałem chleb do mojego ojca w więzieniu. Jak mogłem być taki jak oni? I był niemy, nie będę grać. Ale czytałem dużo. Miałem do czynienia śmierć, tak blisko. Mój ojciec, mój brat, moi kuzyni, wujkowie, wykonywany krwią Romanov jest spryskane na mojej młodości. To dało mi smak smutnych rzeczy, poezję, oblodzonej i odgromowej przedsionku śmierci. Wkrótce, moi koledzy mnie rozumiał. I respektowane tak, jak było, jak dziwne może się wydawać.

Na jednej z organizacji charytatywnej na bazarku Natalia spotkała Luciena Lelonga znanego francuskiego projektanta mody. Lucien zaproponował jej pracę w swoim domu mody, którą Natalia podjęła. Początkowo pracowała w dziale perfumeryjnym, kolejno przeszła do działu modelowania konstrukcji. Lelong był wtedy żonaty i posiadał małą córeczkę. Jednak dla Natalii rozstał się z pierwszą żoną Anne-Marie Audoy, w dniu 16 lipca 1927. Lelong słynął z homoseksualizmu, ale zaproponował jej bogactwo i bezpieczeństwo. Wbrew woli rodziny Natalii pobrali się w ceremonii cywilnej w dniu 9 sierpnia 1927. Ceremonia religijna odbyła się następnego dnia w cerkwi św. Aleksandra Newskiego.

Renoma Lelonga wzrosła z pomocą stylowej żony, która miała wielkie wyczucie stylu. Natalia dyktowała własne trendy, była wizjonerką i kreatorką mody. Czapki i rękawiczki były nieodłącznym elementem jej garderoby. Natalia piękność z głęboko osadzonymi oczami i bladą cerą oraz szarymi włosami została modelką, pozowała dla takich magazynów jak Vogue. Była ulubioną modelką takich fotografów jak Edward Steichen, Cecil Beaton, Horst P. Horst, André Durst i George Hoyningen-Huene.

Natalia, choć z Lucienem mieli te same pasję i wspólna miłość do sztuki tak ich małżeństwo nie przetrwało. Lelong był zbyt pochłąnięty prac i zakochany w swoim modelu, który był śmiertelnie chory na gruźlicę. Natalia zaś miała częste wybuchy złości, gdy nie była w centrum uwagi, co denerwowało Lelonga. Ponadto Natalia weszła w romans z tancerką Serge Lifar. Romans zakończył się, gdy na horyzoncie pojawił się Jean Cocteau, który związał się z Natalią. Jean był homoseksualistą, a Natalia miała siłę ich przyciągania do siebie. Jean zaproponował małżeństwo Natalii, co Natalia odrzuciła, a ich romans zakończył się jesienią 1932 roku.

Kupiła mieszkanie na Esplanade des Invalides, gdzie zapraszała wybitnych artystów. Natalia nadal pracowała jako modelka w domu mody Lelong użytkownika. Na wiosnę 1933 roku, zaczęła karierę filmową i studiowała aktorstwo od belgijskiego aktorka Ewa Franciszka.

Jej pierwszym filmem był L’epervier (1933) w reżyserii Marcela L’Herbier, męża kuzyna. Był to początek jej kariery jako filmu aktorka, biorąc role w kilku filmach europejskich, w tym Sir Alexander Korda s The Private Life of Don Juan (1934). Przeniosłą się do Stanów Zjednoczonych, gdzie miała małą rolę w George Cukor s Sylvia Scarlett (1935), film z udziałem Katharine Hepburn. Umiejętności aktorskie księżnej Paley nie były zbyt wybitne. Broniła się nazwiskiem i urodą, to były główne jej atuty. W 1936 roku wróciła na krótko do Francji, by sfilmować The New Men (Les Hommes NOUVEAUX) z Jean Marais, pod kierunkiem Marcela L’Herbier. Les Hommes nouveaux okazał się sukcesem w Europie, ale zakończył karierę aktorską księżnej Paley’a.

Po powrocie do Stanów Zjednoczonych księżniczka Natalia osiadła na stałe w Nowym Jorku. Tam poznała Johna C. „Jack” Wilson, producenta teatralnego i reżysera, który wcześniej był kochankiem Noel Coward. Po rozwodzie z Lelongiem w dniu 24 maja 1937 księżna Natalia wyszła za mąż za Wilsona w dniu 8 września 1937 roku w Fairfield, Connecticut. Wilson był inteligentny, bogaty i dobry towarzysz. Nazwa i społeczne umiejętności księżniczki Natalii były zaletą dla producenta Broadway. Księżniczka Natalia ceniła męża poczucie humoru, a jego homoseksualizm zniechęcał do miłości fizycznej. Para od początku nie planowała dzieci, osiedlili się w mieszkaniu na Manhattanie z widokiem na Central Park. .Para często podróżowała, ich ulubionym miejscami były: Saint Moritz, Londyn i Wenecja.

W dniu 5 lutego 1941 roku księżna Natalia dostała obywatelstwo amerykańskie. Była dobrze znaną ekonomistką w Nowym Jorku i była znana z bywania na modnych imprezach. Przez wiele lat, księżniczka Natalia pracowała w public relations jako promotor domu mody Mainbocher. Była przyjaciółką Elsa Maxwell i stał się powiernicą Antoine de Saint-Exupéry. W 1940 i na początku 1950 roku księżna Natalia miała długi romans z pisarzem Erich Maria Remarque, który opisał go w swojej pośmiertnej powieści „Natascha”.

W 1950 roku kariera Wilsona spadła. Wilson stał się alkoholikiem i zrobił się niezrównoważony psychicznie. Natalia chciała mu pomóc, ale on był autodestrukcyjny. Przykuty do wózka inwalidzkiego z demencją zmarł w listopadzie 1961 roku, w wieku 62 lat.

Po śmierci męża księżna Natalia wycofała się ze społeczeństwa. W ostatnich dwóch dekadach życia żyła jak odludek, otoczona zwierzętami w swoim mieszkaniu na Manhattanie. Jedynym jej hobby stało się oglądanie telewizji. Zachorowała na cukrzycę i traciła wzrok. Ślepota izolowała ją na tyle, że rzadko kontaktowała się z siostrą Iriną. W 1970 roku jej siostrzeniec książę Michel Feodorovich Romanoff poszedł odwiedzić ją w jej mieszkaniu na Manhattanie. Odmówiła wizyty, aby uniemożliwić mu zobaczenie jej stanu zdrowia.

W grudniu 1981 roku księżna Natalia doznała upadku w swojej łazience. Lekarze zdiagnozowali złamania szyjki kości udowej. Została przetransportowana do szpitala. Gdzie lekarz Roosevelt, wbrew radom swoich dwóch przyjaciół, którzy obawiali się zgonu, zdecydował się na operowanie Natalii. Księżniczka Natalia zmarł o świcie w dniu 27 grudnia 1981 roku, w Szpitalu Roosevelt w Nowym Jorku. Została pochowana na cmentarzu pierwszej Presbyterian Church w Ewing, New Jersey.

Zasady stylu Natalie Paley:

1. Falowane zaczesane na gładko włosy.
2.Eleganckie rękawiczki.
3.Efektowne nakrycia głowy.
4.Szyk
5.Klasa.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-LUCIEN LELONG

Lucien Lelong urodzony 11 października 1889 roku. Francuski couturier. Urodzony w Paryżu jako syn Arthura Lelonga, właściciela sklepu tekstylnego. Swój kunszt szkolił w Hautes Etudes de Commerciales w Paryżu. Kolejno otworzył swój pierwszy dom mody w Paryżu w 1910 roku. Po trzech latach od jego otwarcie, jego projekty ukazały się w Vogue. Projektanci pracujący u Lelonga twierdzili, że Lelong sam nie tworzy ubrań tylko, daje swoje nazwisko im projektom. „Nie projektował sam, ale pracował przez swoich projektantów” – mówił Christian Dior, który pracował u Lelonga od 1941 do 1946 r. Tworzył wtedy kolekcje we współpracy z Pierre’em Balmainem. Dla Lelonga pracowali również tacy projektanci jak Nadine Robinson i Hubert de Givenchy.

Ikona Mody-HUBERT DE GIVENCHY

A klientami Lelonga byli Marie Duhamel, żona Nory Barnacle Jamesa Joyce’a, Jeanne Ternisien (żona bankiera Georgesa Nelze), księżna de la Rochefoucauld, Greta Garbo, Gloria Swanson, Colette i Rose Kennedy. Jeśli chodzi o życie miłosne to był ,trzy razy żonaty. Pierwszą jego żoną była Anne-Marie Audoy, z którą się rozwiódł 16 lipca 1927 roku. Tego samego roku 10 sierpnia 1927 roku poślubił drugą żonę księżniczkę Natalie Paley, która pracowała u niego w dziale perfum jako sprzedawca. Była córka wielkiego księcia Pawła Aleksandrowicza z Rosji i jego morganatycznej żony Olgi Karnovich.  Lelong z Natalie rozwiedli się w 1937 roku. W 1954 roku ożenił się z trzecią żoną Sandą Dancovici, która go przeżyła zmarła w 2001 roku. Słabe zdrowie Lelonga zakończyło jego karierę, przeszedł na emeryturę w 1952 roku. Zmarł na udar w Anglet we Francji 11 maja 1958 roku.

Ikona Mody-GRETA GARBO

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • piękne suknie,

  • piękne perfumy,

Zasady stylu Luciena Lelonga:
1.Zaczesane do tyłu na gładko włosy.
2. Garnitury w prążki.
3.Krawaty pod szyją.
4.Elegancja.
5.Szyk.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-JACQUES DOUCET

Jacques Doucet urodzony  1853 roku francuski projektant mody i kolekcjoner sztuki. Znany ze swoich eleganckich przezroczystych sukni.

Doucet urodził się w Paryżu w 1853 roku w zamożnej rodzinie, która zajmowała się sprzedażą bielizny i pościeli przy Rue de la Paix od 1816 roku. W 1871 roku Doucet otworzył swój pierwszy dom mody. Jego projekty zostały  zilustrowane w magazynie mody La Gazette du Bon Ton z sześcioma innych czołowych projektantów w Paryżu dnia np. Louise Chéruit, Georges Doeuillet, Jeanne Paquin, Paul Poiret, Redfern & Sons, Charles Worth . Projekty Jacquesa były bardzo oryginalne zaprojektowane dla aktorek czasu. Cécile Sorel, Rejane i Sarah Bernhardt.  Doucet był projektantem smaku i dyskryminacji, który cenił luksus powyżej nowości i praktyczności, który stopniowo zniknął z popularności w ciągu 1920 roku.

Kilka lat po I wojnie światowej, w 1927 roku, najlepsi artyści tacy jak  Joseph Csaky, Jacques Lipchitz, Louis Marcoussis, Henri Laurens, rzeźbiarz Gustaw Miklos  zajęli się urządzeniem domu mody Douceta. Sam dom mody zaprojektował architekt Paul Ruaud. Laurens zaprojektował fontannę, Csaky zaprojektował schody Doucet,  Lipchitz wykonał  gzyms kominka, a Marcoussis stworzył dywanik kubistów. Doucet oprócz projektowania był rownież kolekcjonerem sztuki i literatury. Kolekcjonowanie towarzyszyło mu przez całe życie w chwili śmierci miał kolekcję post-impresjonistów i kubistycznych obrazów, w tym Panny z Awinionu , który kupił od samego Picassa studio, a także zgromadził dwie biblioteki. Doucet przekazał swoją kolekcję książek artystycznych i badań na Uniwersytecie w Paryżu z 1917 roku do Institut National d’Histoire de l’Art w 2003 roku. Po jego śmierci w 1929 roku, jego kolekcję rękopisów współczesnych pisarzy przeniesiono do honorowej biblioteki Bibliothèque littéraire Jacques-Doucet . Francois Chapon napisał książkę zatytułowaną C’etait Jacques Doucet o życiu i twórczości projektanta mody.

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • strojne piękne suknie,

Zasady stylu Jacquesa Douceta:

1.Zaczesane do tyłu na gładko włosy.
2.Elegancja i klasa.
3. Kamizelki pod marynarką.
4.Broszka w krawacie.
5.Eleganckie marynarki.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-SARAH BERNHARDT

Henriette Rosine Bernardt znana wszystkim jako Sarah Bernhardt.

Sarah urodziła się 22 października 1844 w Paryżu, a zmarła 26 marca 1923 też w Paryżu.  Była francuską aktorką, która głównie występowała w  teatrach Paryża, w latach 1872-1880 w Comédie-Française. Była znana z teatralnych ról dramatycznych.

Urodziła się w rodzinie żydowskiej jako Rosine Bernardt. Jej matką była pochodząca z Amsterdamu Julie Bernardt (1821–1876), córka kupca Moritza Barucha Bernardta i jego żony Sary Hirsch. Sama aktorka zmieniła rodzinne nazwisko, modyfikując je w formę Bernhardt.

Sceniczna kariera Bernhardt zaczęła się w 1862, kiedy młoda aktorka studiowała jeszcze w Comédie-Française, najbardziej prestiżowym teatrze we Francji. Pewnego dnia postanowiła opuścić rodzinny kraj i przeniosła się do Belgii, gdzie została kochanką arystokraty Henriego de Ligne. W 1864 urodził się im syn Maurice. Po narodzinach dziecka książę zaproponował jej małżeństwo, ale jego rodzina sprzeciwiła się legalizacji związku i nakazywała Bernhardt  odrzucenie oświadczyn i zakończenia związku.

Po wyrzuceniu z Comédie-Française za spoliczkowanie jednej z aktorek powróciła do życia kurtyzany, którego nauczyła ją matka już w bardzo młodym wieku. Dzięki temu w latach 1862-1865 zarobiła dużo pieniędzy. W tym czasie kupiła swoją słynną trumnę, która często służyła jej za łóżko. Bernhardt twierdziła, że spanie w niej pomogło jej zrozumieć wiele tragicznych ról.

Potem Bernhardt powróciła do grania w teatrze, podpisując kontrakt z Théâtre de L’Odéon w 1866. Jej najsłynniejszą rolą z tamtego okresu była parodia florenckiego barda w sztuce Przechodzień François Coppé (styczeń 1869). Wraz z wybuchem wojny francusko-pruskiej (1870) przedstawienia zostały wstrzymane i Sarah przekształciła teatr w prowizoryczny szpital, gdzie opiekowała się rannymi żołnierzami. Międzynarodową sławę zdobyła w latach 70. XIX wieku i szybko stała się najbardziej rozchwytywaną aktorką w Europie i Nowym Jorku. W przerwie między kolejnymi trasami Sarah wykupiła prawa najmu Théâtre de la Renaissance(fr.), gdzie zajęła stanowisko producentki, reżyserki oraz głównej aktorki w latach 1893-1899.

W 1872 opuściła Odéon i wróciła do Comédie-Française. Jednym z jej największych sukcesów była główna rola w sztuce Voltaire’a Zair (1874). Sarah odbyła nawet podróż na Kubę, gdzie wystąpiła w teatrze Sauto w Matanzas w 1887 roku. Ponadto udzielała lekcji aktorstwa wielu młodym dziewczętom, w tym aktorce i kurtyzanie Liane de Pougy.

W 1880 otrzymała duński królewski Medal Nagrody na kokardzie Orderu Danebroga.

W 1899 Bernhardt przejęła były Théâtre des Nations(fr.) na Place du Châtelet w Paryżu i zmieniła jego nazwę na Théâtre Sarah-Bernhardt. 21 stycznia nastąpiło otwarcie, podczas którego Sarah stworzyła jedną ze swoich najbardziej docenianych kreacji, w spektaklu La Tosca Victoriena Sardou. Zaraz później wystawiono wznowienie Fedry Racine’a (24 stycznia), następnie Patron Bénic Gastona de Wailly’ego (14 marca), Samarytankę Octave’a Fauilleta (25 marca) oraz Damę kameliową Aleksandra Dumasa 9 kwietnia. 20 maja swój debiut miała najbardziej kontrowersyjna rola Bernhardt: zagrała Hamleta w sztuce Szekspira w adaptacji napisanej prozą przez Eugène’a Moranda i Marcela Schwoba na jej zamówienie. Sztuka została obsypana entuzjastycznymi recenzjami, pomimo że trwała cztery godziny bez przerwy. Bernhardt wyrobiła sobie opinię poważnej dramatycznej aktorki, zyskując tytuł Boskiej SarahPrawdopodobnie była najsłynniejszą aktorką XIX wieku.

Bernhardt brała również udział w skandalizujących produkcjach, takich jak Judasz Johna Wesleya De Kaya. Spektakl był wystawiony w Globe Theatre w Nowym Jorku tylko raz, w grudniu 1910 roku, po czym został zakazany, tak samo jak w Bostonie i Filadelfii. Biorąc pod uwagę, jak w 1910 roku wyglądała scena teatralna Nowego Jorku, fabuła sztuki była oburzająca. Maria Magdalena, która najpierw była kochanką Poncjusza Piłata, a potem Judasza Iskarioty, związała się z Jezusem. Kiedy Judasz zorientował się, że Maria Magdalena oddała się Jezusowi, zdecydował się wydać przyjaciela Rzymianom. Dla nowojorskich miłośników teatru dopełniającym elementem prowokacji był fakt, że rolę Judasza grała ponętna Sarah Bernhardt.

Do śmierci zarządzała swoim Théâtre Sarah-Bernhardt. Potem to stanowisko zajął jej syn Maurice, który zmarł w 1928 roku. Teatr zachował swoją nazwę aż do niemieckiej okupacji w czasie II wojny światowej, kiedy został przemianowany na Théâtre de la Cité ze względu na żydowskie korzenie Bernhardt.

Została pochowana na Cmentarzu Père-Lachaise.

W 1894 Alfons Mucha zaprojektował plakat do sztuki z jej udziałem pt. Gismonda i od tej pory projektował już wszystkie plakaty do jej spektakli. Obecnie uznawane są one za jedne z czołowych dzieł secesji.

Miała romans z belgijskim arystokratą Charlesem-Josephem Eugène’em Henrim, księciem de Ligne, z którym miała swoje jedyne dziecko – syna Maurice’a Bernhardta (ur. 1864), męża Polki Marii Jabłonowskiej (1863-1914).

W Londynie w 1882 poślubiła greckiego aktora Aristidesa Damalę (we Francji znanego jako Jacques Damala). Małżeństwo oficjalnie trwało do śmierci Damali w 1889 w wieku 34 lat, ale w praktyce szybko się skończyło z powodu uzależnienia aktora od morfiny.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • modę na żaboty, stójki i bufiaste rękawy,

Zasady stylu Sarah Bernhardt:

1. Kręcone porowate włosy z grzywką.
2. Ozdobne żaboty i stójki.
3. Bufiaste rękawy.
4. Długie suknie.
5. Eleganckie pantofelki.

Źródło: wikipedia.pl

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-CHRISTIAN DIOR

Christian Dior urodzony 21 stycznia 1905 roku w Granville. Francuski kostiumograf filmowy i projektant mody, zasłynął z domu mody Christian Dior, który teraz należy do Bernarda Arnault. 

Christian urodzony w nadmorskim miasteczku na wybrzeżu Normandii. Był drugim z pięciorga dzieci Maurice’a Diora, majętnego producenta nawozów oraz jego żony Isabelle. Miał czworo rodzeństwa: Raymond Jacqueline, Bernard oraz Catherine Dior. Gdy Christian miał około pięciu lat, rodzina przeprowadziła się do Paryża, ale często latem wracali na wybrzeże Normandii. Jego rodzice marzyli, aby syn został dyplomata, lecz On sam marzył o czymś związanym ze sztuka. Swoje pierwsze pieniądze zarabiał, sprzedając swoje szkice przed domem rodzinnym po 10 centymów od rysunku. W 1928 roku Dior porzucił szkołę i dzięki pieniądzom ojca otworzył małą galerię sztuki, w której z przyjacielem sprzedawał dzieła m.in. Pablo Picasso. Jednak po trzech latach, gdy zmarła jego mama i brat oraz firma ojca upadła przez wielki kryzys, Cristobal był zmuszony zamknąć galerie.

Od 1937 roku Dior zaczął pracę u projektanta mody Roberta Pigueta, który dał młodemu Christianowi szansę stworzenia projektów kreacji do trzech kolekcji. Dior później wspominał, że „Robert Piguet nauczył mnie wartości prostoty, która prowadzi do prawdziwej elegancji”. Jedną z kreacji Diora zaprojektowaną dla Pigueta,  była dzienna sukienka z krótką, lecz  pełną spódnicą zwaną Cafe Anglais została dobrze przyjęta w świece mody. Pracując u Pigueta Dior, współpracował z Pierre Balmain i został następcą Marca Bohana na stanowisku projektanta domu mody. Gdy wybuchła II wojna światowa, Dior został powołany do służby wojskowej i zakończył pracę u Pigueta.

W 1942 roku, gdy jego służba wojskowa zakończyła się, Dior dołączył do domu mody Luciena Lelonga, gdzie wraz z Pierre Balmain zaczęli prace jako młodsi projektanci. Podczas II wojny światowej, Dior jako pracownik Lelonga projektował suknie dla żon niemieckich oficerów oraz francuskich kolaborantów, podobnie jak inne domu mody, które pozostały na rynku w trakcie wojny, między innymi Jean Patou, Jeanne Lanvin, oraz Nina Ricci.

ŚRODA – IKONA MODY JEAN PATOU

Środa – Ikona mody JEANNE MARIE LANVIN

Jego siostra, Catherine  służyła we Francuskim Ruchu Oporu i została złapana przez Gestapo i wysłana do obozu koncentracyjnego Ravensbrück, gdzie przebywała aż do wyzwolenia w 1945 roku.

W 1946 roku Marcel Boussac, potentat przemysłowy znany jako najbogatszy człowiek we Francji zaprosił Diora, aby projektował dla paryskiego domu mody Philippe et Gaston założonego w 1925 roku. Dior odmówił, gdyż pragnął założyć dom mody pod własnym nazwiskiem. Tego samego roku 8 grudnia pod patronatem Marcela Boussaca Dior założył własny dom mody. Pierwsza kolekcja zaprezentowana 12 lutego 1947 roku Corolle, do historii przeszła pod nazwą New Look. Nazwę te wymyśliła Carmel Snow, obecna wtedy redaktor naczelna Harper’s Bazaar.

https://anrikaiszafagra.pl/2020/01/wtorek-ikona-stylu-carmel-snow.html

Kreacje od Dior wzbudziły wiele kontrowersji ze względu na odmienność w panującej obecnie modzie na pudełkowe suknie. Dior był mistrzem w podkreślaniu kobiecej sylwetki, a jego kreacje stworzone były głównie z perkalu, wykorzystywał on podszycia na biodrach, dopasowane gorsety oraz bardzo mocno podkreślał talie. Na początku kobiety protestowały na spódnice Diora, które zakrywały ich nogi. Sensacje wzbudzały również ilości wykorzystywania materiału na szycie sukni czy smokingów. Na jednej z sesji w Paryżu sprzedawczynie targu zaatakowały nawet modelki za rozrzutność. „New Look” zrewolucjonizował kobiece suknie i ugruntował pozycję Paryża jako centrum świata mody po II wojnie światowej.

The French couturier Christian Ernest Dior (1905 – 1957) at work in his Paris studio, on a coat made from English silks by Seekers. (Photo by Roger Wood/Getty Images)

Dior był nominowany do Oscara za najlepsze kostiumy w filmie czarno–białym za Stację końcową (1953) Vittoria De Siki. Otrzymał również nominację do nagrody BAFTA za najlepsze kostiumy w filmie Arabeskę (1966) oraz nominację do Cezara jako współprojektant kostiumów do filmu Bras de fer (1985) Gérarda Vergeza. Christian Dior zmarł podczas wakacji w Montecatini we Włoszech 24 października 1957 roku. Niektóre źródła podają, że zmarł na atak serca na skutek zadławienia się ością. Oficjalny nekrolog w Time’s opisywał okoliczności śmierci jako atak serca podczas gry w karty.

Wiele artystów pośmiertnie oddaje mu hołd.  W noweli Paula Gallico pod tytułem Mrs. ‘Arris Goes to Paris wydanej w Wielkiej Brytanii pod nazwą Flowers for Mrs Harris opowiada historię londyńskiej sprzątaczki, która zakochuje się w stylu haute couture garderoby swojej przełożonej i postanawia wyjechać do Paryża, aby zdobyć suknię balową od Dior. Perfumy nazwane Christian Dior zostały użyte w powieści Haruki Murakami  Kronika ptaka nakręcacza, w której występują one jako wpływowy symbol pojawiający się w kluczowych momentach. Angielski piosenkarz Morrissey wydał piosenkę „Christian Dior” jako stronę B swojego singla z 2006 roku “In the Future When All’s Well”.W piosence „Rainbow High” w filmie  Evita, Eva Perón śpiewa „I came from the people. They need to adore me. So Christian Dior me. From my head to my toes”.Kanye West wydał utwór “Christian Dior Denim Flow” w 2010 roku. West śpiewa o marce  Dior również w trzech innych utworach: “Devil in a New Dress”, “Stronger” oraz “Barry Bonds”.

My kobiety zawdzięczmy mu:

  • new look,

  •  moda na mocno podkreśloną talię,

  •  efektowne suknię,

Styl Christiana Diora:

1.Elegancja.

2.Klasa.

3.Zaczesane na gładko włosy.

4.Garnitury w prążki.

5. Muchy i krawaty.

Źródła:Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

 

Ikona Mody-CARMEL SNOW

Carmel Snow urodzona w 1887 roku wyrocznia mody, która nadała nowe życie magazynom mody i rozsławiła takich projektantów jak Christian Dior, Hubert de Givenchy czy Cristóbal Balenciaga. Zawsze w dłoni towarzyszył jej papieros, który stał się jej elementem charakterystycznym. Po napisaniu „Sukienki Diora wyglądają nowocześnie” wymyśliła termin, który stał się nazwą epoki w modzie. To Carmel wprowadziła do magazynów mody zdjęcia plenerowe. Zdjęcie modelki w stroju kąpielowym biegnącą ku aparatowi wywołało wielką sensację i początek czegoś nowego w modzie.

Carmel urodzona w 1887 roku w Irlandii na przedmieściach Dublinu. Jej ojciec Peter White był dyrektorem zarządzającym Irish Woolen Manufacturing and Export Company, firmy zajmującej się eksportem wyrobów z wełny. W wieku 6 lat Carmel straciła ojca na skutek zapalenia płuc. Jej matka Annie Mayne była bardzo przedsiębiorczą kobietą, wraz z córką wyruszyła do Ameryki szukać lepszego jutra. Matka Carmel była tak zdeterminowana, że otworzyła sklep w Chicago z sukniami dla ekskluzywnych kobiet. Sklep szybko zdobył sławę i pani Annie wraz z córką przeprowadziły się do Nowego Jorku. Annie często jeździła do Paryża, aby inspirować się trendami prezentowanymi przez projektantów na pokazach mody. Pani White szybko zauważyła, że córka ma fotograficzny zmysł i pamięć. Carmel jako dziecko szkicowała projekty francuskich projektantów, które następnie krawcowe odtwarzały i trafiały do sklepu matki Carmel. Jednak po czasie Carmel zaczęło męczyć życie w cieniu matki i kradzenie projektów projektantów, pragneła pisać relacje z pokazów. Gdy przyrodni brat Tom podjął pracę w HearstOrganisation, White zapragnęła stać się częścią magazynów mody.

Gdy wybuchła I wojna światowa Carmel w ramach akcji humanitarnej organizowanej przez Czerwony Krzyż wyjechała do Paryża. Gdy wojna ustała postanowiła zostać w Paryżu na dłużej, gdyż widziała tu swoją szansę. W 1921 roku znajoma Carmen, reporterka „The New York Times” Harrydale Hallmark rozchorowała się przed pokazami najnowszych kolekcji, wtedy Carmel ją zastąpiła. Zadaniem Carmel było zebranie materiałów do kolumny „What Well-dressed Women are Wearing”, w której pod pseudonimem Anne Rittenhouse pisała o trendach. Carmel spisała się na tyle, że aż jej znajoma postanowiła przedstawić utalentowaną koleżankę Ednie Chase, redaktorce naczelnej amerykańskiej edycji „Vogue’a”. Carmel swoją karierę w Vogue’u zaczynała jako asystentka redaktora mody. Matka od najmłodszych lat wpoiła córce zmysł do stylizacji. Carmel szybko stała się faworytką Condé Montrose Nasta, która była założyciela wydawnictwa Condé Nast. Stał się on mentorem Carmel i nauczył jej pracy w magazynie modowym. Matka Carmel nie kibicowałą karoierze córki, a wręcz zniechęcała telefonami, że etat córki w Vogue’u nie potra długo. Na Carmel nie robiło to żadnego wrażenia i nic nie robiła sobie ze słów matki, a przeciwnie pięła się dalej po szczeblach kariery. Była wręcz uzależniona od pracy, mogła nie spać dzień i noc i pracować.Ednę Chase szybko zrozumiała, że Carmel ją powoli zaczyna wygryzać. Carmel szybko awansowała na niezależną redaktorkę mody. Na tym stanowisku zaczęła wielkie rewolucje w redakcji. Zaczęła zatrudniać ludzi niezwiązanych wcześniej z branżą mody np. surrealistę Man Ray, którego zdjęcie trafiło na okładkę Vogue. Edna Chase zbliżająca się do emerytury nie chciała przekazać sterów CarmelEdna bardzo strofowała i krytykowała dzoiałania Carmen, co zaczęło jej przeszkadzać i powoli zastanawiała się nad zmianą pracy.

W 1926 roku 39-letnia Carmel Whitewyszła za mąż za George’a Palena Snowa, którego nazywała „Snowie”. Po ślubie dość szybko zaszła w ciąże i z biegiem czasu doczekała się trzech córek. Jednak macierzyństwo w żaden sposób nie przeszkodziło jej w karierze. Szybko po porodzie wracała do pracy, pozostawiając córki pod opieką opiekunek. Pracę stawiała na pierwszym miejscu i bardzo ją satysfakcjonowała. Carmel po narodzinach pierwszej zmieniła magazyn i podjęła pracę w ,,Harper’s Baazar”. Condé Nast zdając sobie sprawę, że przyrodni brat Carmel pracuję w konkurencyjnym wydawnictwem, zmusiła Carmel na początku pracy, aby obiecała, że nie przejdzie do konkurencyjnego pisma. Carmel jednak nie dotrzymała słowa, a Condé Nast wpadł w furię. – Twój zdradziecki czyn nie przestanie cię dręczyć – powiedział do Carmel i natychmiast zakończył z nią jaki kol wiek kontakt.

Gdy Carmel w 1933 roku objęła stanowisko redaktor naczelnej w „Harper’s Bazaar”, magazyn był daleko w tyle za „Vogue’a”. Carmel lubiła wyzwania i podjęła również i to. Podążając za swoim życiowym motto „elegancja to dobry gust z domieszką odwagi” szybko wyciągnęła z problemów finansowych ,,Harpers‘a” i uczyniła go pismem na równi z ,,Vogu‘e”. Jej marzeniem było stworzyć magazyn dla dobrze ubranych kobiet o „dobrze ubranych umysłach”. Kobiet, które oprócz mody interesują się całą sztuką. Carmel miała wielki zmysł, który pozwalał jej wytropić największe talenty do tworzenia magazynu. Po odwiedzeniu wystawy grafików w Nowym Jorku rozkochała się nową koncepcją projektowania stron, kadrowaniem zdjęć i śmiałą typografią. Dowiedziała się kto za tym stoi i jeszcze tego samego dnia rosyjski grafik i malarz Alexey Brodovitch podpisał umowę z „Harper’s Bazaar”. Następnie na wieczorku w nowojorskim hotelu St. Regis Carmel Snow ujrzała dziewczynę ubraną w koronkową sukienkę od Chanel, z czarnymi różami wpiętymi we włosy, która tańczyła z dala od innych. Carmel zaproponowała jej pracę, choć dziewczyna nie chciała jej przyjąć, gdyż lubiła sypiać do południa. Instynkt Carmel nie zawiódł, zatrudniona dziewczyna w przyszłości została redaktor naczelną „Vogue’a” mowa tu Diana Vreeland, o której przeczytacie pod linkiem:

Ikona Mody-DIANA VREELAND

Trio Snow-Brodovitch-Vreeland okazał się bardzo zgranym duetem, który zaczął przeprowadzać rewolucję w świecie mody. Carmel przestała realizować sesje w studiach i wyszła w plener. Nieznanemu wówczas fotografowi Munkácsiemu zleciła sesję na plaży. Efektem sesji jest zdjęcie, które przeszło do historii mody i fotografii. Na zdjęciu modelka Lucile Brokaw w stroju kąpielowym i tenisówkach biegnąca w stronę obiektywu ten kadr był wielką rewolucją. Carmel, która kierowała magazyn, do intelektualistek zatrudniła Jean Cocteau, który ilustrował i pisał o projektach. Carmel również rozsławiła Truman Capote jeszcze przed „Z zimną krwią” i „Śniadania u Tiffany’ego”. Carmel jak tylko dostrzegła w kimś talent od razu, robiła z niej gwiazdę w modzie. Również tak samo rozsławiła Christiana Diora, którego kolekcję sukni nazwała określeniem „New Look”. Oprócz wysławienia projektanta wymyśliła nowy termin w modzie, który jest używany po dziś dzień. Carmel rozsławiła np. też Cristóbal Balenciaga

Carmel cała żyła pracą. Stawiała ją nawet ponad małżeństwo i macierzyństwo. Pewna, że do końca życia będzie redaktorką naczelną „Harper’s Bazaar”. Jednak los przyniósł co innego. W wieku 70 lat zmuszono ją do emerytury, a jej stanowisko przejęła siostrzenica Nancy, która nie była tak utalentowana, jak ciotka. Dla Carmel ciosem okazał się nie tylko utrata pracy, ale i fakt, że branża mody szybko o niej zapomniała. Nawet krąży anegdota, że pewnego dnia Carmel wybrała się na lunch do restauracji Le Pavillon, nie dość, że nie powitano jej jak dawniej to i przydzielono najgorszy ze stolików. Nawet przestała być chętnie widywana na wydarzeniach modowych. Bardzo bolało to Carmel, że nikt już nie liczy się z jej osobą w branży, pomimo że tyle do niej wniosła.

Gdy chciała pojawić się na przyjęciu w zamku Rothschildów, podała się za niezależną konsultantkę. Na przyjęciu wypiła za wiele alkoholu i straciła panowanie nad swoim ciałem do tego stopnia, że na oczach wszystkich gości załatwiła się na schodach. To wydarzenie szybko trafiło na łamy gazet plotkarskich i skończyło całkowicie dobry wizerunek Carmel w mediach. Po tych wydarzeniach postanowiła wyjechać w rodzinne strony do Irlandii. Na wiadomość o chorobie męża dopiero powróciła do Nowego Jorku. Jednak pomimo chorego męża, to ona zmarła pierwsza w maju 1961 roku mając 73 lat. Została pochowana w czerwonym kostiumie z brokatem od Balenciagi. Jej pogrzeb stał się wydarzeniem towarzyskim. Pomimo że była pierwsza i to Ona odkryła Diane Vreeland, to jednak Diana w branży mody jest bardziej znana i wspominana. – Vreeland była młodsza, Carmel starsza. Dużo starsza i odeszła, zanim nastały czasy gwiazd – mówił Richard Avedon.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • zdjęcia plenerowe w magazynach modowych,

  • odkrycie talentu Diany Vreeland, 

  • nowy termin w modzie New Look,

Zasady stylu Carmel Snow:

1.Falowane włosy.
2. Szminka na ustach.
3. Papieros w ręku.
4.Perły na szyi.
5. Elegancja i klasa.

Źródła:Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-JEANNE PAQUIN

Jeanne Paquin urodzona w 1969 roku czołowa francuska projektantka mody. Pierwsza kobieta, która zaczęła szyć haute couture oraz jedna z pionierek nowoczesnej mody tamtych lat.

Jeanne już jako młoda nastolatka została wysłana do pracy i szkolona była jako krawcowa w Rouff paryskim domu mody założonym w 1884 roku i położonym przy Boulevard Haussmann. Szybko awansowała na kierowniczkę szwalni. W 1981 roku poślubiła Isidore René Jacob, znanego jako Paquin. Był on właścicielem Paquin Lalanne, domu mody, który początkował jako sklep z odzieżą męską w latach 40. XIX wieku. Jako małżeństwo zmienili nazwę firmy na Paquin i zaczęli budować biznes.

W 1891 roku Jeanne wraz z mężem Isidore Paquin otworzyli Maison de Couture przy 3 Rue de la Paix w Paryżu, naprzeciwko słynnego House of Worth.

Ikona Mody-CHARLES FREDRICK WORTH

 Jeanne projektowała, a Isidore prowadził firmę. Na początku Jeanne wybierała tylko pastelowe tkaniny, aż przeszła do intensywniejszych kolorów tj. czerń i jej charakterystyczna czerwień. Czerń w tamtym czasie była kolorem tylko żałobnym, a projektantka uczyniła go modnym. Łączyła czarny z jaskrawo kolorowym podszewkami i haftowanym wykończeniem. Jej projekty nie mogły krępować sylwetki! Jej elegancki i wygodny strój to fason z podniesionym stanem. Były to dwuczęściowe suknie: spódnica z przedłużeniem z tyłu w tren, do tego żakiet czy bolerko. Klientki chętnie kupowały jej klasyczne etole czy mufki. Inspirowała się strojami z antyku greckiego. Jej odcięte pod biustem suknie, które popularyzowała na początku XX wieku miały odniesienie do okresu empire i dyrektoriatu. Projektowała też nowoczesne stroje tj. płaszcze i szlafroki, które cieszyły się wielką popularnością. Sławna była z żywych kolorów uwielbiała połączenie czerni z czerwienią. Połączenie to w ubiorze promowała zwłaszcza w okresie po śmierci swojego męża w 1907 roku.

 

Jeanne Paquin była pierwszą couturier, która wysłała znane osoby w swoje kreacje na imprezy tj. opery i wyścigi konne, w celach reklamowych.  Po pewnym czasie sama zaczęła organizować swoje pokazy mody. Na których nie zabrakło tańca baletnic w jej strojach. Była nie tylko wizjonerką i kreatorką, ale miała i zmysł do biznesu, dzięki czemu jej dom mody stał się jeszcze bardziej rozpoznawalny od samego Wortha! Dla ludzi ściągających jej pomysły była bardzo mściwa i wytaczała sprawy sądowe innym marką i dziennikarzom, którzy ukazywali zdjęcia jej projektów, zanim odbył się pokaz. Paquin często współpracowała z ilustratorami i architektami, tj. Léon Bakst, George Barbier, Robert Mallet-Stevens i Louis Süe, którzy pomagali jej w projektowaniu biżuterii, dodatków i strojów scenicznych oraz ilustrowali jej projekty. Gdy inne dom mody odrzuciły współpracę z teatrem, ona jako jedyna współpracowała z teatrem. W 1913 roku reporter z New York Times określił Jeanne jako „najbardziej komercyjnego artystę na świecie”. Jej działalność wyszła poza Francję. W 1896 roku otworzyła swój dom mody The House of Paquin w Londynie. W londyńskim butiku zatrudniono młodą Madeleine Vionnet.

Ikona Mody-MADELEINE VIONETT

 W 1912 roku wraz z przyrodnim bratem otworzyła salon Paquin-Joire w Nowym Jorku przy słynnej Fith Avenue. Następne były dom w Buenos Aires i Madryt.

W 1900 roku Jeanna przyłączyła do zorganizowania Wystawy Uniwersalnej i wybrano ją na przewodniczącą Sekcji Mody. Jej projekty znalazły się  na wystawie, a projektantka sama stworzyła własnego manekina na wystawę. W 1907 roku zmarł jej ukochany mąż Isidore Paquin w wieku 45 lat i pozostawił Jeanne wdową w wieku 38 lat. W uroczystościach pogrzebowych wzięło udział ponad 2 tyś osób. Projektantka po śmierci męża chodziła ubrana głównie w czarno białe kreacje. W 1912 roku wraz z przyrodnim bratem otworzyli  Paquin-Joire na Fifth Avenue w Nowym Jorku. W tym samym roku Jeanne podpisała wyłączną umowę ilustracyjną z La Gazette du Bon Ton. W La Gazette du Bon Ton wystąpiło sześciu innych wiodących wtedy paryskich projektantów – Louise Chéruit , Georges Doeuillet , Jacques Doucet, Paul Poiret, Redfern & Sons oraz House of Worth. W 1913 roku Jeanne  przyjęła prestiżowy francuski Legion d’Honneur w uznaniu za jej wkład gospodarczy w kraju. Była pierwszą projektantką, która otrzymała ten zaszczyt. Rok później Jeanne odbyła tournée po Stanach Zjednoczonych. Za pięć dolarów uczestnicy mogli oglądać najnowsze projekty The House of Paquin. Mimo wysokiej ceny biletów wystawy szybko się wyprzedawały. 

 

W czasie  I wojny światowej Jeanne pełniła funkcję prezesa Chambre Syndicale de la Couture. Była pierwszą kobietą, która pełniła funkcję prezesa syndykatu pracodawców we Francji. W szczytowym momencie Dom Paquina był tak dobrze znany, że Edith Wharton wspomniała o nazwie firmy w Domu Mirtha. W czasach, gdy inne domy mody zatrudniały od 50 do 400 pracowników, Dom Paquin zatrudniał do 2000 osób na szczycie. Wśród klientów Paquin znajdowały się: Królowe Hiszpanii, Belgii i Portugalii. 

 Jeanne Paquin przeszła na emeryturę w 1920 roku, swoje obowiązki przekazała swojej asystentce Madeleine Wallis. Asystentka Wallis pozostała projektantką domu dla Paquin do 1936 roku, w którym zmarła Jeanne Paquin. W latach 1936–1946 hiszpańska projektantka Ana de Pombo, asystentka Wallisa, pozostała projektantką domów. W 1941 roku De Pombo odeszła, a jej asystent Antonio del Castillo (1908–1984) objął stanowisko głównego projektanta. W 1945 roku del Castillo opuścił Paquin, aby zostać projektantem Elizabeth Arden , a kolejno został głównym projektantem domu Lanvin . Jego następcą został Colette Massignac, któremu powierzono zadanie utrzymania domu mody Paquin w latach powojennych, kiedy to nowi projektanci, tacy jak Christian Dior otrzymywali większą sławę. W 1949 roku baskijski projektant Lou Claverie został głównym projektantem w Paquin, do 1953 roku, kiedy zastąpił go młody amerykański projektant Alan Graham. Jednak powściągliwe projekty Grahama nie ożywiły marki Paquin, paryski dom został zamknięty 1 lipca 1956 r.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • wprowadzenie koloru czarnego do mody, wcześniej tylko jako kolor żałobny był noszony,

  • modę na mufki i etole,

  • suknie bogato zdobione z wysokim stanem i długim trenem,

Zasady stylu Jeanne Paquin:

1.Elegancja.
2. Grecko-antyczne suknie.
3. Fryzura spięta w wysokiego koka.
4. Ozdobne toczki na głowie.
5.Ozdobne rękawiczki.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-PAUL POIRET

Paul Poiret 

Paul Poiret przodujący francuski projektant mody, kreator i mistrz w pierwszych dwóch dekadach XX wieku. Założyciel własnego domu mody z krawiectwem haute couture. Jego osiągnięcia w modzie są porównywane ze spuścizną Picassa w sztuce XX wieku.

Poiret urodzony 20 kwietnia 1879 roku w biednej dzielnicy Paryża. Rodzice byli producentami parasoli i do tego samego przyuczali syna. Poiret już jako dziecko projektował, pewnego razu zabrał jedwabne skrawki materiałów od parasoli i uszył z nich ubranka dla lalek. Jako nastolatek Poiret zaniósł swoje szkice do wybitnej krawcowej Louise Chéruit, która kupiła od niego bardzo dużo szkiców jego autorstwa. Poiret sprzedawał swoje szkice do słynnych domów mody, do czasu, gdy został zatrudniony przez Jacquesa Douceta w 1896 roku. Jego pierwszym projektem była czerwona peleryna, która sprzedała się aż w 400 egzemplarzach. Następnie młody projektant przeniósł się do House of Worth, gdzie projektował praktyczne i wygodne sukienki. Jednak nowoczesność w jego projektach okazała się zbyt nonszalancka dla konserwatywnych klientek Wortha. Gdy Poiret podarował rosyjskiej księżniczce Bariatinsky płaszcz Konfucjusza z nowoczesnym kimonowym krojem, Worth wykrzyknął: Co za horror! Kiedy są niskie osoby, które biegną za naszymi saniami i denerwują nas, mamy ich odcięliśmy głowy i włożyliśmy je do takich worków ”. 


O Charles’ie Fredrick’u Worth przeczytacie w  poniższym linku:

Ikona Mody-CHARLES FREDRICK WORTH

Poiret swój własny dom mody założył w 1903 roku i wyrobił markę dzięki kontrowersyjnemu płaszczo-kimono stworzonym specjalnie dla nieskalowanej, szczupłej sylwetki.  Zaprojektował ekstrawaganckie oświetlenia w oknach okienne i organizował sensacyjne imprezy, aby zwrócić uwagę klientów na swoją pracę. Jego marketing i branding nie był porównywalny z żadnym innym francuskim.  W 1905 roku poslubił Denise Boulet dziewczynę z prowincji. Denise była jego muzą i pierwowzorem La Garçonne. Miał z nią pięcioro potomstwa. W 1909 roku był już tak sławny, że Margot Asquith, żona brytyjskiego premiera HH Asquitha, zaprosiła go na  Downing Street 10, aby zaprezentował jej swoje projekty. Cena jego projektów była dwa razy wyższa od rocznego wynagrodzenia sprzątaczki. 

Dom Mody Poireta z czasem został poszerzony o dekoracje wnętrz i perfumy. W 1911 r. wprowadził zapach „Parfums de Rosine”, nazwany na cześć jego córki. Był pierwszym projektantem haute couture, który wprowadził na rynek charakterystyczny zapach. Choć londyńska projektantka Lucile poprzedziła go szeroką gamą perfum już od początku 1907 roku. W 1911 roku premiera perfum Poireta „Parfums de Rosine” odbyła się z ekstrawaganckim wieczorkiem w projektanta pałacowym domu, w którym uczestniczyła cała śmietanka paryskiego społeczeństwa i świata artystycznego. Poiret wydarzenie nazwał „la mille et deuxième nuit” (Tysiąc i druga noc).
Jego ogrody tego wieczoru były oświetlone latarniami i ozdobione ustawionymi namiotami i żywymi tropikalnymi ptakami. Żona Poireta sama zachwycała się złotą klatką. Poiret obdarował każdego gościa butelką swojego zapachu. Strategią marketingową Poireta były wydarzenia rozrywkowe, które szybko stały się tematem Paryża. Jego drugi zapach miał premierę w 1912 roku – „Le Minaret”.

W 1911 roku wydawca Lucien Vogel wybrał fotografa Edwarda Steichena, aby promować modę jako sztukę piękną w swojej pracy. Steichen zrobił zdjęcia suknią Poireta w tajemniczym świetle i pod ciekawym kątem. Zdjęcia opublikowano w czasopiśmie Art et Décoration w kwietniu 1911 roku.
Historyk Jesse Alexandra stwierdził, że była to pierwsza w historii sesja fotografii mody. Na której ubraia były ukazane pod względem artystycznym i formalnym. Po roku Vogel otworzył swój słynny magazyn modowy La Gazette du Bon Ton, w pokazano projekty Poireta, narysowane przez najlepszych ilustratorów. Obok projektów Poireta ukazały się i projekty sześciu słynnych projektantów francuskich tj. Louise Chéruit, Georges Doeuillet, Jacques DoucetJeanne PaquinRedfern i House of Worth.  

Tego samego rok 1911 Poiret otworzył  École Martine, dział dekoracji wnętrz nazwany na cześć swojej drugiej córki. W 1911 roku Poiret również wydzierżawił część nieruchomości przy Rue du Faubourg Saint Honoré 109  przyjacielowi Henri Barbazangesowi, który otworzył tam  Galerie Barbazanges, gdzie wystawiał sztukę współczesną. Budynek był obok XVIII-wiecznej rezydencji Poireta przy 26 Avenue d’Antin. Poiret zastrzegł sobie prawo do organizowania dwóch wystaw rocznie. Jedną z nich była L’Art Moderne en France z 16–31 lipca 1916 r. Ponadto Poiret organizował koncerty nowej muzyki w galerii, czasami z wystawami nowej sztuki. 

Gdy wybuchła pierwsza wojna światowa Poiret opuścił swój dom mody, aby służyć w wojsku. Powrócił w 1919 roku, ale firma była bliska bankructwa. Nowe domy mody tj. Chanel projektowali klasyczne i eleganckie stroje, które cechowały się mistrzowskim szyciem. Poireta wymyślne ubrania były szyte byle jak. Poiret tracił sławę i zainteresowanie, czego skutkiem było bankructo,  a biznesowi partnerzy nie udzielili mu wsparcia. W 1928 roku rozwiódł się z żoną po dwudziestu trzech latach małżeństwa. Nie był to rozwód w przyjaznych stosunkach. Choć wcześniej był bardzo zakochany w żonie w 1913 roku na łamach wywiadu Vogue, powiedział: „Moja żona jest inspiracją dla wszystkich moich dzieł; jest wyrazem wszystkich moich ideałów”. Po roku od rozwodu w 1929 roku dom mody Poireta został zamknięty a, jego ubrania wysprzedano za groszę. Po zamknięciu domu mody zmuszony był do pracy ulicznego malarza, który sprzedawał swe rysunki turystom na ulicach i w kawiarniach Paryża. ,,Chambre syndicale de la Haute Couture chciało przyznać mu miesięczny zasiłek, ale prezes Worth drzucił ten pomysł. Jedyna przyjaciółka projektantka France Martano pomagała Poiretowi finansowo w kryzysowych chwilach. Reszta znajomych zapomniała o Poirecie. W ostatnich latach swego życia Poiret jadał mreguralnie obiady w domu przyjaciółki. Warto wspomnieć, że kiedyś wysłał przyjaciółkę do Nowego Jorku na wizytę do projektu na Brodwayu w 1917/18 roku. Odstąpił jej wtedy swoje miejsce. Zmarł w 1944 roku jako zapomniany artysta, Elsa Schiaparelli zapłaciła za jego pogrzeb i nie pozwoliła na zapomnienie o tak wybitnym projektancie. 

Poza uwolnieniem kobiet od gorsetów razem z Coco Chanel, zawdzięczamy mu spodnie harem i tunikę w klosz oraz tunikę. Poiret bardzo również rozwinął technikę krawiectwa o nowe metody takie jak drapowanie i odejście od krawiectwa i wzornictwa z przeszłości. Poiret fascynował się i inspirował antycznymi i regionalnymi strojami, a ubrania jego projektu były cięte wzdłuż prostych linii i wykonane z prostokątnych motywów. Prostota w strukturze jego ubioru stanowiła „decydujący moment w pojawieniu się modernizmu” i „skutecznie ustanowiła paradygmat współczesnej mody, nieodwracalnie zmieniając kierunek historii kostiumów ”. Innowacyjne projekty Poireta znajdują się na pierwszym miejscu w kolekcjach muzeów mody na całym świecie. Były prezentowane na wielu wystawach m.in.„Paul Poiret i Nicole Groult, The Masters of Art Deco Fashion” ( Paul Poiret et Nicole Groult, Maîtres de mode Art Déco ) w Palais Galliera w Paryżu w 1986 r. W maju 2005 r.oku projektant Azzedine Alaïa wystawił garderobę Denise Poiret na pokazie „Free Creativity” ( La Création en Liberté ) w swoim domu mody przed jego licytacją. Kolekcja krawiecka Denise Poiret pobiła rekordy sprzedaży: a w szczególności płaszcz, który zaprojektował w 1914 roku, został sprzedany za 110 000 euro. Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku nabył wiele projektów Poireta na tej sprzedaży aukcyjnej. W 2011 roku kolekcja prac Poireta odbyla trase na Kreml w Rosji z okazji setnej rocznicy wizyty Paula Poireta w Moskwie i Sankt Petersburgu. A perfumy Poireta, Parfums de Rosine, są przechowywane w kilku instytucjach kulturalnych, min w Osmothèque w Wersalu. W 2013 r. Musée International de la Parfumerie in Grasse zaprezentowało perfumy Poireta na wystawie Paul Poiret: Couturier Perfumer.

Marka Poireta, choć nieaktywna od 1933 roku to cieszy się zainteresowaniem wielu osób. Prawa do marki dzieliło Kilku właścicieli, dopóki luksemburska firma Luvanis, która specjalizuje się w ożywieniu zapomnianych marek, nie nabyła praw do znaku towarowego dla Paula Poireta na początku 2010 roku. Luvanis to obecnie jedyny właściciel Poiret. Południowo-koreański konglomerat mody i luksusu Shinsegae International, który dystrybuuje marki Givenchy, Céline, Brunello Cucinelli i Moncler, został wybrany, aby przywrocic marke do swiata mody. Luvanis, przekonany kreatywną wizją Shinsegae odsprzedał mu prawa do marki w 2015 r. Po narastających spekulacjach prasowych Shinsegae w styczniu 2018 roku oficjalnie potwierdziło wznowienie Poireta z Paryża z belgijską bizneswoman Anne Chapelle na czele i chińską couturiere Yiqing Yin jako dyrektora artystycznego. Po 90-letniej przerwie są szanse, ze dom mody powróci do świata mody.

My kobiety zawdzięczamy mu:

  • kimonowe kroje w modzie codziennej,

  • tuniki,

  • perfumy,

Zasady stylu Paula Poireta:
1.
Włosy zaczesane na gładko do tylu,
2. Elegancja.
3. Idealnie skrojone garnitury.
4. Sygnety na palcach.
5. Kapelusze.

Źródła:Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Milej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-JEAN HARLOW

Harlean Harlow Carpenter znana wszystkim jako

Jean Harlow.

Jean Harlow urodzona 3 marca 1911 w Kansas City, amerykańska aktorka filmowa, symbol seksu kinematografii amerykańskiej lat 30. XX wieku. Czołowa gwiazda filmowa pierwszych lat filmu dźwiękowego i okresu „Złotej Ery Hollywood”. W 1999 American Film Institute umieścił jej nazwisko na 22. miejscu w rankingu „największych aktorek wszech czasów”.

Jean już w dzieciństwie miała pieszczotliwą ksywkę „The Baby” („dziecinka”). Ten pseudonim został z nią na zawsze. Co do swojego imienia Harlean to nie była go pewna aż do 5 roku życia. Nie posiadała rodzeństwa, przez co jej więź z mamą była bardzo silna. Matka nawet twierdziła, że całą karierę, którą osiągnęła Harlean to dzięki jej. W 1922 roku matka Jean rozwiodła się z jej ojcem, a opiekę nad nią powierzono wyłącznie matce. W 1923 roku Jaean wraz z matką przeprowadziła się do Hollywood w stanie Kalifornia. Matka Jean sama chciała zacząć karierę jako aktorka, ale w wieku 34 lat już nie było to takie łatwe. Jean w wieku 14 lat porzuciła naukę. Gdy matce Jean skończyły się oszczędności, powróciły do rodzinnego miasta Kansas City. Po powrocie Jean została wysłana przez swojego dziadka na letni obóz Camp Cha-Ton-Ka w Michigamme, na którym rozchorowała się na szkarlatynę. Gdy wyzdrowiała podjęła naukę w żeńskiej szkole Ferry Hall School w Lake Forest. Tam poznała 19 letniego przedsiębiorce Charlesa  Fremonta McGrew, spadkobierce dużej fortuny, za którego wyszła za maż.W tej szkole jej matka również poznała miłość  Marino Bello, którego w 1927 roku poślubiła.

Po ślubie Jean przeprowadziła się do Los Angeles, gdzie zaprzyjaźniła się z Rosalie Roy, młodą dziewczyną marzącą o zostaniu aktorką. Rosalie pewnego dnia poprosiła Harlen o podwózkę do studia 20th Century Fox, gdzie była umówiona na spotkania.Harlen mająca auto podwiozła przyjaciółkę i czekając na korytrarzu studia, została dostrzeżona przez kierownika studia. Nie była zainteresowana i odmówiła propozycji. Pomimo odmowy otrzymała zaproszenie na casting do Central Casting. Rosalie nawet założyła się z Harlen, że ta nie pójdzie na casting przez brak odwagi. Harlean nie chciała przegrać zakładu z przyjaciółką ani też zawieść ambicji matki udała się na ten casting. Na castingu dostała pracę w firmie, która organizowała castingi dla statystów. Na początku Harlean odrzucała wszystkie propozycje otrzymane od Central Casting. Jej matka, która kiedyś sama marzyła o karierze aktorki, nakazała córce przyjmować propozycję prac. Harlean przyjeła udział w niemym więziennym dramacie ,, Honor Bound” 1 1928 roku, zarabiając zaledwie 7 dolarów za dzień jako statystka. Po jakimś czasie zaczęła występować już jako epizodka w komediach romantycznych. W grudniu 1928 roku podpisała pierwszy kontrakt z wytwórnią Hal Roach Studios, zarabiając 100 dolarów tygodniowo. W 1929 roku zagrała nawet u boku Stana Laurela i Olivera Hardy’ego (znanego duetu tamtych lat Flip i Flap) w krótkometrażowej komedii ,, Liberty ” i dwóch innych filmach: ,,Double Whoopee” i ,,Bacon Grabbers”. Harlean zaczęła robić coraz większą karierę, co zaczęło przeszkadzać jej małżeństwu. Wytwórnia Hal Roach zerwała kontrakt z aktorką po słowach, które od niej usłyszała: „Rozbiła [kariera] moje małżeństwo, co mogę zrobić?”. Rozwiodła się z mężem McGrew, a po rozwodzie zamieszkała z matką i ojczymem Marino Bello. Po rozwodzie zagrała kilka epizodów oraz większą rolę w komedii romantycznej ,,Szalone serca” u boku ikony kina niemego Clary Bow. O Clarze przeczytacie pod linkiem:

Ikona Mody-CLARA BOW

Latem Harlean poznałą  fotografa Edwina Bowera Hessera, który zrobił jej półnagą sesję zdjęciową w Fern Dell. Końcem 1929 roku została zauważona  przez Jamesa Halla, aktora zaangażowanego do wojennej produkcji ,,Aniołowie piekieł”. Filmowiec przez pół roku poszukiwał aktorki, która zagra za Gretę Nissen. Harlow dostała te rolę.  Ta rola  złośnicy, która uwodzi i  zdradza dwóch braci zaważyła na jej ekranowym wizerunku. 23 października podpisała pięcioletni kontrakt z Hughesem, opiewający o zarobki rzędu 100 dolarów tygodnio.Premiera filmu odbyła się 27 maja 1930 w Grauman’s Chinese Theatre. Film okazał się sukcesem komercyjnym, stając się najbardziej dochodową produkcją roku. Recenzje filmu jednak nie był przychylne „The New Yorker” określił występ Harlow „naturalnie okropnego”. 

Filmy w których grała choć okazywały się hitami to jej aktorstwo nadal było mocno krytykowane: „To niefortunne, że Jean Harlow, której zalety jako aktorki są ograniczone do jej blond piękności, musi nieść dobry udział w filmie”

Hughes, chcąc wypromować wizerunek aktorki, organizował w USA  kluby „platynowych blondynek”, gdzie młode kobiety odtwarzały blond włosy aktorki  W  połowie lat 30. związała się z Paulem Bernem, dzięki niemu w 1932 podpisała siedmioletni kontrakt z Metro-Goldwyn-Mayer. Harlow stała się wtedy jedną z największych gwiazd wytwórni po występach w ,,Żona z drugiej ręki ”(1932), ,,Kaprys platynowej blondynki”(1932), ,,Kolacja o ósmej ”(1933) i ,,Dla ciebie tańczę ”(1936). Jej sława zaczęła nagle przeważać nad takie gwiazdy jak  Joan Crawford czy Norma Shearer. Nazywano ją „platynową blondynką” lub „wybuchową blondynką”.Te nazwy na zawsze  wpisały się w historię popkultury.

  

W 1929 aktorka związała się z bossem przestępczej rodziny z New Jersey Abnerem „Longiem” Zwillmanem, nazywanym Alem Capone z New Jersey. Jego zyski z nielegalnej produkcji alkoholu sięgały czterdziestu milionów dolarów rocznie. ObdarowywałHarlow najdroższymi prezentami np. bransoletką z charmsami, czerwonym cadillakiem czy zaoferował aktorce i jej matce przeprowadzkę do nowego domu. Przekupił Harry’ego Cohna dyrektora Columbia Pictures pół milionem złotych, aby ten podpisał z Harlow kontrakt na dwa filmy. Jej drugim mężem został jednak producent filmowy Paul Bern, którego poznała na planie filmu ,, Anioł Piekieł” w 1930 roku. Po dwóch latach się zaręczyli, a pobrali 2 lipca 1922 roku. Małżeństwo trwało niecałe dwa miesiące, gdyż Bern został znaleziony martwy w ich domu. Media spekulowały nawet, że aktorka była zamieszana w śmierć męża, lecz sekcja zwłok to wykluczyła i podano, że popełnił samobójstwo zestrzelając się strzałem w głowę. Przez te sytuacje nawet rozważano o usunięcie Harlow z grania w ,,Kaprys platynowej blondynki”.


Jean Harlow z Bernem

Po śmierci Berna, aktorka weszła w romans z profesjonalnym bokserem Maxem Bearem, który był w związku małżeńskim z Dorothy Dunbar. Sportowiec, gdy wniósł o rozwód, prasa zaczęła pisać, że do rozpadu tego małżeństwa przyczyniła się Harlow. Przedstawiciele wytwórni MGM po skandalu z samobójstwem Berna, nie chcieli kolejnych skandali. Zaaranżowano więc małżeństwo Harlow z operatorem filmowym Haroldem Rossonem, który zgodził się na fikcyjny ślub. Harlow w wywiadach nawet mówiła, że będzie to jedno z nielicznych hollywoodzkich małżeństw, które przetrwa. Po 8 miesiącach małżeństwa rozwiedli się 11 marca 1934 w tajemnicy.

Pod koniec wiosny 1934 roku aktorka poznała Williama Powella, aktora związanego z wytwórnią MGM. Po premierze filmu ,,Dziewczyna z Missouri” (1934) zaczęli się ze sobą spotykać. Harlow pragnęła mieć dziecko z Williamem, jednak William mający za sobą dwa nieudane małżeństwa i syna, nie chciał już więcej dzieci. Para publicznie utrzymywała, że się tylko przyjaźnią. Powell przyczynił się do rozwodu matki Harlow z Marine Bello, kiedy odkrył, że sprzedawane przez niego „kopalnie w Meksyku”, nie istnieją. Matka Jean inwestowała oszczędności córki w fałszywe przedsięwzięcie. Po rozwodzie matki Harlow zaczęła sama zarządzać swoim majątkiem. 

Jean Harlow i William Powell

Marcem 1937 roku zaczęto pracę nad nową komedią romantyczną ,,Saratoga” z Harlow w roli głównej. Aktorka zmagała się wtedy z sepsą oraz miała zabieg usuwania ósemek, przez co pracę na planie przesunięto na kwiecień. W maju ponownie aktorka zaczęła skarżyć się na różne dolegliwości. Harlow chodziła zmęczona, blada,miewała nudności i bóle żołądka oraz wzdęcia, lekarze twierdzili, że to zapalenie pęcherzyka żółciowego i grypa. Harlow grając sceny gdzie, jej bohaterka ma gorączkę, sama była chora jeszcze bardziej niż postać, którą miała zagrać. Po tej scenie aktorka poczuła się tak źle, że poszła do garderoby i poprosiła, aby zadzwoniono do Williama Powella, który opuścił swój plan zdjęciowy, aby odwieźć ją do domu.Stan zdrowia Harlow nie poprawiał się od dwóch dni, wtedy zatelefonowano po lekarza. Jej problemy ze zdrowiem już wcześniej opóźniały powstawanie filmów tj. ,,Żona czy sekretarka”, ,,Suzy i Romantyczna pułapka”. Lekarz stwierdził u aktorki grypę. Gazety rozpisywały się o stanie zdrowia aktorki i każda z gazet podawała sprzeczne informacje. Znajomy, który odwiedzał aktorkę mówił, że ma wzdęty brzuch, oraz że w jej oddechu czuć zapach moczu. Lekarz Leland Chapman zdiagnozował, że Harlow nie cierpi na zapalenie pęcherzyka żółciowego, ale znajduje się w końcowym stadium niewydolności nerek. 6 czerwca stan Harlow się na tyle pogorszył, że nie była w stanie zobaczyć Powella i powiedzieć ile palców u ręki pokazuje.  Wieczorem przetransportowano ją do Good Samaritan Hospital w Los Angeles, gdzie zapadła w śpiączkę.  Zmarła  na drugi dzień tj. 7 czerwca o dwudziestej trzeciej trzydzieści siedem w wieku zaledwie 26 lat. W dokumentacji lekarskiej   odnotowano, że przyczyną śmierci był obrzęk mózgu powstały w wyniku powikłań spowodowanych niewydolnością nerek oraz mocznica. Jednak jej akt zgonu z  1990, jako przyczynę śmierci podaje ostre zakażenie układu oddechowego oraz ostre zapalenie nerek i mocznicę

9 czerwca 1937 roku Jean Harlow pochowano  w Great Mausoleum na terenie Forest Lawn Memorial Park w prywatnej krypcie, wykonanej z marmuru, którą William Powell zakupił za  25 tys. dolarów. Wyryto inskrypcję „Our Baby”.  Jean ubrano w suknię, w której grała w,, Romantycznej pułapce.” W dłoniach trzymała białą gardenię, a u boku notatkę autorstwa Powella: „Dobranoc, Moja Najdroższa” Podczas uroczystości pogrzebowych Jeanette MacDonald i Nelson Eddy zaśpiewali „Oh, Sweet Mystery of Life.”

W trwającej zaledwie 10 lat karierze Harlow wystąpiła w 35 filmach kinowych  i dwóch audycjach radiowychW 1933 była w  pierwszej dziesiątce najbardziej dochodowych amerykańskich aktorek. Sześć filmów z jej grą było w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w box offisie.Filmy , w których Harlow grała , nominowane były doOscarów w każdej kategorii. Dziesięć filmów z jej udziałem przekroczyło sumę stu milionów dolarów dochodu z biletów. Trzy filmy z jej udziałem tj. : ,,Światła wielkiego miasta” (1931), ,,Wróg publiczny nr 1” (1931) i ,,Kaprys platynowej blondynki” (1932) wpisano do National Film Registry.

Jean ikona popkultura przyczyniła się do o spopularyzowania blondynki jako seksbomby. Aktorka była bezwstydnie seksowna i niepohamowana w żądzach przebieranie w mężczyznach niczym w rękawiczkach sprawiało jej przyjemność. Brwi wygięte w łuk i podkreślone ołówkiem brwi pomagały jej wyglądać przebiegle, dziecinnie, grzesznie do granic lub zupełnie niewinnie. Na premierach filmowych pojawiała się w długich, drapowanych, satynowych sukniach w stylu art déco. Nie lubiła zakładać bielizny i nigdy nie nosiła biustonosza. Charakterystyczne platynowe włosy, będące w tamtych czasach czymś nowym, zapewniły Harlow status gwiazdy, i stały się jej znakiem rozpoznawczym. Po jej śmierci kobiety zaczęły naśladować jej styl i częściej zaczęły je utleniać, dzięki czemu sprzedać nadtlenku wodoru znacząco wzrosła. Suknie satynowe również cieszyły się dużą sprzedażą. Harlow stała się inspiracją dla Marilyn Monroe.

„Mężczyźni mnie lubią, bo nie noszę stanika. Kobiety mnie lubią, bo nie wyglądam jak dziewczyna, która mogłaby ukraść męża. Przynajmniej nie na długo.”

— Jean Harlow
Pamiątki Jean z filmów ,,Platynowa blondynka” (1931) i,, Wybuchowa blondynka ”(1933) można do dziś oglądać w Hollywood Museum. Siedziba Max Factor jest idealnym miejscem aby poznać biografie aktorki. gdyż korzystała z usług fryzjerskich i makijażowych od Factora. 
My kobiety zawdzięczamy jej:
  • modę na kolor włosów blond, 
  • modę na satynowe, drapowane suknie,
Zasady stylu Jean Harlow:
1. Blond pukle.
2.Czerwone usta.
3. Cienkie brwi podkreślone ołówkiem i długie rzęsy
4. Nienoszenie bielizny. 
5.Długie satynowe suknie.
Źródła:Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-KENNETH BATELLE

Kenneth Battelle znany wszystkim jako Mr. Kenneth.

Kenneth Battelle urodzony 19 kwietnia 1927 roku w Nowym Jorku. Był pierwszym znanym fryzjerem od lat pięćdziesiątych aż do swojej śmierci. Międzynarodową karierę zyskał dzięki dbaniu o fryzurę Jacqueline Kennedy bouffant w 1961 roku. Ponadto czesał też takie sławy jak Marilyn Monroe, Audrey Hepburn, Brooke Astor i Happy Rockefeller. W 1961 roku jako pierwszy w historii zdobył nagrodę Coty Award.

Kenneth nie pochodził z zamożnej rodziny, jego ojciec był sprzedawcą obuwia, który zostawił rodzinę. Kenneth sam w wieku 16 lat musiał utrzymywać matkę i trójkę rodzeństwa. Podejmował takie prace jak gotowanie, sprzątanie, sprzedaż piwa czy obsługa windy. W wieku 17 lat wstąpił do marynarki wojennej, kolejno zaczął studiować sztukę wyzwoloną na Uniwersytecie Syracuse przez sześć miesięcy. Po pół roku zrezygnował ze szkły, gdyż nie miał funduszy na dalszą naukę. Gdy obejrzał reklamę Wanamaker Academy of Beauty w Nowym Jorku, która oferowała absolwentom pracę w wysokości 100 dolarów tygodniowo, podjął tam studia. Przez pierwsze pół roku nauki utrzymywał się z gry na pianinie w lokalnych restauracjach. Kolejno kontynuował naukę w Marinello Academy of Beauty Culture w Syracuse. Po ukończeniu tej szkoły dostał w salonie Starlet Beauty Bar.

Kenneth przez cztery lata pracował w Starlet Beauty Bar, gdzie dopracowywał swoją odmianę klasycznego boba. Wykreował klubową odmianę tej fryzury.
W październiku 1949 roku wyjechał do Miami, aby podjąć tam pracę w hotelowym salonie. W lipcu przeniósł się do pracy na Manhattan w Nowym Jorku, gdzie pracę tam zaproponowała mu Elizabeth Arden w Lexington w Kentucky. Następnie podjął pracę u Heleny Rubinstein. U Heleny stylizował fryzury modelkom i osobą medialnym, którzy zamiast zapłaty oferowali reklamę Kennethowi w mediach i podpisy w gazetach. pracy u Heleny właśnie Kenneth poznał Jacqueline Kennedy. W 1954 roku świeżo poślubiona Jacqueline odwiedziła swojego stałego fryzjera Lawrence’a, który niestety nie miał wolnych terminów, aby ją przyjąć. Kenneth wtedy wykorzystał moment i zaoferował, że on ją przyjmie. Kennedy się zgodziła i była zachwycona efektem strzyżenia. Kenneth w przeciwieństwie do poprzedniego fryzjera Kennedy nie naciągał jej włosów na szerokich wałkach, aby je przedłużyć, lecz zrobił jej fryzurę lśniącą i przypominającą tkaninę, które idealnie odbijały światło i pomimo ruchów fryzura szybko powracała do swojej formy. Dla Kennetha ważne było, aby klientki po umyciu włosów w domu same miały łatwość w ich czesaniu. 

Po pracy u Heleny Kenneth podjął pracę w emporium kapeluszników Lilly Daché przy 56. Street. Kenneth został tam kierownikiem salonu, który był najważniejszym miejscem fryzjerstwa w Nowym Jorku. Wśród klientów, była Lucille Ball, która nazwała Kennetha Bogiem”. Kenneth uratował jej spalone włosy, nadał im naturalny kolor. Po czym tłumy klientek zapisywały się do Kennetha, aby ich włosy też były farbowane w tak naturalny sposób. W 1958 roku Couturier Norman Norell wysłał Marilyn Monroe na spotkanie z Kenneth po tym, jak skarżyła się, że nadmierne wybielanie i wypadanie włosów. Kenneth nawilżył, wygładził i odbudował włosy Marilyn Monroe i stał się jej najlepszym fryzjerem i bliskim przyjacielem, udał się z  nawet do Chicago. Wśród klientek Kennetha był również Daly Brown, redaktor naczelny Glamour, który w 1961 roku zlecił Kennethowi pisanie artykułów z poradami jak, kobiety same mogą dbać o swoje włosy. Na tamte czasy był to bardzo odważny i kontrowersyjny ruch we fryzjerstwie, inni fryzjerzy bali się, że te artykuły mogą zniszczyć ich biznes. Ponadto Kenneth był „Sekretarzem Grooming” w administracji Kennedy’ego. Dzięki temu zyskał rozpoznawalność, a jego nazwisko na okładkach magazynów modowych zapewniało większą ich sprzedaż. Jego fryzury były wizytówką wizerunku Jacqueline Kennedy, układał jej włosy tak, aby nie były, zbyt prze lakierowane i sztywne, utrwalał lakierem tylko pojedyncze kosmyki. Fryzurę Jacqueline opisano jako „wyolbrzymioną przesadę włosów małych dziewczynek” i przytoczono jako dowód na to, że Kenneth „zabił kapelusz”.

W 1962 r. Kenneth znalazł sponsora firmę Company, zajmującą się zaopatrzeniem salonów urody. Wynajął dzierżawę w wielopiętrowym budynku przy East 54th Street. W 1963 roku Kenneth opuścił Lilly Daché i otworzył własny salon. Salon nazwał po prostu Kenneth, który oficjalnie otwarto 4 marca 1963 r. Salon był bogato zdobiony kwiecistym dywanem i czerwono-żółtymi tkaninami w paisley. Na zapisy do salonu czekało się po kilka miesięcy. Oprócz usług fryzjerskich był sklep z perukami, gabinety masażu oraz manicure i pedicure, łaźnie parowe i woskowe, spa z hydromasażem i studio Pilates. Klientki do domu odwoził Mercedes, a niektóre przychodziły po prostu na lunch czy poprzeglądać czasopisma modowe i relaksując się klubową atmosferą.

W wywiadzie dla Vanity Fair w 2003 r. Kenneth powiedział, że lubił bywać na imprezach towarzyskich medialnych do czasu, gdy nie przeczytał nagłówka w połowie lat 60 w amerykańskim wydaniu New York Journal-American „Pickle Queen idzie na imprezę z fryzjerem”. Tak mocno go to zdenerwowało, że postanowił przestać uczestniczyć w spotkaniach towarzyskich ze swoimi klientami.

W 1974 roku otworzył swój drugi salon w Atlancie, którego patronowała Rosalynn Carter. Thomas Morrissey, kolorysta Kennetha w 1986 roku otworzył swój własny salon, zabrał ze sobą wielu pracowników Kennetha, a także niektórych klientów. Nawet jedną z najważniejszych Jacqueline Kennedy Onassis. Niektórzy klienci pozostali wierni Kennethowi tacy jak Grace Mirabella i Kitty D’Alessio. W dniu 16 maja 1990 roku salon Kennetha w NY został zniszczony przez pożar. Po pożarze Kennetha wyeksmitowano ze względu na klauzulę pożaru i trzęsienia ziemi, którą posiadali właściciele budynku. Kenneth na dwa lata postanowił wynająć 6 krzeseł w salonie kosmetycznym w hotelu Helmsley Palace.

W 2002 roku Kenneth zatrudnił Kevina Lee na dyrektora kreatywnego swojego salonu i aby odświeży ł salon i przyciągnął młodszą klientelę. Lee już od 1980 roku pracował u Kennetha jako fryzjer, dlatego Kenneth wiedział, że może mu zaufać. Lee podtrzymał tradycję Kennetha na oferowaniu fryzur, które klientki same w domu bez problemu będą mogły sobie odtworzyć po umyciu włosów. 


Gdy Lee zarządzał salonem Kenneth, nadal pracował w zawodzie aż do 2008 roku. Kenneth zmarł 12 maja 2013 roku w wieku 86 lat w swoim domu w Nowym Jorku. 

Zasady stylu Kenneth Battelle:

1. Elegancja.
2. Klasa.
3. Gładko zaczesane włosy.
4. Garnitury z szerokimi klapami.
5. Szerokie krawaty.

Źródła:Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-GRACE KELLY

Grace Patricia Kelly znana wszystkim jako Grace Kelly 

Grace Kelly urodzona 12 listopada 1929 w Filadelfii w Stanach Zjednoczonych. Urodzona w rodzinie sportowców jej ojciec milioner John Brendan Kelly był trzykrotnym mistrzem olimpijskim w wioślarstwie, a matka Margaret Katherine Majer od dzieciństwa zajmowała się sportem, pływała i rozpoczęła naukę na Temple University. Pracowała też jako modelka, a jej zdjęcia trafiały na okładki magazynów. W 1921 roku została instruktorką wychowania fizycznego na Uniwersytecie Pensylwania. Ojciec po zakończeniu kariery sportowej założył firmę i wstąpił do partii demokratów. W 1935 roku kandydował jako burmistrz Filadelfii, niestety wybory przegrał. Grace została wychowana z trójką rodzeństwa, siostrami Margaret Katherine i Elizabeth Anne oraz bratem John’em Brendan’em Junior’em. Brat poszedł w ślady ojca i w 1956 roku w Melbourne zdobył brązowy medal w wioślarstwie, który później podarował Grace jako prezent z okazji zaślubin z księciem Rainierem.

Grace w młodości uczęszczała do szkoły zakonnej i wychowywana była w dość rygorystycznych warunkach, a rodzice nie chcieliby, Grace została aktorką. Rodzice chcieli, aby Kelly została baletnicą i posłali córkę do szkoły baletowej, ale zbyt wysoki wzrost przeszkodził w karierze baletowej.
Grace chciała się usamodzielnić więc, szybko wyjechała do Nowego Jorku, gdzie rozpoczęła pracę jako fotomodelka. W maju 1947 ukończyła Stevens School w Germantown. Niestety do Bennington College prestiżowej szkoły aktorskiej nie udało się jej dostać ze względu na złe wyniki z matematyki. Nie poddała się i wzięła udział w audycji Amerykańskiej Akademii Sztuki Dramatycznej w Nowym Jorku, gdzie odegrała scenę z dramatu Torch-Bearers. Dzięki tej roli pozwolono Grace uczyć się aktorstwa w Bennington College. Karierę aktorską szybko rozpoczęła dużymi rolami na Broadway w Ojcu Strindberga oraz w programie TV Bethel Merriday. W 1951 roku zadebiutowała w filmie ,,Czternaście godzin”, w którym zagrała rolę Louise Ann Fuller. W 1952 odegrała rolę żony szeryfa Amy Kane w ,,W samo południe.
” Za rolę Lindy Nordley w filmie Mogambo otrzymała nagrodę Złotego Globu i nominację do Oscara za drugoplanową rolę żeńską. Jednak największym sukcesem okazała się rola Georgie Elgin w filmie George’a Seatona
,,
Dziewczyna z prowincji”. Kelly w wieku 25 lat otrzymała za tę rolę Oscara w 1955 dla najlepszej aktorki oraz brytyjską nagrodę BAFTA dla najlepszej aktorki zagranicznej.
Do BAFTA nominowana była także za rolę Margot Wendice w filmie Alfreda Hitchcocka ,,M jak morderstwo.’ Po wyjściu za mąż Grace zrezygnowała z aktorstwa. Ostatnie role odegrała w ,,Wyższych sferach i Łabędziu. ”Jednak po 10 latach przerwy zagrała w ,,Mak również jest kwiatem.’ Choć jej kariera aktorska trwała zaledwie 5 lat to nie przeszkodziło to Amerykańskiemu Instytutowi Filmowemu w umieszczeniu jej na trzynastym miejscu największych gwiazd amerykańskiego kina.

Grace należała do najważniejszych osób amerykańskich na festiwal filmowy w Cannes w 1955 roku. Podczas jej pobytu we Francji zaaranżowano spotkanie Grace z księciem Monako Rainierem. Grace prosiła sekretarkę, by wykreśliła te nudy z jej grafiku. Tylko nie książę-powtarzała. – Wykreślić księcia!”. Jednak po namową ludzi z Hollywood spotkała się z księciem. A to spotkanie odmieniło jej życie. Siostra Kelly opowiadała, że w tym czasie Grace przechodziła kryzys i marzyła o rodzinie i ucieczce z Hollywood. Spotkanie z księciem dało jej ucieczkę, zmianę i upragnioną rodzinę. Książę Rainier oświadczył się tego samego roku, co się poznali 1955 . Ślub odbył się zaledwie rok później. Najpierw odbyła się cywilna ceremonia w Sali Tronowej Pałacu Monako, a kolejnego dnia odbył się ślub kościelny w Katedrze Świętego Mikołaja. Tego samego dnia otrzymała tytuł ,, Jej książęca Wysokość Księżna Monako.’ Ceremonią tą żył cały świat, w telewizji obejrzało go aż przeszło 30 milionów widzów. Arystoteles Onassis, najbogatszy wtedy człowiek świata, podarował młodej parze 45-metrowy jacht Deo Juvante II. A wytwórnia MGM, z którą Grace przez lata współpracowała, podarowała parze stroje uszyte dla niej do filmu Wyższe sfery”.

Dziewięć  miesięcy po  ślubie księżna  urodziła pierwsze dziecko i nową następczynię monakijskiego tronu. Córkę nazwała Karolina Ludwika Małgorzata.  Pojawienie się córki Karoliny doprowadziło do większego konfliktu  księcia i księżnej Monako Antoinette, Siostra księcia Rainiera twierdziła,  że ona powinna zostać następczynią tronu, gdyż jest najstarsza z rodzeństwa i ma syna, który zapewniłby dalszą sukcesję władzy w państwie.Rok później Kelly urodziła kolejne dziecko, tym razem chłopczyka. Syna nazwała Albert Aleksander Ludwik Pierre. To były bardzo wyczekiwane narodziny, gdyż syn zapewniał sukcesję tronu Monako. Książę Albert został dziedzicznym księciem Monako, zajął miejsce przed swoją starszą siostrą i nie mógł zostać wyprzedzony przez przyszłe rodzeństwo. Rola matki Kelly bardzo się spodobała, była bardzo oddana dzieciom. Wychowywała je samodzielnie, z pomocy niani korzystała tylko, gdy była nieobecna w pałacu. Ponadto kochała gotować, miłość do gotowania nabyła już w dzieciństwie od mamy. Chciałaby, dzieci spędzały z nią jak najwięcej czasu. Nie chciałaby wyrosły na rozkapryszonych arystokratów”. Gdy nie podobało się jej ich zachowanie, mówiła im: Pamiętajcie, że wasz dziadek był murarzem, co nie zbyt podobało się małżonkowi. W 1964 roku urodziła trzecie dziecko córeczkę Stefanie Marie Elżbietę. Kelly w 1967 roku była ponownie w ciąży, ale niestety poroniła.

Grace jako księżna Monako Grace porzuciła karierę aktorską na rzecz obowiązków księżnej. Hitchcock bardzo ubolewał nad tym faktem. Twierdził, że jest najwybitniejszą aktorką od czasów Ingrid Bergman. Na planach z Grace pozwalał jej na wiele więcej niż innym aktorką, np. mogła wprowadzać zmiany w scenografii, kostiumach i kwestiach. Po rzuceniu aktorstwa założyła fundację AMADE Mondiale. Fundacja zajmuje się integracją moralną i fizyczną oraz dobrym samopoczuciem dzieci na całym świecie, bez względu na rasę, narodowość, religię i przynależność polityczną. Teraz prezesem fundacji jest córka księżnej, Karolina Grimaldi. Grace oczywiście towarzyszyła mężowi w oficjalnych uroczystościach. W 1981 roku była na ceremonii zaślubin księcia Walii, Karola z Lady Dianą Spencer.Grace była przepiękną kobietą, w wieku 15 lat już oświadczali się jej mężczyźni. Sama w jednym z wywiadów zdradziła, że nie cudzołóż to jedyne z przykazać jakie łamała. ,,“Kelly miała więcej kochanków w ciągu miesiąca niż ja przez całe życie – stwierdziła kiedyś aktorka Zsa Zsa Gabor. Nawet matka Kelly kilka dni przed jej ślubem wymieniła wszystkich znanych jej mężczyzn, z którymi Grace miała romans. W Grace kochał się nawet starszy o 12 lat przyszły prezydent USA John F. Kennedy. Po latach prezydent, oglądając ślubne zdjęcia Kelly, wyznał do swojej żony, Mogłem się z nią ożenić”. 

Styl Kelly

Co do stylu Kelly to była to przede wszystkim wielka elegancja, szyk, klasa i szlachetność. Często nosiła spódnice z szyfonu i tiulu z paskiem i sznur pereł, a jej znakiem rozpoznawczym były białe długie rękawiczki. Rękawiczki szybko stały się modne w latach 50, dzięki noszeniu ich przez Kelly. Przyzwyczaiła się je nosić w dzieciństwie, gdy chodziła do katolickiej elitarnej szkoły podstawowej dla dziewcząt z dobrych domów, prowadzonej przez siostry zakonne. Rękawiczki, które stały się znakiem rozpoznawczym Kelly, były znakiem rozpoznawczym właśnie tej szkoły. Nina Garcia autorka książki „The Little Black Book of Style” pisała, że każda kobieta powinna co najmniej raz w życiu obejrzeć „Złodzieja w hotelu”, żeby wiedzieć, jak należy się ubierać.
Must havem Kelly była kultowa skórzana torebka Hermesa nazwana na jej cześć „Kelly” oraz apaszka też tej samej marki, perły, okulary Wayfarers od Ray-Ban i oczywiście białe rękawiczki. Często te dodatki zestawiała z garsonkami i białą koszulą. Oprócz strojnych sukni nosiła także proste koszule, dżinsy przewiązane apaszkami z mankietami oraz skórzane mokasyny. Gdy poślubił księcia Rainiera III jej styl zmienił się z ,,amerykańskiego” na bardziej ,,europejski”. Zaczęła wtedy nosić ubrania takich domów mody jak Dior, Chanel, Valentino czy Givenchy. Jej stylizacje budziły zawsze wielkie zainteresowanie. Potrafiła nawet wybierać na stylizacje XIX-wieczne stroje, szyfonowe tuniki, turbany i futrzane etole. Najczęściej nosiła diamentową biżuterię Van Cleef & Arpels oraz diademy Cartiera. Za jej fryzury, które idealnie eksponowały jej urodę, odpowiadał fryzjer, Alexandre de Paris. Jej ulubionymi fryzurami były koki, gładkie fale oraz warkocze.Cesarz mody Karl Lagerfeld nazwał Kelly najpiękniejszą blondynką XX wieku”. Mówił, że żadna z gwiazd filmowych i arystokratek nie miała takiego wyczucia stylu jak ona. Była jedną z jego ulubionych klientek. Niektóre z kreacji projektował z myślą o Kelly. Z ciekawostek to Ivanka Trumph w roku 1989 poprosiła projektantkę Verę Wang o uszycie sukni ślubnej wzorowanej na kreacji Grace. Suknie księżnej z 1956 roku, ze stójką i szeroką spódnicą z trenem, zaprojektowała Helen Rose. Suknia była prezentem ślubnym od wytwórni MGM. Wykonana z wielu metrów tafty, jedwabiu i brukselskich koronek, zdobionych perłami. Fryzurę dekorował długi welon.

Grace 13 września 1982 roku wraz z córką księżniczka Stefania uległy wypadkowi samochodowemu. Grace mająca wtedy 52 lata doznała udaru mózgu i straciła panowanie nad kierownicą i auto runęło w przepaść. Księżna trafiła do monakijskiej kliniki, a badania wykazały u niej nieodwracalny uraz mózgu. Podłączona do aparatury podtrzymującej życie, zmarła następnego dnia o godzinie 22:10. Córka Księżniczka Stefania odniosła nie wielkie obrażenia, ale mimo to nie pojawiła się na pogrzebie matki. Monakijska klinika została nazwana imieniem księżnej Grace. Pogrzeb odbył się 18 września 1982 w Katedrze Świętego Mikołaja w Monako., w tej samej co brała ślub. W ceremonii pogrzebowej wzięło udział czterystu gości, w tym reprezentanci zagranicznych delegacji. W imieniu brytyjskiej rodziny królewskiej do Monako przybyła księżna Walii, Diana, która 15 lat później sama zginęła w wypadku samochodowym piętnaście lat później. Książę Rainier w 2005 roku został pochowany u boku swojej żony.

14 maja 2014 podczas festiwalu w Cannes odbyła się premiera filmu ,,Grace księżna Monako,” reżyserii Olivier Dahan. Film miał być biografią, a głównie ukazywał kryzys w małżeństwie Kelly. Rolę Kelly odegrała Nicole Kidman.

My kobiety zawdzięczamy:

  • wylansowanie torebki Birkin Hermes nazwanej na cześć Kelly oraz białych rękawiczek i ray banów,

  • modę na przewiązanie apaszką spodni w pasie,

  • przywrócenie mody na tiulowe spódnice i perły,

Zasady stylu:

1.Klasa.
2. Elegancja.
3. Szyk.
4. Białe rękawiczki.
5. Sznur pereł.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Anrika i szafa gra,