Ikona Mody-JEAN HARLOW

Harlean Harlow Carpenter znana wszystkim jako

Jean Harlow.

Jean Harlow urodzona 3 marca 1911 w Kansas City, amerykańska aktorka filmowa, symbol seksu kinematografii amerykańskiej lat 30. XX wieku. Czołowa gwiazda filmowa pierwszych lat filmu dźwiękowego i okresu „Złotej Ery Hollywood”. W 1999 American Film Institute umieścił jej nazwisko na 22. miejscu w rankingu „największych aktorek wszech czasów”.

Jean już w dzieciństwie miała pieszczotliwą ksywkę „The Baby” („dziecinka”). Ten pseudonim został z nią na zawsze. Co do swojego imienia Harlean to nie była go pewna aż do 5 roku życia. Nie posiadała rodzeństwa, przez co jej więź z mamą była bardzo silna. Matka nawet twierdziła, że całą karierę, którą osiągnęła Harlean to dzięki jej. W 1922 roku matka Jean rozwiodła się z jej ojcem, a opiekę nad nią powierzono wyłącznie matce. W 1923 roku Jaean wraz z matką przeprowadziła się do Hollywood w stanie Kalifornia. Matka Jean sama chciała zacząć karierę jako aktorka, ale w wieku 34 lat już nie było to takie łatwe. Jean w wieku 14 lat porzuciła naukę. Gdy matce Jean skończyły się oszczędności, powróciły do rodzinnego miasta Kansas City. Po powrocie Jean została wysłana przez swojego dziadka na letni obóz Camp Cha-Ton-Ka w Michigamme, na którym rozchorowała się na szkarlatynę. Gdy wyzdrowiała podjęła naukę w żeńskiej szkole Ferry Hall School w Lake Forest. Tam poznała 19 letniego przedsiębiorce Charlesa  Fremonta McGrew, spadkobierce dużej fortuny, za którego wyszła za maż.W tej szkole jej matka również poznała miłość  Marino Bello, którego w 1927 roku poślubiła.

Po ślubie Jean przeprowadziła się do Los Angeles, gdzie zaprzyjaźniła się z Rosalie Roy, młodą dziewczyną marzącą o zostaniu aktorką. Rosalie pewnego dnia poprosiła Harlen o podwózkę do studia 20th Century Fox, gdzie była umówiona na spotkania.Harlen mająca auto podwiozła przyjaciółkę i czekając na korytrarzu studia, została dostrzeżona przez kierownika studia. Nie była zainteresowana i odmówiła propozycji. Pomimo odmowy otrzymała zaproszenie na casting do Central Casting. Rosalie nawet założyła się z Harlen, że ta nie pójdzie na casting przez brak odwagi. Harlean nie chciała przegrać zakładu z przyjaciółką ani też zawieść ambicji matki udała się na ten casting. Na castingu dostała pracę w firmie, która organizowała castingi dla statystów. Na początku Harlean odrzucała wszystkie propozycje otrzymane od Central Casting. Jej matka, która kiedyś sama marzyła o karierze aktorki, nakazała córce przyjmować propozycję prac. Harlean przyjeła udział w niemym więziennym dramacie ,, Honor Bound” 1 1928 roku, zarabiając zaledwie 7 dolarów za dzień jako statystka. Po jakimś czasie zaczęła występować już jako epizodka w komediach romantycznych. W grudniu 1928 roku podpisała pierwszy kontrakt z wytwórnią Hal Roach Studios, zarabiając 100 dolarów tygodniowo. W 1929 roku zagrała nawet u boku Stana Laurela i Olivera Hardy’ego (znanego duetu tamtych lat Flip i Flap) w krótkometrażowej komedii ,, Liberty ” i dwóch innych filmach: ,,Double Whoopee” i ,,Bacon Grabbers”. Harlean zaczęła robić coraz większą karierę, co zaczęło przeszkadzać jej małżeństwu. Wytwórnia Hal Roach zerwała kontrakt z aktorką po słowach, które od niej usłyszała: „Rozbiła [kariera] moje małżeństwo, co mogę zrobić?”. Rozwiodła się z mężem McGrew, a po rozwodzie zamieszkała z matką i ojczymem Marino Bello. Po rozwodzie zagrała kilka epizodów oraz większą rolę w komedii romantycznej ,,Szalone serca” u boku ikony kina niemego Clary Bow. O Clarze przeczytacie pod linkiem:

Ikona Mody-CLARA BOW

Latem Harlean poznałą  fotografa Edwina Bowera Hessera, który zrobił jej półnagą sesję zdjęciową w Fern Dell. Końcem 1929 roku została zauważona  przez Jamesa Halla, aktora zaangażowanego do wojennej produkcji ,,Aniołowie piekieł”. Filmowiec przez pół roku poszukiwał aktorki, która zagra za Gretę Nissen. Harlow dostała te rolę.  Ta rola  złośnicy, która uwodzi i  zdradza dwóch braci zaważyła na jej ekranowym wizerunku. 23 października podpisała pięcioletni kontrakt z Hughesem, opiewający o zarobki rzędu 100 dolarów tygodnio.Premiera filmu odbyła się 27 maja 1930 w Grauman’s Chinese Theatre. Film okazał się sukcesem komercyjnym, stając się najbardziej dochodową produkcją roku. Recenzje filmu jednak nie był przychylne „The New Yorker” określił występ Harlow „naturalnie okropnego”. 

Filmy w których grała choć okazywały się hitami to jej aktorstwo nadal było mocno krytykowane: „To niefortunne, że Jean Harlow, której zalety jako aktorki są ograniczone do jej blond piękności, musi nieść dobry udział w filmie”

Hughes, chcąc wypromować wizerunek aktorki, organizował w USA  kluby „platynowych blondynek”, gdzie młode kobiety odtwarzały blond włosy aktorki  W  połowie lat 30. związała się z Paulem Bernem, dzięki niemu w 1932 podpisała siedmioletni kontrakt z Metro-Goldwyn-Mayer. Harlow stała się wtedy jedną z największych gwiazd wytwórni po występach w ,,Żona z drugiej ręki ”(1932), ,,Kaprys platynowej blondynki”(1932), ,,Kolacja o ósmej ”(1933) i ,,Dla ciebie tańczę ”(1936). Jej sława zaczęła nagle przeważać nad takie gwiazdy jak  Joan Crawford czy Norma Shearer. Nazywano ją „platynową blondynką” lub „wybuchową blondynką”.Te nazwy na zawsze  wpisały się w historię popkultury.

  

W 1929 aktorka związała się z bossem przestępczej rodziny z New Jersey Abnerem „Longiem” Zwillmanem, nazywanym Alem Capone z New Jersey. Jego zyski z nielegalnej produkcji alkoholu sięgały czterdziestu milionów dolarów rocznie. ObdarowywałHarlow najdroższymi prezentami np. bransoletką z charmsami, czerwonym cadillakiem czy zaoferował aktorce i jej matce przeprowadzkę do nowego domu. Przekupił Harry’ego Cohna dyrektora Columbia Pictures pół milionem złotych, aby ten podpisał z Harlow kontrakt na dwa filmy. Jej drugim mężem został jednak producent filmowy Paul Bern, którego poznała na planie filmu ,, Anioł Piekieł” w 1930 roku. Po dwóch latach się zaręczyli, a pobrali 2 lipca 1922 roku. Małżeństwo trwało niecałe dwa miesiące, gdyż Bern został znaleziony martwy w ich domu. Media spekulowały nawet, że aktorka była zamieszana w śmierć męża, lecz sekcja zwłok to wykluczyła i podano, że popełnił samobójstwo zestrzelając się strzałem w głowę. Przez te sytuacje nawet rozważano o usunięcie Harlow z grania w ,,Kaprys platynowej blondynki”.


Jean Harlow z Bernem

Po śmierci Berna, aktorka weszła w romans z profesjonalnym bokserem Maxem Bearem, który był w związku małżeńskim z Dorothy Dunbar. Sportowiec, gdy wniósł o rozwód, prasa zaczęła pisać, że do rozpadu tego małżeństwa przyczyniła się Harlow. Przedstawiciele wytwórni MGM po skandalu z samobójstwem Berna, nie chcieli kolejnych skandali. Zaaranżowano więc małżeństwo Harlow z operatorem filmowym Haroldem Rossonem, który zgodził się na fikcyjny ślub. Harlow w wywiadach nawet mówiła, że będzie to jedno z nielicznych hollywoodzkich małżeństw, które przetrwa. Po 8 miesiącach małżeństwa rozwiedli się 11 marca 1934 w tajemnicy.

Pod koniec wiosny 1934 roku aktorka poznała Williama Powella, aktora związanego z wytwórnią MGM. Po premierze filmu ,,Dziewczyna z Missouri” (1934) zaczęli się ze sobą spotykać. Harlow pragnęła mieć dziecko z Williamem, jednak William mający za sobą dwa nieudane małżeństwa i syna, nie chciał już więcej dzieci. Para publicznie utrzymywała, że się tylko przyjaźnią. Powell przyczynił się do rozwodu matki Harlow z Marine Bello, kiedy odkrył, że sprzedawane przez niego „kopalnie w Meksyku”, nie istnieją. Matka Jean inwestowała oszczędności córki w fałszywe przedsięwzięcie. Po rozwodzie matki Harlow zaczęła sama zarządzać swoim majątkiem. 

Jean Harlow i William Powell

Marcem 1937 roku zaczęto pracę nad nową komedią romantyczną ,,Saratoga” z Harlow w roli głównej. Aktorka zmagała się wtedy z sepsą oraz miała zabieg usuwania ósemek, przez co pracę na planie przesunięto na kwiecień. W maju ponownie aktorka zaczęła skarżyć się na różne dolegliwości. Harlow chodziła zmęczona, blada,miewała nudności i bóle żołądka oraz wzdęcia, lekarze twierdzili, że to zapalenie pęcherzyka żółciowego i grypa. Harlow grając sceny gdzie, jej bohaterka ma gorączkę, sama była chora jeszcze bardziej niż postać, którą miała zagrać. Po tej scenie aktorka poczuła się tak źle, że poszła do garderoby i poprosiła, aby zadzwoniono do Williama Powella, który opuścił swój plan zdjęciowy, aby odwieźć ją do domu.Stan zdrowia Harlow nie poprawiał się od dwóch dni, wtedy zatelefonowano po lekarza. Jej problemy ze zdrowiem już wcześniej opóźniały powstawanie filmów tj. ,,Żona czy sekretarka”, ,,Suzy i Romantyczna pułapka”. Lekarz stwierdził u aktorki grypę. Gazety rozpisywały się o stanie zdrowia aktorki i każda z gazet podawała sprzeczne informacje. Znajomy, który odwiedzał aktorkę mówił, że ma wzdęty brzuch, oraz że w jej oddechu czuć zapach moczu. Lekarz Leland Chapman zdiagnozował, że Harlow nie cierpi na zapalenie pęcherzyka żółciowego, ale znajduje się w końcowym stadium niewydolności nerek. 6 czerwca stan Harlow się na tyle pogorszył, że nie była w stanie zobaczyć Powella i powiedzieć ile palców u ręki pokazuje.  Wieczorem przetransportowano ją do Good Samaritan Hospital w Los Angeles, gdzie zapadła w śpiączkę.  Zmarła  na drugi dzień tj. 7 czerwca o dwudziestej trzeciej trzydzieści siedem w wieku zaledwie 26 lat. W dokumentacji lekarskiej   odnotowano, że przyczyną śmierci był obrzęk mózgu powstały w wyniku powikłań spowodowanych niewydolnością nerek oraz mocznica. Jednak jej akt zgonu z  1990, jako przyczynę śmierci podaje ostre zakażenie układu oddechowego oraz ostre zapalenie nerek i mocznicę

9 czerwca 1937 roku Jean Harlow pochowano  w Great Mausoleum na terenie Forest Lawn Memorial Park w prywatnej krypcie, wykonanej z marmuru, którą William Powell zakupił za  25 tys. dolarów. Wyryto inskrypcję „Our Baby”.  Jean ubrano w suknię, w której grała w,, Romantycznej pułapce.” W dłoniach trzymała białą gardenię, a u boku notatkę autorstwa Powella: „Dobranoc, Moja Najdroższa” Podczas uroczystości pogrzebowych Jeanette MacDonald i Nelson Eddy zaśpiewali „Oh, Sweet Mystery of Life.”

W trwającej zaledwie 10 lat karierze Harlow wystąpiła w 35 filmach kinowych  i dwóch audycjach radiowychW 1933 była w  pierwszej dziesiątce najbardziej dochodowych amerykańskich aktorek. Sześć filmów z jej grą było w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w box offisie.Filmy , w których Harlow grała , nominowane były doOscarów w każdej kategorii. Dziesięć filmów z jej udziałem przekroczyło sumę stu milionów dolarów dochodu z biletów. Trzy filmy z jej udziałem tj. : ,,Światła wielkiego miasta” (1931), ,,Wróg publiczny nr 1” (1931) i ,,Kaprys platynowej blondynki” (1932) wpisano do National Film Registry.

Jean ikona popkultura przyczyniła się do o spopularyzowania blondynki jako seksbomby. Aktorka była bezwstydnie seksowna i niepohamowana w żądzach przebieranie w mężczyznach niczym w rękawiczkach sprawiało jej przyjemność. Brwi wygięte w łuk i podkreślone ołówkiem brwi pomagały jej wyglądać przebiegle, dziecinnie, grzesznie do granic lub zupełnie niewinnie. Na premierach filmowych pojawiała się w długich, drapowanych, satynowych sukniach w stylu art déco. Nie lubiła zakładać bielizny i nigdy nie nosiła biustonosza. Charakterystyczne platynowe włosy, będące w tamtych czasach czymś nowym, zapewniły Harlow status gwiazdy, i stały się jej znakiem rozpoznawczym. Po jej śmierci kobiety zaczęły naśladować jej styl i częściej zaczęły je utleniać, dzięki czemu sprzedać nadtlenku wodoru znacząco wzrosła. Suknie satynowe również cieszyły się dużą sprzedażą. Harlow stała się inspiracją dla Marilyn Monroe.

„Mężczyźni mnie lubią, bo nie noszę stanika. Kobiety mnie lubią, bo nie wyglądam jak dziewczyna, która mogłaby ukraść męża. Przynajmniej nie na długo.”

— Jean Harlow
Pamiątki Jean z filmów ,,Platynowa blondynka” (1931) i,, Wybuchowa blondynka ”(1933) można do dziś oglądać w Hollywood Museum. Siedziba Max Factor jest idealnym miejscem aby poznać biografie aktorki. gdyż korzystała z usług fryzjerskich i makijażowych od Factora. 
My kobiety zawdzięczamy jej:
  • modę na kolor włosów blond, 
  • modę na satynowe, drapowane suknie,
Zasady stylu Jean Harlow:
1. Blond pukle.
2.Czerwone usta.
3. Cienkie brwi podkreślone ołówkiem i długie rzęsy
4. Nienoszenie bielizny. 
5.Długie satynowe suknie.
Źródła:Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
0 0 głosuj
Article Rating

Harlean Harlow Carpenter znana wszystkim jako

Jean Harlow.

Jean Harlow urodzona 3 marca 1911 w Kansas City, amerykańska aktorka filmowa, symbol seksu kinematografii amerykańskiej lat 30. XX wieku. Czołowa gwiazda filmowa pierwszych lat filmu dźwiękowego i okresu „Złotej Ery Hollywood”. W 1999 American Film Institute umieścił jej nazwisko na 22. miejscu w rankingu „największych aktorek wszech czasów”.

Jean już w dzieciństwie miała pieszczotliwą ksywkę „The Baby” („dziecinka”). Ten pseudonim został z nią na zawsze. Co do swojego imienia Harlean to nie była go pewna aż do 5 roku życia. Nie posiadała rodzeństwa, przez co jej więź z mamą była bardzo silna. Matka nawet twierdziła, że całą karierę, którą osiągnęła Harlean to dzięki jej. W 1922 roku matka Jean rozwiodła się z jej ojcem, a opiekę nad nią powierzono wyłącznie matce. W 1923 roku Jaean wraz z matką przeprowadziła się do Hollywood w stanie Kalifornia. Matka Jean sama chciała zacząć karierę jako aktorka, ale w wieku 34 lat już nie było to takie łatwe. Jean w wieku 14 lat porzuciła naukę. Gdy matce Jean skończyły się oszczędności, powróciły do rodzinnego miasta Kansas City. Po powrocie Jean została wysłana przez swojego dziadka na letni obóz Camp Cha-Ton-Ka w Michigamme, na którym rozchorowała się na szkarlatynę. Gdy wyzdrowiała podjęła naukę w żeńskiej szkole Ferry Hall School w Lake Forest. Tam poznała 19 letniego przedsiębiorce Charlesa  Fremonta McGrew, spadkobierce dużej fortuny, za którego wyszła za maż.W tej szkole jej matka również poznała miłość  Marino Bello, którego w 1927 roku poślubiła.

Po ślubie Jean przeprowadziła się do Los Angeles, gdzie zaprzyjaźniła się z Rosalie Roy, młodą dziewczyną marzącą o zostaniu aktorką. Rosalie pewnego dnia poprosiła Harlen o podwózkę do studia 20th Century Fox, gdzie była umówiona na spotkania.Harlen mająca auto podwiozła przyjaciółkę i czekając na korytrarzu studia, została dostrzeżona przez kierownika studia. Nie była zainteresowana i odmówiła propozycji. Pomimo odmowy otrzymała zaproszenie na casting do Central Casting. Rosalie nawet założyła się z Harlen, że ta nie pójdzie na casting przez brak odwagi. Harlean nie chciała przegrać zakładu z przyjaciółką ani też zawieść ambicji matki udała się na ten casting. Na castingu dostała pracę w firmie, która organizowała castingi dla statystów. Na początku Harlean odrzucała wszystkie propozycje otrzymane od Central Casting. Jej matka, która kiedyś sama marzyła o karierze aktorki, nakazała córce przyjmować propozycję prac. Harlean przyjeła udział w niemym więziennym dramacie ,, Honor Bound” 1 1928 roku, zarabiając zaledwie 7 dolarów za dzień jako statystka. Po jakimś czasie zaczęła występować już jako epizodka w komediach romantycznych. W grudniu 1928 roku podpisała pierwszy kontrakt z wytwórnią Hal Roach Studios, zarabiając 100 dolarów tygodniowo. W 1929 roku zagrała nawet u boku Stana Laurela i Olivera Hardy’ego (znanego duetu tamtych lat Flip i Flap) w krótkometrażowej komedii ,, Liberty ” i dwóch innych filmach: ,,Double Whoopee” i ,,Bacon Grabbers”. Harlean zaczęła robić coraz większą karierę, co zaczęło przeszkadzać jej małżeństwu. Wytwórnia Hal Roach zerwała kontrakt z aktorką po słowach, które od niej usłyszała: „Rozbiła [kariera] moje małżeństwo, co mogę zrobić?”. Rozwiodła się z mężem McGrew, a po rozwodzie zamieszkała z matką i ojczymem Marino Bello. Po rozwodzie zagrała kilka epizodów oraz większą rolę w komedii romantycznej ,,Szalone serca” u boku ikony kina niemego Clary Bow. O Clarze przeczytacie pod linkiem:

Ikona Mody-CLARA BOW

Latem Harlean poznałą  fotografa Edwina Bowera Hessera, który zrobił jej półnagą sesję zdjęciową w Fern Dell. Końcem 1929 roku została zauważona  przez Jamesa Halla, aktora zaangażowanego do wojennej produkcji ,,Aniołowie piekieł”. Filmowiec przez pół roku poszukiwał aktorki, która zagra za Gretę Nissen. Harlow dostała te rolę.  Ta rola  złośnicy, która uwodzi i  zdradza dwóch braci zaważyła na jej ekranowym wizerunku. 23 października podpisała pięcioletni kontrakt z Hughesem, opiewający o zarobki rzędu 100 dolarów tygodnio.Premiera filmu odbyła się 27 maja 1930 w Grauman’s Chinese Theatre. Film okazał się sukcesem komercyjnym, stając się najbardziej dochodową produkcją roku. Recenzje filmu jednak nie był przychylne „The New Yorker” określił występ Harlow „naturalnie okropnego”. 

Filmy w których grała choć okazywały się hitami to jej aktorstwo nadal było mocno krytykowane: „To niefortunne, że Jean Harlow, której zalety jako aktorki są ograniczone do jej blond piękności, musi nieść dobry udział w filmie”

Hughes, chcąc wypromować wizerunek aktorki, organizował w USA  kluby „platynowych blondynek”, gdzie młode kobiety odtwarzały blond włosy aktorki  W  połowie lat 30. związała się z Paulem Bernem, dzięki niemu w 1932 podpisała siedmioletni kontrakt z Metro-Goldwyn-Mayer. Harlow stała się wtedy jedną z największych gwiazd wytwórni po występach w ,,Żona z drugiej ręki ”(1932), ,,Kaprys platynowej blondynki”(1932), ,,Kolacja o ósmej ”(1933) i ,,Dla ciebie tańczę ”(1936). Jej sława zaczęła nagle przeważać nad takie gwiazdy jak  Joan Crawford czy Norma Shearer. Nazywano ją „platynową blondynką” lub „wybuchową blondynką”.Te nazwy na zawsze  wpisały się w historię popkultury.

  

W 1929 aktorka związała się z bossem przestępczej rodziny z New Jersey Abnerem „Longiem” Zwillmanem, nazywanym Alem Capone z New Jersey. Jego zyski z nielegalnej produkcji alkoholu sięgały czterdziestu milionów dolarów rocznie. ObdarowywałHarlow najdroższymi prezentami np. bransoletką z charmsami, czerwonym cadillakiem czy zaoferował aktorce i jej matce przeprowadzkę do nowego domu. Przekupił Harry’ego Cohna dyrektora Columbia Pictures pół milionem złotych, aby ten podpisał z Harlow kontrakt na dwa filmy. Jej drugim mężem został jednak producent filmowy Paul Bern, którego poznała na planie filmu ,, Anioł Piekieł” w 1930 roku. Po dwóch latach się zaręczyli, a pobrali 2 lipca 1922 roku. Małżeństwo trwało niecałe dwa miesiące, gdyż Bern został znaleziony martwy w ich domu. Media spekulowały nawet, że aktorka była zamieszana w śmierć męża, lecz sekcja zwłok to wykluczyła i podano, że popełnił samobójstwo zestrzelając się strzałem w głowę. Przez te sytuacje nawet rozważano o usunięcie Harlow z grania w ,,Kaprys platynowej blondynki”.


Jean Harlow z Bernem

Po śmierci Berna, aktorka weszła w romans z profesjonalnym bokserem Maxem Bearem, który był w związku małżeńskim z Dorothy Dunbar. Sportowiec, gdy wniósł o rozwód, prasa zaczęła pisać, że do rozpadu tego małżeństwa przyczyniła się Harlow. Przedstawiciele wytwórni MGM po skandalu z samobójstwem Berna, nie chcieli kolejnych skandali. Zaaranżowano więc małżeństwo Harlow z operatorem filmowym Haroldem Rossonem, który zgodził się na fikcyjny ślub. Harlow w wywiadach nawet mówiła, że będzie to jedno z nielicznych hollywoodzkich małżeństw, które przetrwa. Po 8 miesiącach małżeństwa rozwiedli się 11 marca 1934 w tajemnicy.

Pod koniec wiosny 1934 roku aktorka poznała Williama Powella, aktora związanego z wytwórnią MGM. Po premierze filmu ,,Dziewczyna z Missouri” (1934) zaczęli się ze sobą spotykać. Harlow pragnęła mieć dziecko z Williamem, jednak William mający za sobą dwa nieudane małżeństwa i syna, nie chciał już więcej dzieci. Para publicznie utrzymywała, że się tylko przyjaźnią. Powell przyczynił się do rozwodu matki Harlow z Marine Bello, kiedy odkrył, że sprzedawane przez niego „kopalnie w Meksyku”, nie istnieją. Matka Jean inwestowała oszczędności córki w fałszywe przedsięwzięcie. Po rozwodzie matki Harlow zaczęła sama zarządzać swoim majątkiem. 

Jean Harlow i William Powell

Marcem 1937 roku zaczęto pracę nad nową komedią romantyczną ,,Saratoga” z Harlow w roli głównej. Aktorka zmagała się wtedy z sepsą oraz miała zabieg usuwania ósemek, przez co pracę na planie przesunięto na kwiecień. W maju ponownie aktorka zaczęła skarżyć się na różne dolegliwości. Harlow chodziła zmęczona, blada,miewała nudności i bóle żołądka oraz wzdęcia, lekarze twierdzili, że to zapalenie pęcherzyka żółciowego i grypa. Harlow grając sceny gdzie, jej bohaterka ma gorączkę, sama była chora jeszcze bardziej niż postać, którą miała zagrać. Po tej scenie aktorka poczuła się tak źle, że poszła do garderoby i poprosiła, aby zadzwoniono do Williama Powella, który opuścił swój plan zdjęciowy, aby odwieźć ją do domu.Stan zdrowia Harlow nie poprawiał się od dwóch dni, wtedy zatelefonowano po lekarza. Jej problemy ze zdrowiem już wcześniej opóźniały powstawanie filmów tj. ,,Żona czy sekretarka”, ,,Suzy i Romantyczna pułapka”. Lekarz stwierdził u aktorki grypę. Gazety rozpisywały się o stanie zdrowia aktorki i każda z gazet podawała sprzeczne informacje. Znajomy, który odwiedzał aktorkę mówił, że ma wzdęty brzuch, oraz że w jej oddechu czuć zapach moczu. Lekarz Leland Chapman zdiagnozował, że Harlow nie cierpi na zapalenie pęcherzyka żółciowego, ale znajduje się w końcowym stadium niewydolności nerek. 6 czerwca stan Harlow się na tyle pogorszył, że nie była w stanie zobaczyć Powella i powiedzieć ile palców u ręki pokazuje.  Wieczorem przetransportowano ją do Good Samaritan Hospital w Los Angeles, gdzie zapadła w śpiączkę.  Zmarła  na drugi dzień tj. 7 czerwca o dwudziestej trzeciej trzydzieści siedem w wieku zaledwie 26 lat. W dokumentacji lekarskiej   odnotowano, że przyczyną śmierci był obrzęk mózgu powstały w wyniku powikłań spowodowanych niewydolnością nerek oraz mocznica. Jednak jej akt zgonu z  1990, jako przyczynę śmierci podaje ostre zakażenie układu oddechowego oraz ostre zapalenie nerek i mocznicę

9 czerwca 1937 roku Jean Harlow pochowano  w Great Mausoleum na terenie Forest Lawn Memorial Park w prywatnej krypcie, wykonanej z marmuru, którą William Powell zakupił za  25 tys. dolarów. Wyryto inskrypcję „Our Baby”.  Jean ubrano w suknię, w której grała w,, Romantycznej pułapce.” W dłoniach trzymała białą gardenię, a u boku notatkę autorstwa Powella: „Dobranoc, Moja Najdroższa” Podczas uroczystości pogrzebowych Jeanette MacDonald i Nelson Eddy zaśpiewali „Oh, Sweet Mystery of Life.”

W trwającej zaledwie 10 lat karierze Harlow wystąpiła w 35 filmach kinowych  i dwóch audycjach radiowychW 1933 była w  pierwszej dziesiątce najbardziej dochodowych amerykańskich aktorek. Sześć filmów z jej grą było w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w box offisie.Filmy , w których Harlow grała , nominowane były doOscarów w każdej kategorii. Dziesięć filmów z jej udziałem przekroczyło sumę stu milionów dolarów dochodu z biletów. Trzy filmy z jej udziałem tj. : ,,Światła wielkiego miasta” (1931), ,,Wróg publiczny nr 1” (1931) i ,,Kaprys platynowej blondynki” (1932) wpisano do National Film Registry.

Jean ikona popkultura przyczyniła się do o spopularyzowania blondynki jako seksbomby. Aktorka była bezwstydnie seksowna i niepohamowana w żądzach przebieranie w mężczyznach niczym w rękawiczkach sprawiało jej przyjemność. Brwi wygięte w łuk i podkreślone ołówkiem brwi pomagały jej wyglądać przebiegle, dziecinnie, grzesznie do granic lub zupełnie niewinnie. Na premierach filmowych pojawiała się w długich, drapowanych, satynowych sukniach w stylu art déco. Nie lubiła zakładać bielizny i nigdy nie nosiła biustonosza. Charakterystyczne platynowe włosy, będące w tamtych czasach czymś nowym, zapewniły Harlow status gwiazdy, i stały się jej znakiem rozpoznawczym. Po jej śmierci kobiety zaczęły naśladować jej styl i częściej zaczęły je utleniać, dzięki czemu sprzedać nadtlenku wodoru znacząco wzrosła. Suknie satynowe również cieszyły się dużą sprzedażą. Harlow stała się inspiracją dla Marilyn Monroe.

„Mężczyźni mnie lubią, bo nie noszę stanika. Kobiety mnie lubią, bo nie wyglądam jak dziewczyna, która mogłaby ukraść męża. Przynajmniej nie na długo.”

— Jean Harlow
Pamiątki Jean z filmów ,,Platynowa blondynka” (1931) i,, Wybuchowa blondynka ”(1933) można do dziś oglądać w Hollywood Museum. Siedziba Max Factor jest idealnym miejscem aby poznać biografie aktorki. gdyż korzystała z usług fryzjerskich i makijażowych od Factora. 
My kobiety zawdzięczamy jej:
  • modę na kolor włosów blond, 
  • modę na satynowe, drapowane suknie,
Zasady stylu Jean Harlow:
1. Blond pukle.
2.Czerwone usta.
3. Cienkie brwi podkreślone ołówkiem i długie rzęsy
4. Nienoszenie bielizny. 
5.Długie satynowe suknie.
Źródła:Wikiepdia,
Zdjęcia: Wikipedia i Google,
Miłej lektury,
Anrika i szafa gra,
0 0 głosuj
Article Rating
Subscribe
Powiadom o
guest
8 komentarzy
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
View all comments
Beth
Beth
4 lat temu

uwielbiam takie posty, oby tak dalej !

Michalina Wypych
Michalina Wypych
4 lat temu

Ciekawe lata, ciekawa moda, tylko te brwi takie karykaturalne.
zapraszam do mnie

Karolina
Karolina
4 lat temu

Piękne zdjęcia, piękne Kobiety i naprawdę ciekawy wpis 🙂 Chciała bym być przez chwile w tamtych czasach. Ach!

Arleta
Arleta
4 lat temu

Lubię styl vintage. Wbrew pozorom nie tylko ubrania z drugiej ręki. Pod pojęciem tym znajdują się bowiem zarówno rzeczy naszych mam czy babć, jak i ciuchy stylizowane na ubiegłe dekady. Kiedy wiadomo, że dana sukienka czy spódnica zalicza się do tego grona? Jeśli powstała minimum 20 lat wcześniej, możesz z pewnością określać ją mianem retro. Styl vintage nie obejmuje jednak tylko branży mody. Tego określenia używa się dziś również do mebli, akcesoriów czy dekoracji.
Sporo takich retro dekoracji jest tutaj
https://www.dutchhouse.pl/meble/konsole