Ikona Mody- ENRIQUE ROESSBERG LOEWE

ENRIQUE ROESSBERG LOEWE

Historia Loewe sięga 1846 roku, kiedy Madryt szykował się do dwóch królewskich małżeństw: Izabeli II Burbon z księciem Kadyksu oraz Marii Luizy Fernandy z księciem Montpensier. W tym czasie grupa hiszpańskich rzemieślników założyła warsztat skórzany w najbardziej komercyjnej dzielnicy Madrytu, przy ulicy Lobo (później Echegaray) w samym centrum miasta. W 1872 roku dołączył do nich Enrique Roessberg Loewe, niemiecki rzemieślnik specjalizujący się w obróbce skóry, decydując się na współpracę z lokalnymi właścicielami warsztatów i tworząc markę. Dwadzieścia lat później, w 1892 roku, E. Loewe zaprezentował się Madrytowi poprzez duży plakat, co ostatecznie przyczyniło się do zwiększenia rozpoznawalności marki wśród społeczeństwa. Enrique Loewe wnosił do Hiszpanii swoją precyzję, technikę, zmysłowość, kreatywność i niezrównaną wiedzę o skórze.

W 1905 roku Loewe zostało uznane za “Oficjalnego Dostawcę Hiszpańskiej Korony Królewskiej”. Pod przywództwem Enrique Loewe Hiltona, kiedy to rodzina Loewe była na czele przedsiębiorstwa, król Alfonso XII przyznał firmie tytuł Dostawcy Domu Królewskiego.

Loewe, stylizowane na LOEWE, to renomowany hiszpański dom mody o luksusowym charakterze, specjalizujący się w produkcji wyrobów skórzanych, odzieży, perfum i innych akcesoriów modowych. Założony w 1846 roku w Madrycie przez grupę miejscowych rzemieślników skórzanych, marka Loewe stała się częścią LVMH od 1996 roku i jest najstarszym luksusowym domem mody w ramach tego holdingu.

Historia firmy sięga 1846 roku, a marka formalnie powstała w 1876 roku, gdy dołączył do niej Enrique Loewe. W początkach XX wieku Loewe zyskało uznanie wśród wpływowych postaci, z królową Wiktorią Eugenią jako stałą klientką. W 1905 roku Alfonso XIII nadał im Królewski Nakaz Nominacji, co uczyniło Loewe oficjalnym dostawcą Królewskiego Domu Hiszpanii.

Firma szybko zdobyła popularność, zyskując uznanie wielu znanych osobistości, takich jak Ernest Hemingway, Ava Gardner, Rita Hayworth, Marlene Dietrich i Sophia Loren.

W 1905 roku Alfonso XIII przyznał Enrique Loewe y Hiltonowi, potomkowi pierwotnego założyciela marki, tytuł Dostawcy Dworu Królewskiego, a jego żona, królowa Wiktoria Eugenia, była stałą klientką sklepu Loewe przy ulicy Príncipe de Madrid.

W latach 70. firma Loewe rozszerzyła swoją działalność na perfumy i modę, wprowadzając logo z anagramem Loewe, stworzone przez hiszpańskiego malarza Vicente Velę. Giorgio Armani i Laura Biagiotti zaprojektowali kolekcje odzieży damskiej dla Loewe. W 1986 roku LVMH nabył prawa do międzynarodowej dystrybucji Loewe, a następnie całkowicie przejął firmę w 1996 roku.

W latach 90. Narciso Rodriguez dołączył do Loewe jako dyrektor kreatywny, a marka zaczęła prezentować swoje kolekcje na wybiegach mody w Paryżu. Pod kolejnymi dyrektorami, takimi jak José Enrique Oña Selfa i Stuart Vevers, Loewe skupiło się na torebkach, odzieży skórzanej i upominkach opartych na skórze.

W 2013 roku Jonathan Anderson został dyrektorem kreatywnym Loewe, wprowadzając nowe kolekcje i kampanie reklamowe. Siedziba Loewe przeniosła się do Paryża w 2014 roku, choć produkcja, zwłaszcza wyrobów skórzanych, nadal odbywa się w Barcelonie i Getafe pod Madrytem.

Członkowie hiszpańskiej rodziny królewskiej, m.in. królowa Zofia i królowa Letycja, wielokrotnie pojawiali się publicznie z torebkami Loewe. W drugim kwartale 2023 roku, po głośnej współpracy z Beyoncé i mianowaniu Taeyonga na ambasadora marki, Loewe znalazło się na szczycie indeksu najgorętszych marek Lyst, zastępując wcześniejszego lidera, Pradę.

Loewe ma sklepy rozsiane na całym świecie. W 2014 roku firma posiadała 143 sklepy, z głównym skoncentrowaniem w Hiszpanii i Japonii, gdzie znajdowało się odpowiednio 37 i 27 lokalizacji. Pierwszy sklep w Londynie został otwarty w 1963 roku przy Mayfair’s Mount Street.

W 1983 roku Loewe wprowadziło się na rynek amerykański, otwierając trzypiętrowy sklep w Trump Tower w Nowym Jorku. Niestety, został zamknięty w 1993 roku. Obecnie firma posiada cztery sklepy w USA, zlokalizowane w Design District w Miami (od 2016 roku), w hotelu Wynn w Las Vegas (od 2018 roku), w Nowym Jorku (od 2019 roku) i na Rodeo Drive w Los Angeles (od 2022 roku).

W 2016 roku Loewe otworzyło Casa Loewe Madrid, największy sklep na świecie o powierzchni 10 750 stóp kwadratowych (999 metrów kwadratowych), znajdujący się na parterze siedziby firmy w charakterystycznej XIX-wiecznej kamienicy. W 2019 roku firma przerosła swój londyński sklep przy Mount Street, otwierając nowy sklep Casa Loewe przy 41-42 New Bond Street.

W 1988 roku Enrique Loewe y Lynch, prawnuk założyciela firmy, utworzył Loewe Foundation – prywatną fundację kulturalną, która wspiera wydarzenia kulturalne i wystawy. Obecnie prezesem fundacji, która promuje design i rzemiosło, jest córka Enrique, Sheila Loewe. Fundacja została uhonorowana złotym medalem za Zasługi w Sztukach Pięknych przez rząd Hiszpanii w 2002 roku. Z inicjatywy projektanta Jonathana Andersona, w 2017 roku wprowadzono Loewe Foundation Craft Prize, mający na celu honorowanie i wspieranie rzemiosła artystycznego.

Loewe miało szereg globalnych ambasadorów marki, w tym Penélope Cruz (2013–2015), Josh O’Connor (od 2017), Tang Wei (od 2022), południowokoreańska grupa dziewcząt Nmixx (od 2022), Taylor Russell (od 2022), Taeyong (od 2023), Yang Mi (od 2023), Jamie Dornan (od 2024) oraz Lim Ji-Yeon (od 2024). Inne znane osobistości, które pojawiły się w kampaniach reklamowych marki, to Gisele Bündchen (2017), Tracee Ellis Ross (2021), Gillian Anderson (2021), Greta Lee (2023) i Maggie Smith (2023).

Jonathan Anderson, przy tworzeniu swoich pierwszych kampanii reklamowych dla Loewe, współpracował ze znanym fotografem Stevenem Meiselem. Od tego czasu kontynuował współpracę z innymi uznanymi fotografami, takimi jak Tyler Mitchell (od 2020) i Juergen Teller (od 2021).

Zasady stylu Enrique Roessberg Loewe:

1. Klasyka i precyzja
2. . Charakterystyczne wywinięte wąsy.

3. Białe koszule.
4. Minimalistyczne stylizacje.
5. Mono kolorystyczne kreacje.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

 

Ikona Mody-JANE BIRKIN

Jane Mallory Birkin znana wszystkim jako Jane Birkin.

Jane Mallory Birkin (ur. 14 grudnia 1946 w Londynie, zm. 16 lipca 2023 w Paryżu) – brytyjska aktorka i piosenkarka. Od końca lat 60. mieszkała we Francji i tworzyła głównie w języku francuskim.

Zmarła Jane Birkin (1946–2023): jak frywolna Angielka stała się wielką  Francuzką

Urodziła się w Marylebone w środkowym Londynie jako córka angielskiej aktorki Judy Campbell (1916–2004) i Davida Birkina (1914-1991), komandora podporucznika Królewskiej Marynarki Wojennej i szpiega podczas II wojny światowej. Jej starszy brat Andrew Birkin (ur. 1945) został scenarzystą i reżyserem. Uczęszczała do Upper Chine School na wyspie Wight. Uczyła się aktorstwa w londyńskiej Kensington Academy.

Jane Birkin: "Nie chcieli mnie wpuścić do restauracji, bo miałam koszyk  zamiast torebki" [wywiad z 2021 r.] - ELLE.pl

17 września 1964 roku, jako 18-latka zadebiutowała na scenie Haymarket Theatre w spektaklu Grahama Greene’a Carving a Statue z Ralphem Richardsonem. Rok później została zaproszona do Passion Flower Hotel w Prince of Wales Theatre, gdzie poznała angielskiego kompozytora Johna Barry’ego, jej późniejszego męża.

Vintage Photos of Jane Birkin - Jane Birkin Style

Karierę filmową rozpoczęła w latach 60. Pierwszą kinową rolą była dziewczyna na motorowerze w komedii Richarda Lestera Sposób na kobiety (Po The Knack…and How to Get It, 1965) z Michaelem Crawfordem. Przełomem okazał się występ w roli jednej z modelek fotografowanych przez głównego bohatera (David Hemmings) w kontrowersyjnym dramacie Michelangela Antonioniego Powiększenie (Blow-Up, 1966) u boku Sarah Miles i Vanessy Redgrave. W psychodelicznym filmie Wonderwall (1968) z Jackiem MacGowranem wystąpiła jako modelka Penny Lane.

Jane Birkin's Best Style Moments: Her Most Iconic Fashion Photos | Observer

W 1968 wyjechała do Francji, starając się o główną rolę w Sloganie, którą otrzymała, mimo że nie znała języka francuskiego. Na planie satyrycznego melodramatu Slogan (L’amour et l’amour, 1968) poznała starszego od siebie o 18 lat francuskiego piosenkarza Serge’a Gainsbourga/ W 1969 zaśpiewali razem skandalizującą miłosną piosenkę „Je t’aime… moi non plus”. Utwór ten ze względu na swoje seksualne podteksty, został zakazany w wielu krajach, co przydało sławy obojgu artystom.

Jane Birkin: Artist and style icon's life in pictures - BBC News

W 1973 pojawiła się ponownie na ekranach kin jako kochanka Brigitte Bardot w dramacie Rogera Vadima Gdyby Don Juan był kobietą. W 1975 zagrała główną rolę kelnerki Johnny w dramacie Kocha, nie kocha (Je t’aime… moi non plus) wyreżyserowanym przez Gainsbourga.

Zagrała w ponad 80 filmach, jednak jej role nie spotkały się z wielkim aplauzem krytyków. Była trzykrotnie nominowana do nagrody Cezara; w 1985 za główną rolę w La Pirate, w 1987 – za główną rolę w filmie Kobieta mego życia i w 1992 – za drugoplanową rolę w Pięknej złośnicy. Z większą przychylnością spotkała się jej twórczość muzyczna. Wydała 15 albumów, śpiewając charakterystycznym, nieco dziecięcym głosem, przypominającym szept, z ciągle wyraźnym angielskim akcentem.

Odznaczona została m.in. Orderem Imperium Brytyjskiego IV klasy (OBE) oraz francuskim Narodowym Orderem Zasługi (Ordre National du Mérite).

Jej nazwisko stało się popularne również z powodu przypadkowego spotkania z Jeanem-Louisem Dumasem jako prezesem francuskiego domu mody „Hermès” podczas wspólnego lotu samolotem. Z szafki bagażowej wypadła wtedy zawartość słomkowego koszyka aktorki, co zainicjowało między Birkin a Dumasem dyskusję na temat idealnej skórzanej torby na weekend. Owocem dyskusji był projekt damskiej torebki „Birkin”.

Przewodniczyła jury sekcji „Un Certain Regard” na 53. MFF w Cannes (2000).

Obituary: Jane Birkin, Style Icon and Musician, Has Died at 76 –  Cra-wallonie News

16 października 1965 poślubiła brytyjskiego kompozytora Johna Barry’ego. Mieli córkę Kate Barry (ur. 8 kwietnia 1967 – zm. 11 grudnia 2013; wypadła z okna swojego apartamentu w Paryżu), która została fotografką i projektantką mody. Para rozwiodła się w 1968.

Przez 12 lat była związana z francuskim kompozytorem Sergem Gainsbourgiem, z którym miała córkę Charlotte Gainsbourg (ur. 21 lipca 1971). Para rozstała się w 1980 z powodu alkoholizmu i przemocy Gainsbourga. Gainsbourg zmarł w 1991 wskutek zawału serca.

W latach 1980–1992 była związana z francuskim reżyserem Jakiem Doillonem. 4 września 1982 z tego związku urodziła trzecią córkę Lou Doillon.

Actor, singer and fashion icon Jane Birkin dies aged 76 - Articles

Spotykała się także z francuskim pisarzem Olivierem Rolinem.

W 2002 roku zdiagnozowano u niej białaczkę. 6 września 2021 poinformowano, że Birkin przeszła udar mózgu.

 

Zmarła 16 lipca 2023 w swoim domu w Paryżu w wieku 76 lat.

Nie żyje Jane Birkin. Piosenkarka miała 76 lat - Polsat News

Zasady stylu Jane Birkin:

1. Klasyka i prostota.
2. Proste włosy z prostą grzywką.

3. Delikatny makijaż.
4. Minimalistyczne stylizacje.
5. Mono kolorystyczne kreacje.

 

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-THIERRY HERMES

 

Thierry Hermès ( wymawiane [tjɛʁi ɛʁmɛs] ; 10 stycznia 1801 – 10 stycznia 1878) był francuskim biznesmenem, który założył Hermès International i uzyskał tytuł projektanta domu mody. Urodził się w 1801 roku w Krefeld w Niemczech. Hermès pierwotnie założył swoją działalność jako firma produkująca siodła w 1837 r. W jego pierwszym warsztacie prezentowano biżuterię, artykuły wyposażenia wnętrz i jedwabne szale. Jego ojciec Thierry Hermès pochodził z Francji, a matka Agnese Kuhnen z Niemiec. Stracił rodzinę z powodu choroby i w 1821 r. przeniósł się do Paryża. Po jego śmierci w 1878 r. rodzinny biznes nadal prowadzili jego syn i wnukowie Charles-Emile Hermès, Adolphe Hermès i Emile-Maurice. 

thierry hermes

Thierry Hermès urodził się w 1801 roku w mieście Krefeld, będącym wówczas częścią imperium Napoleona, dzięki czemu Hermès otrzymał obywatelstwo francuskie.  Był szóstym dzieckiem swoich rodziców, którzy byli karczmarzami.  Po tym jak stracił całą rodzinę na skutek chorób i wojny, w 1821 roku jako sierota przeniósł się do Francji. Wykorzystując swój talent do kaletnictwa, w 1837 roku otworzył swój sklep z siodłami i uprzężami, mieszczący się w paryskiej dzielnicy znanej jako Grands Boulevards. 

thierry hermes

W 1837 roku Thierry Hermès założył firmę Hermès jako producenta uprzęży dla koni przy Rue Basse du Rempart w Paryżu. Hermès specjalizował się w uprzężach dla koni potrzebnych w pułapkach społecznych, kalechach i powozach. Swoją firmę zbudował na sile ściegu, który można było wykonać jedynie ręcznie. Ścieg siodłowy został ukończony, gdy dwie igły przerobiły dwie woskowane nici lniane w przeciwstawnym rozciągnięciu. Po otwarciu jego sklepu jego klientami byli bogaci, do których zaliczali się: paryski beau monde i europejska rodzina królewska, cesarz Napoleon III i jego cesarzowa Eugenia. Wkrótce branża przeniosła się z uprzęży i ​​siodeł na kufry, torebki i zamki błyskawiczne.

thierry hermes

Hermès miał jednego syna z żoną Christine Pétronille Pierrart (1805-1896), którego nazwali Charles-Emile.  Charles-Emile miał dwóch własnych synów, Adolphe’a i Emile-Maurice, którzy byli zaangażowani w rodzinny biznes budujący elitarną klientelę w Europie, Afryce Północnej, Rosji, Ameryce i Azji. [Po tym jak Hermès założył firmę produkującą uprzęże, jego syn Charles-Emile Hermès przejął rodzinny biznes przenosząc sklep na 24 rue du Faubourg Saint-Honoré. Oznaczało to, że sklep znajdował się w pobliżu zamożnych klientów. Adolf pozostawił Emila w firmie, bo uważał, że w dobie powozów firma nie ma przed sobą długiej przyszłości. Emile-Maurice zauważył zapotrzebowanie na wyroby rymarskie, co skłoniło go do skierowania firmy Hermès do produkcji „szytych na siodełku” wyrobów skórzanych i kufrów dla klientów podróżujących samochodem, pociągiem lub statkiem. Uświadomiwszy sobie, że firma wkracza w erę samochodów, Emile-Maurice uzyskał dwuletni patent na zamek błyskawiczny znany jako „zapięcie Hermès”.  Wraz z wprowadzeniem zamka błyskawicznego epoka odzieży uległa przemianie.  Inne firmy, takie jak Coco Chanel, chciały się od nich uczyć ze względu na ich szybki rozwój i popularność. Zięciowie Emile’a Hermèsa, Robert Dumas-Hermès (1898-1978) i Jean-René Guerrand-Hermès (1901-1993) przejęli firmę w 1950 roku. Wkład jego dzieci i wnuków wywarł wpływ na firmę.”  W 1993 roku firma weszła na giełdę, ale 80 procent udziałów było kontrolowanych przez członków rodziny Hermès. 

thierry hermes

thierry hermes

thierry hermes

Hermès ma wiele innowacji, które są znane do dziś.  Zamek błyskawiczny Hermès założony w 1923 roku jest dziś używany w wielu torebkach. Jedwabny Hermès używany do bluzek dżokejów stworzył pierwszą jedwabną chustę „Jeu des Omnibus et Dames blanches” w 1923 r. [34] lat trzydziestych XX wieku Hermès International wypuścił na rynek kilka przedmiotów, które stały się klasykami, w tym znaną dużą torebkę z krokodylem później jako Kelly, nazwany na cześć Grace Kelly. Później firma opracowała męskie krawaty, zegarki i nowe projekty szalików. Obecnie Hermès oferuje takie produkty, jak amulety (od 40 dolarów) i duża torebka fasolowa z misiem pandą, wykonana ze skóry byka Clémnce (najdroższa od 100 000 dolarów).  Jeden ze znanych klasyków, Birkin, został nazwany na cześć aktorki Jane Birkin i stworzony przez Jean-Louisa Dumasa w 1984 roku . Obecnie Hermès ma 283 sklepy na całym świecie.  Od 1923 roku Hermès co roku wybiera w swoich kolekcjach motyw kolorystyczny, tworząc przedmioty z limitowanych edycji, takie jak jedwabny szal „Rok rzeki” (2005).

ŹRÓDŁA: WIKIPEDIA,
ZDJĘCIA: WIKIPEDIA I GOOGLE,
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra

Ikona Mody-IRENE PAPAS

 

 Irini Leleku znana wszystkim jako Irene Papas.

Irene Papas (gr. Ειρήνη Παππάς), właśc. (gr. Ειρήνη Λελέκου, ur. 3 września 1926 lub 1929 w Chiliomodi w Koryntii, zm. 14 września 2022 tamże) – grecka aktorka.

IRENE PAPAS

Karierę artystyczną zaczęła w wieku 10 lat występując na scenie jako śpiewaczka. W filmie zadebiutowała w 1950. W latach 1950–2003 zagrała w ponad 80 filmach, odtwarzając m.in. tytułowe role w adaptacjach klasycznych greckich tragedii (Antygona i Elektra). Udzielała się również muzycznie:

  • w 1970 wystąpiła gościnnie na płycie 666 grupy Aphrodite’s Child,
  • w 1979 nagrała wraz z Vangelisem płytę Ody (Odes),
  • w 1986 z tym samym artystą nagrała płytę Rapsodies.

IRENE PAPAS

 Jej surowa uroda i niezaprzeczalny talent były kluczem do podboju Hollywoodu. Znaczące role zagrała także w kinie francuskim i włoskim.

“Wspaniała, majestatyczna, dynamiczna, Irene Papas była uosobieniem greckiego piękna w kinie i na scenie teatralnej, była cieszącą się uznaniem międzynarodową damą, która promieniowała greckością” — powiedziała ministra kultury Lina Mendoni.

IRENE PAPAS

Premier Kyriakos Mitsotakis opisał ją jako źródło “podziwu i inspiracji” dla wielu pokoleń Greków.

IRENE PAPAS

Papas sławę zyskała na całym świecie po występach w filmach: “Działa Navarony” z 1961 r. i “Greku Zorbie” z 1964 r. Grała u boku hollywoodzkich gwiazd Gregory’ego Pecka i Anthony’ego Quinna. Zagrała w ponad 50 filmach — m.in. wystąpiła z Kirkiem Douglasem w dramacie kryminalnym “Braterstwo” z 1968 r. oraz z Jamesem Cagneyem w westernie “Opowieść o złym człowieku” z 1956 r.

Urodzona jako Irene Lelekou w górskiej miejscowości Chiliomodi, była córką nauczycieli. Mając zaledwie 18 lat opuściła dom, by — pomimo zakazu rodziny — wyjść za mąż za greckiego reżysera filmowego Alkisa Papasa. Z którym po 4 latach małżeństwa się rozwiodła. 

Po śmierci amerykańskiego aktora Marlona Brando w 2004 r. zdradziła w wywiadzie dla włoskiej gazety, że mieli romans.

IRENE PAPAS

Była zwolenniczką greckiej partii komunistycznej oraz przeciwniczką dyktatury wojskowej, która rządziła krajem w latach 1967-1974. Część życia spędziła poza Grecją — w tym w Rzymie i Nowym Jorku.

Greckie instytucje artystyczne dziękowały Papas za jej wsparcie dla młodszych aktorów. Greckie Centrum Filmowe z siedzibą w Atenach określiło ją jako “największą grecką międzynarodową gwiazdę filmową“, dodając: “Jej wizerunek jest ponadczasowym symbolem greckiego kobiecego piękna“.

Papas publicznie żartowała, że w mediach często ją postarzano o trzy lata. W 2004 r. w wywiadzie z grecką telewizją tłumaczyła: “Urodziłam się 3 września 1929 r. Wszystkie dokumenty są w Chiliomodi“.

IRENE PAPAS

Zasady stylu Irene Papas:

1. Króczoczarne lśniące włosy.
2. Mocno czarne brwi.
3. Minimalizm w biżuterii.
4. Stroje w greckim stylu.
5. Elegancja i klasa.

ŹRÓDŁA: WIKIPEDIA, ZDJĘCIA: WIKIPEDIA I GOOGLE, MIŁEJ LEKTURY, ANRIKA I SZAFA GRA,
ŹRÓDŁA: WIKIPEDIA,
ZDJĘCIA: WIKIPEDIA I GOOGLE,
MIŁEJ LEKTURY,
ANRIKA I SZAFA GRA,

Ikona Mody-GINA LOLLOBRIGIDA

Luigina Lollobrigida  znana wszystkim jako Gina Lollobrigida.

Gina Lollobrigida urodzona 4 lipca 1927 w Subiaco – włoska aktorka filmowa 
i fotoreporterka.
Była jedną z najbardziej znanych europejskich aktorek lat pięćdziesiątych i wczesnych sześćdziesiątych – międzynarodowym symbolem seksu.

Gdy jej kariera filmowa zwolniła, rozpoczęła działalność jako fotoreporterka.

W 2008 otrzymała nagrodę National Italian American Foundation (NIAF) za całokształt twórczości na gali jubileuszowej fundacji.
W 2013 sprzedała swoją kolekcję biżuterii i przekazała prawie 5 milionów dolarów ze sprzedaży na badania nad terapią komórkową.

 

Urodziła się w Subiaco jako druga z czterech córek Giuseppiny (z domu Mercuri) i Giovanniego Lollobrigidy, fabrykanta mebli.
 Miała trzy siostry: Giulianę (ur. 1924), Marię (ur. 1929) i Fernandę (1930–2011). W latach 1944–1947 studiowała rzeźbę i malarstwo w Academy of Fine Arts w Rzymie.

W 1945, mając osiemnaście lat wystąpiła na scenie Teatro della Concordia w Monte Castello di Vibio w komedii Santarellina. Wkrótce rozpoczęła pracę jako modelka. Brała udział w kilku konkursach piękności i w 1947 zajęła trzecie miejsce w konkursie Miss Włoch. Następnie występowała w niewielkich rolach we włoskich filmach takich jak musical Łucja z Lammermooru (Lucia di Lammermoor, 1946) wg powieści Waltera Scotta, dramat przygodowy Riccarda Fredy Czarny orzeł (Aquila nera, 1946) z Rossanem Brazzim, musical Pagliacci (1948) z muzyką Ruggera Leoncavalla z Titem Gobbim czy dramacie Luiga Zampy Dzwonki alarmowe (Campane a martello, 1949).

Po serii włoskich filmów została zauważona przez Hollywood.
W 1950 Howard Hughes podpisał wstępny siedmioletni kontrakt z Lollobrigidą na udział w trzech filmach rocznie. Jednak Lollobrigid odmówiła ostatecznych warunków umowy, woląc pozostać w Europie.
15 września 1954 spotkała Marilyn Monroe w trakcie realizacji filmu Słomiany wdowiec w Nowym Jorku.
Za rolę wieśniaczki Marii De Ritis w komedii romantycznej Luigiego Comenciniego Chleb, miłość i fantazja (Pane, amore e fantasia, 1953) została uhonorowana Nastro d’argento dla najlepszej aktorki i była nominowana do nagrody BAFTA dla najlepszej aktorki zagranicznej.
 Jako włoska śpiewaczka Lina Cavalieri w dramacie Roberta Z. Leonarda Najpiękniejsza kobieta świata (La donna più bella del mondo, 1955) z Vittorio Gassmanem otrzymała nagrodę David di Donatello dla najlepszej aktorki i Bambi. W dramacie Jeana Delannoya Dzwonnik z Notre-Dame (1956) na podstawie powieści Wiktora Hugo, z udziałem Anthony’ego Quinna została obsadzona w roli Esmeraldy, za którą zdobyła Bambi. W melodramacie Carola Reeda Trapez (Trapeze, 1956) u boku Burta Lancastera i Tony’ego Curtisa zagrała postać manipulującej uczuciami akrobatki cyrkowej Loli, która przyniosła jej nagrodę Bambi.

W 1958 Orson Welles nakręcił telewizyjny film dokumentalny ABC Portret Giny. W biblijnym filmie Kinga Vidora Salomon i Królowa Saby (Solomon and Sheba, 1959) z Yulem Brynnerem wcieliła się w królową Saby. Za rolę Marietty w dramacie kryminalnym Jules’a Dassina Prawo (La Legge, 1959) odebrała nagrodę Bambi. Za kreację Lisy Heleny Fellini w komedii romantycznej Roberta Mulligana Kiedy nadejdzie wrzesień (Come September, 1961) z Rockiem Hudsonem zdobyła Złoty Glob Nagrodę Henrietty jako światowa ulubienica filmowa. Rola Paulette Bonaparte w dramacie historycznym Jeana Delannoya Cesarska Wenus (Venere imperiale, 1963) ze Stephenem Boydem odebrała David di Donatello i Nastro d’argento.
Za rolę matki Carli Campbell w komedii Buona Sera, Mrs. Campbell (1968) zdobyła David di Donatello i była nominowana do Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu. Była niebieską wróżką z turkusowymi włosami w miniserialu Rai 1 Przygody Pinokia (Le avventure di Pinocchio, 1972) na motywach powieści Carla Collodiego u boku Nina Manfrediego.

Była na okładkach magazynów takich jak „Paris Match” (w styczniu 1963), „People” (w czerwcu 1954), „Time” (w sierpniu 1954), „Life” (w listopadzie 1954), „Esquire” (w maju 1955), „Bravo” (w kwietniu 1959), „Cosmopolitan” (w sierpniu 1959), „Film” (w maju 1968) i „TV Guide” (w styczniu 1985).
 W drugiej połowie lat 70. wycofała się z filmu i zajęła fotografią dla świata mody i firm kosmetycznych.

Powróciła na mały ekran w roli Franceski Gioberti w operze mydlanej Falcon Crest (1984), za którą zdobyła nominację do Złotego Globu dla najlepszej aktorki drugoplanowej w serialu, miniserialu lub filmie telewizyjnym.
Wystąpiła także jako księżniczka Alessandra w melodramacie telewizyjnym NBC Oszustwa (Deceptions, 1985) ze Stefanie Powers i jako Carla Lucci w sitcomie ABC Statek miłości (1986). Przewodniczyła obradom jury konkursu głównego na 36. MFF w Berlinie (1986), gdzie otrzymała również nagrodę Berlinale Camera. W 1987 została uhonorowana niemiecką nagrodą filmową Bambi.

W 1991 brała udział w 44. MFF w Cannes.

15 stycznia 1949 poślubiła słoweńskiego lekarza Milko Skofica, z którym miała syna – Milko Skofica juniora. 25 czerwca 1971 rozwiodła się.
W latach 1969–1970 była zaręczona z George’em Kaufmanem. W październiku 2006 oznajmiła, że jest związana z młodszym o 34 lata hiszpańskim biznesmenem Javierem Rigau y Rafols, którego poznała ponad 20 lat wcześniej (1984) na przyjęciu w Monte Carlo. W listopadzie 2010 wzięli ślub.

Zmarła w wieku 95 lat 16 stycznia 2023 roku w Rzymie.

Zasady stylu Giny Lollobrigidy:
1.Szyk i wielka klasa.
2. Nienagannie ułożone włosy. 
3.Kreska na oku.

4. Pomalowane usta.
5.Ogrom biżuterii.
Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody- MALCOLM MCLAREN

Malcolm Robert Andrew Edwards znany wszystkim jako Malcolm McLaren.

Malcolm McLaren

Malcolm McLaren, właśc. Malcolm Robert Andrew Edwards (ur. 22 stycznia 1946 w Londynie, zm. 8 kwietnia 2010 w Bellinzonie w Szwajcarii) – brytyjski impresario, publicysta, projektant mody i muzyk szkocko-żydowskiego pochodzenia, promotor punk rocka i menedżer zespołu Sex Pistols.

Malcolm McLaren

Urodził się w Londynie jako syn Petera McLarena, inżyniera ze Szkocji, i Emily Isaacs. Gdy miał dwa lata, jego ojciec wyjechał. Razem z bratem Stuartem był wychowywany głównie przez Rose Corre Isaacs, babcię ze strony matki, bogatą córkę hiszpańsko-portugalskich Żydów sprzedawców diamentów w Stoke Newington. Uczęszczał do szkół artystycznych. Uczył się między innymi w Chiswick Polytechnic, Croydon College of Art, St. Martin’s College of Art i Harrow Art College. Porzucił edukację w 1971 roku.

Malcolm McLaren

Pod koniec lat 60. włączył się w działania międzynarodowego ruchu sytuacjonistów, skupiającego głównie artystów, architektów i radykalnych działaczy studenckich z Francji, Holandii, Belgii, Danii i Włoch. Ich działania od strony ideologicznej opierały się na połączeniu neomarksizmu z anarchizmem, natomiast artystycznie nawiązywali do dadaizmu i surrealizmu. W 1968 roku próbował, bez powodzenia, dostać się do Paryża i wziąć udział w wydarzeniach majowych. Później zaadaptował idee sytuacjonistów do promocji muzyki.

Malcolm McLaren

W 1965 związał się z projektantką mody Vivienne Westwood. Mieli syna Josepha Ferdinanda Corré (ur. 30 listopada 1966). W październiku 1971 roku w Londynie na 430 King’s Road otworzyli sklep „Let It Rock”, później znany różnie jako „Sex”, „Too Fast To Live Too Young To Die” i „Seditionaries”. Razem zrewolucjonizowali modę. Początkowo sklep oferował przede wszystkim ubrania w stylu subkultury „Teddy boys”, równolegle Westwood i McLaren projektowali kostiumy teatralne oraz filmowe. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl. Westwood otworzyła cztery sklepy w Londynie, które ostatecznie rozwijały się w Wielkiej Brytanii i na świecie, sprzedając coraz bardziej różnorodny asortyment towarów. W roku 1974 McLaren poleciał do Nowego Jorku, gdzie po raz pierwszy zobaczył protopunkowy zespół New York Dolls. Wtedy doszedł do wniosku, że zostanie menedżerem grupy. Formacja nie odniosła jednak sukcesu i wkrótce zakończyła działalność. McLaren wrócił do Londynu w 1975 r. i postanowił zmienić profil sklepu – w ofercie pojawiły się stroje dla fetyszystów, sadomasochistów i koszulki z pornograficznymi nadrukami.
W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl, który artysta zobaczył w Nowym Jorku. Zmieniła się także nazwa sklepu, z Let It Rock na Sex.

Malcolm McLaren

W 1975 podjął się opieki menedżerskiej nad zespołem The Strand, z którego później powstała grupa Sex Pistols. Ten zespół zrewolucjonizował muzykę rockową i był jedną z najważniejszych formacji w historii. Stanowił całkowite zaprzeczenie tradycyjnego społeczeństwa brytyjskiego. Grupa była wyrzucana z kolejnych wytwórni płytowych i wywoływała ogólne zgorszenie. Po kilku latach doszło do konfliktu między członkami Sex Pistols a McLarenem, który ostatecznie zakończył się w sądzie i McLaren musiał zrzec się praw do nazwy ‘Sex Pistols’.

Malcolm McLaren

Po rozwiązaniu Sex Pistols McLaren został menedżerem formacji Adam and the Ants z Adamem Antem. Później na bazie tej grupy założył formację Bow Wow Wow. W 1983 wydał album „Duck Rock”, na którym połączył wpływy muzyki afrykańskiej, amerykańskiej i hip-hopu. Dwa single z tej płyty, „Buffalo Gals” i „Double Dutch”, stały się przebojami po obu stronach Atlantyku. McLaren wydał jeszcze kilka albumów, w tym Fans (1985), ale żaden nie powtórzył już sukcesu.

Malcolm McLaren sex pistols

 

W kolejnych latach McLaren nadal prowadził bogatą działalność artystyczną – między innymi angażował się w produkcje filmowe i telewizyjne, a w roku 1993 nagrał płytę „Paris”, na której znalazł się utwór „Paris, Paris” – duet z francuską gwiazdą kina Catherine Deneuve. Cztery lata później założył zespół Jungk, w którym występowały trzy azjatyckie wokalistki, jednak grupa nie odniosła sukcesu.

McLaren spotkał się z Koreanką Young Kim na imprezie w Paryżu. Była jego dziewczyną przez ostatnie 12 lat jego życia. W 2002 roku zamieszkała z nim, mieszkali razem w Paryżu i Nowym Jorku.

Zmarł 8 kwietnia 2010 w Szwajcarii, po kilkuletniej walce z nowotworem złośliwym zwanym międzybłoniakiem opłucnej.

Malcolm McLaren

Zasady stylu Malcolma McLarena:
1. Rude włosy.
2. Ekstrewagancja.
3. Noszalancja.
4. Punkowe kreacje.
5. Rockowe stroje.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-VIVIENNE WESTWOOD

Vivienne Isabel Swire znana wszystkim jako
Vivienne Westwood.

Vivienne Westwood

Vivienne Westwood, właśc. Vivienne Isabel Swire (ur. 8 kwietnia 1941 w Tintwistle, zm. 29 grudnia 2022 w Londynie) – brytyjska projektantka mody i biznesmenka, która wywarła znaczny wpływ na współczesną modę punk i nowej fali. W 2015 roku na świecie były 63 sklepy firmowe Vivienne Westwood (w Europie, na Dalekim Wschodzie i w Stanach Zjednoczonych).

Vivienne Westwood

W latach 70. związana była prywatnie i zawodowo z Malcolmem McLarenem; para tworzyła wspólnie ubrania dla ich butiku „SEX” przy King’s Road w Londynie.
W 2006 roku królowa brytyjska Elżbieta II „za zasługi dla mody” przyznała jej tytuł szlachecki i podczas oficjalnej ceremonii w pałacu Buckingham uhonorowała ją Orderem Imperium Brytyjskiego, przyznawanym obywatelom brytyjskim, którzy przyczynili się do rozsławienia Wielkiej Brytanii na całym świecie.

 

Urodziła się na północy Anglii w niewielkiej wiosce Tintwistle w hrabstwie Derbyshire, w dystrykcie High Peak, jako najstarsza z trójki rodzeństwa. Jej rodzice poznali się na tańcach i pobrali dwa tygodnie po wybuchu II wojny światowej. Jej ojciec Gordon Swire na początku wojny dostał pracę w fabryce zbrojeniowej i dzięki temu nie został powołany do wojska, a wcześniej pracował jako sprzedawca owoców, a matka Dora (z domu Ball) pracowała jako tkaczka w miejscowej przędzalni bawełny.
Jej dziadek, Ernest Swire, miał pochodzenie bułgarskie.

Vivienne Westwood

Uczęszczała do Glossop Grammar School. Kiedy miała 17 lat, jej rodzice przenieśli się do Londynu i kupili pocztę na przedmieściach, W 1958 roku, kiedy miała 19 lat, jej rodzina przeprowadziła się do Harrow, gdzie studiowała złotnictwo w Harrow School of Art. Po podjęciu pracy w fabryce uczęszczała do college’u nauczycielskiego przy University of Westminster, a następnie uczyła w szkole podstawowej w północnym Londynie.

Vivienne Westwood

W 1962 roku spotkała swojego pierwszego męża Dereka Westwooda, praktykanta fabryki The Hoover Company, którego poślubiła 21 lipca 1962; Vivienne przygotowała własną suknię ślubną na ceremonię. Mieli syna Benjamina „Bena” Arthura (ur. 1963). Ich małżeństwo trwało trzy lata (do 1965 r.), zanim spotkała Malcolma McLarena, znanego później jako menedżera punkowego zespołu Sex Pistols. Mieli syna Josepha Ferdinanda Corré (ur. 30 listopada 1966).

 

W 1971 roku w Londynie przy 430 King’s Road Westwood i McLaren otworzyli sklep „Let It Rock”, później znany jako „SEX”, „Too Fast to Live Too Young to Die” i „Seditionaries”. Razem zrewolucjonizowali ówczesną modę. Początkowo sklep oferował przede wszystkim ubrania w stylu subkultury Teddy boys, równolegle Westwood i McLaren projektowali kostiumy teatralne oraz filmowe. W 1975 roku McLaren i Westwood zmienili profil sklepu – w ofercie pojawiły się stroje dla fetyszystów, sadomasochistów i koszulki z pornograficznymi nadrukami. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl. Westwood otworzyła cztery sklepy w Londynie, a ostatecznie sieć rozrosła się, a jej sklepy otworzono w innych miastach w Wielkiej Brytanii i na świecie, sprzedając coraz bardziej różnorodny asortyment towarów.

Vivienne Westwood

 

W 1988 roku podjęła współpracę z austriackim projektantem mody Andreasem Kronthalerem, za którego w 1992 roku wyszła za mąż.

Vivienne Westwood

Była autorką projektu kostiumu Madonny w teledysku „Rain” (1993), a także Elisabeth Shue w dramacie Mike’a Figgisa Zostawić Las Vegas (1995), Cuby Goodinga Jr., Helen Mirren i Vanessy Ferlito w filmie kryminalnym Zawód zabójca (2005) oraz aktorów muzycznego dramatu biograficznego BBC Kłopotliwy chłopak (Worried About the Boy, 2010) z Francisem Magee.

Vivienne Westwood

Zmarła w wieku 81 lat, 29 grudnia 2022 w dzielnicy Clapham w Londynie.

Vivienne Westwood

Zasady stylu Vievienne Westwood:
1. Rude włosy.
2. Ciemno pomalowane powieki.
3. Ciemno pomalowane usta.
4. Punkowe kreacje.
5. Andrygoniczne stylizacje.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-WYATT EMORY COOPER

Wyatt Emory Cooper (1 września 1927 – 5 stycznia 1978) był amerykańskim pisarzem, scenarzystą i aktorem. Był czwartym mężem dziedziczki Vanderbilt i towarzyskiej Glorii Vanderbilt oraz ojcem prezentera CNN Andersona Coopera . Jako aktor był zwykle przedstawiany jako Wyatt Cooper . 

Cooper miał dzieciństwo w małym miasteczku Pleasant Grove w stanie Mississippi , niedaleko Quitman w stanie Mississippi , jako syn Rixie Jane Annie (z domu Anderson) i Emmeta Debro Coopera. Cooper pochodził z biednej rodziny o głębokich południowych korzeniach, a później jako małe dziecko przeniósł się do Nowego Orleanu w Luizjanie . Ukończył studia na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), gdzie ukończył sztuki teatralne i rozpoczął karierę aktorską. 

W wieku dwudziestu lat Cooper przeniósł się do Nowego Jorku, aby zająć się aktorstwem. Kiedy Cooper miał 26 lat, pojawił się na Broadwayu w obsadzie The Strong Are Lonely , dramatu, który przez tydzień puszczano w Broadhurst Theatre jesienią 1953 roku. Cooper pisał także opowiadania i sztuki.

Po trzydziestce Cooper mieszkał w Los Angeles, uczęszczał zarówno na UCLA, jak i na UC Berkeley i pracował jako scenarzysta. Mieszkając w West Hollywood , wówczas nieuregulowanej części hrabstwa Los Angeles , Cooper mieszkała w pobliżu Dorothy Parker i jej męża Alana Campbella . Bliska przyjaźń rozwinęła się, a rok po śmierci Parkera w 1967 roku Cooper opublikował wnikliwy i poczytny profil w magazynie Esquire , zatytułowany „Cokolwiek myślisz, że Dorothy Parker była jak, nie była”. Cooper przeniósł się na Manhattan na początku lat 60. i pracował tam jako redaktor magazynu.

Jego twórczość obejmuje film The Chapman Report z 1962 roku , film The Glass House z 1972 roku oraz książkę Families: A Memoir and a Celebration z 1975 roku . 

24 grudnia 1963 poślubił dziedziczkę Glorię Vanderbilt , zostając jej czwartym mężem. Para często pojawiała się na krajowej liście najlepiej ubranych.  
Mieli dwóch synów: Cartera Vanderbilta Coopera (1965–1988), który zginął w wyniku samobójstwa,  i Andersona Haysa Coopera (ur. 1967), który jest kotwicą CNN.

 

Cooper napisał w swoim pamiętniku z 1975 roku: „To w rodzinie uczymy się prawie wszystkiego, co kiedykolwiek wiemy o miłości. W młodości moich synów zainwestowano w ich obietnicę, ich możliwości, mój udział w nieśmiertelności”. Zmarł na Manhattanie w Nowym Jorku 5 stycznia 1978 roku, w wieku 50 lat, podczas operacji na otwartym sercu, po ataku serca w grudniu ubiegłego roku. 

Zasady stylu Wyatta Coopera:
1.Falowane włosy zaczesane na gładko.
2.Białe kołnierzyki.
3.Elegancja.
4.Klasa.
5.Szyk.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-GLORIA VANDERBILT

Gloria Laura Vanderbilt znana wszystkim jako Gloria Vanderbilt.

Gloria Laura Vanderbilt (ur. 20 lutego 1924 w Nowym Jorku, zm. 17 czerwca 2019 tamże) – amerykańska artystka, aktorka i bywalczyni salonów, znana najbardziej jako twórczyni jednych z pierwszych ekskluzywnych dżinsów. Była członkiem zamożnej rodziny Vanderbiltów.

Jej dziadek wzbogacił się, budując koleje. Ojciec pozostawił jej czteromilionowy fundusz powierniczy, którym zarządzała jej matka, również Gloria. We dwie często przebywały w Paryżu. Matka nie była zbyt odpowiedzialna, a jej siostra bliźniaczka Thelma była kochanką księcia Walii. Po procesie sądowym opiekę nad dzieckiem przejęła ciotka ze strony ojca, Gertrude Vanderbilt Whitney, rzeźbiarka i filantropka.

Młodsza Gloria dorastała odtąd w luksusie posiadłości ciotki, w kręgu kuzynów. Ukończyła nowojorską szkołę artystyczną Arts Student League. Gdy osiągnęła pełnoletniość, ostatecznie odebrała matce jej już i tak skromne dochody z trustu, i natychmiast uciekła do Hollywood. Nastąpił szereg małżeństw: agent filmowy, dyrygent (polskiego pochodzenia) Leopold Stokowski (dwóch synów), reżyser Sidney Lumet, scenarzysta. Po rozwodzie z Lumetem wyszła za Wyatta Emorego Coopera (dwóch synów). Carter, syn z tego ostatniego małżeństwa, w lipcu 1988 roku wyskoczył z okna na 14. piętrze na oczach matki, z powodu depresji lub stresu albo pod wpływem alergii na lek przeciw astmie – Gloria opisała to w książce Black Night, White Night. Drugi z tych synów to Anderson Cooper, znany reporter CNN.

Gloria malowała obrazy, projektowała pościel, porcelanę, sztućce. W latach 70. sprzedawała prawa do oznaczania swoim imieniem i nazwiskiem okularów, perfum, ubrań; tak powstały również dżinsy z napisem „Gloria Vanderbilt” na tylnej kieszeni, produkowane przez przedsiębiorstwo Murjani Corporation. Promowała firmowane przez siebie produkty w telewizyjnych reklamach – logo w formie łabędzia stało się powszechnie rozpoznawane. Była autorką i bohaterką książek.

 

Zmarła 17 czerwca 2019 w wieku 95 lat na raka żołądka w swoim domu na Manhattanie w Nowym Jorku.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • ekskluzywne dżinsy,

  • ubrania,

  • pościel,

  • perfumy,

  • porcelanę,

Zasady stylu Glorii Vanderbilt:
1.Falowane włosy zaczesane na gładko.
2.Ciemne usta.

3.Minimalizm.
4.Elegancja.
5.Klasa.

Źródła: Wikipedia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-GLORIA MORGAN VANDERBILT

 Maria Mercedes Morgan znana wszystkim jako Gloria Morgan Vanderbilt

Gloria Morgan Vanderbilt, właściwie Maria Mercedes Morgan (ur. 23 sierpnia 1904, zm. 13 lutego 1965) – amerykańska działaczka społeczna, najbardziej znana jako matka projektantki mody i artystki Glorii Vanderbilt oraz babcia dziennikarza telewizyjnego Andersona Coopera. Była centralną postacią w Vanderbilt vs. Whitney, jednym z najbardziej sensacyjnych amerykańskich procesów o opiekę nad dzieckiem w 20 wieku. Jej identyczna siostra bliźniaczka, Thelma, wicehrabina Furness, była kochanką przyszłego Edwarda VIII.

Urodziła się w Grand Hotel National w Lucernie w Szwajcarii jako Maria Mercedes Morgan była córką Henry’ego Haysa Morgana Seniora (1860–1933), amerykańskiego dyplomaty, który służył jako konsul generalny USA w Buenos Aires w Argentynie; Berlin, Niemcy; Amsterdam, Holandia; Hawana, Kuba; oraz Bruksela, Belgia.  Jej matką była jego druga żona, była Laura Delphine Kilpatrick (1877–1956); Para pobrała się w 1894 roku i rozwiodła w 1927 roku. 

Jej dziadek ze strony matki, Hugh Judson Kilpatrick (1836-1881), był generałem armii Unii podczas wojny secesyjnej, który służył również jako minister USA w Chile. Jej babka ze strony matki, Luisa Kilpatrick, z domu Valdivieso Araoz, była członkiem zamożnej chilijskiej rodziny, która wyemigrowała z Hiszpanii w 17 wieku.

Morgan, który przyjął imię Gloria jako nastolatek, miał pięcioro rodzeństwa:

  • Laura Consuelo Morgan (ur. 17 grudnia 1901, zm. 26 sierpnia 1979) – tamar. Wyszła za mąż za hrabiego Jeana de Maupas du Juglart, ambasadora Benjamina Thaw Jr. i Alfonsa B. Landę (z domu Alfonso Beaumont Howard Landa). 
  • Thelma Morgan (1904–1970), jej identyczna bliźniaczka. Została kochanką Edwarda, księcia Walii i poślubiła Jamesa Vaila Converse’a i Marmaduke’a Furnessa, 1. wicehrabiego Furness.
  • Harry Hays Morgan Jr. (1898–1983), który został aktorem filmowym. Był żonaty z Ivor Elizabeth O’Connor, Edith Churchill Gordon i Sybil Robertina “Robin” Boyce Willys.
  • Constance Morgan (1887–1892), przyrodnia siostra, dziecko z pierwszego małżeństwa ojca z Mary E. Edgerton. 
  • Gladys Morgan (ur. 14 września 1889, zm. 15 sierpnia 1958), przyrodnia siostra z pierwszego małżeństwa ojca; Była znana jako Margaret i poślubiła J. Hendersona.

 

Gloria Morgan kształciła się u guwernantek i w klasztorach w Europie, a także w Nowym Jorku, gdzie uczęszczała do katolickiego klasztoru Najświętszego Serca (w części Manhattanville), Skerton Finishing School i Miss Nightingale’s School. 
W październiku 1921 roku, za zgodą ojca, Morgan i jej siostra Thelma, obie w wieku 16 lat, zakończyły naukę i przeniosły się same do mieszkania przy 40 Fifth Avenue, prywatnej kamienicy. Siostry miały kilka pomniejszych ról w niemych filmach, używając imion Gloria i Thelma Rochelle. Ich debiuty były jako statyści w pojeździe Marion Davies z 1922 roku The Young Diana

Znane jako “The Magnificent Morgans”, Gloria i Thelma Morgan były popularnymi elementami społeczeństwa, nawet jako nastolatki. Brytyjski fotograf Cecil Beaton opisał je jako “podobne do dwóch magnolii, a dzięki marmurowej cerze, kruczym warkoczom i powłóczystym sukienkom, z ich lekkimi lizusami i obcymi akcentami, rozpraszają atmosferę Ouida cieplarnej elegancji i koronkowej kobiecości. … Ich nosy są jak begonie, z pełnowymiarowymi nozdrzami, wargami bogato rzeźbionymi i powinny być pomalowane przez Sargenta, z aroganckimi głowami i dotkniętymi dłońmi, w białej satynie z miską białych piwonii w pobliżu. 

 

6 marca 1923 roku w Nowym Jorku, w kamienicy przyjaciół, Gloria Morgan – wówczas 18-letnia i po otrzymaniu prawnej zgody ojca na ślub – została drugą żoną Reginalda Claypoole Vanderbilta, lat 42, spadkobiercy fortuny kolejowej Vanderbilt. 

20 lutego 1924 roku w Nowym Jorku urodziła się ich jedyna córka, Gloria Laura.

Reginald Vanderbilt zmarł 4 września 1925 roku na to, co zostało opisane w doniesieniach prasowych jako “infekcja gardła, która spowodowała krwotok wewnętrzny”. Po jego śmierci młoda wdowa została administratorem trustu w wysokości 2,5 miliona dolarów pozostawionego ich córce, Glorii, i spędziła większą część następnych sześciu lat mieszkając w Paryżu, Biarritz i Londynie, z matką i dzieckiem, często w towarzystwie sióstr i brata, z których wszyscy mieszkali we Francji i Anglii ze swoimi małżonkami.

Jednak warunki testamentu Vanderbilta i opieki nad dzieckiem komplikowało ogólne przekonanie, że wdowa po nim nie osiągnęła pełnoletności, co oznaczało, że potrzebowała opiekuna. Gloria Morgan Vanderbilt uważała, że ma 20, a nie 21 lat, ponieważ jej matka od dawna deklarowała rok urodzenia bliźniąt jako 1905, a nie 1904.  Rozbieżność została odkryta podczas badania paszportów z dzieciństwa bliźniaków Morgan i ich aktów urodzenia podczas procesu o opiekę nad Vanderbiltem w 1934 roku. Nie podano jednak powodu zmiany lat urodzenia. Jak napisała Gloria Morgan Vanderbilt w swoich wspomnieniach z 1936 roku, Bez uprzedzeń (E P Dutton): “Gdybym nie uważała się za nieletnią w tym czasie … nie byłoby potrzeby opiekuna dla siebie … [lub] dla opiekuna prawnego dla osoby mojego dziecka …. Na tej nieprawdzie – nieodwołalnej i nieodwracalnej – zależały prądy z życia mojego dziecka i mojego”. 

Pod wpływem raportów prywatnych detektywów, a także służby rodziny i Laury Morgan (która wydaje się być nieco niezrównoważona emocjonalnie i psychicznie i która zeznawała po stronie pani Whitney podczas procesu), członkowie rodziny Vanderbilt uwierzyli, że Gloria Morgan Vanderbilt miała zły wpływ i zaniedbywała swoją córkę. Wybuchła bitwa o opiekę, która trafiła na pierwsze strony gazet w 1934 roku. W wyniku wielu dowodów ze słyszenia dopuszczonych podczas procesu, skandalicznych zarzutów dotyczących stylu życia Vanderbilta – w tym rzekomego związku lesbijskiego z Nadieżdą de Torby, marchioness of Milford Haven i krótkich zaręczyn z Gottfriedem, księciem Hohenlohe-Langenburg– doprowadził do nowego standardu w sensacji tabloidów. 

Vanderbilt straciła opiekę nad córką na rzecz szwagierki Gertrude Vanderbilt Whitney. Vanderbiltowi przyznano ograniczone prawa rodzicielskie, pozwolono widywać się z młodą Glorią w weekendy w Nowym Jorku. Sąd usunął również Vanderbilt jako administratora funduszu powierniczego jej córki, którego roczny dochód z inwestycji był jej jedynym źródłem wsparcia. Dwa lata później sprawa opieki została ponownie otwarta, dając jej kolejną szansę na odzyskanie opieki nad córką. Tym razem sprawa została wniesiona do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. Sąd odmówił rozpatrzenia sprawy i po raz kolejny stanął przed Sądem Najwyższym Stanu Nowy Jork. Rezultatem było porozumienie, że Gloria będzie spędzać więcej czasu z matką, niż wcześniej przyznano. W 1946 roku wdowa ponownie pojawiła się w wiadomościach, kiedy jej córka ogłosiła, że nie będzie już płacić matce rocznego zasiłku w wysokości 21 000 dolarów. Mówiąc, że jej matka była w stanie pracować i robiła to w przeszłości, Gloria Vanderbilt stwierdziła, że roczny zasiłek zostanie teraz przekazany na cele charytatywne dla niewidomych i głodujących dzieci. 

Od 1940 roku aż do śmierci, Gloria i jej siostra Thelma, Lady Furness, mieszkały razem w Nowym Jorku i Los Angeles w Kalifornii. Napisali podwójne wspomnienia zatytułowane Double Exposure: A Twin Autobiography, opublikowane w 1958 roku.

Vanderbilt zmarła w 1965 roku na raka i został pochowany na cmentarzu Świętego Krzyża w Culver City w Kalifornii. 

  • W 1978 roku nowojorski socjalista i pisarz, Philip Van Rensselaer, napisał książkę o Glorii Morgan Vanderbilt zatytułowaną That Vanderbilt Woman.
  • Gloria Morgan Vanderbilt została zagrana przez brytyjską aktorkę Lucy Gutteridge w miniserialu telewizyjnym Little Gloria z 1982 roku … Szczęśliwy w końcu.

Zasady stylu Glori Morgan Vnaderbilt:
1.Przedziałek po środku.
2.Upięte na gładko włosy.
3.Biżuteria i perły.
4.Elegancja.
5.Klasa.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

Ikona Mody-THELMA FURNESS

Thelma Furness, wicehrabina Furness 

Thelma Furness, wicehrabina Furness ( z domu Morgan , 23 sierpnia 1904 – 29 stycznia 1970), była kochanką króla Edwarda VIII , gdy był księciem Walii . Została zastąpiona w jego uczuciach przez Wallis Simpson, dla którego Edward abdykował i został księciem Windsoru . Była ciotką ze strony matki pisarki, projektantki mody i towarzyskiej Glorii Vanderbilt

Przez większość relacji Furness z księciem Walii była żoną brytyjskiego szlachcica Marmaduke Furness, pierwszego wicehrabiego Furness . Pobrali się w 1926 i rozwiedli się w 1933, rok przed zakończeniem związku Thelmy z księciem Walii.

Imię Furnessa wymawiano po hiszpańsku jako „TEL-ma”.

Urodzona w Lucernie w Szwajcarii , Thelma Morgan była córką Harry’ego Haysa Morgana Seniora, amerykańskiego dyplomaty, który był konsulem USA w Buenos Aires i Brukseli , oraz jego pół  Chilijki , pół-Irlandii-Amerykanki , Laura Delphine Kilpatrick. Pobrali się w 1893, rozwiedli się w 1927. 

Dziadek Morgan ze strony matki był generałem Unii , Hugh Judson Kilpatrick (1836-1881), który był również ministrem USA w Chile, a poprzez jej babkę ze strony matki, Luisę Fernandez de Valdivieso, która była siostrzenicą Crescente Errázuriz Valdivieso , arcybiskupa Santiago podobno była potomkiem hiszpańskiego królewskiego rodu Nawarry .

Thelma Morgan miała dwie siostry: Glorię (jej identyczną bliźniaczkę, matkę Glorii Vanderbilt , projektantki mody i artystki oraz matki prezentera prasowego Andersona Coopera ) i Laurę Consuelo Morgan (aka Tamar), która poślubiła kolejno trzech mężczyzn: hrabiego Jean de Maupas du Juglart ( francuski szlachcic ); Benjamin Thaw Jr. z Pittsburgha;  oraz Alfons B. Landa, prezes Colonial Airlines i wiceprzewodniczący komitetu finansowego Demokratycznego Komitetu Narodowego w 1948 roku. Thelma Morgan miała również brata, Harry’ego Haysa Morgana Jr. , który został dyplomatą, a następnie nieletnim Aktor hollywoodzki w takich filmach jakIrlandzka róża Abiego (1946) i Joanna d’Arc (1948). Jej przyrodnie rodzeństwo, z pierwszego małżeństwa jej ojca z Mary E. Edgerton, to Constance Morgan (1887-1892) i Gladys „Margaret” Morgan (1889-1958).

Przez bardzo krótki czas Furness była producentem filmowym i aktorką, po założeniu Thelma Morgan Pictures w 1923 roku. Jak powiedziała magazynowi Time : „Włączam Thelma Morgan Pictures, Inc., z kapitałem 100 000 dolarów i będę produkować duże, rozsądne i brzmią „specjalne”. Będę własną gwiazdą. Do tej pory moim głównym doświadczeniem były występy w lidze juniorów. Jej pierwszą główną rolą, w 1923 roku, była główna rola w filmie Afrodyta , wyprodukowanym przez jej własną firmę i nakręconym w Vitagraph Studios .

Furness określiła swoją wiodącą rolę w Afrodycie dla The New York Times jako „amerykańską dziewczynę wychowaną pod złowrogim wpływem starej Egipcjanki”. Zagrała także małe role w filmach Wrogowie kobiet (1923), produkcji Williama Randolpha Hearsta , w których obsadzie znaleźli się Lionel Barrymore i Clara Bow , Więc to jest małżeństwo? (1924) i Każda kobieta (1925).

Pierwszym mężem Morgana był James Vail Converse, wnuk Theodore’a N. Vail , byłego prezesa American Telephone and Telegraph Company (AT&T). Pobrali się w Waszyngtonie 16 lutego 1922 roku, kiedy miała 17 lat; Converse był starszy o około dziesięć lat i był już wcześniej żonaty. Rozwiedli się w Los Angeles , w Kalifornii, 10 kwietnia 1925. Przez to małżeństwo miała jednego pasierba, Jamesa Vail Converse Jr. (ur. 18 stycznia 1918), syna jej męża z pierwszego małżeństwa. Nadine Melbourne.

Po rozwodzie Morgan była podobno zaręczona z amerykańskim aktorem Richardem Bennettem , ojcem gwiazd hollywoodzkich gwiazd filmowych: Constance Bennett , Joan Bennett i Barbarą Bennett . 

Drugim mężem Morgan był Marmaduke Furness, 1. wicehrabia Furness (1883-1940), prezes Furness Shipping Company . Była jego drugą żoną. Pobrali się 27 czerwca 1926 r., a rozwiedli się w 1933 r. Mieli jednego syna, Williama Anthony’ego Furnessa, 2. wicehrabiego Furness , a jako była żona brytyjskiego szlachcica znana była jako Thelma, wicehrabina Furness. Przez to małżeństwo miała również pasierba, Christophera Furnessa i pasierbicę, Averilla Furness.

Furness po raz pierwszy spotkała księcia Walii na balu w Londonderry House w 1926 r., ale nie spotkali się ponownie aż do Leicestershire Agricultural Show w Leicester 14 czerwca 1929 r. Edward poprosił ją o kolację i spotykali się regularnie, dopóki nie dołączyła do niego na safari w Afryce Wschodniej na początku 1930 r., kiedy rozwinął się bliższy związek. Po powrocie Edwarda do Wielkiej Brytanii w kwietniu 1930 roku była jego regularną towarzyszką weekendową w nowo nabytym Fort Belvedere do stycznia 1934 roku. Gościła go również w swoim londyńskim domu, przy Elsworthy Road, Primrose Hill ., oraz wiejski dom Furness, Burrough Court w Leicestershire. 

10 stycznia 1931 r. w swoim wiejskim domu Burrough Court , niedaleko Melton Mowbray , Furness przedstawiła księcia swojej bliskiej przyjaciółce Wallisowi Simpsonowi i podczas wizyty u swojej siostry Glorii w Ameryce między styczniem a marcem 1934 r., została zastąpiona w uczuciu księcia przez Simpsona.  Reagując na chłód Edwarda później tego roku, wdała się w krótkotrwały romans z księciem Aly Khan.Otwarcie flirtowała z Khanem podczas swojej podróży powrotnej do Wielkiej Brytanii w marcu 1934 r., o czym doniesiono księciu Walii i szeroko omówiono ją w prasie brytyjskiej i amerykańskiej, w tym w magazynie plotkarskim Tatler. Podczas gdy Furness przebywała w USA z Aly Khan, Wallis Simpson przebywała w swoim domu w Mayfair, przy 22 Farm Street, i przyjmowała tam księcia Walii. 

Identyczną siostrą bliźniaczką Furnessa była Gloria Morgan Vanderbilt , która wyszła za mąż za Reginalda Vanderbilta i miała córkę, Glorię Vanderbilt . To czyni ją pra-ciotką ze strony matki CNN Andersona Coopera .

Furness i jej siostra Gloria napisały pamiętnik zatytułowany Double Exposure (1959), cytowany poniżej jako „Vanderbilt”. 

Furness zmarła w Nowym Jorku 29 stycznia 1970 r. Jak wspomina jej siostrzenica Gloria Vanderbilt : „Zginęła na Siedemdziesiątym Trzecim i Lexington w drodze do lekarza. W jej torbie był ten miniaturowy miś, którego książę Wales dał jej ją wiele lat wcześniej, kiedy przyjechała do mojej matki na rozprawie o opiekę nad dzieckiem, i była zużyta do granic możliwości”.

Furness została pochowana obok swojej siostry bliźniaczki, Glorii, na Cmentarzu Świętego Krzyża w Culver City w Kalifornii.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • modę na ciemno pomalowane usta,

  • książkę,

  • klika ról w filmach,

Zasady stylu Thelmy Furness:
1.Pomalowane na ciemno usta.
2.Falowane na gładko włosy.
3.Biżuteria i perły.
4.Elegancja.
5.Klasa.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,

 

Ikona Mody-NINA RICCI

Maria Adélaïde Nielli znana wszystkim jako  Nina Ricci

Nina Ricci urodzona 14 stycznia 1883 roku w Turynie, francuska kreatorka mody pochodzenia włoskiego.

Nina od najmłodszych lat interesowała się modą. W 1895 roku mając zaledwie 12 lat, trafiła do pracowni krawieckiej. W tej pracowni zachwyciła się tworzeniem małych kapeluszy, ze wszystkiego co miała pod ręką. Po dwóch latach opuściła Monte Carlo i zamieszkałą w Paryżu, gdzie zaczęła pracować w pasmanterii siostry. Później zatrudniła się jako pomoc krawiecka w domu mody Bloch et Bakry. Szybko uczyła się krawiectwa, a w wieku 18 lat została już mistrzynią krawiectwa, a po czterech latach projektantką. Jako projektantka podjęła pracę w domu mody La Religieuse. Po krótkim czasie poznała swego przyszłego męża Luigiego Riccima, który był florenckim jubilerem. Z mężem miała tylko jednego syna Roberta, gdyż w 1905 roku została wdową. Wyszła za mąż po raz drugi w wieku 33 lat za Gastona Morela.

Nina pragnęła sukcesu i kariery, przez co cały czas poświęcała się pracy i doskonaleniu swoich umiejętności. W wieku 25 lat podjęła pracę w domu mody Raffin, gdzie została tam aż na ćwierć wieku. Pracowałaby może i dłużej, ale nastąpił kryzys na Wall Street oraz zmarł jej wspólnik. Wtedy z pomocą przyszedł jej syn Robert, który specjalizował się w reklamach. Nina wraz z synem założyli swój własny dom mody w 1932 roku w Paryżu. Robert w domu mody pełnił funkcję dyrektora handlowego. Na samym początku istnienia ich dom mody znajdował się w mieszkaniu Niny w Paryżu. Nina szybko pozyskała klientki i zyskała sławę, co ciekawe nie zależało im na arystokracji i gwiazdach, lecz na ubieraniu zwykłych mieszczanek.

Nina szybko zyskała popularność wśród mieszczanek oraz kobiet z prowincji, dzięki funkcjonalności swoich projektów bez zbędnych ekstrawagancji. Nina trafiła w odpowiednim czasie ze swoim stylem. Kobiety w tamtym czasie bardzo ceniły podkreślanie talii, co w swoich projektach oferowała Nina. Kobiety częściej wybierały kreacje Niny niż np. znanej wszystkim Elsy Schaiparelli. Niny kreacje były dużo tańsze, a też modne i idealnie skrojone. Nina projektowała kreacje na co dzień, jak i na wielkie bale. Miała wielkie zamiłowanie do bieli, była nawet określana mianem ,,białej damy”. Podczas sesji często pozowała w białych strojach. W 1936 roku w swojej kolekcji dodała cekiny. Ponadto oprócz ubrań tworzyła przepiękne nakrycia głowy, sama często nosiła turbany.

 

Wtorek – Ikona Stylu ELSA SCHIAPARELLI

Przed wojną dom mody Ricci przystąpił do Izby Syndykalnej Krawiectwa, a jej syn Robert został jego wiceprzewodniczącym. W 1939 r. wybuchła II wojna światowa, przez co wielu projektantów uciekło z Europy, np. Schiaparelli wyjechała do USA. Nina jednak pozostała i o dziwo nie zamknęła swojej pracowni. Wojska niemieckie chciały przenieść pracowników jej domu mody do Berlina lub Wiednia, gdzie znajdowały się niemieckie zakłady krawieckie. Robert Ricci przeciwstawił się i powiedział, że paryski haute couture musi pozostać w Paryżu. Udało się to dokonać i jesienią 1940 roku ponownie Nina tworzyła. Przy pokazach musiała ograniczyć liczbę kolekcji do 75. W swych projektach nadal stawiała na praktyczność. Zaprojektowane spódnicę miały zmieniającą długość z krótkiej w dzień na dłuższą na wieczór. Rękawiczki zaś miały z boku specjalne kieszenie na bilety.

Po wojnie przyszedł czas na odbudowę państwa i branży modowej. Ninie brakowało pieniędzy, więc syn Robert wymyślił wystawę prezentującą francuski szyk. Pieniądze z biletów na wystawę i lalek w kreacjach paryskich projektantów przeznaczone były na wsparcie finansowe Francuzów. W wystawę zaangażowało się wiele osób, jak np. ilustratorka Eliane Bonabel wyrzeźbiła głowy laleczek, zaś malarze  Dignimont zadbał o scenografię. Wystawa przyciągnęła 100-tysięczną publiczność, a następnie trafiła do Londynu i Barcelony. Nina zaś została często zapraszana na bale.

Z czasem Nina zaczęła oddawać pracę młodszym. Jej syn nawiązał współpracę z Francoisem Crahayem, który w 1959 roku stworzył swoją autorską kolekcję. Przyciągnęła ona uwagę i zainteresowania wielu osób, nawet  Rose Kennedy i Claudię Cardinale. Wkrótce dom mody utworzył dział dodatków, a jego klientką była sama Jackie Kennedy – która zakupiła kwadratowe okulary. W 1963 roku z domu mody odszedł Crahay, a jego miejsce zajął Gerard Pipart. Nina Ricci zmarła w 1970 roku, a jej syn Robert w 1988 roku.  Ich dom  mody kupiła hiszpańska grupa Puig. Mimo że od kilkunastu lat projektują  tam osoby nie o nazwisku Ricci, starają się utrzymać styl Niny.

My kobiety zawdzięczamy jej:

  • ogrom modnych i praktycznych projektów,

  • perfumy Nina,

Zasady stylu Niny Ricci:

1. Wysoki kok.
2. Turbany lub nakrycia głowy.
3. Dużo biżuterii.
4. Białe ubrania.
5. Elegancja i klasa.

Źródła: Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,

Miłej lektury,
Anrika i szafa gra